fic LOVE IS TOO DANGEROUS {HANHUN}

ลำดับตอนที่ #5 : love is too dangerous -4

 

        เช้าวันใหม่ที่แสนจะสดใสและซาบซ่า นักเรียนหลายคนกำลังทยอยมาโรงเรียนด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความสดชื่น(?)   เป็นปรกติที่สนามฟุตบอลของโรงเรียน จะถูกจับจองไปด้วยเหล่านักบอล หน้าแข้งเหล็กทั้งหลาย ไม่รู้ว่าเหมือนกันว่า ไอ้พวกนักบอล มันจะรีบตื่นมาโรงเรียนเช้ากันไปถึงไหน ขนาดพวกเด็กเรียนที่เอาแต่เรียน ยังมาโรงเรียนไม่เช้าเท่าพวกนักบอลกันเลย พูดๆไป ที่สนามบาสก็ใช่ย่อยๆซ้อมมันเข้าไป ซ้อมมันให้ตายกันไปข้างนึง เพราะทีมบาสของโรงเรียนกำลังจะเปิดศึกกับทีมบาสอีกโรงเรียนหนึ่ง เหล่านักบาสทั้งหลาย ก็เลยต้องหักโหม ซ้อมบาสกันอย่างบ้าคลั่ง ยิ่งกัปตันทีมบาส สุดหล่อ อย่างคริสแล้ว ซ้อมมันแม่งทุกวันทั้งวันทั้งคืน จนคริสแทบจะได้เมียเป็นลูกบาสอยู่แล้ว หนุ่มหล่อติดอันดับต้นๆของโรงเรียน กำลังจะหมดหล่อลงช้าๆ เพราะหักโหมซ้อมบาส อย่าให้เสียชื่อกัปตันเด็ดขาด  หน้าตาของคริสสดชื่นขึ้นทุกครั้งที่มองไปยังข้างสนาม   เพราะอะไรน่ะหรอ  ก็มี คิมจุนมยอน ซึ่งรับหน้าที่เป็นประธานรุ่น และควบตำแหน่ง ภรรเมียสุดที่รักของท่านคริสคนนี้  คริสที่กำลังเหนื่อย อยากจะได้กำลังใจจากจุนมยอน ก็จะส่งสายตา หวานน้ำตาลเรียกพ่อ มาให้ทันที  จุนยอนก็ทำได้แค่ ยิ้ม กลับไปเท่านั้น  แต่หารู้ไม่ แค่จุนมยอนยิ้มกลับ ก็ทำให้คริสมีกำลังใจเพิ่มขึ้นอีกหลายเท่าตัวนัก  

.
.
.
.
.
.
.
.
   


                      เชอะ !!!         ไอ้ รักเมีย   มากกว่า   เพื่อน
 
                       
                             มึงจำกูไว้นะไอ้คริส  ถ้ากูมีเมียเป็นตัวเป็นตนเมื่อไร กูจะทิ้งมึงไป คอยดู๊ววววววววววว

                     




                                                                    พี่ หาญ คน แมน เซ็ง มาก  !!!!



        ลูหาน เลิกสนใจคู่รักหวานช่ำตรงหน้า แล้วกลับไปตั้งใจเตะบอลเหมือนเดิม   เหตุการณ์เมื่อวานนี้ เขายังจำได้ดีเหลือเกิน  นี่มันอะไรกัน  ทำไมโลกมันถึงกลมเช่นนี้เล่า   หลังจากที่อึ้งไปนานกับคำพูดของคุณนายโอ   คุณนายโอและม๊าของเขา รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยที่ท่านทั้งสองยังเป็นเพื่อนสนิมกันตอนมัธยม หมายมั่นปั้นมือ ลูกๆที่จะเกิดมาในอนาคตให้หมั้นกัน  แล้วหลังจากนั้นที่ต่างคนต่างเรียนมหาลัย ม๊าของเขาก็กลับจีน จากนั้นก็ไม่ได้เจอกันอีก แล้วก็มาเจอกันอีกครั้งตอนที่ลู่หานกำลังจะขึ้น ม.ปลาย ท่านทั้งสองคนวางแผนให้ลู่หานได้พบกับ โอเซฮุน แล้วสุดท้ายก็ทิ้งผมไว้ที่เกาหลี ตามแผนการณ์ที่วางเอาไว้    ลู่หาน และ เซฮุน ไม่ใครรู้เรื่องนี้มาก่อน ก็เมื่อวานนี้แหละที่รู้พร้อมๆกัน
   


