ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapter 9 คุรุมิที่แสนชั่วร้าย
ตอนแรกว่าเนื้อหารุนเเรงเกินไป แต่ลองลดความรุนแรงแล้ว ไปอ่านกันเลยจ้า
หลังจากที่อิจูอิน คุรุมิ ถูกฟูจิ ชูสึเกะ รังเกียจเข้าแล้ว เธอก็เอาแต่ซึมเศร้าตลอด
"คุรุมิ ไปเล่นเทนนิสกันเถอะ" นารุมิ ฝาแฝดของคุรุมิชวนไปเล่นเทนนิส เพราะ เห็นคุรุมิซึมเศร้าตลอด
"ไม่เอาหรอก นารุมิ ฉันขออยู่คนเดียวเถอะนะ" คุรุมิขอร้อง
"แต่เธอไม่ได้เล่นเทนนิสมานานแล้วนะ เดี๋ยวฝีมือก็ตกหรอก "
"อย่างนารุมิน่ะ จะมาเข้าใจอะไรฉัน คนน่ารังเกียจอย่างฉัน ไม่มีใครอยากคบด้วยหรอก นารุมิไปคนเดียวเถอะ"
"คุรุมิ..งั้นฉันไปนะ" ว่าแล้วนารุมิก็เดินออกจากบ้านไป
'คุรุมิ เธอคนที่แสนร่าเริงหายไปไหนล่ะ ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้ ผู้ชายคนนั้นสำคัญกับเธอมากเลยเหรอ?'
น้ำตาหยดใสๆของคุรุมิเริ่มไหลออกมา เธออยากได้เขาคนนั้นมาเป็นแฟนเหลือเกิน แต่เมื่อเขามีคนที่ชอบแล้ว เธอจะทำอย่างไรได้บ้าง
"ฮือๆ...พี่ชูสึเกะ"
"หรือว่า ฉันจะต้องทำแบบนั้น"
ณ โรงเรียนประถมซาโยเซ็น (โรงเรียนที่คุรุมิเรียนอยู่)
คุรุมิได้เดินไปหาคนๆหนึ่ง เพื่อจะวางแผนการเขี่ยมาอิให้ไปไกลๆฟูจิ ชูสึเกะของเธอ
"มาเอดะคุง" คุรุมิเรียกเพื่อนของเธอ
"มีอะไรเหรอ คุรุมิจัง" มาเอดะ โคจิ นักเรียนชั้น ป.6 ห้องเดียวกับเธอ ถามขึ้น
"ที่บ้านเธอ เป็นแก๊งยากูซ่าใช่ไหม?"
"ใช่ มีอะไรเหรอ"
"คืออย่างนี้..." คุรุมิกระซิบข้างหูมาเอดะ ทำให้มาเอดะที่แอบชอบคุรุมิอยู่หน้าแดงเเปร๊ด
"ตกลงไหม?"
"มันจะดีเหรอ คุรุมิจัง"
"ดีแน่นอน หึหึ"
แล้วคุรุมิก็เดินจากไป ปล่อยให้มาเอดะ โคจิ ยืนงงกับความชั่วร้ายของเธอ
"ผมจะทำอย่างไรดี คุรุมิจังขอร้องให้คนของผมไปฆ่าคนบริสุทธิ์ ผมจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร"
แต่แล้วมาเอดะก็คิดถึงประโยคที่คุรุมิกระซิบข้างหูเขาว่า
"ถ้าเธอยอมทำให้ฉัน ฉันจะเป็นแฟนเธอนะ"
'เอาล่ะ ทำก็ทำ(วะ)'
เวลา 19.00 น.
