คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ชยพัทธ์ 1
Warning??”?
เนื้อหาในเรื่องมีความรุนแรงและมีคำหยาบคาย มีการพูดถึงเรื่องเพศและการใช้สารเสพติด พฤติกรรมของตัวละครไม่ควรลอกเลียนแบบ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน
17.48น.
-โรงพยาบาลภิวัฒน์-
"ดูจากอาการแล้ว น้องน่าจะแพ้อาหารทะเลนะครับ แต่ไม่ได้เป็นอะไรมาก เดี๋ยวหมอจะฉีดยาแก้แพ้ให้นะครับแล้วก็กลับบ้านได้ ไม่มีอะไรต้องห่วงแล้วครับ"หญิงสาวที่ได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก
"ขอบคุณมากๆค่ะคุณหมอ ตกใจแทบแย่เลยตอนที่เห็นลูกมีผื่นแดงขึ้นเต็มตัว กลัวว่าแกจะเป็นอะไรเพราะว่าปกติแล้วแกไม่เคยเป็นเลยค่ะ"
"เรื่องแบบนี้มันเกิดขึ้นได้ตลอดเวลาครับ ทางที่ดีคุณแม่ควรพาน้องไปตรวจภูมิแพ้อาหารแฝงดีกว่านะครับ จะได้ป้องกันถูก"
"ได้ค่ะ ขอบคุณมากๆนะคะคุณหมอ มีนา ขอบคุณคุณหมอสุดหล่อสิลูก"
"ขอบคุณค่ะคุณหมอสุดหล่อ"ร่างสูงยกยิ้มให้กับเด็กสาว ก่อนที่สองแม่ลูกจะเดินออกไปพร้อมกับชายหนุ่มที่เดินเข้ามาแทน
"ไอ่พัต มึงจะย้ายไปอยู่ที่เชียงใหม่จริงๆเหรอวะ"โยเอ่ยถาม
"อืม กูเบื่อกรุงเทพแล้ว"
"มึงเบื่อกรุงเทพหรือว่ามึงจะหนีหน้าพ่อมึงกันแน่"ร่างสูงที่ได้ยินแบบนั้นก็เงียบทันที
"กูถามจริงๆเถอะ มึงกับพ่อทะเลาะอะไรกันวะ ตั้งแต่ที่มึงกลับมาจากอังกฤษกูก็ไม่เห็นมึงกลับไปที่บ้านใหญ่เลย"
"ไม่มีอะไรหรอก มึงอย่าใส่ใจเลย แล้วนี่มึงไม่มีตรวจหรือไง"
"ช่วยดูด้วยครับว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว กูลงเวรแล้วครับ"ร่างสูงที่ได้ยินแบบนั้นก็หันไปมองนาฬิกาที่ตอนนี้เข็มสั้นใกล้ชี้เลขหกแล้ว
"ลงเวรแล้วมึงไปไหนต่อ"
"กลับบ้าน กูจะเข้าไปคุยกับพ่อเรื่องที่กูจะย้ายไปเชียงใหม่"ร่างสูงพูดพร้อมกับเก็บข้าวของใส่กระเป๋า
"เฮ้อ ถ้ามึงไม่อยู่กูคงเหงาแน่เลยวะ"
"ก็มีพวกไอ่เบนซ์อยู่ไง ขาดกูไปคนหนึ่งก็คงไม่อะไรขนาดนั้นหรอกมั้ง"
"มันไม่เหมือนกันนิ พวกนั้นมันทำงานเหมือนเราที่ไหน กว่าจะได้เจอกันก็ต้องรอเป็นปีๆ"
"หรือมึงอยากย้ายไปอยู่กับกู"
"กูก็อยากไปนะ แต่กูติดเป็นพี่เลี้ยงให้เด็กแพทย์ปีนี้น่ะดิ นึกว่าจะหนีพ้นแล้ว"
"ก็ตามนั้น เอาไว้ถ้ามึงอยากไปมึงก็ตามกูไปทีหลังก็แล้วกัน"
"เออ งั้นเจอกันพรุ่งนี้นะมึง"
"อืม"จากนั้นทั้งสองคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
-โรงเรียนเซนต์ลี-
"ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามแล้วนะคะคุณแม่ บอกตรงๆเลยนะคะการที่น้องพายุทำร้ายร่างกายเพื่อนแบบนี้ ทางโรงเรียนคงต้องให้ออกค่ะ"คุณครูสาวพูดขึ้นพร้อมกับมองหน้าร่างบาง
"ใจเย็นๆก่อนนะครับคุณครู บางทีพายุอาจจะมีเหตุผลที่ทำแบบนั้นก็ได้นะครับ"ธีร์ หรือ ธีรวัตร นิติพัฒนกุล เอ่ยพูดกับคุณครูสาว
"เห็นทีว่าจะใจเย็นไม่ได้แล้วค่ะคุณแม่ ทางผู้ปกครองของน้องปกป้องยืนยันว่ายังไงน้องพายุก็ต้องออกจากโรงเรียนค่ะ ไม่อย่างนั้นจะแจ้งความค่ะ"ธีร์ที่ได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมา ก่อนที่จะหันไปมองหน้าลูกชายของตนที่ก้มหน้าคางชิดอก ซึ่งนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้น
"ผมเข้าใจครับ ยังไงผมฝากขอโทษคุณแม่ของน้องปกป้องด้วยนะครับ แล้วก็ขอโทษคุณครูด้วยนะครับที่ทำให้เดือดร้อน"
"ไม่เป็นไรค่ะ แล้วน้องพาใจคุณแม่จะยังให้เรียนที่นี่ต่ออยู่มั้ยคะ"
"คงจะย้ายไปพร้อมกันเลยครับ พาใจเขาติดพี่มากน่ะครับ ถ้างั้นผมขอตัวก่อนนะครับ ขอโทษอีกครั้งนะครับ"
"ค่ะ"หลังจากนั้นร่างบางก็เดินออกมาจากห้องปกครอง ก่อนที่จะเจอลูกชายและลูกสาวของตนที่นั่งรออยู่หน้าห้อง
คุณแม่คะ"เมื่อพาใจเห็นคนเป็นแม่ก็รีบเดินเข้าไปกอดทันที
"กลับบ้านกันนะคะ"
"พาใจต้องย้ายโรงเรียนอีกแล้วใช่มั้ยคะ"เด็กสาวเอ่ยถามก่อนที่คนเป็นแม่จะเงยหน้าไปมองลูกชายของตนที่ก้มหน้าอยู่
"เราไปคุยกันที่บ้านดีกว่านะคะ ไปกันค่ะ"
"ค่ะ"ธีร์เดินเข้าไปหาลูกชายของตน ก่อนที่จะยกมือขึ้นลูบหัวไปมา เด็กชายเงยหน้าขึ้นมองคนเป็นแม่ด้วยสายตาสำนึกผิด ก่อนที่ทั้งสามคนจะพากันเดินไปที่รถ เพื่อกลับบ้าน
-บ้านกุลโชติธนานนท์-
"ไม่ได้ แกจะย้ายไปที่เชียงใหม่ไม่ได้เด็ดขาด"คนเป็นพ่อพูดขึ้นพร้อมกับจ้องมองหน้าลูกชายของตน
"ทำไม"
"แล้วทำไมแกถึงอยากไปอยู่ที่เชียงใหม่"
"แล้วทำไมพ่อถึงไม่อยากให้ผมไป"
"....."
"หรือว่าพ่อปิดบังอะไรไว้"
"มันไม่มีอะไรทั้งนั้น"
"ถ้ามันไม่มีอะไร ทำไมช่วงนี้พ่อถึงไปเชียงใหม่บ่อยๆ แล้วทำไมพ่อถึงไม่อยากให้ผมย้ายไปอยู่ที่นั้น"
"ไม่ต้องถามถึงเหตุผล ไม่ได้ก็คือไม่ได้"ร่างสูงที่ได้ยินแบบนั้นก็สูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนที่จะพูดขึ้นอีกครั้ง
"ผมจะย้ายไปอยู่ที่เชียงใหม่ ยังไงผมก็จะไป"
ปัง!
"ฉันบอกว่าไม่ได้ก็คือไม่ได้ แกไม่มีสิทธิมาต่อรองฉัน!"
"ทำไมผมจะไม่มีสิทธิ์ ผมก็เป็นคน"
"แกอย่าลืมนะว่าแกทำอะไรไว้"
"....."
"ถ้าไม่อยากให้แม่แกรู้เรื่องนี้ ก็ทำตามที่ฉันบอกซะ"
"อย่าเอาเรื่องนั้นมาขู่ผม"
"ฉันไม่ได้ขู่ แต่ฉันเอาจริง แกอยากลองมั้ยล่ะ"
"....."
