Title : If You Stay By My Side

Pairing : Takasugi Shinsuke x Sakata Gintoki

Rating: PG-15

Author : _WhiteWinter_

Summary : “ตอนนี้ฉันน่ะคิดว่าไม่ว่าจะมีชีวิตอยู่หรือว่าตายไป ถ้ามีนายอยู่ข้างๆแล้วล่ะก็...มันก็คงไม่เลวร้ายนักหรอก”

Note : มีการสปอยล์เนื้อหาอนิเมะช่วงตอนที่ 365

          ผลึกหัวใจของชายที่น่าสะพรึงกลัว ผู้เป็นดั่งปีศาจที่หวังทำลายโลกและในขณะเดียวกันก็เป็นของชายคนสำคัญ ผู้ที่เป็นอาจารย์สอนให้เขารู้จักการใช้ชีวิตนั้นเปล่งประกายแสงสีแดงทับทิมสะท้อนเข้าสู่ดวงตาสีเดียวกัน

          กินโทกินั่งเท้าคางเหม่อมองสิ่งที่อยู่ในมืออย่างเลือนลอยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์บนท้องฟ้า เสียงของคลื่นทะเลและสายลมเย็นในยามค่ำคืนที่พัดผ่านกายนั้นไม่สามารถปัดความว้าวุ่นในใจออกไปได้เลย ความรู้สึกมากมายผสมปนเปกันจนยากจะแยกออกว่าคืออะไร จนตอนนี้เขาก็ยังไม่แน่ใจว่าสิ่งที่คิดจะทำมันถูกต้องจริงๆหรือเปล่า

          สิ่งที่เขาคิดจะทำมันอาจจะนำมาซึ่งจุดจบของโลกอีกครั้งก็ได้

          แล้วเจ้าพวกนั้นที่เคยช่วยเหลือโลกมาด้วยกันจะคิดยังไง จะพยายามห้ามเขาและจะกลายมาเป็นศัตรูที่หันคมดาบเข้าหากันหรือเปล่า?

          กินโทกิไม่สนใจหรอกถ้าหากว่าเขาต้องกลายเป็นศัตรูของคนทั้งโลก

          แต่มีแค่เจ้าพวกนั้น...มีแค่เจ้าพวกนั้นที่เขาไม่อยากให้กลายมาเป็นศัตรู

          “อา...คิดมากไปจนอยากกินของหวานเลยแฮะ อยากกินพาเฟต์ อยากกินนมสตอเบอร์รี่ อยากกินเค้ก อยากกินดังโงะ”

          อยากกินของหวานกับเจ้าพวกนั้น

          อยู่ๆภาพของเด็กสาวในชุดกี่เพ้าสีแดงกับเด็กหนุ่มที่สวมแว่นตาในชุดฮากามะสีฟ้าขาวก็ปรากฏขึ้นในห้วงคำนึง ดวงตาสีน้ำเงินเข้มกับดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่เปล่งประกายสดใส ใบหน้าอ่อนเยาว์ของทั้งคู่คลี่ยิ้มกว้างอย่างแสนจะกวนประสาทแต่กลับทำให้ริมฝีปากของคนมองอย่างเขาตวัดเป็นรอยยิ้มตามอย่างอดไม่ได้

           วันเวลาเหล่านั้นในร้านสารพัดรับจ้างที่แสนจะไร้สาระและดำเนินไปอย่างไร้แก่นสารใดๆ วันเวลาที่แสนจะล้ำค่าเหลือเกินสำหรับเขา

          “นายก็รู้ว่านายไม่จำเป็นต้องทำก็ได้” เสียงทุ้มดังมาจากชายอีกคนที่ก้าวเข้ามาหาเขาจากด้านหลังก่อนจะก้าวมาหยุดอยู่ข้างกัน ผิวของอีกฝ่ายดูซีดจางจนน่ากลัวภายใต้แสงจันทร์และที่ขอบตาทั้งสองข้างก็ประดับรอยดำคล้ำ

          ราวกับคนที่ใกล้จะตาย

          “ฉันไม่ปล่อยให้ไอ้คนที่ดูเหมือนกับเป็นซอมบี้จากหนังเกรดดีแบบนายจัดการเรื่องยากๆแบบนี้คนเดียวแน่ๆ ไม่สิ ฉันไม่ไว้ใจให้นายทำอ่ะ หน้านายหยั่งกับคนที่พร้อมจะล้มลงนอนตลอดเวลา เกิดไปล้มวูบหลับระหว่างบุกไปหาเจ้าพวกนั้นทุกอย่างได้จบสิ้นกันพอดี กินทามะได้อวสานแบบที่คนดูต้องหาว่าตัดจบแบบปาหมอนแหงๆ เอ๊ะ หรือเราจะตัดจบแบบเรื่องทั้งหมดเป็นแค่ความฝันของเจ้าชินปาจิดีนะ”

