คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ❧ V I R G I N : 1 (100%)
1
มันเป็นอะไรที่ทำให้ชานยอลอยากจะนอนกลิ้งลงไปกับพื้นและงอแงเหมือนกับเด็กสามขวบต่อหน้าแม่ของเขามากเมื่อกลับบ้านมาแล้วพบว่าแม่บังเกิดเกล้าของตัวเองกำลังอวดรูปสมัยเอ๋อแดกหน้าให้กับอีอ้วนนี่ดูอยู่ แถมมันยังหัวเราะคิกคักเมื่อเห็นว่าในรูปเขากำลังยืนอุ้มสัตว์ซักตัวอย่างเจ้าเฟอร์เร็ตด้วยความทะนุถนอม
เห็นอย่างนี้ปาร์คชานยอลหล่อด้วยรักสัตว์ด้วยนะครับ *ทำท่าเซเลอร์มูน*
ยืนมองอยู่นานทั้งสองคนนั่นยังไม่สนใจผู้มาเยือนใหม่อย่างเขาเลยซักนิดเอาแต่ดูรูปและหัวเราะกันอยู่ได้จนชานยอลต้องส่งเสียงเรียกออกมาด้วยความหงุดหงิด
“แม่ฮะ น้องปาร์คกลับมาแล้ว”
“อ้าว กลับมาตอนไหนจ้ะน้องปาร์คมานั่งข้างๆแม่สิจ้ะ จะแนะนำให้รู้จักกับพี่แบคฮยอนเอาไว้”
แม่ของชานยอลหันมาเรียกลูกชายของตัวเองพร้อมกับรีบเรียกเขาให้ไปนั่งด้วย ชานยอลเดินเข้าไปอย่างว่าง่ายแต่ปากก็ไม่ได้เงียบบ่นงุ้งงิ้งไปตลอดทาง เขาไม่ได้อยากจะรู้จักอีตุ๊ดนี่ซักหน่อย ดูรูปว่าตุ๊ดแล้วตัวจริงมันตุ๊ดยิ่งกว่าหน้าหวานยังกับอะไรดี ถึงจะไม่อ้วนมากแต่ก็ติดโผเรื่องความอวบละกัน
“ดีฮะ” สุดท้ายแล้วชานยอลต้องส่งเสียงทักทายออกไปก่อนเพราะโดนสายตากดดันจากผู้เป็นแม่
“ดีจ้ะน้องปาร์ค” อีกฝ่ายตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มหวานบาดใจ แต่ระดับชานยอลแล้วไม่หลงง่ายๆหรอกนะ หึ!
“ตอนนี้พี่แบคฮยอนเรียนจบแล้วและแม่ก็จะให้พี่เขามาทำงานให้กับบริษัทเรา อ่อ แล้วแม่ก็จะให้เขามาอยู่ที่บ้านของเราด้วยนะ คิดว่าให้มาอยู่ห้องน้องปาร์คเลยจะได้สนิทกันไวๆ ดีมั้ยน้องปาร์ค?” คุณนายปาร์ครีบอธิบายให้ฟังอย่างละเอียดก่อนจะถามความเห็นกับลูกชายด้วยรอยยิ้มที่หวาดหยดย้อยหากแต่มองดีๆนั้นมันน้ำผึ้งผสมยาพิษชัดๆ
“ได้ไงอ้ะแม่ บ้านเราก็ออกจะใหญ่โตน้องปาร์คว่าให้พี่เขาไปพักที่ห้องอื่นเถ้อะครับ มาอยู่ห้องเดียวกันให้อึดอัดเปล่าๆทำไม” ชานยอลรีบอธิบายให้แม่ฟังอย่างรวดเร็วแต่ก็ต้องชะงักไปเมื่อคนที่เงียบมานาน เอ่ยแทรกขึ้น
“พี่ไม่อึดอัดหรอกจ้ะน้องปาร์ค ไม่ต้องเป็นห่วงนะ”
ยิ้ม...ยิ้มอีกแล้ว ที่บ้านสอนให้ยิ้มพร่ำเพื่อหรือไงวะ แม่ม!
“แต่ผมว่า...”
