คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Fake Wedding -3- 100 percent.
FAKE Wedding 3
ตอนนี้คือหน้าอิแบคโคตรหื่นสัสอ่ะ เจ้าเล่ห์มากกก เสี่ยวลู่ผู้โลกสวยคิดว่าแผนที่มันกำลังคิดอยู่คงจะเป็นอะไรที่แม่ง เปลืองตัวมาก=____=
“มึงงงง กูวางแผนเสร็จละฮิฮิ”มันเงยหน้าจากกระดาษเอสี่ พร้อมกำทำหน้าประกายวิบวับ
อยู่ดีๆก็รู้สึกขนตูดลุกแปลกๆแงงงงงงงงง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“มึงคิดว่าจะได้ผลเหรอวะ”ผมถาม
“แน่สิวะ มึงไม่เชื่อใจกูอ่อ?”
“อ่ะๆกูเชื่อมึงก็ด้ะ แต่วิธีนี้แม่งไม่เด็กไปเหรอวะ”
“ไม่หรอก ดูน่าสนุกจะตายไปฮิฮิ”
คือแผนที่อิแบคว่าคือดักพวกเซฮุนอยู่ แถวบันไดทางลงช่วงพักเที่ยง แล้วผมกะแบคก็แอบกันอยู่อีกชั้นนึงคอยถือรังมดแดงไว้ #ทำไมพิเรนทร์งี้วะ แล้วพอพวกเซฮุนเดินผ่านก็ปล่อยรังมดแดงพร้อมกับราดน้ำแดงลงไป มันบอกว่าถ้าราดพวกน้ำหวานเข้าไปอีกจะทำให้มดมากัดกันเยอะขึ้นไง #ตรรกกะไหนวะ
“มึงแต่กูรู้สึกถึงลางแปลกๆอ่ะมึงมันดูไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยอ่ะ ล้มเลิกยังทันนะมึง” ผมว่า
“ขนาดนี้แล้วมึง ก็เอาให้สุดสิวะ”อิแบคพูด
เท่าที่อิแบคสืบมามันบอกว่าพวกเซฮุนมักจะออกมากินข้าวเป็นกลุ่มสุดท้ายเสมอ ดังนั้นไม่ต้องกลัวคนอื่นจะโดนลูกหลงแม้แต่นิดเดียว
“เฮ้ย!! มากันแล้วเว้ยมึง”อิแบคตะโกน
“เออ กูเห็นแล้วแล้วมึงจะตะโกนทำไมเดี๋ยวแม่งก็รู้ตัวก่อนพอดี”
“คิๆ เออโทษที”
ฝั่งเมะ(?)
“มึงเมื่อกี้กูได้ยินเสียงคนตะโกนว่ะ” ชานยอลพูดขึ้น
“เสียงอะไร ทำไมกูไม่ได้ยิน แล้วอีกอย่างตอนนี้ทุกคนก็คงลงไปแดกข้าวที่โรงอาหารหมดแล้วไม่มีใครอยู่บนตึกหรอก”
“เออ จริงอย่างที่มึงพูดว่ะไอ้ฮุน แต่ว่าอาจจมีคนอยู่บนตึกก็ได้นะหรือว่าจะเป็นผีวะ บรื๋อออออ”
“บรื๋อส์พี่คุณสิคร้าบบ ผีเผอไม่มีจริงหรอก เลิกเพ้อเจ้อได้ละไอ้ยอล”
“ค้าบๆ งั้นรีบลงไปหาไรแดกกันก่อนที่จะไม่มีไรให้แดก”
“หืม? เดี๋ยวนะ” เซฮุนพูดขึ้นก่อนจะหันไปมองบนบันไดอีกชั้น
“อะไรวะไอ้ฮุน มึงมองหาอะไรข้างบนอ่ะ”
“หึ เมื่อกี้มึงบอกว่าได้ยินเสียงอะไรจากข้างบนใช่ม่ะ”
“ใช่ ไมอ่ะ”
“กูว่ากูพอจะรู้ละว่าเสียงนั่นมาจากไหน” มองไปบนบันไดอีกรอบ
“อ่อๆ โอเค เก็ทละ แล้วจะทำยังไง” ชานยอลมองขึ้นไปข้างบนก่อนจะเห็นสิ่งเซฮุนเห็น
“ก็ไม่ทำไง รอดูก็พอ” พูดพลางยิ้มมุมปาก
ย้อนกลับมา
“เชี่ยแบค มึงคิดว่าพวกนั้นจะรู้ตัวก่อนป่ะเห็นพวกมันมองขึ้นมาบนนี้ด้วย” ลู่หานพูดขึ้นพลางมองลงไปดูเหยื่อว่ามีปฎิกิริยายังไง