ณ ย่านร้างผู้คนแห่งหนึ่งในโตเกียว อาณาเขตติดต่อ จ.คานางาวะ
แก๊งยากูซ่าของมาเอดะเตรียมอาวุธพร้อมมือ
"นายน้อย สั่งให้เรามาสังหารเหยื่อที่นายน้อยไม่ชอบหน้า เราต้องทำให้ดีที่สุด เข้าใจไหม?" คนเป็นหัวหน้าสั่ง
"ครับ!!!" ลูกน้องทั้ง 3 ตอบอย่างพร้อมเพรียง
เมื่อทาคิอุจิ มาอิ เดินผ่านมา
"เฮ้อ!ไม่น่าลืมสมุดไว้เลยเรา กลับค่ำจนได้" มาอิบ่นพึมพำ
ในขณะที่มาอิกำลังเดินอยู่ เธอไม่ทันสังเกตว่า มีคนกลุ่มหนึ่งเตรียมที่จะสังหารเธอ
"นะ..น่ารักจัง.." ลูกน้องคนหนึ่งพูดขึ้น
"เฮ้ย! ยิงได้เเล้ว" คนเป็นหัวหน้าสั่ง
ลูกน้องคนดังกล่าวจึงยิงไปด้วยมืออันสั่น (เพราะหลงในความน่ารักของมาอิ)
"เปรี้ยง!" เสียงปืนดังขึ้น แต่ลูกกระสุนไม่โดนมาอิ
"ว้าย!" มาอิร้องเสียงหลง
"เจ้าบ้า! ทำอะไรของนาย" คนเป็นหัวหน้าโวยวาย
"ขะ..ขอโทษคร้าบ~"
"เราออกไปปรากฏตัวกันได้แล้ว" หัวหน้าสั่ง
ทั้ง 4 คน จึงปรากฏตัวออกมา
"ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอก สาวน้อย" ลูกน้องอีกคนหนึ่งพูดขึ้น
"คุณมาฆ่าฉันทำไม?"
"นายน้อยสั่งให้พวกเรามาฆ่าเธอ" คนเป็นหัวหน้าตอบ
"เตรียมตัวตายได้เลย" ลูกน้อง 2 คน (อีกคนหนึ่งหน้าแดงแปร๊ด) พูดขู่พร้อมกัน
.
.
.
"ที่นี่จะไม่มีผู้หญิงตาย พวกแกนั่นแหละจะตาย!" เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น
"ซานาดะคุง!" มาอิอุทานขึ้นเมื่อเธอได้พบกับเพื่อนเก่าของเธอ อดีตรองกัปตันของโรงเรียนม.ต้นสาธิตริคไค
ซานาดะ เก็นอิจิโร่!!
"ย้ากก!!!!" ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลง ซานาดะก็เข้าไปจัดการลูกกระจ๊อกยากูซ่าทันที
"ตุ้บ!" "พลั่ก!" "โครม!" เสียงต่อยของซานาดะดังขึ้น พร้อมกับเสียงครวญครางของแก๊งยากูซ่า
"โอย~ เจ้านี่ฝีมือเ่ก่งเหลือเกิน ถอยดีกว่า" แล้วพวกยากูซ่า(ที่แสนจะอ่อนหัด) ก็วิ่งหนีหางจุกก้น หกคะเมน ตีลังกากันไป
"ขอบใจนะ ซานาดะคุงที่ช่วยฉันไว้ เอ๊ะ เรนจิคุงก็มาด้วยเหรอ? แล้วก็เอ่อ..."
"คิริฮาระ อาคายะ ปี 1 ม.ปลายสาธิตริคไคครับ" ชายหนุ่มที่มากับยานางิ เรนจิและ ซานาดะ เก็นอิจิโร่ ตอบพร้อมยิ้มให้
"มาอิ!!!" เรนจิรีบวิ่งเข้าไปหาหญิงสาว"
"เรนจิคุง"
แล้วยานางิ เรนจิ ก็สวมกอดมาอิอย่างอ่อนโยน
"เธอไม่เป็นไรนะ ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลย คิดถึงจัง มาอิ"
"จ้ะ ฉันก็คิดถึงเรนจิคุงเหมือนกันนะ" มาอิกอดเรนจิไว้แน่น
"นี่ๆ รุ่นพี่ซานาดะ 2 คนนั้นเป็นแฟนกันเหรอ?" อาคายะกระซิบถามซานาดะ
"นายจะไปรู้เรื่องของเขาทำไม?"
"ผมชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านอยู่แล้วคร้าบ~"
"นายนี่มัน..." ซานาดะตอบอย่างเอือมระอา
"ขอบใจซานาดะึคุงอีกครั้งนะจ๊ะ " มาอิกล่าวขอบคุณ
"ไม่เป็นไร เธอรีบกลับบ้านเถอะ" ซานาดะบอก
"จ้ะ แล้วพบกันใหม่นะ ซานาดะคุง เรนจิคุง คิริฮาระคุง บ๊ายบาย~" แล้วมาอิก็รีบวิ่งกลับบ้านไป
ระหว่างทางเธอได้พบกับ อิจูอิน คุรุมิ
"โอ๊ย! ช่วยหนุด้วย พี่สาวช่วยหนูด้วย"
"นี่ หนูเป็นอะไรน่ะ?" มาอิรีบวิ่งเข้าไปดูอาการของคุรุมิ
"หนูขาแพลง พี่ช่วยหนูหน่อยนะคะ" คุรุมิร้องขอด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสาร
"ไหน พี่ดูหน่อยสิ"
ยังไม่ทันที่มาอิจะดูขาที่แพลงของคุรุมิ เธอก็ถูกคุรุมิตบหน้าเข้าอย่างจัง
"เพี้ยะ!"
"นี่ หนู เป็นอะไรน่ะ มาตบพี่ทำไม?"
"ไม่ต้องมาพูดเลย ยัยหน้าด้าน แย่งแฟนชาวบ้านแล้วยังไม่สำนึก เธอทำให้ฉันต้องเจ็บ เธอต้องเจ็บกว่าฉัน 100 เท่า ฉันไม่ให้อภัยเธอหรอก ยัยบ้า!!!"
แล้วคุรุมิก็ลุกขึ้น
"แล้วขาหนูไม่เป็นอะไรแล้วเหรอ?" มาอิยังถามด้วยความเป็นห่วง
"ยัยโง่!! ฉันแกล้งทำต่างหาก นอกจากจะสวยสู้ฉันไม่ได้แล้ว เธอยังโง่สุดๆอีก พี่ชูสึเกะ ชอบคนอย่างเธอไปได้ยังไง"
"อะไรกัน..." มาอิรำพึงอย่างเสียใจ
"หึ อย่าคิดนะว่าจะแย่งพี่ชูสึเกะไปได้ คนที่พี่ชูสึเกะจะรักจะชอบได้ มีแต่ฉันคนเดียว"
แล้วคุรุมิก็จากไป..
"อะไรกัน ฉันเป็นเพียงเพื่อนของฟูจิคุงเท่าันั้นเอง ทำไมเด็กคนนั้นถึงมาว่าฉันเสียๆหายๆด้วย พอกันที ฉันไม่อยากเรียนที่ ม.ปลายฮาคุโฮอีกแล้ว"
หลังจากที่อิจูอิน คุรุมิ ถูกฟูจิ ชูสึเกะ รังเกียจเข้าแล้ว เธอก็เอาแต่ซึมเศร้าตลอด
"คุรุมิ ไปเล่นเทนนิสกันเถอะ" นารุมิ ฝาแฝดของคุรุมิชวนไปเล่นเทนนิส เพราะ เห็นคุรุมิซึมเศร้าตลอด
"ไม่เอาหรอก นารุมิ ฉันขออยู่คนเดียวเถอะนะ" คุรุมิขอร้อง
"แต่เธอไม่ได้เล่นเทนนิสมานานแล้วนะ เดี๋ยวฝีมือก็ตกหรอก "
"อย่างนารุมิน่ะ จะมาเข้าใจอะไรฉัน คนน่ารังเกียจอย่างฉัน ไม่มีใครอยากคบด้วยหรอก นารุมิไปคนเดียวเถอะ"
"คุรุมิ..งั้นฉันไปนะ" ว่าแล้วนารุมิก็เดินออกจากบ้านไป
'คุรุมิ เธอคนที่แสนร่าเริงหายไปไหนล่ะ ทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้ ผู้ชายคนนั้นสำคัญกับเธอมากเลยเหรอ?'
น้ำตาหยดใสๆของคุรุมิเริ่มไหลออกมา เธออยากได้เขาคนนั้นมาเป็นแฟนเหลือเกิน แต่เมื่อเขามีคนที่ชอบแล้ว เธอจะทำอย่างไรได้บ้าง
"ฮือๆ...พี่ชูสึเกะ"
"หรือว่า ฉันจะต้องทำแบบนั้น"
ณ โรงเรียนประถมซาโยเซ็น (โรงเรียนที่คุรุมิเรียนอยู่)
คุรุมิได้เดินไปหาคนๆหนึ่ง เพื่อจะวางแผนการเขี่ยมาอิให้ไปไกลๆฟูจิ ชูสึเกะของเธอ
"มาเอดะคุง" คุรุมิเรียกเพื่อนของเธอ
"มีอะไรเหรอ คุรุมิจัง" มาเอดะ โคจิ นักเรียนชั้น ป.6 ห้องเดียวกับเธอ ถามขึ้น
"ที่บ้านเธอ เป็นแก๊งยากูซ่าใช่ไหม?"
