ความรักบัลดาลทุกสิ่ง ประสบการณ์จริงที่อย่างเล่าให้ฟัง

ก่อนอื่นต้องยกความดีความชอบ อานิสงค์ทั้งหลายทั้งปวงให้กับ "ความรัก" ที่เป็นแรงบรรดาลใจให้ผมได้ถ่ายทอดประสบการณ์นี้ ไปยังคนที่กำลังมองหา ความรัก หรือคนที่กำลังแสวงหามันอยู่ เริ่มกันเลยดีกว่าครับ

===== เรื่องมันมีอยู่ว่า เมื่อปีที่แล้ว ผมบังเอิญได้พบกับ พี่ชายคนหนึ่งครับพี่เขาอยุ่ปี 3 ส่วนผมอยู่ปี2 บังเอิญว่าเราได้พบกันเพราะลงวิชาที่ W ไว้ตอนปี 1 แต่จะเพราะอะไรไม่รู้ พี่แกดันลงตัวเดี่ยวกันกับผมถึง 2 ตัว คิดในใจเอาละซิได้เรียนพร้อมกันแล้ว ( ต้องยอมรับเลยครับว่า ผมปลืมพี่เขามากเพราะเห็นพี่เขาบ่อยๆใต้คณะ ดวงตาที่เวลามองดูอบอุ่ม รอยยิ้มที่เป็นมิตร ใครเห็นก็ต้องชอบแน่ๆ) แต่จะทำไงได้ละครับ ก็พี่เขาเป็นผู้ชาย ผมก็เป็นผู้ชาย จะให้ผมเดินไปบอกว่า พี่ครับ ผมชอบพี่ ก็คงไม่ไหว  สุดท้ายผมก็ได้แต่มอง  ผมจำได้ว่า เรามีเรียนในสองวิชาที่ ตอนคาบ 8.00 น. เชื่อไหมครับ จากที่ผมเป็นคนนอนตื่นสายมากๆ แต่ผมก็ตื่นไปทัน 2 วิชานี้ทุกคาบเลย (เพราะอะไรคงรู้นะครับ) 

             และเเล้วเรื่องมันก็เกิด ก่อนสอบกลางภาค 1 สัปดาห์ พี่เขาตัดทรงผมใหม่มาครับ หล่อมาก ผมนี่นั่งอิ้งไปนาน  นั่งมอง ไม่สิ ต้องบอกว่านั่งจ้องพี่เขานานมาก มารู้ตัวอีกที่ก็ตอน พี่รหัสผมเอามือตบหัว "เฮ้ย จ้องขนาดนั้น ชอบหรอ" ทั้งห้องเงียบกริบเลยครับ แต่ไม่นานเสียงหัวเราะก็ตามมา พร้อมกับเสียงฮิ้ววววว  ผมนี่ไม่กล้ามองหน้าพี่เขาเลย อายจนแทบแทรกแผ่นดินหนี  พอเลิก class ผมนี่ริบจ้ำอ้าว เข้าลิฟเลยครับ แต่เจ้ากรรม เฮ้ยยยย  ออกมาเมื่อไหร่ฟะะ  ใช่ครับคนที่อยู่ในลิฟกับผมคือพี่เขานั่นเอง  "ชื่ออะไร " (อะถามชื่อเราด้วย) "วินครับ"

      "พี่ชื่อ นริศ นะ เรียนภาคอุต"

      ติ้งงงงงง  เสียงลิฟเปิดที่ชั้นหก (เชี้ย มีแค่หกชั้นเองหรอฟะ ) แล้วพี่เขาก็รีบเดินออกจากลิฟไป ส่วนผมก็ต้องกดลิฟลงไปชั้นหนึ่งเพราะตอนเข้าลิฟลืมดูว่าขึ้นหรือลง 555  แต่เอาเป็นว่าผมก็ได้รู้จักชื่อพี่เขาแล้ว แต่เสียดายที่จะไม่ได้เจอพี่เขา 4-5 วันเพราะเป็นสัปดาห์สอบกลางภาค ผมตั้งใจอ่านในสองวิชาที่เรียนกับพี่เขามากเลยครับ ก็อยากเด่นในสายตาพี่เขาบ้าง แน่นอนครับผมได้ Top ทั้งสองวิชา แต่ก็ไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้น หลังจากวันนั้นที่อยู่ในลิฟ พี่เขาก็ไม่พูดคุยกับผมเลย

       ผมเริ่มชินกับบรรยากาศเดิมๆ  รู้สึกว่าหัวใจมันห่อเหียว มันเคว้งคว้างยังไงไม่รู้ จนบางเช้าแทบไม่อยากลุกจากที่นอนไปเรียน แต่แล้วเรื่องมันก็เกิดขึ้นจนได้  พี่รหัสโทรมาตอนประมาณห้าโมงเย็น บอกให้ไปติวหนังสือให้ ผมก็งง พี่เชี้ยอะไรวะ ให้น้องติวหนังสือให้ ผมก็รับปากแล้วก็นัดสถานที่กัน พอถึงเวลาพี่รหัสก็เอารถมารับ บอกว่าเดี่ยวพาไปหอเพื่อน มีแอร์ เย็นดี เงียบด้วย ผมก็ ok พอขับรถได้ประมาณยี่สิบนาทีมั้งครับผมก็เผลอหลับ( ที่จริงเป็นนิสัยส่วนตัวครับ นั่งรถได้ไม่นานจะหลับ บางทีเคยนั่งรถเมล์จดสุดสายเพราะหลับก็มี) รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนพี่รหัสผมปลุก ผมมองไปรอบๆ ไม่คุ้นเลยครับที่ไหนก็ไม่รู้ ผมได้แต่เดินตามพี่เข้าขึ้นไป ถึงห้อง 311  พอถึงหน้าห้อง พี่รหัสผมดันลืมกระเป๋าไว้ในรถบอกให้ผมเข้าไปก่อน แล้วก็วิ่งลงบรรไดไป  ห้องใครวะ?? ผมเลยลองเคาะประตุ ทันที ที่เห็นหน้าเจ้าของห้อง ผมทำอะไรไม่ถูกเลยครับ 

พี่นริศ  ห้องพี่ นริศ แล้วพี่รหัสผมก็มาพอดี พี่แกเลยดันๆ ผมเข้าไปในห้อง แต่เท่าที่ผมดูมันไม่ใช่ห้องเลย  มันรกมากๆ ถ้าไม่ติดว่ามีคนอยู่ผมคงคิดว่ามันเป็นห้องเก็บของไปแล้ว  เรานั่งติวกันจนเกือบสองทุ่มได้ครับ พี่รหัสผมเลยจะออกไปซื้อกับข้าว ผมเลยนั่งพักดูทีวี พี่นริศคงเห็นผมไม่มีอะไรทำ เลยเอาโน๊ตบุ๊กมาให้เล่น  สักพักพี่เขาบอกว่า พี่รหัสผมมีธุระด่วนกลับมาไม่ได้  บอกให้ผมค้างที่นี้ (เอาละซิงานเข้า) ทีแรกผมก็บอกจะกลับรถเมล์ แต่ปัญหาคือ ผมไม่รู้ว่าที่นี่ที่ไหน  แล้วต้องขึ้นรถเมล์ที่ไหน สุดท้ายผมเลยต้องนอนค้างที่นี่ 

 

   ___________ ง่วงแล้วครับ พรุ่งนี้ผมมีเรียน ไว้วันหลังค่อยจะมาเล่าต่อนะครับ!!!!!