วันที่เขาบอกรักฉัน

เนื้อเรื่อง

     ฉันอาศัยอยู่ในบ้านหลังหนึ่ง บ้านของฉันอยู่ข้างมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ฉันมีห้องนอน ซึ่งอยู่ตรงกับห้องเรียน ห้องหนึ่ง หน้าต่างบานหนึ่งของห้องนอนฉันและ หน้าต่างบ้านหนึ่งของห้องเรียนเขา สามารถมองเห็นกันได้

วันหนึ่ง ฉันทำการบ้านอยู่ริมหน้าต่างของห้องนอนฉัน ในเวลานั้น มหาวิทยาของเขายังไม่เลิก เขานั่งอยู่ริมหน้าต่างและหันสายตามามองที่ฉัน ฉันยิ้มให้เขา เขาก็ยิ้มกลับ หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่เขาก็มองฉันอย่างไม่คลาดสายตา

หลังจากวันนั้น ! เขานั่งริมหน้าต่างทุกวัน มองฉันทุกวัน และ ต่อมาไม่กี่วัน เขาก็คอยส่งดอกไม้ จดหมาย หรือของขวัญต่าง ๆ ให้ฉันตลอดเวลา

เขาทำแบบนี้ทุกวันจนวันนึงระหว่างทางกลับบ้าน เขาได้เดินมาเจอฉัน เขาบอกฉันว่า ‘เขารักฉัน’

เขาคลุกเข่าลงขอฉันเป็นแฟน ฉันตอบไปว่าฉันยังไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาแล้วฉันก็เดินจากไป่ ภาพหลังฉันในวันนั้น เขาร้องไห้ จะเป็นจะตาย เพราะเขารักฉันจริง ๆ นั้นแหละ ! เวลาผ่านไป ภาพที่เขานั่งอยู่ริมหน้าต่างจางออกไป “เขาหายไปไหนน้ะ ?” ฉันยังตั้งคำถาม

หลังจากวันนั้น 5 วัน มีจดหมายส่งมาบอกฉัน จ่าหน้าซองว่าเป็นเค้าที่ส่งมา แต่ ลายมือ และถ้อยคำมันไม่ไช่อย่างเดิม ในจดหมายบอกว่า

“ในชีวิตนี้ฉันมีความสุขที่ได้ทำแค่เพียงเฝ้ามองเธอ แต่เธอจะมีความสุขบ้างไหม ที่ฉันคอยเฝ้ามองอยู่ วันนี้ฉันไม่ได้อยู่ข้างเธอ แต่อยากให้เธอรู้ว่าเธอจะอยู่ข้างฉันตลอดไป ! ”

ถ้อยคำในจดหมายทำให้ฉันคิดว่า เขาไปไหนทำไมถึงพูดว่า ‘วันนี้ฉันไม่ได้อยู่ข้างเธอ’ เอ้ะ ! มันคืออะไร

สิ่งแรกทื่คิดคือ เขียนจดหมายส่งเป็นฉบับแรกให้เขา ในจดหมายฉันเขียนไปว่า “เธอรักฉันจริงหรือเปล่า ?”

แต่ความคิดนั้นก็หมดลงเมื่อมีใครบางคนมากดกริ๊งที่บ้าน   นั้นมันเพื่อนของเขานิ  ฉันยิ้มให้เขาก่อนเขาจะมองหน้าฉันแล้วบอกว่า ‘จดหมายฉบับนั้น ฉันเป็นคนเขียนเอง เขาคนนั้น คนที่เธอได้รับหลายสิ่งหลายอย่างจากเขา เขาป่วยหนัก และ ตอนนี้ เขาก็.. ’

น้ำตาของเพื่อนเขา ไหลลินออกมา ทำเอาฉันแถบน้ำตาไหล และ ก็ไหลออกมาจริง ๆ ! เพื่อนเขาเล่าว่า เขาเป็นโรคมะเร็งระยะสุดท้าย แต่ท่าทางที่เขาแสดงมันไม่ใช่ เขาหวังว่าเขาจะได้พบรักแท้ก่อนจะหมดลมหายใจ แต่แล้ว ก็เป็นฉันที่เป็นรักแท้ของเขา และฉันก็หักอกเขา จนวันนั้น เขาร้องไห้ฟูมฟาย แถบจะไม่ทำอะไรเลย นอกจากร้อง ๆๆๆ และเขาก็ช้อค จนหมดลมหายใจในวันนั้น ‘วันที่เขาบอกรักฉัน’