[FIC] What you crying for ? [Luhan x Sehun]

ลำดับตอนที่ #8 : [Part 8] Shadow of the other [100 %]

สองขาเร่งฝีเท่าเดินขึ้นไปบนตึกวงโยธวาทิตไปช่วยคนรักแบกเครื่องดนตรีลงมาซ้อมอย่างเช่นทุกวัน

จนเมื่อเกือบถึงชั้น 3 ซึ่งเป็นชั้นของวงโย ลู่หานก็ต้องหยุดฝีเท้าลงเมื่อเห็นว่ามีใครบางคนเดินลงมา

 

เซฮุนเดินลงกับมาพร้อมกับเทา โดยที่เทาถือทูบาอยู่ในมือข้างหนึ่ง ทั้งสองเดินคุยกันลงมา

โดยไม่เห็นว่าลู่หานอยู่ตรงหน้า ทั้งสองหัวเราะด้วยเรื่องอะไรที่ลู่หานเองก็ไม่ได้ยิน

รู้เพียงแค่ว่าได้เห็น 2 คนนี้เดินด้วยกันแล้ว หัวใจมันเจ็บจนบอกไม่ถูก

 

'อ้าว ลู่หาน' เป็นเทาที่เห็นลู่หานแล้วทักขึ้นก่อน เซฮุนหันมามองตามเสียงพูดของเทา

สายตาดูตกใจเล็กน้อยที่เห็นแฟนรุ่นพี่เดินขึ้นมา 

 

'อ้าว พี่ลู่ เอ่อ ขึ้นมาทำอะไรเหรอครับ' ลู่หานชะงักไปเล็กน้อยกับคำถามนั้น ก็ในเมื่อ

ทุกวันที่เซฮุนจะลงไปซ้อมวงโย เค้าก็เป็นคนที่ขึ้นมาช่วยเซฮุนแบกเครื่องดนตรีลงไป

ข้างล่างอยู่แล้ว หรือเป็นเพราะว่าวันนี้มีคนช่วยแล้วใช่มั๊ย

 

'อ้อ ไม่มีอะไรหรอก พี่จะขึ้นไปหาเพื่อนน่ะ' ลู่หานพูดปดแล้วทำท่าจะเดินขึ้นชั้นบนต่อ

แต่เซฮุนรั้งแขนของลู่หานเอาไว้ก่อน

 

'ถ้าจะมาหาพี่คริส พี่คริสลงไปแล้วครับ' ลู่หานหันไปมองหน้าเซฮุน ทำไมความ

รู้สึกของเขากับเซฮุนมันดูห่างเหินกันจากมือเป็นหลังเท้าไปได้ขนาดนี้ ลู่หานมั่นใจว่า

ถ้าเป็นแต่ก่อน ... ก่อนที่เทาจะกลับมา เซฮุนจะไม่มีวันพูดกับตนแบบนั้นแน่นอน

 

'อ้อ งั้นเหรอ' ลู่หานรู้สึกร้อนที่ใบหู ไม่รู้ว่าด้วยความขายหน้าหรืออะไร แต่ที่รู้ๆคือ

ตอนนี้ ลู่หานอยากจะวิ่งหนีไปให้พ้นๆ

 

'เราลงกันไปดีกว่านะ' เทาพูดแทรกบรรยากาศที่แสนอึดอัดขึ้นมา ก่อนจะก้าวขา

ลงไปตามขั้นบันไดต่อ เซฮุนเองก็ดูอึดอัดที่ต้องเผชิญหน้ากับลู่หานตามลำพัง

ร่างน้อยทำท่าจะเดินตามเทาลงไปข้างล่างแต่ลู่หานมือไวคว้าข้อมือของอีกฝ่ายไว้ได้ก่อน

ที่จะเดินผ่านหน้าไป

 

'พี่ลู่มีอะไรเหรอครับ' เซฮุนหันมาถามลู่หาน ดวงตาเล็กหลุบต่ำไม่กล้ามองอีกฝ่าย

ที่กำลังจ้องมาเช่นกัน

 

'ทำไมล่ะ ต้องมีอะไรด้วยเหรอ' ถึงแม้สายตาที่มองเซฮุนจะแข็งกร้าวเพียงใด แต่

ถ้อยคำที่พูดไปนั้นฟังแล้วอ่อนแรงกว่ามาก ลู่หานคลายแรงที่กำข้อมือของแฟนรุ่นน้องออก 

แล้วเลื่อนมาประสานมืออีกฝ่ายไว้แทนมือน้อยๆที่เขาเคยจับดูไม่อบอุ่นเหมือนเดิม 

ทำไมอะไรๆก็ดูเปลี่ยนไปรวดเร็วจนลู่หานตั้งรับไม่ทัน

 

'ก็ ...' เซฮุนพยายามนึกคำตอบ แต่ก็นึกไม่ออก ไม่กล้าสบตาอีกฝ่าย

ด้วยในใจรู้สึกผิดบางอย่าง ... ใช่แล้ว เซฮุนรู้สึกผิดเรื่อง เทา 

ทั้งๆที่รู้ดีว่า ลู่หานจะเป็นคนขึ้นมารับเพื่อช่วยถือเครื่องดนตรีแล้วเดินลงไปด้วยกัน

แต่วันนี้ เทาเดินมาเจอตนที่ห้อง แล้วอาสาช่วยถือลงไป เซฮุนเลยยอม

มือมันส่งไปเอง ปากก็ตอบตกลงไปเสียงอย่างนั้น เทาก็เลยชวนเดินลงไปด้วยกัน

คุยกันเรื่องเก่าๆ เซฮุนปฏิเสธไม่ลงว่าดีใจที่ได้เจอเทาอีกครั้ง ยิ่งได้เห็นรอยยิ้ม

ที่คุ้นเคยก็ยิ่งทำให้ความรู้สึกเก่าๆเริ่มกลับคืนมา

 

