[[MY LOVE]] ... [ รู้เพียงว่า...ฉันไม่อยากเสียนายไป ] YaOi

ข้อมูลเบื้องต้น

 Talk and Warning

๑.  นี่เป็นเรื่องของเพื่อนที่ฝากมาลงนะคะ

๒.  จุดประสงค์เรื่องนี้เป็นเรื่องของ ชายรักชาย 

๓.  จากข้อ ๒ เมื่อรู้แล้ว และรับไม่ได้ ขอความกรุณากดxสีแดงด้านบนข้างขวานะคะ

ข้อสุดท้าย ที่แต่งออกมาเพราะอยากให้ทุกคนอ่านอย่างมีความสุข และเนื้อเรื่องดีไม่ดี หรือจะติชมอย่างไร ช่วยเม้นเป็นกำลังใจ เม้นติชมกันด้วยนะคะ

ขอขอบคุณทุกคนที่อ่านที่เม้นค่ะ ^^

ขอให้อ่านอย่างมีความสุขนะคะ :]] 

(ไว้จะมาตอบคอมเม้นนะคะ ถ้ามันมี - -" )

31/10/11

เนื้อเรื่อง

 จากไปแล้วซินะ คนที่ผมรักที่สุดเดินจากไป ...

“เฟรส” กลับมาได้ไหม ขอให้กลับมาได้ไหม ถึง“อ็อก”จะไม่ใช่คนดี แต่...ยังคงรักเฟรส ยัง“รอ” เสมอ....

......................................................................................................................

                เป็นเวลาเกือบสองอาทิตย์แล้วที่เฟรสจากไป โดยที่ทิ้งหัวใจของผมนี้ต้องเจ็บปวด.. จากไปอย่างไม่มีวันกลับมา จากไปจากผู้ชายเลวๆคนนี้ จากไปแล้ว เฟรสได้จากไปแล้ว จากคนที่ไม่เคยใส่ใจเขา จากคนที่ไม่เคยพอ ทำไมนะ ตอนที่มีเฟรสอยู่ข้างๆผมกลับไม่ดูแลเขาให้มากกว่านี้ ทำไมนะเมื่อเขาจากไป ผมกลับ..เจ็บ..เจ็บที่หัวใจดวงนี้     ขอให้กลับมาได้ไหมเฟรส กลับมาหากันอีกครั้ง ขอสัญญา ถ้ากลับมาหากันแล้ว จะดูแลให้ดีกว่านี้...

                ป้าบ!!!

                โอ้ย!!!

“ใครตบหัวกูว่ะ!!”

“ทำไมกูตบเองจะทำไม”

“ไอ่เชี่ยเอฟ! มึงจะตบกูทำซากอะไรว่ะ!!”

“เชี่ยอ็อก มัวเหม่อทำซากหอยอะไรล่ะ จะซ้อมมั้ยฮะ จะซ้อมมั้ย!!!”

“ซ้อมดิ่วะ แต่ขอเหม่อซักสามสี่นาทีมันจะตายเหรอว่ะ”

“ตายดิ่ว่ะ อีกอาทิตย์เดียวจะแข่งแล้วมึงยังเลือกไม่ได้ซักเพลงทั้งๆที่มึงต้องร้องเนี่ยนะห๊ะ!~ มึงคิดว่ามึงเล่นอยู่คนเดียวหรือไง พวกกูก็ต้องเอาเพลงที่มึงเลือกไปซ้อมเหมือนกันนะเว้ย แล้วมึงคิดว่ามันจะซ้อมกันแค่แปบเดียวแล้วมันจะได้หรือไง มันต้องใช้เวลา ..บลาๆ”

“เชี่ยพี! เก็บเมียมึงด่วน!!”

“เออๆ”

“เชี่ยพี ปล่อยกู~”

“น่าๆ เอฟก็สงสารอ็อกมันหน่อยดิ่ ให้มันสงบสติก่อน เราออกไปข้างนอกกันเถอะนะ”

“ชิ! เออ! ก็ได้”

“เออๆ กูขอโทษละกัน ขอเวลาให้กูซักพักละกัน แล้วกูจะกลับมาเหมือนเดิม”

ปัง!

หลังจากประโยคสุดท้ายที่ผมพูด พวกมันก็เดินกันออกไป ทำให้ภายในห้องสี่เหลี่ยมห้องนี้ มีเพียงผมเท่านั้น ผมคนเดียว...

                เอาล่ะ ทุกคนอาจจะสงสัยว่ามันเกิดอะไรขึ้น โอเคผมจะเล่าให้ฟัง อย่างแรกมารู้จักกันก่อน จากข้างบนก็พอรู้แล้วว่าผมชื่อ “อ็อก” นะครับ ส่วนไอ้สองตัวนั้นก็คือ คนที่ตบหัวแล้วด่าๆๆผมอ่ะ ชื่อ ไอ้เอฟ หรือเต็มๆว่า ไลปอนเอฟ แล้วที่ลากมันไปเก็บก็คือ ไอ้พีครับ มันชื่อเต็มๆว่า พีพี  มันสองตัวเป็นแฟนกันครับ แล้วก็เป็นผู้ชายทั้งคู่ด้วย และก็ไม่ตกใจเพราะมันเป็นผู้ชายทั้งคู่ด้วยนะ เพราะ ชื่อเรื่องมันก็ขึ้นอยู่ว่า “YAOI” ตัวเบิ้ม อยู่ด้านบน ใครรับไม่ได้ด้านขวาบนนะครับ

                เอาล่ะ นอกเรื่องมานานแล้ว คือเพราะพวกผมซ้อมกันอยู่ในห้องซ้อมอ่ะครับ เตรียมตัวแข่งขันวงดนตรีของโรงเรียน ผมเป็นนักร้องนำ พวกมันให้ผมเลือกเพลงไง แล้วผมนั่งเหม่อ ทำให้เลือกเพลงไม่ได้ซักที อีกอาทิตย์เดียวจะแข่งแล้ว แต่ยังไม่ได้เพลง ไอ้เอฟเลยวีนแตกอย่างที่เห็นละครับ

                ทำไงได้ ผมยังทำใจไม่ได้ง่ายๆหรอกนะ ถึงมันจะผ่านมาสองอาทิตย์แล้วก็ตาม...

