fic LOVE IS TOO DANGEROUS {HANHUN}

ลำดับตอนที่ #4 : love is too dangerous -3

           -baekhyun-
 

      สวัสดีครับ ผมแพคฮยอนเองนะ ใครๆต่างก็เรียกผมว่า คุณหนูแพค ก็แน่ล่ะ ผมเป็นถึงลูกชายคนเดียวของเจ้าของสายการบินชื่อดังของเกาหลี ใครๆก็บอกว่า ผมน่ะเอาแต่ใจ ใจร้อน ขี้โมโห อยากรู้จริงๆว่าใครมันบังอาจว่าฉันแบบนั้น ถ้ารู้นะ แม่จะตบให้คว่ำเลยคอยดู
   เพื่อนรักของผม คือ เซฮุน กะ คยองซู เราสามคนเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่ขึ้นม.ต้น จนถึงตอนนี้ ชีวิตในแต่ล่ะวันของผมก็ไม่มีอะไรมาก ตื่นเช้ามาโรงเรียน แต่ยิ่งเรียนก็ยิ่งปวดหัวขึ้นทุกวัน การบ้านไม่เคยทำ เช้ามาก็ลอกคยองซูอย่างเดียว ก็ แหมมม เพื่อนผมอย่างคยองซูน่ะ ทั้งน่ารัก ทั้งเรียนเก่ง แถมยังป็อปปูล่าสุดๆ ที่ผมยังเรียนอยู่ได้ ก็เพราะคยองซูเลยนะเนี่ย   
  หลายคนสงสัยว่า ทำไมผมกะไอ้ชายปาร์คเจอกันทีไร ตีกันได้ทุกครั้ง   ผมกับชานยอลอ่ะ เรารู้จักกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว ก็แม่ผม กับ แม่มัน เป็นเพื่อนรักกันน่ะสิ   


               ย้อนกลับไป เมื่อสมัยยังเป็นวัยเยาว์

"แพคคฮยอน ลูกแม่ วันนี้แม่มีเพื่อนเล่นมาเล่นกับเราด้วยน้าา" 

"ใครฮะคุณแม่ คุณแม่จะมีน้องให้แพคฮยอนหรอฮะ"เด็กน้อยพูดขึ้นด้วยความสงสัย

"ป่าวจ๊ะ เดี๋ยวคุณน้าปาร์คก็มาแล้ว มาพร้อมกับเพื่อนเล่นของแพคฮยอนไงจ๊ะ"

"เค้าเล่นกับเด็กขี้เหร่อย่างแพคฮยอนหรอฮะ" เด็กน้อยแพคฮยอนทำหน้าเศร้า

"ใครบอกว่า ลูกแม่ขี้เหร่ แพคฮยอนน่ารักจะตาย"

"มีเพื่อนที่โรงเรียนบอกฮะ ว่าแพคฮยอนขี้เหร่ ไม่น่ารัก แถมยังบอกว่าแพคฮยอนหน้าเหมือนลูกหมาด้วยฮะ"

"เพื่อนคนนั้นเป็นใคร ชื่ออะไร บอกแม่ได้ไหมครับ"

"มันชื่อ   ไอ้หยอย ฮะ" แพคฮยอนแล้วทำหน้าโมโหทันที

เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น พร้อมกับหญิงสาววัยกลางคนคนหนึ่ง ที่จูงมือเด็กผู้ชายมาด้วย  แม่ของแพคฮยอนเดินเข้าไปหาสองแม่ลูกนั่นทันที แม่ของแพคฮยอนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แล้วจูงมือเด็กชายคนนั้นเดินมาหาแพคฮยอน   

"นี่ไงจ๊ะเพื่อนเล่นของแพคฮยอน" 

แพคฮยอนตาโตทันที แล้วตะโกนออกมาเสียงดังลั่นบ้าน

"ไอ้หยอย!!!"


