fic LOVE IS TOO DANGEROUS {HANHUN}

ลำดับตอนที่ #3 : love is too dangerous -2

                                                                       
     -luhan-
  ผม ลู่หาน ผมย้ายมาเรียนที่เกาหลี ตั่งแต่เกรด10 จนตอนนี้ ผมอยู่เกรด12 ล่ะ  3ปีที่ผมอยู่ที่เกาหลีด้วยตนเอง ความจริงตอนแรกผม
ไม่ได้อยากมาหรอกนะ ก็แหมมมม ต้องจากบ้านเกิดเมืองนอน อีกอย่าง ป๊ากับม๊าบังคับให้มาเรียนให้ได้ ทั้งๆที่ผม ไม่ได้ภาษาเกาหลีเลย
แม้แต่น้อย มาตอนแรกก็เอ๋อแดกเลยครับ ไม่รู้อะไรสักอย่าง แต่ตอนนี้ไม่มีปัญหาและ  ผมพูดได้ เขียนได้ จนบางคนถึงกับคิดว่าผมเป็น
คนเกาหลีซะด้วยซ้ำ  ก็คนมันทั้งหล่อ  ทั้งเก่ง ก็อย่างนี้แหละ กร๊ากกกกกกกกก
...    ที่จริงแล้วผมสงสัยอยู่เหมือนกันว่า ทำไมป๊ากับม๊าถึงอยากให้ผมมาเรียนเกาหลีกันนัก  ตอนนี้รู้แล้วล่ะ
         
       ก็มีว่าที่ลูกสะใภ้อยู่ที่เกาหลีน่ะสิ!!!
 
  ผมขอเล่าย้อนกับไปเมื่อเช้า ตอนที่ผมเดินเข้ารั้วโรงเรียนมา...
  
     
       .....หลังจากที่ผมขขับรถออกมาจากคอนโด เพื่อมาโรงเรียนตามปกติเหมือนทุกวัน จอดรถไว้หน้าโรงเรียนตามปกติ ผิดปกตินิด
หน่อยตรงที่วันนี้ผมมาสายนิดหน่อย  ก็เมื่อคืนดูบอลดึกไปหน่อย ก็มันเป็นนัดสำคัญนี่นา แมนยู ปะทะ ลิเวอร์พูล   ผลที่ออกมาคือแมนยู
ชนะ ฮ่าฮาฮา ลิเวอร์พูลแม่งกาก  มันจะสู้แมนยูสุดที่รักของผมได้ยังไง     เอ่ออออ..   คือ  ผมออกนอกเรื่องมาไกลไปใช่ป่ะ   งั้นเข้า
เรื่องเดิมเลยนะ ...   ปกติแล้วผมมาโรงเรียนเช้าทุกวัน เพื่อมาเตะบอลกับเพื่อน เพราะจะได้เล่นบอลได้นานๆ   ผมเดินเข้ามาพร้อมกับ
เสียงแซวดังลั่น  ไม่ได้แซวผมนะ ผมมองตรงไปข้างหน้าเพราะอยากรู้ว่่าเสียงแซวนั่นเป็นของใคร...   เออ ที่แท้ก็น้องเซฮุน เกรด11
ห้อง1  นั้นเอง ผมยอมรับนะ ว่าน้องเขาน่ารักจริงๆ  เวลาน้องเขาโปรยยิ้ม มันช่างน่ารักเหลือเกิน  ในใจน่ะ ผมก็อยากเดินเข้าไปบอกว่า  
 'น้องครับ สนใจเป็นเด็กพี่มั้ยครับ' แต่เพราะว่าผมน่ะกลัวจะโดน ไอ้เทา ถีบหน้าหงายน่ะสิ ไอ้นี้ยิ่งบ้าๆ อยู่...    ดูสิ น้องเขาโปรยยิ้มไม่หยุดเลย  แหมมมม น่ารักจริ๊งงงง  ผมเลิกสนใจน้องเซฮุน แล้วมุ่งตรงไปที่ สนามบอลทันที  เห็นเพื่อนรักของผมอย่าง ไอ้คริส นั่งอยู่ข้างสนามบอล ฮึๆๆ  คอตกเลยสิมึง ลิเวอร์พูลมึง แพ้แมนยูกู  กร๊ากกกกกกกก ว่าแล้วก็เดินไปล้อมันสักหน่อย

"เห้ยยยย  เครสสสส  เมื่อคืนเมิงได้ดูบอลอ่ะป่าวว่ะ"  ผมพูดแล้วเดินไปอยู่ตรงหน้าไอ้หล่อมัน