..........................................

..........................

............

....

สองอาทิตย์ที่แล้ว

“อ็อก...กูทนไม่ไหวแล้วนะ..ฮึก” เฟรสเอ่ยมาพร้อมกับน้ำตาคลอ แต่พยายามหลบหน้าผม เฟรสเป็นอะไร!?

“เป็นอะไรมึง ร้องไห้ทำไม” ผมกับเฟรสเป็นเพื่อนกันมาก่อน แล้วก็มารักกัน เลยไม่ต้องคำนึงถึงคำพูดที่หวานๆ เธอ เรา พวกนั้นซะเท่าไร

“อ็อก...มะ..มึง..ระ..รักกูมั่งมั้ย!!”คำพูดแรกมาพร้อมกับเสียงสะอื้น แล้วลงท้ายด้วยเสียงตะคอก ที่มาพร้อมกับ ความน้อยใจ ความตัดพ้อ นี่คือสิ่งที่ผมจับได้จากน้ำเสียง

“รักซิ เฟรสมึงเป็นอะไร กูรักมึงมากนะ ใครพูดอะไรกับมึงหรือเปล่า”

“ไม่! ไม่มีใครพูดอะไรทั้งนั้น!! แต่ทั้งหมดเป็นเพราะมึงเอง!! มึงทำเองทั้งหมด มึง..ฮึกมึงทำเอง....ทั้งหมด..ฮือ~”

“เฟรสไม่เอาร้อง กูไม่ชอบให้มึงร้องไห้เลยนะ”ผมเอื้อมมือจะไปกอดปลอบและเช็ดน้ำตาให้

เพี้ยะ!

“อย่าแตะกูนะ! มือที่มึงจะเช็ดน้ำตาให้กู มันจับผ่านใครมาบ้างแล้วก็ไม่รู้ กูรังเกียจ!!”แต่กลับถูกปัดออก และได้รับคำตอบกลับมาเป็นคำที่ร้ายๆแบบนั้น ทำไมพูดอย่างนั้น มึงนึกถึงความรู้สึกกูบ้างมั้ย

“ไม่ต้องมาทำหน้าเศร้า! แล้ว..ทีมึง..ฮึก มึงไปนั่งจีบกับผู้หญิง นั่งอ้อนผู้หญิงมึงก็ทำอย่างนี้ใช่มั้ย”

“.......”

“มึงรู้มั้ย..ฮึก ตอนที่มึง.....ตอนที่มึงไปจีบกับพวกนั้น กูจะรู้สึกอย่างไง!! กูจะเจ็บบ้างมั้ย! แต่แค่นี้กูยังรักมึงมาเสมอ ให้อภัยมึงได้นะอ็อก ฮึก..ฮือ”

“........”

“แต่ที่มึงไปมีอะไรกับยัยพวกนั้น กูรับไม่ได้!!!! กูรังเกียจ!!!”

“มึงรู้....”

“ใช่กูรู้! ฮือ~ แล้วกูไม่รู้เองมึงจะไม่บอกกูใช่มั้ย!! ”

“ไม่ใช่นะ กะ..”

“มึงไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น นี่ใช่มั้ยความรักที่มึงบอกว่ามีให้กู...ฮึก”

“...”

“หึ! ไม่พูดอะไรบ้างละ ฮือ~ ไม่พูดอะไรบ้าง!!!”เฟรสทุบเข้าที่อกผม ความเจ็บปวดที่ร่างกาย แต่ไม่เท่าที่หัวใจ

“ก็ได้ กูยอมรับว่ากูไปยุ่งกับผู้หญิงพวกนั้นจริง แต่..”

“ฮือๆ..”

“อย่าร้องเลยนะเฟรส กูรักมึงคนเดียว ถึงจะไปยุ่งกับใคร แต่กูแค่เล่นละ...”

“พอเถอะ อ็อก ฮึก..”

“......”

“กูว่านะ..ฮึก...ถ้าความรักของมะ..มึง..มี....มีใครมากมายขนาดนี้”

“....”

“ความรัก..ฮึก..ที่ต้องมีใครๆหลายคนแบบนี้”

“....”

“กูว่านะ...”

“...”เฟรส ต้องการพูดอะไรกันแน่ ทำไมใจถึงหวิวถึงขนาดนั้น~..

“เราเลิกกันเถอะอ็อก..”

“ไม่!! กูไม่เลิก!! กูรักมึงนะเฟรส กูยอมเลิกทุกอย่างก็ได้ อย่าเลิกกับกูนะ”ผมเข้าไปกอดเฟรส เพื่ออ้อนวอน อย่าเลิกกับกูนะ กูอยู่ไม่ได้...

“แต่มันไม่ทันแล้วอ็อก...ฮึก..กูเคยขอมึงแบบนี้มากี่ครั้ง....ครั้งที่..ฮึก..ที่เท่าไรแล้ว ปล่อยกูนะ!!”เฟรสพยายามขืนตัวออกจากผมตลอด

“กูขอโทษกูจะไม่ทำอีกแล้ว นะ..นะเฟรส กูอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมึง”

“ไม่ ฮือ.... กูไม่ไหว ปล่อยกูไปเถอะนะ กูขอร้อง...” รักเกียจผมนักเหรอ เฟรสขอร้องผมด้วยสายตาอ้อนวอน ดวงตาที่แดงก่ำจากการร้องไห้ ผมทำให้เฟรสต้องเจ็บถึงขนาดนี้เลยเหรอ....

“เฟรส..”

“นะอ็อก...ฮึก..กูขอร้อง....”