                       รู้รึป่าว ว่าต่อจากนี้ ลู่หานต้องกลับบ้านพร้อมเซฮุนทุกวัน ตอนเช้าเป็นอันรู้ๆกันอยู่ว่า ลู่หานน่ะ มาโรงเรียนเช้าแค่ไหน ตอนเช้าเซฮุนก็มีคนขับรถที่บ้านมาส่งเหมือนเดิม  แต่ตอนเย็น ลู่หานต้องไปรอเซฮุนให้กลับบ้านด้วยกัน โดยรถของลู่หานเอง  ไอ้ที่ว่ากลับบ้่านด้วยกันนี่มันไม่ได้หมายความว่าอยู่บ้านเดียวกันหรอกนะ (ถึงแม้ว่าในใจลึกๆจะอยากก็เถอะ) ลู่หานต้องไปส่งเซฮุนที่บ้าน อยู่ทานข้าวเย็นบ้างเป็นบางวัน  แถมอีกอย่างนะ ม๊าของลู่หานก็ไปที่บ้านตระกูลโอทุกวัน ตอนเย็นก็เลยต้องรอรับม๊ากลับคอนโดไปด้วย
                       
                                         



                                      โอ้   ละ   หนอ   ชีวิต   ของ   หาญ (?)

.
.
.
.
.
 

 



           เซฮุน ในขณะนี้  กำลังรู้ว่า กดดันมาก  ก็ตั้งแต่เดินเข้าห้องเรียนมาก็เห็นแพคฮยอนกับคยองซูอยู่ในห้องอยู่แล้ว  เป็นประจำที่สองนี้มาเช้า  เขาตัดสินใจ เล่าเรื่องราวต่างๆเมื่อวานนี้ให้กับเพื่อนรักทั้งสองฟัง ทีแรกก็คิดอยู่เหมือนกันว่าจะเล่าไหม  ก็แพคฮยอนกับคยองซู ดูปลื้มพี่ลู่หานออกขนาดนั้น  แต่หารู้ไม่ เขากลับได้คำพูดที่ไม่คาดคิดของแพคฮยอน


     'รู้อะไรรึป่าวเซฮุน ฉันเห็นพี่ลู่หาน ชอบแอบมองนายบ่อยๆ'


       'ห๊ะ  ไม่มั้ง'


     'ฉันว่าพี่เขาต้องชอบนายแน่ๆ'


       'ห๊ะ  คงไม่หรอกมั้ง'


     'เชื่อฉันสิ แพคฮยอนคนนี้ นอนยันเลย'


       'แล้วถ้า  มันเป็นแบบนั้นขึ้นมาจริงๆ นายจะไม่โกรธฉันใช่มั้ยแพคฮยอน'


     'ฉันไม่ได้ชอบพี่เขาสักหน่อย แต่ถึงจะชอบจริงๆแล้วทำไมฉันต้องโกรธนายด้วยล่ะ'


       'เอ่อ  นั่นสินะ'


     'พี่ลู่หานเขาชอบนาย  จำคำพูดของฉันไว้นะ'

   

          เซฮุนมองดูนาฬิกาข้อมือ  นี่ก็ใกล้จะเข้าเรียนแล้วสินะ เซฮุนเดินไปที่หน้าต่างห้องช้าๆ มองลงไปด้านล่าง เขายังเห็นพวกนักบอลทั้งหลายกำลังเตะบอลกันอยู่สนุกสนาน เขามองไปรอบๆบริเวณสนามบอล เห็นลู่หานนั่งคุยอยู่กับคริสอย่างออกรส  เขากำลังจะหมั้นกับลู่หานในไม่ช้านี้แล้ว  เฮ้อออ  เขาไม่ได้รังเกียจหรือรู้สึกไม่ดีกับลู่หานหรอกนะ  แค่รู้สึกว่ายังไม่อยากหมั้นตอนนี้  เซฮุนคุยเรื่องนี้กับแม่ของเขาแล้ว แต่ดูท่าจะคว้าน้ำเหลว เขาจะทำอะไรได้ล่ะ นอกจากจะตามใจแม่อย่างเดียว    
 
 


         ไม่รู้ว่านานแค่ไหน ที่เซฮุนยืนมองไปยังลู่หานที่อยู่ด้านล่าง  


                                                   

                                                    แต่ทำไมกันนะ  ความรู้สึกนี้  ...  รู้สึกว่า  พอใจ กับคน คนนี้




" เอ๊า  ฮุนมานั่งที่ได้แล้ว" คยองซูหันมาเจอเซฮุนที่กำลังมองออกไปทางหน้าต่าง

"เม่อมองพี่ลู่หานอยู่รึไง เซฮุน" แพคฮยอนพูดขึ้น พร้อมกับยกมือขึ้นเท้าคาง

"อะไรเล่า  ป่าวซะหน่อย"

"ฮุนหน้าแดงหมดแล้วน้า"   ...  เอ๊ะ แดงหรอ ไม่ม้างงง

"อะไรกันเนี่ยสองคนนี้ เดี๋ยวก็งอนหรอก"  แล้วก็เดินไปนั่งแต่โดยดี  ป่าวหรอก กลัวโดนล้อต่างหาก




     -luhan-



 
   หลังจากเล่นบอลจนเหนื่อย ผมก็มานั่งคุยกับไอ้คริส ที่ข้างสนามบอล ส่วนจุนมยอน รายนั้นเป็นถึงประธานรุ่นงานเยอะจะตาย หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้      ..  ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้กับเพื่อนรักคนนี้ฟัง  ไอ้คริสถึงกับช็อคครับ 

