เธอคือ...รายต่อไป

เนื้อเรื่อง

          ในคาบเรียนวิชาวรรณกรรมโลก วิชาที่นักศึกษาหลายคนบอกกันว่าเป็นวิชาที่สนุก แต่ฉันว่ามันน่าน่าเบื่อมาก เป็นวิชาที่จะทำให้เราสามารถเข้าใจในสิ่งที่นักเขียนต้องการจะสื่อออกมานั่นคือสิ่งที่อาจารย์บอกเมื่อตอนคาบแรก แต่ฉันคิดว่าคนเขียนเขาอาจไม่ได้ต้องการจะสื่อให้ลึกซึ้งมากมายอะไร แต่ว่าอาจารย์ต่างหากเล่าที่คิดมากเกินไป เสียงจ้อกแจ้กจอแจของเหล่านักศึกษาไม่ได้ทำให้ฉันละความสนใจไปจากความง่วงที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ ที่อาจารย์เริ่มสอน แต่ความง่วงที่รู้สึกนั้นไร้ซึ่งความหมายไปเลย

           เมื่อฉันได้เห็นนักศึกษาหญิงคนหนึ่ง ที่ดูเหมือนจะเป็นรุ่นพี่ปีสอง กำลังนั่งคุยคนเดียว หัวเราะ และชี้ไม้ชี้มือไปที่รูปภาพที่ปรากฎบนจอโปรเจคเตอร์ ราวกับกำลังบอกเล่าเรื่องราวให้กับคนที่มองไม่เห็น ฉันได้เห็นภาพนั้นก็รู้สึกขนลุกจะด้วยความกลัวหรืออะไรก็ตาม แต่พี่ผู้หญิงคนนั้นกำลังทำให้ฉันรู้สึกไม่ดีใจคอมันสั่น ๆ ยิ่งตอนที่พี่เขาพยักหน้ากับสิ่งใดก็ตามแต่ แล้วพี่เขาก็หันมามองที่ฉันพี่เขายิ้มนิดนึงด้วย หัวใจฉันยิ่งเต้นรัว ไม่ใช่ด้วยความตื่นเต้น แต่เป็นความรู้สึกกลัว เพราะราวกับว่ามีคนบอกพี่เขาว่าฉันกำลังมองอยู่ ให้ลองหันมาดู บอกตามตรงฉันกลัว แต่...ฉันอยากรู้มากว่าพี่เขาคุยกับสิ่งใด

           หมดชั่วโมงอาจารย์ปล่อยแล้ว ฉันเลยเดินออกมาราวกับพี่เขารู้ พี่เขายืนรออยู่ที่ประตู หันมายิ้มให้ แล้วก็เดินไปทางเดินริมห้อง ฉันเดินตามไป แล้วเห็นพี่เขาหยุดยืนรออยู่ ฉันเดินเข้าไใกล้ ๆ

           "พี่คะ พี่คุยกับใครคะ ในชั่วโมงน่ะ"

           "เธอแน่ใจหรอ ว่าคนอื่นก็เห็นฉัน"

           "ก็แน่ใจสิคะ" ถึงแม้ว่าปากฉันจะตอบไปแบบนั้น แต่ว่าใจฉันก็รู้สึกสะอึกเหมือนกัน เริ่มนึกย้อนไปในชั่วโมง ทั้ง ๆ ที่พี่เขาก็คุยคนเดียวอย่างแจ่มแจ้ง แต่ทว่ากลับไม่มีใครสนใจพี่เขาเลย

           "แป้ง แกทำไรว่ะมาเถอะ ยืนบ่นอะไรอยู่ได้คนเดียว"

           "คนเดียว! แกพูดมาได้ไงว่าฉันยืนบ่นอยู่คนเดียว แล้วพี่คนนี้ล่ะแก ไม่เห็นเขาหรอ" ฉันตกใจมากที่ได้ยิน เอมพูดอย่างนั้น

           "พี่คนไหนของแกว่ะ ละเมอหรือเปล่าเนี่ย ตื่นยังว่ะ ไปได้แล้วต้องเรียนต่อนะ"

