คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ชยพัทธ์ 2
Warning??”?
เนื้อหาในเรื่องมีความรุนแรงและมีคำหยาบคาย มีการพูดถึงเรื่องเพศและการใช้สารเสพติด พฤติกรรมของตัวละครไม่ควรลอกเลียนแบบ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
เช้าวันต่อมา
10.24น.
-โรงพยาบาลภิวัฒณ์ (สาขาเชียงใหม่) -
"พายุไปมีเรื่องกับเด็กคนอื่นอีกแล้วงั้นเหรอ"เสียงปลายสายพูดขึ้น
"ใช่ครับ แต่พายุบอกว่าเด็กพวกนั้นจะทำร้ายพาใจ พายุก็เลย"
"โอเค ฉันเข้าใจแล้ว นายก็ไม่ต้องไปว่าอะไรให้พายุล่ะ ส่วนเรื่องโรงเรียนใหม่เดี๋ยวฉันจะจัดการให้เอง"
"ผมขอโทษนะครับที่ทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น คุณเลยลำบากไปด้วย"
"ไม่เป็นไร ฉันไม่ได้ลำบากอะไร แล้วนี่วันนี้พาใจต้องไปหาหมอใช่มั้ย"
"ครับ ตอนนี้ผมอยู่ที่โรงพยาบาลแล้วครับ"
"อืม ได้เรื่องยังไงก็บอกฉันด้วยก็แล้วกัน แค่นี้ก่อนนะฉันไปประชุมก่อน"
"ครับ"หลังจากนั้นปลายสายก็กดวางไป ธีร์ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกก่อนที่จะหันไปมองลูกสาวของตนที่กำลังนั่งกินไอศกรีมอยู่ข้างกาย
"พาใจคะ เดี๋ยวถ้าเข้าไปหาอาหมอ พาใจห้ามดื้อกับอาหมอนะคะ"
"ถ้าพาใจไม่ดื้อ พาใจก็จะไม่โดนคุณอาหมอฉีดยาใช่มั้ยคะ"
"ใช่ค่ะ เพราะฉะนั้นหนูต้องห้ามดื้อ เชื่อฟังแม่แล้วก็อาหมอ เข้าใจมั้ยคะ"
"เข้าใจค่ะ"เด็กสาวตอบกลับพร้อมกับยกยิ้มให้กับคนเป็นแม่ ทำให้ธีร์นั้นยิ้มตาม
"ขอเชิญเด็กหญิงพัทธนันท์ นิติพัฒนกุล ที่ห้องตรวจหนึ่งค่ะ"สิ้นเสียงประกาศธีร์ก็จับมือลูกสาวของตนเข้าไปในห้องตรวจ เมื่อเข้ามาในห้องก็เจอกับอาหมอ หมอประจำตัวของพาใจ
"สวัสดีค่ะหนูพาใจ"
"สวัสดีค่ะคุณอาหมอ"เด็กหญิงพูดพร้อมกับยกยิ้มหวานให้กับหมอ ก่อนที่จะเดินไปนั่งตรงที่ประจำของตนเวลาตรวจ
"วันนี้พาใจกินไอศกรีมมาหรือยังคะ"
"กินมาแล้วค่ะอาหมอ อร่อยๆ มากๆ เลยล่ะ"เด็กสาวพูดพร้อมกับส่งยิ้มให้อาหมอ
"แย่จังเลย แบบนี้อาหมอก็เลี้ยงไอศกรีมหนูไม่ได้แล้วสิ"
"เอาไว้ครั้งหน้านะคะอาหมอ หนูจะเตรียมท้องมากินไอศกรีมของอาหมอเยอะๆ เลยค่ะ"
"ห้าห้าห้า โอเคค่ะ งั้นเรามาเริ่มตรวจกันเลยนะคะ"หลังจากนั้นหมอก็เริ่มตรวจร่างกายของเด็กสาว
"อัตราการเต้นของหัวใจก็ยังถือว่าปกติอยู่นะครับคุณแม่ ผลการตรวจคลื่นหัวใจไฟฟ้าเมื่อครั้งก่อนก็อยู่ในเกณฑ์ปกติดีครับ"