...    นั่นแหละครับ ความหลังที่ยังจดจำได้อย่างแม่นยำ  ก็ตอนเด็กๆผมโดนเพื่อนในห้องคนนึง ตัวสูงๆ หูกลางๆ ขาโก่งๆ หัวหยอยๆ ล้อประจำว่า ไอ้ลูกหมา ผมล่ะเบื่อหน้ามันจริงๆ    เคยได้ยินสุภาษิตนี้บ้างไหมครับ ว่า เกลียดอะไรก็ได้อย่างนั้น ผมอยู่ห้องเดียวกับมันตั้งแต่อนุบาลยันมัธยม แต่ก็นะ.. ผมรู้สึกชินกับที่มันล้อผมได้ทุกวันซะแล้ว  เดี๋ยวนี้ไอ้ชายปาร์คมันไม่ค่อยเข้าเรียน เพราะมันเป็นเด็กกิจกรรมซะมากกว่า อีก2เดือนข้างหน้ามีแข่งบาสระดับจังหวัด และแน่นอนฮะ ก็ไอ้ชายปาร์คมันอยู่ชมรมบาสนี่ แล้วมันก็ยังติดอันดับหนุ่มฮอตของโรงเรียนอีกด้วย  เหมือนชีวิตจะเพอร์เฟคนะ  แต่ติดที่ว่า มันเลี้ยงหมาไว้ในปาก อ้าปากพูดที่ไร ก็จะมีน้องหมานับร้อยพันออกมาวิ่งเล่น ในโพรงปากของมัน
....   อ้าว  แล้วผมเล่าเรื่องของอิชายปาร์คมันทำไมเนี่ย  แหม แล้วก็ไม่มีใครเตือนซะด้วยนะ ...

   
 อ่อ ลืมเล่าไป เรื่องที่ผมแอบปลื้มพี่ลู่หาน ไม่ค่อยอยากจะเล่าหรอกนะ  แต่ขอเล่าหน่อยเถอะ  
ณ  ช่วงพักกลางวัน


"เดี๋ยวฉันกับเซฮุนไปซื้อข้าวให้เอง นายนั่งรออยู่ตรงนี้แปบนะ" เสียงของคยองซูผู้แสนดีดังขึ้นหลังจากหาโต๊ะนั่งได้แล้ว
"อืม เดี๋ยวฉันไปซื้อน้ำมารอเลยนะ"  เซฮุนกับคยองซูออกไปซื้อข้าว แล้วผมก็เดินไปซื้อน้ำ เป็นแบบนี้ทุกวันฮะ  
ผมเดินมาเรื่อยๆจนเห็นร้านน้ำที่เต็มไปด้วยเด็กนักเรียนมากมาย ด้วยความที่ผมตัวเล็กทำให้ผมโดนเบียดเข้าไปในร้าน   โอ้ยยย  อึดอัดโว้ย ใครแม่งผลักกูเข้ามาว่ะ  ...
    
          "โอ๊ยยยย!!! ใครเหยียบเท้าว่ะ!!"                                                                                                                                      

ผมร้องออกมาเสียงดัง เพราะผมรู้สึกว่ามีเท้าผู้ชายใหญ่ๆเหยียบเข้าเต็มๆที่เท้าอันบอบบางและขาวสวยของผม   เจ็บสาดดดดด

"พี่เหยียบเองแหละครับน้องสาว" มีเสียงหนึ่งดังขึ้นผมรีบหันกลับไปมองทันที เป็นรุ่นพี่ปี3หน้าแก่เกือบเท่าพ่อผมอยู่คนนึง 

"จะหาเรื่องกันรึไงห๊า!!  อีกอย่างนะ แหกตาดูด้วยใส่ชุดนักเรียนชาย เป็นผู้ชายเว๊ย!!"ผมหันไปตะคอกใส่หน้าทันที บังอาจทำฉับเจ็บ

"โอ้โห  เหวี่ยงซะด้วย ถูกใจพี่จังเลยครับน้อง  พยอนแพคฮยอน" มันชะโงกหน้ามาอ่านป้ายชื่อที่เสื้อนักเรียนผม

"แต่ฉันไม่ถูกใจแก ไอ้พี่... " แล้วผมก็ชะโงกหน้าไปดูป้ายชื่อมันบ้าง "อีชอนไช   กร๊ากกกก  ใครแม่งตั้งชื่อว่ะ " สงสัยตอนเด็กๆหน้าแม่งคงเหมือน ไส้เดือน  กร๊ากกกกกก   ฮาเหยี่ยวเล็ดแล้วครับตอนนี้