“ไม่หรอก เราออกจะพลางตัวเนียนจะตาย”
“ถ้าไม่ได้ผลกูจะไปบึ้มบ้านมึง”
“อ้าวซัส ถ้าอย่างนั้นกูเปลี่ยนใจไม่ช่วยมึงดีกว่า” อิแบคพูดขึ้นพร้อมกับทำท่าจะปล่อยรังมดแดง
“ไม่เอาๆๆๆ งื้อออออออ ไม่เอานะแบคน้าเค้าขอโทษ” ลู่หานจับมือแบคฮยอนพร้อมกับทำหน้าแบ๊ว
ถ้าเลือกได้กูก็ไม่อยากทำหรอกแงงงงงงงงงงงงงงงงงงงTWT
“งั้นอย่าบ่นมากเดี๋ยวโบก=__=”
“แงงงงงงงงงงง ป๋ายใจเย็นน้าเค้าก็ขอโทษแล้วไง จะเอาอะไรอีกเหรอ”
“ถ้าอยากให้กูหายโกรธ เสร็จนี้แล้วพาไปเลี้ยงเค้ก ด้วยละกัน”
“เค้กอีกแล้วเหรอ…”
“งั้นกูไม่ช่วยละ” พูดพลางทำท่าจะช้างรังมด
“โอ้ยยยยยยย อิเปลี้ยยย กูยอมแล้วๆๆๆๆไม่บ่นแล้วจ้า”
สุดท้ายก็ต้องยอมมัน แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง TWT
แต่ตอนนี้กูสำผัสได้ถึงพลังงานความล้มเหลวของภารกิจนี้อยู่กลายๆนะงืมๆ
“เฮ้ย!!พวกมันหายไปไหนกันแล้วอ่ะ!!” อิแบคตะโกนขึ้น ส่วนผมเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็รีบหันไปทันที ก่อนจะพบว่าเป้าหมายของภารกิจนี้ได้หายไปแล้ว…แล้วหายไปไหน ตอนไหน และเมื่อไหร่?
“มึง มึงเห็นตอนที่มันหายไปป่ะ” อิแบคถามผม
“กูจะเห็นได้ไงก็กู….แบค…” ไม่นะT_Tสิ่งที่ผมกลัวที่สุดแม่งโผล่มาแล้ว
“อะไรของมึงวะไอ้ลู่ ทำหน้าหยั่งกะเจอผี” แบคฮยอนชักรู้สึกใจไม่ดีแล้วนะที่อยู่ๆไอ้ลู่แม่งก็ทำหน้าเหมือนเห็นผีอยู่ข้างหลัง
“หึ คิดจะทำอะไรเหรอ?ไอ้เตี้ย” อื้อหืออออออออออออเสียงนี้มัน…อิเปลี้ยยยยยยยยบอกกูทีว่าไม่ใช่ปาร์ค ชานยอลT_T ขอเวลาทำใจแพร่บส์ ฮึบๆๆๆ
ควับ!
“อิเปลี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย !!!”
“มากับกูเลยไอเตี้ย!!!”
ฟุ่บ.
“เฮ้ยยยยยย ปล่อยกูลงนะเว้ยยย” แง้ อิโย่งอุ้มกูแถมอุ้มแบบท่าอุ้มถุงปูนด้วยนะ
“โอย ตัวหนักเป็นบ้าแดกช้างเข้าไปรึไงวะ” ว่าแล้วก็เริ่มออกเดิน เห้ยยยจะอุ้มกูไปงี้ไม่ได้นะอิลู่ล่ะอิลู่ง่ะกูปล่อยอิลู่ไว้คนเดียวไม่ได้นะเว้ยยกูต้องไปช่วยมันก่อน
“ปล่อยกูลงนะ กูจะไปช่วยเพื่อนกู!!”
“ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ไอ้ฮุนไม่ทำอะไรลู่ฮานหรอก”
“แต่ว่า..” ยังไม่ทันพูดจบชานยอลก็แทรกมาก่อนว่า
“ห่วงแต่คนอื่นหัดห่วงตัวเองซะก่อนเถอะเพราะนายไม่รอดแน่ๆ หึๆ”
T_Tไว้อาลัยให้น้องแบคกี้สามวิขร่ะ. . .
“ดูแล้วเราคงมีเรื่องต้องเคลียร์กันอีกยาว” เซฮุนพูดขึ้นมาหลังจากที่เพื่อนตัวสูง(จำไม่ได้ว่าชื่ออะไรใช่หยอยป่ะ?)อุ่มอิแบคออกไปแล้ว แล้วตอนนี้ผมผู้ซึ่งต้องรับชะตากรรมอยู่คนเดียวก้มหน้ายอมรับความผิดจนคางแทบจะชิดอก
“...”