“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้นละจ้ะ น้องปาร์คช่วยพี่เขาขนของไปไว้บนห้องนอนของเราดีกว่านะแล้วค่อยลงมาทานอาหารเย็นกัน”
แม่ของชานยอลตัดบทสั้นๆทำให้คนตัวสูงได้แต่ส่งสายตาเบื่อหน่ายไปให้ร่างเล็กที่กำลังแบกกระเป๋าขึ้นหลังตัวเองอยู่ ซึ่งอีกฝ่ายที่เงยหน้ามาสบกับสายตาของอีกฝ่ายก็ส่งยิ้มมาให้ทำเอาชานยอลหายใจสะดุดไปพักใหญ่ๆ
มันต้องรู้แน่ๆเลยว่ารอยยิ้มตัวเองดูดีน่ะถึงได้เอาแต่ส่งยิ้มให้อยู่นั้นแหละ ไม่ได้หวั่นไหวอะไรนะเว้ย
ก็แค่
ก็แค่...
เวลามันยิ้มแล้วเหนียงออกเท่านั้นละ!
ชานยอลที่เดินนำแบคฮยอนขึ้นบันไดไปบนห้องตัวเองด้วยความจำใจต้องใส่เบรกแถมไม่ทันเมื่อนึกขึ้นได้ว่าห้องนอนของตัวเองนั้นไม่เหมาะสมให้ใครไปเห็นอย่างยิ่งในเวลานี้ โดยเฉพาะคนที่เดินตามหลังอยู่นี่ยิ่งให้เห็นไม่ได้ใหญ่เลย
“เอ่อ..รออยู่ตรงนี้ก่อนได้ป้ะลืมเก็บห้องอ้ะ แปป” ชานยอลบอกแค่นั้นก่อนจะวิ่งลิ่วขึ้นบันไดไปทิ้งให้อีกคนที่ปั้นยิ้มแฉ่งมานานถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย
“เฮ้อ..ซ่อนไปก็เท่านั้นละเด็กน้อยเอ้ย” เสียงเล็กๆบ่นออกมาเบาๆก่อนจะขัดคำสั่งของชานยอลด้วยการเดินขึ้นบันไดไป
“จะเอาไปไว้ตรงไหนดีว้ะเนี้ย” ชานยอลบ่นกับตัวเองอย่างหงุดหงิดพร้อมกับมองของในมือด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์อย่างสุดซึ้ง
เก็บตังค์ซื้อสะสมตั้งแต่ป.หกมันก็ดันมีเยอะจนล้นห้องเต็มไปหมด ชานยอลเดินวนไปมาทั่วห้องอย่างคิดหนัก สองมือยกขึ้นมาลูบหน้าตัวเองด้วยความหวั่นวิตก เขาทำใจไม่ได้จริงๆที่จะต้องเอามันไปซุกไว้ตามซอกหลืบต่างๆ แต่มันก็เป็นแค่วิธีนี้วิธีเดียวนี้ละที่จะรักษามันไว้ไม่ได้ถูกโยนทิ้งออกไปอย่างโหดร้าย
“ลาก่อนนะมิยาบิเมียจ๋าของพี่ จุ้บ” ชานยอลกดจูบลงไปอย่างแสนรัก
“ถ้ามันจะขาดใจขนาดนั้นก็เอาไว้ที่เดิมเห้อะนะ...อีเด็กหื่นกาม”
“…!”
ชานยอลหันกลับไปที่ประตูด้วยความตกใจก่อนจะละล่ำละลักบอกกับอีกฝ่าย ปากสั่นจนคำพูดที่หลุดออกมาแทบฟังไม่ออกว่าเป็นภาษาคน
“น..นายขึ้นมาตอนไหน ฉันบอกแล้วไงให้รอก่อนนะ ละ..แล้วว่าใครหื่นกาม ห๊า!”
“ย๊า! ฟังนะอีเด็กโข่ง ฉันไม่โง่ยืนแบกกระเป๋าใบเท่าควายรอนายเก็บแผ่นหนังโป๊ให้หลังหักหรอกนะ อีกอย่างฉันอายุยี่สิบสี่แล้วด้วยกรุณาเรียกฉันว่า..พี่ เข้าใจมั้ย?” แบคฮยอนพ่นคำพูดยืนยาวใส่หน้าของคนที่กำลังยืนงงก่อนจะเดินไปวางกระเป๋าตัวเองไว้ข้างๆเตียง
ชานยอลมองการกระทำของแบคฮยอนอย่างอึ้งๆ สติที่หลุดไปก็เอากลับมาแทบไม่ทันได้แต่กระพริบตาปริบๆส่งให้ไป
เมื่อกี้อีตุ๊ดสก๊อยเรียกเขาว่าอะไรนะ...เด็กโข่งอย่างนั้นเหรอ?