           "เออ แกไปก่อนเลยฉันคงเบลอจริง ๆ น่ะแหละ ขอปรับตัวแปบนึงเดี๋ยวเจอกันที่ห้องเลยล่ะกัน"

           "เออแล้วเจอกัน"

           พอเอมไปแล้วฉันก็ตั้งคำถามถามพี่เขาทันที

           "ไม่มีใครเห็นพี่จริง ๆ สินะ พี่ไม่ใช่คนใช่ไหม"

           "เปล่าพี่เป็นคน แต่เพื่อนพี่ทำให้ไม่มีคนเห็นพี่ มีแต่เธอคนเดียวเท่านั้นพี่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน เนอะมนต์ธรเนอะ"  พอพี่เขาเอ่ยชื่อนั้นขึ้นมา ก็เหมือนกับว่ามีเงาดำ ๆ ขยับอยู่หลังพี่ของเขา "เธออยากจะรู้จักกับมนต์ธรไหมล่ะ"

           พอจบประโยคนั้น เงาดำนั่นก็เริ่มปรากฎชัดขึ้น กลายเป็นรูปร่างที่สูงโปร่ง ใบหน้าที่กำลังแสยะยิ้มได้เขยื้อนเข้ามาใกล้หน้าของฉัน และพูดว่า "เธอจะเป็นรายต่อไป"

           "กรี๊ด!  เฮือก!"

           "แป้ง แกเป็นอะไรของแกเสียงดังว่ะ ฝันร้ายเรอะ ขำว่ะ นอนในคาบยังฝันได้อีก"

           ฉันไม่อยู่ในสภาพที่จะต่อล้อต่อเถียงกับเอมได้ความันเมื่อกี้มันเหมือนจริงมากเกินไป ฉันกำลังกลัว กลัวมาก

           "เอม แกเห็นพี่ผู้หญิงที่นั่งคนเดียว ตรงมุมขวาด้านล่างนั้นไหม"

           "เห็นเดะ ทำไมอ่ะ"

           "แกเห็นว่าพี่เขาคุยคนเดียวใช่ม่ะ"

           "เออ สงสัยว่ะ คุยกับอะไร"

           "ฉันว่าเราอย่ายุ่งกับพี่เขาเลยนะ"

           ขณะที่ฉันกับเอมกำลังพูดถึงพี่เขาอยู่นั้น  พี่เขาก็หันมายิ้มให้กับฉัน และ ฉันเห็นด้วยสองตาของฉันและสาบานได้ว่าไม่ได้ตาฝาดหรือคิดไปเอง มันมีเงาสีดำว้อนอยู่กับใบหน้ของพี่เขา เงาสีดำ ที่เริ่มชัดขึ้นจนเห็นเป็นใบหน้าที่กำลังขยับปากพูด ถ้าฉันเดาไม่ผิดมันคือคำว่า เธอจะเป็นรายต่อไป  ฉันไม่กล้าที่จะหันไปมองพี่เขาจนหมดชั่วโมง และฉันก็ไม่เคยพูดถึงพี่เขาอีกเลย

           2 วันผ่านไป คาบวรรณกรรมโลกเวียนมาครบอีกคาบนึงแล้ว ฉันก็ยังไม่ลืมพี่คนนั้น แต่คราวนี้พี่คนนั้นไม่มาเรียน

           "แก ๆ ฉันได้ช่าวมาล่ะว่า พี่สาวของอันตายล่ะแก" นักศึกษาที่นั่งอยู่ข้างหน้าฉันได้พูดกับเพื่อนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เธอ

           "พี่สาวอันคนไหนเรอะ"

           "ก็คนที่คุยคนเดียวเมื่อคาบที่แล้วไงแก"

           "จริงอ่ะ อันเสียใจแย่"

           ตายแล้ว พี่คนนั้นตายแล้ว เพราะเงานั่นหรืออะไร พี่เขาถึงได้ตาย แล้วฉันล่ะ

           "ฉันมาหาเธอแล้ว" เสียงปริศนาพร้อมกับเงาที่เคลื่อนมาข้างหน้าฉัน

           "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"

+++++++++++

พอจะใช้ได้บ้างไหมค่ะ