“มารอฉันที่หน้าตึกเย็นนี้”
“อืม.”ก้มหน้าจนคางเกือบชิดอก
“อย่าหนีกลับบ้านก่อนล่ะ ไม่งั้นโดนลงโทษหนักเป็นสองเท่าแน่”
“รู้แล้วน่า!! ปล่อยได้รึยังห้ะ?หรือจะตามไปเรียนด้วย”
“หึ...ถ้าต้องการไปเรียนด้วยก็ได้นะ” พูดเสร็จก็เตรียมโอบเอวของร่างเล็กแล้วก็ออกแรงแรงดึงให้อีกคนเดินตาม
ไอ..บ..บ้า พูดเล่นเว้ยยไม่เห็นต้องทำจริงเลยนิ./////. แล้วกูจะเขินทำไมวะ ?
“ไอบ้า พูดเล่นโว้ยยยย นี่แหน่ะ!” เมื่อสติกลับเข้าร่างหมดก็ออกแรงแกะมือปลาหมึกที่พันเอวอยู่ออกพร้อมกับผลักอีกคนออกไปอย่างแรง จนร่างของเขากระเด็นออกไป. . .1ก้าว - - รู้สึกว่าผลักแรงแล้วนะทำไมมันถอยไปแค่ก้าวเดียว-.-พธูธธธธธธธธธธธธธธธธธธธ เรื่องมันเศร้าขอแก๊บซองแปป #ผิดส์ๆ
“งั้นก็อย่าลืมละกันล่ะ บายตั้งเรียนด้วยล่ะกวางน้อย: )”
“...”
งื้อออออออออไอบ้าไอ้ ฟดกฟเส่ากดหวาสกด่เสกหเดาส่หกสาด่ กริ๊ดๆๆๆๆคิดว่าขยิบตาแล้วหล่อเหรอหั เอออิสัสมึงหล่อมากเลยฮรือๆๆๆๆๆ ดกเหกดเกด้เ <<<นายเอกพังแล้วจ้ะ...
โอยยยยยยยยคือบั่บตอนนี้เรียนไม่รู้เรื่องอ่ะเข้าใจป่ะแกรรรรรแบบภาพที่เซฮุนขยิบตาแม่งยังไม่หายออกไปจากหัวสมองอ่ะแงงงง แล้วอย่างนี้กูจะเอาไรไปสอบกับคนอื่นเนี่ย อย่าให้กูเผลอนะจะแอบไปเอาคัตเตอร์มากรีดหน้าเซฮุนให้เสียโฉมแม่ง งืมๆๆก็เป็นความคิดที่ไม่เลวนะแกรร เพราะฟิคเรื่องนี้เคะใสมาก(?)จริงๆนะแกรร *^*
ตอนนี้ก็ถึงเวลาเลิกเรียนซึ่งนักเรียนส่วนใหญ่แม่งก็รีบของโกยใส่กระเป๋าวิ่งออกจากห้องด้วยความเร็วแสงประหนึ่งบินได้ส่วนใหญ่พวกผู้ชายแม่งก็รีบกลับไปตีฮอน เล่นดอทก็แล้วแต่แม่งจะเล่น ส่วนผู้หญิงก็คงไปช้อปปงช้อปปิ้ง ส่วนผมก็ต้องลงไปหาคู่หมั้นที่ไม่รู้จะพาผมไปที่ไหน ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ หวังคงไม่พาผมไปหลอกขายหรอกเนอะ*^*
“นายมาเลท”
“ก็ฉันเวรทำความสะอาดอ่ะ”
“อ่อ...แล้วไป”
“แล้วนี้จะไปกันได้รึยัง”
“มาขึ้นรถสิ จะได้ไปสักที”
ใช้เวลาเดินทางประมาณ10นาทีในการเดินทางไปยังสถานที่ที่หนึ่งอยู่ในย่านพวกไนท์คลับหวังว่าเซฮุนคงไม่ได้พามาขายที่ผับหรอกนะT^T
“เอ้า! ยืนเหม่ออะไรอยู่ห้ะรีบตามเข้ามาสิเดี๋ยวเพื่อนฉันรอนาน”
“คร้าบบบบบ กำลังจะตามเข้าไปแล้วคร้าบ”
“อย่าลืมล่ะเดี๋ยวนายต้องโดนลงโทษหึๆ”
“ไอ้...”
“อ๊ะๆ ถ้าพูดคำหยาบขึ้นมานี่เดี๋ยวเพิ่มบทลงโทษนะครับ: )”
ไอ้เปลี้ยยยยยยยยยยยยกเหฟดกหดดกดเดเก่แ ถ้าแกล้งกูสักวันจะตายไหมแงๆๆๆ เกลียดมึงกูเกลียดมึงไอ้คู่หมั้นบ้า แงๆๆๆๆๆๆ
===========================
Talk
ขอโทษนะแกรรรรร คือบั่บไม่มาอัพนานแล้วแม่งเนื้อหายังน้อยอีกซอรรี่ๆๆๆๆ อิไรต์สอบอาทิตย์หน้าละ เดี๋ยวชดเชยแชปสี่นะT^T
แท็ก #ฟวดฮฮ
ความคิดเห็น