คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [SF] ::: Love letter ::: [Krisyeol]
[SF] Love letter
[Talk] : ช็อตฟิคแก้บนตอน อือรือรองได้ที่ 1 สัปดาห์ไหนจำไม่ได้แล้ว แฮ่ๆ ^^;;;
“มึงๆ ไอ้คริส ดู มีจดหมายอยู่ในตู้กูอีกแล้ว” ปาร์คชานยอลเด็กนักเรียน ม.ปลายตัวสูงโย่งส่งเสียงโวยวายลั่นโถงทางเดินของตึกเรียน ด้วยความตกใจที่เห็นซองจดหมายสีแดงอยู่ในล็อกเกอร์ของตัวเองอีกแล้ว คริส เพื่อนสนิทตัวสูงพอๆกันที่เพิ่งเดินมาถึงตรงนั้น ชะโงกหน้าเข้าไปดูตามเสียงเรียก
“บอกว่ารัก ได้ยินหรือเปล่า…”
คริสอ่านออกเสียงอยู่ข้างๆหูชานยอล ใบหน้าหวานคลี่ยิ้มออกกว้าง ก้อนเนื้อในอกเต้นระบำดี๊ด๊าด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก ชานยอลยกมือขึ้นกุมอกตัวเอง หูกางๆและแก้มซาลาเปาขาวซับสีแดงทั้งสองข้างดูน่ารักน่าเอ็นดู
“แค่นี้ถึงกับต้องหน้าแดงเลยหรือไง” น้ำเสียงของคริสฟังดูเบื่อหน่ายกับเพื่อนตัวเท่ากันที่ยืนยิ้มแป้นอยู่ข้างๆ
“รอยยิ้มของเธอทำให้โลกของฉันสดใส...”
“เน่าจริง” คริสบ่นเบาๆ เขาปิดประตูล็อกเกอร์เสียงดังลั่นก่อนจะหมุนตัวแล้วเดินตรงไปยังห้องเรียน โดยมีชานยอลที่เดินอ่านจดหมายรักตามมาติดๆ
“แต่กลัวว่าเธอจะไม่รัก เลยได้แค่มองอยู่ตรงนี้ ... เสมอมา”
กี่วันมาแล้วก็ไม่รู้ที่มีจดหมายถูกหย่อนไว้ในล็อกเกอร์ของชานยอล วันแรกๆก็มาแค่การ์ดสวยๆกับคำพูดหวานๆ เพิ่งจะมีวันนี้เนี่ยแหล่ะที่มาเป็นจดหมาย เขียนด้วยปากกาทั้งหน้า ชานยอลก้มหน้าติดกระดาษ อ่านทุกตัวอักษรที่คนๆนั้นเขียนมาเหมือนกับคนบ้า จนคริสต้องหันไปผลักหัวกลมๆด้วยความหมั่นไส้
“ไม่ยอมปล่อยเลยนะ”
“อิจฉาอ่ะดิ” ชานยอลลูบหัวป้อยๆ พยายามจะยื่นมือไปผลักหัวคริสบ้าง แต่อีกฝ่ายหลบได้ทัน
“ทำไมกูต้องอิจฉา” คริสพูดเรียบๆ ก่อนจะหันไปสนใจโทรศัพท์ในมือต่อ ชานยอลเลยเปลี่ยนจากจะผลักหัวคริสมาเป็นลูบแก้มขาวนั่นแทน คริสสะบัดหน้าหนี เหล่ตามองน้อยๆคล้ายคนไม่พอใจ
“แหม ค้อนอย่างกะกูมึงหึงกูเลยนะ โอ๋ อย่าร้องไห้นะถ้ากูจะตัดหน้ามีแฟนไปก่อน ฮี่ๆ”
“เชิญเถอะ” พูดเสร็จ คริสก็เดินออกนอกห้องไป ทิ้งให้ชานยอลนั่งอ่านจดหมายรักอยู่คนเดียว
.
.
.
“มึงว่าเขาคนนั้นจะเป็นใครวะ” ชานยอลถามขึ้นระหว่างทางเดินกลับบ้าน มือข้างหนึ่งก็ยังกำจดหมายรักไว้ไม่ยอมปล่อย ตลอดวันที่ผ่านมา ชานยอลได้แต่อ่านจดหมายฉบับนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า อ่านไปก็ยิ้มไป เอามือเขี่ยกระดาษไป ไม่ก็หยิบดินสอขึ้นมาเขียนรูปหัวใจลงไปบ้างแหล่ะ หันมาทุบไหล่คริสบ้างแหล่ะ แต่คริสก็ไม่ได้ตอกอะไรกลับ เปิดโอกาสให้มันเพ้อได้อย่างเต็มที่
“ก็คนที่แอบชอบมึงไง”
“เออ กูรู้ แต่หมายถึงว่า เขาจะเป็นคนยังไงวะ แบบ นิสัยเป็นยังไง รูปร่างหน้าตาเป็นยังไง ไรงี้อ่ะ”
“ไม่รู้เหมือนกันแฮะ ... แล้วมึงอยากได้คนแบบไหนล่ะ” คิ้วของชานยอลขมวดเข้าหากันทันทีที่คริสตั้งคำถาม ร่างบางเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดออกมา
“ก็ ... ต้องเป็นคนที่น่ารัก แล้วก็นมตู้มๆ” คำตอบของชานยอลทำเอาคริสแทบจะล้มหัวทิ่มถังขยะตาย ดวงตาของชานยอลเป็นประกายวิ๊งๆคล้ายคนที่กำลังคิดเรื่องหื่นๆ คริสเกาหัวตัวเองแกร๊กๆ เอาเถอะ เขาเองก็รู้นิสัยชานยอลดี
“อ้าว แล้วถ้าเขาคนนั้นไม่ตู้มล่ะ”
“ยังไงก็ขอน่ารักๆแล้วกัน ผู้หญิงน่ารักๆ เอวบางๆ ร่างน้อยๆ” พูดพลางทำมือเป็นสัดส่วนของผู้หญิงตามไปด้วย คริสมองเพื่อนสนิทของตัวเองทำท่าทางแล้วก็ได้เบ้ปากแหยๆ