'ไป ลงไปข้างล่างกันเถอะ' ลู่หานจุงมือเซฮุนเดินลงไปข้างล่าง จนเมื่อเดินไปถึง

สนามที่วงโยตั้งแถวซ้อมกัน พวกรุ่นน้องที่ยืนอยู่แถวนั้นก็ส่งเสียงโห่ร้องแซว

เป็นการใหญ่ แต่วันนี้แปลไปไม่เหมือนทุกที ที่เซฮุนต้องออกอาการหน้าแดง

ไม่ยอมเดินต่อ จนลู่หานต้องหันไปปรามไอ้พวกรุ่นน้องตัวแสบให้เพลาๆหน่อย

 

วันนี้ไม่เหมือนทุกวันตรงที่ทั้งสองคนเดินมาด้วยความเงียบ ต่างฝ่ายต่างไม่มีท่าทีอะไร

เซฮุนไม่เขินอาย ลู่หานไม่เอ่ยอะไร ทั้งสองเดินด้วยกันเหมือนคนถูกบังคับให้เดินจุงมือ

 

'ตั้งใจซ้อมนะ' ลู่หานหันไปพูดกับเซฮุน ก่อนจะยกมือขึ้นยีกลุ่มผมของแฟนรุ่นน้องอีกครั้ง 

เซฮุนพยักหน้าเบาๆแล้วก็เดินไปเข้าแถวซ้อมต่อที่แถววงโย ลู่หานเห็นเทาถือทูบายืนรออยู่แล้ว

รอยยิ้มบางๆบนใบหน้าของเซฮุนที่เห็นเทายืนรออยู่ทำให้ลู่หานเริ่มเจ็บที่ใจอีกครั้ง

มันอึดอัดจนแทบจะระเบิด อยากจะเข้าไปกระชากแขนเซฮุนแล้วลากออกมา

อยากจะอัดเจ้าเทานี่ลงไปนอนกับพื้นซักที แล้วบอกว่า เซฮุนเป็นแฟนของเค้า แล้วเค้าก็หวงมาก

ไม่อยากให้ใครมายุ่ง ต่อให้เป็นแฟนเก่ากันมาก่อน ก็ไม่สนใจ 

 

ลู่หานนั่งมองวงโยซ้อมอยู่บนแสตนด์ไม่ไหวติง สลับกับมองไปที่ คนชื่อเทา ที่ยืนอยู่ข้างสนาม

ในใจพยายามคิดว่าสิ่งที่เห็นอยู่ตอนนี้เป็นเพียงความคิดมากที่ลู่หานสร้างขึ้นในจิตใจเอง 

 

ทุกครั้งที่เซฮุนเดินผ่านจุดที่เทายืนอยู่ สายตาต้องหันไปมองทางนั้นตลอด เทาเองก็จ้องตากลับมา

ในช่วงเวลาเพียงเสี้ยววินาทีที่เดินผ่านกัน แต่ลู่หานก็สัมผัสได้ว่าสองคนนั้นสบตาแล้ว

มีความหมายอะไรแฝงอยู่

 

ลู่หานนั่งถอนหายใจตลอดที่นั่งดูการฝึกซ้อม นับเวลาตั้งแต่ที่เทลาะกันเพราะเซฮุนเล่นแผลงๆกับชานยอล

จนถึงตอนนี้ผ่านไปไม่นานนัก แต่กับชานยอล ลู่หานรู้สึกสงสัยว่ามีอะไรไม่ชอบมาพากลอยู่แล้ว

ถึงจะแอบใจเสียอยู่บ้าง แต่ก็ไม่ได้แย่เหมือนตอนนี้  ลู่หานกลัวเหลือเกิน กลัวว่าวันหนึ่งเซฮุนจะทิ้งตนไป 

แล้วยิ่งคำพูดที่เทาพูดกับเซฮุนในห้องวงโย ที่ว่าจะให้เซฮุนไปย้ายโรงเรียนไปอยู่โรงเรียนดนตรี

นั่นอีก แล้วถ้าเซฮุนตอบตกลงที่จะตามไป ลู่หานควรจะทำยังไง ควรจะรั้งคนรักเอาไว้ หรือควรจะ

ปล่อยให้ไป ทั้งใจของลู่หานบอกได้แค่ว่าเค้าจะไม่ยอมปล่อยให้เซฮุนไปจากเค้าเด็ดขาด

แต่ถ้าคนรักต้องการจะจากไป ลู่หานควรทำยังไงต่อ

 

'เซฮุนกินน้ำมั๊ย' ลู่หานวิ่งถือขวดน้ำลงไปหาเซฮุนทันทีที่หยุดพัก เซฮุนวางทูบาลงจากบ่า

พร้อมกับเอื้อมมือมาจะคว้าขวดน้ำจากอีกฝ่าย แต่ลู่หานเลือกที่จะเปิดฝาขวดน้ำแล้วหยิบหลอด

ออกมาป้อนให้เซฮุนเองกับมือ เรียกเสียงโห่ร้องจากเด็กนักเรียนที่อยู่บริเวณนั้นได้เป็นอย่างดี

เซฮุนดูอิดออดนิดหน่อยแต่ก็ยอมทำตาม เทาที่ยืนคุยอยู่กับ มาสเซอร์ที่ยืนคุมอยู่ข้างสนาม

จับตามองมาที่คนทั้งคู่ที่กำลังแสดงอาการเป็นห่วงเป็นใยกันในสนามฟุตบอลแล้วรู้สึกหงุดหงิด 