"ออกไปได้แล้ว ฉันจะทำงาน"ชยพัทย์ที่โดนคนเป็นพ่อไล่ก็ยอมเดินออกมาจากห้อง ก่อนที่จะเจอจิรัฎฐ์พี่ชายของตนที่กำลังยืนมองตนอยู่
"ไง ปกติไม่เข้ามาบ้าน ทำไมวันนี้ถึงเข้ามา"
"ผมมาคุยกับพ่อเรื่องย้ายไปประจำที่เชียงใหม่"
"พ่อไม่ยอมงั้นสิ"
"ครับ"
"แล้วทำไมแกถึงอยากย้ายไปอยู่ที่เชียงใหม่ล่ะ ไอ่เหตุผลที่ว่าเบื่อกรุงเทพ คงไม่ใช่เหตุผลที่แท้จริงหรอกนะ"พัตถอนหายใจออกมาเมื่อโดนพี่ชายของตนจับจุดได้
"พี่ก็รู้อยู่แล้วนิ แล้วจะมาถามผมอีกทำไม"
"กูไม่ได้รู้เยอะขนาดนั้น รู้แค่ว่ามึงอยากหลบหน้าพ่อ"
"....."
"มึงรู้ใช่มั้ยว่าช่วงนี้พ่อบินไปเชียงใหม่บ่อยๆ"
"อืม"
"กูช่วยให้มึงไปอยู่ที่นั่นได้"พัตที่ได้ยินแบบนั้นก็เงยหน้ามองพี่ชายของตนทันที
"แต่มึงต้องทำอะไรเพื่อแลกกับที่กูช่วยมึงหน่อย"
"จะให้ผมดูว่าพ่อไปทำอะไรที่เชียงใหม่ใช่มั้ย"
"ใช่ ถ้าพ่อไปเชียงใหม่แลเวกูจะบอกมึง ส่วนมึงก็ทำแค่สะกดรอยตามพ่อมึงไปก็เท่านั้นเอง"
"ผมเป็นหมอนะ ไม่ใช่นักสืบ ผมจะเอาเวลาไหนไปตามดูพ่อกัน"
"ก็ถ้ามึงอยากไปอยู่ที่เชียงใหม่ มึงก็ต้องยอม ถ้ามึงหาคำตอบว่าทำไมพ่อถึงชอบไปที่นั่นได้ ทุกอย่างก็จบ"
"...."
"ว่าไง ตกลงมั้ย"
"ตกลง"
"เยี่ยม"
"แต่ว่า พี่จะทำยังไงให้ผมไปอยู่เชียงใหม่โดยที่พ่อไม่รู้"
"กูมีวิธีของกูก็แล้วกัน"
19.32น.
-บ้านนิติพัฒนกุล-
รถยนต์เคลื่อนตัวเข้ามาจอดภายในบ้าน ก่อนที่พาใจจะรีบเปิดประตูรถแล้ววิ่งเข้าไปในบ้านทันที เหลือแต่เพียงพายุกับคนเป็นแม่อยู่ในรถเพียงสองคน
"มีอะไรจะบอกแม่มั้ยครับพายุ"
"....."เด็กชายเงียบไม่ยอมพูดอะไรออกมา
"ถ้าลูกเอาแต่เงียบอยู่แบบนี้ แม่ก็ไม่รู้หรอกนะว่าจะบอกคุณแด๊ดยังไงกับเรื่องนี้"
"....."
"ว่ายังไงครับ"
"พวกนั้นมันจะผลักพาใจตกบันได"คนเป็นแม่ที่ได้ยินแบบนั้นก็ตกใจทันที
"เรื่องจริงเหรอครับ"เด็กชายพยักหน้าตอบกลับ
"ครับ วุ่นก็เห็นเหมือนกัน คุณแม่ไปถามวุ่นได้เลยครับ"
"โอเคครับ แล้วมีเรื่องอื่นจะบอกแม่อีกมั้ยครับ"
"....."
"ว่ายังไง"
คนพวกนั้นบอกว่าเราสองคนไม่มีพ่อครับ"ธีร์ที่ได้ยินแบบนั้นก็นิ่งค้างไปทันที
"....."
"คนพวกนั้นชอบพูดแบบนี้กับพาใจ และพาใจก็ชอบไปนั่งร้องไห้ในห้องน้ำคนเดียว"
"....."