"แบบนี้ก็แสดงว่าไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วใช่มั้ยครับ"
"ใช่ครับ แต่ต้องดูอาการไปอีกสักพักใหญ่ๆ เลยครับ และทำตามคำแนะนำที่หมอเคยบอกด้วยนะครับ"
"ครับ"
"แต่หมอว่าก็ควรคิดเรื่องผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจเอาไว้ก็ดีนะครับ ตอนนี้พาใจยังเด็กและอาการไม่ได้รุนแรงมาก การผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจก็ยังอยู่ในขั้นตอนที่ทำได้ง่ายอยู่นะครับ"ร่างบางที่ได้ยินแบบนั้นก็เริ่มคิดตามทันที
"ครับอาหมอ"
"ถ้างั้นเดี๋ยวหมอจัดยาให้นะครับ แล้วก็กลับบ้านได้เลยนะครับ"
"ขอบคุณอาหมอมากๆ เลยนะครับ"
"ไม่เป็นไรหรอกครับ มันเป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้ว จริงสิ อาทิตย์หน้าหมอจะย้ายไปประจำที่กรุงเทพแล้วนะครับ"
"แล้วแบบนี้ใครจะมาเป็นหมอเจ้าของไข้แทนคุณอาหมอละครับ"
"เดี๋ยวจะมีหมอมาจากกรุงเทพครับ คุณแม่ไม่ต้องห่วงเลยนะครับ เป็นหมอไฟแรงพึ่งกลับมาจากต่างประเทศ รับรองว่าถ้าได้ดูแลพาใจ พาใจต้องหายเร็วๆ นี้แน่นอนครับ"ร่างบางที่ได้ยินแบบนั้นก็สบายใจขึ้น
"ขอบคุณมากๆ ครับ ยังไงผมขอรบกวนคุณหมอช่วยแจ้งหมอเจ้าของไข้คนใหม่ให้ผมด้วยนะครับ"
"ได้ครับ"
"ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ สวัสดีครับ"
"สวัสดีค่ะอาหมอ ไว้เจอกันใหม่นะคะ"
"ได้เลยครับพาใจ"
-โรงพยาบาลภิวัฒน์ (สาขากรุงเทพฯ)-
"นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี้ย!!!!!!"เสียงตะโกนดังลั่นออกมาจากห้องพักแพทย์ชาย ทำให้พยาบาลและคนไข้ที่ยู่ใกล้ๆเกิดอาการตกใจขึ้นมา ก่อนที่ประตูห้องจะปิดออกพร้อมกับชายหนุ่มร่างสูงที่เดินมุ่งหน้าไปยังห้องพักที่ยู่อีกด้านนึงด้วยท่าทีที่โมโห
"ไอ่พัต นี่มันเรื่องอะไรกันวะ"เมื่อมาถึงห้องพัก โยก็รีบเอ่ยถามเพื่อนของตนที่กำลังจัดของอยู่
"อะไรของมึง"
"ก็รายชื่อบุคคลากรที่จะย้ายไปประจำที่สาขาเชียงใหม่ไง ทำไมมันถึงเป็นชื่อกูแทนที่จะเป็นชื่อมึงวะ"พัตที่ได้ยินแบบนั้นก็หยิบกระดาษจากมือของโยขึ้นมาดูทันที ก่อนที่จะเห็นรายชื่อเพื่อนของตนแทนที่จะเป็นชื่อของตน
ซึ่งนั้นก็ทำให้พัตเข้าใจได้ทันทีเลยว่านี่คือวิธีของพี่ชายตนที่ได้บอกเอาไว้ก่อนหน้านี้ พัตคืนเอกสารให้กับโยก่อนที่จะก้มหน้าเก็บของต่อ
"ก็ไม่มีอะไร กูก็แค่ยืมชื่อมึงเท่านั้นเอง"
"ยืมชื่อกู เพื่ออะไรวะ"
