...เพื่อนเก่า...
บางที...
อาจไม่จำเป็นเสมอไปที่ความรักจะต้องจบลงด้วยการได้เป็นคนรัก..
บนเตียงเล็กๆ
ในบ้านอบอุ่นหลังหนึ่งที่มีแดดยามเย็นทอบางๆผ่านหน้าต่าง
หญิงชราอายุราวๆ70นอนซมอยู่บนเตียง
เธอรู้ว่านี่เป็นช่วงเวลาสุดท้ายในชีวิตของเธอแล้ว
แต่จะเป็นอะไรไปล่ะเธอพอใจกับชีวิตทั้งหมดที่เธอได้ผ่านมา
เธอได้แต่งงานมีครอบครัวที่อบอุ่น
แม้จะไม่มีลูกก็ตามมีเพื่อนที่ดีผ่านชีวิตการงานที่ดี
ถึงแม้วันนี้สามีของเธอจะตายไปได้ร่วมสิบปี
แต่ในวันสุดท้ายของชีวิตเพื่อนที่เธอรักที่สุดก็มานั่ง
เคียงข้างเธออยู่ตรงนี้มาส่งเธอ..เหมือนๆทุกครั้งทุกคราว
"หมอบอกว่าฉันคงอยู่ได้ไม่เกินพรุ่งนี้เช้าหรอก"
เธอเอ่ยบอกกับเขา
เพื่อนชราที่รู้จักกับเธอมาแต่ครั้งยังเด็ก
"ฉันรู้"
"เธอมาส่งฉันเหมือนทุกทีสินะ"
"ใช่..ก็ฉันส่งเธอมาตลอดทั้งชีวิตนี่นาขาดไปอย่างคงไม่ครบ"
ชายชราตอบด้วยรอยยิ้มบางๆ
"ตอนเด็กๆบ้านเราอยู่ทางเดียวกัน"เธอรำลึกความหลัง
"เรากลับบ้านด้วยกันทุกเย็นบ้านฉันอยู่เลยบ้านเธอไปมาก.."
"แต่ฉันก็ไปส่งเธอทุกวัน"
"ใช่..เธอทำอยู่อย่างนั้นตลอดชั้นประถมและมัธยมที่เราเรียนด้วยกัน
จนเพื่อนๆล้อว่าเราเป็นแฟนกัน"
"สุดท้ายก็ต้องเลิกล้อกันไป"เพื่อนชราของเธอต่อคำ
"ตั้งแต่เธอคบกับแฟนคนแรกของเธอนั่นแหละ"เธอเย้ายิ้มๆ
"แต่ฉันก็ไปส่งเธอทุกวันอยู่อย่างเดิมจนต้องเลิกกับแฟนไม่ใช่ รึ"
เธอจำได้ว่าเธอบอกเขาอยู่บ่อยๆว่าไม่ต้องเดินมาส่งเธอแล้ว
เดี๋ยวแฟนเขาจะโกรธเอาแต่เขาก็ยังดึงดันที่จะมาส่งเธอ
"โกรธก็โกรธไปฉันรู้จักเธอมาก่อนตั้งนาน
ยังไงเธอก็ต้องมาก่อน"
นั่นเป็นคำพูดที่เธอจำได้ไม่ลืม
แม้ว่ามันจะผ่านมาเกือบหกสิบปีแล้วก็ตาม..
เธอยังจำวันที่เขาต้องขึ้นรถไฟเพื่อไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัยได้
วันนั้นเธอไปส่งเขาที่สถานี
ร้องไห้จะเป็นจะตาย
เขาวุ่นกับการปลอบเธอจนไม่เป็นอันได้ร่ำลากับพ่อแม่
พอเธอสงบลงและขอตัวเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ
พ่อแม่เขาไปเช็คเที่ยวรถไฟ
เธอกลับมาพบเขานั่งร้องไห้คนเดียวกับกองกระเป๋า
เงยหน้าขึ้นบอกกับเธอทั้งน้ำตา
"กลับบ้านเองเดินดีๆนะ"
…และนั่นทำให้เธอต้องเสียน้ำตาอีกรอบ...
เธอจำได้ว่าวันที่เขาปิดภาคเรียนและกลับมาบ้าน
เธอแนะนำเขาให้รู้จักกับแฟนหนุ่มของเธอ
ตอนแรกทั้งสองเหมือนจะเข้ากันได้ดีแต่หลังจากนั้นสองสามวัน
มีคนมาบอกว่าแฟนเธอกับเพื่อนเธอต่อยกัน
"มันนอกใจเธอ"เขาบอกเรียบๆ..แต่เธอไม่เชื่อ
วันนั้นเธอเชื่อแฟนมากกว่าว่าเขาอิจฉาแฟนเธอจึงหาเรื่องชกต่อย
เธอว่าเขาไปหลายคำอาทิตย์นึงให้หลังเธอจึงรู้ว่าเขาเป็นคนถูก
เมื่อเธอไปหาเขาที่บ้านก็เจอแต่พ่อของเขา
"มันกลับไปแต่อาทิตย์ก่อนแล้วเห็นว่ามีธุระด่วนไม่รู้อะไร"
เธอส่งจดหมายไปขอโทษเขาบอกไม่เป็นไร..
เขาไม่เคยโกรธเธอ..แค่น้อยใจเล็กๆในจดหมายลงท้ายด้วยคำๆเก่า
.....กลับบ้านเองเดินดีๆนะ..
