ฤทัยนาคราช

 หญิงสาวหยุดยืนเหม่อมองออกไป ตรงข้ามโบสถ์นั้นเเลเห็นเป็น เเม่น้ำสายยาวที่ไหล สงบนิ่ง ไม่มีใครรับรู้ได้ถึงความคิดภายในใจของเธอ ทันใดนั้น ในเเม่น้ำเกิดปรากฎการณ์เเปลกประหลาด สายน้ำเริ่มไหลวน ราวกลับว่ามีบางสิ่งบางอย่างเคลื่อนไหวอยู่จากนั้นก็มีเสียงคล้ายระเบิดใต้ผิวน้ำ ดังตู้มเป็นระยะๆ  ภาพทั้งหมดเกิดขึ้นเเละจบลงอย่างรวดเร็ว หญิงสาวหลุดจากภวังค์ความคิด เธอกำลังจะก้าวขาเข้าไปในประตูโบสถ์ กลับมีบางสิ่งรั้งตัวเธอไว้ เธอหันกลับไปดู สิ่งที่เธอเห็นทำให้เธอต้องตกตะลึงไปชั่วขณะ เป็นร่างงูตัวใหญ่ ลักษณะของงูตัวนี้ไม่เหมือนกับงูทั่วไป ตาของมันมีสีเเดงคล้ายกับทับทิม เมื่อผิวของมันต้องเเสงเเดดพลันสะท้อนเป็นสีทองประกายระยิบระยับ ส่วนหัวของมันมีลักษณะเหมือนหงอน งูตัวนั้นกำลังหายใจอย่างโรยริน ผิวของมันมีร่องรอยของบาดเเผลฉกรรจ์เต็มไปทั่ว มันกำลังบาดเจ็บอย่างเเสนสาหัส มันหันหน้ามามองเธอ ราวกลับว่ากำลังขอความช่วยเหลือ เธอรวบรวมความกล้า ค่อยๆเอื้อมมือไปสัมผัสที่งูตัวนั้นอย่างเเผ่วเบา พลางกระซิบว่า 

     " พี่งูจ๋า อย่าพึ่งเป็นอะไรไปนะ เดี๋ยวฉันจะพาพี่ไปหาหมอ " พูดจบ เธอก็ใช้เรี่ยวเเรงทั้งหมดที่เธอมี อุ้มงูตัวนั้นไปที่รถ เเล้วมุ่งหน้าไปโรงพยาบาลสัตว์ที่อยู่ใกล้ๆบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว 

     คุณหมอกำลังเร่งช่วยชีวิตงูตัวนั้น ภายนอกห้องฉุกเฉิน หญิงสาวได้เเต่นั่งคอยลุ้นฟังผลการรักษาอย่างร้อนใจ คุณหมอเปิดประตูออกมาเเจ้งข่าวให้ทราบว่า  " งูที่คุณพามารักษา รอดเเล้วนะครับ " เสียงของคุณหมอกล่าว 

     " ขอบคุณมากค่ะ คุณหมอ "  หญิงสาวยิ้มด้วยความดีใจ 

     หมอกล่าวต่อด้วยความสงสัย " อาการมันหนักพอสมควรครับ เเต่ว่าตอนนี้ปลอดภัยเเล้ว ตั้งเเต่ผมเป็นหมอมา ยังไม่เคยเห็นงูสายพันธุ์เเบบนี้มาก่อน เเปลกมาก ไม่ทราบว่าคุณไปเจอมันที่ไหนมาครับ " 

     หญิงสาวไม่อาจจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้นให้ใครฟังได้ เพราะหากใครได้ฟัง คงคิดว่าเธอเป็นบ้า เธอจึงเลี่ยงตอบไปว่า " อ่อ คือเรื่องมันยาวนะค่ะ ว่าเเต่จะพามันออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่คะ " เธอกล่าวถามเปลี่ยนเรื่อง 