"เมิงงงงง  ไอ้ลู่เป็ด แมนยูเมิงขี้โกง" ไอ้คริสชี้หน้าผมทันที

"หราาา  ไม่ใช่ว่าทีมเมิงกากหรอแว๊"  มันทำหน้าเหมือนกับจะมาต่อยหน้าผมยังไงก็ไม่รู้ โถ่ กูรู้ว่ามึงไม่ต่อยกูหรอก แต่มึงจะเอาฟันจอบมึงฟันเข้าหน้าหล่อๆของกูชิมิล่า  กูกลัวจอบมึงมากกว่าหมัดมึงอีกนะ  กร๊ากกกกก

"นัดเมื่อคืนมันพลาดเว้ยยย แหม คนเราก็ต้องมีผิดพลาดบ้าง จริงปร้าาาา" แหม ทีนี้ล่ะ แอ๊บแบ๊ว น่ารักตายห่าเลยยย

"มึงนี่ก็บ้าเนอะ เป็นถึงกัปตันทีมบาส แต่มาเล่นบอลกับกูได้ทุกเช้า" ผมนั่งลงข้างคริส

"จุนมยอน บอกว่ากูสูงเกินเขาไปไกลล่ะ ทำอะไรก็ไม่ค่อยถนัด เล่นบาสมากๆเดี๋ยวจะสูงเกินไปอีก"

"ทำไรไม่ค่อยถนัดนี่มึง หมายความว่า ยางงายยย ทามอารายกานนน ที่ว่าไม่ค่อยถนัดน่ะ" เมิงงงง ไอ้เครสสส อิน่าเกียจ พูดไรเนี่ยย

"กูหมายถึง เวลากอด เวลาซบอะไร อย่างเงี้ย กูไม่ทำอะไรไปมากกว่านั้นหรอกมึง"

"จริง ง่าาา กูมิเชื่อเมิงหรอก "   จุนมยอนที่ว่านี่ คือ .....   เมียอิคริสมันเองคร๊าบบบบบบบ  แม่งหนีผมไปมีเมียตั้งแต่ปีก่อน จำไว้นะเมิง

"จริงสิว่ะ ไอ้ลู่เป็ดดดด  เมิงคิดไรอยู่เนี่ยยย  หน้าตอนนี้มึงหื่นได้อีกนะ" 

"อ้าวว สาดดดด คบกันมาตั้งปีกว่าๆ มึงไม่คิดจะล่วงเกินจุนมยอนหน่อยไงว่ะ"  ถ้ามึงไม่คิดนี่แสดงว่ามึงเป็นคนดีพอสมควร

"คิดสิว่ะ"  นั่นไงมึงคิด  ไอ้เงิง  ไอ้เลววววว

"แต่จุนมยอนขอกูไว้ ว่ารอให้พร้อมอีกหน่อย มากที่สุดกูทำแค่ลวนลามว่ะ" แหมมม พูดมาได้นะ  ไอ้หน้าด้าน

"มึงเหอะ ไอ้ลู่ มึงไม่คิดจะชอบใครบ้างรึไงว่ะ"   คริสถามด้วยความสงสัย

"ชอบหรอว่ะ  ก็ไม่รู้ดิ  แต่ถ้าสนใจเป็นพิเศษอ่ะ มีอยู่คนนึง" หน้าไอ้คริสสงสัยยิ่งกว่าเก่าอีกครับตอนนี้

"เห้ยยยยย  จริงหรอแว๊ ใครว่ะเมิงงง บอกกูมาเดี๋ยวนี้" สายตามันโรคจิตได้ใจผมมากกก

"ก็น้องเซฮุนไงว่ะ  น่ารักได้ใจกูเลยว่ะ อยากได้เป็นเด็กในฮาเร็ม กร๊าาาาก"  ได้น้องฮุนมาสักคน ฟินเวอร์

"น้องเซฮุนหรอว่ะ ไอ้เทามันก็ตามจีบอยู่นี่ ไม่เห็นจะติดสักที น้องเขาคนจีบครึ่งโรงเรียนเลยนะเว้ย"

"กูอยากได้น้องเขามาเป็นเด็กกูว่ะ คำว่า 'อยากได้' อ่ะ  มันใช้ได้กับคำว่า 'สนใจเป็นพิเศษ' ได้รึป่าวว่ะ" 

"กูว่าไม่ว่ะ เท่าที่กูฟัง กูว่ามึงชอบน้องเขาแล้วล่ะ" ชอบงั้นหรอ ผมก็คิดว่าอย่างนั้นเหมือนกัน

"อืม  กูว่ากูชอบน้องเซฮุนว่ะ"

"เฮ้ย ออกตัวแรงนะเมิง กูช่วยจีบเอาป่าว มึงก็น่าจะรู้นะว่ากูเป็นพี่ชายต่างแม่ของคยองซู" คริสมันเป็นพี่ชายที่หวงน้องพอสมควรเลยครับ