เธอรู้ว่าในคำที่เหมือนสั้นๆนั้น
เขาพูดอะไรออกมามากมายขนาดไหน..
เธอจำได้ถึงวันที่เธอบอกเขาว่าเธอจะแต่งงาน..เขามองหน้าเธอ
เธออ่านไม่ออกว่ามันเป็นความรู้สึกอะไร
ดีใจ?เสียใจ?และเมื่อเธอถามเขาตรงๆเขาก็ตอบว่า
"..เราใจหาย.."
แต่ก่อนหน้านั้นก็เขานี่แหละที่เป็นคนช่วยเธอเลือก
ช่วยเธอดูว่าผู้ชายคนนี้นิสัยดีและรักเธอจริง
"เราผู้ชายด้วยกันเราดูออก"
ซี่งเขาก็ดูไม่ผิดสามีของเธอดีเหมือนอย่างที่เขาบอก
วันแต่งงานเธอบอกเขาว่า
"ความเป็นเพื่อนเรายังเหมือนเดิมนะไม่ต้องห่วง"
เขามองเธอนิ่งๆ
พยักหน้าน้อยๆไม่ตอบคำ
ถึงเวลารดน้ำสังข์เขาอวยพรเธอมากมายแต่พูดกับสามีเธอเพียง
สั้นๆ
"ฝากด้วยนะ.."
เขาแต่งงานมีครอบครัวของเขาเธอก็มีครอบครัวของเธอ
มีบางช่วงของชีวิตที่ห่างกันไปแต่ก็ไม่เคยลืมกัน
เธอส่งการ์ดอวยพรวันเกิดให้เขาทุกๆปี
ตอนนี้เขาน่าจะเก็บมันไว้ได้
59 ใบแล้วหละ
เพราะเธอนับของเธอแล้วมันได้58ใบน้อยกว่าอยู่ใบนึง
เพราะเธอเกิดทีหลังเขา5เดือน..
บางที
เธอรู้สึกสนิทกับเขามากกว่าคนรักของเธอเสียอีก
หลายเรื่องที่เขารับรู้แต่คนรักเธอไม่แม้แต่ระแคะระคาย
และก็เช่นกันหลายความลับที่เขาระบายที่เขาฝากไว้ที่เธอ
เธอก็รับและเก็บงำมันไว้ด้วยความเต็มใจ
....
"คิดอะไรอยู่"เขาเอ่ยขึ้นมาทำลายความเงียบ
"เรากำลังนึกแปลกใจ"เธอเอ่ยด้วยท่าทีครุ่นคิด
"ทำไมเราถึงไม่เป็นคนรักกันนะ"
เขานิ่งไปเหมือนกำลังคิดเช่นกัน"เราสนิทกันมากมั้ง"
"นั่นไม่น่าใช่เหตุผลนี่"เธอว่า
"เธอถามยากไปนะ"เขาตอบหลังจากนิ่งคิดอีกอยู่ครู่ใหญ่
"ไม่ยากหรอกลองคิดเล่นๆซิว่าทำไมเราถึงไม่รักกันนะ"
แววตาเธอมีแววขี้เล่นซุกซนเหมือนเด็กหญิงครั้งกระโน้น
"อืมม..อันนี้ค่อยง่ายขึ้นมาหน่อย"เธอมองหน้าเขาแปลกใจ
เธอว่าเธอไม่ได้เปลี่ยนคำถามนี่นะ..
"ฉันไม่รู้หรอกว่าทำไมเราถึงไม่ได้เป็นคนรักกัน"
เขามองหน้าเธอสายตาอ่อนโยน
"แต่ถ้าเธอถามว่าทำไมเราถึงไม่รักกันน่ะ"เขาเว้นช่วง
"บางทีนะฉันว่าเราไม่ได้ไม่รักกันเสียหน่อย.."
เธอหลับตาลงคำถามที่ถูกซ่อนไว้หลายสิบปี
กลับตอบออกมาง่ายๆอย่างนี้เอง
"นั่นสินะเราไม่ได้ไม่รักกันเสียหน่อย"เธอตอบทั้งๆที่หลับตา
ตอนนี้เธอพร้อมที่จะไปจากโลกใบนี้อย่างมีความสุขแล้ว
ในความรู้สึกที่เริ่มพร่าและเลือน
เธอสัมผัสได้ถึงมือเขาที่เอื้อมมากุมมือเธอไว้
"กลับบ้านเองเดินดีๆนะ.."
และนั่นคือคำสุดท้ายที่เธอได้ยิน..
ฮือๆๆๆๆๆๆไปฟังผลสอบมาแล้วอะตกตั้ง3วิชาแหนะ
กว่าจาด้ายซ่อมก้อเปิดเทอม
แต่ก้อดีเหมือนกันจาด้ายมีเวลาเตรียมตัว^^
%ครั้งเน้ก้อออกมาน้อยเหลือเกิน
เส้าจิตแต่คะแนนคอมด้ายเต็มเลยอะ555+
ด้ายที่1ของห้องและก้อที่1ของระดับด้วยคริๆดีจัย
ไปและก้อขอหั้ยซึ้งกะเรื่องกลับบ้านดีๆนะละกัน
เพื่อนส่งมาหั้ยอีกอ่าแหละ
แต่งเองคงม่ายซึ้งด้ายขนาเน้อ่านะ
ไปและบับบาย^^
ความคิดเห็น