คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บอกปัด
9. บอปั
อยอลเมื่อเห็นอเินาไปทำให้เารู้สึเหมือนหัวใวูบไปที่าุ่ม เาะทำอย่าไให้อเื่อเา เาะทำอย่าไี ิสิๆอีอยอล ิสิ.... อยอลาที่เหมือนหลเ้าไปในที่ๆมืมิไร้ึ่ทาออ แ่อยู่ๆ็มีแสสีาวสว่า้าเ้ามาี้ทาออให้อยอล
“ันำลับับโฮวอน” อยอลที่ยืนอยู่ที่เิมระโนบออเสียัเพื่อหวัที่ะให้นที่เินาไปไ้ยิน ทำให้อที่ำลัเินออไปะัฝีเท้าล แล้วหันหลัไปทาอยอล
“แว่าไนะ” อ้อารฟัำพูเมื่อัรู่นี้ให้ัๆ เพื่อวามมั่นใ อยอลเมื่อเห็นว่าอยัยืนอยู่รหน้า เาึใ้โอาสนี้เินเ้าไปใล้อ
“ันบอว่า ันำลับับโฮวอน”อยอลพูเน้นำพูแ่ละำให้ัเน
“แล้ว—” อยัสสัยอยู่ึะถามอยอลไป แู่เหมือนอยอลรู้ว่าอำลัิอะไรอยู่ ึรีบพูึ้นมา
“อ๋อ ันบัเอิพี่เาน่ะ พอีพี่แอลเาะว่าะมาเอร์ไพร์สแ” อยอลพูพลายิ้มให้อ
“แ่นี้เหรอ” อพูเพื่อเ้นหาำอบาอยอล
“อืม แ่นี้แหละ” อยอลอบอย่าเป็นธรรมาิที่สุ
“ริเหรอ” อถามเพื่อวามแน่ใอีัรั้ อยอลเมื่อเห็นว่าอมีท่าทีทีู่เป็นัวล ึเอื้อมมือไปับมือออ้าหนึ่
“ริสิ แไม่้อิมานะ” อยอลพูพร้อมับบฝ่ามืออเบาๆอย่าปลอบโยน เา่อยๆลี่ยิ้มให้อสบายใึ้น เมื่ออเห็นว่าอยอลพูแล้วเา็รู้สึสบายใ เายิ้มบาๆให้อยอล อยอลที่เห็นอยิ้มไ้นั้น็รู้สึโล่อ แ่เา็้อมาิหนัับำพูอัวเอที่ไม่รู้ว่า ทำไมถึพูโพรพราไปอย่านั้น เป็นเรื่อแล้วไอีอยอล เาอยาะทึ้หัวัวเอแรๆเลยริๆ
“ันอโทษนะ” อ้มหน้าเอ่ยอโทษอย่ารู้สึผิ
“เฮ้ยไม่เป็นไรเหรอน่า” อยอลโบมือเป็นพัลวันเป็นเิบอว่าไม่เป็นไร
“แไม่โรธันใ่ไหม” อเยหน้าสบาับอยอล
“ใระล้าโรธนน่ารัอย่าอีอล่ะ” อยอลพูพลาเอามือทั้ 2 ้าึแ้มอออย่าหมั่นไส้
“แหม่ แพูอย่านี้ัน็เินสิ” เมื่ออยอลเลิึแ้มออแล้ว อ็ทำท่าเินอายเหมือนผู้หิ
“เฮ้ย นลุว่ะ” อยอลพูพลาทำมือลูบแนัวเอไปมา อเมื่อเห็นเพื่อนอนทำท่าทาอย่านั้น็แล้ทำหน้าอหันหน้าหนีเพื่อนัวเอ
“ฮ่าๆๆ ันว่าเรารีบไปหาอูฮยอนเถอะ ป่านนี้ะรอพวเรานราอแล้วล่ะ” อยอลว่าแล้ว็โอบไหล่อไว้
“เออนั่นสิ” แล้วทั้ 2 ็เินออุยันอย่าสนุสนาน ลอระยะทาารเินึ้นห้อเรียนทั้อยอลและอ่าุยนู้นุยนี้และหัวเราะันไปมา นอยอลแอบิว่าเาอยาะให้วามเป็นเพื่อนอเาับอเป็นอย่านี้ลอไป ถ้าเิวันไหนอโรธหรือเลียเาึ้นมา เาทนไม่ไ้ริๆ แล้วทัู้่็เินมาถึห้อเรียน เพียแ่พวเาย่า้าวเ้ามา ็เห็นเ้าเพื่อนัวีอพวเานั่ทำหน้าบิหน้าออยู่ในห้อเรียน
“พวแไปทำอะไรันมาห้ะ ันรอนะเาายแล้วเนี่ย” อูฮยอนเอ่ยึ้นเมื่ออยอลและอมาถึ
“อ๋อ พอีพวันเินมนมไม้ันอยู่น่ะ” อยอลพูอย่าับไม่มีอะไรเิึ้น พูลอยหน้าลอยาอย่าับไม่รู้ร้อนรู้หนาว เมื่ออูฮยอนไ้ฟัอยอลพูบวับท่าทาที่ไม่สะทสะท้านนั่น เา็แทบเือ
“อ่อเหรอ ทำไมไม่มาพรุ่นี้เลยล่ะ” อูฮยอนพูประอยอล
“ถ้าทำไ้็อยาะทำอยู่นะ” อยอลพูแล้วทำาแป๋วใส่นรหน้าที่อนนี้วันออมูออหูใบหน้าแล้ำ้วยวามโมโห อยอลเห็นแล้ว็อยาะแล้แ่ว่า....
