นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
Legend of World Online ( ฉันนี่แหละเทพปีศาจ )
เรื่องราวของผู้ที่ครอบครองพลังของเทพปีศาจกำลังถูกถีบส่งให้กลายเป็นผู้นำศึกระหว่างเผ่าพันธุ์อย่างมึนๆ เมื่อถูกยกให้เป็นผู้ปกครองโลกหล้าแต่ต้องกลายเป็นศัตรูกับเหล่าผู้เล่น ชะตากรรมของเธอจะเป็นเช่นไร
ผู้เข้าชมรวม
16,854
ผู้เข้าชมเดือนนี้
56
ผู้เข้าชมรวม
16.85K
หมวด : เกมออนไลน์
อัปเดตล่าสุด : 13 พ.ค. 57 / 22:44 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
นงนุช นักเรียนชั้นม.4ที่ครองคะแนนอันดับหนึ่งในชั้นปีเกิดสนใจระบบของเกมส์ออนไลน์เปิดใหม่ที่เพิ่งวิจัยสำเร็จ เมื่อเธอที่ไม่มีประสบการณ์ในการเล่นเกมส์มาก่อนบังเอิญล่วงรู้ความจริงของเพื่อนต่างห้องว่าเป็นใครในโลกเสมือน เรื่องราวเล็กๆที่จะกลายเป็นตำนานบทใหม่จึงบังเกิด
ตรงนี้แปะเล่นเปลี่ยนตามชอบใจไปเรื่อย
mad นีดูนานๆปวดลูกตาแท้
op tokyo raven
ตัวละครบางตัวยังไม่มีการอธิบายลักษณะเสื้อผ้า เพราะรอน้องวาดรูปออกแบบให้อยู่ ส่วนชุดที่อธิบายหากไม่ตรงค่อยแก้นะครับ
ติ แนะนำ ได้ตามสบายนะครับ เพื่อจะได้ปรับปรุงให้ดียิ่งขึ้น
ปล. ชื่อตอนไม่โผล่แปลว่าแต่งไม่เสร็จทีนะครับ
คำในเรื่อง
เอนพีซี NPC = Non-Player Character หมายถึงตัวละครในเกมที่ไม่ได้ถูกคนเล่น
ขอลงรายละเอียดส่วนนี้เพราะดูท่าโครงเรื่องจะยาวจนคนอ่านอาจลืมบอสตัวนี้
เทพปีศาจแห่งหายนะ แพนโดร่า
- เป็นเทพปีศาจเกิดใหม่ที่ระบบเกมส์สร้างให้เป็นบอสใหญ่ เป็นเควสที่ผู้เล่นทั้งหมดต้องร่วมกันทำ(รายละเอียดในตอน10) พลังของแพนโดร่าถูกระบบตั้งไว้ให้เหนือล้ำเสียยิ่งกว่าเทพปีศาจมิเนอวอร์ที่เป็นตำนานเล่าขานในโลกแห่งเวทมนต์และปลูกฝังให้มีเป้าหมายในการกวาดล้างเหล่ามนุษย์ ยามที่จุติลงมาแล้วได้เจอยูนิที่มีพลังใกล้เคียงกันได้เรียกอีกฝ่ายเป็นพี่สาว
เรกัส - เป็นNPCในโลกแห่งเวทมนตร์ อดีตสังกัดอยู่กิลด์ไรซิ่งซัน พอพบยูนิก็ย้ายมาอยู่กับกลุ่มปีกนางฟ้าเพราะบังเอิญรายละเอียดของสาวเจ้าที่เขาชอบถูกโปรแกรมไว้ไปตรงกับอีกฝ่ายเข้าพอดี เรกัสมีความสามารถในการอัญเชิญ1ใน22ผุ้พิทักษ์แห่งเมเจอร์อาคาน่าที่แทนด้วยไพ่หมายเลข6 เลิฟเวอร์ ที่แปลว่าคู่รัก หลังพ่่ายให้ทรีเซียได้พัฒนาความสามารถจนใช้โหมดเทพวายุ โหมดนี้นับได้ว่าแข็งแกร่งเป็นอันดับ2ในกลุ่ม
เซโนะ - น้องสาวตาดุของฮารุกะที่ตอนแรกนึกรำคาญยูนิเพราะชอบตามตื้อให้ไปฝึกฝนด้วยกัน แต่พอเรกัสที่ประกาศตัวว่าชอบยูนิเข้ากลุ่มเธอรู้สึกไม่ชอบใจกลัวคนที่ให้ความสำคัญกับตัวเองจะไม่เข้าหาเหมือนก่อน แม้จะทะเลาะกับเรกัสบ่อยแต่เวลาฝากยูนิให้คนอื่นช่วยปกป้อง เรกัสก็เป็นคนที่เธอเชื่อใจที่สุด เซโนะมีความสามารถในการเปลี่ยนขนมโมจิติดปีกให้กลายเป็นเกราะและอาวุธ เป็นอีกคนที่พัฒนาความสามารถหลังพ่ายให้ทรีเซียอย่างหมดท่า
ปล.ตัวละครก่อนหน้าจะถูกย้ายเข้าไปในหมวดรูป
3สาว กับ1ใน4สัตว์ประหลาดดึกดำบรรพ์ อัสนีบาต เฟสทาม่า
ผลงานอื่นๆ ของ ไผ่สีชากับกระป๋องยาคูลท์ ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ไผ่สีชากับกระป๋องยาคูลท์
กำลังโหลด...
คำนิยม Top
"Review Story วิจารณ์นิยายสไตล์ชิวๆ"
(แจ้งลบ)ชื่อนักวิจารณ์ :: พี่เพกา ชื่อเรื่องนิยาย/ฟิคที่วิจารณ์ :: Legend of World Online (ฉันนี่แหละเทพปีศาจ) ชื่อผู้แต่ง/นามปากกา :: เอ/ ไผ่สีชากับกระป๋องยาคูลท์ ทำความเข้าใจกันก่อนสักนิด พี่เพกาคนนี้ไม่ใช่นักวิจารณ์ที่เก่งกล้ามาจากไหนแต่เป็นเพียงนักอ่านคนหนึ่งซึ่งอยากบอกกล่าวถึงจุดเด่นจุดด้อยของนิยายที่ได้อ่าน ดังนั้นพี่จะไม่ใช้คำว่าวิจารณ์แต่จะใช ... อ่านเพิ่มเติม
ชื่อนักวิจารณ์ :: พี่เพกา ชื่อเรื่องนิยาย/ฟิคที่วิจารณ์ :: Legend of World Online (ฉันนี่แหละเทพปีศาจ) ชื่อผู้แต่ง/นามปากกา :: เอ/ ไผ่สีชากับกระป๋องยาคูลท์ ทำความเข้าใจกันก่อนสักนิด พี่เพกาคนนี้ไม่ใช่นักวิจารณ์ที่เก่งกล้ามาจากไหนแต่เป็นเพียงนักอ่านคนหนึ่งซึ่งอยากบอกกล่าวถึงจุดเด่นจุดด้อยของนิยายที่ได้อ่าน ดังนั้นพี่จะไม่ใช้คำว่าวิจารณ์แต่จะใช้คำว่าแนะนำ พี่ไม่ได้ต้องการให้น้องเอเชื่อทั้งหมดแต่อยากให้พิจารณาสิ่งที่พี่เสนอด้วยตัวของน้องเอง หากส่วนไหนที่น้องเห็นด้วยว่าสมควรปรับเปลี่ยนก็ทำ แต่ถ้าส่วนไหนน้องมองว่ามันดีแล้วก็ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลง... ภาษาที่ใช้ (19/20คะแนน) :: ออกตัวเพิ่มอีกสักหน่อย... จริงๆแล้วพี่เป็นคนเยอะ อาจจะ (พล่าม-O-;)ยาวไปบ้างอะไรบ้าง โปรดทำใจ ขอเกริ่นอีกนิดก่อนแนะนำ บอกตรงๆแบบไม่อ้อมไกล จริงๆแล้วพี่เพกาไม่ถนัดแนวออนไลน์สักเท่าไหร่ แต่พี่ยินดีและเต็มใจอย่างยิ่งที่จะอ่านและแนะนำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับนิยายเรื่องนี้ให้น้องเอได้เห็นถึงมุมมองและทัศนคติอีกด้านหนึ่งของนักอ่านคนนี้ อ่า... ขอสารภาพ (บาป) จากก้นบึ้งลึกๆของหัวใจ (ขนาดนั้นเลย= =;) พี่กะว่าจะขอใช้สิทธิ์ยกเลิกออเดอร์ในการวิจารณ์นิยายเรื่องนี้แล้วโอนไปให้นักวิจารณ์ท่านอื่นแทน เพราะพี่เพการู้สึกกดดัน ไม่มั่นใจหนำซำยังมีตั้งยี่สิบสองบทแน่ะ (เยอะว่ะค่ะ! >สบถในใจเยี่ยงนั้นจริงๆ-/\-;) และคิดว่า... ถ้าอ่านไปก็คงไม่รู้เรื่อง ไม่เข้าหัว สรุปเองเออเองได้ว่า... พี่เพกาไม่อยากดันทุรังวิจารณ์หรือแนะนำในสิ่งที่เราไม่ถนัด (เพราะมันอาจจะกลายเป็นอคติมากกว่าทัศนคติ) แต่ไม่รู้อะไรดลใจ (คงเป็นข้อมูลเบื้องต้นล่ะมั้ง?) ทำให้พี่คลิกเข้าไปอ่านนิยายเรื่องนี้เฉยเลย? แหะๆ จบประเด็นสับสนวุ่นวาย (ขายหน้าขายตาขายความดราม่า=[]=;) ของพี่ไปแล้ว เรามาพูดถึงชื่อเรื่องกันก่อนเลยนะ ภาษาอังกฤษที่ใช้ Legend of World Online จะว่าไปแล้วก็คล้ายๆกับเรื่องออนไลน์ทั่วไปนั่นล่ะนะ อยากรู้เหมือนกันว่าตำนานในเรื่องนี้จะต่างจากตำนานในเรื่องอื่นยังไง สวนภาษาไทย (ฉันนี่แหละเทพปีศาจ) เอิ่ม... ถ้าเข้าใจไม่ผิด ตัวเอกของเรื่องอยู่กึ่งกลางระหว่างด้านดีกับด้านร้ายสินะ ไม่รู้ทำไมพี่ถึงได้รู้สึกตื่นตัวกับชื่อภาษาไทยยิ่งนัก มันเหมือนเป็นการประกาศให้โลกรู้เลยว่าตัวเอกเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ยังไงยังงั้น อ่านการเกริ่นเรื่องเพลินๆ เล่นเอาพี่แอบฮา (555+) ตรงคำว่า 'ถีบส่ง'เนี่ยแหล่ะ ดูท่าเรื่องนี้จะออกแนวตลกนะ ที่สำคัญการตกกระไดพลอยโจนกับเรื่องใดเรื่องหนึ่งนี่มันมีทั้งเรื่องดีและเรื่องแย่ปะปนกัน แล้วแบบนี้ตัวเอกจะเป็นยังไง ข้อมูลเบื้องต้นยิ่งไม่ต้องพูดถึง มันน่าสนใจมาก (อาจเพราะมันดลใจให้พี่ยอมอ่านเรื่องนี้นั่นเอง) จนอยากอ่านซะเหลือเกิน ตัวเอกมีโอกาสได้รู้ว่าตัวตนที่แท้จริงของผู้เล่นเป็นใครในโลกจริงกับโลกเสมือน จะว่าไป เรื่องที่พี่เคยได้อ่านก็มีส่วนน้อยนะที่ตัวเอกจะรู้ว่าคนในเกมเป็นใครในชีวิตจริง ถือว่าน่าสนใจค่ะ เข้าสู่บทนำ จะว่าเรื่องเล่าก็ได้ จะว่าตอนจบก็ดี ถือว่าเป็นการเปิดฉากที่สั้นเหลือเกิน แต่มันดันแหวกแนวและน่าสนใจอย่างแรง! เพราะมันให้ความรู้สึกว่านั่นไม่ใช่แค่จุดเริ่มต้นอย่างเดียว แต่มันรวมถึงจุดจบที่กำลังจะเกิดขึ้นนับจากนี้ด้วยต่างหาก นับเป็นการทิ้งปมประเด็นของเรื่องราวก้ำกึ่งให้นักอ่านสงสัยเล่นตั้งแต่บทนำกันเลยทีเดียว อ่า... หากนักอ่านอยากรู้ว่าตอนจบจะลงเอยเช่นไรก็คงต้องติดตามกันต่อไป แค่ได้อ่านบทที่1ยังไม่ทันจบดีก็ให้รู้สึกว่าน้องเอใส่ใจรายละเอียดการบรรยายเป็นอย่างยิ่ง เนื่องจากสำนวนภาษาที่ใช้ อ่านแล้วเข้าใจง่าย เขียนได้ลื่นไหล ไม่เร็วหรือช้าจนเกินไป เพียงแค่บทแรกบทเดียวก็สามารถดึงตัวเอกทั้งหมดให้เข้ามารู้จักและสานสัมพันธ์กันได้แล้ว ซึ่งมันสอดคล้อตรงกันกับข้อมูลเบื้องต้นที่น้องวางไว้ รวดเร็วแต่ไม่รวบรัด ทันใจไม่ออกทะเล ถือว่าทำได้ดีไม่มีที่ติค่ะ บทที่2 น้องเอก็ยังคงคอนเสปการบรรยายด้วยสำนวนภาษาอันสละสลวยของบุรุษที่สามเช่นเดิม ซึ่งคนอ่านสามารถเข้าถึงลักษณะนิสัยและอารมณ์ของตัวละครทั้งหมดได้เท่าเทียมกัน พี่เข้าใจว่าน้องเอจะดึงให้นางเอกได้รับพลังของเทพปีศาจทันทีทันใดตามที่ได้เกริ่นไว้ตอนต้น แต่เปล่าเลย นอกจากพลังที่นางเอกจะไม่ได้รับมาได้ง่ายๆแล้ว ตัวเธอเองยังต้องเรียนรู้ที่จะใช้สิ่งที่ตัวเองมีด้วยความสามารถของตัวเอง ไม่ใช่อาศัยดวงหรือความบังเอิญ แต่มันคือพัฒนาการในแต่ทุกๆด้าน การลองผิดลองถูก ตลอดจนการฝึกฝนให้เกิดความชำนาญ จึงจะได้มาซึ่งความสำเร็จและสิ่งที่ต้องการ อ่า... ความแหวกแตกต่างเหล่านี้เองที่ทำให้นิยายเรื่องนี้พิเศษและน่าสนใจกว่าออนไลน์เรื่องอื่นๆ บทที่3 พี่เข้าใจว่าออนไลน์ส่วนใหญ่ เมื่อดึงตัวเอกเข้าสู่โลกเสมือนแล้วมักจะไม่พูดถึงโลกจริงๆอีกเลย แต่นิยายของน้องเอกลับไม่ใช่อย่างที่พี่คิด (ผิดๆไปเองT^T;) จะว่าไปแล้ว... ถือเป็นส่วนน้อยนะสำหรับนิยายแนวออนไลน์ที่พาตัวเอกเข้าสู่โลกเสมือนแล้วจะนำตัวเอกกลับออกมายังโลกความจริง (ส่วนใหญ่พาเข้าแล้วเข้าเลย-O-;) ในขณะที่น้องเอไม่ได้พูดถึงแค่โลกออนไลน์อย่างเดียว แต่มีการดึงตัวเอกกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้งด้วย น้องไม่ใช่แค่พาตัวเอกกลับเพื่อสื่อให้เห็นว่าตัวเอกเลิกเล่นเกมส์แล้วนะ แต่น้องสื่อให้คนอ่านเห็นมากกว่านั้น นั่นคือการเล่าถึงหน้าที่หลักและกิจวัตรในแต่ละวันบนโลกความจริงของเหล่าตัวเอก ว่าพวกเธอกำลังคิดหรือทำอะไร ที่ไหน อย่างไร ติดเกมส์อย่างเดียว หรือให้ความสำคัญอย่างอื่นร่วมด้วย ซึ่งมันสื่อถึงความเป็นไปหรือการดำเนินชีวิตราวกับปุถุชนคนธรรมดา ส่งผลให้ตัวละครที่น้องสร้างเสมือนกับมีชีวิตจริงๆบนโลกของเราเลยก็ไม่ปาน จะว่าไปนิยายเรื่องนี้ก็ทำให้พี่แปลกใจในหลายๆเรื่องเหมือนกันแฮ่ะ ส่วนบทต่อๆไปพี่เพกาขอแนะนำเพิ่มในหัวข้อเนื้อหานะ ว่าด้วยเรื่องคำผิด ซึ่งก็ไม่ได้มีมากมายให้รู้สึกกระเทือนอารมณ์สักเท่าไหร่ นั่นเพราะส่วนใหญ่จะพิมพ์ตกหล่น ขาดๆ เกินๆ ซะมากกว่า ในเมื่ออ่านเจอแล้ว ถ้าไม่ได้บอกพี่เพกาก็คงจะรู้สึกค้างๆคาๆยังไงไม่รู้ แหะๆ บทนำ ห้วนกลับ>หวนกลับ บทที่2 แสงร่ำไร>แสงรำไร / ครบครั้น>ครบครัน บทที่4 ผู้รวมทีม>ผู้ร่วมทีม บทที่5 ยักศก>หยักศก / ขื่อ>ชื่อ บทที่8 แมลงกระพรุน>แมงกะพรุน บทที่12 คล่องแคล้ว>คล่องแคล่ว / มีม่วง>สีม่วง บทที่13 ย้ำใบไม้>ย่ำใบไม้ / แต่ดูเธอไม่เร่าร้อนขึ้นเลยสักนิด>เปลี่ยนเป็นทุกข์ร้อนดีกว่านะ / เขาพวก>เข้าพวก / อุตสาห์>อุตส่าห์ / หูผึง> หูผึ่ง บทที่14 เป็นไงบ้าล่ะ>เป็นไงบ้างล่ะ บทที่15 หิงห้อย>หิ่งห้อย / คล่องแคล้ว>คล่องแคล่ว บทที่17 ก็เก็บไปเหมือนกัน>หมายถึงเกือบรึเปล่า ตอนที่18 ร้อนลน>ร้อนรน บทที่20 คนที่แถบ>คนที่แทบ แนะนำเพิ่มเติม ถ้าเป็นความคิดของตัวละคร ณ ขณะนั้น แนะนำให้ใส่ตัวเอียง แทนเครื่องหมายนี้ " " ค่ะ เพราะถ้าใช้เครื่องหมายนี้ " " มันจะดูเหมือนตัวละครกำลังเปล่งเสียงพูดออกมาค่ะ หากเป็นการเปลี่ยนฉากไปหาเหตุการณ์ใหม่ หรือระลึกย้อนไปยังเหตุการณ์เก่า แนะนำให้เคาะเว้นบรรทัดด้วยค่ะทั้งนี้เพื่อความเป็นระเบียบ และคนอ่านจะได้เข้าใจง่ายๆว่าเปลี่ยนฉากแล้ว เนื้อหา (18/20คะแนน) :: เอาล่ะ หลังจากที่พี่แจกแจงความน่าสนใจในแต่ละบทของภาษาที่ใช้พอหอมปากหอมคอ คราวนี้พี่ขอแนะนำโดยรวมตั้งแต่บทนำไปจนถึงบทที่ยี่สิบสอง (แหะๆ ถึงจะบอกว่าเยอะ! แต่เพราะความแปลกและน่าสนใจขึ้นเรื่อยๆส่งผลให้พี่อ่านทั้งหมดนั่นแล-///-;) เลยนะ อันดับแรกเรื่องภาษา อยากบอกอยากชมว่าสำนวนภาษาของน้องเอดีมากๆ มันดีจนพี่เพกาอดคิดไม่ได้ว่าน้องเอได้ขัดเกลาอยู่หลายรอบจนได้สำนวนที่ดีและเหมาะสมกับเนื้อหาที่สุดแล้วค่อยนำมาลงให้นักอ่านได้ร่วมดื่มด่ำไปกับสำนวนภาษาของน้อง อันดับสองเรื่องการบรรยายความ พี่คิดว่าการบรรยายของน้องเอในแต่ละฉากแต่ละตอนก็สามารถทำได้ดีทีเดียว ยิ่งบรรยายโดยใช้บุรุษที่สามยิ่งน่าสนใจเพราะนักอ่านสามารถเข้าถึงเนื้อหาและตัวละครได้ในวงกว้าง ที่สำคัญนักอ่านสามารถเข้าถึงอารมณ์ตัวละครและสัมผัสได้ถึงบรรยากาศเสมือนจริงได้ทุกครั้งที่น้องเกริ่นถึง นอกจากนี้ยังสามารถมองเห็นภาพเหตุการณ์ สถานที่ หรือลักษณะการแต่งกายของตัวละครนั้นๆได้ชัดเจนอีกด้วย ยิ่งการบรรยายฉากต่อสู้ยิ่งน่าสนใจ ไม่หวือหวา ไม่ต้องลุ้นจนตัวโก่ง แต่ก็นั่นแหล่ะ พี่คิดว่าตรงจุดนี้ยังขาดอรรถรสของคำว่าสนุก ความตื่นเต้น และความสมจริงอยู่มากทีเดียว จะว่ายังไงดีล่ะ พี่รู้สึกว่าน้องเอบรรยายฉากการต่อสู้เรื่อยๆเนือยๆจนเรียกได้ว่าเป็นเส้นตรงจนเกินไป มันเหมือนเป็นการกล่าวถึงการต่อสู้นั้นๆมากกว่าจะสื่อให้นักอ่านร่วมลุ้นไปพร้อมๆตัวละคร (หวังว่าจะไม่งงนะY_Y;) เอ่อ ประมาณว่า... น้องเอสื่อให้นักอ่านทราบว่า ตอนนี้เข้าสู่ฉากการต่อสู้แล้วนะ ในฉากนี้ประกอบด้วยใคร ต่อสู้ยังไง และผลออกมาแบบไหน ซึ่งมันน่าสนใจมาก แต่ที่บอกว่ามันไม่สนุก ไม่ตื่นเต้น ไม่สมจริง นั่นเพราะน้องเอบรรยายวกวน ไม่ปะติดปะต่อ ฉากต่อสู้บางฉากมันควรจะจบได้แล้ว แต่น้องกลับบรรยายเสริม ทำให้กลายเป็นความยืดเยื้อ ส่วนฉากบางฉากที่ยังไม่จบดี หรือยังอ่านไม่รู้เรื่องเลย น้องกลับไม่บรรยายเพิ่ม หนำซ้ำยังตัดฉากไปหาเหตุการณ์อื่นซะงั้น นอกจากนี้ การต่อสู้สุดเข้มข้นที่พี่คิดว่าน้องน่าจะใส่พวกเสียงเอฟเฟกลงไป (เช่น ซ่า ตุบ พลั่ก อั๊ก โอ๊ย!เฮ้ย! ตูม บึ้ม กรร แฮ่กๆ อะไรก็ว่าไป= =;) น้องกลับไม่ใส่ แต่ฉากที่ไม่น่าใส่น้องกลับใส่ เช่น จุ๊บ (ไม่น่าเชื่อว่าเสียงจูบจะดังกว่าเสียงของวัตถุอื่น-O-;) อันดับสามการดำเนินเรื่องราว การดำเนินเนื้อหาของเรื่องถือว่าทำได้ดีค่ะสามารถอ่านได้เรื่อยๆ ไม่สะดุด เพราะแต่ละฉากแต่ละตอนมีความสอดคล้องและดำเนินไปตามลำดับขั้น ค่อยเป็นค่อยไป พี่เพกาชอบนะ เกี่ยวกับเรื่องที่น้องเอพยายามสื่อสารให้นักอ่านได้เห็นถึงพัฒนาการของตัวเอกที่มีต่อพลังลึกลับที่ตัวเองจะได้รับ ไม่ใช่ได้มาโชคแล้วใช้ได้ทันทีโดยไม่มีเงื่อนไข แต่มันต้องอาศัยความพยายามและการฝึกปรือนั่นเอง และพี่รู้สึกประทับใจตลอดจนซาบซึ้งไปกับความสัมพันธ์อันหลากหลายของตัวละครทั้งหมด มันดูเป็นธรรมชาติราวกับทั้งหมดมีชีวิตจริงๆบนโลกของเรา ไม่หวือหวา ไม่โอเวอร์ (แอบชอบบทที่19สุดๆ มันหลากหลายอารมณ์ดี ช่วงแรกตื่นเต้น ช่วงกลางขนลุก ช่วงท้ายอมยิ้ม แหะๆ ตอนที่21 ก็น่ารักน่าลุ้น ทั้งจิ้นทั้งเขิน-///-; อ๊าย~ รักกี่เศร้าล่ะเนี่ย~) อาจมีบางครั้งให้ความรู้สึกธรรมดาและเรื่อยๆเอื่อยๆเกินไป แต่ยังดีที่น้องมีการทิ้งประเด็นเด็ดๆชวนสงสัยใคร่รู้ในฉากตอนเหล่านั้น ทำให้นักอ่านอยากติดตามต่อ อันดับสุดท้ายการแจกบท เนื่องจากเรื่องนี้น้องเอมีการรวบรวมเหล่าตัวละครเอาไว้มากมายเหลือเกิน อาจทำให้การแจกบทบาทหน้าที่หรือแม้กระทั่งบทพูดได้ไม่ทั่วถึง ส่งผลให้ตัวละครเด่นๆบางตัวกลายเป็นแค่ตัวประกอบไปเลย อยากให้ระวังเรื่องการแจกจ่ายบทและการเรียกขานชื่อตัวละครเพิ่มอีกสักนิด เพราะมีบางฉากที่มีตัวละครมากกว่าห้า แล้วพูดคุยเรื่องราวแผนการต่างๆกัน แต่น้องเอไม่ได้ระบุเจาะจงลงไปว่าใครกำลังพูดอยู่ ทำให้คนอ่านอย่างพี่งงและสงสัยว่านั่นใครพูดหว่า (เริ่มตั้งแต่บทที่สิบสองที่มีตัวละครมาสมทบอีกสองตัวน่ะ) ยังไงก็ลองกลับไปอ่านทวนดูนะ คาแรกเตอร์ (19/20คะแนน) :: จะว่าไปแล้วตัวละครทั้งหมด อารมณ์และการแสดงออกยังไม่ค่อยคงที่เท่าไหร่ แต่ก็มีบางตัวที่โดดเด่นและเป็นธรรมชาติ พี่ขอเอ่ยตามความเข้าใจถึงตัวเอกที่เด่นๆทั้งสามนะ ฮารุกะ ภายนอกสุขุมเยือกเย็น และแข็งกระด้างในคราวเดียวกัน จะเรียกว่ารักสันโดษก็คงไม่ผิด ทั้งที่ภายในอ่อนโยนและใจดี ช่วงแรกๆจะพูดน้อย หรือแทบไม่ค่อยพูดเลย (ซึ่งพี่ชอบนะ เพราะมันเป็นเอกลักษณ์ดี) แต่ช่วงหลังๆชักพูดเยอะ (จนน่าตกใจ) อาจจะเป็นไปได้ว่าเริ่มสนิทกัน จะว่าไปคนนี้แหล่ะที่เป็นตัวของตัวเองมากสุด (พี่ยังแอบหวังให้นางพูดน้อยเหมือนช่วงแรก แหะๆ) เนฟิม ดูเหมือนน้องเอจะสร้างตัวละครตัวนี้ให้ออกแนวห้าวหาญ มีหลักการและเหตุผล อ่อนโยนแต่ไม่อ่อนแอ แข็งแรงแต่ไม่แข็งกระด้าง จะว่าไปตอนแรกๆผู้หญิงคนนี้เหมือนจะร่าเริงสดใส แต่ตอนหลังๆกลับแลดูสงบนิ่งและเป็นงานเป็นการมากเลย (พี่จึงรู้สึกว่าคาแรกเตอร์ของผู้หญิงคนนี้ยังไม่คงที่) อาจเพราะภาระหน้าที่และแรงกดดันหลายๆอย่างจึงทำให้เธอเปลี่ยนไป ยูนิ พี่คิดว่านางเอกของเรื่องน่าจะมีคาแรกเตอร์หรือความเป็นตัวของตัวเองมากที่สุด แต่เท่าที่พี่อ่านมาตั้งแต่บทนำจนกระทั่งถึงบทที่22 พี่รู้สึกว่านิสัยของผู้หญิงคนนี้มันออกแนวก่ำกึ่ง แสดงอารมณ์ออกมาได้ไม่สุด จะบอกว่าน่ารักสดใสก็ไม่ใช่ จะบอกว่า สงบเงียบแอบดื้อรั้นก็ไม่เชิง แต่สิ่งที่โดดเด่นและเสมอต้นเสมอปลายคงหนีไม่พ้นความเห็นอกเห็นใจผู้อื่นล่ะมั้ง การตกแต่งบทความ (20/20คะแนน) :: เรื่องนี้พี่คิดว่ามันเป็นแค่องค์ประกอบหนึ่งที่ทุกคนให้ความสำคัญมากน้อยแตกต่างกัน แต่สำหรับพี่จะไม่ใส่ใจเท่าไหร่ ถ้าบทความน้องดีมีสาระซะอย่าง เรื่องของการตกแต่งก็ช่างมันเถอะ ความน่าสนใจ (14/15คะแนน) :: จุดเริ่มต้นของเรื่องนี้ก็ไม่ได้ซับซ้อนอะไรมากมาย หากแต่เป็นการกล่าวถึงเด็กมัธยมปลายคนหนึ่ง ซึ่งจู่ๆก็เกิดอยากเล่นเกมส์ออนไลน์ แต่เพราะความเป็นเด็กและยังไม่มีรายได้มากมายที่จะพอซื้อเกมส์ดังกล่าวได้ เธอจึงใช้ผลการเรียนมาเป็นข้อต่อรองในการซื้อเกมส์ และพ่อของเธอก็ยอมรับข้อเสนอนั้น นอกจากจะสอบได้อันดับหนึ่งของชั้นปีตามข้อตกลงและได้เกมส์สมใจแล้ว เธอยังได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของคนในโลกออนไลน์ด้วย มิตรภาพในโลกเสมือนก่อเกิดเป็นความสนิทสนมในโลกความจริง ความบังเอิญเล็กๆในโลกจริงๆ กำลังก่อเกิดเป็นการผจญภัยอันยิ่งใหญ่ในโลกออนไลน์! หลายคนอาจมองว่าจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้แลดูธรรมดา แต่พี่กลับมองว่าออนไลน์เรื่องนี้ไม่ธรรมดาซ้ำยังน่าสนใจมาก! พี่ขอหักหนึ่งแต้มสำหรับการดำเนินเรื่องที่เรื่อยๆเอื่อยๆจนออกแนวยืดเยื้อเกินไป ส่งผลให้งานเขียนขาดความตื่นเต้นและขาดอรรถรสในการอ่านที่ควรจะกระตุ้นอารมณ์อยากติดตามมากกว่านี้ ย้ำตรงๆอีกรอบว่าสิ่งที่น้องเขียนแตกต่างจากแนวออนไลน์อื่นๆที่พี่เคยได้อ่านมากเหลือเกิน นั่นเพราะน้องเอทำให้คนอ่านได้เห็นทั้งโลกออนไลน์และโลกแห่งความเป็นจริง ว่าลักษณะนิสัยและการใช้ชีวิตของตัวเอกแตกต่างกันมากมายขนาดไหน มันมีเสน่ห์ สมจริง และน่าสนใจสุดๆ (แอบชอบใจที่ตัวเอกยกให้การเรียนเป็นเรื่องหลักและเกมส์เป็นเรื่องรอง ไม่ใช่แค่การติดอะไรสักอย่างแบบเอาเป็นเอาตายจนแยกแยะไม่ได้) หากอ่านเรื่องนี้จบ นักอ่านคงจะได้ข้อคิดในอารมณ์เดียวกัน ประมาณนี้เลย นิยายเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...เวลาเรียนเราเรียน เวลาเล่นเราเล่น เวลาเรียนเราไม่เล่น เวลาเล่นเราไม่เรียน (นักเรียนที่ดีต้องรู้จักแบ่งเวลานั่นเอง^^;) สิ่งที่ดึงดูดใจพี่เพกาอีกข้อของนิยายเรื่องนี้ก็คือ ถึงแม้ตัวละครจะมีงกันบ้าง แต่ทุกคนกลับพูดจาสุภาพผิดกับอารมณ์โมโหโกทาที่แสดงออกมา ซึ่งมันแสดงให้คนอ่านได้เห็นว่าตัวเอกใช้เหตุผลในการคุยกันมากกว่าใช้อารมณ์เป็นใหญ่ พี่ชอบอะไรแบบนี้นะ เพราะรู้สึกว่ามันน่ารักดี คะแนนพิเศษ (5/5คะแนน) :: ถือเป็นความรู้สึกล้วนๆ สำหรับพี่แล้ว แค่เห็นน้องเอกล้าที่จะลงมือเขียน และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะเขียนให้จบเท่านี้พี่ก็พร้อมเป็นกำลังใจให้แล้ว ดังนั้นจัดเต็มห้าไปเลยค่ะ ถ้าสามารถให้ได้มากกว่านี้พี่ก็ยินดีทุ่มเกินกว่าห้าแน่นอน! รวมคะแนน 100 คะแนน :: 95 คะแนน (อย่ายึดติดกับคะแนนเพราะมันไม่ใช่ทุกอย่างของนิยาย แต่ให้มองลึกลงไปถึงสิ่งที่น้องได้รับจากการแนะนำในครั้งนี้-O-;) ปอปลาลอลิงลำดับที่หนึ่ง * อย่าพึ่งตัดสินใจเชื่อหรือไม่เชื่อพี่เพกาในทันทีทันใด เพราะน้องเอคือผู้ดำเนินเรื่องราวทั้งหมด ดังนั้นจงใช้วิจารณญาณในการตัดสินคำแนะนำของพี่ด้วยตัวของน้องเอง^^ ปอปลาลอลิงลำดับที่สอง ** ย้ำก่อนจาก พี่เพกาคนนี้ไม่ถนัดแนวออนไลน์สักเท่าไหร่ (เรียกว่าไม่ถนัดอย่างแรงเลยก็ย่อมได้U_U;) ดังนั้นอาจจะมีการละเลยแนวนิยายในหลายๆจุดหรือขาดตรงบกพร่องในหลายๆเรื่อง พี่อาจมีการอ่านแล้วแนะนำแบบขาดๆเกินๆหรือเข้าถึงเนื้อหาที่แท้จริงที่น้องเอตั้งใจจะสื่อได้ไม่เต็มที่นัก พี่ก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะเออ... อ่านน้อยลง