"ใช่ มีอะไรเหรอ"
"คืออย่างนี้..." คุรุมิกระซิบข้างหูมาเอดะ ทำให้มาเอดะที่แอบชอบคุรุมิอยู่หน้าแดงเเปร๊ด
"ตกลงไหม?"
"มันจะดีเหรอ คุรุมิจัง"
"ดีแน่นอน หึหึ"
แล้วคุรุมิก็เดินจากไป ปล่อยให้มาเอดะ โคจิ ยืนงงกับความชั่วร้ายของเธอ
"ผมจะทำอย่างไรดี คุรุมิจังขอร้องให้คนของผมไปฆ่าคนบริสุทธิ์ ผมจะทำอย่างนั้นได้อย่างไร"
แต่แล้วมาเอดะก็คิดถึงประโยคที่คุรุมิกระซิบข้างหูเขาว่า
"ถ้าเธอยอมทำให้ฉัน ฉันจะเป็นแฟนเธอนะ"
'เอาล่ะ ทำก็ทำ(วะ)'
เวลา 19.00 น.
ณ ย่านร้างผู้คนแห่งหนึ่งในโตเกียว อาณาเขตติดต่อ จ.คานางาวะ
แก๊งยากูซ่าของมาเอดะเตรียมอาวุธพร้อมมือ
"นายน้อย สั่งให้เรามาสังหารเหยื่อที่นายน้อยไม่ชอบหน้า เราต้องทำให้ดีที่สุด เข้าใจไหม?" คนเป็นหัวหน้าสั่ง
"ครับ!!!" ลูกน้องทั้ง 3 ตอบอย่างพร้อมเพรียง
เมื่อทาคิอุจิ มาอิ เดินผ่านมา
"เฮ้อ!ไม่น่าลืมสมุดไว้เลยเรา กลับค่ำจนได้" มาอิบ่นพึมพำ
ในขณะที่มาอิกำลังเดินอยู่ เธอไม่ทันสังเกตว่า มีคนกลุ่มหนึ่งเตรียมที่จะสังหารเธอ
"นะ..น่ารักจัง.." ลูกน้องคนหนึ่งพูดขึ้น
"เฮ้ย! ยิงได้เเล้ว" คนเป็นหัวหน้าสั่ง
ลูกน้องคนดังกล่าวจึงยิงไปด้วยมืออันสั่น (เพราะหลงในความน่ารักของมาอิ)
"เปรี้ยง!" เสียงปืนดังขึ้น แต่ลูกกระสุนไม่โดนมาอิ
"ว้าย!" มาอิร้องเสียงหลง
"เจ้าบ้า! ทำอะไรของนาย" คนเป็นหัวหน้าโวยวาย
"ขะ..ขอโทษคร้าบ~"
"เราออกไปปรากฏตัวกันได้แล้ว" หัวหน้าสั่ง
ทั้ง 4 คน จึงปรากฏตัวออกมา
"ไม่มีใครช่วยเธอได้หรอก สาวน้อย" ลูกน้องอีกคนหนึ่งพูดขึ้น
"คุณมาฆ่าฉันทำไม?"
"นายน้อยสั่งให้พวกเรามาฆ่าเธอ" คนเป็นหัวหน้าตอบ
"เตรียมตัวตายได้เลย" ลูกน้อง 2 คน (อีกคนหนึ่งหน้าแดงแปร๊ด) พูดขู่พร้อมกัน
.
.
.
"ที่นี่จะไม่มีผู้หญิงตาย พวกแกนั่นแหละจะตาย!" เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้น
"ซานาดะคุง!" มาอิอุทานขึ้นเมื่อเธอได้พบกับเพื่อนเก่าของเธอ อดีตรองกัปตันของโรงเรียนม.ต้นสาธิตริคไค
ซานาดะ เก็นอิจิโร่!!