“แล้วถ้ามันไม่ใช่แบบที่มึงคิดไว้เลยล่ะ” คริสลองถามอีก ชานยอลหันขวับมามองหน้าคริสอย่างเอาเรื่อง ไม่มีทางที่คนๆนั้นจะเป็นแบบอื่นไปได้ เขามั่นใจ ว่าผู้หญิงคนที่เขียนจดหมายรักหาเขาต้องเป็น ผู้หญิงหน้าตาน่ารัก หุ่นดี อบอุ่น บอบบาง และที่สำคัญคือ นมใหญ่
“ไม่มีทาง กูมั่นใจ คนๆนั้นต้องเป็นอย่างที่กูคิดไว้” ชานยอลทำปากยื่นเหมือนเด็ก คริสก็ได้แต่ส่ายหน้า ไม่รู้จะบอกมันยังไง
“อืม” คริสไม่รู้จะพูดอะไรต่อนอกจากเปล่งเสียงตอบรับในลำคอ เมื่อทั้งสองมาถึงทางแยกเข้าบ้าน ก็ต่างเดินไปตามทางของตน
“มึงว่าพรุ่งนี้กูจะได้จดหมายป๊ะวะ” ชานยอลเอ่ยถามคริสก่อนจะเดินแยกไป คริสทำหน้าอย่างคนใช้ความคิดก่อนจะพูดขึ้นด้วยเสียงเรียบๆ
“คงไม่อ่ะ เพราะว่ามึงเฝ้ารอจดหมายจากคนสวยๆ นมใหญ่ๆ กูว่าผู้หญิงพวกนั้นเขาไม่ชอบผู้ชายหื่นๆแบบมึงหรอก เจอกันวันพรุ่งนี้” พูดเสร็จคริสก็รีบวิ่งหนีไป ปล่อยให้ชานยอลยืนหูแดงด้วยความโกรธอยู่ตรงนั้น
“ไอ้เชี่ยคริสสส”
.
.
.
“คริสๆ มึงฟังกูหน่อย” ระหว่างช่วงพัก ชานยอลรีบวิ่งตัวปลิวเข้ามาในห้อง มือสองข้างเขย่าไหล่คริสจนหัวโยกสั่นคลอนตามแรง
“อะไรของมึงอีก” คริสสะบัดสองแขนนั้นออก มองใบหน้าหวานนั้นด้วยแววตาสุดแสนรำคาญ
“กูมีวิธีตามหาคนๆนั้นของกูและ” ชานยอลลากเก้าอี้มานั่งข้างๆคริส ยกมือข้างหนึ่งขึ้นลูบคางไปมา คงคิดว่าทำแล้วเท่ห์ คริสกระชากมือชานยอลออกจากคางด้วยความหมั่นไส้
“มีเชี่ยอะไรก็พูดมา”
“อีกไม่กี่วัน โรงเรียนก็จะมีออกบู้ทกิจกรรมใช่มะ คือกูอ่ะ จะเอากระดาษแผนใหญ่ๆไปแปะไว้ที่บู้ทอ่ะ แล้วก็เชิญชวนให้สาวๆทุกคนในโรงเรียนมาเขียนอะไรโดนๆลงไปไรงี้ ออกแนวประกวดมุกเสี่ยวอ่ะ แล้วก็ใช้ของรางวัลเป็นตัวล่อไรงี้อ่ะ เป็นไงๆ ดีมั๊ยๆ” ชานยอลยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆคริส ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้น พนักหน้าหงึกๆด้วยความหวังว่าเพื่อนสนิทของตนจะเห็นดีเห็นงามกับความคิดนี้ คริสมองหน้าชานยอลนิ่งไม่แสดงอาการว่าเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย
“ทำไม มึงไม่เห็นด้วยเหรอ”
“ก็ไม่ใช่หรอก แต่มึงคิดว่ามันจะได้ผลเหรอ แล้วมึงจะแน่ใจได้ยังไง ว่าคนๆนั้นของมึงเขาจะมาร่วมประกวด ไอ้โครงการบ้าๆบอๆอะไรของมึงอ่ะ” คริสรีบบอกปัด ก่อนจะนั่งตัวตรงทำท่าว่าตั้งใจฟังที่ชานยอลพูดจริงๆ คริสยอมชานยอลเสมอไม่ว่าครั้งใด คริสไม่อยากทำให้ชานยอลโกรธไม่ว่าจะด้วยเรื่องอะไร
“ก็เลยต้องมีของรางวัลไง พวกผู้หญิงนะ ชอบจะตาย พวกของฟรีอ่ะ”
“แล้วมึงจะเอาอะไรเป็นของรางวัลล่อ มึงมีตังค์เหรอ”
“ของรางวัลไม่มีอยู่จริงหรอก กูแค่ตั้งขึ้นมาหลอกๆเฉยๆ” ชานยอลยิ้มแห้งๆ คริสเลยเบิ๊ดหกระโหลกเพื่อนรักเข้าไปทีนึง
“ไอ้ห่านี่ มันเข้าข่ายหลอกลวงนะโว๊ย” คริสตะโกนใส่ชานยอล ใบหน้าหวานมองใบหน้าคมพร้อมมองค้อนน้อยๆ มือข้างหนึ่งลูบหัวตัวเองด้วยความเจ็บ ... ไม่รู้แหล่ะ ก็เขาอยากทำอ่ะ
“ก็แหม ของรางวัลที่เขาจะได้จริงๆก็คือได้เป็นแฟนกับกูไง เนี่ยๆ ของรางวัลชิ้นใหญ่โคตรมีค่าเลยนะเว้ย”
“ถุย” คริสทำหน้าขยะแขยง เพื่อนเขานี่มันหลงตัวเองชิบหาย
“นะ ไอ้คริส มึงช่วยกูหน่อยเถอะ มึงคือความหวังของกูนะ มึงไม่อยากเห็นกูมีความสุขเหรอ”
“แล้วมึงจะรู้ได้ไงว่าเขาจะมาเขียนจริงๆ แล้วอีกอย่าง มึงจะรู้ได้ไงว่า เขาคนนั้นอ่ะ ... เป็นเจ้าของจดหมายรักของมึงจริงๆ”