“เรียกใครว่าเด็กโข่งวะ เตี้ยแล้วก็หุบปากไปเด้ะ นี่เขาเรียกว่าสูงตามมาตรฐานนายแบบเว้ยอีตุ๊ด!” ชานยอลเดินไปชี้หน้าแบคฮยอนก่อนจะแหกปากพลางเต้นเร่าๆไปมาด้วยความโมโห
“อีตุ๊ด...เหรอ?” แบคฮยอนทวนคำพูดของชานยอลอย่างช้าๆทำเอาอีกฝ่ายกลืนน้ำลายลงคอไปอึกใหญ่แต่ก็ไม่วายปากดีเหมือนเดิม “เออ! อีตุ๊ด”
แบคฮยอนสบตาชานยอลอยู่นานก่อนจะยื่นมือไปคว้าเข้าที่แขนยาวๆที่กำลังชี้หน้าตัวเองอยู่แล้วหมุนตัวจับแขนอีกคนมาไพล่หลังไว้ ดันตัวสูงๆของชานยอลให้ไปแนบลงบนเตียงนอนพลางกดน้ำหนักลงที่แขนในมือสร้างเสียงร้องโหยหวนจากคนตัวสูงได้เป็นอย่างดี
“อ๊ากกกกกก ผีเทควันโดเข้าสิงหรือไงวะ เจ็บนะเว้ยยยย”
“จำไว้ว่าฉันเป็นฮับกิโดสายดำ ทีหลังอย่าปากเสียอีกไม่งั้นฉันจับนายทุ่มหลังหักแน่” แบคฮยอนกระแทกเสียงใส่ตอนท้ายก่อนจะปล่อยแขนของอีกฝ่ายให้เป็นอิสระ
“ชิ! อย่าเผลอก็แล้วกันฮับกิโดก็ฮับกิโดเห้อะ เจอพ่อจับกดแล้วจะร้อง” ชานยอลจับแขนของตัวเองลูบไปมาเพราะความเจ็บ ปากก็พ่นคำอาฆาตแค้นไปให้อีกฝ่าย นี่พึ่งอยู่ด้วยกันได้ไม่ถึงชั่วโมงเขาก็เจ็บตัวขนาดนี้ละ อีตุ๊ดนี่น่ากลัวชะมัด!
“ฉันเดาไม่ผิดเลยว่านายต้องเป็นเด็กหื่นกาม ดูจากเหง้าหน้าเอ๋อๆของนายแล้วไม่เหมาะจะเป็นน้องปาร์คที่แสนน่ารักอย่างที่เคยได้ยินจากแม่นายซักนิด” แบคฮยอนว่าพลางเบะปากใส่
“รู้แล้วก็ดี ฉันขี้เกียจจะสร้างภาพใส่เหมือนกันแหละ” ชานยอลยักไหล่ประมาณว่าไม่แคร์ที่อีกฝ่ายจะคิดยังไง
“ย๊า! ฉันต้องให้นายเรียกฉันว่าพี่ไง ฉันอายุมากกว่านายตั้งแปดปีเลยนะไอ้เด็กบ้า ไร้มารยาทชะมัด!”
“นายแน่ใจเหรอว่าอยากเป็นแค่พี่ฉันน่ะ ไม่คิด...อยากเป็นอย่างอื่นบ้างเหรอ?”
ชานยอลขยิบตาใส่พลางเดินเข้าไปหาร่างเล็กที่ยืนอยู่หน้าประตูอย่างช้าๆ ใช้มือกางขังคนตัวเล็กไว้อยู่ตรงกลางพลางกดหน้าลงไปใกล้ๆให้อีกฝ่ายตกใจเล่น แต่แบคฮยอนทำเพียงมองหน้าชานยอลด้วยสายตาเอือมระอาเต็มทีก่อนจะเอื้อมมือไปจับหน้าของชานยอลไว้ คราวนี้ไม่ใช่คนตัวเล็กแล้วละที่ตกใจแต่เป็นคนที่เดินเข้าไปหาเองที่ใจวูบลงไปอยู่ตาตุ่มเมื่อถูกมือเล็กๆของอีกฝ่ายจับเข้าที่ใบหน้า
“นี่หนังหน้าเหรอ..สากยังกะขอบโถส้วม เคยทาครีมบ้างหรือเปล่าพ่อเด็กหนุ่มสุดหล่อ หื้ม?”