"โอ้  มาย  ก๊อสสสสส !!!    อิมพอตซิเบิล   โอ้ววว โน!!!"  ตกใจอินเตอร์อีกนะมึง ฟรายยย

"ร้องอะไรนักหนา มันเป็นไปแล้วอ่ะดิมึง "

"ไอ้ลู่ววว   มึงฟินอ่ะป่าวว่ะ" มันหันมาถามผมตาโต 

"โอ้วววว  มันอะไรที่ฟินมากมายเลยว่ะเพื่อน    .. ไอ้เชี่ยยย เวลานี้มึงอย่าเปลี่ยนเรื่อง"  และตบกะบาลมันไปทีนึง

"อ้าว กูก็นึกว่ามึงจะดีใจ กรี๊ดสาวแตกซะอีก"

"สาวแตกอะไรล่ะ  ตอนนั้นกูพูดอะไรไม่ออกเลยมึง ช็อคเข้าโรงบาลสิไม่ว่า"

"สรุป จะหมั้นกันตอนปิดเทอมนี้ งั้นสี่เดือนที่ยังเรียนอยู่มึงกับเซฮุนก็ต้องศึกษาดูใจกันนะเว้ย"

"กูอ่ะ เต็มใจที่จะศึกษาดูใจ แต่น้องเขาอยากจะดูกับกูรึป่าวก็ไม่รู้"

"เซฮุนน่ะ ชอบคนที่ดูแลเอาใจใส่ทุกอย่างของตัวเอง "

"มึงรู้ได้ไง ไอ้คริส"

"ก็พวกหนุ่มน้อยทั้งสามนั่นน่ะ ชอบมานั่งที่ม้าหินอ่อนข้างสนามบาส มึงก็รู้ว่าไอ้เทามันจีบเซฮุนอยู่ มันถามเรื่องนี้กับกู แต่กูก็ไม่รู้ กูเลยบอกให้มันใจกล้าๆ ไปถามน้องเขา จีบน้องเขาไปเลย แล้วมันก็เดินไปถามจริงๆ แล้วเซฮุนก็บอกเหมือนที่กูบอกมึงนี้แหละ "

"นี่มึงก็ให้ท้ายไอ้เทาหรอว่ะ"

"เอ๊า ก็กูไม่รู้ว่ามึงจะกลายมาเป็นคู้หมั้นน้องเขานี้เว้ย เอาเป็นว่า ตอนนี้กูอยู่ข้างมึงโอเคปร้าาา อยากรู้เรื่องอะไรของเซฮุน มึงถามกูได้เลย"

"เพราะว่ามึงรู้หมดทุกเรื่องใช่ปร้า"  เพื่อนผมนี่น่ายกย่องจริงๆ

"ป่าว เดี๋ยวกูไปถามคยองซู"     =_= อ้าวไอ้นี่

"สาดดดด นึกว่ารู้ดี"




     ตอนนี้ก็เป็นเวลาเข้าเรียนแล้วครับ    โต๊ะเรียนของผมอยู่ติดกับหน้าต่างและอยู่หลังห้องด้วย เป็นมุมที่ดีในการแอบนอนหรือเวลาที่อยากจะชมวิว โต๊ะข้างหน้าผมเป็นโต๊ะของไอ้คริสครับ แต่ตอนนี้มันไม่ได้นั่งเรียนอยู่หรอก ไปซ้อมบาสตามเคย   




     นั่งเรียนก็ไปงั้นแหละครับไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย เกิดมาหน้าตาดีอย่างเดียว เฮ้ออออ  ชีวิตคนหล่อก็เงี่ย    โรงเรียนของเรามีบอร์ดหนุ่มฮอตอยู่ครับ และแน่นอน หนึ่งในหนุ่มฮอตก็ต้องมีผมอยู่ด้วยมันเป็นเรื่องปกติ เราจะมีการจัดอันดับกันทุกเดือน  แล้วไอ้คนที่แม่งครองที่หนึ่งอยู่ทุกเดือนก็คือไอ้คริส แล้วอันดับสองที่ตามมาด้วยคะแนนที่ไล่ตามกันมาติดๆก็คือผมนี่แหละ  เฮ้ออออ ชิวิตคนหล่อก็เงี่ย  

 


    แต่หลายเดือนมานี้ ผมก็ตกอันดับไปที่สามซะงั้น  แพ้เด็กครับ  มันอยู่เกรด11ห้อง2 เพิ่งเข้ามาเมื่อปีที่แล้ว อยู่ชมรมเต้นครับ  ผมยังจำได้ ขนาดมันเพิ่งเข้ามาวันแรก มันก็มีสาวน้อยสาวใหญ่ หนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่ มาตามติดซะแล้ว  เข้ามายังไม่ถึงอาทิตย์ก็ได้รับฉายา  เจ้าชายเย็นชา ไป  

 