          “บ้านแกสิ ทำแบบนั้นคนดูได้บุกไปเผาบ้านคนเขียนแน่ๆ แต่ถ้าอยากจะให้มันตัดจบนัก เดี๋ยวฉันจะตัดจบชีวิตแกให้ตรงนี้ก่อนเลยก็ได้นะ” มือเลื่อนไปที่ดาบข้างเอวเตรียมพร้อมทำตามคำพูดเต็มที่

          “เฮ้ยๆ ไอ้คนที่จะโดนตัดจบชีวิตนะมันนายชัดๆ ขอบตานี่ดำยิ่งกว่าแพนด้าเสียอีก ทำไมไม่ทำตัวดีๆหลบหลังฉากไปใช้ชีวิตสงบๆรอฉันสร้างตอนจบแบบอลังการงานสร้างซะล่ะ”

          “หึ ไม่เอาด้วยล่ะ ฉันไม่เชื่อใจไอ้คนที่ทำตัวเหมือนลืมสมองไว้ในท้องแม่แบบแกหรอก”

           “เฮ้ย! แกว่าใครไร้สมองฟะ! จะเอางั้นหรอก! จะเอางั้นสินะ!” ชายแขนเสื้อถูกดึงรั้งขึ้นมาที่ต้นแขนด้วยท่าทีพร้อมจะต่อยตี

           “กินโทกิ การบุกไปครั้งนี้อาจจะเป็นเหมือนกับการฆ่าตัวตาย นายน่ะไม่จำเป็นต้องทำก็ได้ นายน่ะ...” มือข้างหนึ่งยกขึ้นกุมดวงตาข้างซ้าย ความรู้สึกปวดร้าวปะทุขึ้นอย่างน่าประหลาด

           ภาพใบหน้าด้านข้างและหยาดน้ำที่หยดลงมาจากดวงตาสีทับทิมคู่นั้นยังคงแผดเผาติดตรึงอยู่ในดวงตาข้างซ้ายข้างนี้

           “...นายต้องแบกรับเรื่องนี้มามากพอแล้ว”

           ดวงตาสีทับทิมมองใบหน้าด้านข้างของอีกฝ่ายก่อนจะหันกลับไปจ้องมองดวงจันทร์เช่นเดียวกับที่อีกคนทำ

           “อย่างที่บอกนั่นแหละ ฉันไม่เชื่อใจให้นายทำคนเดียวหรอก เคยบอกไปแล้วไม่ใช่หรือไงตอนที่พวกเราสู้กับโอโบโระว่าจะปกป้องหรือฆ่านายให้ตายน่ะ มันก็เป็นหน้าที่ของฉัน อย่าหวังจะได้ตายแบบเท่ๆด้วยดาบของพวกนาราคุเพื่อเรียกคะแนนนิยมเชียว อย่างนายน่ะตายด้วยดาบไม้โง่ๆของฉันก็พอแล้วเฟ้ย” กินโทกิยกมือขึ้นขยี้ผมอย่างงุ่นง่าน

           “แล้วก็นะ จะว่าไงดีล่ะ” ดวงตาที่ดูคล้ายกับปลาตายเหลือบมองหน้าอีกฝ่ายเพียงแวบเดียวก่อนจะเสหลบไปด้านอื่น

           “ฉันไม่ปล่อยให้นายทำเท่แล้วตายไปคนเดียวหรอกนะ”

           ดวงตาสีเขียวมรกตเบิกกว้างก่อนจะเหลือบมองคนข้างกายแล้วก็ต้องคลี่ยิ้มบางๆกับใบหูที่ขึ้นสีแดงก่ำของคนที่พยายามทำเป็นเสมองไปทางอื่นอย่างเอาเป็นเอาตาย

           “เมื่อกี้คือซีนบอกรักงั้นเหรอ?”

           “ไม่ใช่เฟ้ย! ใครจะไปบอกรักเจ้างั่งแบบนายกัน! ไม่สิ ใครเขาหลงรักนายกันฟะเจ้าบ้านี่!”