“ไม่เอาน่า อยอลเลิแล้อูฮยอนไ้แล้ว” เป็นอที่เ้ามาห้ามสรามประสาทระว่าอูฮยอนับอยอลให้ยุิล อูฮยอน้อนใส่อยอลส่วนอยอล็ยัิ้วลิ่วาใส่อูฮยอน เฮ้อ อีอล่ะเพลีย = = แล้วบรรยาาศให้ห้อเรียน็เ้าสู่โหมปิเมื่ออาารย์หน้าโหเ้ามาสอน
.
.
.
.
.
เย็น
เหล่าบรรานัศึษาทั้หลาย่าพาันไปอออยู่หน้ารั้วมหาลัย อยอลและเพื่อนอพวเาึเลี่ยที่ะไปหน้ามหาลัยเพราะนหนาแน่นันไปหมเลยหาที่นัุ่ยันัพั่อนลับบ้าน พวเาเลือนั่โ๊ะม้าหินอ่อนึ่เป็นที่นั่ประำอพวเา แล้ววันนี้็เป็นอย่าเยือโฮวอนับอู็มาร่วมวสนทนาับพวอยอลเหมือนเิม อยอลที่เห็นโฮวอนมาแล้ว็ิถึเรื่อที่ัวเอไ้บอับอไว้เมื่ออนลาวัน เาวระบอเรื่อนี้ับโฮวอน
“นี่ เี๋ยวันะื้ออน่ะ มีใระฝาอะไรไหม” อยอลเอ่ยึ้น
“ีเลยันหิวน้ำพอี ฝาื้อน้ำหน่อยนะ” อูฮยอนพูึ้น แล้วทุน็ฝาอยอลื้ออพวอินระุบระิบินเล่น
“โฮวอนไปเป็นเพื่อนันหน่อยสิ” อยอลหันหน้าไปทาโฮวอน
“อ๋อ อืม” โฮวอนอึ้เล็น้อยที่อยลอวนนเป็นื้ออเป็นเพื่อน แ่็ยอมลุึ้นเินไปหาอยอล ระหว่าทาที่เินไปื้อออยอล็วนโฮวอนุยอะไรมามายนมาถึร้านายอในหมาลัย อยอล็ื้ออามที่เพื่อนอนไ้ฝาื้อไว้ ส่วนโฮวอน็่วยถืออแล้วนำเินไป่ายที่เาน์เอร์ แล้วพวเาทัู้่็เินออมาาร้านายอ นาที่เินวามเียบ็เ้ามาลอบลุมพวเาทั้สอ ไม่มีใรเอ่ยำสนทนาใๆ อยอลเิน้มหน้ามอูพื้นินพร้อมับเินเี่ยเศษ้อนหิน้อนน้อยไปมา ส่วนโฮวอน็ไ้แ่เินเียบๆ้าอยอลแ่สายา็อยแอบลอบมออยอลอยู่
“โฮวอน” อยอลเอ่ยึ้นอย่าแผ่วเบา แ่อยอล็ยัเิน้มหน้าอยู่เหมือนเิม
“มีอะไรเหรอ” โฮวอนพูน้ำเสียนุ่มนวล
“นายำเรื่อที่นายเยถามันไ้ไหม” เพียแ่อยอลพูถึเรื่อนั้นโฮวอน็ีใที่อยอลยัำไ้
“ำไ้สิ” โฮวอนออบพลาส่ยิ้มให้อยอล
