คำขอโทษของน้องสาว...ที่พี่ชายไม่มีวันได้ยิน

คำขอโทษของน้องสาว...ที่พี่ชายไม่มีวันได้ยิน...

...
...
...

เรื่องราวมันเริ่มขึ้นเมื่อ 6 ปีที่แล้ว...

แฟนของฉัน...พาเพื่อนผู้ชายคนหนึ่งมาที่บ้านของฉัน...
เขาดูเป็นผู้ชายผิวขาวหน้าตาดี...ออกตัวหนาล่ำนิดๆ แต่ก็ตัวเตี้ยกว่าฉันนิดหน่อย...
อายุน้อยกว่าแฟนฉันนิดหน่อย...แต่ก็ยังมากกว่าฉัน 2 ปีกว่าๆ...

แฟนของฉันก็แนะนำว่า...นี่แหละเพื่อนซี้...สนิทที่สุดในบรรดาเพื่อนทั้งหมดแล้ว...

จากวันนั้น...ทุกครั้งที่ฉันกับแฟนมีเรื่องระหองระแหงกัน...
ก็มีผู้ชายคนนี้แหละ...
ที่ช่วยปรึกษา...วางแผนต่างๆ นาๆ เป็นกาวใจให้ฉันกับแฟนเสมอมา...

ไม่ว่าปัญหาใดๆ เรื่องเล็กเรื่องใหญ่...
ผู้ชายคนนั้นจะเข้ามาช่วยเหลือเสมอมา...

แลกกับการที่ได้กินข้าวเย็นกันหลายๆ คน...กับแฟนฉันกับฉันและครอบครัวของฉัน...

ความสัมพันธ์ของฉันกับผู้ชายคนนั้นก็เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว...
จนไม่กี่เดือนหลังจากนั้น...
ฉันก็เต็มใจยอมรับว่า...นี่แหละ...พี่ชายของฉัน...

...
...
...

พี่ชายเคยเล่าให้ฉันฟังครั้งหนึ่งว่า...
ชีวิตของพี่ชายน่ะ...มันเป็นสิ่งที่ไม่สมประกอบ...

ตัวพี่ชายน่ะ...เป็นเหมือนเมล็ดพันธุ์ที่ไม่ได้ตั้งใจให้เกิด...

เป็นความจริงที่แย่ที่สุด...ที่เผลอหลุดออกมาจากปากแม่ของพี่ชาย...
ว่า...เพราะว่าพลาดไงล่ะ...จึงเกิดพี่ชายขึ้นมา...

พ่อทิ้งไปตั้งแต่ 7 ขวบ...
ส่วนแม่ก็เอาแต่ทำงาน...เช้ามืดออกหลัง 2 ทุ่มถึงจะกลับบ้าน...
และเกือบทุกวัน...แม่ของพี่ชายจะเอาความเครียดจากงานมาระบายใส่พี่ชายที่บ้าน...

ถังขยะ...นั่นแหละ...ที่พี่ชายเปรียบตัวเองเวลาอยู่บ้านกับแม่...

พี่ชายเลยเหมือนอยู่ตัวคนเดียวมาตั้งแต่เด็ก...
เที่ยวคนเดียว...กินข้าวคนเดียว...ดูหนังคนเดียว...
ไม่มีใครมาคอยสั่งสอนให้คำแนะนำพี่ชาย...เวลาร้องไห้เสียใจก็ต้องแอบอยู่คนเดียว...

มีเงินกินเงินใช้ไม่ขาดมือ...ไม่อดไม่อยาก...แต่ไม่มีความสุข...

พี่ชายเคยเป็นคนขี้ยาตอน ม.ต้น...เพื่อประชดแม่...
มาเลิกตอน ปวช.1 ด้วยเหตุผลง่ายๆ ว่า...เอาเงินไว้ซื้อเกมส์คอมพิวเตอร์เล่นดีกว่า...

จนแล้วจนรอด...สุดท้าย...แม่ของพี่ชายก็ยังไม่รู้ว่าพี่ชายเคยติดยา...

พี่ชายบอกว่า...
พี่ชายเติบโตมาด้วยตัวของพี่ชายเอง...
ลองผิดลองถูกมามากมายนับไม่ถ้วน...จนกลายมาเป็นตัวพี่ชายในวันนี้...