“ก็แกะจากลายมือไง ... เป็นไง แผนกูเด็ดมะ” ชานยอลยิ้มหวานโชว์ฟันสามสิบสองซี่ ยกนิ้วโป้งขึ้นมาชูแสดงความภูมิใจในตัวเองเต็มที คริสแค่นยิ้มออกมา แผนบ้าแผนบออะไร คิดได้ยังไงก็ไม่รู้
“โหย ไอ้คริส มึงช่วยกูเหอะน้า นะ มึงช่วยกูหน่อยสิ นะ นะ นะ” เจอลูกอ้อนชานยอลเข้าไป คนอย่างคริสน่ะเหรอจะทนได้ ใบหน้าเข้มหลับตาลงพยายามผ่อนคลายตัวเอง ก่อนจะพยักหน้าช้าๆอย่างจำใจ
“เย้ กูรักมึงที่สุดในโลกเลยไอ้คริสสส มึงเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดเลยอ่ะ” ชานยอลสวมกอดคริสเต็มรักทันทีที่เห็นคริสพยักหน้า หัวกลมๆของชานยอลซบลงตรงใบหน้าของคริสพอดี คริสลูบแขนสองข้างนั้นเบาๆประมาณว่าเข้าใจแล้ว ชานยอลก็ยอมผละตัวออกไป
“อืม ...เพื่อนรัก” คริสพูดเสียงเบาแทบจะกลืนหายไปในลำคอ จนชานยอลไม่ทันได้ฟัง
“โอเคเลย งั้นเย็นนี้ไปซื้อของเตรียมตัวกัน งื๊อออ กูจะได้มีแฟนแล้ว” ชานยอลวิ่งกระโดดโลดเต้นออกไปจากห้องด้วยหัวใจที่พองโต เมื่อรู้ว่าอีกไม่นานเจ้าของจดหมายรักที่เขาได้รับมากำลังจะปรากฏตัว ...
หลังจากที่ชานยอลออกไป คริสก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาฟังเพลงต่อ นิ้วเรียวยาวเลื่อนหน้าจอมือถือไปเรื่อย ก่อนจะกดที่เพลงๆหนึ่งที่ช่วงนี้หยิบมาฟังบ่อยกว่าปกติ ... มันเป็นเพลงที่มีความหมายเกี่ยวกับการแอบรัก
คริสกดปุ่มสีขาวที่หน้าจออีกครั้งเพื่อกลับไปที่หน้าจอหลัก รูปภาพพื้นหลังบนหน้าจอเป็นรูปเขาที่ถ่ายรูปกับชานยอลเมื่องานกีฬ่าของโรงเรียนที่ผ่านมา เป็นรูปที่หน้าของเขาเลอะไปด้วยสีต่างๆจากการเล่นเกมส์วิบาก เขากำลังยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปตัวเอง แล้วชานยอลก็วิ่งเข้ามากอดเอวเขาพอดี และด้วยความบังเอิญ หรือจงใจ อะไรก็ไม่รู้ มันกลายเป็นว่า รูปในภาพ ดูเหมือนชานยอลกำลังจะหอมแก้มเขา ชานยอลที่เห็นรูปในตอนนั้นบอกให้ลบและให้ถ่ายใหม่อีกรอบ ซึ่งคริสก็ยอมถ่ายใหม่ แต่เขาไม่ได้ลบรูปเก่า ชานยอลคงไม่รู้เลยว่าคริสชอบรูปถ่ายรูปนี้มาก มากเสียจนตั้งเป็นหน้าจอมือถือตัวเอง
ก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงชอบมันนัก รู้แค่ว่าทุกครั้งที่ดูแล้วหัวใจมันเต้นแรงขึ้น เรื่อยๆ ... เรื่อยๆ
เขาจ้องมองรูปนั้น พร้อมกับฟังเพลงที่วนมาถึงท่อนที่เขาชอบพอดี และมันทำให้เขาทั้งรู้สึกดีใจและเจ็บไปพร้อมๆกัน
... เขาไม่อยากเป็นแบบนี้เลยจริงๆ ...
.
.
.
ก่อนวันงาน ...
“เอ้า พวกมึงจัดหน้าบู้ทสวยๆหน่อย สาวๆจะได้มาเข้าร้านเยอะๆ” ชานยอลกำลังตะโกนใส่โทรโข่งตัวใหญ่ กำกับเพื่อนๆคนอื่นที่กำลังปีนป่ายตกแต่งซุ้มด้วยลูกโป่งต่างๆ พรุ่งนี้ที่โรงเรียนจะมีกิจกรรมออกบู้ทขายของ กับประกวดวงดนตรี บู้ทของห้องชานยอล คริส และเพื่อนคนอื่นๆขายของที่ระลึก อย่างพวกโปสการ์ด กระเป๋าที่ปักด้วยตราสัญลักษณ์ของโรงเรียน
“ไอ้คยองซู กูรู้ว่ามึงเตี้ย แต่จัดลูกโป่งให้มันตรงๆหน่อยดิ๊” ชานยอลที่มีหน้าที่คอยควบคุมงาน ได้ทีสั่งเพื่อนๆใหญ่ จนคยองซูที่กำลังเขย่งมัดลูกโป่งอยู่บนเก้าอี้อดใจไม่ไหวต้องหันไปด่า
“พูดมากชิบหาย อยากให้มันสวยๆมึงก็มามัดเองดิ”
“โหย คยองซูเพื่อนรักจ๋า ช่วยเค้าหน่อยนะ” ชานยอลที่เห็นว่าเพื่อนๆชักจะอารมณ์ไม่ดีเลยใช้ลูกอ้อนเข้าแทน คริสที่เดินมาถึงตรงนั้นพอดีเห็นคยองซูกำลังจัดบู้ทอยู่เลยอาสาช่วย
“มากูช่วย” คริสทำท่าจะปีนขึ้นไปบนเก้าอี้เพื่อช่วยคยองซู แต่ถูกเสียงของคนคุมงานเรียกไว้ก่อน