“เฟรส...”ผมต้องทำยังไงดี..

“อ็อก กูทรมาน กูเจ็บเป็นนะ กูไม่ต้องการคนที่บอกว่ารักแล้วไปอยู่กับใครอื่น กูต้องการคนที่รักกูแล้วอยู่กับกู...”

“....”ผมกอดเฟรสแน่นขึ้น

“กูต้องการเขาคนนั้น แต่มึงกลับทำสิ่งที่มันตรงข้ามกัน กูเจ็บนะอ็อก..ฮึก..”

“ขอทะ...”

“แต่มันก็ไม่ช่วยอะไรเลย ขอโทษแล้วความรู้สึกที่เสียไปมันจะกลับมามั้ย...”

“....”

“ปล่อยนะอ็อก ปล่อยกูนะ...กูขอละ ถ้ายังรักกูซักนิด มึงช่วยปล่อยกูไปได้มั้ย..”

“เฟรส...”ผมเอ่ยอย่างแผ่วเบา

“อ็อก...ฮึก..”

“เข้าใจแล้ว”ผมคลายอ้อมกอดอย่างอ้อยอิ่ง ผมทำผิดกับเฟรสไว้มาก ผมรักเขา ถ้าผมทำอย่างนี้ ถึงผมจะเจ็บมาก แต่ผมก็ต้องทำ เพื่อให้เฟรสมีความสุขอีกครั้ง..

“ขอบคุณมากนะอ็อก..”ริมฝีปากสวยของเฟรสจรดลงบนริมฝีกปากผมอย่างแผ่วเบาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่เขาจะหันหลังแล้วเดินจากไป...

…………………

...................

..........

...

                นี่แหละครับเรื่องนี้ ผมรักเฟรสมากจริงๆ ทั้งหมดที่ผมเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับคนอื่น ผมเพิ่งรู้ว่ามันผิดขนาดนี้ ทำให้คนที่ผมรักต้องเจ็บขนาดนี้...

                และมันก็ทำให้ผมรู้ว่า ผมขาดเฟรสไม่ได้ หลังจากวันนั้น ผมเลิกทุกอย่าง ผมปรับปรุงตัวทุกอย่างให้ดีขึ้น พยายามโทรไปหา แต่ก็ไม่ติด เหมือนว่าเฟรสเปลี่ยนเบอร์หนีผม ในทุกวันๆผมจะต้องยืนรอและเดินไปส่งเฟรสที่รถประจำ ตอนนี้ผมก็มายืนรอเช่นเดิมทุกวัน แต่เฟรสก็ไม่มา ทุกๆครั้งที่ผมออนเอ็มเพื่อรอเฟรส แต่เฟรสก็ไม่ออน ผมทำทุกวิธีทางเพื่อติดต่อกับเฟรส ส่วนเฟรสก็ทำทุกอย่างเช่นกัน..ที่จะหนีไปจากชีวิตผม

                ผมรักเฟรส ช่วงอาทิตย์แรกกินข้าวน้อยจนพ่อแม่ทัก ท่านเป็นห่วงผมมาก จึงให้ผมมาอยู่หอกับไอ่เอฟไอ่พีซักพัก แรกๆก็โดนมันด่าทุกวัน คงรู้นะว่าใครจะด่าผม เป็นเวลาสองอาทิตย์แล้วเนี่ยแหละครับ ผมดูดีกว่าวันนั้น..วันที่เลิกกับเฟรส แต่ก็เพียงนิดเดียว ถึงจะกินข้าวหรือเรียน หรือทำอะไรได้ดังเดิม แต่ทุกวันผมยังรอเฟรสเสมอ

บางครั้งผมเห็นกระเป๋าหนังสือของเฟรสที่โรงเรียนผมก็จะหาขนมชิ้นเล็กใส่ไว้ให้ เพราะเฟรสชอบกินขนมชิ้นเล็กๆเวลาที่ว่างๆ บางครั้งก็ไปหาเฟรสที่บ้าน แต่ก็ไม่เจอ ได้แต่ฝากของต่างๆไว้ให้

                วันเวลาผ่านมาจนถึงตอนนี้ ผมก็ติดต่อเฟรสไม่ได้ แล้วไอ่สองตัวนั้น กลัวผมจะคิดอะไรโง่ๆเลยจับผมลงแข่งขันดนตรีซะงั้น ถามจริงมันเกี่ยวกันมั้ยเนี่ย เหตุผลมันเพราะ “ มึงจะได้มีจิตใจอยู่กับดนตรี มึงจะได้ไม่ต้องมีเวลาไปคิดสั้น” จนผมจึงต้องมาซ้อมเนี่ย แต่ช่วงนี้แทนที่จะนั่งคิดเรื่องเฟรส ผมต้องมานั่งคิดเรื่องเพลงสองเพลงที่จะต้องร้องแทน ช่วงนี้ผมมีชีวิตขึ้นมานิดจนเพื่อนทัก แต่ผมก็ไม่ลืมเฟรส ไม่ซิ ผมลืมเฟรสไม่ได้ ... เฮ้อ~ เพ้ออีกแล้ว เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมไปเลือกเพลงก่อนนะ

แอ๊ด!~

“เป็นไงดีขึ้นยัง”ผมเงยหน้าจากรายชื่อเพลงหาต้นเสียง

“ก็เคอยู่บ้าง แต่เพลงยังไม่ได้เลยว่ะเอฟ”ผมตอบตามความจริง

“นี่ๆกูว่านะ...มึงร้องเพลงเดียวแหละพอ เดี๋ยวอีกเพลงให้ฟะ..เอ่อ..คนอื่นร้อง”พีเสนอ(นานๆจะมีบท)

“ให้ใครร้องอีกล่ะวะ ก็มีกูร้องนำอยู่คนเดียว”ผมแย้ง

“เอ่อ....”มีพิรุธนะเนี่ย มันจะให้ใครมาร้องอีก

“อ่าๆ มึงบอกเพลงเดียวใช่มั้ย โอเคๆ กูร้องเพลงเดียว อีกเพลงหนึ่งมึงเคลียร์กันเอง”ก็ดีผมจะได้ไม่ต้องมานั่งหาให้เหนื่อย

“เฮ้ย! เดี๋ยวดิ่อ็อก พี พวกมึงเขาให้ร้องสองเพลงนะเว้ย แล้วถ้าซ้อมเพลงเดียว แล้วใครจะระ...”