พี่ชายเป็นคนที่มีอารมณ์ขันมากที่สุด...
เวลาที่แฟนฉัน...พี่ชาย...แล้วก็เพื่อนของแฟนฉันอีกคนอยู่ด้วยกัน...
พี่ชายจะมีเรื่องให้ฉันหัวเราะอยู่ตลอดเวลา...

ดูไม่เหมือนเลยว่า...เคยเป็นคนมีปัญหามาก่อน...

พี่ชายเป็นคนฉลาดหัวไว...อ่านคนได้เก่งมากๆ...
และสอนฉันอยู่เสมอๆ...ว่าถ้าคบกับใคร...ให้คบที่ธรรมชาติของคนคนนั้น...
แล้วเราก็จะมีความสุขเอง...

...
...
...

หลายเรื่อง...หลายข้อคิดแล้วก็ตัวอย่างมากมาย...ที่พี่ชายสอนฉัน...
โดยเฉพาะเรื่องความรัก...เรื่องชีวิตคู่...

พี่ชายเก่ง...และจริงจังกับเรื่องนี้มาก...

บางเรื่องพี่ชายก็อ่านมา...บางเรื่องพี่ชายก็ลองทำและคิดเอง...
แต่ทุกเรื่องที่พี่ชายรู้...พี่ชายจะทำได้ด้วยเสมอๆ...

ชีวิตคู่ที่ยืนยาวและมีความสุขทำได้อย่างไร...คือสิ่งที่พี่ชายสอนฉันมากที่สุด...

ลืมบอกไปว่า...พี่ชายมีแฟนแล้ว...
รู้จักและคบกันมาก่อนที่จะมารู้จักกับฉันซะอีก...

แฟนของฉันเล่าว่า...
แฟนของพี่ชาย...เดิมทีเป็นผู้หญิงที่เจ้าชู้มาก...
แต่พี่ชายทำอย่างไรก็ไม่รู้...จากผู้หญิงที่เจ้าชู้มาก...กลับกลายมารักพี่ชายมากที่สุดคนเดียว...

แทบจะไม่เคยรู้เห็นว่าพี่ชายกับแฟนของพี่ชายทะเลาะกันเลย...
อย่างที่พี่ชายชอบคุยไว้ว่า...ปีนึง...ทะเลาะกันถึง 5 ครั้งก็เก่งแล้วล่ะ...
ซึ่ง...มันก็จริงอย่างว่า...

จนหลายครั้งฉันก็แอบอิจฉาแฟนของพี่ชาย...
เขาคงจะเป็นผู้หญิงที่มีความสุขที่สุด...

...
...
...

พอต้นปี 48 ฉันก็เกิดแตกหักกับพี่ชาย...
เริ่มเรื่องที่ว่า...พี่ชายว่าฉัน...ว่าฉันบ้าดาราโดยไม่มีขอบเขต...

ห้องของฉันมีแต่รูปดาราคนโปรดเต็มห้อง...
กรอบรูปคู่ที่เคยใส่รูปแฟนฉันกับฉันคู่กัน...ก็เอามาใส่รูปดาราคนโปรด...

ทั้ง CD เพลงและหนังมากมายที่ฉันซื้อมาสะสม...
และเวลาว่าง...ฉันก็จะเข้าอินเตอร์เน็ตค้นหาเรื่องราวและรูปของดาราคนนั้นมาเก็บไว้...

ฉันคิดว่า...มันเป็นความสุขเล็กๆ น้อยๆ ของฉัน...ทำไมพี่ชายต้องมาว่ากันด้วย...

จนครั้งหนึ่งพี่ชายมาซ่อมคอมพิวเตอร์ให้...แล้วเผลอไปลบรูปของดาราที่ฉันสะสมไว้...
หายไปเกือบหมดเครื่อง...

ฉันโกรธมาก...แล้วก็ไม่พูดกับพี่ชายอยู่อาทิตย์กว่าๆ ...

ไม่กี่วันจากวันที่รูปหาย...
แฟนของฉันก็ชวนไปหาพี่ชายที่บ้านของพี่ชาย...
ฉันเลยถือโอกาส...ขอใช้อินเตอร์เน็ตบ้านพี่ชายเพื่อหารูปดารามาเพิ่ม...

