รักแท้ดูแลไม่ได้.. [Wonder Girls fic yuri]

ข้อมูลเบื้องต้น

ฟังเพลง รักแท้ดูแลไม่ได้ อยู่ดีๆ อยู่พล็อตออกมาเฉยยยย



ความรักของเธอ
เสียงที่บอกฉัน ว่าเธอห่วงใย
มือนั้นของเธอ
ที่แตะหน้าผากฉันวันที่ฉันไม่สบาย

ทุกๆฉากทุกตอนไม่เคยจางหาย
แม้จะผ่านเนิ่นนานเท่าไร
และทุกฉากทุกตอนนั้นคอยตอกย้ำ
สิ่งที่ฉันเป็น ตั้งแต่เสียเธอไป

ว่าฉันเป็นคนโง่เหนือใครๆ
มีรักแท้อยู่ ดูแลไม่ได้ จะรู้ค่ามันก็สายเกินไป
ปวดร้าวคิดอยากย้อนเรื่องราวแค่ไหน ได้แต่ฝัน

ต่อจนเหมือนเดิม
รูปเมื่อก่อนนั้น ที่มันขาดไป
แต่ทางของเรา จะต่อได้อีกไหม
หรือว่าฉันต้องทำใจ

ทุกๆฉากทุกตอนไม่เคยจางหาย
แม้จะผ่านเนิ่นนานเท่าไร
และทุกฉากทุกตอนนั้นคอยตอกย้ำ
สิ่งที่ฉันเป็น ตั้งแต่เสียเธอไป

ว่าฉันเป็นคนโง่เหนือใครๆ
มีรักแท้อยู่ ดูแลไม่ได้
จะรู้ค่ามันก็สายเกินไป
ปวดร้าวคิดอยากย้อนเรื่องราวแค่ไหน
ได้แต่ฝัน

บอกหน่อยที่ไหนพอจะมี
ประตูให้ฉันย้อนไปคืนวัน
ที่ฉันมีเธออยู่
จะขอดูแลอีกครั้ง โวโว้โอ

ฉันเป็นคนโง่เหนือใครๆ
มีรักแท้อยู่ ดูแลไม่ได้
จะรู้ค่ามันก็สายเกินไป
ปวดร้าวคิดอยากย้อนเรื่องราวแค่ไหน
ได้แต่ฝัน...

เนื้อเรื่อง

รักแท้ดูแลไม่ได้….

                .

                .

                .

                .

 “ซอนเย....ชั้นรักเธอมากนะ เมื่อไหร่ เมื่อไหร่เธอจะกลับมา ฮึก.......ชั้นมันโง่ ฮึก.....โง่มาตลอด ชั้นขอโทษ....ฮึกๆ” 

เสียงฟูมฟายไร้สติของใครบ้างคน ใครบ้างคนที่กินเหล้า เบียร์ ไวน์ เครื่องดื่ม ทุกชนิดที่มีแอลกอฮอล์เลยก็ว่าได้

                 ภายในบ้านที่เมื่อก่อน มันคงอบอุ่นน่าดู แต่ตอนนี้มันกลับดูเศร้าหมอง.....

                 “..ชั้นมันคนโง่เหนือใครใคร มีรักแท้อยู่ ดูแลไม่ได้....”

“โถ่เว้ย! เพลงไรวะ”  อานโซฮีว่าแล้ว ลุกขึ้น ปาขวดเบียร์ที่เธอพึ่งกระดกเข้าปากใส่เครื่องเสียงอย่างหัวเสีย

                “เพล้ง!”

                “ฮือๆ มินซอนเย เธอจะกลับมาได้มั้ย” อานโซฮีกอดรูปที่ขาด รอยฉีกเป็นแนวยาว.. ไม่ต่างอะไรกับใจ... ที่เธอทำลายมันด้วยมือของตัวเอง... ทำลาย... คนที่เธอรู้ว่ารักเค้ามากแค่ไหน ในวันที่มันสายไป...

                .

                .

                .

                .

                .

                “โซฮี เป็นยังไงมั่งคะ รู้สึกดีขึ้นรึยัง” มินซอนเยพูดพลางใช้หลังมือทาบกับหน้าผาก...คนที่เธอรัก ตั้งแต่ที่เห็นครั้งแรก

“อืมมมม..อย่ามายุ่งได้มั้ย” อานโซฮีพูดพลางปัดมือขาวสวยทิ้งอย่างรำคาญ

“โซฮี กินข้าวนะ” มินซอนเยพูดด้วยน้ำเสียงห่วงใย แล้วตักข้ามต้มที่เธอตั้งใจทำ ขึ้นมาพอดีคำ เป่าให้พออุ่นแล้วยื่นไปตรงหน้าโซฮี

“ลุกขึ้นมาดีดีสิโซฮี” มินซอนเยพยายามดึงให้โซฮีลุกขึ้นนั่งดีดี แต่ก็ไม่เป็นผลสำเร็จ

                                “โถ่เว้ย! รำคาญ!” อานโซฮีตะคอกแล้วปัดมือที่ถือข้าวต้มร้อนๆ หกใส่มือซอนเย อย่างจัง

                “โอ๊ย!”

                “เพล้ง!”

“เฮอะ สม” โซฮีว่าแล้วล้มตัวนอนอย่างไม่สนใจ

“ฮึก ฮึก.....”  มินซอนเยเก็บเศษถ้วยที่แตกแล้วเช็ดข้ามต้ม ตาของเธอแดงก่ำ น้ำตาแข่งกันไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย มือของเธอเริ่มแดงขึ้น.....

.

.

.

.

.