รู้อยู่แก่ใจดีว่า ทั้งสองเป็นแฟนกัน แล้วตอนนี้เค้าก็กลายเป็นคนนอกไปแล้ว แต่ยังไงซะ

เค้าก็คือคนที่มาก่อน ที่เค้าหายไปก่อนหน้านี้นั่นก็เพราะอยากไปสร้างเนื้อสร้างตัวกับการเป็น

อาจารย์ในโรงเรียนดนตรีชื่อดังของประเทศ เค้ายุ่งกับงานมาก และเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์ด้วย

เซฮุนเลยติดต่อเค้าไม่ได้ แต่ในใจก็ยังคิดถึงเซฮุนตลอด คิดว่าวันหนึ่งจะพาเซฮุนไปอยู่ที่โรงเรียนดนตรี

อย่างที่ เทาเคยให้สัญญากับ เซฮุนเอาไว้
 

 

'อยากไปอยูาโรงเรียนดนตรีมั๊ยเซฮุน อยู่ที่นั่น นายต้องไปได้ดีกว่าอยู่ที่นี่'

'จริงเหรอเทา นายพาเราไปได้จริงๆเหรอ'

'จริงสิ'

'เทาน่ารักที่สุด'
 

 

จากนั้นเทาก็จุ๊บแก้มเซฮุนเบาๆ เทายังไม่เคยลืมภาพเหล่านั้น และที่เค้ากลับมาวันนี้

เพราะพร้อมแล้วที่จะทำตามที่สัญญาไว้กับเซฮุน เค้าพร้อมแล้วที่จะกลับมาทวงทุกอย่างคืน

 

'เซฮุน' เสียงทุ้มแหบดังแทรกขึ้นกลางระหว่างบทสนทนาของคนทั้งสอง ลู่หานหันไปมอง

เจ้าของเสียงนั้นด้วยแววตาแข็งกร้าว เทาเองก็มองลู่หานกลับมาด้วยแววตาของคนที่เหนือกว่า

 

'เซฮุน เดี๋ยวเย็นนี้เราไปส่งที่บ้านนะ จะถือโอกาสไปไหว้แม่ด้วย' เทาละสายตาจากลู่หาน

หันไปพูดกับเซฮุน สีหน้าดูยิ้มแย้มและมีความสุขที่ได้พูดในสิ่งที่ลู่หานไม่เคยได้เข้าถึง

เทาสนิทกับแม่ของเซฮุนอยู่พอสมควรตั้งแต่เมื่อหลายปีก่อน

 

'อ้อ งั้นเหรอ ได้สิ เดี๋ยวเลิกแล้วก็ไปกันเลย' เซฮุนตอบตกลงไปตามมารยาท ลืมไปเสียสนิทว่า

คนที่ทำหน้าที่ไปส่งอยู่ที่บ้านทุกวันยังคงยืนอยู่ตรงนั้น แต่สาบานเลยว่าเซฮุนไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่า

ที่เทาพูดคือ แค่พาเทาไปหาแม่เท่านั้น แต่ลู่หานกลับคิดไปไกลกว่านั้นมาก ดูเหมือนว่าวันนี้

ลู่หานคงไม่จำเป็นต้องไปส่งเซฮุนที่บ้านแล้ว

 

'เนี่ย ก่อนหน้านี้เราไปเที่ยวต่างจังหวัดมา เห็นขนมโมจิแล้วนึกถึงแม่เลยซื้อขนมมาฝากด้วย

คิดว่าแม่น่าจะชอบ' 

 

'โหย ขอบคุณนะเทา นึกว่าจะลืมไปซะแล้วว่าแม่เราชอบกินขนมโมจิ' เซฮุนยิ้มร่า

เทาเอื้อมมือมาลูบแก้มเซฮุนอย่างรักใคร่ เซฮุนสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดห้ามอะไร

หัวสมองเริ่มย้อนภาพเก่าๆขึ้นมา แต่ก่อนเทาก็ชอบจับแก้มเซฮุนแบบนี้ เซฮุนเองก็ชอบ

ให้เทาจับแก้ม แต่นั่นมันเป็นเมื่อก่อน

 

'ไม่เป็นไรหรอกเซฮุน เราแค่อยากให้เซฮุนรู้ว่าเราไม่เคยลืมเซฮุนเลย เซฮุนก็ไม่เคย

ลืมเราใช่มั๊ย' เทาจงใจเน้นประโยคท้ายให้คนที่ยืนข้างๆเซฮุนได้ยิน เทาหันไป

มองลู่หานเป็นเชิงท้าทาย ก่อนจะเดินไปคุยกับคนอื่นในวงโยต่อ

 

'พี่ลู่ เดี๋ยวเย็นนี้ ...' เซฮุนหันมา ดึงแขนแฟนรุ่นพี่หมายจะเอ่ยปากชวนให้ไปด้วยกันตอนเย็น

แต่ลู่หานกลับสะบัดมือนั้นออก พูดอะไรบางอย่างแล้วเดินออกจากตรงนั้นไป

 

'ไปไหนก็ไปเหอะ'

ลู่หานรีบวิ่งออกจากบริเวณนั้น มาหยุดยืนอยู่ที่ข้างตึกกิจกรรม ลมหายใจเข้าออกเริ่วทวีความถี่แรง

ด้วยความโกรธผสมความกลัว มือทั้งสองข้างกำหมัดแน่น หยดน้ำตาใสๆเริ่มไหลออกจากดวงตา 

ภาพต่างๆที่เพิ่งผ่านไปเมื่อครู่ยังคงชัดเจนอยู่ในหัวสมอง เสียงสะอื้นจนตัวโยนที่น่าอาย

