ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : love is too dangerous -5
-sehun-
ครับ แล้วเราสามคนก็เดินแยกย้ายกันไปคนละที่ ผมเดินมาจนถึงม้าหินอ่อนที่ข้างสนามบอล กะว่าจะอ่านหนังสือรอพี่เขา ผมวางกระเป๋าลงที่โต๊ะ แล้วลงนั่ง แล้วหยิบเอาวรรณกรรมเล่มหนึ่งที่เพิ่งยืมมาจากห้องสมุดขึ้นมาอ่าน
ผมแอบหันไปมองทางสนามนิดหน่อย พี่เขาจะเห็นผมรึยังนะ
"อ้าว น้องเซฮุน มานั่งทำอะไรที่สนามบอลครับ" สิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น พี่เทาผ่านมาได้ยังไงนะ
ผมจะตอบยังไงดีล่ะ
"อะ อะ เอ่อออ คือว่าผม"
"แล้ว แพคฮยอน กับ คยองซู เพื่อนเราไม่อยู่หรอ" พี่เทายิงคำถามใส่ผมอีกครั้ง
"อะ เอ่อ แพคฮยอนคงกลับบ้านไปแล้วน่ะครับ ส่วนคยองซูไปซ้อมบท"
"แล้วเซฮุนล่ะ มาทำอะไรตรงนี่ครับ" พี่เทาฉีกยิ้มให้ผม
"มะ มารอพี่ลู่หานน่ะครับ"
"ฮือ อะไรนะ มารอไอ้ลู่" พี่เทาหุบยิ้มทันที น่ากลัวอ่าาาา
"คะ คือ ผม กลับบ้านกับพี่ลู่หานน่ะครับ" ยอมรับเลย ตอนนี้หน้าพี่เค้าน่ากลัวมากจริงๆ ผมตอบออกไปอย่างตะกุกตะกัก
"แล้วทำไมถึงต้องกลับกับมัน" พี่เขาถามพร้อมกับตีหน้านิ่ง
"แล้วทำไม ผมถึงกลับบ้านกับพี่ลู่หานไม่ได้ล่ะ"
"เซฮุน รู้รึป่าวว่า พี่กับมัน.. พี่หมายถึงไอ้ลู่น่ะ เราไม่ค่อยลงรอยกันสักเท่าไร "
พี่เทาพูด ฟังจากน้ำเสียงแล้ว พี่เขาต้องพยายามไม่โมโหผมอยู่แน่ๆ พี่เขาเดินมาใกล้ๆผม ผมเริ่มรู้สึกเสียวสันหลังซะแล้วสิ
"พะ พี่สองคน ไม่ถูกกันหรอฮะ คือผมไม่รู้หรอก"
"งั้นวันนี้ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่บ้าน ไม่ต้องไปกับมัน"
"ไม่ได้หรอกฮะ แม่ผมสั่ง" พี่เทานั่งลงข้างๆผม ช้าๆ
"แม่สั่ง? เซฮุนเป็นอะไรกับมันหรอ" พี่เทายืนหน้าเข้ามาใกล้ๆผม
"อะ เอ่อออ คือ .." ใครก็ได้ช่วยผมด้วย อึดอัดจะตายอยู่แล้ว แม่ครับ ช่วยน้องฮุนด้วย
.
.
.
.
.
.
"เป็นว่าที่สามีไงว่ะ"
ทายซิว่าเสียงใคร
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
"พี่ลู่หาน"
เสียงนั่นเป็นของพี่ลู่หานครับ ผมดีใจจังเลย ผมไม่อยากอยู่กับพี่เทาสองคน
ผมลุกขึ้นทันทีที่เห็นพี่ลู่หาน และกำลังจะเดินไปหาพี่เขา แต่พี่เทาดันจับข้อมือของผมไว้
"เซฮุน กลับบ้านกับพี่" ผมเซไม่ตามแรงดึงของพี่เทา
หมับ!!!