“โอ๊ย ปวดหัวชะมัด” อานโซฮีลุกขึ้นนั่งกุมขมับ แล้วเธอก็พบว่า ตัวเธอร้อนราวกับไฟ

“ความรักของเธอ เสียงที่บอกชั้น ว่าเธอห่วงใย... มือนั้นของเธอ ที่แตะหน้าผากชั้นวันที่ชั้นไม่สบาย...”

“ฮึกๆ ฮืออ....มินซอนเย ชั้นไม่สบายอีกแล้ว จะมีใครแตะหน้าผากชั้นอย่างเป็นห่วงเหมือนเธออีกมั้ย ฮึก....”

.

.

.

.

“ซอนเย! ซอนเยใช่มั้ย เธอกลับมาแล้วใช่มั้ย!”

“อื้อ ชั้นกลับมาแล้ว”

“ซอนเย ชั้นรักเธอ”

“อื้อ ชั้นก็รักเธอ รักมาตลอด”

รักมาตลอด... ต่อให้เธอไม่สนใจ ไม่เคยแคร์ ไม่เคยจริงใจกับชั้น... อยากจะอยู่เคียงข้างเธอตลอดไป.. ถึงแม้จะอยากฟังคำนี้จากปากของเธอมานานแค่ไหนกัน... แต่วันนี้ ... เธอคงฟังคำนั้นไม่ได้อีกต่อไป...

.

.

.

.

“อืมมม..หลับไปตอนไหนเนี่ย” โซฮีลุกขึ้น เสียงงัวเงีย

“อ่า...แล้วซอนเยไปไหนละเนี่ย”  โซฮีบ่นหลังจากมองไปที่เตียงก็พบแต่ความว่างเปล่า

“ซอนเย!”

โซฮีเดินไปที่ห้องน้ำ แต่ก็ว่างเปล่า เธอจึงเดินออกมาจากห้อง

                “ไปไหนน้า งืมมม..”  อานโซฮีเดินเข้าไปในครัว หวังว่าจะเจอ  แต่ก็ไม่ เธอเดินต่อมาที่ห้องนั่งเล่น ก็มีเพียงขวดเบียร์....

                “ไม่นะ ซอนเย เธออยู่ไหน ออกมาเดี๋ยวนี้นะ” เธอเริ่มลนลาน เธอวิ่งหาซอนเยรอบบ้าน ตะโกนเรียกซอนเยอย่างคนไร้สติ

                “ปวดร้าวคิดอยากย้อนเรื่องราวแค่ไหน... ได้แต่ฝัน..”

“ฮือ ซอนเย ฮึกกๆ…”

ไม่มีอีกแล้ว คนที่เป็นห่วงเป็นห่วงใยเธอ ถึงเธอจะไม่สนใจ แต่เค้าก็ห่วงเธอ

ไม่มีอีกแล้ว คนที่ทำข้าวต้มให้เธอกิน ถึงเธอจะไม่กิน แต่เค้าก็ไม่เคยว่าอะไร

ไม่มีอีกแล้ว คนที่คอยถามว่าเหนื่อยมั้ย หลังจากกับจากที่ทำงาน ถึงเธอจะไม่เคยตอบ แต่เค้าก็ยังถามอย่เสมอ

ไม่มีอีกแล้ว คนที่รักเธอ ถึงเธอจะไม่รักเค้า แต่เค้าก็ยังรักเธอ

ไม่มีอีกแล้ว มินซอนเยที่รักเธอ มินซอนเยที่ห่วงเธอ

มันไม่มีอีกแล้ว!!

เขาขากเธอไปแล้ว... จากไปตั้งแต่วันที่เธอทำร้ายเขาจนไม่อาจแก้ไขอะไรได้อีก เจ้าหญิงนิทราคนนั้น... คนที่รักเธอหมดใจ คนที่เธอไม่เคยเห็นคุณค่า ไม่เคยลองย้อนมองดูข้างกาย... จนวันที่เธอเสียเขาไป ถึงได้รู้สึก.. ว่า “รัก”...

“ชั้นขอโทษ” โซฮีหยิบเศษรูปขึ้นมา ค่อยๆประกอบให้มันเหมือนเดิม

                รูปของมินซอนเยที่เธอฉีก....

                “ต่อจนเหมือนเดิม รูปเมื่อก่อนนั้น ที่มันขาดไป แต่ทางของเรา จะต่อได้อีกมั้ย.. หรือว่าชั้นต้องทำใจ”

          เจ้าหญิงนิทรา... จากอุบัติเหตุรถชน ที่มีเพียงยาแก้ไข้อยู่ในที่เกิดเหตุ.. ทั้งๆ ที่มือข้างนั้นแดงซ่าน... แผลถลอกพุพอง... แสดงให้เห็นว่า..  เจ็บปวดทรมานเพียงใด แต่กลับมีเพียงยาแก้ไข้.. ที่หวังจะเอากลับไปให้คนรัก...

                รัก.. ถ้อยคำที่ไม่มีวันได้เอื้อนเอ่ย... เพราะเจ้าหญิงคนนั้น... ไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้อีกต่อไปแล้ว... เธอจากไป อย่างไม่มีหวนกลับ... อีกต่อไป...

          “จะมีที่ไหน พอจะมีประตูให้ชั้นย้อนไปคืนวัน ที่ชั้นมีเธออยู่ จะขอดูแลอีกครั้ง...”

                ชั้นมันคนโง่เหนือใครๆ มีรักแท้อยู่ดูแลไม่ได้ จะรู้ค่ามันก็สายเกินไป ปวดร้าวคิดอยากย้อน เรื่องราวแค่ไหน... “ได้แต่ฝัน...”


______________________________________________________

ร่วมแก้ไขโดย Jin-Dit