เขยมาเฟีย

(ขอยืมอิมเมทจาก ดีโน่ มาหน่อยนะ555)

ตัวอย่าง

“พี่ไม่เข้าไปหรอ”อติหันกลับมา พลางสั่งสายตาวิงวอนสุดฤทธิ์ ประหนึ่งว่าเขาสามารถช่วยมันให้พ้นจากเงื้อมมือเจ้านายเขาได้ นี่มันลืมไปแล้วหรือเปล่าว่าเขากับมันเจอกันได้ยังไม่ทันจะถึงชั่วโมงแถมเขายังเป็นมือขวาของมาเฟียน่ะ

“ไม่...”ณกรณ์บอกอย่างเย็นชา ไม่สนสายตารบเร้าของอีกฝ่าย “เกิดกลัวขึ้นมาแล้วหรือไง”

“ครับ ผมไม่ค่อยถูกโรคกับคนใหญ่คนโตเท่าไหร่ กลัวคุยกันคนละภาษา”

ไอ้นี่...

ณกรณ์หมดความอดทนในบันดล เขาเดินมาเปิดประตูก่อนจะผลักร่างของอติเข้าไปด้านในอย่างรุนแรง ก่อนจะปิดประตูโดยไม่เปิดโอกาสให้อติได้แย้งอะไร

เมื่อไร้ร่างของมือขวาหนุ่ม อติก็จำเป็นต้องเดินต่อไปเพียงลำพัง ภายในห้องมืดสลัวคล้ายกับไม่มีผู้คน อยู่ แต่เขารู้ดีว่าคนที่ต้องการพบเขา คงอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี้

“แกเองหรอที่ชื่ออติ”

เสียงทักจากมุมห้องทำให้อติสะดุ้งโหยง พลันไฟในห้องก็สว่างไสวขั้นมาในพริบตา ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งและน่าเกรงขามกำลังจ้องเขาด้วยแววตาดุดัน ผู้ชายคนนี้ดูดีอย่างมากจนอติอดที่จะนึกอิจฉาอยู่ในทีไม่ได้

“คุณคือคุณรุจหรือครับ”

“ใช่”น้ำเสียงตอบรับดังมีจากใบหน้าคมหล่อเหลา

อติจ้องหน้าชายหนุ่มตรงหน้าอย่างรู้สึกคุ้นตา ส่วนไหนสักที่ในใบหน้าของมาเฟียหนุ่มให้ความรู้สึกคุ้นๆอยู่ไม่น้อย

“เราเคยเจอกันมาก่อนหรือเปล่าครับ”อติถามขึ้น “ทำไมผมคุ้นหน้าคุณจัง”

รุจยิ้ม พลางหยิบอะไรบ้างอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะเอามาถือเล่น มันคือปืนสั้นสีเงินที่อติก็บอกไม่ได้ว่ามันรุ่นอะไรหรือบรรจุกระสุนได้เท่าไหร่ รู้เพียงแต่ขนที่หลังของเขากำลังลุกชันขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

“ฉันไม่เคยเจอแกหรอก ต้องถามแกแล้วล่ะว่าเคยเจอหน้าฉันหรือเปล่า”

“คะ...คิดว่าไม่ครับ”

“หรอ”รุจ เดินออกมาจากมุมห้องตรงมายังเขา อติไม่กล้าแม้แต่ที่จะขยับตัว เพราะของเล่นในมือของมาเฟียหนุ่มอาจจะลั่นได้ทุกเมื่อ

“แกรู้ไหมว่าฉันเรียกแกให้มาหาทำไม”

รอยยิ้มเย็นยะเยือกที่ส่งมาทำให้อติคิดอะไรไม่ออกไปชั่วคราว แต่เขาก็พยายามอย่างยิ่งยวดที่จะดึงสติตัวเองกลับมา ยอมรับเลยว่า คนอย่างรุจ อาคมเดชา สามารถแผ่จิตสังหารออกมาได้จริงๆ อติสูดลมหายใจเข้าปอดไปหนึ่งทีก่อนจะตอบด้วยท่าทีที่นิ่งกว่าตอนแรก

“ไม่ครับ”

“หึ แน่ใจหรอว่าไม่ได้หวังอะไรเอาไว้น่ะ ตำแหน่งน้องเขยมาเฟีย ก็ฟังดูไม่เลวหรอกใช่ไหม”

“กรุณาพูดให้เข้าประเด็นทีครับ ยอกย้อนไปมาแบบนี้จนเช้าผมก็คงไม่รู้เรื่อง”เขาขมวดคิ้วจนยุ่งเป็นปม เพราะไม่สามารถเข้าใจข้อความแฝงนัยของมาเฟียหนุ่มได้จริงๆ

รุจ อาคมเดชามองคนพูดอย่างเดือดดาล อาวุธในมือถูกยกขึ้นมาจ่อขมับคนพูดทันที เขาควรจะโมโหกับคำพูดกวนประสาทนั่นหรือท่าทางทางไม่รู้ร้อนรู้หนาวนั่นดี ชายหนุ่มก็ยังไม่ได้ตัดสินใจ

“อย่าเลยครับ พรหมนี่ท่าจะแพง ผมไม่อยากให้คุณเปลี่ยนมันเพราะผมหรอกนะ”อติเอ่ยอย่างหวังดี

“หุบปากของแกไปเลยถ้ายังไม่อยากตาย!”

ปัง!!!

เสียงประตูที่ถูกปิดอย่างแรงทำให้ใจของอติร่วงไปอยู่ตาตุ้ม หญิงสาวที่ยังคงตราตรึงอยู่ในความทรงจำของเขาทั่วทุกวินาทีก้าวมาในห้อง เพียงแค่นั้นข้อสันนิษฐานก่อนหน้านี้ถึงสาเหตุที่ทำให้เขาถูกพาตัวมาที่นี่ก็ถูกโยนทิ้งไปทันที เพราะคำตอบของเหตุการณ์มันชัดอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว เธออยู่ที่นี่!!

“พี่รุจ ทำไรน่ะ...นาย”รรินธาราอดแปลกใจไม่ได้ ที่เจออติที่นี่ เธอเหล่มองไปยังพี่ชายที่เอาปืนจ่อขมับชายหนุ่มอย่างมีคำถาม “หมายความว่ายังไงคะ”