“น่าๆเอฟ เดี๋ยวพีจัดการเอง เอ้า! เลือกมาให้แล้ว เอาเพลง“แค่เพียงได้รู้”ละกัน เคปะ”

“แต่เพลงนี้มันเพลงคู่นะ แล้วเพลงผู้หญิงด้วย แล้วใครจะร้องผู้หญิงอะ”ผมแย้ง

“เออน่า มึงร้องคนเดียวก็ได้ ไม่ก็หาคนอื่นร้องประสานไปก็ได้ นะๆ กูอยากได้เพลงนี้”ไอ้พีผมพยายามทำหน้าตาแอ๊บแบ๊วอ้อนวอนให้เอาเพลงนี้

แต่ขอเถอะ..มึงช่วยหยุดทำหน้าแบบนั้นกับกู อย่างลืม กุก็เมะมึงก็เมะนะ ขนลุก!!! = =;;;

“มึงไม่ถามกูมั่งอะพี แม่ม! ถามแต่ไอ่อ็อกแหละมึง ไม่สนใจกูเลยใช่ปะ!”น่าน~ เอาแล้วครับ ไอ้เอฟขี้งอน งอนหางบิดออกนอกห้องไปแล้ว

“เฮ้ย! ขี้งอนว่ะ เอ้า จะไปไหน ไปด้วย!~  .. เอ้าๆๆ มึงไม่ต้องเถียง เอาเพลงนี้แหละ มึงหัดร้องไว้เลย นั่น! ไม่ต้องเถียง!! กูไปและ เออ หาอีกเพลงแล้วมาบอกกูด้วย!” ไอ้พีมันยืนบ่นฉอดๆ บังคับกันด้วย แล้วก็สะบัดหางตามไปง้อเมียมัน

                เฮ้อ~ ยังไงก็เถียงไม่ได้อยู่แล้ว ร้องก็ร้องว่ะ เฮ้อ~ คิดถึงเฟรสว่ะ

................................

..................

......

...

วันแข่งขัน

                มาถึงแล้วครับ วันแข่งขัน อาทิตย์ที่ผ่านมาผมต้องซ้อมหนักตลอดเลย เพราะไอ้เอฟอะ ตัวดี บังคับให้ซ้อม แต่ก็ดีครับ จะได้พักเรื่องเฟรสไว้บ้าง และตอนนี้เป็นเวลาเตรียมตัวครับ อีกแค่วงเดียว ก็ถึงวงผมแล้ว ถามว่าตื่นเต้นมั้ย ผมก็ตื่นเต้นนะ ก็คนไม่เคยขึ้นเวทีพวกนี้นี่ ถึงจะแค่ในโรงเรียน แต่เด็กในโรงเรียนมีหลายพันนะ แต่ที่สำคัญที่สุดคือ...เฟรสอาจจะมาดูครั้งนี้ด้วย เข้าเรื่องเฟรสอีกแล้ว ผมลืมเฟรสไม่ได้หรอก...

“เฮ้ย! มัวแต่ชะโงกชะเง้อหาใครวะอ็อก จะถึงวงเราแล้วนะ” เสียงเกรท เพื่อนในวงอีกคนเรียกผม

“เออๆ กูเตรียมตัวแล้ว ไปเถอะไป เตรียมขึ้น” ผมมองหาเฟรสในผู้ชมทั้งหลายอีกครั้ง แต่ไม่พบคนที่ต้องการ

...............

.....

..

- เอ้า! จบไปแล้วนะครับ วง Endless ของเสียงด้วยคร้าบ~-

กรี๊ด!!!!!!!!!!~~

ฮู้ว!!~

- ต่อไป วงต่อไปเตรียมตัวครับๆ เอ้าๆ สาวๆมองตาค้างเลย  ผมก็หล่อนะมองกันบ้างซิ –

โฮ!!!~~

- ยินดีสำหรับเสียงเชียร์ครับ  ออกนอกทะเลมานานและ ใครรู้จักบ้างว่าวงนี้ชื่ออะไร~ -

My Melon!!!!!!!

- อะไรนะคร้าบ~~~~ -

My Melon!!!!~

- รู้จักกันแล้ว งั้นไปพบกับพวกเขาเลยครับ  My Melon !!!!!!!~ -

กรี๊ด!!!!!!!!!!!~

มาย เมลอน~~~ หนูรักวงนี้~~

...

                เสียงเพลงอินโทรดังขึ้นพร้อมกับสมาชิกในแต่ละตำแหน่งสะบัดท่วงท่า ไปตามทำนอง บวกกับความหล่อ เท่ห์ของแต่ละคน ทำให้เสียงกรี๊ดยิ่งกระหึ่มขึ้นอีก!!

กรี๊ด!!!!!!!!

กรี๊ด!!!!!~

“สวัสดีคร้าบ~~” เสียงอ็อกนักร้องนำทักทายขึ้น!~

“ต่อไปละกัน ไม่ให้เสียเวลา เรามีเวลากันแปบเดียวเองเนอะ งั้นคนแรก ซ้ายมือผม พี่พีพีมือเบส!!”

กรี๊ด!!!!!!!!~

“ต่อไปขวามือ พี่เอฟมือกีตาร์!!”

กรี๊ด พี่เอฟ!!!!