ผมหันไปมองข้อมืออีกข้างนึงของตัวเอง เป็นพี่ลู่หานที่จับผมไว้ ผมมองมือของพี่ลู่หานที่จับข้อมือผมอยู่ มือของผมที่ว่างอยู่ ก็จับข้อมือของพี่ลู่หานเหมือนกัน
"ปล่อยน้อง น้องเขาต้องกลับบ้านกับกู"
"ทำไมกูต้องปล่อย มึงนั่นแหละ ปล่อยน้องซะ"
"เฮ้ย!! ไอ้เทา มึงนี่พูดไม่รู้รึไง กูบอกให้มึงปล่อย"
"ปล่อยน้องให้ไปกับมึง กูก็โง่ดิ กูไม่ปล่อยให้มึงคาบน้องไปแดกหรอก"
"มึงพูดแบบนี้ หมายความว่าไง กูไม่ได้เหมือนมึงหรอกนะ"
"ไอ้ลู่!!!!"
พี่เทาโกรธ อย่างเห็นได้ชัด พี่เขาปล่อยมือจากผม แล้วก็กำลังจะพุ่งไปต่อยหน้าพี่ลู่หาน
พี่ลู่หานเขาพยายามดึงผมไปด้านหลังของพี่เขา แต่ก็ไม่สำเร็จ
ผมหันไปทางพี่เทา
ดันหน้าอกของพี่เขาเอาไว้
พร้อมกับตะโกนเสียงดังลั่น
"พอเถอะฮะ!!!!!!"
ได้ผลเกินคาด พี่เทาหยุดนิ่ง มองหน้าของผม สลับกับมองหน้าพี่ลู่หาน ทำท่าเหมือนจะเอาหมัดลง
แต่ในที่สุด
ผัวะ!!!!
"พี่ลู่หาน!!" ห้ามพี่เทาไม่ได้ พี่เทาต่อยหน้าพี่ลู่หาน อย่างแรง
พี่ลู่หาน ล้มลงไปกับพื้น
ผมรีบ วิ่งไปหาพี่ลูหานทันที แต่พี่ก็ยังดึงผมเอาไว้
ผมดิ้น ดิ้นให้แรงพี่สุด เพื่อที่จะออกมาจากพี่เทา
แล้วผมก็ดิ้นออกมาจนหลุด
ผมวิ่งไปหาพี่ลู่หาน ที่ตอนนี้ พี่เขานั่งกับพื้น พร้อมกับยกมือขึ้นมาเช็ดเลือดที่อยู่มุมปากของตัวเอง
"พี่ลู่หาน พี่เป็นอะไรมากมั้ย" ผมนั่งลงกับพื้นเช่นกัน แล้วยกมือขึ้น จับไปที่มุมปากของพี่เขาเบาๆ
"พี่ไม่เป็นไรครับ เซฮุนเป็นอะไรรึป่าว เจ็บตรงไหนมั้ย"
อย่าถามแบบนี้ได้ไหม ... ผมรู้สึกผิดจัง
"พี่ลู่หาน ผมขอโทษ ฮึก ผมผิดเอง อึก " น้ำตาของผม ในที่สุดก็ไหลออกมา ผมก้มหน้าลง
พี่ลู่หาน ดูจะอึ้งที่ผม ร้องไห้ออกมา
"ป่าวนะครับ พี่ไม่ได้โทษเรานะ เซฮุน" พี่ลู่หาน ค่อยๆจับใบหน้าผมของผมให้เงยขึ้นมา
...เราสองคน...
... มองตากัน ...
... และ ...
ผม... กำลัง
.... หลงใหล ....