                 แต่ว่า...
                          ผมก็ลืมมองหน้ามันไป... พอนึกได้ปุ๊บ ก็เห็นเลยครับ
                                    มันกำลังหน้าแดง  ลมออกหู  แยกเขี้ยว แถมยังทำจมูกบานใส่ผมอีกด้วย
                                                อีชอนไช กำลังแผ่รังสีอำมหิต และง้างหมัดกำลังต่อยหน้าผม!!!
                                                                 มึงตายศพไม่งามแน่ๆ พยอนแพคฮยอน

 หมัดมันพุ่งมาแล้ว

เฟี้ยวววว  <เสียงเอฟเฟ็ก หมัดกำลังพุ่ง>

แว๊กกกกกกกกก   <แพคฮยอน กรีดร้องในใจ อย่างบ้าคลั่ง>

กูกำลังจะตายยยยยยย!!!   <และบ้าคลั่ง ยกกำลัง 10>

หมับ !!!

โอ๊ะ!!!  OoO!
  

 ...  ขยายภาพอย่างเร่งด่วน!   ด่วน!!   ด่วน!!!

 เป็นภาพของชายคนนึง ยืนอยู่ตรงหน้าของผม เขาตัวใหญ่กว่าผม  เขาจับแขนของไอ้ชอนไชเอาไว้...

"ไอ้ลู่  มึงมาขวางกูทำไม กูจะต่อยหน้าไอ้เด็กปากดีนี่"

"มึงถึงกับต้องใช้กำลังกันเลยหรอว่ะ"  เสียงหล่อซะด้วย

"มึงจำที่อาจารย์พูดได้ป่ะ  ถ้ามึงยังมีเรื่องทะเลาะวิวาทอีก มึงจะโดนพักการเรียน นี่กูเตือนมึงดีๆนะเว๊ย"    อีชอนไชทำหน้าสลดทันที พร้อมกับก้มหน้าทำหน้าเหมือนกำลังคิด    แล้วมันก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองหน้าเพื่อนตัวเอง

"อือ กูลืมไป  กูผิดเองแหละ"  จากนั้น ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าผม ก็ค่อยๆหันหลังกลับมา  

"น้องไม่เป็นอะไรนะครับ ไอ้นี้มันก็เป็นยังงี้แหละ พี่ขอโทษแทนมันด้วยล่ะกัน"  โอ้วววว   หล่อ ใช้ได้

"เอ่อ  ไม่เป็นไรหรอกฮะ แต่ก็ขอบคุณมากนะฮะ ... คือ พี่ชื่อไรหรอ" ผมรีบเปลี่ยนตัวเอง เป็นเวอร์ชั่นใส แบ๊วทันที

"ลู่หานครับ น้องชื่อ แพคฮยอนใช่มั้ย พี่จะจำไว้นะ"  ปลื้มสุดๆ

"ไอ้ลู่เป็ดดดด   กินข้าวโว้ยยยยย" มีเสียงใครคนนึงตะโกนเรียกพี่ลู่หาน แต่เสียงนี้มันคุ้นๆแฮะ     ผมหันไม่ทางต้นเสียง   โอ๊ะ! นั้นพี่คริสนี่ อย่าบอกนะว่าเป็นเพื่อนกับพี่ลู่หานน่ะ ผมก็ไปที่ชมรมบาสกับคยองซูบ่อยๆ ทำไมไม่เคยเห็นเลยนะ

"อ้าว  ไงแพคฮยอน มาซื้อน้ำคนเดียวหรอ คยองซูกับเซฮุนล่ะ"  พี่คริสเอ่ยทักขึ้น

"ไปซื้อข้าวฮะ เอ่อ  ผมว่า ผมไปดีกว่า ป่านนี้คยองซูกับเซฮุน ซื้อข้าวมารอผมแล้วล่ะ"

"อืมๆ  แล้วก็อย่าลืมงานที่พี่สั่งด้วยนะ"   ผมยิ้มจนตาหยีไปหนึ่งที แล้วหันหลังเดินออกมา
  ใช่แล้วครับ  ผมได้รับมอบหมายภารกิจอันใหญ่หลวงของพี่เขาไว้  พี่คริสบอกว่า  ไม่ไว้ใจใครนอกจากผม  ใช่แล้วครับ งานนั้นก็คือ...
      . 
      . 
      .
      .
      .
    ...           กรีดกันผู้ชายทุกคนที่เข้ามายุ่งกับคยองซู!!!

