คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : [Part 9] Can you hear me ? [20 %]
เซฮุนไม่เจอหน้าพี่ลู่มาตั้งแต่อาทิตย์ที่แล้ว โทรศัพท์ไปก็ไม่ยอมรับสาย และเขาก็มั่นใจมากว่าพี่ลู่หานต้องพยายามหลบหน้าเขาอยู่แน่ๆ ก็ไม่ว่าจะเป็นตอนเช้า หรือพักกลางวัน หรือระหว่างคาบเรียน เซฮุนก็ไม่มีโอกาสได้เข้าใจพี่ลู่หานเลย จะมีเจอแว๊บๆก็ตรงตึกเรียน แต่พอเขาตะโกนเรียกชื่อ ลู่หานก็จะรีบหลบหายไปทางอื่นทันที ...
เซฮุนไม่เข้าใจเลยจริงๆ นี่พี่ลู่หานกำลังโกรธอะไรเขาอยู่หรือเปล่า
“พี่ซิ่วหมินครับ พี่ลู่หานอยู่ไหนเหรอครับ” เซฮุนรีบตรงดิ่งไปที่ห้องเรียนของแฟนรุ่นพี่ทันทีหลังจากที่อาจารย์เดินออกจากห้องไป พอไปถึงเซฮุนก็ยืนเฝ้าอยู่หน้าห้องอย่างนั้นไม่ไปไหน จนเสียงกระดิ่งดั่งนั่นแหล่ะรุ่นพี่ ม.6 ก็ทยอยกันเดินออกมา เซฮุนแอบหลบอยู่ข้างๆรอว่าเมื่อไหร่พี่ลู่หานจะเดินออกมา จนพอเห็นร่างคุ้นของพี่ซิ่วหมินร่างบางก็รีบปราดเข้าไปดักไว้ทันที
“อ้าว น้องเซฮุน เอ่อคือ ...” ซิ่วหมินตกใจนิดหน่อยที่เห็นเซฮุนมาดักรอ เขาหันกลับเข้าไปมองคนที่กำลังเดินตามออกมาเพื่อขอความช่วยเหลือ ก็น้องเขาเล่นมาหาที่ห้องแบบนี้จะให้เดินหลบหายไปเฉยๆก็คงไม่ใช่แล้วแหล่ะ
“เฮ๊ย ไอ้ซิ่ว ...” เสียงของคนที่เดินตามหลังเพื่อนสนิทออกมาขาดหายไปทันทีที่เห็นว่าใครยืนรออยู่หน้าห้อง
“....” ความเงียบเข้าปลกคุมบริเวณนั้นจนน่าอึดอัด ซิ่วหมินที่ยืนอยู่ตรงกลางคงน่าสงสารที่สุดแล้ว เพราะไม่ว่าจะมองไปข้างหน้า หรือหันไปมองด้านหลังก็สัมผัสได้ถึงความห่วงหาที่ส่งออกมาจากสายตา
คนหนึ่งก็ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องหลบหน้า ส่วนอีกคนอยากจะหนีไปให้ไกลที่สุด
“พี่ลู่ครับ” เป็นเซฮุนที่พูดขึ้นมาก่อน เขารู้สึกคิดถึงหน้าพี่ลู่หานมาก ทำไมต้องหนี ทำไมต้องหลบ เรายังเป็นแฟนกันไม่ใช่เหรอ คำถามมากมายวนเวียนอยู่ในหัวของร่างบางที่ตอนนี้สั่นเทิ้มไปทั้งตัว
“ไอ้ซิ่ว กูลงไปก่อนนะ” ลู่หานทำเป็นไม่เห็นคนตรงหน้าแล้วพยายามจะเดินเลี้ยวออกไปอีกทาง ... ไม่อยากเจอ ไม่อยากคุยด้วย ทำไมต้องพยายามมาเจอเขาด้วย ในเมื่อตัวเองก็กำลังจะทิ้งตนไปแล้ว อีกไม่นานก็จะย้ายโรงเรียน ทำไมต้องมาให้เขาเจอหน้าแบบนี้ด้วย ทำไมล่ะ ไปไกลๆเถอะ ไปเร็วๆ ไปตอนนี้ได้เลยยิ่งดี
“เดี๋ยวสิครับพี่ลู่” เซฮุนวิ่งตามลู่หานไปแล้วคว้าข้อมือนั้นไว้ก่อนจะดึงเข้ามาหาตัว ลู่หานพยายามสะบัดมือนั้นออกแต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมปล่อยมือเลย เขาจึงได้แต่หันหน้าไปอีกทางอยู่แบบนั้น
เซฮุนจ้องมองคนที่กำลังเมินเขาด้วยความไม่เข้าใจ ทำไมถึงได้อยากเห็นหน้าเขาขนาดนั้น ไม่แม่แต่จะหันมาคุย เมื่อกี้ตอนเจอกน้ากันจะทักกันซักคำก็ไม่มี ... ไม่คิดถึงเขาบ้างเลยเหรอ ไม่ได้เจอหน้ากันมาตั้งหลายวัน เป็นอะไรไปก็ไม่ยอมบอก ทำไมล่ะ หรือว่าไม่รักเขาแล้วใช่มั๊ย ...
“พี่ลู่ครับ”
“ปล่อย”
“พี่ลู่เป็นอะไรไป...”