AHIKO ZEZAN | 22 ก.ย. 56
-
2
-
0
"ฮิยะแห่งกระท่อมคนหลง แวะมาให้พรแก่คนหลงเอ"
(แจ้งลบ)สวัสดีคนหลงเอ ข้าคือพี่ใหญ่แห่งกระท่อมคนหลง นามว่า 'ฮิยะ' ความจริงแล้วข้าเคยพบเห็นท่านแถวๆ ประเทศตุรกีมาบ้างตอนที่ข้าเร้นกายไปเยี่ยมเยียนที่ประเทศแห่งนั้น แต่ข้าไม่บอกหรอกนะว่าข้าคือใคร หึหึ เพราะฉะนั้นหากข้าใช้คำศัพท์แบบโอต้าฯ (โอตาคุ) บ้าง คิดว่าท่านคงจะเข้าใจนะ แต่ข้าไม่ใช่โอต้าฯ หรอกนะ ไม่ได้ป่วย ม.2 ด้วย!!! ข้าคงจะแบ่งคะแนนออกมายิบย่อยเสียเล็ ... อ่านเพิ่มเติม
สวัสดีคนหลงเอ ข้าคือพี่ใหญ่แห่งกระท่อมคนหลง นามว่า 'ฮิยะ' ความจริงแล้วข้าเคยพบเห็นท่านแถวๆ ประเทศตุรกีมาบ้างตอนที่ข้าเร้นกายไปเยี่ยมเยียนที่ประเทศแห่งนั้น แต่ข้าไม่บอกหรอกนะว่าข้าคือใคร หึหึ เพราะฉะนั้นหากข้าใช้คำศัพท์แบบโอต้าฯ (โอตาคุ) บ้าง คิดว่าท่านคงจะเข้าใจนะ แต่ข้าไม่ใช่โอต้าฯ หรอกนะ ไม่ได้ป่วย ม.2 ด้วย!!! ข้าคงจะแบ่งคะแนนออกมายิบย่อยเสียเล็กหน้อยจะได้ชี้ชัดไปเลยว่าตรงไหนดีแล้ว ตรงไหนต้องปรับปรุงแก้ไข ท่านไม่จำเป็นต้องเชื่อคำวิจารณ์ของข้าทั้งหมด เพราะมันเป็นแค่ความคิดเห็นของนักอ่านคนหนึ่งที่ออกจะจู้จี้จุกจิกไปบ้าง ถ้าส่วนไหนท่านคิดว่ามันดีแล้วก็ไม่จำเป็นต้องแก้ไข หรือส่วนไหนที่ท่านตั้งใจให้เป็นปริศนาแล้วข้าตั้งข้อสงสัยแล้วล่ะก็.. ท่านก็ยิ้มได้เลย ชื่อเรื่อง : 3.5/5 “Legend of World Online ( ฉันนี่แหละเทพปีศาจ )” เมื่อมองแว๊บแรก ชื่อนี้มีทั้งความน่าสนใจและส่วนที่จืดชืด ข้าจะขอพูดส่วนที่ข้าคิดว่าไม่ค่อยน่าสนใจก่อนละกัน เพราะมันอยู่ที่ส่วนหน้าเลย ‘Legend of World Online’ ในตอนแรกข้าเข้าใจว่ามันเป็นชื่อของเกม ซึ่งนิยายเกมออนไลน์เรื่องไหนๆ ก็ต้องจั่วหัวด้วยชื่อของเกมทั้งนั้น แล้วชื่อนี้ไม่ดีอย่างไร? ข้าคิดว่ามันยาวและธรรมดาเกินไป ไม่มีความหวือหวาเลย คงช่วยไม่ได้เพราะมันเป็นชื่อของเกมสินะ… แต่พอมาอ่านในเรื่องชื่อเกมคือ ‘Magical World’ ทำไมท่านไม่ใช้ชื่อนี้เสียล่ะ? ข้ารู้สึกว่ามันเข้าท่ากว่า ‘Legend of World Online’ เสียอีกนะ ‘(ฉันนี่แหละเทพปีศาจ)’ ในส่วนหลังสิที่น่าสนใจ ชื่อนี้บ่งบอกว่าตัวเอกน่าจะอยู่กึ่งๆ ระหว่างความดีและความชั่ว หรือไม่ก็มีความโดดเด่นอะไรสักอย่าง หรือเป็นปีศาจที่เป็นเทพ? หึหึ ข้าคิดว่าน่าสนใจมากเลยทีเดียว ถ้าคนจะเข้ามาอ่านข้าคิดว่าน่าจะเพราะตรงนี้ล่ะ ภาษาที่ใช้ : 6/10 ในส่วนนี้ข้าจะแบ่งย่อยเป็น ความลื่นไหล และคำผิด อย่างละ 5 คะแนนนะ ท่านจะได้รู้ชัดๆ ไปเลยว่าควรปรับปรุงส่วนไหน และข้าจะไล่ดูทีละบรรทัด เพราะว่าข้าไล่ดูทีละบรรทัด… ดังนั้นข้าจะคอมเมนต์เนื้อเรื่องไปด้วย แต่เรื่องไหนติไปแล้วข้าจะไม่พูดซ้ำซากล่ะ ท่านต้องไปปรับเอาเอง โอเคนะ ความลื่นไหลของภาษา (3) - เริ่มอ่านละนะ การบรรยายของท่านเรียบง่ายและลื่นไหลดี บรรยายได้เห็นภาพชัดเจนแต่ไม่เสียอรรถรส แล้วยังมีการเล่นคำให้คล้องจองกันอีกด้วย ข้าชอบนะ แต่ก็มีหลายประโยคที่เล่นคำจนเกินงาม ทำให้ประโยคมันยืดยาวออกไป แต่กลับหาคำที่ลงตัวมาจบประโยคไม่ได้ นอกจากนั้นยังทำให้ความหมายเพี้ยนอีกด้วย ว่างๆ ลองอ่านทวนแล้วแก้ไขดู ข้าว่าท่านน่าจะพบมันได้ไม่ยาก - การดำเนินเรื่องไม่เร็วเกินไป ไม่ช้าเกินไป เหมือนกับกำลังอ่านนิยายประเภทไลท์โนเวลเลย - แต่ท่านยังเว้นวรรคได้ไม่ดี จึงทำให้บางประโยคมันยาวเฟื้อย ลองหาจังหวะเคาะ Space Bar ดู ยกตัวอย่างประโยคแรกที่ข้าเจอ ‘เจ้าของเสียงถอนหายใจโวยวาย_พร้อมถอดหมวกครอบศีรษะขนาดสวมมิดปิดครึ่งใบหน้า_ที่มีสายปลั๊กเสียบติดกับคอมพิวเตอร์บนโต๊ะ’ และยังมีอีกหลายประโยค (แทบจะทั้งเรื่อง) ลองปรับดู - การแบ่งย่อหน้าก็เหมือนกัน บางย่อหน้ายาวเกินไปจนทำให้ผู้อ่านตาลาย ในกรณีที่ร้ายที่สุดคือดรอปนิยายของท่านไปเลย ท่านควรจะเคาะ Enter แบ่งช่วงบ้างนะ ไม่ต้องกังวลว่าจำนวนบรรทัดจะมากไปหรอก - การใช้เครื่องหมายยังบกพร่องอยู่ หลังเครื่องหมายไม้ยมก (ๆ) ปรัศนีย์ (?) อัศเจรีย์ (!) เครื่องหมายจุด และวงเล็บ ต้องเว้นวรรคหนึ่งครั้ง ยกเว้นในบทสนทนาที่อยู่ติดกับเครื่องหมายอัญประกาศ (“) ไม่ต้องเว้น ส่วนตัวย่อและเลข ก็ต้องเว้นวรรคทั้งข้างหน้าและข้างหลัง - แต่การใช้เครื่องหมายในบทสนทนา ให้ใช้แบบนี้ “สาวแว่นสุดยอด!” เว้นวรรคแค่ต้นกับท้ายประโยคก็พอ ส่วนที่อยู่ติดกับบทสนทนาไม่ต้องไปเว้นวรรค เอ่อ… ไอ้ที่ข้ายกตัวอย่างนะ ลืมๆ ไปก็ได้ orz - ข้าชอบที่ท่านกล่าวถึงเครื่องเล่นเกมนะ เรื่องอื่นๆ ที่ข้าเคยอ่านมักจะพูดว่า ‘ใส่เครื่องนี้แล้วไปนอนซะ’ (วีต้าเบอร์รี่หรืออย่างไร?) แต่ของท่านมีการคำนึงถึงการทำงานของสมองด้วย ซึ่งมันสมจริง ข้าขอชมเชยที่ท่านไม่ทำให้ข้าทำหน้าเบ้แล้วพูดว่า “เล่นง่ายๆ แบบนี้อีกแล้วเรอะ!” ปรบมือให้ แปะๆ - แถมมีการแบ่งโซนการเล่นอีก (หลายเซิฟ) ข้าขอชมท่านอีกครั้ง ที่ไม่จับเอาคนหลายร้อยล้านคนมายัดอยู่ในเซิฟเวอร์เดียวกัน แต่จะว่าไปทั้งโซนเอเซียเลยมันก็ค่อนข้างจะใหญ่มากอยู่ดี - ระบบในเกมนี้ค่อนข้างแปลกประหลาดกว่าเกมอยู่มากทีเดียว ไม่มีเลเวล อยากเก่งต้องฝึกฝนเอง ข้าว่าตรงนี้ทั้งน่าสนใจและออกจะแหม่งๆ ไปสักหน่อย ข้าอาจจะยึดติดตรงที่ว่าเป็นเกมเลยต้องมีเลเวลหรือการจัดอันดับล่ะมั้ง เพราะถ้าไม่มีเลเวลแล้วแรงจูงใจในการเล่นคืออะไร? หรือจะบอกว่าแค่ได้เข้ามาอยู่ในโลกเสมือนได้ก็พอแล้ว? การสร้างเกมที่ไม่มีอะไรท้าทายผู้เล่นมันจะทำให้เกมนั้นเสื่อมความนิยมไปในไม่ช้า - ข้ารู้สึกว่าท่านใช้คำบางคำไม่ค่อยเหมาะสมกับนิยายของท่านเท่าไรนะ แม้จะดูสละสลวยทว่ามันขัดกับอารมณ์ของเรื่อง หากนิยายของท่านเป็นแฟนตาซีโบราณไร้ความโมเอะก็ว่าไปอย่าง คำที่ว่าคือ ‘แม้น’ ‘มิ’ และ ‘เทียม’ ข้าเจอมันใน ตอนที่ 2 ท่านใช้คำง่ายๆ อย่าง ‘แม้’ ‘ไม่’ และ ‘เท่า’ น่าจะเหมาะสมกว่า - ‘ชุดนอนแขนสั้นยาว’ มันคืออะไรกันแน่? ‘ชุดนอนแขนสั้นและแขนยาว’ ‘ชุดนอนแขนสั้นตัวยาว’ หรือ ‘ชุดนอนแขนสั้น – ยาว’ ตกลงอย่างไหนกัน? ประโยคนี้สามารถตีความได้หลายความหมายเลยนะ - โอ้โห กฎของเกมนี้โหดแฮะ ตายถึงกับลบไอดีเลยหรือ… ถ้าเน็ตกากแลคตายคงจะหัวเสียแย่ ข้าไม่อยากนึกภาพของตัวเองเลย คงได้ตายหลังเข้าเกมไม่เกินห้านาทีเป็นแน่ แม้ต้องการให้ชีวิตในโลกเสมือนนี้สมจริง แต่มันทำให้เสียผู้เล่นได้เหมือนกันนะ เกมนี้ชักจะใกล้คำว่าเจ๊งเข้าไปอีกก้าวหนึ่งแล้ว!! เท่าที่อ่านมาข้ารู้แล้วว่าท่านพยายามจะใส่ความสมเหตุสมผลเข้าไปในเนื้อเรื่อง แต่ท่านคงจะลืมมองในมุมมองของผู้ผลิตสินะ ถ้าท่านใส่ใจเรื่องนี้ไปด้วยจะยิ่งสมจริงยิ่งขึ้นไปอีก - มาถึงตอนที่ 3 แล้วนะ ข้าเห็นประโยคแรกเลยที่ท่านเล่นคำ ประโยคนี้… ‘เสียงกริ่งสัญญาณบอกเวลาพักเที่ยงร้องดัง’ ข้ารู้สึกตะหงิดๆ เหมือนมันจะสละสลวยแต่ก็ไม่ใช่ เหมือนจะสุด แต่ก็ไม่สุดคำ ท่านอาจจะเปลี่ยน ‘ร้องดัง’ เป็น ‘ดังขึ้น’ ก็ได้ ข้าว่าน่าจะลงตัวกว่านี้ - ประโยคถัดไปก็เช่นกัน ‘ราวกับเป็นกิจวัตรที่ทำวนซ้ำ’ ทำทุกวันยังต้องราวกับอีกหรือ? แล้ว ’ทำวนซ้ำ’ นี่ความหมายไม่ค่อยดีเท่าไรนะ เหมือนว่าไปติดแหงกอยู่ในลูปของสาวน้อยเวทมนตร์คนหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น - ‘…แต่ครั้งนี้มีมามีมาเกือบ 20’ ควรจะใส่ลักษณะนามลงไปด้วย อย่าปล่อยทิ้งให้โหวงๆ ที่ท้ายประโยคอย่างนี้ - ‘เนฟิมเข้าจับห้ามสาวเจ้าที่กำลังดึงอุปกรณ์สวมใส่จนเกือบหลุดพ้นข้อนิ้ว’ ประโยคนี้ท่านใช้คำฟุ่มเฟือยเกินไป และทำให้ข้าอ่านแล้วงุนงงเล็กน้อย เข้าใจความหมายนะ แต่มึน.. - ‘การตัดระบบ’ คืออะไร? ออกจากเกม? ล็อคออฟ? หรือกลับสู่จุดเซฟ? อยากให้ท่านอธิบายง่ายๆ ให้เข้าใจหน่อย เอาไปใส่ในนิยายเลยก็ดี ไม่รู้ว่ามีคนที่งงแบบข้าอยู่หรือเปล่า - ‘จากลานกว้างที่ออกมามีพื้นที่ว่างมากมายซึ่งปักเสาล้อมสายแสดงขนาดเรียงรายจนสุดขอบกำแพงแต่ละทิศ ตำแหน่งที่สามารถตั้งกิลด์ได้มีขนาดบังคับซึ่งรวมทั้งสิ้นในเมืองสามารถตั้งกิลด์ได้กว่า300แห่ง’ ข้าไม่เข้าใจประโยคนี้… - ตอนที่ 4 ตอนที่กล่าวว่ายูนิมี (อะไรสักอย่าง) ติดตัวอยู่แค่ 1,000 รีน จากตอนต้นเกม ท่านควรจะกล่าวว่า ‘ทั้งเนื้อทั้งตัวมีเงินอยู่แค่ 1,000 รีน’ แล้วก็อย่าลืมใส่เครื่องหมายจุลภาค (,) ขั้นระหว่างเลขศูนย์สามตัวด้วย หรือจะเขียนว่า ‘หนึ่งพันรีน’ ยิ่งดีเข้าไปใหญ่ - ‘ห้องนอนที่เติมแต่งด้วยกระจกบานใหญ่ขนาดส่องตัว’ ท่านน่าจะสลับที่การเรียงประโยคใหม่เป็น ‘ห้องนอนที่เติมแต่งด้วยกระจกส่องตัวบานใหญ่’ - ตอนที่ 5 จนอ่านมาถึงตอนนี้ รู้สึกได้เลยว่าท่านใช้คำว่า ‘พลัน’ เยอะเกินไป บางจุดที่ไม่ควรใส่ก็ใส่เข้ามา เช่น ‘ชายที่มาได้ยินคำกล่าวข้างต้นพลันทวีความโกรธ….’ (ข้าคิดว่าควรเอา ‘มา’ ออกด้วย) บางจุดที่มีแต่อยู่ติดกันเกินไปก็ควรจะหาคำอื่นมาแทนบ้าง อาจจะเป็น ‘จากนั้น’ ‘ทันใดนั้น’ ‘ก่อนหน้า…’ ฯลฯ ที่ใช้แทนกันได้ แล้วเรียงประโยคใหม่ดีๆ - ‘บังคับปลายนิ้วของโครงกระดูกยักษ์ไปจิ้มกดส่งให้จมฝัง’ สละสลวยเหมือนอ่านกลอน แต่มันไม่ใช่! เพราะมันคือร้อยแก้วไม่ใช่ร้อยกรอง การพรรณาจึงควรเขียนให้ผู้อ่านเข้าใจภาพตาม ‘จิ้มกด’ โอเคเข้าใจ แต่มันฟุ่มเฟือยไปไหมเลือกเอาสักคำ ‘ส่ง’ ส่งอะไร? อันนี้ล่ะงงที่สุด ‘ให้จมฝัง?’ จมคือจมของเหลว ฝังคือฝังดิน อย่างไหนกันแน่? สรุปแล้วข้างงว่าโครงกระดูกยักษ์กำลังถูกสั่งให้ทำอะไรกันแน่ - ยูนิที่เห็นภาพการฆาตกรรมสยองขวัญต่อหน้าต่อตา ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ? ท่านบรรยายภาพออกมาซะน่ากลัว จากที่จินตนาการตามมันต้องเป็นกราฟฟิกที่เห็นเลือดเป็นเลือดแน่ๆ จนข้าเองยังอดขนลุกไม่ได้ แต่ยูนิกลับชิวๆ ทำเควสต่อกับแม่ฆาตกรใจโหดซะเฉย ทำเควสต่อน่ะไม่ผิดหรอก แต่น่าจะมีการแสดงอารมณ์ออกมามากกว่านี้สิ - ตอนที่ 6 อาการเหนื่อยจากการต่อสู้… ทำไมถึงเหนื่อยล่ะ? ร่างกายจริงๆ ไม่ได้ขยับนี่นา หรือจะบอกว่าสมองสั่งการให้เป็นแบบนั้น? เครื่องเกมที่ดูเหมือนจะปลอดภัยในตอนแรก กลับดูไม่ปลอดภัยเสียแล้ว ถ้าเหนื่อยมากๆ จะทำให้ผู้เล่นตายจริง (ไม่ต้องพึ่งไมโครเวฟ) ได้เลยหรือเปล่า? เพราะเซโนะถึงกับสลบไปเลยนิ - ข้าเจอคำที่เกินออกมา ระวังด้วยนะ เช่นประโยคนี้ ‘หอกน้ำแข็งได้พุ่งมาปักช่วยไว้ส่งให้เจ้าสัตว์ประหลาดที่โดนเข้าไปครั้งเดียวถึงกับสิ้นใจ’ - ตอนที่ 7 ยังคงเห็นการเรียงคำในประโยคที่ขัดๆ กันอยู่ เช่น ‘บิสกิตฝีมือดาบของเธอนั้นโดดเด่น’ ถ้าเปลี่ยนเป็น ‘ฝีมือดาบของบิสกิตนั้นโดดเด่น’ - ตอนที่ 8 อ่านมาถึงบทนี้แล้วไม่เห็นท่านกล่าวถึงหลอดเลือดเลย มีแต่ต่อสู้แล้วร่างกายบาดเจ็บอย่างนั้นอย่างนี้ แต่ว่ามันคือเกม แล้วเอาอะไรมาวัดว่าชีวิตของตัวละครกำลังเข้าสู่ภาวะวิกฤต? ร่างกายที่บอบช้ำ อวัยวะที่ถูกทำลายอย่างนั้นหรือ? เหมือนบางทีท่านก็ลืมไปหรือเปล่าว่ามันคือเกมออนไลน์ - เซโนะพูดคนเดียวทำเอาข้าเหวอนิดๆ (ตอนที่กำลังจะสู้บอส) อ่ะๆ ไม่ผิดหรอกที่จะพูดคนเดียวน่ะ แต่มันทำให้ข้านึกถึงละครหลังข่าว - ตอนที่ 9 ‘ยูนิสบถออกมาด้วยความงุงงง…’ คำว่า ‘สบถ’ หมายถึง คำด่าที่หลุดปากพูดออกมา คงไม่ต้องให้ข้ายกตัวอย่างนะ หึหึ ที่ยูนิพูดออกไปจึงไม่ใช่การสบถ แต่เป็นเพียงการ ‘บ่น’ เฉยๆ (ข้าพบมันในบทอื่นๆ ด้วย แต่ไม่ขอพูดซ้ำล่ะ) - ตอนที่ 11 ‘ยูนิกับเซโนะได้ถูกมอบหมายให้หาข้อมูลจากกิลด์ที่มาตรวจสอบว่าเอนพีซีหรือไม่แหล่งสุดท้าย’ ???? - ดูเหมือนว่าพระเอก (?) จะออกมาแล้ว หลังจากที่อบอวลไปด้วยกลิ่นของดอกลิลลี่มาตั้งนาน ข้าไม่ได้รังเกียจหรอกนะ แต่ข้าชอบเชยชมความงดงามของดอกกุหลาบสีรุ้งเสียมากกว่า - ‘หนอนตัวใหญ่ขนาด10ลำคนโอบ’ อุ๊บ! ข้าอ่านวลีนี้แล้วถึงกับหน้าร้อนผ่าว กรุณานำ ‘ลำ’ ออกไปเถิด ช่วยเห็นแก่สาวน้อยผู้อ่อนต่อโลกอย่างข้าด้วยนะ คึคึคึ - ข้าชักจะสงสัยเสียแล้วสิว่า NPC ในเกมนี้ใช้ AI อะไร มันถึงได้มีความคิดที่เป็นอิสระขนาดนั้น - ตอนที่ 13 ข้าคิดว่าการคิดอยู่ในใจของเซโนะไม่น่าใช้เครื่องหมาย “ เฉยๆ เพราะมันจะทำให้สับสนกับบทสนทนาปกติ เลือกเอาละหว่าง ‘คิดในใจ’ กับ คิดในใจ ท่านจะเข้าใจที่ข้าสื่อไหมเนี่ย แต่ยังไงก็รบกวนช่วยเข้าใจทีนะ (โอ้… ข้าเห็นในบทหลังๆ ประมาณ 20 ท่านมีการแก้ไขแล้ว หากแก้ไขในบทต้นๆ ด้วยจะดีมาก) - ตอนที่ 14 ยูนิ หรือ นงนุช ที่เป็นคนไทย รู้จัก ‘เกมลงทัณฑ์’ ด้วยหรอ? ข้าเข้าใจว่าเกมลงทัณฑ์นี้มีแต่ที่ญี่ปุ่นเสียอีก คนไทยที่รู้จักเกมลงทัณฑ์น่ะ น่าจะเป็นพวกที่อ่านมังกะหรือดูอนิเมะ แต่นงนุชที่เป็นเด็กเรียนมาตลอด เพิ่งจะมาเล่นเกมนี้ได้ไม่นานเพราะพ่อซื้อมาให้ ทำไมถึงรู้จักเกมลงทัณฑ์ล่ะ? หรือว่าฉากหน้านักเรียนดีเด่นจะเป็นโอตาคุตัวแม่กันแน่นะ? แต่ข้าว่าไม่น่าใช่อ่ะ - ตอนที่ 15 ‘รังผึ้งขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างใกล้’ ข้าไม่แน่ใจว่าท่านตั้งใจเล่นคำ (ข้าว่ามันออกจะแปลกเกินไปหน่อย) หรือท่านพิมพ์ผิดเกินมา มันควรจะเป็น ‘ข้างๆ’ หรือไม่ก็ ‘ใกล้ๆ’ - ตอนที่ 16 NPC อย่างเรกัสและลูเซียใช้คำสั่งกลับเมืองอย่างไร? ก่อนหน้านี้มีแต่กล่าวถึงการตัดระบบ (ซึ่งปัจจุบันข้าก็ยังงงๆ) แต่ NPC ทำไม่ได้นิ? - ‘หากไม่ไกลมากยังพอมีเวลาเหลือที่จะพลบค่ำก็ลองไปสำรวจดูสักหน่อย’ ??? จะทำอะไร? สำรวจใช่ไหม? ก่อนพลบค่ำใช่ไหม? - ตอนที่ 18 อ้าว… ยูนิตัดระบบไม่ได้เพราะถูกย้ายมายังโลกเวทมนตร์ที่แท้จริง แล้วที่ทำไปในตอนก่อนๆ ล่ะ? - ตอนที่ 20 ข้าค่อนข้างจะติดใจกับ ‘ซัปโปโรเป็นเมืองหลวงของจังหวัดฮอกไกโด’ ลองเปรียบเทียบง่ายๆ ดูนะ ‘ปทุมวันเป็นเมืองหลวงของจังหวัดกรุงเทพฯ’ ไม่น่าจะใช่เมืองหลวงใช่ไหม แต่เป็น ‘เมืองใหญ่’ หรือ ‘ศูนย์กลางของจังหวัด’ น่าจะถูกกว่า - การเรียงลำดับเหตุการณ์ในตอนนี้ทำเอาข้าสะดุดใจอยู่จุดหนึ่ง นั่นก็คือ อยู่ๆ ก็ตัดฉากไปเล่าอดีตของเรกัสกับลูเซีย แล้วย้อนกลับมาอย่างรวดเร็ว ทำไมท่านไม่เอาช่วงอดีตตรงนั้น ไปใส่ก่อนที่เซโนะกับลูกเซียจะโผล่มาขัดจังหวะเล่า เนื้อเรื่องจะได้ดำเนินไปอย่างลื่นไหลมากกว่านี้ - ตอนที่ 21 กิลด์วอร์ (ใช่ไหม?) เกมนี้ระบบแปลกมาก ถ้าพูดถึงสงครามล่ะก็ต้องประกอบด้วยหลายอย่าง ความแข็งแกร่ง ยุทธศาสตร์ และอื่นๆ แต่ที่ที่สำคัญอย่างหนึ่ง คือ ‘ความสามัคคี’ ความร่วมมือร่วมใจ การทำงานเป็นทีม แต่ระบบกิลด์วอร์ของโลกเวทมนตร์นี้ กลับเป็นการแยกสุ่มให้ฮีโร่ไปฟาดฟันกับศัตรูตัวต่อตัวซะได้ ราวกับเป็นฉากการต่อสู้ของการ์ตูนจั๊มป์ ข้าว่าตรงนี้มันขัดกับคำว่า ‘กิลด์วอร์’ ในจิตใต้สำนึกของข้าอยู่พอควร - ตอนที่ 22 ‘ทุกย่างก้าวเพื่อเข้าสู่ตำแหน่งที่สามารถโจมตีใส่จุดบอดของฝ่ายตรงข้ามถูกแย่งเป็นพัลวัน’ ถูกแย่งเหรอ? อะไรที่ถูกแย่ง? มันน่าจะเป็น ‘ถูกปัดป้อง’ หรือ ‘ถูกป้องกัน’ หรือเปล่า? - ตอนที่ 23 ยังเขียนไม่จบ ข้าขอไม่แนะนำอะไรนะ คำผิด (3) ตอนที่ 1 - เวทมนต์ เป็น เวทมนตร์ (จริงๆ เขียนได้ทั้งสองแบบ แต่ที่ข้าแนะนำมันตรงความหมายกว่า คำนี้เจอทุกบท) - ปะบ่า เป็น ประบ่า - เกมส์ เป็น เกม (คำนี้เจอทุกบท) ตอนที่ 2 - ปิคนิค เป็น ปิกนิก - แสงร่ำไร เป็น แสงรำไร ตอนที่ 3 - คต้อง เป็น คงต้อง (หรือเปล่า? ข้าเดาเอานะ) ตอนที่ 4 - ช่องเก็บเขา เป็น ช่องเก็บของ ตอนที่ 5 - พังพืด เป็น พังผืด - กงเล็บ เป็น กรงเล็บ ตอนที่ 6 - พาเฟ่ เป็น พาเฟ่ต์ - กับทำแล้วไม่ได้ผลตอบแทน เป็น กลับ - เรียนแบบ เป็น เลียนแบบ - เสื้อเขี้ยวดาบ เป็น เสือเขี้ยวดาบ ตอนที่ 7 - อนาจ เป็น อนาถ ตอนที่ 10 - สุริยะคราส เป็น สุริยคราส ตอนที่ 12 - แกะแขน เป็น เกาะแขน (ข้าเข้าใจว่างั้นนะ ถ้าถูกแล้วก็ไม่เป็นไร) - เค้กกล้วยหอมหลากชิ้น เป็น หลายชิ้น (ไม่เช่นนั้นก็ ‘หลากหลายชิ้น’ แต่ก็ยังพิลึกอยู่ดี) - คล่องแคล้ว เป็น คล่องแคล่ว (เจอในตอนที่ 16 ด้วย) - มีม่วง เป็น สีม่วง ตอนที่ 13 - เสียงย้ำใบไม้ เป็น เสียงย่ำใบไม้ - ระแวงภัย เป็น ระวังภัย (ความหมายต่างกัน ระแวง = ไม่ไว้ใจ / ระวัง = ไม่ประมาท ใช้คู่กับ ‘ระแวด’ ไม่ใช่ ‘ระแวง’) - เขาพวก เป็น เข้าพวก ตอนที่ 14 - แดงแจ้ เป็น แดงแจ๋ ตอนที่ 15 - ไหม้เป็นจุล เป็น ไหม้เป็นจุณ (จุล = ชิ้นเล็กๆ / จุณ = เป็นผุยผง) ตอนที่ 17 - ก็เก็บไปเหมือนกัน เป็น เกือบ (หรือ เจ็บ?) ตอนที่ 18 - ข้อความเห็นชอบ เป็น ขอความเห็นชอบ ตอนที่ 19 - ใบเลื้อย เป็น ใบเลื่อย ตอนที่ 20 - พักผ่อนหย่อมใจ เป็น พักผ่อนหย่อนใจ - โก้โก้ เป็น โกโก้ - ไม่ล่ะวาง เป็น ไม่ละวาง ตอนที่ 22 - บัลลัง เป็น บัลลังก์ ความน่าสนใจของเนื้อหา 5/5 นิยายเรื่องนี้นับว่าเป็นนิยายเกมออนไลน์ที่มีความน่าสนใจอยู่มากเลยทีเดียว พล็อตเรื่องของท่านมีความน่าสนใจ มีปมเรื่องชวนให้ติดตามในทุกๆ ตอน ไม่ใช่แค่ว่าก็เล่นไปงั้นๆ การดำเนินเรื่องไม่จบไม่สิ้นตามสไตล์ MMORGP แต่มีกลิ่นอายออกไปทางเกม RPG ที่มีบทสรุปเสียมากกว่า ข้าชักอยากจะรู้เสียแล้วสิว่า ‘ยูนิ’ ตัวเอกของเรื่อง จะเป็นเทพปีศาจของมนุษย์ หรือของปีศาจกันแน่ คาแร็กเตอร์ 4/5 ในส่วนนี้ข้าก็จะขอแบ่งการให้คะแนนอีกเช่นกัน คือ ความน่าสนใจของตัวละคร และจังหวะการปล่อยตัวละครออกมา อย่างละ 2.5 คะแนน ความน่าสนใจของตัวละคร (1.5) - ยูนิ สาวน้อยหัวกระทิ ผู้เป็นท็อปของสายชั้นในโลกแห่งความเป็นจริง หากแต่ในโลกเวทมนตร์นั้นเธอคือ ‘Newbie’ ตั้งแต่ที่ข้าอ่านมาจนถึงตอนล่าสุด ข้ายังไม่ค่อยเข้าใจเลยว่าเธอคนนี้เป็นคนนิสัยอย่างไรกันแน่ ที่แน่ๆ ข้ารู้สึกว่ายูนิไม่สมกับเป็นเด็กผู้หญิงเอาซะเลย หรือจริงๆ แล้วเธอคือสาวดุ้นกันนะ!? ไม่ๆ สาวดุ้นบางคนยังดูสมหญิงกว่ายูนิเลยบอกตรงๆ คือ ไม่มีมุมที่น่ารักน่ะ ทั้งที่เป็นนางเอกแท้ๆ เหมือนเหมาะที่จะเป็นพระเอกเสียมากกว่า ในช่วงหลังที่เรกัสโผล่ออกมา ทำให้ยูนิพอจะดูเป็นสาวน้อยน่ารักขึ้นมาได้บ้าง (แต่พออยู่กับเซโนะก็กลายเป็นพระเอกเหมือนเดิม) - จิ้งจอกสาวเนฟิม คาแรคเตอร์นี้ก็ยังไม่เด่นชัดอีกเช่นกัน เหมือนจะเป็นตัวเด่น แต่กลับไม่มีอะไรที่โดดเด่น นอกจากการบรรยายว่าสาวจิ้งจอก และดูไม่สมหญิงพอๆ กับยูนิ แต่ข้าพอจะเข้าใจว่าเธอเป็นสาวห้าวนะ - ฮารุกะ สาวเงียบประจำเรื่อง ข้าว่าตัวละครนี้โดดเด่นจากสองตัวละครก่อนหน้าพอดู เพราะเธอมีคาแรคเตอร์ที่เด่นชัด คือเป็นสาวเงียบ มีมุมน่ารักสมกับเป็นเด็กผู้หญิง มีพัฒนาการจากคนที่แทบจะไม่พูดไม่จาเลย เป็นพูดบ้างกับคนที่สนิท แต่ยังคงคาแรคเตอร์สาวเงียบไว้ได้ดี - เซโนะ น้องสาวซึนๆ ไม่น่ารักของฮารุกะ ปกติข้าไม่ค่อยชอบสายนี้หรอกนะ แต่เซโนะตอนเดะเระแตกนี่น่ารักได้ใจไปเลย ตัวละครนี้คาแรคเตอร์ชัดเจนที่สุด ข้าให้สามผ่าน - บิสกิต เป็นตัวละครที่ข้าไม่เข้าใจนิสัยใจคอมากที่สุด ตอนแรกคิดว่าเป็นเด็กสาวหงิมๆ น่ารักๆ พี่สาวไปไหนหนูขอไปด้วย แต่ไหงอ่านไปอ่านมาข้ารู้สึกว่าบิสกิตมีมุมที่กวนส้นเป็นครั้งคราว (ข้าอาจคิดไปเองคนเดียวก็ได้…) หล่อนผีเข้าผีออก? หรือว่าเป็นคนสองบุคลิกกันนะ หรือว่าข้าเข้าใจผิดไปเองว่าเธอเรียบร้อยน่ารักในตอนแรก สรุปว่าเรื่องคาแรคเตอร์หลักข้าให้ผ่านอยู่ไม่กี่ตัว แต่ที่อยากจะชมคือท่านออกแบบความสามารถของตัวละครได้ดี ค่อนข้างจะโดดเด่นกว่านิยายเรื่องอื่นๆ ที่ข้าเคยอ่านอยู่มากโข ป.