คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทที่ 1: เนื้อคู่ฉันเกิดแล้ว แอร๊ย >.
Love Story : ยัยจอมจุ้นวุ่นรักร้ายๆกับนายเพื่อนสนิท
บทที่ 1: เนื้อคู่ฉันเกิดแล้ว แอร๊ย >.<~!
กริ๊งงงงง!!
“อื้ม...o(_ _)oZzz”
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ตี๊ดดดดดด!!!
“ตื่นแล้ว ตื่นแล้ว คลอก!”
ปุ๊กกุก ปุ๊กกุก!!
>.< อ๊าก ใครกันนะบังอาจตั้งนาฬิกาปลุกถึงสามเรือนในห้องนอนของฉัน
“โอ้ยยย อย่าให้รู้น้าว่าคายตั้งปะ..คลอกZzZ”~~ฟี๊
ปัง ปัง ปัง!!!
ใครเคาะประตูห้องนอนไม้สักพันปีของฉันเนี่ย บังอาจ>.<!
“คนสวยคร๊าบ ตื่นจากแท่นบรรทมได้แล้ว”
O_Oอื้ม...เสียงอย่างนี้ค่อยหน้าฟังหน่อยแฮะ แต่ทำไมเสียงมันคุ้นๆจัง
ฉันจึงตัดสินใจลุกไปเปิดประตูห้องแทบจะที แม้จะยังคงง่วงหาว หาว แล้วอยากนอนอยู่ก็ตาม....
แอ๊ดดดด!!!
ใบหน้าหล่อเหลาปรากฏในทันทีที่ประตูถูกเปิด คิ้วเข้มเหนือดวงตาคู่สวย จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากบางที่ชอบโปรยยิ้มเห็นฟังเขี้ยวแหลมๆเท่บาดใจ แล้วยังจะผิวขาวเนียนเสียงจนผู้หญิงบางคนยังต้องอายอีกล่ะ นั่นยังไม่รวมกลิ่นหอมฟุ้งที่แม้ขนาดฉันยังต้องแอบดมอยู่บ่อยๆ แล้วมักพูดว่า....
“อ้าว! แกมาได้ไงวะไอ้เครส...แล้วนี่อย่าบอกนะว่าแกยังใช้น้ำหอมกลิ่นน้ำยาล้างห้องน้ำอยู่อีก โอย...ได้กลิ่นทีไรฉันจะเป็นลมทุกที หาวว ง่วงๆๆ”
“=0=”
“หาว...เอ่อ ว่าแต่แกมาบ้านฉันได้ไงเนี่ย?” ฉันสงสัยพลางเกาหัวแกรกๆ ก่อนที่ไอ้เพื่อนสนิทเครสมันจะสงสายตารังเกียจพ่วงแถมมาพร้อมคำตอบ
“ก็คุณน้าโทรตามฉันให้มาปลุกแกไปโรงเรียน...คุณน้าบอกว่าตั้งนาฬิกาปลุกไว้สามเรือน ถ้าแกไม่ตื่นให้เคาะ ถ้าเคาะไม่ตื่นให้พัง...”
“หา!!O[]O”
“อะไร!!”
“ม้าฉันบอกให้พังห้อง...แต่แกดันเรียกฉันคนสวยว่ะ” ฉันโคตรอึ้งค่ะ
“=0= ไอ้บ้าทำมาโวยวาย คิดว่าเรื่องอะไร...”
“แน่...” ฉันเอามือจิ้มอกนายเครส “อย่าบอกนะว่าแกเริ่มหลงเสน่ห์สาวสวยอย่างฉันเข้าให้แล้ว ฮะ ฮะว่าไง?”
“บ้า!”
