shot fic YunJae :: เมื่อแจตื่นมา...แล้วมีแต่เลือด..

ข้อมูลเบื้องต้น

คำเตื่อน!!! 
1. ฟิคนี้สั้นม้ากมาก
2. เป็นฟิคแบบที่ให้ไปจิ้นกันเอาเองนะจ้ะ

-------------------------------------------------------------------------------------------------

3. ขอบคุณผู้มีมารยาทที่อุตส่าห์เม้นค่า ^O^
4. มีไอดีแวะมาแอดกันด้วยน้า *-* http://my.dek-d.com/paengko

เนื้อเรื่อง

…ยุนโฮ นายอยู่ที่ไหน...

ความคิดถึงนั้นแล่นเข้าสู่ห้วงความคิดของร่างบางที่นอนขดกึ่งเปลือยอยู่บนเตียง นัยน์ตาหวานมีน้ำใสๆ เอ่ออยู่ทันทีที่ลืมตามาแล้วไม่พบเห็นใคร ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่าง ..ร่างบางรู้สึกเหนื่อยล้า สิ้นความหวัง สิ้นกำลังใจ กลิ่นเลือดที่คาวอยู่รอบกายตอกย้ำความรู้สึกให้ยิ่งบอบช้ำ น้ำใสๆ นั่นไหลลงมาอีกครา สองมือไล้สัมผัสทั่วเตียงนอนที่มีแต่สีกุหลาบ ลมหายใจผ่อนออกช้าๆ แล้วหลับตาลง สภาพตอนนี้บอกได้เลยว่าดูไม่จืด ... เชิ้ตสีขาวที่ถูกปลดกระดุมออกจนหมด บวกกับเนคไทด์สีแดงที่หลุดๆ ลุ่ยๆ คราบเลือดตามตัว ... เจ็บ

แสงสว่างเริ่มฉายออกทีละนิด ตามบานประตูที่แง้มออก แจจุงเหลือบมองแขกผู้มาเยือนด้วยหางตา พลันสะดุ้งขึ้นนั่งโดยลืมความเจ็บปวดนั่นจนหมดสิ้น  เขาหน้าเสียเล็กน้อยเพราะบาดแผลนั่นยังปิดไม่สนิท แต่เขากลับไม่รู้สึกเจ็บเลย.. ซ้ำยังมีรอยยิ้มบางๆ ฉายออกมา

            “ยุน.........”

            “ผมกลับมาแล้วนะครับ ^-^”

            รอยยิ้มที่จงใจปั้นขึ้นมาดูประสงค์ร้ายอย่างเห็นได้ชัด แต่ผู้ที่มองมันอยู่กลับมีความสุขจนยากจะบรรยาย

            ไม่เจ็บแล้ว.............

            ร่างสูงที่เข้ามาใหม่ปิดประตูแล้วทรุดนั่งอยู่บนขอบเตียงเลอะเลือด เขาผลักแจจุงให้นอนราบลงกับเตียงตามเดิม แล้วมองด้วยสายตาที่น่าหลงใหล และร่างบนเตียงนั้นก็มองเขากลับด้วยความเปี่ยมสุข

            “อยู่กับฉัน..”

            “ฉันจะอยู่กับนาย สัญญา”

            “สัญญาแล้วนะ ยุน... เราจะอยู่ด้วยกัน อยู่ด้วยกัน..”

            “เจ็บมากมั้ย....”

            ยุนโฮถามออกมา ทั้งๆ ที่ก็รู้ว่าเลือดพวกนั้นบ่งบอกอะไร แจจุงยิ้มออกมาบางๆ แทนคำตอบ เขาเจ็บที่แผล.. แต่พอเห็นหน้าของอีกคน เขาก็ไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว

            “หลับเถอะ”

            “อื้อ...”

            “ฉันจะให้นายได้พักผ่อน”

            “อื้อ...”

            แจจุงหลับตาลงอีกครั้ง น้ำตาหยดลงมาเป็นครั้งสุดท้าย ความเหนื่อยและเจ็บปวดสั่งให้เขานอนหลับไป แต่เปี่ยมความหวัง เปี่ยมกำลังใจ แค่ได้อยู่ใกล้คนๆ นี้

            “ฝันดีนะ...”

            เสียงกระซิบสุดท้ายที่ฝากบอกให้ฝันดีทำให้อีกคนหลับได้อย่างสบายใจ มือเรียวกุมมืออุ่นๆ ไว้ด้วยความรักใคร่ ทั้งสองยิ้มออกมาอย่างมีความสุข ........ ก่อนที่ยุนโฮจะผละออกจากร่างบางนั่น

            “ฉันขอให้นายฝันดี.. เพื่อที่นายจะได้ตื่นมาพบกับความจริงที่โหดร้าย......”

            คำพูดสุดท้ายถูกปล่อยให้เคว้งไปตามสายลม เหลือเพียงร่างบางที่นอนหลับฝันหวานอย่างเป็นสุข ไม่อยากจะหวนไปคิดเลยว่า... เมื่อเขาตื่นมา เขาจะเป็นเช่นไร ฝันหวานที่กลับขมขื่นเมื่อตื่นมาก็ต้องพบกับความว่างปล่าว เขาก็คงจะไม่มีสิทธิ์ฝันดีอีกต่อไป.................

[End]