ทำให้ลู่หานต้องยกกำมือขึ้นมาปิดปาก ขอบตาร้อนผ่านปวดร้าวไปจนถึงหัวใจ 

 

ลู่หานพยายามตั้งสติทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทุกๆอย่าง พยายามคิดทุกอย่างให้เป็นไปในแง่ดีที่สุด

ก็ในเมื่อเซฮุนบอกกับตนว่า รัก ก็จะเชื่อใจ แต่ทุกสิ่งที่เห็นอยู่ตอนนี้ดูตรงกันข้ามกับที่ลู่หานคิดไว้มาก

ยิ่งมีคนนั้นเข้ามา ความห่วงใยเดิมๆก็เริ่มหดหาย คำพูดหวานๆน่ารักๆเหมือนเดิมก็เริ่มจางหาย 

หายไปจนเค้ารู้สึกได้ ทั้งการกระทำตอนที่อยู่กับเทา คำพูดที่พูดกับเทา แล้วไหนจะ สายตานั่นอีก 

สายตาที่แม้แต่ ลู่หานยังไม่เคยได้จากเซฮุน

 

เมื่อคนรักเก่าที่ยังไม่เคยลืมเดินกลับมา คนรักใหม่ที่เคยบอกว่า 'รัก' ก็คงไม่จำเป็นอีกต่อไป

เลิกๆไปเสียตั้งแต่วันนี้เลยจะดีกว่าต้องทนฝืนตัวเองต่อไปใช่มั๊ย นี่ตัวเค้าจะยอมแพ้จริงๆแล้วใช่มั๊ย

 

เสียงครางหวิวในลำคอของลู่หานดังออกมาเป็นคำสุดท้าย ก่อนที่แสงสว่างที่มีอยู่จะดับวูบ 

สองขาโซซัดโซเซ พาเอาร่างกายล้มกระแทกพื้นปูน ภาพสุดท้ายที่ลู่หานคิดถึงก่อน

สติสัมปชัญญะจะหายไป

 

'เซฮุน'

 

.

.

.

 

 

... พี่ลู่ครับ ... 

... หน้าแดงอ่ะ เหนื่อยเหรอ ...

... พี่ลู่ครับ ผมว่านะ ...

... ไม่เอาครับพี่ลู่ ผมอายอ่า ...

... รักสิครับ ...

... ผมรักพี่ลู่นะครับ ...

 

 

'เซฮุน' ลู่หานสะดุ้งลืมตาตื่นตะโกนเสียงดังลั่นทั่วบริเวณ ภาพของคนในฝันยังคงติดตาอยู่ชัดเจน
และหลังจากกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับการมองของตัวเองก็พบว่า สิ่งแวดล้อมรอบๆตัวนั้นคือห้องพยาบาล
ของโรงเรียน

 

ลู่หานหันซ้ายแลขวาเพื่อมองคนที่ยืนอยู่รอบๆ เป็นคนที่ลู่หานคุ้นเคยเป็นอย่างดี

ทางขวามี ซูโฮกับคริสยืนอยู่ ส่วนทางซ้ายเป็นเพื่อนรักซิ่วหมินที่ยืนมองมาด้วยสายตาเป็นห่วง

 

'ไอ้ซิ่ว มึง กู ไม่ไหวแล้ว ฮือออออออ' ลู่หานร้องไห้งอแงทันทีที่เห็นหน้า

เพื่อนรักอย่างซิ่วหมินอยู่ข้างๆเตียง สองมือเอื้อมไปโอบร่างของเพื่อนรักเข้ามากอด

คล้ายจะหาที่พึ่งพิง ซิ่วหมินที่รู้เรื่องที่เกิดขึ้นมาตลอดเข้าใจความรู้สึกของลู่หานเป็นอย่างดี

 

ซิ่วหมินรู้ดีว่าลู่หานทำดีที่สุดแล้ว

 

หลังจากที่ปรึกษากันแล้วว่า จะทำทุกอย่างให้เป็นปกติที่สุด ถึงแม้ว่าลู่หานจะหวั่นใจอยู่บ้าง 

แต่ก็พยายามทำทุกอย่างให้เหมือนเดิม ยังนั่งกินข้าวด้วยกันตอนกลางวันด้วยเหมือนเดิม

ถึงบรรยากาศจะดูแปลกๆไป แต่ลู่หานก็พยายามพูดคุยเฮฮายิ้มแย้มกับเซฮุนเหมือนเดิม

เดินจุงมือเซฮุนไปส่งที่ห้องเรียนเหมือนเดิม แต่ระหว่างทางโชคร้ายหน่อยที่เจอเทาอยู่บริเวณตึก

กิจกรรมพอดี ซิ่วหมิน ซูโฮและคริส ที่เดินตามให้กำลังใจไปตลอดทางเห็นชัดเจนว่า เซฮุนแอบสบ

สายตากับเทา เป็นสายตาที่ลึกซึ้งจนทุกคนสัมผัสได้ แล้วลู่หานที่เดินจุงมืออยู่ข้างๆกายนั่นเล่า

จะสัมผัสอะไรไม่ได้เลยเชียวเหรอ

 

หลังจากลู่หานไปส่งเซฮุนที่ห้องก็เดินกลับมากับซิ่วหมิน ซูโฮและคริส เพื่อนทั้งสามคนเองก็ไม่รู้จะ

ปลอบใจลู่หานอย่างไรดี ได้แต่ตบไหล่เพื่อนสนิทเบาๆ แล้วบอกให้เข้มแข็งเอาไว้

 