พี่คริสบอกว่า   นี่คืองานระดับชาติ  ผมล่ะอยากจะถามกลับจริงๆ ว่าพี่คิดได้ไงเนี่ย     แต่ผมเห็นหน้าพี่คริสดูจริงจัง ก็เลยคิดว่าไม่  ถามจะดี

กว่า   คนอะไรหวงน้องซะยิ่งกว่างูจงอางหวงไข่  แล้วเพื่อนผมจะมีแฟนได้มั้ยเนี่ย...     เฮ้อออออ






   เข้าห้องเรียนคาบบ่าย  ผมรีบเล่าเรื่องที่ผมไปเจอมาเมื่อตอนกลางวันให้ คยองซูกะเซฮุนฟัง    คยองซูน่ะ ไม่ว่าผมจะเล่าอะไร พูดอะไร ไร้

สาระแค่ไหน  คยองซูก็รับฟังอย่างสนุกสนานเสมอ ส่วนเซฮุนก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้างแล้วแต่อารมณ์ในช่วงนั้นของมัน  แต่ตอนนี้ อาจารย์ยังไม่

เข้าสอน เซฮุนก็หลับไปแล้ว


"โอ๊ะ พี่ลู่หานน่ะหรอ ที่เข้ามาช่วยแพคน่ะ" คยองซูทำตาโต

"อืม ใช่ๆ เห็นว่าเป็นเพื่อนพี่คริส แต่ทำไม ไปที่ชมรมบาสที่ไรก็ ไม่เคยจะเห็นพี่ลู่หานเลย"

"นี่ แพคไม่รู้จักพี่ลู่หานหรอ พี่ลู่หานก็เป็นกัปตันทีมฟุตบอลไง พี่เขาออกจะดังนะ"

"อ๊ะ  จริงหรอ "  ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ชมรมฟุตบอลอยู่ตรงส่วนไหนของโรงเรียน  ...แอบโง่เนอะ เอ๊ะ ด่าตัวเองทำไมว่ะ -_-??

"ฮ่าๆ ก็แพคน่ะ  ไม่ค่อยสนใจ ดูกีฬาเลยน่ะสิ"    เออว่ะ  จริงด้วย

"นั่นสิๆ เฮ้อ ฉันว่าฉันต้องหัดดูกีฬาซักหน่อยแล้วล่ะ"

"แพคก็ดูบาสบ่อยไม่ใช่หรอ เห็นพวกนักบาสมาจีบเต็มเลยนี่"

"เอ่อ ความจริงแล้ว ฉันก็ดูไปงั้นแหละ ไม่รู้เรื่องหรอก แล้วไอ้พวกที่มาจีบแต่ละคนน่ะ ไม่สเป็คฉันซักคน คยองซูเองก็ใช่ย่อยซะที่ไหน"

"พวกนั่นจีบได้ไม่นานหรอก ก็โดนพี่คริสจัดการซะหมด"

"ฉันอยากเห็นหน้าแฟนนายในอนาคตจังเลยคยองซู จะเป็นใครกันน้า  ใครกันที่จะมาสู้รบกับพี่คริส"

"แต่ฉันอยากเห็นหน้าแฟนนายมากว่าอีกน่ะแพค ใครกันน้า ที่จะเปลี่ยนคุณหนูแพคได้"

"ชาตินี้ฉันจะมีแฟนรีป่าวก็ไม่รู้" ผมนั่งเอามือเท้าคางตังเอง

"เขาว่ากันว่า คนที่ใช่ อาจจะอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากตัวเรานะ หรืออาจจะเป็นคนที่เราไม่คาดคิด" คยองซูพูดและยิ้มจนตาหยี

"คนที่เราไม่คาดคิด และอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลงั้นหรอ"  อืมมมมมมม  ใครกันน้า 







 กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง!!!!!!!