    ถามว่าหล่อมั้ย  ก็.. งั้นๆแหละครับ   ผิวสีแทน  ดูเซ็กซี่  ตาคม อาจจะเป็นลมได้ถ้าหากถูกมอง  จมูกโด่ง   ร่างกายเต็มไปด้วยเนื้อกร้ามเป็นมัดๆ และสูงโปร่ง กว่าผม   เอ๊ะ! แล้วกูจะพูดตอกย้ำตัวเองเพื่อออออ  

       

                นั่นแหละครับ  ถามหน่อยเถอะ แบบนี้มันหล่อตรงไหนว่ะ


                (  "ดีกว่ามึงเยอะ"  )  

                ใคร!!!  เมื่อกี้ใครพูด!!!  หาญขึ้นเลย หาญขึ้นเลยครับ แม่งจี๊ดเลย  อย่าให้กูรู้นะ ฝากไว้ก่อน!

 


ถ้าหากผมจำไม่ผิด คงจะชื่อ คิมจงอิน ล่ะมั้ง  แต่ผมก็ได้ยินหลายๆคนเรียกว่า ไค  แล้วใครล่ะ  เอ๊ะ! ใครกัน  โอ๊ย พูดเอง งง เองครับ-_-?


                    ... เฮ้ออออ ชีวิตคนหล่อก็เงี่ย ...  

                   
                    (   ถุย!!!  )      


                     ใคร  ด่า  กู       หาญจี๊ดครับ  หาญจี๊ด                   .... ฝากไว้ก่อนเหอะ

                                                                             
                                                                                 
                                                                                  กูจะไปฟ้องม๊าาาาาา!!!

.
.
.
.
.
.


     
          -sehun-


    ชั่วโมงนี้ เป็นชั่งโมงที่หลายๆคนมีความสุข รวมทั้งผมด้วย  ก็อาจารย์ที่สอนวิชานี้ ดันป่วยอาการน่าเป็นห่วง  เลยทำให้เด็กนักเรียน

ครึ่งห้อง ออกมากระโดดโลดเต้นกัน  ผมหันไปมองแพคฮยอนที่ตอนนี้ กำลังถ่ายเซลก้ารูปตัวเองอยู่  ทำปากจู๋บ้าง  ชูสองนิ้วบ้าง  ทำแก้ม

ป๋องบ้าง น่ารักจริงๆเลย   ส่วนคยองซู ก็กำลังซ้อมบทพูดอยู่  คยองซูถูกเลือกให้เป็นตัวแทนของโรงเรียน ให้ไปทำอะไรสักอย่าง  เลือกไป

สองคนเท่านั่น ส่วนอีกคนนึงที่โดนเลือก คือ ไค ที่อยู่ห้อง2  คยองซูดูตื่นเต้น ที่ได้เป็นตัวแทนของโรงเรียนแล้วก็ได้คู่กับไค ความจริงเรา

สามคนก็ไม่ค่อยรู้จักไคหรอกนะ ว่าเขาเป็นคนแบบไหน แต่ที่ฟังจากคนอื่นเขาพูดกันมา ไคน่ะ พูดได้คำเดียวว่า เพอร์เฟค  พอคยองซู

ได้ยิน เท่านั่นแหละ ยิ่งทำให้ คยองซูยิ่งต้องฝึกซ้อมหนักเข้าไปอีก   แล้วอีกอย่างเราก็ยังไม่เคยเจอหรือพูดคุยกับไคเลยสักครั้ง ..



       ... คำพูด คำนั่นของแพคฮยอนที่ว่า พี่ลู่หานชอบผมน่ะ  รู้มั้ย ว่าผมกำลังคิดมาก รู้สึกไม่อยากเจอหน้าพี่เขาตอนเย็นนี้เลย คุณแม่กับม๊าพี่เขา อยากจะให้เราสองคนชอบคอกันเข้าไว้  แต่ว่า เฮ้ออออ  ถ้าคนเราจะไม่ชอบกัน จะบังคับให้ชอบกันน่ะ มันยากนะ...


"เซฮุนนา  ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ เคลียดเรื่องอะไรอยู่หรอ" เสียงใสใสของคยองซู ถามขึ้น

"เอ๊ะ หรือว่า นายกำลังคิดเรื่องพี่ลู่หานอยู่ ใช่มั้ยล่าาา"  แพคฮยอน ทำไมรู้ทันตลอดเลยนะ

"ป่าวซะหน่อยนะ แค่คิดอะไรเพลินๆอยู่" พูดไปงั้นแหละ

"จริงหรอ แอบหน้าแดงนะนั่น"  เอ๊ะ แดงหรอ  ผมยกมือขึ้นจับหน้าตัวเองทันที

"ดะ  แดง จริงหรอ"  นี่เราหน้าแดงจริงๆหรอ  งืออ  อายแพคฮยอนกับคยองซูอ่าาา

"ป่าวอ่ะ  พูดเล่น  ฮ่าฮาฮา  ตกใจรึไง"

