คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : · KRISBAEK · Good Luck
เขากำลังจะไปได้ดี มีผู้จัดหลายคนติดต่อมาและเสนอบทหนังหลายต่อหลายเรื่องให้ ถึงจะฝันมาตลอดถึงการยืนอยู่หน้ากล้องเช่นนี้ แต่การปรับตัวขนานใหญ่ก็ทำให้เขาลำบากไม่น้อย
ไม่ง่ายเลยกับการที่จะลอกคราบคริสให้กลายเป็นอู๋อี้ฝาน...
ถึงแม้เขาจะเถียงกับตัวเองอยู่บ่อยครั้ง ว่าเขาก็คือเขา แต่ลึกๆแล้วตัวเองคือผู้ที่รู้ดีที่สุด จากที่เคยยืนอยู่ท้ายแถวฝั่งขวาเรียงต่อไปด้วยเด็กหนุ่มอีกสิบเอ็ดคน หันหน้าให้กล้องหลายต่อหลายตัวและเฝ้าพูดคำว่าวีอาร์วัน ร้องเพลง เต้น และขึ้นคอนเสิร์ต เขาทำแบบนั้นมาสองปีกว่า ปฏิเสธไม่ได้ว่าทุกสิ่งล้วนยังติดอยู่ในความทรงจำ
อี้ฝานไม่ได้นึกเจ็บปวดตอนที่เห็นภาพเก่าๆไหลกลับเข้ามาในสมองคล้ายกับเปิดแผ่นซีดี มันทั้งชัดเจนและสะเทือนทุกความรู้สึก หากแต่เขาไม่เศร้า แค่ระลึกถึงเท่านั้น
ในตอนนี้เขาไม่ได้มีใครมาคอยป้วนเปี้ยนอยู่ใกล้ๆเช่นเคย ไม่ต้องฝืนยิ้มหรือพยายามทำให้คนอื่นหัวเราะทั้งๆที่ง่วงจะตายแบบเมื่อก่อน ไม่ต้องทนออกกำลังกายทุกอาทิตย์หรือแม้แต่นั่งรถตู้แคบๆกับสมาชิกอีกตั้งหกคน ใช่ ตอนนี้มันดีสำหรับเขาแล้ว...เขาเชื่อการตัดสินใจของตัวเอง ไม่มีคำว่าเสียดาย เพราะเขาเป็นคนทำลายคริสเอ็กโซทิ้งด้วยตัวเอง
ใครๆก็ว่าเขาใจแข็ง ก็อาจจะใช่ แต่ไม่ทั้งหมด
“ขอบคุณครับ”
อี้ฝานเอ่ยคำนั้นกับมารดาในตอนที่เธอยื่นตั๋วเครื่องบินมาให้ กำหนดการณ์ในนั้นเป็นอีกสามวันข้างหน้า ก่อนที่เขาจะต้องสู้กับตารางอันยาวนานของนักแสดงหน้าใหม่ที่กำลังฮ็อตได้ที่ หญิงสาวที่เขารักที่สุดยังคงยิ้มอ่อนโยน มือของเธอลูกที่แก้มเขาแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรออกมา อี้ฝานส่งรอยยิ้มนั้นให้เธออีกครั้ง และเขาได้แต่หวังว่ามันไม่ได้ฝืดเฝื่อนจนทำให้ผู้เป็นแม่สังเกตเห็นถึงความผิดปกติ
กายสูงกลับเข้ามาในห้องนอน นั่งลงบนเตียงกว้างและจ้องมองหน้าจอโทรศัพท์มือถือ เบอร์คุ้นเคยที่เขาไม่ได้บันทึกไว้ในเมมมอรี่ถูกโทรออกอีกครั้ง ทันทีที่ปลายสายกรอกเสียงกลับมาแผ่วเบา ก็คล้ายกับว่าใจของเขาบินไปไกล อี้ฝานยิ้มตลอดเวลาที่เขาเอ่ยพูดกับใครอีกคน เขากลายเป็นคนพูดมากไปโดยปริยาย อี้ฝานเล่าทุกอย่างที่เขาอยากจะเล่า พูดทุกสิ่งที่เขาต้องการจะพูด ขณะที่อีกฝ่ายเงียบฟังและรับคำในลำคอเป็นพักๆ
จนกระทั่งชื่อของเขาถูกเอ่ยออกมา ทุกประโยคก็พลันเงียบหาย นานจนเขาเอ่ยถามว่ามีอะไรรึเปล่า และอีกฝ่ายก็ปฏิเสธมัน อี้ฝานเรียกชื่อคนปลายสายแผ่วเบา และเขาได้ยินเพียงเสียงลมอยู่นานกว่าหนึ่งนาที
คิดถึง
ก่อนคำพูดไม่กี่คำจากที่ที่แสนไกลจะหยุดทุกอย่างเอาไว้ราวกับมีพลังวิเศษ
ชายหนุ่มหลับตาลงในที่สุด พลันรอยยิ้มและดวงตาของใครคนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในหัวสมอง อี้ฝานเลือกที่จะไม่ทำให้มันชัดเจน คนคนนั้นพร่าเบลอ แถมยังฟุ้งกระจายเหมือนถูกระบายด้วยสีน้ำ
อาจเป็นเพราะภาพวันสุดท้ายที่เขามองใครคนนั้น มันถูกเจือจางด้วยน้ำตาของเขาเองก็เป็นได้
ฮยองก็คิดถึงเรา
GOOD LUCK
อี้ฝานเชื่อว่าทุกคนบนโลกล้วนมีเหตุผลของตัวเอง