...      ออดเลิกเรียนดังแล้วหรอเนี่ย  ยังเรียนไม่เข้าใจเลยซักนิด     ผมหันซ้ายมองไปทางเซฮุนที่กำลังเก็บของเข้ากระเป๋าเป้   หันขวามอง

ไปทางคยองซูที่กำลังเก็บของเข้ากระเป๋าเช่นกัน แล้วผมก็มองตรงไปข้างหน้า เม่อมองสูตรคณิตศาสตร์ต่างๆบนกระดาน ที่เรียนเท่าไรก็ไม่

เคยเข้าหัว สูตรอะไรนักหนาก็ไม่รู้  ฉันเป็นนายกได้เมื่อไร ฉันจะออกกฎหมายใหม่ ยกเลิกการเรียนคณิตศาสตร์ ตลอดไป      

 ผมเรียนสอบได้คะแนนดีก็เกือบจะทุกวิชา  แต่วิชาที่เรียนเท่าไรก็ไม่เคยสอบผ่านเลยก็มีคณิตศาสตร์นี่แหละ    

ผมเลิกมองกระดาน แล้วหันไปมองข้างหลัง นั่นคือโต๊ะของอิชายปาร์ค วิชาที่มันเข้าเป็นประจำก็คือวิชาคณิตศาสตร์ ทำไมกันนะ ทั้งๆที่มัน

เป็นเด็กกีฬาแท้ๆ แต่อิชายปาร์คมันกลับเรียนดีเกือบทุกวิชา  ยิ่งคณิตศาสตร์ แม่ง เก่งชิบหาย  ขนาดคยองซูที่ว่าเรียนเก่งทุกวิชา บ้่างก็ครั้ง

ก็สอบได้คะแนนน้อยกว่าไอ้หยอยมันซะด้วยซ้ำ


"มองหน้าฉันทำไม ฉันหล่อล่ะสิ" ไอ้หยอยพูดขึ้น หลังจากที่มันเก็บของเข้ากระเป๋าหมดแล้ว

"-_-;  บ้านแกมีกระจกมั้ยห๊ะ"

"อ้าว ก็เห็นเอาแต่จ้องหน้า ก็นึกว่านายจะคิดพิศวาสฉันขึ้นมา"

โป้ก!!!


"โอ๊ยยย!!!"  ผมเอาสมุดคณิตที่ยังไม่ได้เก็บเข้ากระเป๋า ยกขึ้นมาฟาดไปที่ไหล่ของมันไม่แรงนัก

"ฉันฟาดไม่แรงซักหน่อย ทำไมร้องดังจังว่ะ เจ็บรึไง"

"ป่าว ไม่เจ็บ"

"แล้วจะร้องเสียงดังทำไม"

"มันเป็น ฟีลลิ่ง >_<"

"หรอ ฟีลลิ่งหรอ   งั้นแกตายยยยยย!!!"

"ว๊ากกกกกกกกกกก!!!"

       
     ผมยกไม้บรรทัดอันยาว ขึ้นมา  ไอ้หยอยลุกขื้นจากที่นั่งอย่างรวดเร็ว ผมมันวิ่งหนีผม ผมวิ่งไล่มัน  วิ่งไล่กันไปมารอบห้องเรียน ไอ้หยอย

กำลังกรีดร้อง  จนในที่สุดมันก็วิ่งออกจากห้องไป พร้อมกับหันมาแลบลิ้นใส่ผม  เออ อย่าให้ฉันขายาวกว่านี้นะ ไปงั้นฉันวิ่งตามแกทันไปนาน

แล้วโว๊ย  แน่จริงขาสั้นได้แบบฉันป่าว แต่จากที่ดูขามันยาว ไม่แน่จริงนี่หว่า 


"แพคฮยอน นี่นายจะไม่กลับบ้านใช่มั้ยเนี่ย" เซฮุนพูดขึ้น

"ฉันเก็บกระเป๋าให้เสร็จแล้วล่ะ" คยองซูเก็บกระเป๋าให้ผมเป็นประจำ

"นี่... วันนี้เลิกเร็วไปดูพี่คริสซ้อมบาสกันมั้ย" คยองซูพูด พร้อมกับทำตาแป๋วใสผมและเซฮุน

"อืม    ก็ดีเหมือนกันนะ จะได้นั่งทำการบ้านด้วยกันเลย " เซฮุนเสนอ   เด็กเรียนจริงๆ

"อืมๆ จริงด้วย วันนี้การบ้านเยอะด้วย ช่วยกันทำจะได้เสร็จเร็วๆ" เฮ้อออ   คยองซูก็อีกคน ถ้าสองคนนี้ว่าไง ผมก็ว่างั้นแหละครับ

"ป่ะ งั้นก็รีบไปเหอะ"  จากนั้นเราสามคนก็เดินออกไปจากห้อง






                 ณ   บริเวณม้าหินอ่อน ใกล้สนามบาส...