           ทาคาสุงิเพียงแค่หัวเราะในลำคอเสียงแผ่วให้กับเสียงโวยวายและใบหน้าที่ไม่พอใจของคนข้างกาย

          “รู้ไหมกินโทกิ การที่ได้รู้ว่าตัวเองกำลังจะตายมันก็มีข้อดีอยู่เหมือนกัน เพราะรู้ว่าเหลือเวลาอีกไม่มาก ถึงทำให้รู้สึกกล้าที่จะทำอะไรที่ไม่เคยกล้าทำมาก่อน อย่างเรื่องที่ไม่เคยคิดจะพูดก็รู้สึกว่าถ้าเป็นตอนนี้ก็คงพูดออกไปได้”

          เจ้าตัวเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงสบายๆโดยที่ดวงตาที่เหลือเพียงข้างเดียวนั้นยังคงจับจ้องอยู่ที่ดวงจันทร์ซึ่งกำลังส่องแสงอย่างนุ่มนวลบนท้องฟ้า

           “ตอนนี้ฉันน่ะคิดว่าไม่ว่าจะมีชีวิตอยู่หรือว่าตายไป ถ้ามีนายอยู่ข้างๆแล้วล่ะก็...มันก็คงไม่เลวร้ายนักหรอก”

           ใบหน้าคมคายหันกลับมาหาคนข้างกายก่อนริมฝีปากจะเอ่ยถ้อยคำหนึ่งออกมา

          “ฉันรักนาย”

          เสียงที่เปล่งออกมานั้นไม่ได้ดังไปกว่าเสียงที่ใช้พูดคุยในยามปกติแต่กลับหนักแน่นและมั่นคง ทิ้งความรู้สึกวูบวาบคล้ายกับหวาดหวั่นในขณะเดียวกันก็รู้สึกโล่งปลอดโปร่งไว้ในอก ดวงตาสีเขียวมรกตสะท้อนแต่เพียงแค่ภาพใบหน้าของคนข้างกาย

          สะท้อนแค่เพียงแต่ภาพของคนๆเดียว ไม่ว่าจะเมื่อก่อน ตอนนี้ หรือแม้แต่อนาคตต่อจากนี้ก็ตาม

         อยู่ๆเสียงคลื่นของทะเลก็ฟังดูห่างไกลออกไปจนเงียบหาย ทุกความคิดที่อยู่ในหัวเลือนหายไปราวกับไม่เคยถูกนึกถึง มีเพียงแค่ดวงตาสีเขียวมรกตที่ปรากฏชัดเจนในความคิดและสายตา กินโทกิไม่สามารถละสายตาไปจากคนตรงหน้าได้ ก้อนเนื้อที่อกข้างซ้ายเต้นเป็นจังหวะที่ผิดไปจากเดิมและเต้นเร็วขึ้นจนแก้มทั้งสองข้างร้อนผ่าว

          ขี้โกง

          อยู่ๆก็พูดออกมาด้วยใบหน้าจริงจังแบบนั้น แล้วเขาจะกล้าเล่นมุกเปลี่ยนเรื่องได้ยังไง

          “ฉัน...ฉันไม่ให้คำตอบหรอกนะเฟ้ย! ถ้าอยากได้คำตอบก็มีชีวิตอยู่ให้ถึงตอนที่ช่วยโชโยได้แล้ว ตอนนั้นฉันถึงจะให้คำตอบ” พูดจบเจ้าตัวก็เบือนหน้าที่ขึ้นสีแดงก่ำหนีไปด้านอื่น ดูราวกับเด็กสาวซึนเดเระที่ถูกสารภาพรักไม่มีผิด

           “เฮ้ย ทำตัวแบบนี้มันน่าหยะแหยงนะ”

           “ว่าไงนะแก! นั่นคือคำพูดที่ควรใช้กับคนที่ตัวเองพึ่งสารภาพรักเรอะ!”

           เข้าซีนโรแมนติคได้ไม่ถึงสิบนาทีแกจะดึงเข้าซีนทะเลาะผิดใจเลยไม่ได้นะเว้ย!

           “อะไร อยากให้ชมว่าน่ารักหรือไง” เสียงทุ้มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

           “อุ๊ หยะแหยงอ่ะ” กินโทกิทำสีหน้าพะอืดพะอมใส่อีกฝ่าย

           “เห็นไหมล่ะ” ริมฝีปากได้รูปคลี่ยิ้มกับสีหน้าประหลาดของอีกฝ่าย “อยู่ให้ถึงตอนที่ช่วยอาจารย์ได้แล้วงั้นเหรอ หมายถึงว่าห้ามตายก่อนหน้านั้นงั้นสิ ทั้งต้องตายด้วยดาบไม้ของนาย ทั้งห้ามตายก่อนหน้านั้น ยังไม่ทันเป็นแฟนกันก็สั่งนู่นสั่งนี่แล้วหรือไง”

           “หนวกหูเฟ้ย” หน้าไม่อาย! กล้าพูดคำว่าแฟนได้เต็มปากเต็มคำเลยเรอะ!