“แหมมีเขินนะแก^^”
“...ฉันก็แค่รู้นิสัยแกดีว่าถ้าเรื่องจริงคนอย่างแกจาไม่ฟัง ฉันก็แค่พูดเรื่องโกหก เพ้อเจ้อ ไร้สาร แค่นี้แกก็หูผึ่งแล้ว”
นี่มันหลอกด่านี่หว่า หนอย! >.<
“ไอ้ ไอ้!!”
“เฮ้ย ฉันไม่อยากทะเลาะกับแกแต่เช้า ไปอาบน้ำไปกลิ่นตัวแกจะยิ่งกว่ากลิ่นเท้าแกอยู่แล้ว เอ้อ ลักษณะอย่างนี้ท่าจะยังไม่ได้แปรงฟัน...”
“เออๆ ใครมันจะไปสะอาดเนี้ยบเหมือนแกวะ” ชิ พูดแล้วเซ็ง แต่ฉันก็ยอมทำตามอย่างว่าง่าย
ฉันเปิดประตูให้นายเครสมันเข้ามา และแทบจะทันทีมันก็ตรงดิ่งไปจัดการเก็บที่นอนให้ซะเรียบร้อย ก่อนจะนอนกลิ้งบนเตียงของฉันอย่างที่มันชอบทำมาเป็นสิบปี สิบปีค่ะ
ฉัน โมบาย ลูกสาวคนเล็กของตระกูล มีพี่สาวคนโตชื่อ โมเดิ้ล และพี่ชายคนกลางชื่อ โมเดล ซึ่งตอนนี้สองพี่ฝาแฝดชายหญิงที่มีดีกว่าฉันทุกอย่างตั้งแต่ชื่อกำลังเรียนอยู่ต่างประเทศ โดยพี่โมเดิ้ลเรียนศิลปะการละครอยู่ที่อังกฤษ และพี่โมเดลเรียนมหาวิทยาลัยอยู่ที่อิตาลี ซึ่งฉันพอจะนึกออกแล้วว่าม้าจะไปอังกฤษสักระยะเพื่อไปดูแลพี่โมเดิ้ลที่ช่วงนี้ไม่ค่อยสบาย แต่ฉันก็นึกไม่ถึงว่าคนที่ม้าจะให้มาอยู่เป็นเพื่อนจะเป็นไอ้เพื่อนเลิฟอย่างไอ้คุณชายเครส
เราสองคนเป็นเพื่อนกันตั้งแต่อายุสามขวบค่ะ ม้ากับพ่อ แม่ของนายเครสรู้จักกัน เพราะอยู่ในแวดวงไฮโซเหมือนกัน บ้านนายเครสนั่นเป็นเจ้าของร้านเครื่องเพชรแบรนดัง ส่วนบ้านฉันเป็นเจ้าของธุรกิจน้ำหอมที่ตอนนี้กำลังขายดี แต่!ฉันไม่ใช้ =0= ก็กลิ่นนี้ไม่ชอบนิ...ฉันใช่แต่บริทย์นี่กลิ่นแฟนตาซีขวดสีชมพูย่ะ^0^
“นี่ นี่!!”
“อะ อะไรเล่า!”
“เมื่อไหร่จะไปอาบน้ำ ฉันเห็นแกจ้องหน้าฉันนานแล้วนะ อ๊ะ หรือว่าแกหลงเสน่ห์ฉันเข้าให้แล้ว...ว่าไงไอ้โมบาย”
“บ้า>.<!!” ฉันร้อง “มุขเสี่ยว ใช้ตามคนอื่น”
ก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้นายเครสหัวเราะเป็นบ้าอยู่คนเดียว
อย่าถามนะคะว่าทำไมเราสองคนถึงกลายเป็นเพื่อนซี้กันได้ เพราะไอ้งานระดับไฮโซๆเนี่ยจะมีเด็กไปกันสักกี่คนเชียว มันน่าเบื่อจะตาย แน่ละทั้งฉันและนายนั่นต่างก็ต้องไปแกร่วอยู่ในงาน เราเลยเริ่มเล่นด้วยกัน แทบทุกงานถ้ามีฉันต้องมีเครส ถ้ามีเครสต้องมีฉัน เราจึงค่อยๆสนิทกันมาเรื่อยๆ จนตอนนี้เราทั้งคู่ก็อายุพรวดมาเป็นสิบแปดปีเข้าให้แล้ว เราสองคนไม่เคยปิดบังอะไรกันสักเรื่อง ถึงขนาดว่าไอ้เครสมันคบกับใคร ฉันจะต้องรับรู้ตลอด มันจะคอยรายงานฉันทุกเรื่องจบแทบจะลืมเพศไปเลยทีเดียวว่ามันเป็นผู้ชาย...จนกระทั่ง!
“เฮ้ย!ไอ้โมบายแกยังใช้กางเกงในลายอุตร้าแมนของฉันอยู่อีกหรอเนี่ย”
“>.<อ้ายยยย! ไอ้เครสใครใช้ให้แกค้นลิ้นชักของฉันนน”
“อะไรนะไม่ได้ยิน..อ๊ะ ว้าว โมบาย เดี๋ยวนี้แกเปลี่ยนบราเป็นคัพซีแล้วหรอวะ ทำไมแกไม่บอกฉัน”
“O[]Oไอ้บ้า..” ฉันพุ่งพรวดออกจากห้องน้ำแทบจะทันที ไม่เข้าใจตัวเองจริงๆว่าทำไมเดี๋ยวนี้ดันเริ่มเขินมันได้ O/ / / / /O ทั้งๆที่เมื่อก่อนฉันยังชอบขโมยกางเกงในของไอ้เครสไปใช้อยู่เลย>,< หรือเพราะว่าตั้งแต่เปิดเทอมมานายนั่นดูโตเป็นหนุ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ทั้งรูปร่าง กล้ามเนื้อ และที่สำคัญที่สุดซิกแผก อ๊ากกกก หื่น-,.- ก็เมื่อก่อนมันหุ่นอย่างกับก้างปลาย้างแน่ะ
“ว่าไง...” ไอ้เครสทำหน้าตาใสซื่อจนท่าถีบ
“เอามานี่” ฉันรีบคว้าชุดนักเรียน กับชุดชั้นในเจ้ากรรมจากมือนายเครส
“เฮ้ย! เก็บทำไมฉันอุตส่าห์เลือกเชี่ยวนะ”
“เลือกบ้าเลือกบอน่ะสิเอากางเกงในลายอุนตร้าแมนมาให้ฉัน!”
“อ้าว...ก็เห็นบอกเองว่าใส่กางเกงในฉันทีไรโชคดีทุกที...”
“ตาบ้า ลามก~!”
ณ โรงเรียนมัธยมปลายเดอะลิตเติ้ลดราก้อน
โรงเรียนนานาชาติชั้นนำของประเทศที่เหล่านักเรียนต่างพากันยืดอกโชว์เข็มรูปมังกรสีทองอร่ามอย่างภาคภูมิใจ “จงภูมิในใจพวกเรา ชาวมังกรน้อย” แน่นอนว่าฉันเองก็ภาคภูมิใจเหมือนๆกันกับเครื่องแบบนักเรียนของเรา ฉันอยู่ในเครื่องแบบนี้มานานจนตอนนี้ฉันเป็นรุ่นพี่ปีสุดท้ายซะแล้ว อีกแค่ไม่ถึงปีก็ต้องจากบ้านหลังที่สองไป ใจหายเหมือนกันแฮะ TTvTT
“แล้วนั่นแกเป็นอะไรอีกเนี่ย?”
ฮึ้ย~ขัดใจวุ้ย คนกำลังบิ้วอารมณ์
“เป็นคนสวยโว้ย!”
“เหรอออออ...” นายเครสลากเสียง ก่อนจะตบหัวฉันดังป้าบ
“อยากตายหรอ อ๊ากกกกกก!!”