   
...  เราสามคนทำการบ้านกันไป คุยกันไป กินขนมกันไป นี่ผมก็ไม่อยากจะโม้หรอกนะแต่ขอโม้นิดนึงเหอะ  เราสามคนนับได้ว่าเป็นหนุ่มน้อย

ที่ป็อปปูล่าใช่ย่อยๆอยู่เหมือนกัน  ไอ้ขนมที่นั่งกินกันอยู่นี่ ไม่ได้เสียเงินซื้อมาหรอกนะ  แค่เราก้าวเข้ามาในบริเวณสนามบาส พวกนักบาสที่

กำลังซ้อมบาสกันอยู่ ก็วิ่งเข้ามาหาเราทันที ส่วนมากพวกนักบาสจะมาหาผมซะมากกว่าคยองซูกับเซฮุน  คยองซูเป็นที่รู้กันอยูว่า ใครยุ่งเป็น

อันโดนพี่คริสกระทืบตายแน่ๆ   ส่วนเซฮุน ก็มีพี่คนนึงชื่อ เทา คอยส่งสายตาหวานมาหาตลอดๆ ใครเห็นก็รู้ว่า ห้ามยุ่งกับเซฮุนเด็ดขาด ถ้า

ไม่อยากโดนกังฟูฟาดหน้าแหก พี่เทาน่ะ ที่บ้านพี่เขาเป็นสำนักกังฟูนะครับ   ส่วนผมน่ะหรอ ไม่มีใครคอยหวง ไม่มีใครคอยส่งสายตาหวาน

ช่ำมาให้หรอก  ส่วนมากก็จะเป็นสายตาที่กวนอวัยวะเบื้องล่างสุดจากไอ้หยอยซะมากกว่า สักวันนึงแกต้องตายคามือฉันแน่!!!



        "สวัสดีครับ น้องแพคฮยอน"
         "น้องแพคฮยอน ทำไรอยู่ครับ"
          "วันนี้น่ารักจังครับ น้องแพคฮยอน"
           "พี่ซื้อขนมมาฝากครับ น้องแพคฮยอน"      

      และอีกหลายๆน้องแพคฮยอน ที่ผมต้องฟังทุกๆครั้งที่มาที่สนามบาส  จะเหวี่ยงใสก็ไม่ได้ ก็พวกพี่ๆนักบาสชอบเอาดอกไม้ ขนม และของอีกมากมาย มาให้ผมตลอด     หน้าตาดีก็เงี้ยแหละ  ^-^ 
    

    ตอนนี้เราก็ทำการบ้านกันเสร็จแล้ว  คยองซูกำลังเพลิดเพลินไปกับการดูพี่คริสเล่นบาส    เซฮุนก็กำลังก้มหน้าอ่านหนังสือ    ผมก็กำลัง  
 
  ดูพี่คริสเล่นบาสเหมือนกัน แต่ดูไปดูมาก็รู้สึกเบื่อเหมือนกันนะ  
 
  ผมหันหน้าไปทางสนามบอล แล้วผมก็เห็นพี่ลู่หาน !!!   