จนเหตุการณ์เมื่อเย็น คริสเห็นเหตุการณ์ตลอดว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง จนเมื่อลู่หานวิ่งออกจากสนามไป

คริสก็เลยตามไปดู ก็เห็นลู่หานนอนฟุบอยู่กับพื้น เลยแบกร่างไร้สติของลู่หานมาที่ห้องพยาบาล

 

พยาบาลประจำห้องบอกว่า ลู่หานเครียดมากจนหมดสติไป นอนไปได้ซักพักก็สะดุ้งตื่นพร้อมกับตะโกน

ชื่อเซฮุนออกมาลั่นห้องอีก เพื่อนๆที่เห็นแบบนั้นก็ได้แต่ทอดถอนใจ ลู่หานมันรักเซฮุนมากจริงๆ

'ใจเย็นๆนะไอ้ลู่ มึงทำใจดีๆก่อน' ซิ่วหมิน ซูโฮ และคริสพยายามปลอบประโลมเพื่อนสนิท

อย่างสุดความสามารถ ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันว่าจะเอายังไงกันต่อไป

 

'ไอ้ลู่ มึงอย่าเพิ่งตีโพยตีพายไปก่อน ตอนนี้มึงพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวก็หน้ามืดไปอีกหรอก'

ซูโฮพยายามพูดให้ลู่หานสงบสติอารมณ์ เห็นเพื่อนสนิทร้องไห้หนักแบบนี้ก็รู้สึกสงสารขึ้นมาจับใจ

ก็ตั้งแต่เป็นเพื่อนกันมา ยังไม่เคยมีใครได้เห็นน้ำตาไอ้ลู่มันเลยซักครั้ง

 

'นี่เมื่อกี้ ... กูเป็นอะไรไป' ลู่หานที่ใบหน้ายังคงสะอึกสะอื้นพยายามถามขึ้นเมือละออกมา

จากอ้อมกอดของซิ่วหมิน

 

'มึงเป็นลมอ่ะดิ พยาบาลบอกว่ามึงคงเพลียเกินไป แล้วก็เครียดด้วย นี่มึงเป็นถึงขั้นนี่เลยเหรอวะ'

คริสเป็นคนพูดขึ้น มองมาที่ลู่หานด้วยสายตาเป็นห่วง 

 

'กูก็ไม่รู้ว่าทำไมกูถึงเป็นได้ขนาดนี้หรอก กูไม่รู้เลยจริงๆ' ลู่หานพูดทั้งที่น้ำตายังคงนองหน้า

ใบหน้าส่ายไปมาเบาๆคล้ายๆว่ายังไม่อยากพูดถึงเรื่องทั้งหมด เพื่อนๆเองก็ไม่อยากคาดคั้นอะไร

คนที่สภาพจิตใจไม่พร้อมแบบนี้พยายามอย่าไปขุดคุ้ยเรื่องราวจะดีที่สุด

 

'พวกกูตกลงกันแล้วว่าจะไปส่งมึงที่บ้านก่อน แล้วพวกกูค่อยกลับ' ซิ่วหมินบอกกับเพื่อนรัก 

ลู่หานพยักหน้าเบาๆ สองมือดึงผ้าห่มออกให้พ้นตัว ก่อนจะค่อยๆก้าวลงจากเตียงพยาบาล

 

สองขาที่แตะพื้นอยู่นั้นช่างอ่อนแรงที่จะยืนหยัดเหลือเกิน ขนาดเป็นลมล้มพับไปขนาดนี้

ตอนที่ลืมตาตื่นขึ้นมาก็ยังไม่ได้เห็นแม้แต่หน้าของคนรัก

 

ความรักของเรามันคงใกล้จบลงแล้วจริงๆ

 

.

.

.

 

วันนี้เซฮุนใจไม่ดีเลย เมื่อเย็นดูเหมือนจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น ตอนที่วงโยกำลัง

จะตั้งแถวซ้อมอีกกันครั้ง อยู่ดีๆพี่ซิ่วหมินก็วิ่งพรวดพราดเข้ามาแล้วก็เรียกพี่คริส

ให้ไปด้วยกัน พี่คริสก็รีบวิ่งตามพี่ซิ่วหมินไป ตอนนั้นการซ้อมของวงโยก็เลย

ต้องชะงักไปเพราะคนคุมวงวิ่งหายไปไหนก็ไม่รู้ จากนั้นซักพัก พี่คริสก็วิ่งกลับมา

บอกว่า วันนี้เกิดเหตุฉุกเฉินให้แยกย้ายกันกลับบ้านได้เลย เซฮุนพยายามจะเดิน

เข้าไปหาพี่คริส ที่กำลังรีบเก็บสัมภาระและกำลังจะวิ่งออกไป แต่ก็โดนเทามาขวาง

เอาไว้ซะก่อน

 

'เซฮุน เรารีบไปกันเถอะ' เทาออกแรงดึงให้เซฮุนเดินไปด้วยกัน เซฮุนพยายาม

จะแกะมือของเทาออกแต่เทาก็ยังไม่ยอมปล่อย

 

'เทา ปล่อยเราก่อน เราจะไปหาพี่คริส' เซฮุนพยายามยื้อยุดฉุดกระชาก เค้าอยากรู้

ว่าเกิดอะไรขึ้นถึงทำให้พี่คริสต้องรีบวิ่งออกไปแบบนั้น

 

'ไม่มีอะไรหรอก เพื่อนเค้ามีปัญหากันนิดหน่อยน่ะ ไปกับเราเถอะ เราอยาก

เจอแม่แล้ว' เทายิ้มให้เซฮุน พยายามโน้มน้าวให้เซฮุนรีบออกจากโรงเรียน

ความเป็นจริงเซฮุนก็ไม่ได้อยากตามเทาไปเท่าไหร่นัก แต่เค้าสู้แรงเทาไม่ได้เลย

 

...ต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ๆ...

