เรื่องผีๆวิญญาณและไสยศาสตร์

ลำดับตอนที่ #99 : ประสบการณ์ ขนหัวลุก ใน โรงพยาบาล ย่านสาทร

ประสบการณ์ ขนหัวลุก ใน โรงพยาบาล ย่านสาทร
เพื่อนตาย !! ... "คนบ้านใหม่" เล่าประสบการณ์ขนหัวลุกในโรงพยาบาลที่สาทร

สมัยเด็กๆ ผมอยู่แถววัดยานนาวา เคยสงสัยชื่อนี้ก็ได้รับคำตอบจากย่าซึ่งเป็นคนพื้นเพนั้นเล่าให้ฟังว่า รัชกาลที่ 3 ท่านโปรดการค้าขาย ถึงกับต่อสำเภาไปเมืองจีน ขากลับก็ขนรูปปั้นขนาดใหญ่มาเป็นอับเฉาเรือ จนปรากฏอยู่ที่หน้าวัดโพธิ์มาถึงทุกวันนี้

นอกจากนั้นยังทรงสร้างเจดีย์ไว้บนปูนปั้นรูปเรือสำเภา เพื่อให้คนรุ่นหลังได้รู้จักเรือชนิดนี้ และเป็นที่มาของชื่อวัดยานนาวานี่เอง

วันหนึ่งผมเกิดอุบัติเหตุเพราะความซุกซน ปีนป่ายต้นไม้เล่นกับเพื่อนๆ จนตกลงมาสลบคาที่ พ่อผมทำงานอยู่โรงงานยาสูบบ้านใหม่ใกล้ๆ บ้านรีบพาผมส่งโรงพยาบาลยาสูบที่สาทรทันที ที่นั่นรับคนไข้เฉพาะพนักงานและครอบครัวเท่านั้น

ปรากฏว่าผมกะโหลกร้าว ซี่โครงหัก ต้องนอนรักษาตัวหลายวัน ผมก็อดกลัวไม่ได้ตามประสาเด็ก เพราะเป็นเตียงเรียงกันเป็นแถว หันหัวเข้าฝา หันปลายเท้าหากัน ตรงกลางเป็นทางเดินกว้างขวางพอสมควร

ตอนกลางวันยังดีที่มีพ่อแม่กับญาติๆ มาเยี่ยม แต่ตอนกลางคืนบรรยากาศเปล่าเปลี่ยวน่าวังเวงใจพิลึก

ตึกชั้นล่างสีน้ำตาลทึบค่อนข้างเก่า เปิดประตูโล่งๆ แสงไฟสีเหลืองส่องให้เห็นมุ้งสีขาวทุกเตียงที่มีคนป่วยนอนอยู่ ทั้งหนุ่ม แก่และเด็ก เป็นกันสารพันโรค ตั้งแต่โรคกระเพาะ วัณโรค เป็นแผลเรื้อรังที่ศีรษะ เรียกว่าโรคเชื้อรา เห็นพยาบาลทำแผลตอนกลางวันดูเน่าเฟอะน่ากลัวมาก บางคนเรียกว่าโรคหัวเน่า

ที่ประสบอุบัติเหตุโดนรถชนก็มี ขับรถชนกันก็มี บางคืนมีเสียงร้องครวญครางโอดโอยน่าขนลุก กลางคืนไม่มีแพทย์นอกจากบุรุษพยาบาลที่เข้าเวรกันคืนละคนเดียว

บางคืนได้ยินเสียงคนไข้ร้องเรียกหมอๆ ทั้งคืน บุรุษพยาบาลก็จะลุกจากโต๊ะด้านในใกล้ทางเดินเข้ามาดู แล้วให้ยากิน...รุ่งเช้าคนที่เรียกหาหมอก็หมดลมหายใจไป

ค่ำหนึ่ง เพิ่งกินอาหารเย็นไปไม่นาน ก็มีคนไข้ถูกเข็นเข้ามานอนเตียงฝั่งตรงข้ามกับผม ได้ข่าวว่าเจ็บหนักมาจากอุบัติเหตุรถยนต์ชนกันแถวตกตอนเย็น หมอผ่าตัดแล้วส่งมานอนที่นั่น

คืนนั้นเอง ผมนอนหลับๆ ตื่นๆ เพราะเกิดหวาดกลัวอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้

ถ้าจะพูดตรงๆ ก็คือกลัวผี แต่เรื่องนี้แปลกอยู่อย่างที่บางครั้งก็กลัว แต่บางครั้งก็ไม่กลัว...อาจจะเป็นเพราะมีเสียงหมาหอนโจ๋วมาจากสนามหญ้าหน้าโรงพยาบาลก็ได้ หรือไม่ก็เพราะบรรยากาศที่มีแต่กลิ่นเลือด กลิ่นยา กลิ่นอายของความเจ็บปวด ทนทุกข์ทรมานแสนสาหัสของคนป่วยที่นอนเรียงกันเป็นทิวแถว

โดยเฉพาะกลิ่นอายของความตาย!

