คำสาปกระตุกรัก หัวใจเย็นชา

บทนำ

คุณเชื่อเรื่องคำสาปรึเปล่า?

คำสาปที่เกิดขึ้นมักจะเป็นสิ่งที่เราไม่ต้องการ

คำสาปมักมาพร้อมการหาทางแก้

แต่จุดจบของคำสาปอาจนำมาซึ่งการเปลี่ยนแปลงทั้งชีวิต

“เฮือก!!!” ผมแห็นแสงไฟจากภายนอกที่ลอดผ่านมาบางๆก่อนที่ผมจะรู้สึกได้ว่าร่างของผมกระตุกถี่ๆและจมเข้าสู่ความมืดมิด ผมกำลังสงสัยว่าผมตายหรือยัง...หรือผมกำลังฝันขณะที่ร่างกายสลบอยู่..ผมพยายามเพ่งมองไปรอบๆพื้นที่ที่เต็มไปด้วยความมืด แต่ไม่พบสิ่งใดเลย นี่คือสิ่งที่ผมต้องการรึเปล่าผมเริ่มไม่แน่ใจ แต่ในเมื่อแก้ไขอะไรไม่ได้ผมจึงทำเพียงถอนหายใจบางๆ

                “เจ้าหนูน้อยเอ๋ย..เจ้าช่างทำผิดมหันต์นัก...” เสียงเบาๆลอยผ่านมาตามสายลมทั้งที่เป็นเสียงที่ไม่น่ากลัวแต่ร่างกายผมกลับตอบสนองแปลกๆ ร่างกายรู้สึกร้อนๆหนาวๆและปวดหัวราวกับจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

                “คุ..คุณ..เป็น..ใคร..” ผมแปล่งเสียงผ่านลำคอออกไปอย่างยากลำบาก พยายามอดทนกับความเจ็บปวดที่ร่างกายได้รับ แม้ว่าจะเริ่มทนต่อไปไม่ไหว แต่แล้วความรู้สึกทั้งหมดก็พลันหายไปจนผมอดประหลาดใจไม่ได้

                “ช่างเป็นคนที่มีความอดทนสูงเสียจริง..ฮ่าๆๆ..ข้ามาที่นี่เพื่อบอกเจ้าว่าเจ้ามีความผิดที่ต้องไปชดเชยและแก้ไขมัน..” เสียงที่น่าเกรงขามเอ่ยขึ้นอีกครั้งมันช่างกังวานแต่บางครั้งกลับดูอบอุ่น

                “ผมทำอะไรผิดกัน..ท่านกำลังจะลงโทษผมด้วยการส่งผมไปนรกรึยังไง..หึ” ผมถามกลับอย่างยียวนตามนิสัยของผม

                “เจ้านี่มัน!! ไม่กลัวนรกรึไงกัน แต่สิ่งที่เจ้าคิดน่ะมันง่ายไป ความผิดของเจ้าคือไม่เกรงกลัวต่อความตาย ไร้ซึ่งความรักต่อตัวเอง เจ้าไม่เคยมอบความสุขให้กับหัวใจของเจ้า”

                “นั่นมันเรียกว่าความผิดหรือไง..หรือผมต้องปรนเปรอตัวเอง และทำผิดต่อผู้อื่น” ผมถามกลับด้วยความสงสัย

                “เพราะเจ้าจำเป็นต้องได้เรียนรู้ เจ้ายังไม่สมควรตายหากเจ้ายังไม่พบความสุขที่แท้จริง มนุษย์มีความเห็นแก่ตัวไม่ใช่เพื่อทำร้ายผู้อื่นหากแต่เพื่อหาความสุขให้กับชีวิต ข้าไม่ได้ต้องการให้เจ้าเอาเปรียบใคร แต่เจ้าจะต้องรับรู้ความสุขก่อนที่เจ้าจะสิ้นลม”เสียงนั้นตอบกลับมาอย่างใจเย็น

                “หึ ความสุขทำไมผมจะไม่เคยมี..ผมมีความสุขสิ แน่นอนว่าต้องมีแม้มันจะไม่ได้มากมาย แต่ทุกคนล้วนมีความสุข” ผมตอบกลับอย่างแผ่วเบา พร้อมกับหัวเราะอยู่ในใจ

                “งั้นทำไมเจ้าถึงได้ไม่กลัวความตาย ยอมทำทุกอย่างเพื่อทีจะสิ้นใจ ถึงแม้ไม่ได้ปลิดชีพตัวเอง หากแต่ก็ไร้ซึ่งความเอาใจใส่ตัวเองยิ่งนัก เพราะแบบนั้นเจ้าจะต้องชดเชยกับความผิดครั้งนี้ แม้โทษเจ้าจะไม่เท่าการฆ่าตัวตาย แต่เจ้าจะต้องกลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิมอีกครั้ง และจะไม่มีวันสิ้นลมหายใจได้จนกว่าจะแก้คำสาปที่ข้าให้ไว้ เมื่อวันใดที่เจ้ารู้สึกอยากมีชีวิตต่ออีกครั้งจากหัวใจ เมื่อนั้นเจ้าจะสามารถแก้คำสาปที่เจ้าต้องพบ.. หากแต่ถ้าเจ้าไม่ยอมเชื่อข้าและพยายามปลิดชีพตัวเอง เมื่อเจ้าเจ็บตัวเพราะการกระทำสิ้นคิดเมื่อนั้นคนที่เจ้ารักจะต้องเจ็บแทนเจ้า ถ้าร่างกายของเจ้าจะสิ้น คนๆนั้นจะสิ้นแทนเจ้า...”

                “ท่านทำแบบนี้เพื่ออะไร คนในครอบครัวผมจะต้องเดือดร้อนเพราะผมรึไงกัน แล้วผมจะแก้คำสาปได้ยังไง ในเมื่อผมไม่เคยรู้สึกอยากมีชีวิตบนโลกที่โสมมนั้นสักนิด”

                “ไม่ใช่คนในครอบครัวเจ้า หากแต่เป็นหญิงที่เจ้าให้ความสำคัญ เจ้าไม่รู้สินะว่าสักวันเจ้าจะต้องแก้คำสาปได้แน่ หากเพียงแต่เจ้าต้องค้นหาหัวใจของตัวเองที่เจ้าเก็บซ่อนมันไว้ให้พบ หัวใจที่เจ้าเคยปิดกั้นมันมาตลอดจงตามหามัน..เมื่อเจ้าตื่นเจ้าจะมีบางอย่างที่เปลี่ยนไปมันจะเป็นแรงกระตุ้นให้กับเจ้า..ข้าจะบอกเจ้าก่อนเพียงเท่านี้ แล้วเจ้าจะได้รู้บางอย่างเมื่อเจ้าตื่นขึ้นอีกครั้ง..ฮ่าๆๆๆ”เสียงหัวเราะเหมือนห่างไกลออกไป พร้อมกับสติของผมที่ดับวูดลงอีกครั้ง