ฉันวิ่งไล่เตะไอ้บ้าเครสไปรอบโรงเรียนอย่างไม่แคร์สายตาใคร หนอย วันนี้เป็นตายร้ายดียังไงต้องฆ่ามันทิ้งให้ได้ ย๊าก =[]=! อารมณ์ค้างกับมันมานาน
ฉันวิ่งไล่เจ้าเพื่อนบ้าแบบไม่คิดชีวิตเข้ามาที่ตัวอาคาร จนพวกนักเรียนเริ่มแตกตื่นกันยกใหญ่ แต่ฉันก็ไม่แคร์ค่ะ จนกระทั่ง...!
แอ๊ดดดด!!!
ปังง!!!
อ๋อย!!
O[]O~ เสียงคล้ายวัตถุบางอย่างกระทบกันอย่างแรง
จิ๊บ จิ๊บ~={]=
และไม่ต้องสงสัยอะไร เพราะดาวลูกไก่กุ๊กๆกำลังวิ่งบนหัวฉัน ก็ไอ้เสียงเมื่อกี้นี้มันเกิดจากไอ้บ้าหน้าไหนก็ไม่รู้ดันเปิดล็อกเกอร์กระแทกหน้างามๆของฉันซะเต็มแรง T0T แม่เจ้า จะเสียโฉมไหมเนี่ย
“ขอโทษครับคุณ...”
“อ้ายย! หันดูคนบ้างเซ่”
“ขอโทษครับคราวหน้าผมจะระวัง...มาครับผมช่วย”
“ไม่มีคราวนงคราวหน้าละ...หล่อ เฮ้ย O[]Oละละแบบว่ามะ ไม่เป็นไรค่ะ^^:;”
พระพุทธเจ้าค่ะนั่นใครเนี่ย หล่อโคตรเลย>.< กรี๊ด ถ้าไอ้เครสมันหล่อเทพอย่างกับลี ดองแฮ คุณคนนี้ก็คงเป็นฮันเกิงซะแล้ว อ๊าย เท่บาดใจซะมัด
“เฮ้ย!โมบาย...เกิดอะไรขึ้น”
“เอ่อ ผมไม้ครับ เป็นนักเรียนใหม่ห้องซี...” คุณสุดหล่อรีบลุกขึ้นแนะนำตัวกับไอ้บ้าเครส แกนะแกทำฉันอดจับมือคุณคนหล่อ อ๊ะ ชื่อไม้ซะด้วย^^
เปรียบกับบายเป็นแค่ขอนไม้ เอิ๊กๆ
“อืม...แล้วนั่นใครใช้ให้ไปนอนเล่นกับพื้นอย่างนี้เล่า ลุกมา”
ถ้าฉันลุกไหวฉันลุกไปนานแล้วย่ะตาบ้า>.< มันเพราะคร๊ายยย
“เอ่อ ผมเปิดล็อกเกอร์กระแทกหน้าคุณเอ่อ โมบายน่ะครับ”
“กระแทกหน้าO.O”
นายเครสนิ่งไปสามวิ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับกับไม้
“ฉันเริ่มถูกชะตากับนายแล้วว่ะ”
หมายความว่าไงเนี่ย -0-
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า เฮิ๊ก กร๊ากกก ฮ่า เฮิ๊ก ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!” มันชี้มาที่ฉันค่ะ
“เฮ้ยพวกเรามาดูเร็ว คนโง่โดนเดินชนล็อกเกอร์ ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!”
อ้ายยยย! ไอ้บ้าเครส ตอนนี้ไอ้พวกนักลิงเริ่มมุงมาที่ฉัน โอ้ย โมบายอยากตาย =0= แถมบางคนยังเริ่มชี้มาที่ฉัน เท่านั้นยังไม่พอมันไปซุบซิบๆปากนี้รัวเชียวก่อนจะหัวเราะออกมา
“เอ่อ...” ไม้พยายมจะขัด
“ไม่ต้องพูด ไอ้โมบายเนี่ยฉันจัดการเอง”
“อะไร ไปเลยไปไอ้บ้าเครส!”