"แม่ครับ พวกเราไม่มีพ่อเหมือนที่พวกนั้นบอกจริงๆเหรอครับ"เด็กชายเอ่ยถามพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองคนเป็นแม่
"ไม่หรอกครับ พาใจกับพายุมีคุณแด๊ดไงครับ"
"มันไม่เหมือนกันสักหน่อย คุณแด๊ดก็คือคุณแด๊ด พ่อก็คือพ่อ"
"....."
"ตกลงแล้วเราสองคนไม่มีพ่อจริงๆใช่มั้ยครับ"
"มีสิครับ ถ้าไม่มีแล้วพาใจกับพายุจะมาอยู่กับแม่ตอนนี้เหรอครับ"
"แล้วทำไมเขาถึงไม่เคยมาหาพวกเราเลยล่ะครับ"
"....."
"หรือว่าพ่อไม่รักพวกเรา"
"รักสิ คุณพ่อรักเราทั้งสองคนมากเลยนะ"
"รักพวกเราแล้วทำไมถึงทิ้งพวกเราล่ะครับ"
"คุณพ่อเขาไม่ได้ทิ้งเราหรอกครับ คุณพ่อเขาแค่ทำงาน ไม่มีเวลามาหาพวกเราก็เท่านั้นเอง"
"....."เด็กชายนิ่งเงียบก่อนที่จะเปิดประตูแล้วเดินเข้าบ้านไป ส่วนคนเป็นแม่ก็ทำได้แค่มองลูกชายของตนเดินคอตกเข้าไปในบ้าน ก่อนที่จะเก็บของแล้วเดินตามลูกของตนเข้าไป
"มากันแล้วเหรอ"เมื่อเดินเข้ามาในบ้านก็เจอกับ จี พี่สาวของตนที่กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่
"ทำไมวันนี้กลับมาช้าจังเลยล่ะ ไปแวะที่ไหนมา"
"เปล่าหรอก พอดีว่าครูห้องปกครองเรียกพบไปคุยเรื่องพายุน่ะ"วีที่ได้ยินแบบนั้นก็เข้าใจทันที ก่อนที่จะหันไปยิ้มให้กับพายุที่มองตนอยู่
"หิวหรือยังครับพายุ อาทำอาหารไว้ให้เยอะแยะเลย มากินสิ"เมื่อได้รับคำชวน เด็กชายก็รีบเดินเข้าไปนั่งที่โต๊ะอาหารที่มีพาใจนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
"คุณแม่คะ แล้ววันพรุ่งนี้เราสองคนต้องไปโรงเรียนอยู่มั้ยคะ"
"พรุ่งนี้หนูต้องไปหาอาหมอที่โรงพยาบาลค่ะ หนูลืมไปแล้วเหรอ"
"จริงด้วย แล้วพี่พายุจะไปกับเราด้วยหรือเปล่าคะ"
"เรื่องนี้พาใจต้องถามพี่พายุเขาเองนะคะ เด็กๆกอนกันไปก่อนเลยนะคะ เดี๋ยวแม่ขอคุยกับอาวีแป๊บหนึ่ง"
"ได้ค่ะ/ครับ"จากนั้นทั้งสองคนก็เดินเข้ามาในครัวเพื่อที่จะคุยกันเป็นการส่วนตัว
"รอบนี้พายุไปทำอะไรมาอีกล่ะถึงโดนไล่ออก"เมื่ออยู่กันสองคนวีก็เอ่ยถามทันที
"ตีกัน เด็กคนนั้นปากแตกเลยพี่วี"คนเป็นพี่ที่ได้ยินแบบนั้นก็เบิกตากว้างทันที
"ตายจริง แล้วทำไมพายุถึงไปทำแบบนั้นล่ะ"
"พายุบอกว่าเด็กพวกนั้นจะผลักพาใจตกบันได พายุเลยเข้าไปช่วย"
"แย่มากเลย แล้วทำไมถึงเป็นฝ่ายเราที่โดนไล่ออก ต้องเป็นเด็กพวกนั้นไม่ใช่เหรอ"
"คือว่าเด็กที่พายุไปต่อยเขา เป็นลูกผอ. เราเลยทำอะไรไม่ได้"
"แล้วบอกเรื่องนี้กับคุณแด๊ดหรือยัง ทำไมไม่ให้คุณแด๊ดจัดการล่ะ"
"ยังเลยพี่วี ธีร์ไม่อยากเอาเรื่องพวกนี้ไปให้คุณเขาปวดหัวอีกแล้ว แค่นี้ก็เกินพอแล้ว"วีที่ได้ยินแบบนั้นก็ถอนหายใจออกมา
"ถึงธีร์ไม่บอก เขาก็รู้อยู่ดี"
"....."