"มึงก็รู้ว่าพ่อกูไม่ยอมให้กูไปประจำที่เชียงใหม่ พี่กูก็เลยขอเปลี่ยนจากชื่อกูเป็นชื่อมึงแค่นั้นเอง"โยที่ได้ยินแบบนั้นก็เริ่มประติดประต่อเรื่องราวขึ้นมาทันที
"คือยังไง มึงจะสวมรอยเป็นกูไปอยู่ที่เชียงใหม่แล้วให้กูสวมรอยเป็นมึงอยู่กรุงเทพงั้นหรอ"
"ใช่ ประมาณนั้น"
"ไอ่เหี้ยเอ้ย แล้วทำไมมึงไม่บอกกูก่อนวะ มึงรู้มั้ยตอนกูเห็นรายชื่อกูในใบนี้กูตกใจมากแค่ไหน"
"โทษทีมึง กูไม่คิดว่าพี่กูจะเร็วขนาดนี้"โยที่ได้ยินแบบนั้นก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา
"เฮ้อ กูละปวดหัวกับมึงจริงๆ แล้วนี้มึงจะไปเมื่อไหร่"
"ไปอาทิตย์หน้า"
"ทำไมเร็วจังวะ ปกติแล้วคำสั่งออกมาต้องรอเป็นเดือนถึงจะย้ายได้นิ"
"กูรีบไง ก็กูจะไปอาทิตย์หน้าเลย จะไปหาที่พักด้วย"
"เออๆ เรื่องของมึงเถอะ แล้วมึงไม่กลัวพ่อมึงรู้เรื่องนี้หรอวะ"
"พ่อกูเขาไม่สนใจกูอยู่แล้ว มึงไม่ต้องเป็นห่วงหรอก เขาไม่มีทางจับได้แน่นอน"
"แต่ถ้าพ่อมึงจับได้มึงจะทำยังไง ฉิบหายกันหมดเลยนะมึง"
"จับไม่ได้หรอกถ้ามึงไม่บอก แต่ถ้าจับได้ขึ้นมาจริงๆกูจัดการเอง มึงไม่ต้องเป็นห่วง"
"เออๆ งั้นวันนี้ก็ต้องเลี้ยงส่งหน่อย ไหนๆมึงก็ไม่มีเวรดึก และไอ่พวกนั้นก็ว่างพอดี"
"อืม แต่อยู่ไม่นานนะ พรุ่งนี้มีเข้าเวรเข้า"
"เออๆ งั้นเจอกันที่เดิม เวลาเดิม โอเค้"
"อืม"หลังจากที่ตกลงกันได้แล้วโยก็เดินออกไปจากห้อง ก่อนที่เสียงโทรศัพท์มือถือของพัตจะดังขึ้น
ร่างสูงหยิบโทรศัพท์มือถือของตนขึ้นมาดู พบว่าเป็นพี่ชายของตนที่โทรเข้ามา เมื่อเห็นแบบนั้นพัตก็กดรับสายทันที
"ไง มึงเห็นรายชื่อแล้วใช่มั้ย"
"ครับ ขอบคุณพี่มากนะที่ช่วยผม ถ้าไม่ได้พี่ช่วยผมก็ไม่รู้จะทำยังไง"
"ไม่เป็นไร มึงก็น้องกู เรื่องแค่นี้กูช่วยมึงได้อยู่แล้ว"
"ครับ"
"เออ อาทิตย์หน้าพ่อจะขึ้นไปเชียงใหม่ น่าจะหลังจากที่มึงขึ้นไป ยังไงกูฝากมึงดูให้กูหน่อยก็แล้วกัน"
"ได้ครับ งั้นผมขอทำงานก่อนนะครับ"
"อืม มีเรื่องอะไรให้กูช่วยก็บอกแล้วกัน ส่วนเรื่องที่พักกูจัดการให้มึงเรียบร้อยหมดแล้ว เดี๋ยวกูส่งรายระเอียดให้"
"ครับ"หลังจากนั้นปลายสายก็กดวางไปก่อนที่จะเปิดประตูเพื่อที่จะไปตรวจคนไข้ แต่เมื่อเปิดประตูพัตก็ต้องชะงักเมื่อเจอกับแพรยืนอยู่ตรงหน้าประตู
"อ่าวแพร มีเรื่องอะไรหรือเปล่า"
"คือว่าเราจะมาตามพัตน่ะสิ เราไม่เห็นพัตไปสักที คนไข้รออยู่"หญิงสาวพูดพร้อมกับยกยิ้มให้ร่างสูง
"ออ ขอบคุณนะ"ร่างสูงพูดก่อนจะทำท่าเดินออกไป