แล้วพี่ชายก็พูดว่า...
ถ้าเธอจะหารูปดาราล่ะก็...พี่ว่าอย่าเลยนะ...มันไร้สาระน่ะ...

ฉันหน้าชา...เหมือนโดนตีแสกหน้าอย่างแรง...
ฉันชวนแฟนฉันกลับบ้าน...แล้วก็ตัดเป็นตัดตายกับพี่ชายอย่างเด็ดขาดตั้งแต่วันนั้น...

ถึงขนาดทะเลาะกับแฟนตอนที่พี่ชายโทรมาคุยกับแฟนฉัน...
โดยฉันให้เลือก...ระหว่างพี่ชาย...กับตัวฉัน...ว่าแฟนฉันจะเลือกใคร...

พี่ชายไม่รู้...ว่าฉันแตกหักกับพี่ชายแล้ว...เลยโทรมา...
แต่พอรู้ว่าฉันกับแฟนฉันทะเลาะกันเพราะตัวเขา...พี่ชายก็บอกกับแฟนฉันว่า...ให้เลือกฉัน...
พี่ชายขอโทษฉันกับเรื่องทั้งหมด...แล้วว่าจะไม่มากวนฉันกับแฟนฉันอีกต่อไป...

แล้วพี่ชายเขาก็หายหน้าไปจริงๆ...

แต่...ถึงอย่างนั้นแล้ว...ฉันก็ยังไม่ให้อภัยพี่ชาย...

พี่ชายเป็นคนเพื่อนน้อย...
พี่ชายเคยบอกว่า...คบมาก...ก็ปัญหามาก...คบน้อยแต่จริงใจดีกว่า...

เพื่อนสนิทของพี่ชายจึงมีแค่ 2 คน...
ซึ่งก็คือแฟนฉัน...แล้วก็เพื่อนของแฟนฉัน...
ฉันจึงพยายามดึงเพื่อนของแฟนฉันมาอยู่ข้างฉันอีกคน...เพื่อแก้แค้นเพื่อความสะใจของฉัน...

เพราะพี่ชายทำให้ฉันโกรธมาก...ฉันต้องเอาคืนให้สาสม...

จนสุดท้ายมันก็สำเร็จ...

ตอนนั้น...ในใจของฉันมีแต่เรื่องอคติพี่ชาย...
คนอะไร...งี่เง่า...เรียนมหาลัยต่อเนื่องบ้าอะไร 3 ปีแล้วยังไม่จบ...ไหนว่าเก่งนักเก่งหนา...
เก่งอยู่แค่ไม่กี่เรื่องแล้วทำเป็นคุย...บ้า...งมงาย...

แล้วก็เรื่องร้ายๆ ของพี่ชายอีกหลายเรื่องที่ฉันจะคิด...และพูดออกมาให้คนอื่นได้ฟัง...

...
...
...

ปลายปี 48 ช่วงก่อนปีใหม่...

ชีวิตฉันดูวุ่นวาย...
แฟนฉันกับฉันระหองระแหงกันมาตลอด...

จนหลายครั้ง...แฟนฉันจะขอเลิกกับฉัน...
ด้วยเหตุที่ว่าแฟนฉันรู้สึกว่าฉันไม่ใส่ใจเขาเท่าที่ควร...
แล้วก็น้อยใจ...ที่ฉันหายใจเข้าออกเป็นดาราคนโปรด...คนเดิม...

หลายเดือนแล้ว...ที่ฉันไม่ได้เจอพี่ชาย...ข่าวคราวก็ไม่มีมาให้รับรู้...
พี่ชายเงียบไปจริงๆ...
จนฉันลืมไปแล้วว่าเคยรู้จักกับพี่ชาย...

แล้ว...วันหนึ่ง...ฉันก็สะดุดตากับผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินผ่านหน้าร้านของฉัน...

ดูเหมือนจะเป็นแฟนของพี่ชาย...แต่ไม่มีพี่ชายเดินมาด้วยกัน...
ทั้งที่สองคนนี้...ไม่เคยไปไหนมาไหนคนเดียวเลย...

ช่วงวินาทีนั้น...ทำให้ฉันนึกถึงพี่ชายได้...