“อีกสองคน พี่กรมือกลอง และพี่เกรทคีย์บอร์ดคร้าบ!!!~”

อร๊าย~~   กรี๊ด!!~

“เอาละครับ รู้จักกันซะหน่อย พี่อ็อกนักร้องนำนะครับ :]”

กรี๊ด~~ พี่อ็อก!~~

“เอ้าๆ พอก่อนครับ มาเข้าเพลงกันดีกว่า ก่อนจะร้องเพลงขอพูดอะไรก่อนนะครับ”

เสียงกรี๊ดเสียงเชียร์ทุกอย่างสงบลงเมื่อนักร้องนำเริ่มเอ่ยออกมา

“พี่ไม่ใช่คนดี แต่พี่รักคนๆหนึ่ง เพราะพี่นิสัยไม่ดี ทำให้คนๆนั้นต้องเจ็บปวด  แต่พี่อยากบอกเขา ถึงเขาจะไม่อยากรับฟังแล้ว ถึงเขาอาจจะไม่ได้มาฟังในที่นี่ แต่พี่อยากบอกว่า ที่เขาเจ็บ ตอนนี้พี่ก็เจ็บเหมือนกันกับเขา..”

ภายในห้องไร้เสียงผู้คน มีเพียงเสียงลมลอยมาแผ่วเบา..

“พี่ขอโทษเขา แต่พี่จะไม่รั้งเขาไว้ เพราะพี่อยากให้เขามีความสุข ในเมื่อทั้งหมดพี่เริ่มเอง พี่ผิดเอง พี่ก็ต้องรับบทลงโทษของมัน แต่พี่อยากบอกคนๆนั้นว่า “พี่ยังรักและรอเขากลับมาเสมอ ถึงจะไม่ได้กลับมาในฐานะเดิม แต่ถ้ากลับมาหากันบ้าง พี่ก็พอใจแล้ว พี่รู้ว่าเขาชอบเพลงนี้ พี่จึงนำมาร้อง และที่ทำทั้งหมดไม่ได้มีเหตุผลอะไรมากมาย มันเป็นเหตุผลข้อเดียวของทุกอย่าง...ฉันรักเธอเหลือเกิน~”

กรี๊ด!!!!!~

เสียงกรี๊ดกลับมาอีกครั้ง เมื่อดนตรีเริ่มบรรเลง

  เปิดเพลงฟังคลอไปด้วยเน้อ~

                เมื่อถึงจังหวะของตน ร่างหนาของนักร้องนำเริ่มเปล่งเสียงทุ้มนุ่มออกมาตามจังหวะดนตรี น้ำเสียงที่ถูกส่งออกมานั้น ไม่ว่าใครฟังก็สามารถทราบถึงความรู้สึกต่างๆของนักร้องนำได้ ว่าเขารู้สึกอย่างไร

~อย่าห่วงเลย ไม่เห็นเธอต้องเกรงใจ ที่ฉันนั้นคอยห่วงใย ดูแลเธอมานาน
มันผิดหรือ เมื่อฉันเองก็เต็มใจ ทุกอย่างที่ทำให้ไป จะคืนกลับมาไหม ไม่สำคัญ

ได้ไหม ฉันทำได้ไหม แค่อยากทำให้เธอ 

ไม่มีเหตุผลยากๆ ให้หนักใจ  มีเพียงเหตุผลที่ง่ายๆ ถ้าอยากฟัง
มันเป็นเหตุผลข้อเดียวของทุกอย่าง  รักเธอหมดใจ

ไม่ต้องรู้ ว่าฉันทำไปทำไม  ไม่เห็นจะต้องใส่ใจ แค่รับไปก็พอ
ไม่เคยคิด ว่ารบกวนเลยสักครั้งที่ทำให้เธอทุกอย่าง  ไม่เคยตั้งความหวัง หรือเฝ้ารอ

ได้ไหม ฉันทำได้ไหม แค่อยากทำให้เธอ 
ไม่มีเหตุผลยากๆ ให้หนักใจ มีเพียงเหตุผลที่ง่ายๆ ถ้าอยากฟัง
มันเป็นเหตุผลข้อเดียวของทุกอย่าง รักเธอเหลือเกิน~

เสียงดนตรียังคงบรรเลงไปตามท่วงทำนองของมันได้อย่างไพเราะ

“เอาละครับ ท่อนสุดท้ายแล้ว ช่วยกันร้องหน่อยนะคร้าบ ช่วยส่งความรู้สึกของพี่ไปถึงเขาที!!”

กรี๊ด!!~

~ ไม่มีเหตุผลยากๆ ให้หนักใจ มีเพียงเหตุผลที่ง่ายๆ ถ้าอยากฟัง
มันเป็นเหตุผลข้อเดียวของทุกอย่าง รักเธอหมดใจ

ไม่มีเหตุผลยากๆ ให้หนักใจ  มีเพียงเหตุผลที่ง่ายๆ ถ้าอยากฟัง
มันเป็นเหตุผลข้อเดียวของทุกอย่าง 
รักเธอเหลือเกิน ~

“เอาละครับขอขอบคุณที่ช่วยกันร้องต่อไปพี่ขอสะ...”

“อ่าๆ เดี๋ยวครับทุกคน!!~ พี่พีมือเบสนะครับ ขอพูดอะไรหน่อย”

กรี๊ด!!!!~!!~

“วันนี้เรามีเซอร์ไพร์สพี่อ็อกกันครับ ใครอยากรู้ว่ามันคืออะไรขอเสียงกรี๊ดหน่อย!!!~”

กรี๊ด!!~

“เอาล่ะๆ งั้นโอเคครับ พี่อ็อกๆ กลับไปร้องเลยพี่ เอาเพลงที่เตรียมไว้ให้นั้นแหละ เอาละครับ งั้นมาฟังเพลงต่อไปกันดีกว่า แค่เพียงได้รู้ ครับ :] ”

กรี๊ด!!!!!