"เอ่อ พัต เดี๋ยวก่อน"แต่แล้วเสียงของแพรก็ดังขึ้นก่อนทำให้พัตหันไปมอง
"แพรมีเรื่องอะไรจะคุยกับเราหรอ"
"คือว่าเมื่อกี้แพรได้ยินเรื่องที่....."หญิงสาวทำท่าทีไม่กล้าพูดออกมาแต่ร่างสูงก็พอเข้าใจว่าหญิงสาวตรงหน้ากำลังจะสื่อถึงอะไร
"เรื่องที่เราจะไปเชียงใหม่ใช่มั้ย"
"ใช่ เรื่องนั้นแหละ คือว่าพัตจะไปประจำที่เชียงใหม่จริงๆเหรอ"
"ใช่ เราคิดไว้แล้วว่าเราจะไปตั้งแต่ตอนที่เรากลับมาแล้ว แพรทำไมเหรอ"
"เปล่าหรอก แต่แพรได้ยินมาว่าพ่อพัตเขาไม่ยอมให้พัตไปนิ แล้วทำไมพัตถึงยังจะไปอยู่ล่ะ พัตไม่กลัวพ่อพัตรู้เรื่องนี้หรอ"
"ทำไมหรอ แพรจะเอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อเรางั้นเหรอ"หญิงสาวที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบปฏิเสธทันที
"ไม่ใช่ๆ แพรไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น แพรก็แค่ถามเพราะความสงสัยเฉยๆนะ ไม่มีอะไร"
"งั้นหรอ"
"อื้อ"
"แพรไม่ต้องเป็นห่วงเราหรอกเรื่องนี้เราจัดการเองได้ แพรมีเรื่องจะคุยกับเราแค่นี้ใช่มั้ย งั้นเราขอตัวก่อนนะ คนไข้รอเราอยู่"
"ออ อืม"จากนั้นพัตก็เดินออกมาจากห้องพักโดยที่ไม่สนใจหญิงสาวที่ยืนมองตามตนจนลับสายตา
14.32น.
-พาเพลิน คาเฟ่-
หลังจากที่พาเด็กสาวไปโรงพยาบาลเสร็จเรียบร้อยแล้ว ธีร์ก็พาลูกมาที่ร้านกาแฟของพี่สาวตนเพื่อมารับลูกชายที่ฝากเอาไว้
"มากันแล้วหรอ"
"น้าวี"เด็กสาวรีบวิ่งเข้าไปกอดน้าสาวของตนพร้อมกับมอบรอยยิ้มให้
"ว่าไงคะคนดี คุณอาหมอได้ฉีดยาให้หนูหรือเปล่าคะ"
"ไม่ได้ฉีดค่ะเพราะว่าพาใจเป็นเด็กดี อาหมอเลยไม่ฉีดยาค่ะ"
"เก่งมากเลยค่ะ งั้นเข้าไปเล่นที่ห้องนะ พี่พายุรอเราอยู่ที่ห้องแล้ว"
"ค่ะ"หลังจากนั้นเด็กสาวก็รีบวิ่งเข้าไปในห้องทันที ส่วนทั้งสองคนก็พากันมานั่งที่เก้าอี้
"หมอว่ายังไงบ้างธีร์"
"หมอบอกว่าทุกอย่างโอเคดีพี่วี แต่ควรคิดเรื่องผ่าตัดเอาไว้ด้วย"
"พี่ว่าคิดเอาไว้ก็ดีเหมือนกันนะ เผื่อถึงวันนั้นขึ้นมาจริงๆเราจะได้ตั้งตัวทัน"
"มันจะทำมันก็ทำได้แหละพี่ แต่ว่าเรื่องเงินน่ะสิ"
"เรื่องนี้เราคุยกับคุณแด๊ดได้ คุณแด๊ดบอกเราแล้วไงว่ามีเรื่องเกี่ยวกับพายุแล้วก็พาใจ สามารถบอกเขาได้ทุกเรื่องเลย"
"มันก็จริงที่เขาบอกแบบนั้น แต่ว่าธีร์เกรงใจเขา"
"พี่เข้าใจเรานะธีย์ แต่เรื่องนี้เราจัดการเองคนเดียวไม่ไหวหรอก ไหนจะเรื่องค่าใช้จ่าย หมอผ่าตัดอีก มันอีกหลายขั้นตอนเลยนะธีร์"
"....."