"ไม่ร้องนะครับ เดี๋ยวไม่น่ารักเอาน้าาา"
เสียงของพี่ลู่หาน ทำให้ผมสะดุ้งเล็กน้อย
ให้ตายสิ นี่ผมมองตากับพี่ลู่หาน มานานแค่ไหนเนีย
น่าอาย ชะมัด -//////-
พี่ลู่หาน ประคอง ให้ผมลุกขึ้น
ผมเห็นพี่เทา ที่ตอนนี้ กำลังโกรธจัด
ผม พยายามไม่สนใจพี่เทา
"พี่ลู่หานครับ ผมอยากกลับบ้านแล้ว" ผมเดินไปเก็บหนังสือเข้ากระเป๋า แล้วสะพายขึ้นหลังทันที
"งั้น เราไปกันเถอะครับ" พี่ลู่หาน เอื้อมมือมาจับมือของผมเอาไว้
"เซฮุน พี่ขอโทษ" เสียงพี่เทาดังขึ้น ผมหันไปมอง เพียงเล็กน้อย
หน้าพี่เทาตอนนี้ เรียกว่ารู้กสึกผิดได้รึป่าวนะ
ผม พยายาม ที่จะไม่สนใจ
แล้ว กระชับ มือของพี่ลู่หาน ให้แน่นขึ้น
"ไปกันเถอะครับ พี่ลู่หาน"
"อะ เอ่อ ครับ"
-kai-
ตอนนี้ ก็เป็นเวลาเย็นมากแล้ว แต่ผมกับคนตัวเล็กข้างหน้านี้ยังซ้อมบทกันอยู่ ผมแอบเห็นตัวเล็กชอบเหล่ตามองไปที่สนามบาสบ่อยๆ แล้วก็เสียงโทรศัพท์ที่มีคนโทรเข้าอยู่ตลอดเวลา ...
มีแฟนแล้วงั้นหรอ??
แต่ถ้าจะมีแล้วก็คงไม่แปลกหรอก
ก็น่ารักขนาดนี้
สาบานได้เลยว่าผมไม่ใช่คนเจ้าชู้ หรือว่าคนที่ชอบชมใครไปเรื่อย ผมไม่ใช่ผู้ชายที่เข้าหาใครก่อนด้วยซ้ำ
แต่คนตรงหน้านี้
ผมยอมรับเลยว่า...
ไม่เข้าหา.. คงไม่ได้แล้วล่ะ
"นี่ ตัวเล็ก เมื่อไหร่ตัวเล็กจะซ้อมบทจริงๆจังๆได้สักที/"
"ฮืม? อะไรนะ? ตัวเล็ก?? ฉันหรอ???"
"ใช่ นายตัวเล็ก" คนตัวเล็กรีบมองตัวเองในกระจกทันที
"งือออ ฉันตัวไม่เล็กนะ"
"ไม่เล็กงั้นหรอ บ้านนายมีกระจกรึป่าว"
"ฉัน ตัวเล็กหรอ??"
"อืม เตี้ยด้วย"
"ย๊าาาา ไค !!"
"แต่ก็ .. น่ารักนะ"
"-////- อะ อะไรของนายเนี่ย"
"ก็นายน่ารักจริงๆนี่"
"ย๊า!!! หยุดพูดเลยนะ"
"ตัวเล็กน่ารัก"
"งือ! หยุ๊ดดด!!!" คยองซูยกมือขึ้นมาปิดหูทั้งสองข้าง
"น่ารัก อุ๊บ!!"
คนตัวเล็ก ปิดปากผมด้วยมือของเขา
แต่...
นายช่างไม่รู้อะไรเลยนะครับ ตัวเล็ก
ติดกับดักหมาป่าเข้าให้แล้วล่ะ
อีกด้านหนึ่ง
แพคฮยอนกำลังเดินออกจากโรงเรียนหลังจากที่แยกจากเพื่อนๆแล้ว คนขับรถประจำบ้านได้โทรมารายงานว่าได้มารับเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แพคฮยอนจึงรีบสาวเท้าออกจากโรงเรียนทันที ที่ต้องรีบออกก็เพราะว่าเหมือนมีรางสังหรณ์แปลกๆ ว่าจะเกิดเรื่องที่ไม่ดีเข้า วันนี้เขาตาซ้ายกระตุกเกือบจะทั้งวัน
อะไรนะ! ตาซ้ายงั้นเหรอ!!
ใครๆก็บอกว่า ขวาร้าย ซ้ายดี
ควรจะเจอเรื่องดีๆสิ ถูกมั้ย??
....แต่
ไม่จริงหรอก ... สำหรับแพคฮยอนแล้ว
ขวาร้าย ซ้ายฉิบหาย ต่างหาก!!!
