bad zone รักล่องลอย

  ' เบื่อ' คือคำที่ติดอยู่ในหัวฉันมากที่สุด ทุกวันของฉันมันช่างน่าเบื่อ ชีวิตประจำวันของฉันก็แสนจะน่าเบื่อ ฉันเบื่อกองหนังสือที่อยู่ตรงหน้านี่ด้วย

‎

‎"ไอริส เรียบร้อยหรือยัง เราต้องรีบไปแล้วนะ"

‎

‎เสียงของพ่อดังออกมาจากข้างนอก เพื่อออกเดินทางไปงานวันเกิดของคุณลุงฮันเดอร์ เพื่อนสนิทของคุณพ่อที่เป็นคนมีอำนาจในสังคมชั้นสูงของอังกฤษ

"ค่ะกำลังไป"

ฉันตอบรับแล้วถอนหายใจอย่างหน่ายๆ

ไอริส'คือชื่อของฉัน ความหมายของมันคือ ม่านตา(iris) เพราะอะไรถึงชื่อนี้นะหรอ คงเพราะว่าฉันมีดวงตาที่สวยละมั้ง ไม่รู้สิ ผู้คนส่วนใหญ่มักจะชื่นชมมัน....

"ลูกสาวคุณปีเตอร์งั้นหรอ พระเจ้า!!เธอสวยเหมือนคุณเลยเรซี่ ดูตาสีเขียวของเขาสิ ช่างงามเสียจริง"ผู้หญิงร่างสูงในชุดเดรส ผมบลอนด์ที่เป็นจุดเด่น แขกในงานซึ่งน่าจะเป็นเพื่อนคุณพ่อกล่าวชมฉันที่ยืนอยู่ข้างกายคุณพ่อและคุณแม่ ท่านทั้งสองยืนยิ้มปลิ่มอย่างภูมิใจกับการมีลูกสาวที่สวยสะสมแบบฉัน

ฉันเกิดในครอบครัวที่ร่ำรวย มีชื่อเสียง ใครๆก็รู้จักคุณปู่และคุณพ่อ ท่านทั้งสองเป็นพ่อลูกนักธุรกิจที่เก่งกาจ มากด้วยอำนาจ และพวกพ้องมีมาก ด้วยความที่ฉันเป็นลูกคนเดียว คนทั้งบ้านเลยดูแลฉันดีมากๆราวกับว่า ฉันคือ เจ้าหญิง

‎แต่ฉันก็รู้สึกแบบนั้นจริงๆนั่นแหละ เพราะไม่ว่าฉันต้องการอะไร ท่านก็จะหามาให้ อยากกินอะไรก็จะได้กิน แล้วพวกท่านก็รักฉันมากๆด้วย

‎

‎แต่นั่นก็ไม่ทำให้ฉันรู้สึกว่า ชีวิตฉันมีอะไรไปมากกว่านี้อยู่ดี

‎

เพราะอะไรนะหรอ

เพราะว่าฉันไม่เคยออกจากบ้านเลยยังไงล่ะ

นอกจากงานสังคมต่างๆที่ฉันต้องปั้นหน้าปั้นตายิ้มอย่างสุดฝืนแล้วก็ไม่ได้ไปไหนอีกเลย

ในแต่ละวันของฉันมันต้องเป็นไปตามตารางชีวิตที่คุณจินนี่ได้ร่างมันขึ้นมา คุณพี่เลี้ยงที่เคร่งครัดในทุกระเบียบนิ้วของชีวิต คุณจินนี่เป็นพี่เลี้ยงเก่าของคุณแม่มาตั้งแต่เด็ก ปัจจุบันเธออายุมากแล้ว แต่ก็ยังแข็งแรงดี และเธอก็หัวโบราณเอามากๆด้วย

ตื่นเช้ามาก็ทานอาหารเช้า เสร็จแล้วไปโรงเรียน พอกลับมาจากโรงเรียนก็ทานมื้อค่ำและอาบน้ำ

กิจวัตรที่วนเวียนไปเรื่อยๆ ทุกๆวัน จนฉันรู้สึกว่า ตัวเองจะเกิดมาแค่นี้จริงๆ

จนกระทั่งฉันจบการศึกษาจากไฮสคูลค่าเทอมเฉียดแสน ฉันก็มีความคิดที่จะไปเรียนต่างประเทศ อย่างเช่น ออสเตรเลีย หรือ สวิตเซอร์แลนด์ หรือที่ไหนก็ได้ที่ได้อยู่หอส่วนตัว แต่ทว่า

"อะไรนะ!! ออสเตรเลีย.."

เสียงคุณพ่ออุทานดังลั่นบ้านหลังจากที่ฉันเล่าจุดประสงค์ให้ฟัง

ใช่ ฟังไม่ผิดหรอกค่ะคุณพ่อ ลูกคนนี้อยากออกไปเห็นโลกภายนอกกับคนอื่นบ้าง

"ลูกยังเด็กนะ รู้ไหมว่าโลกภายนอกมันอันตรายแค่ไหน ผู้คนไม่มีใครน่าไว้ใจเท่าคนในบ้านเราแล้ว"

"แต่หนูอยากเรียนรู้หลายๆอย่างนี่คะ และที่สำคัญหนูโตแล้ว ให้หนูได้ใช้ชีวิตตัวเองเถอะนะคะ"ฉันหาเหตุผล

"อะไรที่ทำให้หนูคิดว่าตัวเองโตแล้วล่ะ"

นั่นสิ เจอคำถามนี้เข้าไปถึงกับไปไม่เป็นเลย เพราะขนาดทำอาหารฉันยังทำไม่เป็น...

เอ๊ะ! แต่ก็ไม่เกี่ยวนี่ว่าจะทำอาหารเป็นไหม อยู่ที่ว่าเอาตัวรอดในสถานการณ์ต่างๆได้ยังไงต่างหาก

"หนู19แล้วนะคะ หนูดูเเลตัวเองได้แล้ว"

ถึงแม้ข้อหลังจะจริงแค่ครึ่งเดียว

"งั้นหรอ หนูทนอยู่ได้หรอกับการไม่มีคนในครอบครัวสักคน"

ได้สิ!! ฉันต้องอยู่ได้ ถ้าคิดถึงก็แค่โทรศัพท์ไปหา ไอริสน่ะ ไม่ใช่คนขี้แงสักหน่อย

‎

"ได้ค่ะ "

"ถ้าอย่างนั้นพ่อขอเอาไปคิดก่อนนะ"

เอาไปคิดงั้นหรอ เอาไปคิดของคุณพ่อคือคิดสรุปแล้วว่ายังไงก็ไม่มีทางต่างหาก ฉันต้องทำใจอีกแล้ว