 

เย็นนั้นเซฮุนเดินกลับบ้านกับเทาหลังจากที่ไม่ได้เดินกลับมาด้วยกันเป็นเวลาหลายปี

เทาเป็นคนคุยสนุก ชอบชักชวนให้ดูนั่นดูนี่ บางทีก็ชอบเย้าแหย่เซฮุนบ้าง

ทำให้เซฮุนหัวเราะได้ตลอดทางกลับบ้าน เซฮุนคุยกับเทาไปตลอดทาง

ทั้งเรื่องเก่าๆ และเรื่องใหม่ๆ เรื่องที่เทาได้ไปอยู่ที่โรงเรียนใหม่ ได้เจออะไรต่อมิอะไร

ได้ไปต่างประเทศ เซฮุนก็ชอบที่จะฟัง แต่ในใจก็คิดถึงอีกคนที่เดินหนีหายไปเมื่อตอนเย็น

 

'เซฮุนเป็นอะไรไปหรือเปล่า ดูเหม่อๆนะ' เทาถามเซฮุนระหว่างเดินออกมาจากซอยบ้าน

ของอีกฝ่าย หลังจากที่เทาเข้าไปเยี่ยมแม่ของเซฮุนเรียบร้อยแล้ว

 

'เรากำลังคิดถึงพี่ลู่หานน่ะ' เซฮุนตอบไปตามตรง 

 

'คิดถึงลู่หานทำไม' เสียงของเทาฟังดูแข็งขึ้นอย่างชัดเจน ตาคมจ้องมองใบหน้าอีกฝ่าย

ด้วยความไม่พอใจ เด็กที่ชื่อลู่หานนั่นมีอะไรดีจนเซฮุนต้องคิดถึงอยู่ตลอดเวลา

 

'ไม่รู้สิ ใจไม่ดีเลย แล้วนี่เราก็ยังไม่ได้คุยกับพี่ลู่เลยตั้งแต่เมื่อเย็น'

เซฮุนพูด สีหน้าดูเป็นกังวล จนเทาเริ่มที่จะหงุดหงิด

 

'ก็มันเดินหนีไปเองไม่ใช่เหรอ มันอยากไปไหนก็ปล่อยให้เค้าไปสิ' เทาพูดอย่างหัวเสีย

สายตาคมแสดงความไม่พอใจกับคำพูดของเซฮุน 

 

'ทำไมเรียกลู่หานว่ามันแบบนั้นล่ะเทา เค้าเป็นแฟนเรานะ'

 

'แฟนงั้นเหรอ เชื่อเราสิเซฮุน ว่าเซฮุนไม่ได้รักมัน' 

 

'ทำไมเทาถึงพูดแบบนั้นล่ะ' เซฮุนหยุดเดินลง รั้งให้อีกฝ่ายต้องหยุดเดินตาม

 

'ก็ เทารู้ เทารู้ว่าเซฮุนไม่ได้รักมัน เซฮุนยังรักเทา' เทาดึงมือของเซฮุนมากอบกุมไว้

แต่เซฮุนพยายามไม่สนใจสายตาอ้อนวอนของคนรักเก่า

 

'เรารักเทามาก'

 

'เห็นมั๊ย เซฮุนยังรักเทา' ใบหน้าเข้มเริ่มคลายความเครียดลงเมื่อได้ยินประโยคเมื่อครู่

จากปากของร่างบาง เทายกมือเรียวในมือขึ้นมาจูบที่หลังมือเบาๆก่อนจะดึงร่างของอีกฝ่าย

เข้ามากอด

 

'ไปอยู่กับเรานะเซฮุน เซฮุนต้องมีความสุขที่ได้อยู่กับเราที่โรงเรียนดนตรี'

 

'เรารักเทามาก น่ะใช่ แต่นั่นมันเมื่อก่อน'เซฮุนดันตัวเทาออกก่อนจะเอ่ยขึ้นเรียบๆ

 

'ตอนนี้ เราก็ยังรักเทาอยู่นะ แต่มันไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว'

 

'หมายความว่ายังไง เทาไม่เชื่อหรอก' 

 

'หมายความว่า ตอนนี้เรากับเทาเหลือแค่ความทรงจำดีๆ' 

 

'เป็นเพราะ ไอ้ลู่หานคนนั้นใช่มั๊ย พอมันเข้ามาเซฮุนก็เปลี่ยนไปเซฮุนไม่เคยปฏิเสธเรา 

เซฮุนเชื่อเราเถอะว่าลู่หานมันไม่ได้รักเซฮุนหรอก' เทาพยายามโน้มน้าวให้เซฮุนเห็น

คล้อยตาม ร่างบางส่ายหน้าเบาๆ 

 

'คนที่จะให้คำตอบนี้ได้ดีที่สุดคือพี่ลู่หาน' ริมฝีปากสีอ่อนแย้มยิ้มออกบางๆ ความรู้สึก

ของตัวเองค่อยๆแจ่มชัดขึ้นเรื่อยๆ จากวันนี้ที่ได้คุยกับเทามาตลอดการเดินทางมาที่บ้าน

เค้ากับเทาคุยเล่นกันมาตลอดทาง แวะหาไรกินข้างทาง เดินเที่ยวไปเรื่อย เหมือนที่เคย

เป็น เซฮุนยอมรับว่ามีความสุขที่ได้กลับมาเจอเทาอีกครั้ง ความรู้สึกดีๆเก่าๆก็เริ่มย้อน