ร่างสูงของอ็อกสงสัยไม่น้อย ในการกระทำของเพื่อนร่วมวง ที่มันทำอะไรไม่ปรึกษาเขาเลย! แต่ก็สงสัยอะไรไม่ได้มาก เมื่อเพลงขึ้น นักร้องที่ดี ก็ควรตั้งใจร้องต่อไป...

 เปิดฟังเพลงด้วยเน้อจ้า~

~อยู่ตรงนี้ ฉันคิดถึงเธอ 
อยู่ตรงนั้น ไม่รู้ว่าเป็นยังไง 
อยู่ตรงนี้ ฉันเหงาเหลือเกิน 
ได้แต่คิด ถึงวันที่มีเธอใกล้ 

ในวันนี้ ที่เธอนั้นไม่อยู่ 
อยากให้รู้ ว่าคิดถึงเธอเท่าไร 
ในวันนี้ ที่เราสองคนต้องไกล 
ในใจฉันยังมีแต่เธอ ~

ก่อนที่อ็อกจะร้องเพลงท่อนตอนไป ก็ต้องชะงัก เมื่อได้ยินเสียงเสียงหนึ่งที่คุ้นเคย

~แค่เพียงได้รู้ ว่าคิดถึงกัน ~

ร่างบางของใครบางคน เวที  เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มอีกครั้ง

~แค่เพียงเท่านั้น ที่ฉันต้องการ~

ร่างนั้นค่อยๆก้าวมาหาอ็อกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม แต่ดวงตานั้น ถ้าสังเกตให้ดี จะเห็นรอยแดงจางๆ แสดงให้เห็นว่า ร่างนี้ผ่านมาร้องไห้มา

 
~แค่เพียงได้รู้ ว่าคืนและวันที่ฉันนั้นต้องพ้นผ่าน~ 

ร่างนั้นมาถึงด้านหน้าของอ็อก ยิ้มให้ครั้งหนึ่ง ก่อนจะ...

ยังมีหนึ่งคนที่รอฉันอยู่ 

จับมือ..และร้องบทสุดท้ายของท่อนนั้น

“อ็อก เฟรสขอโทษ ถ้าอ็อกยกโทษ ช่วยกันร้องนะ”ร่างบางนั้นหรือเฟรสกระซิบกับอ็อก

~อากาศหนาว ฉันคิดถึงเธอ~ 

ร่างบางเริ่มร้อง แต่ร่างสูงยังคงนิ่ง

~อากาศร้อนๆ ฉันคิดถึงเธอเช่นกัน~ 

ร่างนั้นหันมามองคนที่จับมือ ที่จ้องตนอยู่ แต่ก็ยังคงนิ่งอยู่

~ตื่นเช้า ฉันคิดถึงเธอ~ 

ร่างสูงยังคงนิ่ง ร่างบางเข้าใจว่า เขาคงหมดรัก...

~ก่อนนอน ฉันคิดถึงเธอทุกวัน~

 
และปล่อยมือออก...ก้าวเดินเพื่อลงเวที

แต่!!!...ยังไม่ทันได้เดินไปไหน ก็โดนมือบางคนกอดหมับเข้าที่เอวแล้วดึงเข้าหา

“จะไปไหน ร้องเพลงด้วยกันก่อนซิ เดี๋ยวต้องเคลียร์โทษกันยาวแน่” ร่างสูงกล่าวให้ได้ยินกันสองคน แต่เพราะท่าโอบกอดเอวกันเนี่ย สามารถเรียกเสียงกรี๊ดจากสาว(วาย)หลายๆคนไม่น้อย

กรี๊ด!!!!!!~

“ร้องด้วยกันนะครับ!~”

~ในวันนี้ ที่เธอนั้นไม่อยู่ 
อยากให้รู้ ว่าคิดถึงเธอเท่าไร 
ในวันนี้ ที่เราสองคนต้องไกล 
ในใจฉันยังมีแต่เธอ 

แค่เพียงได้รู้ ว่าคิดถึงกัน
แค่เพียงเท่านั้น ที่ฉันต้องการ
แค่เพียงได้รู้ ว่าคืนและวันที่ฉันนั้นต้องพ้นผ่าน
ยังมีหนึ่งคนที่รอฉันอยู่

ทำให้ฉันรู้และเข้าใจ
ในวันนี้ที่สองเรานั้นต้อง ห่างกันไกล
แต่มันไม่ใช่ตลอดไป

แค่เพียงได้รู้ ว่าคิดถึงกัน
แค่เพียงเท่านั้น ที่ฉันต้องการ
แค่เพียงได้รู้ ว่าคืนและวันที่ฉันนั้นต้องพ้นผ่าน
ยังมีหนึ่งคนที่รอฉันอยู่

แค่เพียงได้รู้ ว่าคิดถึงกัน
แค่เพียงเท่านั้น ที่ฉันต้องการ
แค่เพียงได้รู้ ว่าคืนและวันที่ฉันนั้นต้องพ้นผ่าน
ยังมีหนึ่งคนที่รอฉันอยู่~

~ไม่ว่าจะนานแสนนานเท่าไร~

เสียงสองเสียง จากคนสองคน แต่มีดวงใจดวงเดียวกัน ร่วมกันเปล่งเสียงประสานออกจากใจของทั้งสอง.......

...................................................................