ฉันรีบวิ่งไปทักเรียกชื่อแฟนของพี่ชายกับผู้หญิงคนนั้น...ซึ่งก็ใช่แฟนของพี่ชายจริงๆ...

แฟนของพี่ชายท้องได้ 5 เดือนแล้ว...
ฉันรู้สึกตกใจและดีใจไปพร้อมๆ กัน...ที่ได้รู้ว่าพี่ชายจะมีลูกแล้ว...

แล้วฉันก็ถามแฟนของพี่ชายว่า...
พี่ชายไปไหน...ไหงปล่อยให้แฟนท้องแก่ออกมาเดินคนเดียวได้...

แต่...สิ่งที่ฉันได้รู้...ทำให้ฉันแทบหมดแรง...

พี่ชาย...เสียไปได้ 2 เดือนแล้ว...
เขาจากไปอย่างเงียบๆ โดยที่แม้แต่เพื่อนสนิทของเขาทั้ง 2 คนก็ยังไม่รู้...

...
...
...

ฉัน...ให้แฟนของพี่ชายลำดับเรื่องราวให้ฉันได้รับรู้...

พี่ชายป่วย...ป่วยมานานแล้ว...
พี่ชายเป็นเนื้องอกในสมอง...กว่าจะรู้ตัว...ก็สายเกินไปแล้ว...

แฟนของพี่ชายบอกว่า...พี่ชายใจแข็งมาก...
ทั้งที่หมอบอกว่าเหลือเวลาอีกไม่นาน...แต่พี่ชายก็อยู่มาได้ถึงกว่าปีครึ่ง...

ไม่มีใครรู้เรื่องนี้...นอกจากแฟนของพี่ชาย...
แม้แต่แม่ของพี่ชายเอง...พี่ชายก็ไม่ยอมปริปากบอกให้รับรู้...
พี่ชายว่า...แม่เสียพ่อไปแล้ว...กลัวแม่จะเครียดและเสียใจเรื่องนี้มากไปกว่าเดิม...

พี่ชายปวดหัว...เรียนไม่รู้เรื่อง...แต่สุดท้ายก็เรียนไม่จบอย่างที่แม่ต้องการอยู่ดี...

แฟนของพี่ชายบอกต่อว่า...
เรื่องที่เกิดขึ้นตอนต้นปี...กับสิ่งที่ฉันทำกับพี่ชาย...แฟนของพี่ชายก็โกรธฉันอยู่เหมือนกัน...
แล้วก็จะมาต่อว่าฉัน...

แต่พี่ชายก็บอกว่า...เวลาของพี่ชายเหลือน้อยแล้ว...
เรื่องมันเป็นแบบนี้ก็น่าจะดีนะ...เราจะได้ใช้เวลาทั้งหมดร่วมกันไง...ไม่ดีหรือ...

พี่ชายพูดแค่นี้...แฟนของพี่ชายก็เลิกคิดที่จะมาต่อว่าฉัน...

จนกลางปี...พี่ชายเริ่มไล่แฟนของพี่ชายให้ไปมีแฟนใหม่...
แฟนของพี่ชาย...รักพี่ชายมาก...แต่ไม่รู้จะทำอย่างไร...ก็เลยตั้งใจปล่อยท้อง...
แล้วก็แกล้งให้เรื่องแดงออกมา...จนต้องแต่งงานกัน...

พี่ชาย...กับแฟนพี่ชาย...ก็ได้อยู่ด้วยกันจนวันสุดท้าย...

พูดถึงตอนนี้...
แฟนของพี่ชายก็ยิ้มนิดๆ แล้วพูดว่า...เหมือนเรื่อง the letter เลยเนาะ...

...
...
...

ฉันถาม...แฟนของพี่ชายว่า...
เรื่องเมื่อต้นปี...จะมาต่อว่าฉันเรื่องอะไร...ก็พี่ชายมาว่าฉันก่อนนี่นา...

แฟนของพี่ชายตอบกับฉันว่า...พี่ชายให้ความสำคัญกับคนที่รักมาก...
ที่ว่าฉันไปนั้น...เพราะกลัวว่าถ้านานไป...
แฟนของฉันอาจจะเข้าใจผิดว่าฉันเห็นดาราดีกว่า...แล้วสุดท้ายก็จะหมดความอดทน...