“ไอ้คริส มึงมาพอดี มานี่ๆ” ชานยอลที่เห็นคริสมาพอดีเลยส่งเสียงเรียกมาตามโทรโข่ง คริสหันไปมองหน้าชานยอลเซ็งๆ คยองซูก็ได้แต่กรอกตาไปมา นึกว่าจะได้พักแล้วเชียว
“เฮ้ย คู่ขามึงเรียกแล้วแน่ะ” มินซอกที่ยืนผูกผ้าอยู่ที่เสาอีกต้นหันไปแซวคริสทันทีที่ได้ยินเสียงของชานยอล คริสหันไปทำหน้าดุใส่ทันที
“เงียบไปเลย” คริสก้าวลงจากเก้าอี้ ตรงเข้าไปหาชานยอลที่ยืนคอยอยู่
“มีเหี้ยอะไร” คริสพูด ชานยอลวางโทรโข่งลงก่อนจะดึงคริสเข้ามาแล้วกระซิบข้างๆหู
“ไปช่วยกูเตรียมกระดาษหน่อย” ชานยอลเดินลากคริสเข้าไปในห้องเรียน ก่อนจะหยิบเอากระดาษแผ่นใหญ่สีชมพูหวานออกมาจากกระเป๋า
“กระดาษสีแป๋นแหรนชิบหายเลย” คริสเบ้ปาก เห็นสีกระดาษแล้วชวนอ๊วกจริงๆ
“เอาน่า พวกผู้หญิงชอบนะ นี่ๆ มึงช่วยเขียนหัวกระดาษให้หน่อยสิ เขียนสวยๆนะ เดี๋ยวกูไปตัดโบว์ก่อน” ชานยอลถือถุงโบว์สีขาวออกไปนั่งตัดเป็นเส้น ก่อนจะเอาม้วนๆแล้วเอากาวแปะให้เป็นรูปโบว์เพื่อตกแต่งกระดาษสีชมพู อีกด้าน คริสกำลังเอาปากขาสีดำเขียนหัวกระดาษอย่างตั้งใจ หันไปมองเพื่อนสนิทที่กำลังตั้งใจทำโบว์เป็นพักๆ คิ้วสีอ่อนของชานยอลขมวดเข้าหากันน้อยๆเพราะกำลังเคร่งเครียดกับการทำโบว์ แล้วพอทำโบว์เสร็จอันนึง ริมฝีปากบางก็จะคลี่ยิ้มออก เป็นภาพที่น่ามองมากในสายตาของคริส จนเขาอดไม่ได้ที่จะหยิบมือถือออกมาถ่ายรูป
- แชะ -
ชานยอลเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงชัตเตอร์ เมื่อเห็นว่าคริสกำลังถ่ายรูปเขาก็เกิดความสงสัย ใบหน้าหวานเอียงคอมองคนที่กำลังถือมือถือจ่อมาที่เขา
“มึงถ่ายรูปทำไมอ่ะ”
“เอ่อ ...” คริสชะงักไป เพราะไม่ได้เตรียมคำตอบสำหรับคำถามนั้น ที่จริงเขารู้ดีว่าเหตุผลที่เขาถ่ายรูปชานยอลเก็บไว้นั้นคืออะไร แต่มันคงไม่ดีเท่าไหร่ถ้าจะพูดไป
“ก็เก็บไว้ให้ ... แฟนในอนาคตของมึงดูไง ว่ามึงตั้งใจทำงานขนาดนี้น่ะ”
“อ้อ เออ ดีๆ มึงถ่ายไว้เยอะๆเลย” ชานยอลยิ้มหวานก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำโบว์ต่อ ส่วนคริสก็ได้แต่ถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่เขาหาข้อแก้ตัวได้ทันท่วงที
… รอดไปได้อีกครั้ง ...
.
.
.
“เอ้าเร่เข้ามา เร่เข้ามา แข่งประกวดมุกเสี่ยวครับ เฉพาะน้องๆผู้หญิงนะค๊าบ” ชานยอลที่วันนี้แต่งตัวมาหล่อเป็นพิเศษ ยืนตะโกนเรียกให้น้องๆในโรงเรียนเข้ามาร่วมเขียนคำคม เพื่อเฟ้นหา ‘เจ้าของจดหมาย’ ที่เขามั่นใจหนักหนาว่าจะต้องเป็นหนึ่งในคนที่มาเดินในงานวันนี้เนี่ยแหล่ะ
“ไอ้เชี่ยชานยอล สรุปที่ให้พวกกูจัดๆบู้ทกันเนี่ย เพื่อเปิดโอกาสให้มึงหาแฟนเนี่ยนะ” มินซอกที่นั่งอยู่ในบู้ททำหน้าเซ็งๆใส่ ชานยอลหันไปทำตาเขียวใส่ทีนึงก่อนจะหันไปตะโกนต่อ
“เขียนเลยค๊าบ ของรางวัลชิ้นใหญ่รออยู่นะค๊าบ” ชานยอลยืนยิ้มกว้างอยู่หน้าบู้ท ปล่อยให้เพื่อนๆที่นั่งหน้าหงิกอยู่ในบู้ทเฉาตายไป เพราะไม่มีใครแวะเข้ามาซื้อของเลย
“ไอ้ชานยอลยืนบังหน้าร้านแบบนี้แล้วใครจะเข้ามาซื้อของวะ” คยองซูที่นั่งอยู่ข้างๆพูดขึ้นบ้าง แต่ชานยอลไม่สนใจ ยังคงตั้งหน้าตั้งตาตะโกนต่อไป
“เขียนเลยค๊าบ อย่าลืมลงชื่อด้วยนะคร๊าบ” ชานยอลปรบมือดีใจทุกครั้งที่มีน้องผู้หญิงหน้าตาน่ารักเข้ามาร่วมกิจกรรม คริสที่ยืนอยู่ข้างในบู้ท มองเพื่อนรักมีความสุขกับกระดาษสีชมพู ด้วยความรู้สึกแปลกๆ เพราะถ้าเย็นนี้เกิดมีผู้หญิงที่ลายมือเหมือนกับในจดหมายขึ้นมา เขาคง ...
... ไม่มีทางเป็นไปได้หรอกน่า...