"พี่อยากให้เราคิดดีๆนะธีย์ ถ้าเป็นเรื่องอื่นพี่จะไม่ห้ามอะไรเราเลย แต่เพราะว่าเรื่องนี้มันเกี่ยวกับเด็กๆ พี่ยอมไม่ได้หรอกนะ"
"ครับ เอาไว้ผมจะบอกเขา"
"ดีแล้ว จริงสิ พี่มีเรื่องจะบอกเราเกี่ยวกับพายุ"
"เรื่องอะไรหรอพี่"
"วันนี้พายุดูไม่ร่าเริงเลย พี่ถามว่าอยากกินอะไรก็ไม่กิน เอาแต่นั่งกอดเข่าดูการ์ตูนอย่างเดียวเลย"ธีร์ที่ได้ยินแบบนั้นก็พอรู้ว่าลูกของตนนั้นเป็นอะไร
"พี่วี"
"ว่าไง"
"เมื่อวานนี้ พายุถามธีร์เรื่องพ่อของเขาอีกแล้ว"
"อีกแล้วหรอ"
"อืม พายุถามว่าเรามีพ่อหรือเปล่า ถ้ามีแล้วพ่อไปไหน ทำไมถึงไม่มาหากันบ้างเลย"
"แล้วเราตอบพายุไปว่าอะไร"
"ก็ตอบเหมือนเดิมทุกครั้ง แต่ครั้งนี้พายุเหมือนจะไม่เชื่อในคำพูดของธีร์แล้วพี่วี พายุเงียบแล้วลงจากรถไปเลย"วีที่ได้ยินแบบนั้นก็ยกมือลูบหลังน้องชายของตนไปมาเป็นการปลอบ
"นี่มันก็นานแล้วนะ ธีร์ไม่คิดจะบอกเขาเหรอเรื่องลูก พี่ว่าบอกเขาจะดีกว่านะ เขาจะได้ช่วยเราได้"
"ไม่ได้หรอกพี่วี พี่ก็รู้ว่ามันเพราะอะไร"
"ใช่พี่รู้ แต่เราจะปิดบังเอาไปตลอดแบบนี้ไม่ได้หรอกนะ เขาควรรู้เรื่องนี้"
"แต่พี่ก็รู้นิว่าเขาทำอะไรกับธีร์เอาไว้บ้าง เขาทำธีร์เจ็บปวดขนาดไหนพี่ก็รู้นิ พี่ยังจะให้ธีร์บอกเขาเรื่องลูกอีกงั้นเหรอ"ร่างบางพูดออกมาด้วยอารมณ์โมโห
"พี่เข้าใจนะว่าเรื่องในตอนนั้นมันหนักจนให้อภัยเขาไม่ได้ แต่พี่อยากลองให้เราคิดดีๆ พายุกับพาใจต้องการพ่อนะธีร์ อย่างน้อยให้เขาได้รู้เอาไว้ก็ดี"ธีร์ชั่งใจในคำพูดของวีก่อนที่ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นจะเรียกสติให้ร่างบางกลับมา
"ไม่ ธีร์จะไม่มีทางยอมให้เขารู้ว่าเด็กสองคนนี้คือลูกของเขา ไม่ ไม่เด็ดขาด พี่ไม่ต้องพูดเลย"หญิงสาวที่ได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมา
"ธีร์"
"แม่คะ"ก่อนที่ทั้งสองคนจะทะเลาะกัน เสียงของเด็กหญิงก็ดังขึ้นมาเสียก่อนทำให้ธีร์ที่กำลังโมโหอยู่ต้องรีบจัดการกับอารมณ์ของตนเอง
"ว่าไงคะพาใจ"
"พี่พายุบอกว่าหิวแล้วค่ะ พาใจก็หิวเหมือนกัน"
"หิวแล้วหรอคะ งั้นเรามาทำอาหารด้วยกันดีกว่ามั้ยคะ"เด็กสาวที่ได้ยินแบบนั้นก็ยกยิ้มขึ้นมาทันที
"ดีค่ะ"
"โอเคค่ะ งั้นไปตามพี่พายุไปรอแม่ที่รถเลยนะคะ เดี๋ยวเรากลับบ้านไปทำอาหารกัน"
"ได้ค่ะ"หลังจากนั้นเด็กสาวก็รีบวิ่งไปตามพี่ชายของตนทันที
"ธีร์"
"ธีร์ไม่อยากคุยเรื่องนี้แล้ว ลูกธีร์ ธีร์เลี้ยงเองได้ ถ้าพี่วีไม่อยากให้ธีร์โกธร ก็อย่าพูดเรื่องนี้อีกนะครับ ขอตัวก่อน"พูดเสร็จร่างบางก็ลูกขึ้นแล้วเดินไปหาลูกของตนที่ยืนรออยู่ที่รถทันที
"เฮ้อ ใจแข็งได้ใครกันเนี้ย"
.
.
.
TBC
ความคิดเห็น