ชีวิตคู่มันละเอียดอ่อน...
ให้ใช้ทุกสิ่งทุกอย่างแสดงออกถึงความรัก...ให้กับคนที่รัก...ในขณะที่ยังมีเวลาอยู่จะดีกว่า...

แฟนของพี่ชาย...สอนฉัน...เหมือนที่พี่ชายเคยสอนฉัน...

ฉัน...รู้สึกผิดอย่างรุนแรง...
คนที่ฉันโกรธแค้น...และทำร้ายเขามาตลอดเกือบปี...
กลับกลายเป็นคนที่รัก...หวังดี...และชี้ทางที่ถูกต้องให้ฉันเสมอมา...

ฉันเองที่เป็นคนโง่...ฉันเองที่ไม่รู้อะไรและไม่เคยเข้าใจอะไรเลย...
แค่ตอบตัวเอง...ว่ารัก...และเชื่อมั่นในตัวพี่ชายมากแค่ไหน...ก็ยังทำไม่ได้...

ฉันเสียดายเวลา...
เวลาสุดท้ายของพี่ชาย...ฉันควรจะทำให้พี่ชายที่ฉันรักมีความสุข...

มีหลายสิ่ง...ที่ฉันอยากจะพูดให้พี่ชายได้ฟัง...
แล้วก็อีกหลายสิ่งหลายอย่าง...ที่ฉันเคยคิดจะทำให้กับพี่ชาย...

แต่...ไม่มีโอกาสอีกแล้ว...

...
...
...

ก่อนที่แฟนของพี่ชายจะขอตัวจากไป...

ฉันถามแฟนของพี่ชายว่า...
พี่เสียใจมากมั้ย...กับเรื่องที่เกิดขึ้น...

แฟนของพี่ชาย...ยิ้ม...แล้วตอบว่า...
ตลอด 8 ปี...ที่ได้รู้จักกัน...คบกัน...และเป็นของกันและกันกับพี่ชาย...

เป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดแล้ว...ในชีวิต...

พี่ชาย...ให้ความรัก...ให้มามากเกินกว่าที่คิดว่าจะได้รับจากใครๆ อีกแล้วในโลกนี้...

ลูกในท้อง...คือตัวแทนความรักของพี่ชาย...
เป็นความตั้งใจ...เป็นเมล็ดพันธุ์ที่สมบูรณ์...ที่เกิดจากความรักแท้ๆ ของคนสองคน...

อย่างที่พี่ชายเขาอยากจะเป็น...ตลอดมา...ไงล่ะ...

ฉันเห็น...
แฟนของพี่ชาย...พูดไปพลาง...ลูบท้องเบาๆ และยิ้ม...อย่างมีความสุข...
ยิ้ม...เหมือน...ในตอนที่มีพี่ชายอยู่ข้างๆ...

...
...
...

แฟนของพี่ชายเดินจากไปนานแล้ว...

แต่ฉันยังคงนั่งอยู่ที่เดิม...
นึกถึงเรื่องราวก่อนๆ ของฉันกับพี่ชาย...
ฉันมีความสุข...อบอุ่น...ปนปวดใจลึกๆ อย่างบอกไม่ถูก...

มีเรื่องราวมากมายหลั่งไหลเข้ามาในความทรงจำ...
ฉันยิ้ม...แต่น้ำตาของฉัน...มันก็ไหลออกมาเหมือนจะไม่มีวันหมด...

ความรักของพี่ชาย...ยังคงอยู่ในความทรงจำของฉัน...

ถ้าพี่ชาย...ของฉัน...ยังอยู่และรับรู้ได้...
ฉันอยากจะบอกกับพี่ชายว่า...ฉันขอโทษกับทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันทำ...

ฉันรักพี่ชายมากเลยนะ...

และพี่ชาย...จะเป็นพี่ชายที่ดีที่สุดในใจของฉันตลอดไป...

พี่ชาย...ของฉัน...

ซึ้งอ่าจิคนส่งมาหั้ยอ่านะคิดเองคงคิดม่ายด้ายอะ^^

ไปและจร้าบับบายมีความสุขทุกคนนะอิอิ