โสดไม่ไหว หัวใจคลั่งรัก

“โอ๊ย! ทำบ้าอะไรลงไปวะเนี่ย” เจติยากุมขมับด้วยสีหน้าเครียดจัด ทั้งกลัว ทั้งสับสน แล้วก็เสียใจปะปนกันไปหมด อยากร้องก็ร้องไม่ออก แบบนี้สินะที่เขาเรียกว่าน้ำตาตกใน

            “เลิกฟุ้งซ่านได้แล้วเจติยา เสียใจตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ ถ้าจะโทษก็โทษตัวแกเองนั่นแหละ หาเรื่องใส่ตัวแท้ๆ แล้วจะเอาไงต่อดีละทีนี้” เธอพึมพำพลางเหลือบไปมองคนที่ยังหลับลึกอย่างใช้ความคิด พลันความคิดบางอย่างก็แวบเข้ามา

            “ไม่ๆๆ แกจะถามหาความรับผิดชอบจากความสัมพันธ์ฉาบฉวยแบบนั้นไม่ได้ แล้วแกก็ไม่ได้อยากให้หมอนั่นมารับผิดชอบด้วย” เธอส่ายหน้าหวือ พลางก่นด่าตัวเองกับความคิดชั่ววูบของตัวเอง กระทั่งความคิดอีกด้านก็ค้านขึ้นมา

            “แต่บางทีผู้ชายคนนี้อาจช่วยให้แกไม่ต้องแต่งงานกับไอ้ตี๋ที่ป๊าหาให้ก็ได้นี่ เฮ้ย! แต่แกอาจต้องแต่งกับหมอนี่แทนนะเว้ย ไม่ได้ๆ ไม่ว่ากับใคร ฉันก็ยังไม่อยากแต่งทั้งนั้น โอ๊ย! เอาไงดีวะทีนี้” เธอขยี้หัวตัวเองแรงๆ ด้วยความสับสน หลังความคิดตีกันไปมาให้วุ่นไปหมด กระทั่งตัดสินใจได้ในที่สุด

            “เอาวะ ถอยไปตั้งหลักก่อนดีกว่า อย่างน้อยฉันก็ยังไม่พร้อมเผชิญหน้ากับหมอนี่ตอนนี้” คิดได้ดังนั้นเธอจึงรีบลุกออกจากเตียง แต่เพราะไม่สามารถรั้งผ้าห่มมาคลุมเรือนร่างเปลือยเปล่าของตัวเองได้ เพราะผ้านั่นมันดันมีแค่ผืนเดียว และมันก็ดันคลุมร่างเปลือยเปล่าของผู้ชายคนนั้นอยู่ แน่นอนเธอไม่อยากเห็นเนื้อตัวล่อนจ้อนนั่น ที่สำคัญเธอไม่อยากให้มีอะไรมาทำให้ผู้ชายคนนั้นตื่น ดังนั้นทุกอย่างจึงเป็นไปอย่างทุลักทุเล กระทั่งมือเธอปัดป่ายไปโดนบางอย่างบนโต๊ะข้างหัวเตียง

            ตุ๊บ… เจติยาชะงักตาโต รู้สึกหัวใจคล้ายจะหยุดเต้น ด้วยกลัวว่าเสียงนั้นจะทำให้คนข้างๆ ตื่น แต่เมื่อเหลือบไปมองแล้วเห็นว่าเขายังนอนนิ่งดังเดิม เธอจึงค่อยหายใจได้ทั่วท้อง ครั้นพอหันกลับมาก็ยิ่งโล่งใจเมื่อของที่ตนปัดตกลงพื้นไม่ใช่แก้วหรือขวดไวน์ที่วางอยู่ แต่เป็นเพียงกระเป๋าสตางค์ เห็นดังนั้นเธอจึงรีบก้มลงไปเก็บ แล้วก็เป็นอีกครั้งที่รู้สึกคล้ายว่าหัวใจจะหยุดเต้น เพียงเพราะเห็นบัตรนักศึกษาในกระเป๋าสตางค์นั่น

            “นักศึกษา?” เธอเผลออุทานด้วยความตกใจ และเสียงนั่นก็ดังพอที่จะทำให้คนที่เคยหลับสนิทเริ่มขยับ โชคดีที่เขาเพียงแค่ขยับพลิกตัว ทำให้คนที่เคยยืนแข็งทื่อก่อนหน้าได้สติรีบเก็บเสื้อผ้าที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมาใส่ และไม่ลืมที่จะวางกระเป๋าสตางค์ลงที่เดิม

            “นี่มันวันซวยอะไรของฉันวะเนี่ย เสียตัวไม่พอ ยังจะโดนคดีพรากผู้เยาว์ด้วย เฮ้อ! หวังว่าเราคงไม่ต้องเจอกันอีกนะ” เธอมองคนที่ยังหลับพลางถอนหายใจหนักๆ ก่อนเดินออกไป โดยไม่รู้เลยว่าตัวเองได้ทิ้งความวุ่นวายเอาไว้เบื้องหลัง

ใครอ่านน้าเพลิงจากเรื่อง "I'm yours ยกหัวใจให้คลั่งรักยัยเลขา" ไปแล้ว ต้องไม่พลาดเรื่องนี้นะบอกเลย น้าแซ่บยังไง หลานก็แซ่บไม่แพ้กัน เผลอๆ จะแซ่บยิ่งกว่า ก็เด็กวัยกลัดมันอะเนอะ ก็จะกินดุนิดนึง

***ขออนุญาตเปลี่ยนชื่อนะคะ เนื่องจากเจอเรื่องที่มีชื่อซ้ำกันค่ะ***