เกิดมาผมยังไม่เคยเห็นคนขาดใจตายต่อหน้าต่อตาซักที แต่ก็เห็นคนไข้ในห้องนั้นตายไปราว 3-4 คนแล้วครับ

ยิ่งคิดว่าเตียงที่นอนนี่มีคนตายไปกี่สิบกี่ร้อยคนแล้ว? พวกเขายังสิงสู่อยู่ที่เตียงนี้หรือเปล่านะ? ผสมกับเสียงหมอหอนเยือกเย็น เสียงลมพัดวู่หวิวเหมือนเสียงใครสะอึกสะอื้นคร่ำครวญมาจากข้างนอก ยิ่งทำให้ปากคอแห้งผาก เนื้อตัวเย็นเฉียบไปได้ง่ายๆ

"โอย...ปวดเหลือเกิน! หมอ...หมอครับ ช่วยด้วย ผมปวด! โอย..."

ผมนอนตัวแข็งฟังเสียงร้องเบาๆ ดังแว่วมาจากคนเจ็บรายใหม่ มองผ่านผ้ามุ้งไปเห็นบุรุษพยาบาลในชุดขาวเดินเข้ามาหยุดอยู่ข้างๆ เตียง ก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะตามเดิม...เขาคงเพ้อแน่ๆ ไม่งั้นบุรุษพยาบาลคงจะให้ยาแก้ปวดแล้ว

กำลังจะเคลิ้มหลับก็ได้ยินเสียงครางน่ากลัวดังขึ้นอีก

"ช่วยด้วย! โอย...กลัวแล้ว..."

ผมหูตาสว่างเพราะไม่เคยได้ยินเสียงร้องแบบนี้มาก่อน...กลัว? กลัวอะไรกัน? และนั่นทำให้ผมผงกหัวขึ้นมองอย่างสนใจ

ในแสงไฟสีเหลืองนั้น ผมเห็นร่างตะคุ่มๆ ของชายผู้หนึ่งยืนอยู่ปลายเตียงของคนไข้รายใหม่ เขาเองก็ดูเหมือนจะผงกหัวอยู่ในมุ้ง ครางฮือๆๆ เหมือนคนที่หนาวจัดเพราะพิษไข้...ว่าแต่ร่างตะคุ่มสีดำนั้นเป็นใครกัน?

"โอ๊ย! กลัวแล้ว อย่าเข้ามา...ไป! ไปให้พ้น โอ๊ย..." เสียงแผดร้องดังอื้ออึงอยู่เต็มสองหูผม ดังซ้ำๆ ซากๆ เหมือนจะไม่มีวันจบสิ้นลงเลย ได้ยินเสียงฝีเท้าจากโต๊ะขณะที่บุรุษพยาบาลเดินบ่นอะไรพึมพำเข้ามา

ผมหันหน้ามาที่เตียงเดิมก็ไม่เห็นร่างทึบๆ นั่นอีกแล้ว เสียงร้องก็เงียบไป ได้ยินแต่เสียงบ่นของบุรุษพยาบาลร่างผอมสูง ทำนองว่า...สงสัยจะนอนเพ้อไปทั้งคืนแน่ๆ

คราวนี้ผมหลับผล็อยไป...ฝันเห็นร่างตะคุ่มๆ ยืนอยู่ที่เดิม แล้วเดินผ่านปลายเตียงเข้าไปหาคนเจ็บที่แผดร้องโหยหวนน่าขนลุกขนพอง...จนกระทั่งถึงตอนเช้าถึงได้เห็นว่าชายเคราะห์ร้ายผู้นั้นขาดใจตายไปแล้วเพราะทนพิษบาดแผลไม่ไหว

เย็นนั้น ผมเล่าคนไข้ที่มาผ่าไส้ติ่งเตียงข้างๆ ฟังว่าเห็นชายตัวดำๆ มายืนอยู่ปลายเตียงคนตายเกือบทั้งคืน ก็ได้รับคำตอบว่า...ไม่แน่ใจว่าจะเป็นยมทูตตามที่พวกเราเชื่อกันหรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ คือเพื่อนเขาที่นั่งรถไปด้วยกันบาดเจ็บสาหัส เพิ่งขาดใจตายเมื่อคืนนี้เอง!

ที่มา : คอลัมน์ ขนหัวลุก
ใบหนาด
- ข่าวสด หน้า 38 - ฉบับวันที่ 9 สิงหาคม 2547