ล. ตัวละครในเรื่องนี้ข้าชอบเรกัสที่สุดล่ะ อาจจะเป็นเพราะข้าเป็นผู้หญิงล่ะมั้ง จังหวะการปล่อยตัวละคร (2.5) ท่านทำได้ดีแล้ว ปล่อยตัวละครออกมาไม่มากเกินไป ไม่น้อยเกินไป และทำได้ถูกจังหวะ ทำให้ข้าที่ความจำดีกว่าปลาทองนิดหน่อย สามารถจดจำตัวละครของท่านได้ทุกตัว ปรบมือให้ แปะๆๆ รวมคะแนน 3.5+6+5+4 = 18.5 เอามาหาร 5 ได้ 3.7 คะแนน (เต็ม 5) ข้าว่าเรื่องการใช้ภาษาและคำบรรยายของท่าไม่เลวทีเดียว หากรีไรท์ล่ะก็… ลองปรับปรุงเรื่องการเล่นคำอีกนิดไม่ให้มันมากจนเกินงาม ส่วนสิ่งที่ต้องปรับปรุงอย่างเร่งด่วน คือ การเว้นวรรคและการจัดย่อหน้า รวมถึงการใช้เครื่องหมายด้วยนะ! อ้อ… แล้วก็ ไม่ลองหาธีมสวยๆ มาตกแต่งบทความของท่านดูบ้างหรือ? อาณาจักรนิยายของท่านจะได้น่าดูสนใจมากขึ้น เพราะคนส่วนมากเลือกหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านจากหน้าปกเป็นอันดับแรกกันทั้งนั้น จากนั้นจึงค่อยดูว่าเนื้อหาสนุกไหม ไม่สนุกก็วาง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ใช่ไหมล่ะว่ารูปลักษณ์น่ะมีส่วน อย่างน้อยก็ปรับตัวหนังสือเป็นสีดำเถอะ ข้าปวดตากับตัวหนังสือสีเทาบนพื้นหลังสีไข่ไก่เหลือเกิน ขอให้ท่านพยายามเขียนมันต่อไป ข้าเป็นเพียงผู้ชี้แนะข้อดีและขอเสียในนิยายของท่านเท่านั้น ซึ่งท่านจะทำตามคำแนะนำของข้าหรือไม่มันก็เรื่องของท่าน จากนี้ต่อไปท่านจะต้องทำมันให้สำเร็จด้วยตัวเอง อย่าท้อถอยหากการให้พรของข้ามันรุนแรงเกินไป และถ้าคำแนะนำของข้าเป็นประโยชน์ต่อท่านได้ก็คงดีไม่น้อย ลาก่อน… //แม่มดฮิยะหายตัวไปกับกลีบกุหลาบสีแดงที่ปลิดปลิว ทิ้งไว้เพียงซองจดหมายสีนวลที่ลงตราประทับด้วยครั่งสีแดงสด กดตรงนี้เพื่อเซ็นชื่อว่าได้พรแล้ว อ่านน้อยลง
Triple Darkness | 28 ก.ย. 56
-
1
-
0
ดูทั้งหมด
คำนิยมล่าสุด
"ฮิยะแห่งกระท่อมคนหลง แวะมาให้พรแก่คนหลงเอ"
(แจ้งลบ)สวัสดีคนหลงเอ ข้าคือพี่ใหญ่แห่งกระท่อมคนหลง นามว่า 'ฮิยะ' ความจริงแล้วข้าเคยพบเห็นท่านแถวๆ ประเทศตุรกีมาบ้างตอนที่ข้าเร้นกายไปเยี่ยมเยียนที่ประเทศแห่งนั้น แต่ข้าไม่บอกหรอกนะว่าข้าคือใคร หึหึ เพราะฉะนั้นหากข้าใช้คำศัพท์แบบโอต้าฯ (โอตาคุ) บ้าง คิดว่าท่านคงจะเข้าใจนะ แต่ข้าไม่ใช่โอต้าฯ หรอกนะ ไม่ได้ป่วย ม.2 ด้วย!!! ข้าคงจะแบ่งคะแนนออกมายิบย่อยเสียเล็ ... อ่านเพิ่มเติม
สวัสดีคนหลงเอ ข้าคือพี่ใหญ่แห่งกระท่อมคนหลง นามว่า 'ฮิยะ' ความจริงแล้วข้าเคยพบเห็นท่านแถวๆ ประเทศตุรกีมาบ้างตอนที่ข้าเร้นกายไปเยี่ยมเยียนที่ประเทศแห่งนั้น แต่ข้าไม่บอกหรอกนะว่าข้าคือใคร หึหึ เพราะฉะนั้นหากข้าใช้คำศัพท์แบบโอต้าฯ (โอตาคุ) บ้าง คิดว่าท่านคงจะเข้าใจนะ แต่ข้าไม่ใช่โอต้าฯ หรอกนะ ไม่ได้ป่วย ม.2 ด้วย!!! ข้าคงจะแบ่งคะแนนออกมายิบย่อยเสียเล็กหน้อยจะได้ชี้ชัดไปเลยว่าตรงไหนดีแล้ว ตรงไหนต้องปรับปรุงแก้ไข ท่านไม่จำเป็นต้องเชื่อคำวิจารณ์ของข้าทั้งหมด เพราะมันเป็นแค่ความคิดเห็นของนักอ่านคนหนึ่งที่ออกจะจู้จี้จุกจิกไปบ้าง ถ้าส่วนไหนท่านคิดว่ามันดีแล้วก็ไม่จำเป็นต้องแก้ไข หรือส่วนไหนที่ท่านตั้งใจให้เป็นปริศนาแล้วข้าตั้งข้อสงสัยแล้วล่ะก็.. ท่านก็ยิ้มได้เลย ชื่อเรื่อง : 3.5/5 “Legend of World Online ( ฉันนี่แหละเทพปีศาจ )” เมื่อมองแว๊บแรก ชื่อนี้มีทั้งความน่าสนใจและส่วนที่จืดชืด ข้าจะขอพูดส่วนที่ข้าคิดว่าไม่ค่อยน่าสนใจก่อนละกัน เพราะมันอยู่ที่ส่วนหน้าเลย ‘Legend of World Online’ ในตอนแรกข้าเข้าใจว่ามันเป็นชื่อของเกม ซึ่งนิยายเกมออนไลน์เรื่องไหนๆ ก็ต้องจั่วหัวด้วยชื่อของเกมทั้งนั้น แล้วชื่อนี้ไม่ดีอย่างไร? ข้าคิดว่ามันยาวและธรรมดาเกินไป ไม่มีความหวือหวาเลย คงช่วยไม่ได้เพราะมันเป็นชื่อของเกมสินะ… แต่พอมาอ่านในเรื่องชื่อเกมคือ ‘Magical World’ ทำไมท่านไม่ใช้ชื่อนี้เสียล่ะ? ข้ารู้สึกว่ามันเข้าท่ากว่า ‘Legend of World Online’ เสียอีกนะ ‘(ฉันนี่แหละเทพปีศาจ)’ ในส่วนหลังสิที่น่าสนใจ ชื่อนี้บ่งบอกว่าตัวเอกน่าจะอยู่กึ่งๆ ระหว่างความดีและความชั่ว หรือไม่ก็มีความโดดเด่นอะไรสักอย่าง หรือเป็นปีศาจที่เป็นเทพ? หึหึ ข้าคิดว่าน่าสนใจมากเลยทีเดียว ถ้าคนจะเข้ามาอ่านข้าคิดว่าน่าจะเพราะตรงนี้ล่ะ ภาษาที่ใช้ : 6/10 ในส่วนนี้ข้าจะแบ่งย่อยเป็น ความลื่นไหล และคำผิด อย่างละ 5 คะแนนนะ ท่านจะได้รู้ชัดๆ ไปเลยว่าควรปรับปรุงส่วนไหน และข้าจะไล่ดูทีละบรรทัด เพราะว่าข้าไล่ดูทีละบรรทัด… ดังนั้นข้าจะคอมเมนต์เนื้อเรื่องไปด้วย แต่เรื่องไหนติไปแล้วข้าจะไม่พูดซ้ำซากล่ะ ท่านต้องไปปรับเอาเอง โอเคนะ ความลื่นไหลของภาษา (3) - เริ่มอ่านละนะ การบรรยายของท่านเรียบง่ายและลื่นไหลดี บรรยายได้เห็นภาพชัดเจนแต่ไม่เสียอรรถรส แล้วยังมีการเล่นคำให้คล้องจองกันอีกด้วย ข้าชอบนะ แต่ก็มีหลายประโยคที่เล่นคำจนเกินงาม ทำให้ประโยคมันยืดยาวออกไป แต่กลับหาคำที่ลงตัวมาจบประโยคไม่ได้ นอกจากนั้นยังทำให้ความหมายเพี้ยนอีกด้วย ว่างๆ ลองอ่านทวนแล้วแก้ไขดู ข้าว่าท่านน่าจะพบมันได้ไม่ยาก - การดำเนินเรื่องไม่เร็วเกินไป ไม่ช้าเกินไป เหมือนกับกำลังอ่านนิยายประเภทไลท์โนเวลเลย - แต่ท่านยังเว้นวรรคได้ไม่ดี จึงทำให้บางประโยคมันยาวเฟื้อย ลองหาจังหวะเคาะ Space Bar ดู ยกตัวอย่างประโยคแรกที่ข้าเจอ ‘เจ้าของเสียงถอนหายใจโวยวาย_พร้อมถอดหมวกครอบศีรษะขนาดสวมมิดปิดครึ่งใบหน้า_ที่มีสายปลั๊กเสียบติดกับคอมพิวเตอร์บนโต๊ะ’ และยังมีอีกหลายประโยค (แทบจะทั้งเรื่อง) ลองปรับดู - การแบ่งย่อหน้าก็เหมือนกัน บางย่อหน้ายาวเกินไปจนทำให้ผู้อ่านตาลาย ในกรณีที่ร้ายที่สุดคือดรอปนิยายของท่านไปเลย ท่านควรจะเคาะ Enter แบ่งช่วงบ้างนะ ไม่ต้องกังวลว่าจำนวนบรรทัดจะมากไปหรอก - การใช้เครื่องหมายยังบกพร่องอยู่ หลังเครื่องหมายไม้ยมก (ๆ) ปรัศนีย์ (?) อัศเจรีย์ (!) เครื่องหมายจุด และวงเล็บ ต้องเว้นวรรคหนึ่งครั้ง ยกเว้นในบทสนทนาที่อยู่ติดกับเครื่องหมายอัญประกาศ (“) ไม่ต้องเว้น ส่วนตัวย่อและเลข ก็ต้องเว้นวรรคทั้งข้างหน้าและข้างหลัง - แต่การใช้เครื่องหมายในบทสนทนา ให้ใช้แบบนี้ “สาวแว่นสุดยอด!” เว้นวรรคแค่ต้นกับท้ายประโยคก็พอ ส่วนที่อยู่ติดกับบทสนทนาไม่ต้องไปเว้นวรรค เอ่อ… ไอ้ที่ข้ายกตัวอย่างนะ ลืมๆ ไปก็ได้ orz - ข้าชอบที่ท่านกล่าวถึงเครื่องเล่นเกมนะ เรื่องอื่นๆ ที่ข้าเคยอ่านมักจะพูดว่า ‘ใส่เครื่องนี้แล้วไปนอนซะ’ (วีต้าเบอร์รี่หรืออย่างไร?) แต่ของท่านมีการคำนึงถึงการทำงานของสมองด้วย ซึ่งมันสมจริง ข้าขอชมเชยที่ท่านไม่ทำให้ข้าทำหน้าเบ้แล้วพูดว่า “เล่นง่ายๆ แบบนี้อีกแล้วเรอะ!” ปรบมือให้ แปะๆ - แถมมีการแบ่งโซนการเล่นอีก (หลายเซิฟ) ข้าขอชมท่านอีกครั้ง ที่ไม่จับเอาคนหลายร้อยล้านคนมายัดอยู่ในเซิฟเวอร์เดียวกัน แต่จะว่าไปทั้งโซนเอเซียเลยมันก็ค่อนข้างจะใหญ่มากอยู่ดี - ระบบในเกมนี้ค่อนข้างแปลกประหลาดกว่าเกมอยู่มากทีเดียว ไม่มีเลเวล อยากเก่งต้องฝึกฝนเอง ข้าว่าตรงนี้ทั้งน่าสนใจและออกจะแหม่งๆ ไปสักหน่อย ข้าอาจจะยึดติดตรงที่ว่าเป็นเกมเลยต้องมีเลเวลหรือการจัดอันดับล่ะมั้ง เพราะถ้าไม่มีเลเวลแล้วแรงจูงใจในการเล่นคืออะไร? หรือจะบอกว่าแค่ได้เข้ามาอยู่ในโลกเสมือนได้ก็พอแล้ว? การสร้างเกมที่ไม่มีอะไรท้าทายผู้เล่นมันจะทำให้เกมนั้นเสื่อมความนิยมไปในไม่ช้า - ข้ารู้สึกว่าท่านใช้คำบางคำไม่ค่อยเหมาะสมกับนิยายของท่านเท่าไรนะ แม้จะดูสละสลวยทว่ามันขัดกับอารมณ์ของเรื่อง หากนิยายของท่านเป็นแฟนตาซีโบราณไร้ความโมเอะก็ว่าไปอย่าง คำที่ว่าคือ ‘แม้น’ ‘มิ’ และ ‘เทียม’ ข้าเจอมันใน ตอนที่ 2 ท่านใช้คำง่ายๆ อย่าง ‘แม้’ ‘ไม่’ และ ‘เท่า’ น่าจะเหมาะสมกว่า - ‘ชุดนอนแขนสั้นยาว’ มันคืออะไรกันแน่? ‘ชุดนอนแขนสั้นและแขนยาว’ ‘ชุดนอนแขนสั้นตัวยาว’ หรือ ‘ชุดนอนแขนสั้น – ยาว’ ตกลงอย่างไหนกัน? ประโยคนี้สามารถตีความได้หลายความหมายเลยนะ - โอ้โห กฎของเกมนี้โหดแฮะ ตายถึงกับลบไอดีเลยหรือ… ถ้าเน็ตกากแลคตายคงจะหัวเสียแย่ ข้าไม่อยากนึกภาพของตัวเองเลย คงได้ตายหลังเข้าเกมไม่เกินห้านาทีเป็นแน่ แม้ต้องการให้ชีวิตในโลกเสมือนนี้สมจริง แต่มันทำให้เสียผู้เล่นได้เหมือนกันนะ เกมนี้ชักจะใกล้คำว่าเจ๊งเข้าไปอีกก้าวหนึ่งแล้ว!! เท่าที่อ่านมาข้ารู้แล้วว่าท่านพยายามจะใส่ความสมเหตุสมผลเข้าไปในเนื้อเรื่อง แต่ท่านคงจะลืมมองในมุมมองของผู้ผลิตสินะ ถ้าท่านใส่ใจเรื่องนี้ไปด้วยจะยิ่งสมจริงยิ่งขึ้นไปอีก - มาถึงตอนที่ 3 แล้วนะ ข้าเห็นประโยคแรกเลยที่ท่านเล่นคำ ประโยคนี้… ‘เสียงกริ่งสัญญาณบอกเวลาพักเที่ยงร้องดัง’ ข้ารู้สึกตะหงิดๆ เหมือนมันจะสละสลวยแต่ก็ไม่ใช่ เหมือนจะสุด แต่ก็ไม่สุดคำ ท่านอาจจะเปลี่ยน ‘ร้องดัง’ เป็น ‘ดังขึ้น’ ก็ได้ ข้าว่าน่าจะลงตัวกว่านี้ - ประโยคถัดไปก็เช่นกัน ‘ราวกับเป็นกิจวัตรที่ทำวนซ้ำ’ ทำทุกวันยังต้องราวกับอีกหรือ? แล้ว ’ทำวนซ้ำ’ นี่ความหมายไม่ค่อยดีเท่าไรนะ เหมือนว่าไปติดแหงกอยู่ในลูปของสาวน้อยเวทมนตร์คนหนึ่งอย่างไรอย่างนั้น - ‘…แต่ครั้งนี้มีมามีมาเกือบ 20’ ควรจะใส่ลักษณะนามลงไปด้วย อย่าปล่อยทิ้งให้โหวงๆ ที่ท้ายประโยคอย่างนี้ - ‘เนฟิมเข้าจับห้ามสาวเจ้าที่กำลังดึงอุปกรณ์สวมใส่จนเกือบหลุดพ้นข้อนิ้ว’ ประโยคนี้ท่านใช้คำฟุ่มเฟือยเกินไป และทำให้ข้าอ่านแล้วงุนงงเล็กน้อย เข้าใจความหมายนะ แต่มึน.. - ‘การตัดระบบ’ คืออะไร? ออกจากเกม? ล็อคออฟ? หรือกลับสู่จุดเซฟ? อยากให้ท่านอธิบายง่ายๆ ให้เข้าใจหน่อย เอาไปใส่ในนิยายเลยก็ดี ไม่รู้ว่ามีคนที่งงแบบข้าอยู่หรือเปล่า - ‘จากลานกว้างที่ออกมามีพื้นที่ว่างมากมายซึ่งปักเสาล้อมสายแสดงขนาดเรียงรายจนสุดขอบกำแพงแต่ละทิศ ตำแหน่งที่สามารถตั้งกิลด์ได้มีขนาดบังคับซึ่งรวมทั้งสิ้นในเมืองสามารถตั้งกิลด์ได้กว่า300แห่ง’ ข้าไม่เข้าใจประโยคนี้… - ตอนที่ 4 ตอนที่กล่าวว่ายูนิมี (อะไรสักอย่าง) ติดตัวอยู่แค่ 1,000 รีน จากตอนต้นเกม ท่านควรจะกล่าวว่า ‘ทั้งเนื้อทั้งตัวมีเงินอยู่แค่ 1,000 รีน’ แล้วก็อย่าลืมใส่เครื่องหมายจุลภาค (,) ขั้นระหว่างเลขศูนย์สามตัวด้วย หรือจะเขียนว่า ‘หนึ่งพันรีน’ ยิ่งดีเข้าไปใหญ่ - ‘ห้องนอนที่เติมแต่งด้วยกระจกบานใหญ่ขนาดส่องตัว’ ท่านน่าจะสลับที่การเรียงประโยคใหม่เป็น ‘ห้องนอนที่เติมแต่งด้วยกระจกส่องตัวบานใหญ่’ - ตอนที่ 5 จนอ่านมาถึงตอนนี้ รู้สึกได้เลยว่าท่านใช้คำว่า ‘พลัน’ เยอะเกินไป บางจุดที่ไม่ควรใส่ก็ใส่เข้ามา เช่น ‘ชายที่มาได้ยินคำกล่าวข้างต้นพลันทวีความโกรธ….’ (ข้าคิดว่าควรเอา ‘มา’ ออกด้วย) บางจุดที่มีแต่อยู่ติดกันเกินไปก็ควรจะหาคำอื่นมาแทนบ้าง อาจจะเป็น ‘จากนั้น’ ‘ทันใดนั้น’ ‘ก่อนหน้า…’ ฯลฯ ที่ใช้แทนกันได้ แล้วเรียงประโยคใหม่ดีๆ - ‘บังคับปลายนิ้วของโครงกระดูกยักษ์ไปจิ้มกดส่งให้จมฝัง’ สละสลวยเหมือนอ่านกลอน แต่มันไม่ใช่! เพราะมันคือร้อยแก้วไม่ใช่ร้อยกรอง การพรรณาจึงควรเขียนให้ผู้อ่านเข้าใจภาพตาม ‘จิ้มกด’ โอเคเข้าใจ แต่มันฟุ่มเฟือยไปไหมเลือกเอาสักคำ ‘ส่ง’ ส่งอะไร? อันนี้ล่ะงงที่สุด ‘ให้จมฝัง?’ จมคือจมของเหลว ฝังคือฝังดิน อย่างไหนกันแน่? สรุปแล้วข้างงว่าโครงกระดูกยักษ์กำลังถูกสั่งให้ทำอะไรกันแน่ - ยูนิที่เห็นภาพการฆาตกรรมสยองขวัญต่อหน้าต่อตา ไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ? ท่านบรรยายภาพออกมาซะน่ากลัว จากที่จินตนาการตามมันต้องเป็นกราฟฟิกที่เห็นเลือดเป็นเลือดแน่ๆ จนข้าเองยังอดขนลุกไม่ได้ แต่ยูนิกลับชิวๆ ทำเควสต่อกับแม่ฆาตกรใจโหดซะเฉย ทำเควสต่อน่ะไม่ผิดหรอก แต่น่าจะมีการแสดงอารมณ์ออกมามากกว่านี้สิ - ตอนที่ 6 อาการเหนื่อยจากการต่อสู้… ทำไมถึงเหนื่อยล่ะ? ร่างกายจริงๆ ไม่ได้ขยับนี่นา หรือจะบอกว่าสมองสั่งการให้เป็นแบบนั้น? เครื่องเกมที่ดูเหมือนจะปลอดภัยในตอนแรก กลับดูไม่ปลอดภัยเสียแล้ว ถ้าเหนื่อยมากๆ จะทำให้ผู้เล่นตายจริง (ไม่ต้องพึ่งไมโครเวฟ) ได้เลยหรือเปล่า? เพราะเซโนะถึงกับสลบไปเลยนิ - ข้าเจอคำที่เกินออกมา ระวังด้วยนะ เช่นประโยคนี้ ‘หอกน้ำแข็งได้พุ่งมาปักช่วยไว้ส่งให้เจ้าสัตว์ประหลาดที่โดนเข้าไปครั้งเดียวถึงกับสิ้นใจ’ - ตอนที่ 7 ยังคงเห็นการเรียงคำในประโยคที่ขัดๆ กันอยู่ เช่น ‘บิสกิตฝีมือดาบของเธอนั้นโดดเด่น’ ถ้าเปลี่ยนเป็น ‘ฝีมือดาบของบิสกิตนั้นโดดเด่น’ - ตอนที่ 8 อ่านมาถึงบทนี้แล้วไม่เห็นท่านกล่าวถึงหลอดเลือดเลย มีแต่ต่อสู้แล้วร่างกายบาดเจ็บอย่างนั้นอย่างนี้ แต่ว่ามันคือเกม แล้วเอาอะไรมาวัดว่าชีวิตของตัวละครกำลังเข้าสู่ภาวะวิกฤต? ร่างกายที่บอบช้ำ อวัยวะที่ถูกทำลายอย่างนั้นหรือ? เหมือนบางทีท่านก็ลืมไปหรือเปล่าว่ามันคือเกมออนไลน์ - เซโนะพูดคนเดียวทำเอาข้าเหวอนิดๆ (ตอนที่กำลังจะสู้บอส) อ่ะๆ ไม่ผิดหรอกที่จะพูดคนเดียวน่ะ แต่มันทำให้ข้านึกถึงละครหลังข่าว - ตอนที่ 9 ‘ยูนิสบถออกมาด้วยความงุงงง…’ คำว่า ‘สบถ’ หมายถึง คำด่าที่หลุดปากพูดออกมา คงไม่ต้องให้ข้ายกตัวอย่างนะ หึหึ ที่ยูนิพูดออกไปจึงไม่ใช่การสบถ แต่เป็นเพียงการ ‘บ่น’ เฉยๆ (ข้าพบมันในบทอื่นๆ ด้วย แต่ไม่ขอพูดซ้ำล่ะ) - ตอนที่ 11 ‘ยูนิกับเซโนะได้ถูกมอบหมายให้หาข้อมูลจากกิลด์ที่มาตรวจสอบว่าเอนพีซีหรือไม่แหล่งสุดท้าย’ ???? - ดูเหมือนว่าพระเอก (?) จะออกมาแล้ว หลังจากที่อบอวลไปด้วยกลิ่นของดอกลิลลี่มาตั้งนาน ข้าไม่ได้รังเกียจหรอกนะ แต่ข้าชอบเชยชมความงดงามของดอกกุหลาบสีรุ้งเสียมากกว่า - ‘หนอนตัวใหญ่ขนาด10ลำคนโอบ’ อุ๊บ! ข้าอ่านวลีนี้แล้วถึงกับหน้าร้อนผ่าว กรุณานำ ‘ลำ’ ออกไปเถิด ช่วยเห็นแก่สาวน้อยผู้อ่อนต่อโลกอย่างข้าด้วยนะ คึคึคึ - ข้าชักจะสงสัยเสียแล้วสิว่า NPC ในเกมนี้ใช้ AI อะไร มันถึงได้มีความคิดที่เป็นอิสระขนาดนั้น - ตอนที่ 13 ข้าคิดว่าการคิดอยู่ในใจของเซโนะไม่น่าใช้เครื่องหมาย “ เฉยๆ เพราะมันจะทำให้สับสนกับบทสนทนาปกติ เลือกเอาละหว่าง ‘คิดในใจ’ กับ คิดในใจ ท่านจะเข้าใจที่ข้าสื่อไหมเนี่ย แต่ยังไงก็รบกวนช่วยเข้าใจทีนะ (โอ้… ข้าเห็นในบทหลังๆ ประมาณ 20 ท่านมีการแก้ไขแล้ว หากแก้ไขในบทต้นๆ ด้วยจะดีมาก) - ตอนที่ 14 ยูนิ หรือ นงนุช ที่เป็นคนไทย รู้จัก ‘เกมลงทัณฑ์’ ด้วยหรอ? ข้าเข้าใจว่าเกมลงทัณฑ์นี้มีแต่ที่ญี่ปุ่นเสียอีก คนไทยที่รู้จักเกมลงทัณฑ์น่ะ น่าจะเป็นพวกที่อ่านมังกะหรือดูอนิเมะ แต่นงนุชที่เป็นเด็กเรียนมาตลอด เพิ่งจะมาเล่นเกมนี้ได้ไม่นานเพราะพ่อซื้อมาให้ ทำไมถึงรู้จักเกมลงทัณฑ์ล่ะ? หรือว่าฉากหน้านักเรียนดีเด่นจะเป็นโอตาคุตัวแม่กันแน่นะ? แต่ข้าว่าไม่น่าใช่อ่ะ - ตอนที่ 15 ‘รังผึ้งขนาดใหญ่ที่อยู่ข้างใกล้’ ข้าไม่แน่ใจว่าท่านตั้งใจเล่นคำ (ข้าว่ามันออกจะแปลกเกินไปหน่อย) หรือท่านพิมพ์ผิดเกินมา มันควรจะเป็น ‘ข้างๆ’ หรือไม่ก็ ‘ใกล้ๆ’ - ตอนที่ 16 NPC อย่างเรกัสและลูเซียใช้คำสั่งกลับเมืองอย่างไร? ก่อนหน้านี้มีแต่กล่าวถึงการตัดระบบ (ซึ่งปัจจุบันข้าก็ยังงงๆ) แต่ NPC ทำไม่ได้นิ? - ‘หากไม่ไกลมากยังพอมีเวลาเหลือที่จะพลบค่ำก็ลองไปสำรวจดูสักหน่อย’ ??? จะทำอะไร? สำรวจใช่ไหม? ก่อนพลบค่ำใช่ไหม? - ตอนที่ 18 อ้าว… ยูนิตัดระบบไม่ได้เพราะถูกย้ายมายังโลกเวทมนตร์ที่แท้จริง แล้วที่ทำไปในตอนก่อนๆ ล่ะ? - ตอนที่ 20 ข้าค่อนข้างจะติดใจกับ ‘ซัปโปโรเป็นเมืองหลวงของจังหวัดฮอกไกโด’ ลองเปรียบเทียบง่ายๆ ดูนะ ‘ปทุมวันเป็นเมืองหลวงของจังหวัดกรุงเทพฯ’ ไม่น่าจะใช่เมืองหลวงใช่ไหม แต่เป็น ‘เมืองใหญ่’ หรือ ‘ศูนย์กลางของจังหวัด’ น่าจะถูกกว่า - การเรียงลำดับเหตุการณ์ในตอนนี้ทำเอาข้าสะดุดใจอยู่จุดหนึ่ง นั่นก็คือ อยู่ๆ ก็ตัดฉากไปเล่าอดีตของเรกัสกับลูเซีย แล้วย้อนกลับมาอย่างรวดเร็ว ทำไมท่านไม่เอาช่วงอดีตตรงนั้น ไปใส่ก่อนที่เซโนะกับลูกเซียจะโผล่มาขัดจังหวะเล่า เนื้อเรื่องจะได้ดำเนินไปอย่างลื่นไหลมากกว่านี้ - ตอนที่ 21 กิลด์วอร์ (ใช่ไหม?) เกมนี้ระบบแปลกมาก ถ้าพูดถึงสงครามล่ะก็ต้องประกอบด้วยหลายอย่าง ความแข็งแกร่ง ยุทธศาสตร์ และอื่นๆ แต่ที่ที่สำคัญอย่างหนึ่ง คือ ‘ความสามัคคี’ ความร่วมมือร่วมใจ การทำงานเป็นทีม แต่ระบบกิลด์วอร์ของโลกเวทมนตร์นี้ กลับเป็นการแยกสุ่มให้ฮีโร่ไปฟาดฟันกับศัตรูตัวต่อตัวซะได้ ราวกับเป็นฉากการต่อสู้ของการ์ตูนจั๊มป์ ข้าว่าตรงนี้มันขัดกับคำว่า ‘กิลด์วอร์’ ในจิตใต้สำนึกของข้าอยู่พอควร - ตอนที่ 22 ‘ทุกย่างก้าวเพื่อเข้าสู่ตำแหน่งที่สามารถโจมตีใส่จุดบอดของฝ่ายตรงข้ามถูกแย่งเป็นพัลวัน’ ถูกแย่งเหรอ? อะไรที่ถูกแย่ง? มันน่าจะเป็น ‘ถูกปัดป้อง’ หรือ ‘ถูกป้องกัน’ หรือเปล่า? - ตอนที่ 23 ยังเขียนไม่จบ ข้าขอไม่แนะนำอะไรนะ คำผิด (3) ตอนที่ 1 - เวทมนต์ เป็น เวทมนตร์ (จริงๆ เขียนได้ทั้งสองแบบ แต่ที่ข้าแนะนำมันตรงความหมายกว่า คำนี้เจอทุกบท) - ปะบ่า เป็น ประบ่า - เกมส์ เป็น เกม (คำนี้เจอทุกบท) ตอนที่ 2 - ปิคนิค เป็น ปิกนิก - แสงร่ำไร เป็น แสงรำไร ตอนที่ 3 - คต้อง เป็น คงต้อง (หรือเปล่า? ข้าเดาเอานะ) ตอนที่ 4 - ช่องเก็บเขา เป็น ช่องเก็บของ ตอนที่ 5 - พังพืด เป็น พังผืด - กงเล็บ เป็น กรงเล็บ ตอนที่ 6 - พาเฟ่ เป็น พาเฟ่ต์ - กับทำแล้วไม่ได้ผลตอบแทน เป็น กลับ - เรียนแบบ เป็น เลียนแบบ - เสื้อเขี้ยวดาบ เป็น เสือเขี้ยวดาบ ตอนที่ 7 - อนาจ เป็น อนาถ ตอนที่ 10 - สุริยะคราส เป็น สุริยคราส ตอนที่ 12 - แกะแขน เป็น เกาะแขน (ข้าเข้าใจว่างั้นนะ ถ้าถูกแล้วก็ไม่เป็นไร) - เค้กกล้วยหอมหลากชิ้น เป็น หลายชิ้น (ไม่เช่นนั้นก็ ‘หลากหลายชิ้น’ แต่ก็ยังพิลึกอยู่ดี) - คล่องแคล้ว เป็น คล่องแคล่ว (เจอในตอนที่ 16 ด้วย) - มีม่วง เป็น สีม่วง ตอนที่ 13 - เสียงย้ำใบไม้ เป็น เสียงย่ำใบไม้ - ระแวงภัย เป็น ระวังภัย (ความหมายต่างกัน ระแวง = ไม่ไว้ใจ / ระวัง = ไม่ประมาท ใช้คู่กับ ‘ระแวด’ ไม่ใช่ ‘ระแวง’) - เขาพวก เป็น เข้าพวก ตอนที่ 14 - แดงแจ้ เป็น แดงแจ๋ ตอนที่ 15 - ไหม้เป็นจุล เป็น ไหม้เป็นจุณ (จุล = ชิ้นเล็กๆ / จุณ = เป็นผุยผง) ตอนที่ 17 - ก็เก็บไปเหมือนกัน เป็น เกือบ (หรือ เจ็บ?) ตอนที่ 18 - ข้อความเห็นชอบ เป็น ขอความเห็นชอบ ตอนที่ 19 - ใบเลื้อย เป็น ใบเลื่อย ตอนที่ 20 - พักผ่อนหย่อมใจ เป็น พักผ่อนหย่อนใจ - โก้โก้ เป็น โกโก้ - ไม่ล่ะวาง เป็น ไม่ละวาง ตอนที่ 22 - บัลลัง เป็น บัลลังก์ ความน่าสนใจของเนื้อหา 5/5 นิยายเรื่องนี้นับว่าเป็นนิยายเกมออนไลน์ที่มีความน่าสนใจอยู่มากเลยทีเดียว พล็อตเรื่องของท่านมีความน่าสนใจ มีปมเรื่องชวนให้ติดตามในทุกๆ ตอน ไม่ใช่แค่ว่าก็เล่นไปงั้นๆ การดำเนินเรื่องไม่จบไม่สิ้นตามสไตล์ MMORGP แต่มีกลิ่นอายออกไปทางเกม RPG ที่มีบทสรุปเสียมากกว่า ข้าชักอยากจะรู้เสียแล้วสิว่า ‘ยูนิ’ ตัวเอกของเรื่อง จะเป็นเทพปีศาจของมนุษย์ หรือของปีศาจกันแน่ คาแร็กเตอร์ 4/5 ในส่วนนี้ข้าก็จะขอแบ่งการให้คะแนนอีกเช่นกัน คือ ความน่าสนใจของตัวละคร และจังหวะการปล่อยตัวละครออกมา อย่างละ 2.5 คะแนน ความน่าสนใจของตัวละคร (1.5) - ยูนิ สาวน้อยหัวกระทิ ผู้เป็นท็อปของสายชั้นในโลกแห่งความเป็นจริง หากแต่ในโลกเวทมนตร์นั้นเธอคือ ‘Newbie’ ตั้งแต่ที่ข้าอ่านมาจนถึงตอนล่าสุด ข้ายังไม่ค่อยเข้าใจเลยว่าเธอคนนี้เป็นคนนิสัยอย่างไรกันแน่ ที่แน่ๆ ข้ารู้สึกว่ายูนิไม่สมกับเป็นเด็กผู้หญิงเอาซะเลย หรือจริงๆ แล้วเธอคือสาวดุ้นกันนะ!? ไม่ๆ สาวดุ้นบางคนยังดูสมหญิงกว่ายูนิเลยบอกตรงๆ คือ ไม่มีมุมที่น่ารักน่ะ ทั้งที่เป็นนางเอกแท้ๆ เหมือนเหมาะที่จะเป็นพระเอกเสียมากกว่า ในช่วงหลังที่เรกัสโผล่ออกมา ทำให้ยูนิพอจะดูเป็นสาวน้อยน่ารักขึ้นมาได้บ้าง (แต่พออยู่กับเซโนะก็กลายเป็นพระเอกเหมือนเดิม) - จิ้งจอกสาวเนฟิม คาแรคเตอร์นี้ก็ยังไม่เด่นชัดอีกเช่นกัน เหมือนจะเป็นตัวเด่น แต่กลับไม่มีอะไรที่โดดเด่น นอกจากการบรรยายว่าสาวจิ้งจอก และดูไม่สมหญิงพอๆ กับยูนิ แต่ข้าพอจะเข้าใจว่าเธอเป็นสาวห้าวนะ - ฮารุกะ สาวเงียบประจำเรื่อง ข้าว่าตัวละครนี้โดดเด่นจากสองตัวละครก่อนหน้าพอดู เพราะเธอมีคาแรคเตอร์ที่เด่นชัด คือเป็นสาวเงียบ มีมุมน่ารักสมกับเป็นเด็กผู้หญิง มีพัฒนาการจากคนที่แทบจะไม่พูดไม่จาเลย เป็นพูดบ้างกับคนที่สนิท แต่ยังคงคาแรคเตอร์สาวเงียบไว้ได้ดี - เซโนะ น้องสาวซึนๆ ไม่น่ารักของฮารุกะ ปกติข้าไม่ค่อยชอบสายนี้หรอกนะ แต่เซโนะตอนเดะเระแตกนี่น่ารักได้ใจไปเลย ตัวละครนี้คาแรคเตอร์ชัดเจนที่สุด ข้าให้สามผ่าน - บิสกิต เป็นตัวละครที่ข้าไม่เข้าใจนิสัยใจคอมากที่สุด ตอนแรกคิดว่าเป็นเด็กสาวหงิมๆ น่ารักๆ พี่สาวไปไหนหนูขอไปด้วย แต่ไหงอ่านไปอ่านมาข้ารู้สึกว่าบิสกิตมีมุมที่กวนส้นเป็นครั้งคราว (ข้าอาจคิดไปเองคนเดียวก็ได้…) หล่อนผีเข้าผีออก? หรือว่าเป็นคนสองบุคลิกกันนะ หรือว่าข้าเข้าใจผิดไปเองว่าเธอเรียบร้อยน่ารักในตอนแรก สรุปว่าเรื่องคาแรคเตอร์หลักข้าให้ผ่านอยู่ไม่กี่ตัว แต่ที่อยากจะชมคือท่านออกแบบความสามารถของตัวละครได้ดี ค่อนข้างจะโดดเด่นกว่านิยายเรื่องอื่นๆ ที่ข้าเคยอ่านอยู่มากโข ป.