วันนั้นทั้งวัน ชานยอลไม่ละความพยายามที่จะชักชวนให้สาวๆ (โดยเฉพาะที่เขาพิจารณาภายใต้เนื้อผ้าแล้วว่ามีซาลาเปาลูกใหญ่ซ่อนอยู่)เข้ามาร่วมสนุกในกิจกรรมที่เขาทำขึ้น น้องผู้หญิงคนไหนที่เข้ามาร่วมสนุกก็ได้จะลูกอมติดไม้ติดมือกลับไปทุกคน จนพอถึงตอนเย็นก็มีน้องๆผู้หญิงเข้ามาร่วมสนุกเป็นร้อย คำพูดต่างๆถูกเขียนอยู่เต็มกระดาษ ชานยอลยืนมองกระดาษสีชมพูที่เขาทำขึ้นด้วยความภูมิใจ เอาแหล่ะ ได้เวลาตามหาเจ้าของจดหมายแล้ว
ชานยอลหยิบเอาจดหมายในกระเป๋าออกมากางออก เขาไล่เทียบตัวอักษรในกระดาษที่ถือ กับกระดาษที่ติดอยู่ตรงบู้ท แต่ด้วยเพราะตัวอักษรที่มีอยู่มากเหลือเกิน มันทำให้เขาเริ่มตาลาย
“ไง มึง เจอยัง” มินซอก และ คยองซู ที่เพิ่งเก็บของเสร็จ เดินเข้าไปหาชานยอลที่ยืนอยู่หน้าบู้ท ชานยอลทำหน้าเหนื่อยๆ ถอนหายใจออกมาเล็กน้อยด้วยความอ่อนล้า
“ยังอ่ะ กูเริ่มตาลายละ” ชานยอลบ่นออกมา แต่ก็ยังไม่ละความพยายามที่จะดูลายมือบนกระดาษต่อ
“มา กูช่วย” จากนั้น มินซอกและคยองซูก็ช่วยกันดูลายมือบนจดหมาย และเทียบกับลายมือนักเรียนหญิงทั้งหลายบนกระดาษสีชมพู
“อันนี้ไม่ใช่หรอกว่ะ ลายมือในจดหมายอ่ะ ตัวมันผอมๆนะ คนนี้นี่ตัวอ้วนอ่ะ”
“เฮ้ย เสียดายว่ะ กูจำน้องคนนี้ได้แม่นเลยนะ เอวบางร่างน้อย หน้าตาน่ารัก ถึงจะนมเล็กไปหน่อยก็เหอะ” หน้าตาของชานยอลดูผิดหวังไปมากที่คนนี้ก็ยังไม่ใช่
“ไหนกูขอดูลายมืออีกทีสิ ... อืม ลายมือแม่งคุ้นๆว่ะ แต่ก็นึกไม่ออก” คยองซูพิจารณาตัวอักษรบนจดหมายช้าๆ ลายมือบนนี้มันคุ้นมากๆ แต่นึกยังไงก็นึกไม่ออกว่าเคยเห็นทีไหน
“กูก็ว่ากูคุ้นๆว่ะ” มินซอกพูดขึ้นบ้าง เขายกมือขึ้นลูกคางตัวเองช้าๆ ก่อนจะดีดนิ้วดังป๊อกคล้ายกับคนที่เพิ่งไขปริศนาอะไรได้ซักอย่าง
“ชานยอลกูรู้และ ว่าลายมือไหนที่เหมือนกับลายมือของคนที่เขียนจดหมายของมึงมากที่สุด” มินซอกยิ้มออกกว้าง
“จริงเหรอๆ ไหนๆ ลายมือไหนวะ โอ๊ยย ที่รักของกู” ชานยอลร้องขึ้นด้วยความตื่นเต้น เขากระโดดหมุนตัวไปมาด้วยความดีใจ ในที่สุด ในที่สุดเขาก็ได้เจอคนๆจริงๆ
“นั่นไง” มินซอกชี้นิ้วไปที่หัวกระดาษสีชมพู ชานยอลมองตามนิ้วนั้นไปตาไม่กระพริบตา
“ไหนวะไอ้มินซอก ลายมือไหนอ่ะ”
“ก็นั่นไง ลายมือบนหัวกระดาษน่ะ” มินซอกเดินเข้าไปจิ้มที่หัวกระดาษ ตรงที่มีตัวอักษรสีดำเขียนชื่อกิจกรรมไว้ตัวเบ้อเร่อ
“เฮ้ย ไม่ใช่หรอกม๊าง” ชานยอลรีบปฏิเสธบอกว่าไม่ใช่ จะไปใช่ได้ยังไง ก็นั่นมันลายมือของ ...
“อืม จะว่าไปที่มินซอกพูดมันก็ถูกนะ” คยองซูพูดขึ้นบ้าง หลังจากที่มองไปที่ตัวอักษรที่หัวกระดาษ ซึ่งเป็นข้อความที่พวกเขาไม่ได้สนใจกันเลย
“หัวกระดาษอันนั้นอ่ะนะ” ชานยอลพูดอย่างไม่เชื่อ เขาเอาจดหมายไปวางเทียบกับตัวอักษรที่เขียนไว้ที่หัวกระดาษ ก่อนจะเริ่มเทียบตัวอักษรที่ละตัว
... มุกเสี่ยว เกี่ยวใจ ไว้ด้วยรัก ...
ชานยอลเริ่มเทียบตัวอักษรทีละตัว ตั้งแต่ ตัวแรก ไปเรื่อยๆ ตัวอักษรผอมลีบ หัวอักษรกลมเล็ก ปลายหางตวัดนิดๆ ... ไม่จริงอ่ะ ทำไมมันถึงได้เหมือนกันขนาดนี้ เขาถอยหลังออกมามองอีกครั้ง ลายมือทั้งสองเหมือนกันแน่นอนอย่างไม่ต้องสงสัย ...
“ใครเป็นคนเขียนหัวกระดาษอ่ะมึง” คยองซูกระตุกแขนเสื้อชานยอลด้วยความอยากรู้ ชานยอลยืนนิ่งไปสักพัก ก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยเสียงเบา และสั่นเครือ
“ไอ้คริส”
.