“ันไ้ำอบแล้วนะ” อยอลเยหน้ามอโฮวอน ทำให้าที่พวเาทัู้่เินอยู่็ลายเป็นยืนอยู่นิ่ๆแทน โฮวอน้อหน้าอยอลอย่ารอลุ้นำอบานรหน้า อยอลยิ้มให้โฮวอนน้อยๆ ่อนที่ะบอำอบที่โฮวอนอยารู้
“ัน็อบนายเหมือนัน” เมื่ออยอลพูึ้นโฮวอน็ีใมาึโผล่เ้าไปออยอล เาีใมาริๆที่อยอลอบเา มันทำให้รู้ว่าวามพยายามอเาไม่ไร้วามหมาย แู่เหมือนโฮวอนะีใมาไปหน่อยึเผลอออยอลแน่นนอยอละหายใไม่ออ
“โอ๊ย พอไ้แล้วันหายใไม่ออ” อยอลเอ่ยึ้นทำให้โฮวอนรีบผละัวออาอยอลแล้วเอามือที่ไม่ถืออเาหัวัวเออย่าเอะเิน
“แหะๆ อโทษนะพอีีใมาไปหน่อยน่ะ” โฮวอนหัวเราะแห้ๆให้อยอล ทำให้อยอลที่เห็นโฮวอนยืนเาหัวแ้เิน็อที่ะหัวเราะับท่าทาน่ารัๆอโฮวอนไม่ไ้
“อบุนะที่ให้โอาสัน” โฮวอน้วยน้ำเสียอบอุ่นพร้อมับยิ้มที่ถูแ่บนใบหน้าเ้มนั้นมันทำให้อยอลรู้สึอุ่นใอย่าบอไม่ถู แล้วทัู้่็เินส่ยิ้มไปยิ้มมาให้ันละันนมาถึโ๊ะอพวเพื่อนๆ อที่เห็นอยอลับโฮวอนยิ้มให้ันไปมา็อที่ะเินแทนไม่ไ้ แหม่หวานันันะ อูฮยอนที่เห็นทั้สอนมาถึึเอ่ยปาถามในสิ่ที่นสสัย
“ไปทำอะไรมาน่ะ ยิ้มน้อยยิ้มให่เี่ยว” อยอลับโฮวอนไม่ไ้อบอะไรแ่มอหน้าันอย่ายิ้มๆ แล้ววาอที่ื้อมาลบนโ๊ะ
“นี่! ไหนๆพรุ่นี้็วันหยุใ่ป่ะ เราไปลอันไหม” อเอ่ยึ้นแล้วมอหาำอบาเหล่าเพื่อน
“ในโอาสไรว่ะ” อูฮยอนยัสสัยอยู่
“ิิ ถามอยอลมันิ” อไม่อบแ่เบนหน้าไปทาอยอลแทน เมื่ออยอลเห็นอเบนำอบมาให้อยอลเา็เหลือบมอโฮวอนที่นั่้าน ยิ่อยอลเียบอูฮยอนยิ่สสัย อูฮยอนที่นั่ฝั่ร้ามอยอล็ยื่นหน้าเ้ามาใล้อยอลเพื่อเ้นหาำอบ
“แหม่ สสัยอยอละเิน ือโฮวอนับอยอลลเป็นแฟนันน่ะ” อเลือที่ะเป็นฝ่ายบอแทนเพราะเห็นอยอลไม่ยอมพูัทีะเินนั้นแหละ เมื่ออพูบอูฮยอน็เบิาโเท่าไ่เป็?