เด็กหญิงตัวเล็กมีเหตุผลที่ทำให้เธอกอดเจ้าสุนัขสีน้ำตาลข้างถนนแน่นทั้งๆที่เนื้อตัวมอมแมมของมันกำลังทำให้เสื้อโค้ทของเธอเปื้อน คุณตาคนนั้นคงมีเหตุผลที่ทำให้เขายิ้มกว้างทั้งๆที่ดวงตาบอดสนิท รวมทั้งเขาเองก็มีเหตุผลที่ทำให้กลับมายืนอยู่ในที่ตรงนี้
มือใหญ่ซุกลงในกระเป๋ากางเกง เขารู้สึกอบอุ่นขึ้นนิดหน่อย แม้จะรู้สึกรำคาญแมสปิดปากกับแว่นตาดำบนใบหน้ามากเพียงไรก็ตาม ท่ามกลางผู้คนมากมายที่กำลังเดินสวนกันขวักไขว่ หากแต่อี้ฝานยืนนิ่ง แมสปิดปากสีดำขยับไหว ไม่มีใครรู้ว่าสแตนดี้ไอดอลชายถือไอศกรีมยี่ห้อดัง ทำให้เขายิ้มออกมาได้อย่างง่ายดาย
เขาเห็นสายตาแปลกๆของเด็กหญิงวัยมัธยมตอนที่ยื่นมือไปเขี่ยปลายจมูกรั้นของรูปภาพพลาสติกตรงหน้า แต่อี้ฝานไม่สนใจ เขากำลังจมอยู่กับตัวเองนานจนกระทั่งรอยยิ้มเหือดหายไปจากริมฝีปาก สุดท้ายชายหนุ่มก็ได้แต่ถอนหายใจและพาตัวเองออกไปจากตรงนั้น
เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง กระทั่งฟ้าที่เคยสว่างไสวถูกทาทับด้วยสีดำ สถานที่เดิมๆที่เขาดั้นด้นมาเป็นพันไมล์เพื่อมาเหยียบมันยังคงอยู่ในกรอบสายตา เขานั่งมองแม่น้ำสายใหญ่ตรงหน้า ไม่รู้ว่านานเท่าไหร่ แต่คล้ายกับเวลาสองปีที่ผ่านมาถูกย้อนกลับไปโดยใครสักคน
ใครคนนั้นสวมเสื้อฮู้ดสีเทากับแมสปิดปากสีดำ น่าขำที่พวกเขาเลือกมันมาใส่เหมือนกัน เรื่องบังเอิญเล็กๆน้อยๆทำให้อี้ฝานขยับยิ้มส่งไปให้อีกฝ่ายที่ยืนอยู่ไม่ไกลจากเขา ยิ้มที่จะไม่มีใครเห็นนอกจากเจ้าของมัน รองเท้าผ้าใบคู่เล็กพาร่างนั้นเข้ามาใกล้ จากหลายพันไมล์เหลือเพียงไม่กี่เซนติเมตร ดวงตาคู่นั้นที่เคยเป็นภาพจางๆกลับชัดเจนขึ้นตอนที่มันโค้งหยีลงเพราะคนตรงหน้ากำลังส่งยิ้ม
เครื่องดื่มสองแก้วสำหรับสองคนถูกซื้อมาจากร้านกาแฟยี่สิบสี่ชั่วโมงที่ตั้งอยู่ไม่ไกลนัก พวกเขาไม่ปล่อยเวลาให้ผ่านไปเฉยๆ มีเรื่องมากมายที่อยากแลกเปลี่ยน มีหลายสิ่งที่ต้องการให้อีกฝ่ายได้รับรู้ มากกว่าการพูดคุยคือการได้มองดวงตาที่แสนคุ้นเคย และมากกว่านั้นคือการที่อี้ฝานโยกศีรษะอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดูที่มีให้เสมอมา และมันจะไม่มีวันจางหายไป
“แบคฮยอน ฮยองคงไม่ได้กลับมาแล้วนะ”
ครั้งแรกที่เขาเอ่ยชื่ออีกฝ่ายในค่ำคืนนี้ และมันคล้ายว่าจะเป็นครั้งสุดท้าย ตอนที่ริมฝีปากคู่นั้นยิ้มให้ และพยักหน้ารับโดยไม่ได้ตอบอะไร ต่อจากนั้นจึงมีเพียงความเงียบที่ทำหน้าที่ของมัน พวกเราต่างรู้ว่าควรจดจำวินาทีนี้ให้นานที่สุด ทั้งแววตาของคนตรงหน้า รอยยิ้ม เสียงหัวเราะ รวมทั้งความคิดถึงที่ถูกซ่อนไว้ในส่วนลึกของทุกๆประโยค
ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหลังจากนั้น การบอกลาของพวกเขาเรียบง่ายเพียงแค่หนึ่งรอยยิ้ม ก่อนต่างคนต่างหันหลังเดินไปตามทางที่ตัวเองเลือก มันไม่ง่ายนักหากแต่เป็นสิ่งที่ต้องมาถึงในสักวินาที ดวงตาคู่คมมองแผ่นหลังเล็กที่ค่อยๆห่างออกไปด้วยรอยยิ้ม เขาดีใจที่ไหล่สองข้างนั้นยังตั้งตรงอย่างเข็มแข็ง และเด็กน้อยของเขาเดินต่อไปข้างหน้าได้อย่างสง่างาม
“โชคดีนะแบคฮยอน”
GOOD LUCK
เกิดจาก Wave ของพี่นัทล้วนๆ TT
มีพาร์ทแบคฮยอนด้วย ตามไปอ่านได้ที่
ความคิดเห็น