ล. ตัวละครในเรื่องนี้ข้าชอบเรกัสที่สุดล่ะ อาจจะเป็นเพราะข้าเป็นผู้หญิงล่ะมั้ง จังหวะการปล่อยตัวละคร (2.5) ท่านทำได้ดีแล้ว ปล่อยตัวละครออกมาไม่มากเกินไป ไม่น้อยเกินไป และทำได้ถูกจังหวะ ทำให้ข้าที่ความจำดีกว่าปลาทองนิดหน่อย สามารถจดจำตัวละครของท่านได้ทุกตัว ปรบมือให้ แปะๆๆ รวมคะแนน 3.5+6+5+4 = 18.5 เอามาหาร 5 ได้ 3.7 คะแนน (เต็ม 5) ข้าว่าเรื่องการใช้ภาษาและคำบรรยายของท่าไม่เลวทีเดียว หากรีไรท์ล่ะก็… ลองปรับปรุงเรื่องการเล่นคำอีกนิดไม่ให้มันมากจนเกินงาม ส่วนสิ่งที่ต้องปรับปรุงอย่างเร่งด่วน คือ การเว้นวรรคและการจัดย่อหน้า รวมถึงการใช้เครื่องหมายด้วยนะ! อ้อ… แล้วก็ ไม่ลองหาธีมสวยๆ มาตกแต่งบทความของท่านดูบ้างหรือ? อาณาจักรนิยายของท่านจะได้น่าดูสนใจมากขึ้น เพราะคนส่วนมากเลือกหยิบหนังสือขึ้นมาอ่านจากหน้าปกเป็นอันดับแรกกันทั้งนั้น จากนั้นจึงค่อยดูว่าเนื้อหาสนุกไหม ไม่สนุกก็วาง แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ใช่ไหมล่ะว่ารูปลักษณ์น่ะมีส่วน อย่างน้อยก็ปรับตัวหนังสือเป็นสีดำเถอะ ข้าปวดตากับตัวหนังสือสีเทาบนพื้นหลังสีไข่ไก่เหลือเกิน ขอให้ท่านพยายามเขียนมันต่อไป ข้าเป็นเพียงผู้ชี้แนะข้อดีและขอเสียในนิยายของท่านเท่านั้น ซึ่งท่านจะทำตามคำแนะนำของข้าหรือไม่มันก็เรื่องของท่าน จากนี้ต่อไปท่านจะต้องทำมันให้สำเร็จด้วยตัวเอง อย่าท้อถอยหากการให้พรของข้ามันรุนแรงเกินไป และถ้าคำแนะนำของข้าเป็นประโยชน์ต่อท่านได้ก็คงดีไม่น้อย ลาก่อน… //แม่มดฮิยะหายตัวไปกับกลีบกุหลาบสีแดงที่ปลิดปลิว ทิ้งไว้เพียงซองจดหมายสีนวลที่ลงตราประทับด้วยครั่งสีแดงสด กดตรงนี้เพื่อเซ็นชื่อว่าได้พรแล้ว อ่านน้อยลง
Triple Darkness | 28 ก.ย. 56
-
1
-
0
"Review Story วิจารณ์นิยายสไตล์ชิวๆ"
(แจ้งลบ)ชื่อนักวิจารณ์ :: พี่เพกา ชื่อเรื่องนิยาย/ฟิคที่วิจารณ์ :: Legend of World Online (ฉันนี่แหละเทพปีศาจ) ชื่อผู้แต่ง/นามปากกา :: เอ/ ไผ่สีชากับกระป๋องยาคูลท์ ทำความเข้าใจกันก่อนสักนิด พี่เพกาคนนี้ไม่ใช่นักวิจารณ์ที่เก่งกล้ามาจากไหนแต่เป็นเพียงนักอ่านคนหนึ่งซึ่งอยากบอกกล่าวถึงจุดเด่นจุดด้อยของนิยายที่ได้อ่าน ดังนั้นพี่จะไม่ใช้คำว่าวิจารณ์แต่จะใช ... อ่านเพิ่มเติม
ชื่อนักวิจารณ์ :: พี่เพกา ชื่อเรื่องนิยาย/ฟิคที่วิจารณ์ :: Legend of World Online (ฉันนี่แหละเทพปีศาจ) ชื่อผู้แต่ง/นามปากกา :: เอ/ ไผ่สีชากับกระป๋องยาคูลท์ ทำความเข้าใจกันก่อนสักนิด พี่เพกาคนนี้ไม่ใช่นักวิจารณ์ที่เก่งกล้ามาจากไหนแต่เป็นเพียงนักอ่านคนหนึ่งซึ่งอยากบอกกล่าวถึงจุดเด่นจุดด้อยของนิยายที่ได้อ่าน ดังนั้นพี่จะไม่ใช้คำว่าวิจารณ์แต่จะใช้คำว่าแนะนำ พี่ไม่ได้ต้องการให้น้องเอเชื่อทั้งหมดแต่อยากให้พิจารณาสิ่งที่พี่เสนอด้วยตัวของน้องเอง หากส่วนไหนที่น้องเห็นด้วยว่าสมควรปรับเปลี่ยนก็ทำ แต่ถ้าส่วนไหนน้องมองว่ามันดีแล้วก็ไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนแปลง... ภาษาที่ใช้ (19/20คะแนน) :: ออกตัวเพิ่มอีกสักหน่อย... จริงๆแล้วพี่เป็นคนเยอะ อาจจะ (พล่าม-O-;)ยาวไปบ้างอะไรบ้าง โปรดทำใจ ขอเกริ่นอีกนิดก่อนแนะนำ บอกตรงๆแบบไม่อ้อมไกล จริงๆแล้วพี่เพกาไม่ถนัดแนวออนไลน์สักเท่าไหร่ แต่พี่ยินดีและเต็มใจอย่างยิ่งที่จะอ่านและแนะนำอะไรสักอย่างเกี่ยวกับนิยายเรื่องนี้ให้น้องเอได้เห็นถึงมุมมองและทัศนคติอีกด้านหนึ่งของนักอ่านคนนี้ อ่า... ขอสารภาพ (บาป) จากก้นบึ้งลึกๆของหัวใจ (ขนาดนั้นเลย= =;) พี่กะว่าจะขอใช้สิทธิ์ยกเลิกออเดอร์ในการวิจารณ์นิยายเรื่องนี้แล้วโอนไปให้นักวิจารณ์ท่านอื่นแทน เพราะพี่เพการู้สึกกดดัน ไม่มั่นใจหนำซำยังมีตั้งยี่สิบสองบทแน่ะ (เยอะว่ะค่ะ! >สบถในใจเยี่ยงนั้นจริงๆ-/\-;) และคิดว่า... ถ้าอ่านไปก็คงไม่รู้เรื่อง ไม่เข้าหัว สรุปเองเออเองได้ว่า... พี่เพกาไม่อยากดันทุรังวิจารณ์หรือแนะนำในสิ่งที่เราไม่ถนัด (เพราะมันอาจจะกลายเป็นอคติมากกว่าทัศนคติ) แต่ไม่รู้อะไรดลใจ (คงเป็นข้อมูลเบื้องต้นล่ะมั้ง?) ทำให้พี่คลิกเข้าไปอ่านนิยายเรื่องนี้เฉยเลย? แหะๆ จบประเด็นสับสนวุ่นวาย (ขายหน้าขายตาขายความดราม่า=[]=;) ของพี่ไปแล้ว เรามาพูดถึงชื่อเรื่องกันก่อนเลยนะ ภาษาอังกฤษที่ใช้ Legend of World Online จะว่าไปแล้วก็คล้ายๆกับเรื่องออนไลน์ทั่วไปนั่นล่ะนะ อยากรู้เหมือนกันว่าตำนานในเรื่องนี้จะต่างจากตำนานในเรื่องอื่นยังไง สวนภาษาไทย (ฉันนี่แหละเทพปีศาจ) เอิ่ม... ถ้าเข้าใจไม่ผิด ตัวเอกของเรื่องอยู่กึ่งกลางระหว่างด้านดีกับด้านร้ายสินะ ไม่รู้ทำไมพี่ถึงได้รู้สึกตื่นตัวกับชื่อภาษาไทยยิ่งนัก มันเหมือนเป็นการประกาศให้โลกรู้เลยว่าตัวเอกเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ยังไงยังงั้น อ่านการเกริ่นเรื่องเพลินๆ เล่นเอาพี่แอบฮา (555+) ตรงคำว่า 'ถีบส่ง'เนี่ยแหล่ะ ดูท่าเรื่องนี้จะออกแนวตลกนะ ที่สำคัญการตกกระไดพลอยโจนกับเรื่องใดเรื่องหนึ่งนี่มันมีทั้งเรื่องดีและเรื่องแย่ปะปนกัน แล้วแบบนี้ตัวเอกจะเป็นยังไง ข้อมูลเบื้องต้นยิ่งไม่ต้องพูดถึง มันน่าสนใจมาก (อาจเพราะมันดลใจให้พี่ยอมอ่านเรื่องนี้นั่นเอง) จนอยากอ่านซะเหลือเกิน ตัวเอกมีโอกาสได้รู้ว่าตัวตนที่แท้จริงของผู้เล่นเป็นใครในโลกจริงกับโลกเสมือน จะว่าไป เรื่องที่พี่เคยได้อ่านก็มีส่วนน้อยนะที่ตัวเอกจะรู้ว่าคนในเกมเป็นใครในชีวิตจริง ถือว่าน่าสนใจค่ะ เข้าสู่บทนำ จะว่าเรื่องเล่าก็ได้ จะว่าตอนจบก็ดี ถือว่าเป็นการเปิดฉากที่สั้นเหลือเกิน แต่มันดันแหวกแนวและน่าสนใจอย่างแรง! เพราะมันให้ความรู้สึกว่านั่นไม่ใช่แค่จุดเริ่มต้นอย่างเดียว แต่มันรวมถึงจุดจบที่กำลังจะเกิดขึ้นนับจากนี้ด้วยต่างหาก นับเป็นการทิ้งปมประเด็นของเรื่องราวก้ำกึ่งให้นักอ่านสงสัยเล่นตั้งแต่บทนำกันเลยทีเดียว อ่า... หากนักอ่านอยากรู้ว่าตอนจบจะลงเอยเช่นไรก็คงต้องติดตามกันต่อไป แค่ได้อ่านบทที่1ยังไม่ทันจบดีก็ให้รู้สึกว่าน้องเอใส่ใจรายละเอียดการบรรยายเป็นอย่างยิ่ง เนื่องจากสำนวนภาษาที่ใช้ อ่านแล้วเข้าใจง่าย เขียนได้ลื่นไหล ไม่เร็วหรือช้าจนเกินไป เพียงแค่บทแรกบทเดียวก็สามารถดึงตัวเอกทั้งหมดให้เข้ามารู้จักและสานสัมพันธ์กันได้แล้ว ซึ่งมันสอดคล้อตรงกันกับข้อมูลเบื้องต้นที่น้องวางไว้ รวดเร็วแต่ไม่รวบรัด ทันใจไม่ออกทะเล ถือว่าทำได้ดีไม่มีที่ติค่ะ บทที่2 น้องเอก็ยังคงคอนเสปการบรรยายด้วยสำนวนภาษาอันสละสลวยของบุรุษที่สามเช่นเดิม ซึ่งคนอ่านสามารถเข้าถึงลักษณะนิสัยและอารมณ์ของตัวละครทั้งหมดได้เท่าเทียมกัน พี่เข้าใจว่าน้องเอจะดึงให้นางเอกได้รับพลังของเทพปีศาจทันทีทันใดตามที่ได้เกริ่นไว้ตอนต้น แต่เปล่าเลย นอกจากพลังที่นางเอกจะไม่ได้รับมาได้ง่ายๆแล้ว ตัวเธอเองยังต้องเรียนรู้ที่จะใช้สิ่งที่ตัวเองมีด้วยความสามารถของตัวเอง ไม่ใช่อาศัยดวงหรือความบังเอิญ แต่มันคือพัฒนาการในแต่ทุกๆด้าน การลองผิดลองถูก ตลอดจนการฝึกฝนให้เกิดความชำนาญ จึงจะได้มาซึ่งความสำเร็จและสิ่งที่ต้องการ อ่า... ความแหวกแตกต่างเหล่านี้เองที่ทำให้นิยายเรื่องนี้พิเศษและน่าสนใจกว่าออนไลน์เรื่องอื่นๆ บทที่3 พี่เข้าใจว่าออนไลน์ส่วนใหญ่ เมื่อดึงตัวเอกเข้าสู่โลกเสมือนแล้วมักจะไม่พูดถึงโลกจริงๆอีกเลย แต่นิยายของน้องเอกลับไม่ใช่อย่างที่พี่คิด (ผิดๆไปเองT^T;) จะว่าไปแล้ว... ถือเป็นส่วนน้อยนะสำหรับนิยายแนวออนไลน์ที่พาตัวเอกเข้าสู่โลกเสมือนแล้วจะนำตัวเอกกลับออกมายังโลกความจริง (ส่วนใหญ่พาเข้าแล้วเข้าเลย-O-;) ในขณะที่น้องเอไม่ได้พูดถึงแค่โลกออนไลน์อย่างเดียว แต่มีการดึงตัวเอกกลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้งด้วย น้องไม่ใช่แค่พาตัวเอกกลับเพื่อสื่อให้เห็นว่าตัวเอกเลิกเล่นเกมส์แล้วนะ แต่น้องสื่อให้คนอ่านเห็นมากกว่านั้น นั่นคือการเล่าถึงหน้าที่หลักและกิจวัตรในแต่ละวันบนโลกความจริงของเหล่าตัวเอก ว่าพวกเธอกำลังคิดหรือทำอะไร ที่ไหน อย่างไร ติดเกมส์อย่างเดียว หรือให้ความสำคัญอย่างอื่นร่วมด้วย ซึ่งมันสื่อถึงความเป็นไปหรือการดำเนินชีวิตราวกับปุถุชนคนธรรมดา ส่งผลให้ตัวละครที่น้องสร้างเสมือนกับมีชีวิตจริงๆบนโลกของเราเลยก็ไม่ปาน จะว่าไปนิยายเรื่องนี้ก็ทำให้พี่แปลกใจในหลายๆเรื่องเหมือนกันแฮ่ะ ส่วนบทต่อๆไปพี่เพกาขอแนะนำเพิ่มในหัวข้อเนื้อหานะ ว่าด้วยเรื่องคำผิด ซึ่งก็ไม่ได้มีมากมายให้รู้สึกกระเทือนอารมณ์สักเท่าไหร่ นั่นเพราะส่วนใหญ่จะพิมพ์ตกหล่น ขาดๆ เกินๆ ซะมากกว่า ในเมื่ออ่านเจอแล้ว ถ้าไม่ได้บอกพี่เพกาก็คงจะรู้สึกค้างๆคาๆยังไงไม่รู้ แหะๆ บทนำ ห้วนกลับ>หวนกลับ บทที่2 แสงร่ำไร>แสงรำไร / ครบครั้น>ครบครัน บทที่4 ผู้รวมทีม>ผู้ร่วมทีม บทที่5 ยักศก>หยักศก / ขื่อ>ชื่อ บทที่8 แมลงกระพรุน>แมงกะพรุน บทที่12 คล่องแคล้ว>คล่องแคล่ว / มีม่วง>สีม่วง บทที่13 ย้ำใบไม้>ย่ำใบไม้ / แต่ดูเธอไม่เร่าร้อนขึ้นเลยสักนิด>เปลี่ยนเป็นทุกข์ร้อนดีกว่านะ / เขาพวก>เข้าพวก / อุตสาห์>อุตส่าห์ / หูผึง> หูผึ่ง