"งือออ  แพคฮยอนง่าาาา"  แพคฮยอนนั่งหัวเราะใหญ่เลย  อายนะเนี่ย

"เซฮุน แล้วพี่เทา รู้รึป่าวว่านายจะหมั้นกับพี่ลู่หาน"  คยองซูถาม พร้อมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย

"เอ่อออ  ไม่รู้สิ พี่ลู่หานอาจจะบอกไปแล้วก็ได้" คงงั้นมั้งนะครับ

"แต่เราว่า พี่ลู่หานคงไม่บอกใครหรอก ถ้าจะบอกก็คงจะบอกที่คริส " อืม คยองซูพูดถูก เพราะพี่ลูหานสนิมกับพี่คริสมากที่สุด

"ถ้าไอ้พี่เทามันรู้เข้า จะเป็นไรรึป่าว" อืม นั่นสินะ

"ไม่ใช่ว่า ไอ้พี่เทามันจะ วูซู ใส่พี่ลู่หานหรอกนะ ดีไม่ดี อาจจะวูซูใส่เราด้วยก็ได้" แพคฮยอนตื่นตระหนก เข้าไปใหญแล้วครับ

"อย่าพูดแบบนั้นสิ ฉันกลัวนะแพคฮยอน"  จริงๆน้าาา

"คงไม่หรอกมั้ง ถ้าถึงเวลานั่นจริง พี่เทาอาจจะทำใจได้ก็ได้นะ" คยองซูผู้แสนดี มองโลกในแง่ดีเสมอ

"จะทำได้จริงหรอ จีบเซฮุนมาตั้งแต่เข้าเกรด7แล้วนะ 5 ปีแล้วนะคยอง"

"แต่ฉันว่า พี่เขาอาจจะเลืกยุ่งกับฉันไปเลยก็ได้นะ" ผมก็ขอมองโลกในแง่ดีด้วยเช่นกัน

"อืมๆ พี่เทาไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้ยซักหน่อยนะ แพคฮยอน"

"อะไรกันเนี่ยสองคนนี้  ไม่เชื่อฉันกันหรอ  อย่างน้อยก็ต้องมีท้าดวลกันบ้างแหละน่า "

"งืออออ ฉันกลัวนะแพคฮยอน"   TT_TT  แม่ครับ น้องฮุนกลัว





.

.

.

.

     หยุดเรื่องน่ากลัวทั้งหลาย แล้วไปกินข้าวกลางวันกันเถอะครับ..

 พวกเรามาที่โต๊ะประจำที่นั่งกันทุกวัน ผมกับคยองซูรับหน้าที่ไปซื้อข้าว ส่วนแพคฮยอนก็จะไปซื้อน้ำมารอ   ผมกับคยองซูเดินจับมือกันมาเรื่อยจนถึงร้านประจำที่เรามาซื้อทุกวัน ถึงเด็กจะเยอะสักหน่อย แต่จะทำไงได้ล่ะ ก็ร้านป้าคนนี้น่ะอร่อยอย่าบอกใคร แถมป้าเจ้าของร้านยังใจดีกับพวกผมสามอีกด้วยนะ ฮะฮะ ก็เพราะพวกผมน่ารักไง อิอิ 

"ไงจ๊ะ วันนี้ทานเหมือนเดิมใช่มั้ย^^"

"ครับผม^^ "  เพราะว่าไม่รู้จะกินอะไรจึงสั่งเหมือนเดิมได้ทุกวัน

"เอ้า ได้แล้วจ๊ะ สามจาน 9000 วอนจ๊ะ^^"

"นี่ครับ ขอบคุณครับคุณป้า^^" คยองซูยื่นเงินให้คุณป้า พร้อมกับขอบคุณ เราก้มหัวเล็กน้อย

"^^"



  ผมกับคยองซูเดินถือจานข้าวกันมาจนถึงโต๊ะประจำของเรา เห็นแพคฮยอนยืนคุยอยู่กับผู้ชายคนนึงยืนหันหลังอยู่   โอ๊ะ! นั่น ใช่ นายไครึป่าวนะ   ผมกับคยองซูมองหน้ากันอย่างรู้กัน  แล้วรีบเดินไปที่โต๊ะทันที   

"มีอะไรรึป่าว" ผมเดินตรงไปที่ไคทันทีเพราะกลัวว่าถ้าไปช้าแพคฮยอนอาจจะพูดจาไม่ดีใส่ก็ได้

"อ๊ะ! นั่นไง คยองซูมาแล้ว" แพคฮยอนพูด  
        แล้วไคก็ค่อยๆหันมา มองผมและคยองซูสลับกันไปมา

"คนไหนคือ โดคยองซู" ไคพูดเพราะทนสงสัยไม่ไหว

"ฉะ  ฉันเอง มีอะไรรึป่าว?" 
       