“อ..อะไร หน้าฉันหล่ออยู่แล้วเว้ย มะ..ไม่ต้องทาคงทาครีมบ้าบออะไรนั่นหรอก” ชานยอลพูดออกมาเหมือนคนติดอ่างไหนจะความรู้สึกเห่อร้อนที่ใบหูอีกละ ใครก็ได้ช่วยน้องปาร์คด้วย T^T
“นี่..จะบอกอะไรให้อย่างนะ ครีมบางชนิดนอกจากจะบำรุงหนังหน้าของเราแล้วมันยังมีกลิ่นหอมอ่อนๆแทนน้ำหอมได้อย่างดีเลยละ เวลาอยู่ใกล้ๆกับใครแบบนี้เขาจะได้รู้สึกอยาก...สัมผัสมันไงละ”
แบคฮยอนอธิบายให้กับคนที่ทำหน้าสงสัยอยู่ในมือของตัวเองช้าๆ ปากเล็กพูดเคลียคลออยู่ใกล้ๆกับใบหน้าของคนที่ถูกตัวเองจับไว้อยู่ นิ้วโป้งเรียวเกลี่ยไปมาบนใบหน้าหล่อเหลาเกินวัยของเด็กหนุ่ม
ชานยอลตั้งใจฟังที่อีกฝ่ายพูดด้วยใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวอีกฝ่ายก็ทำให้เขาคล้อยตามได้ไม่ยาก
ให้ตายเถ้อะ ตัวของอีตุ๊ดนี่หอมจริงๆนะ
แบบนี้หรือเปล่าที่เรียกว่า...หอมจนอยากสัมผัสน่ะ
แบคฮยอนยกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นว่าเด็กหนุ่มตรงหน้ากำลังยื่นหน้าเขามาใกล้เขาเรื่อยๆ แต่คนอย่างแบคฮยอนไม่หลงไปกับเด็กอายุแค่นี้หรอก คิดได้อย่างนั้นแล้วมือเรียวที่กำลังจับหน้าของอีกฝ่ายอยู่จึงดันให้ออกไปจนหน้าของชานยอลสะบัดไปตามแรงดัน
“คิดจะจูบฉันเหรอ? เร็วไปแล้วอีเด็กจอมหื่น” แบคฮยอนตบหน้าหล่อๆนั้นเบาๆคล้ายจะเรียกสติของอีกคนก่อนจะเปิดประตูออกจากห้องไปทิ้งให้ชานยอลอ้าปากค้างก่อนจะชี้มือตามหลังเล็กๆที่พึ่งออกไป
“ตอนโดนฉันเสียบก็ขอให้ลีลาเด็ดแบบนี้นะเว้ยอีตุ๊ด! หึ้ยยย”
[VIRGIN]
บนโต๊ะอาหารของบ้านตระกูลปาร์คนั้นมีแค่คุณนายปาร์คผู้มีอำนาจสูงสุดของบ้าน ชานยอลลูกชายคนเดียวของตระกูล กับ...บยอน แบคฮยอน ผู้มีบุญญาธิการมาเกิด ผู้ชายที่โชคดีที่สุดในเกาหลี ผู้เป็นที่รักของคุณนายปาร์ค ผู้ที่ทำให้บนโต๊ะอาหารมื้อเย็นธรรมดาแทบกลายเป็นโต๊ะจีนลิง
เด็กน้อยมองอาหารมากมายหลากหลายเชื้อชาติที่ลำเลียงมาอยู่บนโต๊ะ บางชนิดนั้นชานยอลไม่เคยเห็นมาก่อนด้วยซ้ำ กินกันแค่สามคนแต่บนโต๊ะนั้นมีอาหารที่สามารถยังชีพไปสามเดือนได้สบายๆ ทำไมตอนที่อยู่กันสองแม่ลูกเขาไม่ได้กินแบบนี้ละ?