"ไม่เอาอ่ะ กูจีบเองดีกว่า มีความสามารถพอเว้ย" ผมกำมือทุบอกตัวเองอย่างมั่นใจ

"เออๆ แล้วแต่มึง กูอยากเล่นบอลล่ะ ไปเล่นกันเดี๋ยวเข้าเรียนซะก่อน"  

      ผมเตะบอลทุกเช้า ทุกเย็น เห็นผมกวนส้นตีนแบบนี้ แต่ผมเป็นถึงกัปตันเชียวนะ เก่งล่ะสิ ไม่ต้องชมมากนะ เดี๋ยวเขิน  ไอ้คริสมันมาโรงเรียนเช้า เพราะมันมากับคยองซู น้องมันเป็นเด็กเรียนชอบมาโรงเรียนเช้าๆ  ทุกเช้ามันก็มานั่งรอผมอยู่ที่ข้างสนามบอล แต่ว่าตอนเย็นมันไม่เล่นบอล  มันไปเล่นบาสสุดที่รักของมัน พวกนักบาสกลับบ้านเย็นทุกวัน คยองซูก็อยากดูพี่ชายซ้อมไปด้วย แล้วก็นั่งคุยกับพี่สะใภ้อย่างจุนมยอนไปด้วย แต่พวกที่กลับเย็นๆส่วนมากจะเป็นนักกีฬาถึกๆทั้งนั้น แล้วอีกอย่างคยองซูเป็นหนุ่มน้อยผู้แสนดี ที่ชอบโดนชายถึกๆทั้งหลาย จู่โจมอย่างไม่ทันตั้งตัว เช่น เมื่อหลายอาทิตย์ที่แล้ว คยองซูโดนชายสามคนมาล้อมเอาไว้หมดทุกด้าน พวกมันจับแขนทั้งสองข้างของคยองซูไว้ด้านหลัง และกำลังจะอุ้มคยองซูไป แต่ด้วยความโชคดีที่ไอ้คริสมันเป็นโรคหวงน้อง ว่าทำไมคยองซูถึงไม่มาสักทีก็เลยเดินออกไปตามหา พอไปเห็นคยองซูโดนอุ้มเท่านั้นแหละ  โอยยย  ไม่อยากพูดเลย สรุปคือ ไอ้สามคนนั้นเข้าโรงพยาบาลรักษาตัวด่วน  ผมยอมรับเลย  ไอ้คริส มึงแมนมาก หลังจากนั้นมันก็ไม่เคยให้คยองซูกลับบ้านเย็นพร้อมมันอีกเลย

     นี่ก็เย็นล่ะ ไว้ใช่ปร้าาา  ผมเล่นบอลเหมือนเคยกับน้องๆหลายๆเกรด  มองดูนาฬิกาข้อมือ ก็รู้ว่ามันเย็นมากแล้ว อยากกลับคอนโดไปนอนล่ะ ผมเดินไปที่โรงจอดรถอย่างรวดเร็ว ขึ้นรถด้วยความว่องไว และขับรถออกจากโรงเรียนไปยังคอนโดด้วยความเร็วแสง  ผมเดินมาถึงหน้าห้องจนได้ ผมกดรหัสผ่านเข้ามาในห้อง และเริ่มรู้สึกถึงพลังงานแปลกๆบางอย่าง มันคืออะไรน่ะหรอ  ไอ้พลังงานแปลกๆที่ว่าเนี่ยคือ ผมเดินเข้ามาในห้องใช่ป่ะ แล้วพรมเช็ดเท้าที่มันอยู่หน้าห้องอ่ะ ปกติมันเป็นลายลูกฟุตบอลไง แต่ตอนนี้มันเป็นรูปหมูน้อยน่ารักไปซะแล้วอ่ะ  แล้วพนังห้องของผมที่ปกติเต็มไปด้วยแมนยู แต่ตอนนี้ทำไมมันมี เบนเท็น มาติดเพิ่มด้วยว่ะ ผมเดินลึกเข้ามาเรื่อยๆจนถึงหน้าประตูห้องนอน ที่ปกติ มันมีป้ายชื่อเขียนว่า ลู่หาน ตัวใหญ่สีแดงสด แต่ตอนนี้มันกลายเป็นตัวสีชมพูดูแล้วหวานแหวว เขียนว่า เสี่ยวลู่ ซะงั้น เฮ้ยยย ให้ตายเถอะโรบิ้น ผมทนสงสัยไม่ไว้ ผมเปิดประตูห้องเข้าไปทันที 
   ปัง
ภาพที่ผมเห็นอยู่ตอนนี้คือ ม๊าผมที่กำลังแกะโปสเตอร์แมนยูผมออกแล้วเตรียมตัวจะติด โปสเตอร์เกิลกรุ๊ปอย่างโซนยอชิแด ผมเห็นดังนั้นแล้วก็รีบพุ่งตัวไปจับมือม๊าด้วยความไวที่ไม่สามารถมองเห็นด้วยตาเปล่าได้