           “กินโทกิ”

           “อะ...อะไร”

           รอยยิ้มกว้างบนริมฝีปากได้รูปขับให้ใบหน้าคมคายที่ซีดเซียวของอีกฝ่ายดูมีชีวิตชีวานั้นเคลื่อนเข้ามาหาอย่างเชื่องช้า ใกล้เข้ามาจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นรดข้างแก้มตัดกับสายลมเย็นที่พัดผ่านกาย

           ดวงตาต่างสีจ้องมองกันเงียบๆ ไม่มีใครพูดอะไรขึ้นมา พวกเขาเพียงแค่ปล่อยให้ช่องว่างและระยะห่างลดลงไปเรื่อยๆ ก่อนดวงตาสีทับทิมก็ปิดลงรับสัมผัสที่ถูกประทับเข้าที่ริมฝีปาก

           ริมฝีปากของทาคาสุงิแห้งแตกและเย็นกว่าที่คิด ให้ตายสิ ไม่คิดจะทาลิปมันเลยหรือไง ดูปากของคุณกินเป็นตัวอย่างบ้างสิ ทั้งนุ่ม อวบอิ่ม แล้วก็ชุ่มชื่นสุดๆไปเลยใช่ไหมล่ะ ต้องขอบคุณยัยหมวยแหละนะที่ซื้อลิปมันมาติดบ้าน เขาเลยต้องใช้ด้วยเพราะจะได้คุ้มเงิน ลิปบ้าอะไรแท่งนิดเดียวราคาตั้งแพง

           และก็ราวกับอีกฝ่ายรู้ว่าเขากำลังฟุ้งซ่านคิดเรื่องอื่น ลิ้นร้อนจึงถูกสอดเข้ามาในโพรงปากที่เผยเปิดเพราะกำลังเหม่อลอย เรียวลิ้นกวาดตวัดลิ้มรสอีกฝ่าย รับรสชาติหวานของขนมที่เจ้าตัวฟาดไปเมื่อตอนเย็นผสมกับรสหวามขมและร้อนผ่าวของสาเกที่ลูกน้องเขายกมาให้ดื่ม

           ทาคาสุงิจูบอย่างดูดดื่มและเนิ่นนานราวกับต้องการทดแทนตลอดหลายสิบปีที่ผ่านมาจนโดนอีกฝ่ายตบเข้าที่บ่าด้วยแรงที่มากพอจะทำให้เขาไหล่หลุดนั่นแหละเขาถึงได้หยุดแล้วผละออก

           ก่อนที่เขาประกบจูบใหม่อีกครั้ง อีกครั้ง และอีกครั้ง

---------------------------------------------------------------------------

ตัวคนเขียนพึ่งว่างมานั่งไล่ดู SS9-10 ที่ดองไว้ เนื้อเรื่องเข้มข้นจนนึกว่าเปิดอนิเมะผิดเรื่องเลยค่ะ พอดูจบแล้วก็รู้สึกอยากเขียนช่วงเวลาที่สองคนนี้อยู่บนเรือคุยเรื่องอนาคตต่อจากนี้ อันที่จริงชอบคู่HijiGinมากนะ แต่ก็ชอบคู่นี้พอกัน แถมตอนนี้ทาคาสุงิยังเหมือนโดนปักเดธแฟล็กอีก เลยอยากเขียนถึงเฮียแกก่อนโดนกอลิล่านักเขียนตัดจบชีวิต(ฮา)

เขียนไปโดยตั้งอยู่บนความปากแข็งและปากเสียของทั้งคู่ค่ะ จะหวานมันก็หวานไม่สุดอ่ะ

เขียนโดยคิดว่าถ้าสมมุติว่าทาคาสุงิตกหลุมรักคุณกินมาตลอดหลายปีตั้งแต่ตอนที่ยังเด็ก(ก็ชอบถึงขั้นที่บุกไปหาเขาเพื่อประลองดาบทุกวัน แถมยังตั้งใจจะแค่เป็นซามูไรที่เก่งกว่าคุณกินก็พอ ไม่เรียกตกหลุมรักจะเรียกอะไรค่ะ!) จนปัจจุบันแต่ไม่พูดออกไปเพราะความที่สนิทกันและปากแข็งแล้วล่ะก็ ท้ายที่สุดถ้ารู้สึกว่าตัวเองกำลังจะตายเขาก็คงเลือกบอกรักแหละค่ะ อารมณ์แบบไหนๆก็ไหนๆแหละไรงี้ จะได้ไม่เสียใจทีหลังด้วย

คู่นี้เป็นคู่ที่ฟิคน้อยจนต้องผลิตอ่านเองเลยง่ะ เศร้าใจจริงค่ะ(ฮา)