 พี่ลู่หาน กำลังเตะบอลอยู่กับพวกน้องๆหลายๆเกรด  ว้าว พี่ลู่หานเล่นบอลเก่งจัง   ผมเลิกสนใจบาสแล้วหันมาสนใจบอลทันที ถ้าจะพูดให้  

 ถูก ต้องพูดว่า หันมาสนในคนเล่นบอลทันที กิกิ    โอ๊ะ!!  นี่เราตาฝาดไปรึป่าว พี่ลู่หานหันมายิ้มให้ผมด้วย แอบเขินนะเนี่ย   ผมยิ้มกลับให้พี่

 ลู่หานทันที  ถ้าถามว่า ผมชอบพี่ลู่หานมั้ย จะบอกว่ายังไงดีล่ะ มันก็ไม่ถึงกับคำว่า ชอบ หรอกนะ แค่รู้สึกว่า พี่เขาดูน่าคบ ดูใจดี ดูมีเสน่ห์  

 และ จากที่ผมได้สำรวจใบหน้าของพี่ลู่หาน ดูไปดูมา หน้าพี่เขาก็ดูคล้ายๆกับเซฮุนยังไงก็ไม่รู้    ผมหันไปมองหน้าเซฮุนแล้วก็หันกลับมา  

 มองหน้าพี่ลู่หานอีกครั้ง  โอ๊ะ! คล้ายกันจนเกือบเหมือนเลยแหะ  
     
 
            พี่เขาละสายตาไปจากผม จากที่ผมมองๆดู พี่ลู่หานกำลังมองเซฮุนอยู่  ผมเห็นพี่เขาแอบอมยิ้มด้วยอ่ะ ผมหันหน้าไปมองเซฮุนอีก

ครั้ง เซฮุน ที่ไม่รู้เรื่ิองอะไรกำลังตั้งใจอ่านหนังสือ ไม่ได้หันไปมองพี่ลู่หานสักนิดเดียว  ผมหันหน้ากลับไปมองพี่ลู่หานอีกทีนึง พี่เขาก็ยังมอง

ไปที่เซฮุนอยู่  อย่าบอกนะ ว่าพี่ลู่หานชอบเซฮุนน่ะ แต่จะชอบเซฮุนก็ไม่แปลก เซฮุน มีคนมาชอบเยอะจะตาย  พี่ลู่หานที่เมื่อกี้ยังอมยิ้งอยู่แต่

ตอนนี้กลับกลายเป็นว่า กำลังยิ้มซะจนแก้มฉีก   ผมหันไปมองเซฮุนอีกครั้ง เจ้าหมอนี้ก็ไม่รู้จะเด็กเรียนไปไหน อ่านอยู่ได้หนังสือน่ะ  ไม่รู้รึไง

ว่ามีคนเขาแอบมองอยู่ แล้วผมก็หันไปมองพี่ลู่หานอีก(..ผมรู้สึกว่า คอผมเริ่มจะเคล็ดแล้ว..)  พี่เขาเลิกมองไปแล้ว กลับไปเตะบอลต่อ มองๆ

ไปพี่ลู่หานก็เหมาะกับเซฮุนเหมือนกันนะ ว่ามั้ย...


   ตุ้บ!!!!!



  โอ๊ะ!!!    OoO!!
    

  จังหวะนั้นเอง  ผมรู้สึกว่าเหมือนมีลูกกลมๆ สีส้มๆ กำลังลอยเชี่ยวหน้าผม  ใครโยนมาว่ะ!!!!!!!


"ใครโยนลูกบาสมาว่ะ !!!"       ผมลุกขึ้นแล้วตะโกนทันที


"ฉันเองแหละ"         ไอ้หยอย   แกอีกแล้วหรอ


"ไม่มองเลยรึไงว่ามีคนนั่งอยู่น่ะ ห๊า!!!"


"ก็คนมันเตี้ยอ่ะ  ก็เลยมองไม่ค่อยเห็น "       มันพูดพร้อมกับยักคิ้วไปด้วย


"ไอ้หยอย"


"อารายหราาา"


"แกตายยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"



"แว้กกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"




..................................................................................................................................................................................................................................................................

                     

              ของแถม เล็กๆ น้อยๆ   จากไรท์
 
          พูดคุย
 

   ในที่สุด ตอนที่4ก็เสร็จสักที   #ปาดเหงื่อ
 พอดีไรท์เตอร์ไม่ค่อยมีเวลาอัพสักเท่าไร    ไม่ว่ากันนะคนดี >_<

 หายไปนาน เลยมีของแถมมาให้  หวังว่าจะชอบกันนะค่ะ   กร๊ากกกกกกกกก 


                                              เม้นให้เค้ามั่งจิ ตัวเอง  ./////.






    




     

:)  Shalunla