ความยุติธรรมมันอยู่ไหน น้องปาร์คจะไปศาลไคฟงจะไปฟ้องเปาปุ้นจิ้น จั่นเจา เหมาเจ๋อตุง จะฟ้องให้หมดเลย กร๊าซซซซซซซซซซ *พ่นไฟ*
“กินเยอะๆนะจ้ะหนูแบคกี้ แม่ไม่รู้ว่าหนูชอบกินอะไรบ้างเลยให้แม่ครัวทำมาหลายอย่างเลย” แม่ของชานยอลที่นั่งอยู่หัวโต๊ะพูดกับแบคฮยอนที่กำลังนั่งมองอาหารตรงหน้าด้วยความสนใจ
“ความจริงคุณน้าไม่ต้องให้แม่ครัวทำอาหารมาเยอะแบบนี้ก็ได้นะฮะ แค่แกงกิมจิหรืออะไรง่ายๆก็พอละครับ” แบคฮยอนบอกอย่างสุภาพแต่หางตาเหลือบไปเห็นเด็กโข่งที่นั่งอยู่ตรงข้ามทำท่าจะอ้วกล้อเลียนเขาอยู่ แบคฮยอนเลยหันไปถามด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
“เป็นอะไรเหรอจ้ะน้องปาร์ค ทำหน้าเหมือนไม่อยากกินข้าวกับพี่เลย”
ชานยอลที่กำลังจะยกแก้วกินน้ำอยู่แทบทำแก้วหลุดมือเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายจงใจแกล้งพูดให้เขาโดนด่าชัดๆ เดาว่าหน้าเศร้าๆแบบตอแหลของแบคฮยอนจะได้ผลแน่ๆเมื่อแม่ของเขากำลังจ้องมองมาพร้อมกับรังสีพญามารที่เปล่งอยู่รอบๆตัว
“ม..ไม่ใช่อย่างนั้นนะครับ พี่แบคฮยอนคิดมากจัง ทำไมน้องปาร์คไม่อยากกินกับพี่ละครับ ผมอยากกินมากๆเลยละ” ชานยอลแกล้งกดน้ำเสียงตรงคำว่า อยากกิน ให้อีกฝ่ายฟังชัดๆ เขารู้ว่าแบคฮยอนคงไม่โง่จนไม่รู้ว่าที่เขาพูดเมื่อกี้มันหมายถึงอะไร
อาหารเย็นมื้อใหญ่ผ่านไปด้วยดีตอนนี้ชานยอลกำลังนั่งมองผู้อาศัยร่วมชายคาเดียวกันยืนจัดของตัวเองให้เข้าที่เข้าทาง จากการที่ยืนมองอยู่นานทำให้ชานยอลรู้ว่ากระเป๋าใบใหญ่ๆที่คนตัวเล็กแบกมานั้นเต็มไปด้วยพวกเครื่องสำอางมากกว่าเสื้อผ้าอาภรณ์ซะอีก
โต๊ะกระจกที่ปกติมีแค่ไว้ส่องธรรมดากับเอาไว้วางพวกหวีและน้ำหอมสองสามขวดถูกแทนที่ด้วยกระปุกครีมขนาดต่างๆ เรียกได้ว่าใช้พื้นที่ได้คุ้มค่ามากทีเดียว
“นี่มันอะไรอะ?”
ชานยอลที่สังเกตการณ์อยู่นานเดินเข้าไปจิ้มๆสิ่งที่แบคฮยอนพึ่งหยิบออกมา
“นั่นเรียกว่า มาส์กทองคำ” แบคฮยอนที่วุ่นวายกับการจัดของอยู่หันมาบอกก่อนจะหันกลับไปสนใจกับของตรงหน้าต่อ
“มันทำจากทองคำจริงๆเหรอ แล้วมันดีป้ะ ใช้แล้วบินได้ป้ะอะ?”
“อีเด็กนี้ขี้สงสัยจัง เออ! ทองคำจริงๆ ช่วยให้ผิวหยาบๆหนังหน้าหนาๆอย่างนายดีขึ้นได้แล้วกันละ อย่าถามมากจะจัดของ ไม่ช่วยก็หุบปากไป”
เสียงเล็กๆบ่นแว้ดๆตามประสาไปมือก็จัดของนู้นนี่ให้เข้าที่เข้าทางจนไม่ทันได้เห็นสายตาวิบวับของเด็กน้อยที่ยืนมองมาส์กหน้าทองคำของตัวเองอยู่
“อีเด็กกามฉันว่า...อ้าว! หายไปไหนละ”
แบคฮยอนที่พึ่งจัดของเสร็จหันซ้ายหันขวามองหาเด็กขี้สงสัยเมื่อสักครู่ เขาแค่จะบอกว่าจะเอาแผ่นหนังโป๊ที่ยัดอยู่ใต้โต๊ะนี้ไปเก็บให้เป็นที่เป็นทางแต่เจ้าตัวดันไม่อยู่ให้ถาม แบคฮยอนจึงถือวิสาสะหยิบแผ่นหนังหลายๆแผ่นมากองรวมกันก่อนจะเรียงใส่กล่องกระดาษแล้วยกขึ้นไปเก็บไว้บนตู้เสื้อผ้า
“เอาละเท่านี้ก็เรียบร้อย ว่าแต่..น้องปาร์คหายไหนนะ” แบคฮยอนปัดมือตัวเองไปมาพอเป็นพิธีก่อนจะลุกขึ้นเดินหา
เสียงน้ำที่ดังมาทางไปห้องน้ำทำให้แบคฮยอนเดาว่าคนที่กำลังตามหาคงจะอาบน้ำอยู่ ตนเองจึงเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเตรียมจะอาบบ้าง แต่รออยู่นานคนในห้องน้ำก็ยังไม่ออกมาซักที
“ย๊า! รู้ป้ะว่านายอาบน้ำนานกว่าชะนีบางคนอีกนะยะ รีบๆอาบซักทีสิ ทำบ้าอะ…”
แบคฮยอนที่เดินไปบ่นถึงหน้าห้องน้ำลองหมุนลูกบิดดูปรากฏว่ามันไม่ได้ล็อคไว้ แต่ภาพที่เห็นในห้องน้ำทำเอาแบคฮยอนอยากจะกรี๊ดให้ตุ๊ดแตก
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด อีเด็กหูดัมโบ้นายทำบ้าอะไรกับที่มาส์กหน้าของฉัน!!!!!!!!”