"ย้ากก!!!!" ไม่ต้องพูดพร่ำทำเพลง ซานาดะก็เข้าไปจัดการลูกกระจ๊อกยากูซ่าทันที
"ตุ้บ!" "พลั่ก!" "โครม!" เสียงต่อยของซานาดะดังขึ้น พร้อมกับเสียงครวญครางของแก๊งยากูซ่า
"โอย~ เจ้านี่ฝีมือเ่ก่งเหลือเกิน ถอยดีกว่า" แล้วพวกยากูซ่า(ที่แสนจะอ่อนหัด) ก็วิ่งหนีหางจุกก้น หกคะเมน ตีลังกากันไป
"ขอบใจนะ ซานาดะคุงที่ช่วยฉันไว้ เอ๊ะ เรนจิคุงก็มาด้วยเหรอ? แล้วก็เอ่อ..."
"คิริฮาระ อาคายะ ปี 1 ม.ปลายสาธิตริคไคครับ" ชายหนุ่มที่มากับยานางิ เรนจิและ ซานาดะ เก็นอิจิโร่ ตอบพร้อมยิ้มให้
"มาอิ!!!" เรนจิรีบวิ่งเข้าไปหาหญิงสาว"
"เรนจิคุง"
แล้วยานางิ เรนจิ ก็สวมกอดมาอิอย่างอ่อนโยน
"เธอไม่เป็นไรนะ ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลย คิดถึงจัง มาอิ"
"จ้ะ ฉันก็คิดถึงเรนจิคุงเหมือนกันนะ" มาอิกอดเรนจิไว้แน่น
"นี่ๆ รุ่นพี่ซานาดะ 2 คนนั้นเป็นแฟนกันเหรอ?" อาคายะกระซิบถามซานาดะ
"นายจะไปรู้เรื่องของเขาทำไม?"
"ผมชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านอยู่แล้วคร้าบ~"
"นายนี่มัน..." ซานาดะตอบอย่างเอือมระอา
"ขอบใจซานาดะึคุงอีกครั้งนะจ๊ะ " มาอิกล่าวขอบคุณ
"ไม่เป็นไร เธอรีบกลับบ้านเถอะ" ซานาดะบอก
"จ้ะ แล้วพบกันใหม่นะ ซานาดะคุง เรนจิคุง คิริฮาระคุง บ๊ายบาย~" แล้วมาอิก็รีบวิ่งกลับบ้านไป
ระหว่างทางเธอได้พบกับ อิจูอิน คุรุมิ
"โอ๊ย! ช่วยหนุด้วย พี่สาวช่วยหนูด้วย"
"นี่ หนูเป็นอะไรน่ะ?" มาอิรีบวิ่งเข้าไปดูอาการของคุรุมิ
"หนูขาแพลง พี่ช่วยหนูหน่อยนะคะ" คุรุมิร้องขอด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสาร
"ไหน พี่ดูหน่อยสิ"
ยังไม่ทันที่มาอิจะดูขาที่แพลงของคุรุมิ เธอก็ถูกคุรุมิตบหน้าเข้าอย่างจัง
"เพี้ยะ!"
"นี่ หนู เป็นอะไรน่ะ มาตบพี่ทำไม?"
"ไม่ต้องมาพูดเลย ยัยหน้าด้าน แย่งแฟนชาวบ้านแล้วยังไม่สำนึก เธอทำให้ฉันต้องเจ็บ เธอต้องเจ็บกว่าฉัน 100 เท่า ฉันไม่ให้อภัยเธอหรอก ยัยบ้า!!!"
แล้วคุรุมิก็ลุกขึ้น
"แล้วขาหนูไม่เป็นอะไรแล้วเหรอ?" มาอิยังถามด้วยความเป็นห่วง
"ยัยโง่!! ฉันแกล้งทำต่างหาก นอกจากจะสวยสู้ฉันไม่ได้แล้ว เธอยังโง่สุดๆอีก พี่ชูสึเกะ ชอบคนอย่างเธอไปได้ยังไง"
"อะไรกัน..." มาอิรำพึงอย่างเสียใจ
"หึ อย่าคิดนะว่าจะแย่งพี่ชูสึเกะไปได้ คนที่พี่ชูสึเกะจะรักจะชอบได้ มีแต่ฉันคนเดียว"
แล้วคุรุมิก็จากไป..
"อะไรกัน ฉันเป็นเพียงเพื่อนของฟูจิคุงเท่าันั้นเอง ทำไมเด็กคนนั้นถึงมาว่าฉันเสียๆหายๆด้วย พอกันที ฉันไม่อยากเรียนที่ ม.ปลายฮาคุโฮอีกแล้ว"
To Be Continued
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น