กลับมา เป้นช่วงเวลาที่น่าจดจำ แต่มันเป็นความรู้สึกที่ไม่เหมือนเดิม

 

เพราะตลอดเวลาที่เดินอยู่กับเทา เซฮุนเอาแต่คิดถึงลู่หาน 

 

หลังจากที่รู้สึกสับสนตัวเองอยู่ซักพัก เป็นความรู้สึกอึดอัดแบบแปลกๆ ว่าที่จริงแล้ว

ตัวเค้าเองกำลังคิดอะไรอยู่ การกระทำทั้งหมดที่ทำไป เซฮุนคิดว่ามันเป็นเพียงแค่

ความเคยชินเดิมๆที่เคยทำกับเทา ทั้งการมองตา พูดจายิ้มแย้ม หรือแม้กระทั่ง

ยอมให้จับแก้ม แต่ความรู้สึกข้างในนั้นเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง

 

มันไม่เหมือนแต่ก่อน ไม่เหมือนเมื่อหลายปีก่อน มันไม่ใช่ความรู้สึกหวิวๆในใจ

เหมือนที่เคย และยิ่งวันนี้ที่เซฮุนได้คุยกับเทา เซฮุนก็ยิ่งมั่นใจว่ามันเป็นเพียงแค่ 

ความทรงจำดีๆในวันวาน

 

'ใครมันก็พูดได้ ว่ารักเซฮุนน่ะ แล้วเซฮุนรู้จักเค้าดีแล้วเหรอ ไอ้ลู่หานน่ะ'

เทากัดฟันกรอด ยิ่งเมื่อได้เห็น เซฮุนพูดถึงลู่หานคนนั้นแล้วก็ยิ่งโกรธ 

ไม่มีใครรู้จักเซฮุนดีเท่าเค้าอีกแล้ว ไม่มีใครจะรักเซฮุนได้เท่าเค้าอีกแล้ว

แม้แต่ ไอ้ลู่หาน แฟนใหม่คนนั้น

 

'ถึงเราจะเพิ่งรู้จักพี่ลู่หานได้ไม่นาน แต่เราเชื่อว่าพี่ลู่หานรักเราจริงๆนะเทา'

 

'แต่เราไม่เชื่อ'

 

'ก็เทายังไม่รู้จักพี่ลู่ดีนี่ พี่ลู่น่ะดีกับเรามากๆเลย'

 

'พอแล้ว เราไม่อยากฟัง' เทาตะโกนออกมาอย่างเหลืออด ยิ่งได้ฟังยิ่งรู้จัก

แค้นลู่หานคนนั้นมาก เพราะลู่หานคนนั้นทำให้เซฮุนเปลี่ยนใจไปจากตน 

 

'ว่าแต่เมื่อกี้ตอนคุยกับแม่เราลืมคุยเรื่องย้ายโรงเรียนให้เซฮุนไปสนิทเลย' 

เทาเปลี่ยนเรื่อง เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเค้าลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท เทามั่นใจว่าเซฮุนต้องตอบตกลง 

การให้เซฮุนย้ายโรงเรียนไปอยู่กับตนเป็นทางเดียวที่จะแยกเซฮุนออกมาจากลู่หาน 

นี่เป็นความฝันของเซฮุนมาตลอด ยังไงเซฮุนก็จะต้องตอบตกลง

 

'ไม่ต้องคุยหรอกเทา เพราะเราจะไม่ย้ายโรงเรียน'

 

คำตอบของเซฮุนทำให้เทาแทบจะทรุดลงไปกองกับพื้น นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับ

เซฮุนคนเดิมของเค้าไม่มีวันปฏิเสธเค้าแบบนี้แน่นอน

 

เทากลับบ้านด้วยความว้าวุ่นในใจ เซฮุนคนเดิมที่เค้าเคยรู้จักนั้นหายไปไหน

 

ทุกสิ่งทุกอย่างมันเกิดขึ้นเพราะลู่หานคนนั้น

 

เทาจะไม่ยอมอีกแล้ว ยังไงเค้าต้องเอาเซฮุนคืนมาให้ได้

 

 

.

.

.

 

 

เช้าวันต่อมา เป็นวันที่ลู่หานไม่อยากมาโรงเรียนมากที่สุด ท้อแท้เกินกว่าจะมีแรงเดิน

เพื่อนๆที่อยู่รอบข้างก็ทำได้แค่เป็นห่วง แต่ในเมื่อลู่หานบอกว่าไหว ทุกคนก็ไม่รู้จะทำยังไง

 

'กูว่าที่จริงวันนี้มึงหยุดเรียนก็ได้นะ มึงดูโคตรไม่มีแรงอ่ะ' ซิ่วหมินพูดกับลู่หาน

ตอนพักกินข้าวกลางวัน ช่วงที่เรียนตอนเช้า ลู่หานก็หลับตลอดคาบ นี่ก็ยังไม่เข้าใจ

ว่าทำไมมันไม่หยุดเรียนไปเลย

 

'ไม่เอาอ่ะ อยู่บ้านกูฟุ้งซ่าน' ลู่หานตอบเบาๆ ข้าวปลาก็ไม่ยอมกิน เพื่อนๆพยายาม

ซื้อข้าว ซื้อขนมมาให้กิน แต่ลู่หานไม่ยอมแตะซักนิด

 

'อย่างกะมาโรงเรียนมึงไม่ฟุ้งซ่าน เดี๋ยวถ้ามึงเจอ ... เจอพวกนั้นอีกมึงก็เจ็บอีกอ่ะ'

คริสที่นั่งอยู่ตรงข้ามพูดขึ้นบ้าง พยายามหลีกเลี่ยงไม่พูดชื่อของสองคนนั้น 

 