“บอกให้ปล่อยไงเล่า” ลู่หานสะบัดมืออย่างแรงไปจนปลายนิ้วเหวี่ยงไปโดนหน้าของอีกฝ่าย เซฮุนยกมือขึ้นมากุมหน้าตัวเองเพราะความเจ็บที่แล่นปราบขึ้นมา แต่ความเจ็บที่หน้าเทียบไม่ได้เลยสักนิดกับความเจ็บที่กำลังกัดกินอยู่ในใจ ทำไมพี่ลู่หานถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้
“อย่ามายุ่ง ... จะไปไหนก็ไป” ลู่หานตะโกนออกไป เหมือนคนเสียสติ ดวงตาแดงก่ำ ด้วยความรู้สึกที่เจ็บจนแทบจะทรุดลงไปตรงนั้น เขาไม่ได้อยากทำแบบนี้ ไม่ได้อยากทำเลย แต่จะให้บอกเลิกกับเซฮุนคนนี้ ก็ทำไม่ได้ เลยต้องมาจบที่พยายามทำให้อีกฝ่ายเกลียดตน และเลือกจะจากไปเอง ...
“พะ พี่ลู่หานครับ ฟังผมก่อนสิครับ” น้ำตาที่ไม่อาจกลั้นได้อีกต่อไปของเซฮุนเริ่มหล่นร่วงออกมาจากดวงตาเรียวเล็ก มันเจ็บเหลือเกิน เจ็บเพราะอะไรก็ยังไม่รู้ แต่ที่รู้ๆคือดูเหมือนอีกคนจะไม่รักกันแล้ว แม้แต่หน้าก็ยังไม่อยากจะหันมามอง เขาทำผิดอะไรทำไมไม่บอกเขาล่ะ
“ผมทำผิดอะไรเหรอครับ ฮึก โทรไปพี่ลู่ก็ไม่รับสาย” เซฮุนสะอื้นหนักมากขึ้นเรื่อยๆ พอๆกับลู่หานที่น้ำตาก็ใกล้จะไหลตาม เขาพยายามข่มตาลง ไม่มองคนอีกคนที่ยืนร้องไห้เกาะแขนเขาอยู่ ใจอยากจะเอื้อมมือไปลูบหัวนั้นแล้วปลอบให้หายเศร้า แต่พอคิดถึงสิ่งที่เขาตั้งใจจะทำแล้วก็ต้องห้ามใจตัวเอง ทั้งหมดนี่ก็เพื่อตัวเซฮุนทั้งนั้น ให้น้องตัดใจ ให้น้องไปตามความฝันอย่างที่จื่อเทาบอกตนไว้
“ไม่ต้อง ... วันหลังไม่ต้องโทรมาอีกแล้วนะ” ลู่หานพยายามควบคุมเสียงไม่ให้สั่น เขาหันกลับไปมองเซฮุนที่ยังคงร้องไห้และเกาะแขนเข้าไว้ไม่ยอมปล่อยซักที
ปล่อยมือพี่เถอะ ก่อนที่พี่จะใจอ่อน
“ทำไม ฮึก ล่ะครับ พี่ลู่หาน อย่าทิ้งผมไปไหนนะ”
“จะไปไหนก็ไปไป อย่ามายุ่ง” ลู่หานหันไปตะคอกเซฮุนเสียงดังลั่น พยายามแกะเอามือที่เกาะเกี่ยวแขนของตนออก หัวใจที่บีบรัดอยู่ข้างในใกล้จะระเบิดเข้าไปทุกที เจ็บไปหมด ปวดไปหมด จนอธิบายไม่ได้
“พี่ลู่หาน ...”
“บอกให้ปล่อยไงเล่า” ลู่หานผลักเซฮุนอย่างแรง จนอีกฝ่ายล้มลงไปนั่งกับพื้น น้ำตาของคนที่โดนผลักไหลพรั่งพลูออกมา เซฮุนยกมือขึ้นปิดหน้าแล้วร้องไห้โฮ
“เซฮุนเป็นไงบ้าง ไอ้เชี่ยลู่มึง ...” ซิ่วหมินที่ยืนเฝ้าดูเหตุการณ์อยู่ข้างหลังรีบวิ่งเข้ามาทันทีที่เห็นลู่หานผลักเซฮุนจนล้มลง ลู่หานไม่พูดอะไรต่อ ก่อนจะรีบวิ่งหายไปจากตรงนั้นไป ...
“เซฮุนลุกขึ้นก่อน เดินไหวมั๊ย” ซิ่วหมินประคองให้เซฮุนค่อยๆลุกขึ้น มือน้อยๆทั้งสองข้างพยายามปาดน้ำตาออกทั้งสองข้าง ซิ่วหมินมองภาพตรงหน้าแล้วก็ได้แต่สงสาร ไม่รู้จะช่วยยังไงดี แต่ลู่หานทำแบบนี้ก็เกินไป ทำไมต้องผลักน้องแบบนี้
“พี่ซิ่วหมินครับ ... พี่ลู่หานเป็นอะไรไป ทำไม ... ฮึก” คำพูดที่ฟังได้ยากเพราะแรงสะอื้น ซิ่วหมินรู้สึกอึดอัดที่จะตอบ อยากจะบอกความจริงให้เซฮุนรู้อยู่เหมือนกัน แต่นี่คงไม่ใช่เวลาที่เหมาะ
“เฮ้อ พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันแหล่ะ” ซิ่มหมินโกหก “ไว้มันสงบสติอารมณ์ได้ ค่อยคุยกับมันแล้วกันนะ ไปเถอะ พี่พาลงไปข้างล่าง” ซิ่วหมินดึงให้เซฮุนเดินลงไปข้างล่าง โดยไม่หันกลับไปมองอีกว่ามีใครที่แอบมองอยู่ข้างหลังกำแพงของห้องเรียนอีกฟาก ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาเช่นกัน
... ไปซะเถอะเซฮุน ได้โปรดเกลียดพี่ แล้วไปซะ...
(20%)
ฮือ ค่อยๆมา TT
ความคิดเห็น