     " เดี๋ยวทำเเผลให้มันเสร็จ คุณก็พามันกลับบ้านได้เเล้วครับ งูตัวนี้เป็นงูของคุณใช่ไหมครับ " หมอยังกล่าวถามต่อด้วยความสงสัย เพราะด้วยลักษณะที่เเปลกตา

     " ไม่ใช่ค่ะ พอดีไปเจอมันบาดเจ็บ เห็นเเล้วก็อดสงสารไม่ได้ รีบพามาที่นี่น่ะค่ะ สัตว์ก็มีชีวิต มีจิตใจ เหมือนกับคน รักชีวิตของตัวเองเหมือนกัน ฉันช่วยได้ก็เลยช่วยค่ะ "

     " คุณนี่เป็นคนใจดีจริงๆนะครับ " คุณหมอกล่าวด้วยน้ำเสียงชื่นชม 

     " ขอบคุณค่ะ " หญิงสาวเอ่ย

     สักพักใหญ่ๆก็มีผู้ช่วยหมอเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน ตรงมาหาที่คุณหมอกับเธอยืนอยู่  " งูที่คุณพามารักษาทำเเผลเสร็จเเล้วครับ เข้าไปรับมันได้ครับ " 

     เธอเดินเข้าไป มองเห็นมันหายใจอย่างเป็นปกติ บาดเเผลของมันได้รับการรักษาเเละพันไว้ด้วยผ้าพันเเผล เธอค่อยๆใช้มือลูบมันอย่างเเผ่วเบา คล้ายมันเริ่มที่จะรู้ตัว มันลืมตาของมันขึ้นมามองดูเธอ

     " พี่งู ปลอดภัยเเล้วนะ เจ็บไหม เดี๋ยวก็หายเเล้ว " เธอพูดกับมันราวกับว่ามันจะเข้าใจสิ่งที่เธอพูด

     มันหลับตาลงอีกครั้งด้วยความล้าจากบาดเเผล เธออุ้มมันกลับไปที่รถของเธอ เเละมุ่งหน้าขับรถกลับไปยังที่ที่เธอเจอมัน ตอนนี้มันเริ่มรู้สึกตัวอีกครั้ง มันเลื้อยมาบนตักของเธอ คราเเรกเธอก็รู้สึกระเเวง หากเเต่มันไม่ได้ทำอะไรกับมาขดตัวอยู่บนตักของเธอ จนเธอขับรถมาถึงวัดเเห่งนี้ เธอเปิดประตูรถเเละก็อุ้มงูตัวนั้นไปวางไว้ที่หน้าโบสถ์ ที่เดิมที่เธอเจอมัน เธอวางมันลงอย่างทะนุถนอม กลัวว่ามันจะได้รับการกระทบกระเทือนไปถึงเเผล มันลืมตาขึ้นมามองเธออีกครั้ง เธอส่งยิ้มให้งูตัวนั้น เเละยังคงพูดกับงูว่า 

     " พี่งูจ๋า ต่อไปนี้อย่าให้ใครทำอะไรให้เจ็บอีกนะ ดูเเลตัวเองดีๆ ด้วย กลับไปบ้านซะนะที่บ้านคงเป็นห่วงเเย่ " งูตัวนั้นจ้องมองหน้าเธออยู่นาน ราวกับจะเอื้อนเอ่ยถ้อยคำขอบคุณ จากจากนั้นก็เลื้อยจากไป  หญิงสาวยังคงมองตามงูตัวนั้นจนมันเลื้อยไปลับตา

     มีเสียงหนึ่งกล่าวมาทำให้เธอต้องหันกลับไปมองยังต้นเสียงนั้น " โยมคนเรานะ พบกันเพราะวาสนา จากกันเพราะโชคชะตา กลับมาเพราะพรหมลิขิตนะโยม จงจำไว้ " พูดจบหลวงพ่อก็เดินจากไป ทิ้งเธอไว้กับความสงสัยในสิ่งที่หลวงพ่อพูด