ไม่ทันละ แบคฮยอนกรี๊ดดังกว่าตุ๊ดบางคนซะอีก
“เหวออออ ทำไมไม่เคาะประตูก่อนเข้ามาวะอีตุ๊ด” ชานยอลโวยวายเสียงดังก่อนระรีบคว้าผ้าเช็ดตัวมาห่อรอบเอวตัวเองไว้
นี่ปาร์คชานยอลกำลังโป๊อยู่นะ! ไม่ได้ใส่อะไรเลยด้วยนะเว้ย!
แต่ทำไม...
ทำไมอีตุ๊ดเหนียงยานนี่สนใจไอ้ครีมกระปุกเท่าฝาหอยมากกว่าน้องปาร์คน้อยที่กำลังตื่นตัวใต้ผ้าขนหนูนี่ละ =0=
“ฉันจะเคาะหน้านายน่ะสิ นี่นายแกล้งฉันเหรอห๊า!!!!!” แบคฮยอนรีบวิ่งไปคว้ากระปุกครีมในมือของชานยอลก่อนจะตะคอกใส่หน้าเอ๋อๆของเด็กน้อยเสียงดัง
“อะ..อะไรละ ไม่ได้แกล้งซะหน่อย ก็เห็นว่าไอ้มาส์กทองคำนี่มันดีไม่ใช่หรือไงเล่า!”
“นายเลยเอาที่มาส์กหน้าฉันไปมาส์กเท้าควายๆของนายเนี่ยนะ เอาสมองหรือตาตุ่มคิดกันแน่ อยากตายหรือไง!”
ใช่ครับ...ปาร์คชานยอลเอาที่มาส์กหน้าทองคำไปมาส์กเท้าของตัวเอง ก็แหม ช่วงนี่ส้นเท้าแตก เห็นอีอ้วนนี้บอกว่าดีอย่างนั้นดีอย่างนี่ ยืมใช้หน่อยทำมาเป็นโวยวาย ชิ!
“อย่าเสียงดังสิ เดี๋ยวแม่บ้านก็ได้ยินเสียงตุ๊ดควายอย่างนายกรีดร้องหรอก”
“อีเด็ก... หึ้ย!”
แบคฮยอนได้แต่ส่งเสียงออกมาด้วยความไม่พอใจ ก่อนจะปากระปุกครีมในมือใส่คนตรงหน้าแล้วหันหลังออกไป
ไอ้เด็กบ้า! ใครเขาให้เอาครีมมาส์กหน้าไปมาส์กเท้ากันละ หน้าเอ๋อแล้วยังทำนิสัยเอ๋ออีก แล้วไหนจะ ไหนจะ..ไม่ได้ใส่อะไรอีกละ เห็นหมดแล้วโว้ยยยยยยย ;///////////////;
“ฮ่าๆๆๆๆๆ กรี๊ดเหมือนตุ๊ดแล้วบอกไม่ใช่ตุ๊ดใครเชื่อก็บ้าแล้ว อีตุ๊ดๆๆๆ แบร่!”