"ม๊า จะทำไรอ่ะ ติดแมนยูกลับให้ผมเลยนะ"  ผมถามทันทีที่พุ่งตรงมาถึงม๊า

"อ้าว เสี่ยวลู่ กลับมาแล้วหรอลูก ม๊ากลับมาจากจีนทั้งทีน่ะ หัดดีใจซะบ้างนะ" ประโยคหลังแม่พูดเสียงดังพร้อมกับตบหัวผมดัง ป้าบ

"โหยย ม๊าอ่ะ จะมาทำไมไม่บอกล่ะ แล้วมาเปลี่ยนห้องผมให้เป็นแบบนี้ได้ไงอ่ะ"

"ก็ม๊าเดินเข้าห้องมาก็เจอแต่แมนยูเต็มห้องเลย ม๊าเบื่อก็เลยหาอะไรมาตกแต่งสักเล็กน้อย"

"ผมไม่ชอบอ่ะม๊า เอาออกเหอะนะ นะ นะ" ไม่มีใครเคยเห็นผมในมุมแบบนี้หรอกครับ นอกจากม๊าผมแค่คนเดียว

"อุ๊ย ม๊าลืมไปเลย ม๊านัดเพื่อนเอาไว้ แล้วเสี่ยวลู่ต้องไปกับม๊าด้วย"

"ถ้าผมไปด้วย ม๊าต้องทำให้ห้องผมกลับมาเป็นเหมือนเดิมนะ โอเคปร้า" เรื่องนี้ต้องมีต่อรอง

"ได้ ม๊าโอเคก็ได้ ป่ะเรารีบไปกับเถอะ"  
  

        ผมขอขยายภาพตอนนี้ใหญ่ๆ ม๊าผมที่บอกว่านัดเพื่อนไว้ตอนนี้หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้  เพื่อนของม๊าตอนนี้นั่งอยู่ตรงข้ามกับผม เธอชื่อน้า โอ โซฮี คุณน้าบอกว่าจะแนะนำลูกชายให้รู้จัก อยากรู้ซะแล้วสิ ว่าจะน่ารักเหมือนน้องเซฮุนที่ผมหมายปองได้รึป่าวน้าาา
"อ้าว น้องฮุนกลับมาแล้วหรอลูก เข้ามาสิจ๊ะ แม่คนมาแนะนำให้รู้จัก" คุณน้าพุดขึ้นเมื่อเห็นลูกชายตนยืนอยู่หน้าประตู ผมมองตามทันที ลูกชายของคุณน้าคือ น้องเซฮุนงั้น แบบนี้สินะที่เขาเรียกว่า พรหมลิขิต
"น้องฮุนนี่ พี่ลู่หานนะ ลู่หานนี่เซฮุน ลูกชายน้าเองจ๊ะ" คุณน้าพูดแล้วยิ้มจนตาหยี ผมหันไปยิ้มให้น้องเซฮุน เพราะหุบยิ้มไว้ไม่ไว้  น้องเซฮุนก็หันกลับบมายิ้มให้ผมเช่นกัน โอ้ยย อย่ายิ้มมากสิครับน้อง พี่จะลอยแล้วคร๊าบบบ คนอะไรก็ไม่รู้ น่ารัก โดนจายยยย
"รู้จักกันเอาไว้นะจ๊ะเด็กๆเพราะในอนาคต เราสองครอบครัวก็จะกลายเป็นทองแผ่นเดียวกันแล้ว"
"ห๊ะ" ไม่ใช่เสียงผมนะ เสียงน้องเซฮุน   ถามว่าตกใจไหม ตอบได้เลยว่า มากกกก ตอนนี้ตาผมหลุดออกมานอกเบ้าแล้วคร๊าบบบ


   
      
                        พูดคุย
  ขอโทษนะค่ะที่มาอัพช้า พอดีไรท์เตอร์ติดกีฬาสี
 ไรท์เตอร์ขอขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่าน   แต่ไรท์เตอร์
อยากได้คอมเม้น ถ้าไม่มีใครเม้น ไรท์เตอร์ก็ไม่รู้ว่าฟิคเรื่องนี้ดี
รึป่าว ไม่รู้ว่าควรปรับปรุงตรงไหนบ้าง และไม่รู้ว่ารีดเดอร์ชอบไหม
ไรท์เตอร์จึงคิดว่า จะหยุดแต่งดีไหม หรือ แต่งต่อแต่ถ้าไม่ว่างจริงๆ
ก็ไม่แต่ง 
  



:)  Shalunla