        ไคหันไปมองหน้าคยองซู หน้าของคยองซูตอนนี้เต็มไปด้วยความกังวล  แต่รู้สึกจะมองนานไปนะนั่น   คยองซูที่ถูกมองก็ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่มองหน้าไคอย่างกล้าๆกลัวๆ   

"นายมีอะไรกับฉันรึป่าว?" คยองซูถามขึ้นอีกครั้ง

"อะ เอ่อ  ตอนเลิกเรียนอาจารย์นัดนายกับฉันไปซ้อมบทด้วยกัน"

"ที่ไหนหรอ??"

"ห้องของชมรมเต้น คงไม่ว่าอะไรนะ เพราะฉันมีซ้อมเต้นก็เลยไม่อยากเดินไปไหนไกล มาได้ใช่มั้ย"

"ห้องของชมรมเต้น  ได้สิ เลิกเรียนแล้วฉันจะรีบไปนะ"

"อืม อย่าลืมซะล่ะ ฉันไปก่อนล่ะ"

"อืม แล้วเจอกันนะ ^^"


     คยองซูยิ้มให้ตาหยี ก่อนที่นายไคจะเดินออกไปจากกลุ่ม   หน้านายไค นิ่งมาก ดูเป็นผู้ใหญ่ที่สุขุมมากเลยที่เดียว

"หน้าไอ้หมอนั่น มันเป็นตะคิวรึไง ยิ้มหน่อยอ่ะเป็นมั้ย" จะใครพูดซะอีกนอกจากแพคฮยอน


 

     สรุปว่า  .. ตอนเย็นเลิกเรียน  เราก็ต้องแยกกันไปคนละคนละทางกันเลย  คยองซูต้องไปชมรมเต้นซึ่งห้องของชมรมเต้นอยู่กันคนละตึกกับอาคารเต้น  แพคฮยอนรอคนขับรถมารับที่หน้าโรงเรียนเหมือนเดิม   ส่วนผม  ก็ต้องไปที่สนามบอลรอพี่ลู่หานเตะบอล   


   ...  รู้สึกว่า   ไม่อยากให้ถึงตอนเย็นเลยเเหะ  ยังไม่อยากเจอหน้าพี่ลู่หานเลย   คุณแม่ฮะ น้องฮุนเครียดจังเลยฮะ

 

       แต่จะทำไงได้ล่ะ  เมื่อในที่สุดแล้ว ตอนเย็นก็ต้องมาถึงอยู่ดี 


 

       



            -kyungsoo-




       กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

  อ๊ะ! ออดเลิกเรียนดังแล้ว  ผมรีบเก็บของทุกอย่างบนโต๊ะเข้ากระเป๋าเป้ทันที ผม ฮุน และก็แพค เราแยกกันตรงหน้าอาคารเรียน

ผมรีบเดินไปอีกตึกนึง จุดมุ่งหมายคือ ห้องของชมรมเต้น  ผมก็ไม่เคยไปหรอกนะ นี่แหละครั้งแรก แอบตื่นเต้นนิดหน่อย ผมอยู่ชมรมร้องเพลงน่ะครับ  มันอยู่คนล่ะฟากกับชมรมเต้นเลยล่ะ  ผมกับแพค เราอยู่ชมรมร้องเพลงเหมือนกัน  ส่วนเซฮุนอยู่ชมรมเต้นเหมือนกับไคนั่นแหละครับ เซฮุนก็เพิ่งจะสมัครเข้าชมรมเมื่อเปิดเทอมนี้เอง แต่ว่าสองคนนี้ไม่เคยเจอกันหรอก เพราะว่าเซฮุนน่ะ เรียนกับรุ่นพี่ที่ชื่อยุนโฮ พี่ยุนโฮเต้นเก่งมาก เขาเลยได้เป็นประธานชมรม  ส่วนไค จากที่ผมฟังมาจากเพื่อนหลายๆคน เขาเต้นเก่งมากพอสมควรเลยล่ะ ตอนนี้ไคกำลังซ้อมเต้นเพื่อจะไปออดิชั่นที่ค่ายอะไรสักอย่าง  ปกติซ้อมที่ห้องของชมรมอีกห้องหนึ่งเป็นห้องเล็ก แต่พอเลิกเรียน ไคจะมาซ้อมที่ ห้องของชมรมเต้นจริงๆที่เป็นห้องใหญ่  อ๊ะ ผมรู้ดีเกินไปรึป่าวเนี่ย  ก็ผมไปสืบมาหมดแล้วนี่นา^^





    ในที่สุด  ผมก็มายืนอยู่ตรงหน้าประตูของห้องชมรมจนได้ 

 ผมควรเปิดประตูเข้าไปเลยรึป่าวนะ  เอ๊ะ! หรือจะเคาะประตูก่อนดี ในห้องจะมีใครอยู่รึป่าว แต่มีคนบอกว่าตอนเย็นเลิกเรียนไคจะซ้อมเต้นที่ห้องนี้คนเดียว   อืออออออ    เอาไงดีล่ะ   ถ้าเปิดเลยเดียวจะโดนหาว่าเสียมารยาท   เคาะก่อนเข้าล่ะ