"เอาเถอะ พี่ไม่มีอะไรจะพูดกับเราแล้ว ไปกัน เด็กๆมองหาใหญ่แล้ว"
"ครับ"
-บ้านกุลโชติธนานนท์-
"คุณปู่คะ อาทิตย์หน้าคุณปู่ไม่อยู่ที่บ้านเหรอคะ"
"ใช่ค่ะ คุณปู่จะไปทำงานที่ต่างจังหวัดค่ะ"
"จีน่าอยากไปด้วยจังเลยค่ะ จีน่าขอไปกับคุณปู่ด้วยได้มั้ยคะ"เด็กสาวพูดพร้อมกับทำหน้าออดอ้อน
"ไม่ได้หรอกค่ะ คุณปู่ไปทำงานไม่ได้ไปเที่ยวค่ะ"
"แต่จีน่าอยากไปเที่ยวกับคุณปู่บ้าง จีน่าไปกับพ่อแม่จนเบื่อแล้ว"
"เอาไว้รอบหน้านะคะ ปู่สัญญาว่าจะพาไปเที่ยวแน่นอนค่ะ"
"ก็ได้ค่ะ"
"ดีมากค่ะ ง่วงนอนหรือยังคะ ขึ้นไปนอนกันดีกว่า"
"ค่ะ"ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังจะลุกขึ้นเพื่อเดินขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน จู่ๆ คุณหญิงทั้งสองก็เดินเข้ามาพร้อมกับทำสีหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์
"เดี๋ยวจีน่าขึ้นไปรอคุณปู่ข้างบนกับคุณย่าก่อนนะคะ คุณทวดมีเรื่องจะคุยกับคุณปู่นิดหน่อย"เด็กสาวหันกลับไปมองคุณปู่ของตน ก่อนที่จะได้รับการอนุญาต
"ได้ค่ะ"
"ถ้างั้นเราไปกันค่ะ"จากนั้นเด็กสาวก็เดินจับมือกับคุณหญิงพิมพ์ฟ้าขึ้นไปนอน เมื่อคุณหญิงประกายดาวเห็นว่าเด็กสาวเดินหายไปแล้วก็หันกลับมามองหน้าลูกชายของตน
"แกจะไปเชียงใหม่อีกแล้วใช่มั้ย"
"....."
"ฉันถามจริงๆ เถอะบดิน ทำไมแกถึงต้องขึ้นเหนือบ่อยๆ ด้วย มันมีอะไร"
"ไม่มีอะไรทั้งนั้นครับแม่ ผมไปทำงาน"
"ไปทำงานอะไร โครงการที่เชียงใหม่แกก็ให้โจเป็นคนดูแลไปแล้วนิ"
"ผมก็ไปตรวจดูความเรียบร้อยตามปกติของผม คุณแม่อย่าหาเรื่องมาทะเลาะกับผมจะได้มั้ยครับ"
"ฉันก็ไม่ได้อยากจะหาเรื่องทะเลาะกับแกหรอกนะ แต่แกจะให้ฉันเชื่อได้ยังไงว่าแกไปทำงานจริงๆ ไม่ใช่ว่าแอบซ่อนอะไรเอาไว้"บดินที่ได้ยินแบบนั้นก็เงยหน้ามองคนเป็นแม่ทันที
"ถ้าแม่คิดว่าผมแอบมีคนอื่น ผมว่าแม่เลิกคิดเรื่องนั้นเถอะครับ"
"แกจะไม่ให้ฉันคิดได้ยังไง ก็ในเมื่อแกทำตัวแบบนี้"
"ผมทำอะไรมันก็ไม่เคยดีในสายตาของแม่อยู่แล้วนิครับ"
"นิ!"
"อย่าเอาเรื่องนี้มาพูดให้ผมฟังอีกนะครับ ผมขอตัว"จากนั้นบดินก็ลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นไปยังชั้นสองของบ้าน โดยที่ไม่สนใจเสียงเรียกจะผู้เป็นแม่
.
.
.
TBC
ความคิดเห็น