อย่าเถียงเชียวนะ!!! หรือคุณว่าไม่จริง ใครที่ตาซ้ายกระตุก มีสักคนมั้ยที่จะเจอเรื่องดีๆ ตรงข้ามกัน กลับเจอเรื่องที่ซวยยกกำลังสองซะด้วยซ้ำ!!
เอาล่ะ!! ประตูโรงเรียนอยู่ไม่ไกลเกินเอื้อม อีกนิดเดียวเท่านั้น เดินเข้าเร็วพยอนแพคฮยอน เดินเข้าๆ
ใกล้แล้ว! ใกล้แล้ว! อีกนีดส์! แพคฮยอนคึกคักเข้าไว้ คึกคัก ต้องคึกคัก!!!
และในที่สุด.. โอ้ว สวรรค์ !!
วันนี้จะผ่านไปอย่างราบรื่นใช่มั้ย ขอบคุณ พระผู้เป็นเจ้า
โรงเรียนจ๋า แพคฮยอนลาก่อน!!!
พลั่ก!!!!!
โอ้ย!!!!!
"อุ้ย! เดินชนคนสวย"
"ฮึ!! ไอ้หยอย แก!!!"
"จุ๊ๆ! พูดจาไม่ดีเหมือนหน้าตาเลย"
"หลบไป!!! ฉันจะกลับบ้าน"
"วันนี้กลับคนเดียวหรอครับ ให้ชายปร์าคไม่ส่งมั้ย จะส่งให้ถึงห้องเลยนะ" ทำไมวันนี้ไอ้หยอยมันลามปามจังว่ะ
ได้ อยากเล่นกับคุณหนูแพคมากใช่มั้ย!!
"อะไรนะ ไปส่งถึงห้องเลยหรอ พูดจริงรึป่าวครับ" ผมเดินเข้าไปประชิดตัวชานยอลพร้อมกับ ยกแขนขึ้นโอบรอบคอมันไว้
ไอ้หยอยมันเหมือนจะอึ้งนิดหน่อยล่ะ
เป็นไงล่ะ ฉันหน้าด้านใช่มั้ยล่ะ รู้ ด้านตั้งแต่เด็กแล้วโว้ย!!!
"ฮืม วันนี้แพคฮยอนน่ารักจังเลย ได้สิ เดี๋ยวไปส่งถึงเตียงเลย ดีรึป่าวครับ" อ๊ะ!! มันตระหวัดมือโอบรอบเอวผมด้วยล่ะ แถมยังพูดซะชิดใบหู ขนลุกนะ
"นายเอารถมาใช่มั้ย งั้นเราไปกันเลยดีกว่านะ"
"ครับ เดี๋ยวไปเอารถก่อนนะ" แล้วชานยอลก็ทำท่าจะเดินไป แต่ผมรั้งเอาไว้ก่อน
"เดี๋ยวสิ ชานยอล!!! ฉันมีอะไรจะบอก"
"อะไรหรอครับ ที่รัก "
ฮืม ที่รักงั้นหรอ แกกล้าใช้คำนี้กับฉันหรอ ได้เลย
ผมเขย่งปลายเท้าขึ้น แล้วก็
โอ๊ยยยยยยยยยย!!!!!!!!
กัดหูมัน ได้กางยิ่งกว่าเก่าแน่ๆ
"พยอนแพคฮยอน!!!!!! "
"แบร่!!! ;p วันหลังฉันจะไปส่งแกที่ห้องดับจิตด้วยเหมือนกัน ไอ้บ้า"
.
.
.
.
ผมบอกแล้วไง
ขวาร้าย ซ้ายฉิบหายนะครับ ^^
.......................................................................................................................................
พูดคุย
กว่าจะจบตอนนี้ ใช้เวลานานเลย ไรท์งานยุ่งมากกกกกก
.... แต่ไรท์ก็ไม่ลืมของฝากนะ
พระเอกของเราไง พี่ลู่หาญ
เม้น สิ ค่ะ นักอ่าน ทั้งหลาย
ไม่เม้น เดี๋ยวไรท์ กัดคอขาดเลย!!!
ไม่เม้น เดี๋ยวไรท์ กัดคอขาดเลย!!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น