บทที่14 เป็นไงบ้าล่ะ>เป็นไงบ้างล่ะ บทที่15 หิงห้อย>หิ่งห้อย / คล่องแคล้ว>คล่องแคล่ว บทที่17 ก็เก็บไปเหมือนกัน>หมายถึงเกือบรึเปล่า ตอนที่18 ร้อนลน>ร้อนรน บทที่20 คนที่แถบ>คนที่แทบ แนะนำเพิ่มเติม ถ้าเป็นความคิดของตัวละคร ณ ขณะนั้น แนะนำให้ใส่ตัวเอียง แทนเครื่องหมายนี้ " " ค่ะ เพราะถ้าใช้เครื่องหมายนี้ " " มันจะดูเหมือนตัวละครกำลังเปล่งเสียงพูดออกมาค่ะ หากเป็นการเปลี่ยนฉากไปหาเหตุการณ์ใหม่ หรือระลึกย้อนไปยังเหตุการณ์เก่า แนะนำให้เคาะเว้นบรรทัดด้วยค่ะทั้งนี้เพื่อความเป็นระเบียบ และคนอ่านจะได้เข้าใจง่ายๆว่าเปลี่ยนฉากแล้ว เนื้อหา (18/20คะแนน) :: เอาล่ะ หลังจากที่พี่แจกแจงความน่าสนใจในแต่ละบทของภาษาที่ใช้พอหอมปากหอมคอ คราวนี้พี่ขอแนะนำโดยรวมตั้งแต่บทนำไปจนถึงบทที่ยี่สิบสอง (แหะๆ ถึงจะบอกว่าเยอะ! แต่เพราะความแปลกและน่าสนใจขึ้นเรื่อยๆส่งผลให้พี่อ่านทั้งหมดนั่นแล-///-;) เลยนะ อันดับแรกเรื่องภาษา อยากบอกอยากชมว่าสำนวนภาษาของน้องเอดีมากๆ มันดีจนพี่เพกาอดคิดไม่ได้ว่าน้องเอได้ขัดเกลาอยู่หลายรอบจนได้สำนวนที่ดีและเหมาะสมกับเนื้อหาที่สุดแล้วค่อยนำมาลงให้นักอ่านได้ร่วมดื่มด่ำไปกับสำนวนภาษาของน้อง อันดับสองเรื่องการบรรยายความ พี่คิดว่าการบรรยายของน้องเอในแต่ละฉากแต่ละตอนก็สามารถทำได้ดีทีเดียว ยิ่งบรรยายโดยใช้บุรุษที่สามยิ่งน่าสนใจเพราะนักอ่านสามารถเข้าถึงเนื้อหาและตัวละครได้ในวงกว้าง ที่สำคัญนักอ่านสามารถเข้าถึงอารมณ์ตัวละครและสัมผัสได้ถึงบรรยากาศเสมือนจริงได้ทุกครั้งที่น้องเกริ่นถึง นอกจากนี้ยังสามารถมองเห็นภาพเหตุการณ์ สถานที่ หรือลักษณะการแต่งกายของตัวละครนั้นๆได้ชัดเจนอีกด้วย ยิ่งการบรรยายฉากต่อสู้ยิ่งน่าสนใจ ไม่หวือหวา ไม่ต้องลุ้นจนตัวโก่ง แต่ก็นั่นแหล่ะ พี่คิดว่าตรงจุดนี้ยังขาดอรรถรสของคำว่าสนุก ความตื่นเต้น และความสมจริงอยู่มากทีเดียว จะว่ายังไงดีล่ะ พี่รู้สึกว่าน้องเอบรรยายฉากการต่อสู้เรื่อยๆเนือยๆจนเรียกได้ว่าเป็นเส้นตรงจนเกินไป มันเหมือนเป็นการกล่าวถึงการต่อสู้นั้นๆมากกว่าจะสื่อให้นักอ่านร่วมลุ้นไปพร้อมๆตัวละคร (หวังว่าจะไม่งงนะY_Y;) เอ่อ ประมาณว่า... น้องเอสื่อให้นักอ่านทราบว่า ตอนนี้เข้าสู่ฉากการต่อสู้แล้วนะ ในฉากนี้ประกอบด้วยใคร ต่อสู้ยังไง และผลออกมาแบบไหน ซึ่งมันน่าสนใจมาก แต่ที่บอกว่ามันไม่สนุก ไม่ตื่นเต้น ไม่สมจริง นั่นเพราะน้องเอบรรยายวกวน ไม่ปะติดปะต่อ ฉากต่อสู้บางฉากมันควรจะจบได้แล้ว แต่น้องกลับบรรยายเสริม ทำให้กลายเป็นความยืดเยื้อ ส่วนฉากบางฉากที่ยังไม่จบดี หรือยังอ่านไม่รู้เรื่องเลย น้องกลับไม่บรรยายเพิ่ม หนำซ้ำยังตัดฉากไปหาเหตุการณ์อื่นซะงั้น นอกจากนี้ การต่อสู้สุดเข้มข้นที่พี่คิดว่าน้องน่าจะใส่พวกเสียงเอฟเฟกลงไป (เช่น ซ่า ตุบ พลั่ก อั๊ก โอ๊ย!เฮ้ย! ตูม บึ้ม กรร แฮ่กๆ อะไรก็ว่าไป= =;) น้องกลับไม่ใส่ แต่ฉากที่ไม่น่าใส่น้องกลับใส่ เช่น จุ๊บ (ไม่น่าเชื่อว่าเสียงจูบจะดังกว่าเสียงของวัตถุอื่น-O-;) อันดับสามการดำเนินเรื่องราว การดำเนินเนื้อหาของเรื่องถือว่าทำได้ดีค่ะสามารถอ่านได้เรื่อยๆ ไม่สะดุด เพราะแต่ละฉากแต่ละตอนมีความสอดคล้องและดำเนินไปตามลำดับขั้น ค่อยเป็นค่อยไป พี่เพกาชอบนะ เกี่ยวกับเรื่องที่น้องเอพยายามสื่อสารให้นักอ่านได้เห็นถึงพัฒนาการของตัวเอกที่มีต่อพลังลึกลับที่ตัวเองจะได้รับ ไม่ใช่ได้มาโชคแล้วใช้ได้ทันทีโดยไม่มีเงื่อนไข แต่มันต้องอาศัยความพยายามและการฝึกปรือนั่นเอง และพี่รู้สึกประทับใจตลอดจนซาบซึ้งไปกับความสัมพันธ์อันหลากหลายของตัวละครทั้งหมด มันดูเป็นธรรมชาติราวกับทั้งหมดมีชีวิตจริงๆบนโลกของเรา ไม่หวือหวา ไม่โอเวอร์ (แอบชอบบทที่19สุดๆ มันหลากหลายอารมณ์ดี ช่วงแรกตื่นเต้น ช่วงกลางขนลุก ช่วงท้ายอมยิ้ม แหะๆ ตอนที่21 ก็น่ารักน่าลุ้น ทั้งจิ้นทั้งเขิน-///-; อ๊าย~ รักกี่เศร้าล่ะเนี่ย~) อาจมีบางครั้งให้ความรู้สึกธรรมดาและเรื่อยๆเอื่อยๆเกินไป แต่ยังดีที่น้องมีการทิ้งประเด็นเด็ดๆชวนสงสัยใคร่รู้ในฉากตอนเหล่านั้น ทำให้นักอ่านอยากติดตามต่อ อันดับสุดท้ายการแจกบท เนื่องจากเรื่องนี้น้องเอมีการรวบรวมเหล่าตัวละครเอาไว้มากมายเหลือเกิน อาจทำให้การแจกบทบาทหน้าที่หรือแม้กระทั่งบทพูดได้ไม่ทั่วถึง ส่งผลให้ตัวละครเด่นๆบางตัวกลายเป็นแค่ตัวประกอบไปเลย อยากให้ระวังเรื่องการแจกจ่ายบทและการเรียกขานชื่อตัวละครเพิ่มอีกสักนิด เพราะมีบางฉากที่มีตัวละครมากกว่าห้า แล้วพูดคุยเรื่องราวแผนการต่างๆกัน แต่น้องเอไม่ได้ระบุเจาะจงลงไปว่าใครกำลังพูดอยู่ ทำให้คนอ่านอย่างพี่งงและสงสัยว่านั่นใครพูดหว่า (เริ่มตั้งแต่บทที่สิบสองที่มีตัวละครมาสมทบอีกสองตัวน่ะ) ยังไงก็ลองกลับไปอ่านทวนดูนะ คาแรกเตอร์ (19/20คะแนน) :: จะว่าไปแล้วตัวละครทั้งหมด อารมณ์และการแสดงออกยังไม่ค่อยคงที่เท่าไหร่ แต่ก็มีบางตัวที่โดดเด่นและเป็นธรรมชาติ พี่ขอเอ่ยตามความเข้าใจถึงตัวเอกที่เด่นๆทั้งสามนะ ฮารุกะ ภายนอกสุขุมเยือกเย็น และแข็งกระด้างในคราวเดียวกัน จะเรียกว่ารักสันโดษก็คงไม่ผิด ทั้งที่ภายในอ่อนโยนและใจดี ช่วงแรกๆจะพูดน้อย หรือแทบไม่ค่อยพูดเลย (ซึ่งพี่ชอบนะ เพราะมันเป็นเอกลักษณ์ดี) แต่ช่วงหลังๆชักพูดเยอะ (จนน่าตกใจ) อาจจะเป็นไปได้ว่าเริ่มสนิทกัน จะว่าไปคนนี้แหล่ะที่เป็นตัวของตัวเองมากสุด (พี่ยังแอบหวังให้นางพูดน้อยเหมือนช่วงแรก แหะๆ) เนฟิม ดูเหมือนน้องเอจะสร้างตัวละครตัวนี้ให้ออกแนวห้าวหาญ มีหลักการและเหตุผล อ่อนโยนแต่ไม่อ่อนแอ แข็งแรงแต่ไม่แข็งกระด้าง จะว่าไปตอนแรกๆผู้หญิงคนนี้เหมือนจะร่าเริงสดใส แต่ตอนหลังๆกลับแลดูสงบนิ่งและเป็นงานเป็นการมากเลย (พี่จึงรู้สึกว่าคาแรกเตอร์ของผู้หญิงคนนี้ยังไม่คงที่) อาจเพราะภาระหน้าที่และแรงกดดันหลายๆอย่างจึงทำให้เธอเปลี่ยนไป ยูนิ พี่คิดว่านางเอกของเรื่องน่าจะมีคาแรกเตอร์หรือความเป็นตัวของตัวเองมากที่สุด แต่เท่าที่พี่อ่านมาตั้งแต่บทนำจนกระทั่งถึงบทที่22 พี่รู้สึกว่านิสัยของผู้หญิงคนนี้มันออกแนวก่ำกึ่ง แสดงอารมณ์ออกมาได้ไม่สุด จะบอกว่าน่ารักสดใสก็ไม่ใช่ จะบอกว่า สงบเงียบแอบดื้อรั้นก็ไม่เชิง แต่สิ่งที่โดดเด่นและเสมอต้นเสมอปลายคงหนีไม่พ้นความเห็นอกเห็นใจผู้อื่นล่ะมั้ง การตกแต่งบทความ (20/20คะแนน) :: เรื่องนี้พี่คิดว่ามันเป็นแค่องค์ประกอบหนึ่งที่ทุกคนให้ความสำคัญมากน้อยแตกต่างกัน แต่สำหรับพี่จะไม่ใส่ใจเท่าไหร่ ถ้าบทความน้องดีมีสาระซะอย่าง เรื่องของการตกแต่งก็ช่างมันเถอะ ความน่าสนใจ (14/15คะแนน) :: จุดเริ่มต้นของเรื่องนี้ก็ไม่ได้ซับซ้อนอะไรมากมาย หากแต่เป็นการกล่าวถึงเด็กมัธยมปลายคนหนึ่ง ซึ่งจู่ๆก็เกิดอยากเล่นเกมส์ออนไลน์ แต่เพราะความเป็นเด็กและยังไม่มีรายได้มากมายที่จะพอซื้อเกมส์ดังกล่าวได้ เธอจึงใช้ผลการเรียนมาเป็นข้อต่อรองในการซื้อเกมส์ และพ่อของเธอก็ยอมรับข้อเสนอนั้น นอกจากจะสอบได้อันดับหนึ่งของชั้นปีตามข้อตกลงและได้เกมส์สมใจแล้ว เธอยังได้รู้จักตัวตนที่แท้จริงของคนในโลกออนไลน์ด้วย มิตรภาพในโลกเสมือนก่อเกิดเป็นความสนิทสนมในโลกความจริง ความบังเอิญเล็กๆในโลกจริงๆ กำลังก่อเกิดเป็นการผจญภัยอันยิ่งใหญ่ในโลกออนไลน์! หลายคนอาจมองว่าจุดเริ่มต้นของเรื่องนี้แลดูธรรมดา แต่พี่กลับมองว่าออนไลน์เรื่องนี้ไม่ธรรมดาซ้ำยังน่าสนใจมาก! พี่ขอหักหนึ่งแต้มสำหรับการดำเนินเรื่องที่เรื่อยๆเอื่อยๆจนออกแนวยืดเยื้อเกินไป ส่งผลให้งานเขียนขาดความตื่นเต้นและขาดอรรถรสในการอ่านที่ควรจะกระตุ้นอารมณ์อยากติดตามมากกว่านี้ ย้ำตรงๆอีกรอบว่าสิ่งที่น้องเขียนแตกต่างจากแนวออนไลน์อื่นๆที่พี่เคยได้อ่านมากเหลือเกิน นั่นเพราะน้องเอทำให้คนอ่านได้เห็นทั้งโลกออนไลน์และโลกแห่งความเป็นจริง ว่าลักษณะนิสัยและการใช้ชีวิตของตัวเอกแตกต่างกันมากมายขนาดไหน มันมีเสน่ห์ สมจริง และน่าสนใจสุดๆ (แอบชอบใจที่ตัวเอกยกให้การเรียนเป็นเรื่องหลักและเกมส์เป็นเรื่องรอง ไม่ใช่แค่การติดอะไรสักอย่างแบบเอาเป็นเอาตายจนแยกแยะไม่ได้) หากอ่านเรื่องนี้จบ นักอ่านคงจะได้ข้อคิดในอารมณ์เดียวกัน ประมาณนี้เลย นิยายเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...เวลาเรียนเราเรียน เวลาเล่นเราเล่น เวลาเรียนเราไม่เล่น เวลาเล่นเราไม่เรียน (นักเรียนที่ดีต้องรู้จักแบ่งเวลานั่นเอง^^;) สิ่งที่ดึงดูดใจพี่เพกาอีกข้อของนิยายเรื่องนี้ก็คือ ถึงแม้ตัวละครจะมีงกันบ้าง แต่ทุกคนกลับพูดจาสุภาพผิดกับอารมณ์โมโหโกทาที่แสดงออกมา ซึ่งมันแสดงให้คนอ่านได้เห็นว่าตัวเอกใช้เหตุผลในการคุยกันมากกว่าใช้อารมณ์เป็นใหญ่ พี่ชอบอะไรแบบนี้นะ เพราะรู้สึกว่ามันน่ารักดี คะแนนพิเศษ (5/5คะแนน) :: ถือเป็นความรู้สึกล้วนๆ สำหรับพี่แล้ว แค่เห็นน้องเอกล้าที่จะลงมือเขียน และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะเขียนให้จบเท่านี้พี่ก็พร้อมเป็นกำลังใจให้แล้ว ดังนั้นจัดเต็มห้าไปเลยค่ะ ถ้าสามารถให้ได้มากกว่านี้พี่ก็ยินดีทุ่มเกินกว่าห้าแน่นอน! รวมคะแนน 100 คะแนน :: 95 คะแนน (อย่ายึดติดกับคะแนนเพราะมันไม่ใช่ทุกอย่างของนิยาย แต่ให้มองลึกลงไปถึงสิ่งที่น้องได้รับจากการแนะนำในครั้งนี้-O-;) ปอปลาลอลิงลำดับที่หนึ่ง * อย่าพึ่งตัดสินใจเชื่อหรือไม่เชื่อพี่เพกาในทันทีทันใด เพราะน้องเอคือผู้ดำเนินเรื่องราวทั้งหมด ดังนั้นจงใช้วิจารณญาณในการตัดสินคำแนะนำของพี่ด้วยตัวของน้องเอง^^ ปอปลาลอลิงลำดับที่สอง ** ย้ำก่อนจาก พี่เพกาคนนี้ไม่ถนัดแนวออนไลน์สักเท่าไหร่ (เรียกว่าไม่ถนัดอย่างแรงเลยก็ย่อมได้U_U;) ดังนั้นอาจจะมีการละเลยแนวนิยายในหลายๆจุดหรือขาดตรงบกพร่องในหลายๆเรื่อง พี่อาจมีการอ่านแล้วแนะนำแบบขาดๆเกินๆหรือเข้าถึงเนื้อหาที่แท้จริงที่น้องเอตั้งใจจะสื่อได้ไม่เต็มที่นัก พี่ก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะเออ... อ่านน้อยลง
AHIKO ZEZAN | 22 ก.ย. 56
-
2
-
0
ดูทั้งหมด
ความคิดเห็น