หลังจากการแข่งขัน

(ห้องเตรียมตัว)

“เฟรส อ็อกขอโทษ อ็อกจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว อ็อกดีใจนะที่เฟรสกลับมา!” ผมรีบเข้าไปกอดเฟรสไว้แน่น

“สองอาทิตย์ที่ผ่านมา อ็อกอยู่ไม่ได้ อ็อกรู้สึกว่าชีวิตมันขาดไป อ็อกขอโทษนะ ขอโทษ”ผมยังกอดเฟรสแน่นกลัวเฟรสจะหลายไปอีกครั้ง จนเฟรสลูบหลังผมราวกับปลอบใจ

“อือ..กูก็ขอโทษด้วยนะ เพราะกูไม่ชอบ แล้วตอนนั้นก็อารมณ์เสียไปจริงๆ ก็เลยพูดไปอย่างนั้น  แต่กูไม่ชอบจริงๆนะที่คนรักของตัวเองต้องไปมีใครอื่นน่ะ”

“อ็อกขอโทษ อ็อกจะไม่ทำแล้ว แต่ถึงยังไงก็รักเฟรสคนเดียวจริงๆ”เฟรสเปลี่ยนจากลูบหลังมากอดตอบผม

“อือ เข้าใจแล้ว สองอาทิตย์ที่ผ่านมา ฮึก..กูก็อยู่ไม่ได้ ฮือ~”

“เฮ้ย! ไม่ร้องนะๆๆ โอ๋ๆ กูไม่ได้ว่าอะไรซักหน่อย ไม่ร้อง อึ๊บซะ อึ๊บ!” ผมกอดโยกตัวคล้ายโยกกล่อมเด็ก พร้อมกับคำปลอบที่ดูเด็กเหลือเกิน

“อือ..”

“เฟรส คบกับกูนะ”

“อือ..จะขอทำไมอีกอะ”แหนะ ยังมาถามอีก

“ก็ตอนนั้นมึงบอกเลิกก่อนไปแล้วนี่ ก็ต้องขอใหม่ซิ :]”ผมกล่าวพร้อมหัวใจที่พองโต

“เอ้า..เออว่ะ ก็จริง แต่มึงลืมไรไปเปล่า”

“อะไรอ่ะ??”

“ก็มึงไม่ยอมเลิกกับกูซักหน่อย ;P”

“เออเนอะ!” ก็จริงอย่างที่เฟรสพูด มันก็จริง ผมไม่เลิกซะหน่อย จะไม่มีทางเลิกด้วย

“555”เฟรสหัสเราะสดใส

“ยังจะมาหัวเราะ เฟรสยังมีโทษติดตัวนะ ยังไม่ยกโทษให้นะ”

“มีโทษอะไรเหรอ!?” นั้นๆหนุ่มน้อย เฟรสทำตัวน่ารักเกินไปแล้ว เอียงคอ ตาแป๋ว ขนาดนั้น แล้วยังกอดตอบไม่ปล่อย ถ้าอดใจไม่ไหวทำยังไงเนี่ย !

“ก็ตอนบอกเลิก เฟรสทำอะไรไว้ล่ะ”

“ก็บอกเลิกอย่างเดียวนี่ และก็.....เอ่อ...ไม่ได้ทำอะไรนี่ .//.” คนในอ้อมกอดทำท่าคิดก่อนจะหน้าแดงขึ้นมา คงนึกออกแล้วมั้งนั้น ถ้าลืมว่าเฟรสทำไรก่อนเดินจากไป ก็เลื่อนขึ้นไปอ่านนะครับ

“หึหึ!” ผมก็ยิ้มซิครับ โกหกไม่เนียน แถมหน้าแดงน่ารักขนาดนี้เนี่ย

“หัวเราะอะไรเหล่า! ////”ส่งเสียงขู่ฟ่อๆ แต่ก็ไม่กลัวหรอกนะ

“ก็เปล่า ก็แค่จะบอกว่ามาทำเขาไว้ ก็เลยจะให้กลับ”

จุ๊บ!

“อ๊ะ! /////// ” น่าแดงใหญ่เลยครับ แฟนใครวะเนี่ย น่ารักชิบ!

“นี่คือให้กลับจะได้ไม่เสียเปรียบแล้วนะ ส่วนเรื่องที่บอกเลิกอะ ยังไม่ยกโทษให้นะเว้ย”หึหึ น่ารักน่าแกล้งชะมัดเลย

“อะไรเหล่า ก็มาขอโทษแล้วอะ จะเอาไรอีกอะ”

“ก็ความรู้สึกที่เสียไปมันจะกลับคืนมาได้มั้ย กับคำว่าขอโทษน่ะ..”ผมพูดเสียงเรียบและจ้องตาเฟรส

“....”เฟรสก้มหน้าซบอกหลบตาผม

“......”

“กูขอโทษ แล้วจะให้กูทำยังไง ถึงจะยกโทษให้”เฟรสยื้นข้อเสนอ

“............”ผมยังคงเงียบ

“กูขอโทษ ดีกันนะ...กูยอมทุกอย่างเลยนะ ขอโทษ”เฟรสเสียงอ่อยลง เกือบๆสั่นๆด้วย แกล้งแรงไปเปล่าวะเนี่ย

“ยอมทุกอย่างจริงนะ” ผมพูดอย่างเจ้าเล่ห์ แต่ก็นะ อ้อยเข้าปากช้าง แล้วใครมันจะปล่อยไปง่ายๆ หึหึ

“เอ่อ...” พูดได้แค่ เอ่อ เท่านั้นก็มุดหน้าซบอกผมต่อ ให้ได้งี้ซิ

“โอเคๆ ไม่เอาไรแล้ว เงยหน้ามาก่อน”

  จุ๊บ!

พอเฟรสเงยหน้าขึ้นมาผมก็เข้าไปจุ๊บปากบางๆนั้นทีหนึ่ง หมั่นเขี้ยว!

“ขอจูบอีกทีได้ไหม”

“อะ...เอ่อ...ใครห้ามล่ะ ///// ”

สิ้นคำ ร่างสูงก็เข้าประกบปากกับปากบางแสนหวานในทันที...........

..............

....

.

เท่านี้ก็พอแล้วมั้ง ที่เหลือก็ปล่อยให้เป็นเรื่องส่วนตัวของพวกเขาไปละกัน ฮิฮิ

.
.

.

.

แถมๆๆๆ

“อ๊ะ!... ทำอะไรน่ะ เดี๋ยวมีคนมาเห็นนะอ็อก ปล่อยเลยเชี่ย!”