  ก๊อก ๆๆ
 

 

"ฉันเข้าไปนะ "  แล้วผมก็เปิดประตูเข้าไปช้าๆ


     เห็นไคนั่งพิงกำแพงยืดขาอยู่  หน้าของไคเหมือนกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่  รู้สึกว่าเขาจะมองไม่เห็นผมนะ

 
     ผมเดินเข้าไปไกล้ๆ แล้วสะกิดไหล่ของไคเบาๆ

 
     เขาหันมามองหน้าผมอย่างรวดเร็ว  แล้วก็ลุกขึ้นทันทีด้วย 

   
     ผมมากวนเวลาพักของเขารึป่าวนะ


"นาย กำลังพักเหนื่อยอยู่รึป่าว? ขอโทษนะที่มากวน"


"ป่าวหรอก  ฉันว่า เราซ้อมบทกันเลยดีกว่า"

    




       

         -kai-




    ผม คิมจงอิน  ใครๆต่างก็เรียกผมว่า ไค   ผมไม่ซีเรียสอยู่แล้วว่าใครจะเรียกผมว่าอะไร   



   ผมย้ายมาเรียนที่โรงเรียนนี้เมื่อปีที่แล้ว เพราะว่าย้ายบ้านมาอยู่ที่โซล     เข้ามาวันแรก ผมก็รู้สึกว่าอึดอัดซะแล้ว ก็ผมน่ะ มีครค่อยตามอยู่ตลอดเวลาเลยนี่ครับ จะทำอะไรมันก็รู้สึกว่าอึดอัดไปซะหมด ผมก็เลยทำเป็นไม่สนใจเข้าไว้   กลับกลายเป็นว่า  ผมได้รับฉายา เจ้าชายเย็นชาไปซะงั้น


 

        ผมไม่รู้หรอกครับว่า ที่นี่เขามีบอร์ดหนุ่มฮอตอะไรนั่นอยู่ด้วย ผมไม่ได้สนใจอะไรด้วยซ้ำ  จนเพื่อนๆในห้องบอกให้ผมลองไปดู ผมก็ไปดูครับ  มันบอกว่า ความจริงพี่ที่ชื่อ ลู่หาน อะไรนั่น อยู่ที่สองมาตลอด แต่เดี๋ยวนี้กลับกลายเป็นว่าผมได้ที่สองไปครอง  ส่วนคนที่ได้ที่หนึ่งน่ะ ชื่อ คริส ล่ะมั้ง ผมยอมรับเลยครับว่าพี่เขาหล่อจริงๆ แถมยังเป็นถึงกัปตันทีมบาส  ส่วนพี่ที่ชื่อ ลู่หาน ก็ได้ข่าวมาว่าเป็นกัปตันทีมฟุตบอล ตอนที่ผมเห็นพี่เขาครั้งแรก ผมก็นึกว่า พี่เขาเคะซะอีก  ซะที่ไหนได้ พี่เขาแมนมากเลยต่างหาก   ผู้ชายสมัยนี้ มองที่หน้าอย่างเดียวไม่ได้เลยจริงๆ



    ผมอยู่ชมรมเต้น  ความจริงแล้วผมเรียนเต้นมาตั้งแต่เด็ก  ทำให้ผมมีทักษะในการเต้นเป็นเลิศ  ผมอยู่ที่นี่ พูดได้เลยล่ะว่าผมน่ะ  เป็นถึงตัวท็อปของชมรม พี่ยุนโฮบอกผมว่า ปีหน้าเขาก็ต้องไปต่อมหาลัยแล้ว เขาจะยกตำแหน่งประธานชมรมให้กับผม



   ผมเป็นตัวแทนของโรงเรียน ไปแนะนำโรงเรียน เรื่องโรงเรียนต้นแบบอะไรสักอย่าง  

 

      ตอนพักเที่ยงของวันนี้ผมเจออาจารย์เข้า  อาจารย์เขาอยากให้ผมกับ คยองซูอะไรนั่นเริ่มซ้อมบทพูดเป็นคู่ได้แล้ว ให้ผมไปนัดกับ อีกคนซ้อมบทพูด ตอนเย็นเลิกเรียนของวันนี้    พร้อมกับชี้ไปที่โต๊ะตัวนึงที่มีชายตัวเล็กนั่งอยู่หนึ่งคน ผมคิดว่า ผู้ชายคนนั้นต้องเป็นโดคยองซูแน่

 

     ผมก็เลยเดินเข้าไปหา โด คยองซู ทันที

   

"นี่นาย"   

"หืม  อะไร?"     โดคยองซู หันหน้ามาทางผม ถามอย่่างสงสัย

"อาจารย์ ให้เราสองคน ไปซ้อมบทด้วยกันตอนเย็นนี้"

"อะ  อะไรของนาย??"     โดคยองซู ถามพร้อมกับขมวดคิ้วสงสัย 

"ฉันไม่ชอบพูดอะไรซ้ำๆนะ  ไม่ได้ฟังฉันพูดรึไง!"