“แฟน?” อูฮยอนพูย้ำอีรั้
“อื้อ” อยอลอบแล้วพยัหน้าอย่าเินอาย
“แไปเป็นแฟนันอนไหนว่ะ” อูฮยอนมีสีหน้าทั้และไม่เ้าใ
“ฮ่าๆ อนที่แไม่รู้ไ” อูฮยอนหน้าบูทั้ทีที่อยอลพู อะไรว่ะไปแอบเป็นแฟนันอนไหนเนี่ย หู้ย อย่านี้เสียื่อนัมสาร์หม อยอลที่เห็นอูนั่เียบึเอ่ยวนอู
“อูพรุ่นี้ไป้วยันนะ” อยอลเอ่ยพร้อมับยิ้มให้อู อูมีท่าทีที่ระอึระอัในิหน่อย
“ือ...พรุ่นี้ันไม่ว่าน่ะ” อูอบอยอลไป
“เหรอแย่ั” อยอลเมื่อไ้ฟัำปิเสธ็มีสีหน้าเศร้าสร้อย
“อูฮยอนแ็ไป้วยนะ” อยอลเลยหันไปวนอูฮยอนแทน แ่อูฮยอนสะบัหน้าหนี
“เอะ ันลับบ้านแร่ว” แล้วอูฮยอน็เินระฟัระเฟียออไป ทำให้อยอลับอมอหน้าันแล้วำิัเพื่อนนเออ แล้วบออลาโฮวอนับอู เพื่อที่ะไปหาอูฮยอน แล้วทัู้่็รีบวิ่ามอูฮยอนไป อูฮยอนอนนี้เินออมานอมหาลัยแล้วอยอลับอ็รีบวิ่นมาหยุเิน้าๆอูฮยอนแทน โยอยอลและอประบ้าอูฮยอน
“โรธเหรอ” อยอลยื่นหน้าเ้าไปใล้อูฮยอนแล้วทำลาเสียยาวถามอูฮยอน
“ิ ไม่ไ้โรธ”
ปาบอไม่ไ้โรธแ่หลบหน้าหนีหมายวามว่าไห้ะอูฮยอน
“ั้น็หันหน้ามาุยันสิ”
“เอะ แยัอยาะุยับันอยู่หรือไ”
“แเป็นอะไรอ่ะอูฮยอน” อที่ทนูอยอลและอูฮยอนพูอยู่ั้นาน็ยัไม่เห็นุยัน้วยีเลยถามึ้น
“ทำไม!วันนี้พี่แอลเาไม่มารับแไ”
อ้าววว พูอย่านี้มันพาลันนี่หว่า
“อูฮยอนแเป็นอะไร็บอมาีๆิ” อยอลทนไม่ไหวแล้วนะ เาไม่อบท่าทีหมาเมินออูฮยอนเลย
“พวแยัสนใัน้วยเหรอ” เมื่ออูฮยอนพูบ อ็ถึับยิ้ม
“ที่แท้แ็อนพวันนี่เอ” อพูึ้น
“นี่ันะบออะไรแนะอูฮยอน” อยอลับไหล่อูฮยอนอย่ามั่นพร้อมับ้อหน้านรหน้าอย่าริั
“ถึพวันะมีแฟนแ่แ็ยัเป็นเพื่อนที่สำัับพวันเสมอ” อูฮยอนที่ไ้ฟัอยอลพูอย่านั้น็ไ้แ่ยืนนิ่ ส่วนอ็เินเ้ามาอออูฮยอนและอยอลไว้
“เราสัาันไว้แล้วนิว่า ไม่ว่าอย่าไเรา็ะเป็นเพื่อนันลอไป ใ่ไหม?” อพูพลายิ้มหวานให้ับอูฮยอนและอยอล เมื่อทั้สามปรับวามเ้าใันเรียบร้อยพวเา็เินุยันไปเรื่อยๆอย่ามีวามสุ
Sungyeol part.
อนนี้พวผมำลัเินุยันเร็เร่ไม่ไ้รีบร้อนอะไร เพราะ่วนี้ผมมีวามรู้สึเหมือนเราทั้ 3 นไม่่อยไ้ลับบ้านพร้อมันเหมือนเมื่อ่อน พอวันนี้ไ้ลับบ้านพร้อมันมันทำให้ผมรู้สึมีวามสุมา ถ้าเป็นไปไ้ผม็อยาะอยู่อย่านี้ไปนานๆ ผมอบที่ไ้เห็นรอยยิ้มอพวเพื่อนๆผม เวลาไ้มอแล้วมันรู้สึอุ่นใเหมือนไม่มีอะไรให้ัวล ผมอยาะรัษามิรภาพ อพวเราให้อยู่นานๆเลยริๆJ
.................................................................................
บไปลับอนที่ 9 ไม่รู้ว่าแ่สนุหรือเปล่า แ่็ะพยายาม้อไป อย่าไ็่วยันอมเม้นให้ำลัใหรือิม็ไ้นะะ อบุที่ยัิามฟิเรื่อนี้ อย่าไไรนนี้็ะพยายามแ่ให้ีที่สุ่ะ ^___^
ความคิดเห็น