ชานยอลที่ยืนหัวเราะกับกิริยาเหวี่ยงๆของแบคฮยอนเมื่อสักครู่แลบลิ้นล้อเลียนใส่ก่อนจะชะงักไปเมื่อคิดได้ว่านี่ไม่ใช่เวลามาหัวเราะกับเรื่องไร้สาระ สิ่งที่เขาต้องทำคือไล่แบคฮยอนออกไปจากบ้านของเขาต่างหาก เรื่องอะไรที่จะให้คนอย่างนั้นมาทำลายความสุขในวัยกำลังเจริญพันธ์อย่างเขาให้หายไปกันละ
แต่อย่างน้อยๆเหตุการณ์สติแตกของแบคฮยอนเมื่อสักครู่ก็ทำให้ชานยอลรู้แล้วว่าคนตัวเล็กรักพวกเครื่องสำอางเครื่องบำรุงผิวนั้นมากแค่ไหน
น้องปาร์คยังมีทีเด็ดที่จะทำให้กรีดร้องเป็นตุ๊ดแตกอีกเยอะนะฮะแบคกี้ฮยอง~ *ทำท่าปุอิ้ง*
“ทำบ้าอะไรของนายอะ” ชานยอลที่พึ่งเดินออกจากห้องน้ำมาเอ่ยถามอีกคนที่กำลังนั่งส่องกระจกอยู่บนเตียง
แบคฮยอนที่กำลังทาครีมบำรุงผิวหน้าอยู่มองอีกคนผ่านกระจกก่อนจะทำหน้าเอือมระอาใส่ ก็เห็นอยู่ว่าเขากำลังทาครีม แบคฮยอนเลยเลือกที่จะไม่ตอบแล้วทาครีมต่อไป
“นอกจากเป็นตุ๊ดแล้วยังเป็นใบ้อีกเหรอ?”
แบคฮยอนหันไปมองหน้าชานยอลอย่างเอาเรื่องก่อนจะถอนหายใจออกมาเมื่อคิดได้ว่าตนเองตกลงอะไรบางอย่างกับแม่ของเด็กตรงหน้าไว้และที่เมื่อกี้เผลอไปตวาดใส่ชานยอลเสียงดังนั้นอาจจะทำให้ชานยอลไม่พอใจก็ได้จึงทำได้แค่ปรับสีหน้าให้เป็นยิ้มแย้ม
“ขอโทษที่พี่ตะคอกใส่เมื่อกี้แล้วกันนะ พอดีพี่เป็นคนหวงพวกเครื่องสำอางตัวเองมากน่ะ เอาเป็นว่าเรารีบนอนแล้วพรุ่งนี้พี่จะไปส่งน้องปาร์คที่โรงเรียนนะ”
“เห้อะ! อย่ามาเรียกฉันว่าน้องปาร์คได้ป้ะ แล้วก็หยุดแทนตัวเองว่าพี่เถ้อะ น่าขนลุกเป็นบ้าเลยอ้ะ”
“ปาร์คชานยอลพี่ว่านายควรไปนอนได้แล้ว” แบคฮยอนพยายามข่มเสียงของตัวเองให้เป็นปกติพร้อมกับบอกตัวเองว่าอีกฝ่ายยังเป็นเด็กเลยพูดอะไรพร่ำเพื่อแบบนี้
“ฉันไม่นอนกับตุ๊ดหรอกนะ”
“ย๊า! ตุ๊ดบ้านนายสิอีเด็กกวนประสาท ฉันพยายามพูดดีกับนายแล้วนะ ในเมื่อนายไม่ยอมรับมัน ได้! ต่อไปนี้ก็แหกปากคุยกันอย่างนี้ละวะ ไม่นอนก็อย่านอน ฉันนอนก่อนละ”
แบคฮยอนร่ายยืดยาวก่อนจะจบลงด้วยการสะบัดหน้าหนีนอนลงแล้วยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนมิด ชานยอลยกกำปั้นขึ้นมาทำท่าจะทุบใส่คนที่นอนหันหลังให้แล้วตัดสินใจเดินไปหยิบโน๊ตบุ๊คมาก่อนจะนั่งลงบนเตียง มือหนาเปิดลิ้นชักข้างเตียงแล้วยกยิ้มเมื่อเห็นว่าของรักของหวงยังอยู่ดี
ตุ๊ดอย่างนายหวงเครื่องสำอางผู้ชายแมนๆอย่างฉันก็มีของรักของหวงเหมือนกันละ หึๆ
“อ๊ะ..อื้อออ...อ๊ะ..อ๊ะ”
เสียงที่แว่วมาเบาๆทำให้แบคฮยอนที่นอนหลับตาอยู่ขมวดคิ้วเป็นปม เปลือกตาสีเนื้อขยับไปมาแล้วเปิดกว้างขึ้นในความมืด มองนาฬิกาดิจิตอลเรืองแสงที่ตั้งอยู่บนหัวเตียงเห็นว่าตีหนึ่งกว่าแล้วก็ยิ่งทำให้หงุดหงิดมากกว่าเดิมก่อนจะเงี่ยหูตั้งใจฟังเสียงที่มาทำลายการนอนหลับพักผ่อนของตัวเอง
“อ๊าาา...อ๊ะ..อ๊ะ”
ชัดเลย..