"นี่!!! อะไรของนายห๊ะ!!! พูดอะไรไม่รู้เรื่อง!!!" โดคยองซู ลุกขึ้น แถมยังตวาดใส่

"หึ!! หรือว่านายลืมว่า เป็นตัวแทนโรงเรียนคู่กับฉันน่ะ โดคยองซู"

"ตัวแทนโรงเรียน  โดคยองซู   ฉันชื่อ พยอนแพคฮยอน โว๊ย!!!"

"อ้าว แล้วโดคยองซูอยู่ที่ไหน"

"ไปซื้อข้าว!!!"

"ไปนานรึยัง  เมื่อไรจะกลับ"

"เอ๊ะ!! ถามมากจริงว่ะ ถ้าอยากเจอก็รอๆไปเหอะ!!!"

"อ๊ะ! นั่นไงคยองซูมาแล้ว"


   ผมหันหลังไป  เจอหนุ่มน้อยสองคนถือจานข้าวอยู่

"คนไหนคือ โดคยองซู"

"ฉะ  ฉันเอง มีอะไรรึป่าว"

  ผมหันไปมองชายตัวเล็ก ตาโตคนนั้น  ...



 

        โลกของผม..         กำลังหยุดหมุนรึป่าวนะ

 

          ให้ตายสิ    ความรู้สึกนี้....



ไม่จริงใช่มั้ย ....   ผมโดนดวงตานั้นสะกดเข้าซะแล้ว



ดวงตาของ        โดคยองซู

"นายมีอะไรกับฉันรึป่าว?"  เสียงนั้น  ทำให้ผมหลุดออกจาก ภวังค์

"อะ เอ่อ ตอนเลิกเรียนอาจารย์นักนายกับฉันไปซ้อมบทด้วยกัน"  ให้ตายสิ  นี่ฉันพูดติดขัดด้วยงั้นหรอ

"ที่ไหนหรอ?"  อย่าทำหน้าแบบนั้นใส่ฉันได้มั้ย

"ห้องของชมรมเต้น คงไม่ว่าอะไรนะ  เพราะฉันมีซ้อมเต้นเลยไม่อยากเดินไปไหนไกล มาได้ใช่มั้ย" ต้องเกร็งเสียงให้ปกติที่สุด

"ห้องของชมรมเต้น ได้สิ เลิกเรียนแล้วฉันจะรีบไปนะ"

"อืม อย่าลืมซะล่ะ ฉันไปก่อนล่ะ"  

"อืม  แล้วเจอกันนะ"




       รอยยิ้มสุดท้ายที่ผมเห็น   ผมรีบหันหลังออกมาจากตรงนั่น






.
.
.
               "ฮึ  มาเร็วๆล่ะ  ฉันจะรอนาย โดคยองซู"





     ตอนนี้ ผมซ้อมเต้นอยู่ เพราะว่าผมกำลังจะไปออดิชั่น   ที่ค่ายSM   ที่นั่นกำลังเปิดรับสมัครเร็วๆนี้  
   ผมเห็นว่า  มันเป็นโอกาสที่หายาก  อยากลองทำดูสักครั้ง

   



    ผมรู้สึกเหนื่อยนิดหน่อย ก็เลยมานั่งพัก พิงกำแพงนั่งยืดขา  พร้อมกับ  คิดถึง  ...



 

ดวงตา


รอยยิ้ม


ของ...  โดคยองซู    ไปด้วย

        



 
     ผมรู้สึกได้ถึงแรงสะกิดที่ไหล่เบาๆ     ผมหันหน้ามาแล้วเจอกับ       โดคยองซู           มาตั้งแต่เมื่อไรน่ะ

 ผมรีบลุกขึ้นทันที


"นาย กำลังพักเหนื่อยอยู่รึป่าว  ขอโทษนะที่มากวน"  คยองซู ก้มหน้าเล็กน้อย ราวกับเด็กที่กลัวแม่ดุ

"ป่าวหรอก ฉันว่าเราซ้อมบทกันเลยดีกว่า" 









.
.
.
.  

                       ฮึ   โดคยองซู  ฉันว่า ฉันกำลังตกหลุดรักนายเข้าให้แล้วล่ะ



                          และ ต่อไปนี้  นายจะได้เจอฉันทุกวันเลยล่ะ





 

........................................................................................................................................................................................




                        พูดคุย

   ไค ออกแล้วววว   ไรท์คิดนานมากว่าจะให้ไคคาแร็กเตอร์แบบไหนดี

แบบนี้อ่ะ  ดีแล้วเนอะ 

 และไรท์ ไม่ลืม ที่จะให้ของฝากนะเคอะะะะะะ

 

 

      



















 

 

เฮ้ยยยยยย!!!!!!!!  เม้นหน่อยสิว่ะ!!!  ไรท์ขึ้นเลยครับ  ไรท์ขึ้นเลย


ไม่ได้ดั่งใจไรท์หรอ   เดี๋ยวปั๊ดๆ



:)  Shalunla