“มานี่ ส่งมือมาเร็ว”
“ไม่!” ปวดจนลุกไม่ขึ้นแค่ไหนก็ไม่มีวันง้อมัน เพื่อศักดิ์ศรีโว้ยย (>.<~ )
“เร็ว!”
“ไม่!!”
“ตามใจ...!”
“ก็ได้ๆ=0=”
ณ ห้องพยาบาลมังกรน้อย
“โอ้ย!! เบาๆหน่อย”
“ก็หัดอยู่เฉยๆเซ่!”
“อ๊ากกกก! มือนายมันหนักจริงๆ” ฉันคำหัวป้อยๆ พลางบ่นอุบ
“ก็ใครใช้ให้แกโง่เดินชนล็อกเกอร์เล่า...เฮ้อ มีอย่างที่ไหน บลาๆ”
“พอเลยๆ แกจะมาช่วยฉัน หรือมาสวดฉันกันแน่วะไอ้เครส”
“ถ้าสวดก็คงสวดศพแกนั่นแหละยัยเซ่อเอ้ย”
“ไอ้!!” ฉันทำท่าจะด่า แต่ไอ้คุณเครสมันกลับคว้าแจกันทำท่าพร้อมขว้างใส่ค่ะ แหมโคตรสุภาพบุรุษเลยเพื่อนฉัน =o=
“เอ้อ ช่างเหอะ ทะเลาะกับแกฉันก็มีแต่จะแพ้ปากกรรไกรของแก...”
“รู้ตัวก็ดี...”
“แหม!ทีกับสาวๆหน้าไร้อารมณ์ ไม่สวย เซ็ก เอ็กแตกอย่างฉันล่ะทำเป็นพูดดี”
เครสส่ายหัว พลางถอนหายใจ “...แค่เห็นหน้าแกฉันก็หมดอารมณ์แล้วล่ะเพื่อน”
อ้ายยย>.< หยาบคาย ไม่ว่าเปล่ามันยังดีหน้าซื่อทำเป็นมาตบไล่ฉันเบาๆอย่างให้กำลังใจ “ พยายามเข้านะเพื่อน...”
แน่นอนฉันไม่สามารถจะสรรหาคำด่ามาด่ามันได้ ถึงคิดได้ก็ด่าไม่ทันมัน
จริงสินะ ในตอนนี้ฉันไม่ควรคิดเรื่องอปมงคลต่อสมองอันล้ำเลิศของฉันให้หนักอึ๋ง เพราะตอนนี้ในหัวของฉันนั้นมีเรื่องดีๆมีสาระที่สำคัญกว่า ที่สำคัญไอ้เครสมันยังมีส่วนดีอยู่บ้าง ถ้ามันไม่กวนอวัยวะเบื้องล่างของฉัน ฉันก็คงไม่วิ่งเตะมันไปในอาคาร และที่สำคัญ ฉันก็คงไม่ได้พบกับไม้...!
ฉันจึงได้แต่มองหน้าเครสด้วยสายตาแช่มชื่น
“...เฮ้ย เฮ้ย!!”
ปังง!
ฉันเอามือตบเตียง พลางยื่นหน้าไปจนเกือบชิดหน้าหล่อๆของนายเครส ซึ่งมันก็ทำท่าหวาดกลัวซะเต็มที่
“อะอะไร ขะของแก -+-“
“แกเคยถามฉันใช่ไหมว่าฉันจะเอาไงกับชีวิตต่อ? แล้วฉันตอบแกว่าไง”
“กะกะแกบอกว่า มะไม่รู้”
“แน่นอนฉันเคยพูดกับแกไว้อย่างนั้น แต่...!”