.
.
คริสกำลังนั่งฟังเพลงบนแสตนด์ข้างสนามบาส พอเขาเห็นว่าชานยอลกำลังจะตามเทียบลายมือเจ้าของจดหมาย เขาก็รีบปลีกตัวออกมาจากตรงนั้น ไม่รู้เหมือนกันว่าชานยอลตามหาเจ้าของจดหมายเจอไหม คิดแล้วหัวใจมันก็เริ่มเต้นแรง ...
พักหลังๆมานี่หัวใจเขามันชอบเต้นแรงโดยไม่รู้สาเหตุ มันมักจะเป็นทุกครั้งที่คิดเรื่องอะไรเกี่ยวกับชานยอล ยิ่งเวลาที่ชานยอลเข้ามาใกล้ๆ ไอ้ก้อนเนื้อในอกของเขามันแทบจะหลุดออกมาจากอกให้ได้ ตอนแรกเขาก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่พอเวลาผ่านไปซักพัก ทุกอย่างก็เริ่มชัดเจน
คริสรู้ตัวเองมาตั้งแต่แรกว่าไม่ได้คิดกับชานยอลแค่เพื่อน ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นหน้ากัน เขาก็รู้สึกดีกับชานยอลในทันที จากที่ได้เจอกัน เขาก็พยายามอยู่กับชานยอลตลอด จนได้เป็นเพื่อนสนิทกัน ตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้ก็ 2 ปีได้แล้ว แต่เขาก็ไม่คิดว่าวันหนึ่งเขาจะเริ่มฝืนความรู้สึกตัวเองไม่ได้ ว่าเขาไม่มีทางคิดกับชานยอลได้แค่เพื่อน จากวันเป็นเดือน จากเดือนเป็นปี จนเขาแทบทนไม่ได้ .... แต่จะให้ทำยังไง ในเมื่อเขากับชานยอลเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น และถ้าเขาพูดคำนั้นออกไป แล้วชานยอลจะเปลี่ยนไป ชานยอลคงไม่ให้อภัยเขา งั้นสู้ขอเก็บไว้ในใจแบบนี้ดีกว่า
แล้ววันหนึ่งเขาก็ค้นพบหนทางระบายความอัดอั้นที่มีด้วยการเขียน สมุดไดอารี่ของเขาเต็มไปด้วยช่วงเวลาที่เขาได้อยู่กับชานยอล และความรู้สึกที่แท้จริงของเขาที่มีต่อชานยอล เขาคิดว่ามันคงช่วยให้เขาปิดกั้นความรู้สึกได้ แต่พอเวลาผ่านไปได้อีกสักพัก แค่เขียนในไดอารี่มันก็ไม่พอ ...
“ไอ้เชี่ยคริส” คริสหลุดจากภวังค์ทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก เขาหันไปมองทางซ้ายมือของตัวเอง ก็เห็นชานยอลเดินเข้ามาหา คริสถอดหูฟังออกแล้วเก็บใส่กระเป๋า เพราะคิดว่าไอ้ชานยอลคงมาตามกลับบ้าน มือข้างหนึ่งของชานยอลกำจดหมายไว้แน่น ดวงตากลมโตจ้องมองมาที่เขาไม่กระพริบ และนั่นทำให้คริสเริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง ...
ชานยอลหย่อนก้นลงนั่งข้างๆคริส เด็กหนุ่มทั้งสองนิ่งเงียบใส่กันแทนการพูดคุย ไม่มีใครกล้าปริปากอะไร คริสนั่งก้มหน้าเพราะเริ่มรู้ตัวแล้วว่ากำลังจะเกิดอะไรขึ้น ชานยอลเองก็นั่งเงียบไม่พูดอะไร เขาไม่รู้ว่าจะเริ่มพูดว่าอะไรดี ความรู้สึกในหัวตอนนี้มันตีกันมั่วไปหมด
“มึงรู้ใช่มั๊ย ... ว่าใครเป็นคนเขียนจดหมาย” ชานยอลเป็นคนพูดขึ้นก่อน เขาหันหน้าไปมองคริสที่ยังคงก้มหน้ามองพื้น
“กูจะรู้ได้ยังไง” คริสเงยหน้าขึ้นมาแกล้งยิ้มมุมปากกลบเกลื่อนความจริงที่กำลังระเบิดอยู่ในอก ชานยอลขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์กับคำตอบนั้น
“มึงโกหก มึงรู้ รู้ดีเลยด้วย” ชานยอลพูดเสียงดังขึ้น จนคริสต้องรีบหลบสายตาก้มหน้าลงไปอย่างเดิมคล้ายคนที่กำลังปกปิดความลับอะไรบางอย่าง
“มึงเป็นคนเขียนจดหมายใช่มั๊ยคริส” คำถามนั้นเล่นเอาใจคริสหล่นวูบ เขาเงยหน้าขึ้นมามองชานยอลอีกครั้ง คำพูดทั้งหมดจุดอยู่ในลำคอ ... ชานยอลรู้แล้ว ชานยอลรู้หมดแล้วว่าเขารู้สึกยังไง
“มึง กูอธิบายได้ ...”
“อธิบายว่ามึงแอบชอบกูน่ะเหรอ”
“คือกู ….” คริสพยายามหาข้อแก้ตัวมาอธิบายให้ชานยอลเข้าใจ แต่ยิ่งดูเหมือนว่ายิ่งพูดก็ยิ่งทำให้ตัวเองจนมุม
“ทำไมมึงไม่บอกกูเลย” ชานยอลถามเสียงแข็ง
“จะให้บอกยังไง ก็มึงเป็นเพื่อน” คริสเผลอตะคอกกลับไปด้วยความลืมตัว เขาเงียบไปสักพักหนึ่งก่อนจะพูดต่อ “ถ้ากูบอกมึง แล้วมึงไม่ชอบกู กูก็ต้องเสียมึงไป กูไม่ยอมหรอก” เหตุผลที่คริสเก็บความในใจไว้ตลอดก็เพราะแบบนี้ เพราะเขารู้ดีว่าชานยอลไม่ได้รักเขา และถ้าเขาบอกไป ไม่มีทางที่ความสัมพันธ์ของเขากับชานยอลจะเป็นเหมือนเดิม
“แต่มึงก็เขียนจดหมายให้กู” ชานยอลซักต่อ คริสหลุบตามองต่ำ แต่ก็ยอมพยักหน้ายอมรับว่าทำจริงๆ
“แล้วถ้ามึงไม่อยากบอกกู แล้วมึงเขียนจดหมายหากูทำไม”
“....”
