เซนเทอรา

“เสียงร่ำไห้แห่งความตาย ภูติภัยแห่งความเศร้า น้ำตาที่หลั่งออกเพราะความชัง ความแค้นที่ต้องชำระ จงปลุก ปลุก ปลุกทาสรับใช้แห่เทพีเซนเทอร่า ข้าผู้ซื่อสัตย์ต่อพระอำนาจของพระองค์ ขอวิงวอน”

เสียงของหญิงสาวผู้หนึ่งสวดกล่าวต่อหน้าโล่งศพหินขนาดใหญ่ กลางป่า ท่ามกลางเสียงของค้างคาว ความมืด มีเพียงแสงเทียนจากเชิงเทียนที่ส่องสว่างเผยใบหน้าที่เคียดแค้นของนาง ที่เต็มไปด้วยน้ำตา ชุดเจ้าสาวสีดำ ในมือคู่นั้นที่ประคองกันแน่น คำสวดถูกกล่าววนไปวนมาซ้ำแล้วซ้ำเล่า สายลมอันเย็นเยือกพัดมาอย่างแรง สายลมทำให้เทียนดับ นางหัวเราะอย่างดีใจ “พระองค์ทรง รับคำวิงวอนแล้ว พระองค์จะช่วยข้า” หญิงสาวหัวเราะราวกับเสียสติ ไม่ช้า โล่งศพตรงหน้าค่อยๆเลื่อนออกช้าๆ เสียงของแผ่นหินดัง ครื้อๆ

“สมดังใจเจ้าปรารถนา ข้ามาช่วยเจ้า นามของข้าคือ…”สิ้นประโยคเงาสีดำระเบิดฝาโล่งหิน พร้อมจับหญิงสาวลงไปในโล่ง ฉีกกัดกินร่างนั้น เลือดของนางกระจายไปทั่วบริเวณ เสียงกรีดร้องของหญิงสาวกับมีความสุข มันเป็นเสียงหัวเราะของคนที่เสียสติไปแล้วใช่หรือไม่?