“โมบายคนเดิมจากไปและว่ะ”
“ชีวิตไร้แก่นสารองฉันกำลังจะหมดไป”
“...ตอนนี้ฉันมีเป้าหมายในชีวิตแล้ว” ฉันยื่นหน้าเข้าไปใกล้อีก “..ถามฉันสิว่าทำไม?” และมองด้วสายตาเว้าวอน
“ทะทำไม?>.<”
“...แกก็รู้ใช่ไหมว่าเรามันปีสุดท้ายแล้ว ” ฉันเริ่มจริงจังขึ้นทุกขณะ “แล้วศักดิ์ศรีของลูกผู้หญิงก็คือ..”
“คะคืออะไร?”
“คือ!!!”
“คือ...งานพรอม!!!”
“งามพรอม-0-“
“เยสเซอร์”
“โอ้ย...ไอ้บ้า!!!” เครสมันตะโกนใส่หน้าฉัน “อย่าบอกนะว่าเป้าหมายในชีวิตแกคืองานพรอมน่ะ”
“เยสเซอร์^^”
“แล้วแกมาจ้องหน้าฉันจนชิดแค่จะบอกว่าแกจะไปงานพรอมเนี่ยนะ”
“เอ้า! ก็ฉันอยากให้แกได้เห็นสายตาแห่งความมุ่งมั่นของฉันไงเล่า”
ป้าบบ!O[]O
“โอ้ยเจ็บนะ!”
“ไอ้บ้า!”
“แกตบหัวฉันเป็นรอบที่สองของวันแล้วนะ”-[]-
“มันจะมีสามแน่ถ้าแกขืนทำตัวงี่เง่า โธ่เสียเวลาคบแกเป็นเพื่อนชะมัด...วันนั้นฉันกะจะชวนแกไปคาราโอเกะแทน”
“ไม่มีทาง ผู้หญิงทุกคนต่างเฝ้ารอที่จะไปงานพรอม เพราะงั้นเป็นตายร้ายดียังไงฉันก็ไม่มีวันไปคาราโอเกะกับแกแน่!”
“ตลกน่า งานบ้านี่น่าเบื่อจะตาย ไม่เห็นจะมีอะไรเลย เชื่อฉันเราโดดไปหาเรื่องที่มันเข้าท่าทำดีกว่า” เครสจับไหล่ฉัน
“เครส” ฉันแกะมือมันออก พร้อมกับเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ต่อให้ฝนตก แดดออก หิมะลง พายุเข้า เหากินหัวยังไงก็ไม่มีทางหยุดยั้งงานพรอมของฉันได้ ไม่มีวัน!”
“ง่า=O=” เครสทำท่าขัดใจ “เออๆ เรื่องของแก”
“ดี^^” ฉันยิ้ม พลางมองด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ “ที่ผ่านมา น้องกิ้ฟ เชอร์รี่ น้องวายทั้งหลายของแกใครคอยเป็นแม่สื่อให้ เอ่ยชื่อมาดังๆซิ”
“ง่า คุณโมบาย”
“ดี...แล้วเวลาที่แกเบื่อ ใครคอยจับยัยพวกนั้นโยนทิ้งให้”
“คุณโมบายครับ!”
“ดี...เพราะฉะนั้นเวลานี้แกต้องช่วยฉัน”
“ง่า~!”
“ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม แกจะต้องทำให้ไม้ขอฉันไปงานพรอมให้ได้!” ตอนนี้ในหัวฉันมันมีแต่ ไม้ ไม้ ไม้ >////< กรี๊ด
๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘๘
แอร๊ย!!! ในที่สุดก็ได้ฤกษ์ลงซักที่ ฮ่า ช่วยติชมกันหน่อยน้าเป็นเอ่อ แนวที่ไม่ค่อยถนัดเเต่อยากลองค่ะ แฮะๆ-0-
ความคิดเห็น