'กูไม่เป็นไรหรอก' ลู่หานแข็งใจพูด ทั้งๆที่ไม่รู้เลยว่า ถ้าเค้าได้เจอสองคนนั้นอีก

เค้าจะรู้สึกแย่แค่ไหน

 

แต่ถึงอย่างนั้น ตอนนี้ในใจเค้าก็อยากเจอเซฮุนที่สุด

 

หลังจากกินข้าวกันเสร็จ ลู่หาน และเพื่อนๆในกลุ่มก็เดินขึ้นตึกเพื่อเข้าเรียนคาบต่อไป

แต่ระหว่างทางก็ดันเจอกับคนที่ไม่มีใครอยากเจอมากที่สุดเสียก่อน

 

'ลู่หาน ขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ' เป็นเทาที่ยืนรออยู่หน้าห้องเรียนของลู่หาน 

เพื่อนๆที่เดินมาด้วยกันทำหน้าแตกตื่นและดูโมโหที่เทาบุกมาถึงหน้าห้องแบบนี้

 

'เป็นเรื่องเกี่ยวกับเซฮุน' 

 

'ได้สิ' เพื่อนๆในกลุ่มมองหน้ากันเลิ่กลั่ก นี่ไอ้ลู่มันคิดอะไรของมันอยู่

 

...แค่จะยืนมึงยังไม่ไหวเลยนะไอ้ลู่เอ๊ย...

 

'เอาเถอะ ถ้าจะตายก็ให้ตายไปเลย' ลู่หานพูดเสียงเบา พยายามหายใจเข้าลึกๆ

เรียกพละกำลังให้กับตัวเอง ในเมื่อเค้าไม่มีอะไรจะเสียอีกต่อไปแล้ว

หากทุกสิ่งทุกอย่างมันจะแย่ถึงที่สุดก็ขอให้มันแย่ไปเลยเสียตั้งแต่วันนี้

 

'ฉันขอพูดกับนายตรงๆเลยนะ ฉันอยากให้นายปล่อยเซฮุนไป' เทาไม่รีรอที่จะ

เปิดประเด็นต่อทันที สีหน้าและแววตานั้นบ่งบอกความจริงจังกับสิ่งที่พูดไปมาก

 

'เซฮุนกำลังจะได้ไปอยู่ที่โรงเรียนใหม่ แต่ที่เค้าไม่ได้ไปเพราะนาย'

 

'เพราะฉัน หมายความว่ายังไง เซฮุนไม่ย้ายไปโรงเรียนใหม่เพราะฉัน'

ลู่หานตอบกลับอย่างหัวเสีย เค้าเกี่ยวอะไรกับเรื่องที่เซฮุนไม่ยอมย้ายโรงเรียน

 

'เพราะว่าเซฮุนยังเป็นแฟนกับนายไง ถ้านายหวังดีกับเซฮุนจริงๆ นายควรจะ

ปล่อยเซฮุนไป ไปบอกเลิกกับเซฮุนซะ' เทายื่นคำขาด จดจ้องสายตามาที่

ลู่หานไม่กระพริบ 

 

'ถ้าเซฮุนเค้าอยากจะไปจริงๆ ฉันคงไม่ต้องเป็นฝ่ายไปบอกเลิกหรอกนะ'

 

'เซฮุนเค้าบอกฉันว่า เค้าน่ะอยากย้ายโรงเรียนไปกับฉัน แต่ว่าเค้าสงสารนาย 

เค้ากลัวว่านายจะเป็นอะไรไปหยุดเล่นละครทำตัวอ่อนแอตบตาได้แล้ว

อย่ายื้อเซฮุนไว้อีกเลย' 

 

...สงสารงั้นเหรอ ...

 

'เซฮุนฝันมานานแล้วว่าอยากจะไปอยู่โรงเรียนดนตรี นายน่าจะรู้ดีนะลู่หาน

ว่าเซฮุนฝันอยากเป็นนักดนตรีขนาดไหนน่ะ แล้วตอนนี้เซฮุนก็มีโอกาสนั้นแล้ว'

 

'ฉันหวังว่านายจะเข้าใจนะ' เทาพูดแล้วเดินจากไป ทิ้งให้ลู่หานยืนตัวแข็ง

อยู่ท่ามกลางกลุ่มเพื่อนๆ

 

'มึงไม่ต้องไปฟังที่ไอ้เทามันพูดนะ' ซิ่วหมินหันไปพูดกับเพื่อนรักที่ยืนนิ่งงัน

ไม่ไหวติง 

 

'อืม กูไม่สนใจหรอก' ลู่หานรับคำ แล้วรีบเดินเข้าไปในห้อง ถึงแม้ปากจะบอกว่า

ไม่สนใจแต่ภายในใจนั้นกลับเชื่อในสิ่งที่เทาพูดเหลือเกิน

 

ลู่หานตัดสินใจแล้วว่าจะทำยังไงต่อดี หากเซฮุนจะไปเค้าจะไม่ห้าม ไม่รั้งอีกต่อไป

 

ไม่ว่าเค้าจะเจ็บจนจะขาดใจก็ตาม

 

 

TBC.


------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[Talk] แต่งไปแต่งมาขอเปลี่ยนชื่อตอนก่อน เพราะตอนแรกกะเอาให้เด็ดขาดในตอนนี้
แต่ว่าแต่งไปแต่งมามันดูยืดเยื้อไปเลยเอาแค่นี้ก่อน ...

แต่งแล้วก็อินฟิคตัวเอง ทำไมพี่ลู่ไม่ถามเซฮุนก่อน !!!!! T_________T