“อ้า..เฟรสมึงพูดไม่เพราะอ่ะ เพิ่มโทษเป็นสองเท่า แล้วไม่ต้องกลัวมีใครมาเห็นหรอก ก็ตั้งแต่ที่เราเข้ามาในห้องเตรียมตัว พีมันพาเมียออกไปตั้งแต่แรกแล้ว อีกอย่างนะ....”

“อีกอย่างอะไร..เฮ้ย! จับอะไรอะ ..อะ..อื้อ..อะ..อ็อก..อื้อ~”ร่างสูงเริ่มปลุกเร้าอารมณ์ที่ซ่อนเร้นอยู่บางในร่างบาง

“มันบอกว่า ล็อกห้องให้แล้ว เคลียร์กันดีๆอย่าดังนักละ”

“อะ...ไอ่เชี่ยพี...อื้อ”สติผู้ถูกปลุกเร้าเริ่มจะหมดลง

“อย่าไปสอนใจคนอื่นเลย มาสนใจเรื่องพวกเราดีกว่านะ หึหึ”

“อ่ะ...อื้อ..ปล่อยกูไอ่อ็อก~~~~”ร่างบางพูดห้ามไปตามสัญชาตญาณ ซึ่งสวนทางกลับแรงอารมณ์ที่ถูกปลุกขึ้นมา

“โอเค ปล่อยก็ได้”ร่างสูงปล่อยมือออกจากร่างบางตามที่ต้องการ แต่ใครจะรู้เหล่าว่าร่างสูงนั้นเพียงแค่อยากแกล้งร่างบางที่หอบอยู่ใต้ร่างเท่านั้น

“อื้อ...ปะ..ปล่อยทำไมอ่าอ็อก”สายตาหวานเยิ้มเบี่ยงมองมาทางชายหนุ่มคนรักของเขา ตอนนี้ร่างบางรู้ว่าตนเองมีความต้องการขนาดมากขนาดไหน แต่กลับต้องหยุดชะงักแบบนี้

“ก็เฟรสบอกให้ปล่อยนี่”เสียงทุ้มเรียบเอ่ย

“อ่า...ไม่เอานะอ็อก ไม่แกล้งนะ ต่อนะ..อ๊ะ!”ร่างบางอ้อนคนรัก และพยายามจะปลดปลอด แต่มีรึจะทัน ร่างสูงจับมือทั้งสองของร่างบางไว้เหนือหัวก่อนจะถาม..

“ทำไมเฟรสถึงกลับมาหาอ็อก”

“อื้อ~ กะ..ก็เฟรสรักอ็อก”เสียงหวนาตอบไปอย่างกระเส่า มาจากความต้องการที่มากล้น พลางบิดกายเผื่อจะลดความต้องการได้บ้าง

“.....”

“อ็อกนิ่งทำไมอ่า อื้อ~ เฟรสทะ..ทรมานนะ”น้ำหยดใสคลอตามดวงเนตรหวานฉ่ำ เนื่องจากแรงอารมณ์

“....”แต่ร่างสูงก็คงนิ่งเฉกเช่นเดิม คล้ายว่าต้องการรออะไรบางอย่าง

“อะ..อ็อก..คือพี..อื้อ~ อ๊า”

ร่างบางครางอย่างสมสุขเล็กน้อย จากการที่ร่างสูงเริ่มจะหยอกเล่นกับยอดอกสีหวานของตน

“ไงต่อครับ”

พูดพร้อมไปกับลิ้นสากร้อนนั้นวนเวียนอยู่บริเวณต้นคอขาว และขบเม้มให้ขึ้นสี เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของอย่างหมั่นเขี้ยว

“ก็..อ๊ะ! มาช่วยกล่อมเฟรส...อ๊า..เท่านั้นเอง อ๊ะ!”

                เมื่อร่างบางกล่าวจบก็ต้องตกใจที่อยู่ๆร่างตนซึ่งถูกอุ้มขึ้นมาเปลี่ยนมานั่งแทน เป็นว่าตอนนี้ตนเองได้มานั่งอยู่บนตักร่างสูง แต่ยังไม่ตกใจเท่ากับคำพูดของร่างสูงนั้น...

“งั้นเพื่อลงโทษ เฟรสต้องจัดการต่อเองนะครับ อ็อกจะนั่งเฉยๆแล้ว :] ”

ร่างบางหน้าแดงระเรื่อมากขึ้น จนลามไปถึงใบหู แต่จะทำอย่างไรได้ ก็ต้องทำตามร่างสูงอย่างเลี่ยงไม่ได้ เนื่องจากอารมณ์ที่ค้างจากเมื่อกี้และการกระตุ้นเพิ่มจากร่างสูง..

..................................................เอวัง ที่เหลือก็ต่อกันตามสบาย หึหึ..................................................

“เอ่อ..ปล่อยสองคนนั้นไว้ในนั้นจะดีเหรอวะ อะ..อื้อ”เอฟถามผม พีเองคร้าบ~ แล้วจะมาถามอะไรตอนนี้วะ รู้มั้ยว่ามันไม่ถูกที่ไม่ถูกเวลา

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ปล่อยมันเถอะ แต่เอฟถามไม่ถูกเวลาแบบนี้ต้องโดนลงโทษนะ หึหึ”

“ไม่เอาน้า~ อ๊ะ...อื้อ..ไอ้บ้าพี...อ่า..อื้อ~”

ก็นะครับ รู้แล้วใช่มั้ยว่าผมทำไรอยู่ :] งั้นก็ไปได้แล้ว ชิ้วๆ แฟนผม ผมหวง ดูได้คนเดียว กล้องไปไกลๆเลย! ชิ้ว!

ดังนั้นไปเม้นกันได้แล้วน้าครับ ที่เหลือตามที่คุณๆคิดกันน่ะแหละ ผมรู้นะพวกคุณคิดอะไร หึหึ :]]

.

.

.

.

.

.

End