“คริส มึงได้ยินที่กูพูดหรือเปล่า มึงเขียนจดหมายให้กูทำไมวะ” ชานยอลเอื้อมมือไปผลักไหล่สุดแรง คริสเซไปข้างหลังนิดหน่อย ก่อนจะพยายามตั้งตัวให้ตรง หายใจถี่เร็วเพราะความรู้สึกกำลังปะทุอยู่ในสมอง
“ทำไมมึงไม่ตอบล่ะ ตอบสิไอ้เชี่ยคริส” ชานยอลตะคอกเสียงดัง เพราะอีกฝ่ายไม่ยอมพูดอะไรเลย
“มึงใจเย็นก่อนดิชานยอล”
“งั้นมึงก็ตอบมาสิไอ้เชี่ย ว่ามึงเขียนจดหมายหากูทำไม”
“ก็เพราะมันอึดอัด จนทนไม่ไหวแล้วนะเซ่” คริสกระชากตัวชานยอลเข้ามากอดไว้เต็มรัก สองแขนโอบลำตัวบางของเพื่อนสนิทเข้ามาแนบชิดหน้าอก มือข้างหนึ่งประคองลำคอและใบหน้าหวานเข้ามาจนชิดกับแก้มของตน
“กูขอโทษนะชานยอล ขอโทษที่คิดกับมึงแค่เพื่อนไม่ได้” ทุกคำพูดที่ออกมาจากปากของเพื่อนสนิทซึมซับเข้าไปในโสตประสาทของชานยอลทุกๆคำ
“คริส มึง ...”
“กูขอโทษ ขอโทษที่รักมึงมาก กูอยากจะตัดใจ แต่กูก็ทำไม่ได้”
“แต่มึงอย่าโกรธกูนะที่กูรักมึง มึงไม่ต้องสนใจหรอกว่ากูจะคิดยังไง มึงเป็นแบบเดิมก็พอแล้ว เป็นเพื่อนกันแบบเดิม ขอแค่มึงอยู่กับกู แค่นั้นก็พอแล้ว มึงอย่าโกรธกูนะชานยอล มึงอย่าโกรธกูเลยนะ” คริสพูดความในใจที่มีออกไป ฝ่ามือที่ประคองลำคอของชานยอลสั่นเทาจนอีกฝ่ายรู้สึกได้ ชานยอลผลักตัวคริสออก แล้วจ้องดวงตาสีดำสนิทนั้นนิ่ง
“มึงรักกู ... จริงๆเหรอ” ทั้งๆที่ในใจก็รู้ว่าคริสคิดยังไง ลำพังแค่ข้อความในจดหมายนั้นก็บอกได้ทุกสิ่งทุกอย่าง ทุกความรู้สึกแล้ว เพียงแต่มันอาจจะไม่ชัดเจนเท่าได้ยินผ่านหูของตัวเอง และ ... ผ่านสายตา
“รัก ... กูรักมึง” คริสจ้องดวงตาคู่นั้นกลับ ... ดวงตาคู่นี้ที่ทำให้เขาหลงรักชานยอลจนหมดทั้งหัวใจ
“มึงอยากเป็นแฟนกูเหรอ”
“ใช่ กูอยากคบกับมึง กูอยากดูแลมึง” คริสพูดออกไปเหมือนประโยคหนึ่งในจดหมายรักที่เขาเขียนให้ชานยอลเพียงแต่สรรพนามไม่ใช่แบบนี้
... ฉันอยากดูแลเธอ .... ฉันอยากคบกับเธอ ....
“แต่กูรู้ว่ามึงคงลำบากใจ ...มึงช่วยลืมไปได้มั๊ย ว่าวันนี้เกิดอะไรขึ้น พรุ่งนี้เช้ามามึงช่วยเป็นแบบเดิมได้มั๊ย”
“คงไม่ได้หรอก เพราะยังไงกูก็รู้แล้วว่ามึงแอบรักกู กูโกหกตัวเองไม่เป็นหรอกนะ” ชานยอลพูดเสียงเย็น หัวใจของคริสหล่นวูบ สัมผัสเย็นเฉียบแล่นริ้วไปที่ปลายมือและปลายเท้า ไม่จริงใช่มั๊ย ไม่น่าเลย เขาไม่น่าเขียนจดหมายนั่นเลย เขาไม่น่าให้ชานยอลรู้เลย ทำไมเขาถึงเป็นแบบนี้ ทำไมเขาถึงโง่แบบนี้ เขาทำแบบนั้นไปได้ยังไงกัน
“ชานยอล ...กู”
“มึงไม่ต้องอธิบายอะไรแล้วแหล่ะ” ชานยอลตัดบท เขาเข้าใจทุกอย่างดีมากพอแล้ว เพราะหลังจากที่ตามหาเจ้าของลายมือได้แล้ว ก็ยอมรับว่าตกใจไม่น้อยที่ได้รู้ความจริงว่า เจ้าของจดหมายคือคริส เขาทำอะไรไม่ถูกไปสักพัก จน มินซอกกับคยองซูพูดอะไรบางอย่างกับเขา มันก็ทำให้เขาเข้าใจสิ่งต่างๆมากขึ้น
… มึงไม่เคยรู้เลยเหรอไง ว่าไอ้คริสมันคิดยังไงกับมึง ....
... คนเขารู้กันทั่วโรงเรียนแล้วมั๊ง ถึงไม่มีใครกล้าไปยุ่งกับไอ้คริสมันไง แล้วไอ้คริสมันก็ไม่เคยสนใจใครเลย มึงไม่สงสัยบ้างเหรอ...