“อีเด็กบ้ากาม! รู้มั้ยว่านี้มันกี่โมงกี่ยามแล้วหยุดหื่นซักนาทีได้มั้ย” แบคฮยอนเลิกผ้าห่มขึ้นก่อนจะหันไปตะโกนใส่หน้าคนที่กำลังนอนหลับตาใส่หูฟังมีโน๊ตบุ๊ควางอยู่บนอกของตัวเอง
ภาพเด็กหนุ่มที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุขไม่มีแววว่าจะลืมตาขึ้นมากับเสียงโวยวายของแบคฮยอนเมื่อสักครู่ทำให้คนที่ต้องตื่นมากลางดึกทำหน้ามึนงงอยู่ซักพักก่อนจะส่งนิ้วเรียวไปสะกิดคนที่ไม่แน่ใจว่านอนหลับอยู่หรือเปล่าแผ่วเบา
“หลับเหรอ?”
แบคฮยอนยื่นหน้าเข้าไปใกล้คนที่นอนนิ่งเอ่ยคำถามออกมาเสียงเบา แบคฮยอนถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่เมื่อเดาว่าอีกคนคงจะหลับจริงๆ หันไปมองหน้าจอโน๊ตบุ๊คแล้วอยากจะกรี๊ดเมื่อเห็นว่าคนสองคนในจอกำลังทำอะไรกันอยู่อย่างเร่าร้อน
อย่าบอกนะว่าน้องปาร์คมันต้องนอนดูหนังโป๊ก่อนนอนถึงจะหลับนะ เห้อะ! เด็กอะไรแปลกคน
แบคฮยอนจัดแจงเก็บทุกอย่างให้เสร็จสรรพภายใต้ความมืดก่อนจะจับคนที่นอนหลับอยู่ในนอนในท่าที่สบาย ยกผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้ถึงอก ก่อนที่จะพาตัวเองขึ้นไปนอนบ้าง
ร่างเล็กอมยิ้มเมื่อเห็นว่าเด็กน้อยที่นอนอยู่ข้างๆยังหลับตาพริ้ม แสงจันทร์จากภายนอกที่ส่องเข้ามาทำให้มองเห็นขนตาเรียงเป็นแพรหนา จมูกโด่งได้รูป และปากอิ่มสีเชอร์รี่ทำให้แบคฮยอนหลุดขำออกมา
ว่าเราเป็นตุ๊ดทำไมไม่ดูหน้าตัวเองบ้างว่ามันหวานขนาดไหน
“ฝันดีนะอีเด็กหื่นกาม”
เสียงเล็กบอกกับอีกคนเบาๆแล้วหลับตาลงเข้าสู่ห้วงนิทราจนไม่ทันได้เห็นว่าอีกคนที่ตัวเองคิดว่าหลับไปแล้วนั้นลืมตาขึ้นมาแล้วนอนอมยิ้มอยู่คนเดียวในความมืด
นอนอยู่กับตุ๊ดใครจะไปฝันดีกันละ..
ครบร้อยเปอร์แล้วเย้ *จุดพลุรัวๆ*
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาติดตามนะจย้า #น้ำตาจะแชร์ขอไหลนะค้ะ T0T
แนะนำตัวก่อน +ไรต์ชื่อแพงนะ อายุ 18 แล้วววว เรียกไรก็เรียกไม่เกี่ยงอ้ะ555
ทวิตที่แปะอยู่หน้าบทความตามไปเม้ากันได้นะแกรรรรรร
ให้ทายว่าพี่แพงเมนใคร? #เดาว่าทายถูกไปครึ่งประเทศ ก๊ากกกกกกกก >[]<
+เอาเถ้อะไม่บ่นมากละ ขอเม้นแค่20ก็พอ ไม่โลภนะแค่ต้องการกลจ. -.,-
ความคิดเห็น