... มึงล่ะชานยอล มึงคิดยังไงกับไอ้คริสมัน …
ที่เพื่อนทั้งสองของเขาพูดมามันถูกทุกอย่าง ไอ้คริสเพื่อนสนิทเขาเป็นหนุ่มหล่อประจำโรงเรียน แต่มันไม่เคยมีแฟนเลย ทั้งๆที่ตัวเขาเองหว่านเสน่ห์ใส่สาวทั่วโรงเรียน แต่ไอ้คริสกลับไม่เคยเป็นแบบนั้น คริสไม่เคยบอกว่าแอบชอบใคร หรือมีท่าทีว่าจะสนใจใครเลย ตรงกันข้าม คริสเอาใจใส่เขาทุกอย่าง ดูแลเขาดีมาก มากๆ มากกว่าที่เพื่อนๆคนอื่นทำกัน ...
และหลังจากที่เขาถามตัวเองอยู่ไม่นาน เขาก็ได้ข้อสรุปกับตัวเอง
คริสเป็นเจ้าของจดหมาย เป็นคนที่มาสารภาพรักกับเขา แล้วทำไม เขาถึงจะเปิดโอกาสให้มันไม่ได้
... ถึงไอ้เพื่อนสนิทของเขาคนนี้มันจะไม่มีเอวคอดๆกับนมใหญ่ๆแบบนี้เขาชอบก็เถอะ ...
“ชานยอล ขอบคุณนะเว้ย กูสัญญาจากนี้ระหว่างมึงกับกูก็จะเป็นเหมือนเดิม เรายังเป็นเพื่อนกันเสมอ” คริสฉีกยิ้มออกกว้าง แต่ชานยอลกลับหน้ามุ่ยลงกว่าเดิม
“อะไร เพื่อน มึงพูดอะไรของมึง” ชานยอลแสดงท่าที่โกรธเคืองขึ้นมาอีกรอบ จนคริสจับอารมณ์ไม่ทัน สรุปแล้วสิ่งที่ชานยอลต้องการคืออะไรกันแน่
"แล้วมึงต้องการอะไร มึงบอกกูมาสิ กูยอมมึงทุกอย่างแหล่ะ”
“มึงต้องรับผิดชอบที่มึงทำให้กูเพ้อกับจดหมายของมึง” ชานยอลกอดออกตัวเอง แววตาเอาแต่ใจ คริสยิ้มที่มุมปากนิดๆ ที่ทุกอย่างดูเหมือนจะดีขึ้น แต่ก็ยังไม่เข้าใจความคิดของเพื่อนสนิทอยู่ดี
“จะให้กูรับผิดชอบยังไง”
“ก็ถ้ามึงรักกูจริงๆอ่ะ...” ชานยอลก้าวขาเข้าไปใกล้คริสมากขึ้น เพื่อจะพูดประโยคต่อไป ให้ตายเถอะ ขาเขามันสั่นชิบหาย แต่ยังไงก็คงต้องพูด
“มึงก็จีบกูสิ” ชานยอลยกปลายนิ้วขึ้นลูบแก้มของเพื่อนสนิทแผ่วเบา คริสจับมือนั้นไว้ด้วยความตกใจ ใบหน้าเข็มหลุดยิ้มหวานออกมา ชานยอลรีบหลบสายตาคมนั่นทันทีที่รู้สึกได้ถึงความรู้สึกที่ส่งผ่านมา ทั้งที่ความเป็นจริงแล้วเขาก็เคยต้องตากับไอ้คริสมาแล้วกี่ครั้งก็ไม่รู้ จับเนื้อต้องตัวกันมากี่ครั้งแล้วก็ไม่รู้ ...
“มึงแน่ใจนะ” คริสเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ๆชานยอลมาขึ้นเรื่อยๆ ชานยอลเบิกตาโพลงเพราะคิดว่าคริสจะจูบตัวเอง เฮ้ย เร็วไปมั๊ง !!
“ไอ้คริส อย่าเพิ่งนะเว้ย” ชานยอลรีบร้องห้ามคริสที่ยื่นหน้าเข้ามา คริสขำนิดหน่อยกับท่าทางนั้น ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเลื่อนหน้าเข้าไปที่ข้างหูกางๆแทน
“บอกว่ารัก ... ได้ยินหรือเปล่า” คริสกระซิบข้างๆหูชานยอล จนหูนั้นขึ้นสีแดง
“กูว่ามึงจำประโยคนี้ได้นะ” พูดเสร็จคริสก็ผละใบหน้านั้นออกมา ชานยอลอมยิ้มแก้มแทบระเบิด ก็ทำไมเขาจะจำไม่ได้ล่ะ ประโยคแรกในจดหมายรักเลยนี่นะ เขาอ่านจนจำได้ขึ้นใจหมดแล้ว
“อืม จำได้ ...” ชานยอลพูดแล้วพยายามผลักตัวคริสออก แต่อีกฝ่ายไม่ยอมปล่อย สายตาคมยังคงจ้องใบหน้าหวานนั้นไม่กระพริบ ชานยอลไม่เคยรู้เลยว่าคริสจะจีบคนที่ตัวเองชอบยังไง แต่ถ้าจะจ้องกันด้วยสายตาแบบนี้แล้วล่ะก็…
“พอแล้ว หยุดจ้องกูได้แล้วไอ้เชี่ย” พอทนไม่ไหว ชานยอลก็เริ่มต้นด่า แต่คริสไม่ได้สะทกสะท้านอะไรเลย
“ก็มึงบอกว่าให้กูจีบมึง”
“เออ กูรู้ แล้วมึงจะเอาแต่จ้องตาแบบนี้เหรอ”
“งั้นเปลี่ยนเป็นเอาแต่บอกรักแทนก็ได้นะ” คริสเลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ชานยอลมากขึ้นเรื่อยๆ จนทั้งสองสัมผัสลมหายใจอุ่นๆของกันและกันได้ จากนั้นคริสก็เริ่มพรั่งพรูความในใจต่างๆข้างๆหูชานยอล
ประโยคที่ทำให้ชานยอลใจสั่นจนทรงตัวแทบไม่อยู่
ประโยคที่เหมือนในจดหมายรักของคริสทุกคำ
End
ขอบคุณที่อ่านจนจบค่ะ ... ;___;
ความคิดเห็น