{BTS} OS/SF KookJin. In a relationship.

ลำดับตอนที่ #16 : OS : My teacher. KookJin.

ความรักมันไม่ผิดหรอก

มันผิดที่เรารักกันไม่ได้

แต่ใครจะไปสนกันล่ะ

จรรยาบรรณงั้นเหรอ

จรรยาบรรณพวกนั้นมันกินได้ที่ไหนกัน!

ร่างกายหวานๆนี่ต่างหากที่กินได้

เพราะเขาน่ะกินมาแล้วไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง

จะว่าบาปแค่ไหนเขาก็ไม่สนหรอก

บาปใดๆไหนเล่าจะหอมหวานเท่าบาปสวาท…

จริงไหม

…คิมซอกจิน

“คะแนนไม่ดีเลยอะแทแท…เฮ้อ ~ ”

 เสียงถอนหายใจดังขึ้นถึงสองครั้งในขณะที่ดวงตากลมสวยยังคงจ้องมองเลขบนหัวกระดาษที่บอกคะแนนของตัวเองเอาไว้ ใบหน้าหวานมีสภาพอิดโรยอย่างเห็นได้ชัดเพราะในช่วงที่ผ่านมาเขาทุ่มเทอ่านหนังสือสอบแทบจะไม่ได้พัก

แต่คะแนนที่ได้ก็น้อยนิดไม่สมกับความพยายามเสียเลย

ทำไมยิ่งเรียนยิ่งโง่นะ…

“บอกให้เรียนพิเศษ อ่านเองจะไปเข้าใจอะไรมากมาย” เสียงทุ้มของเพื่อนสนิทเอ่ยแนะ แต่คำแนะนำเหล่านั้นของแทฮยองมันก็ดูจะไม่เข้าท่าเสียเท่าไหร่สำหรับเขา

“ก็มันไกลนี่”

ใช่..ไกลมากๆด้วย เพราะแถวโรงเรียนไม่มีสถาบันสอนพิเศษ แล้วยิ่งแถวบ้านเขาก็ยิ่งแล้วใหญ่ หากจะเรียนจริงๆก็ตั้งนั่งรถไปไกลอีกหลายกิโลซึ่งกว่าจะเลิกเรียนและนั่งรถไปเรียนพิเศษจวบจนเรียนเสร็จก็คงดึกดื่น รถก็หมดแล้วเขาก็กลับบ้านไม่ได้

ลำบากจะตายไป…

“แล้วแกจะเอาตัวรอดจากวิชาของอาจารย์จองกุกไปยังไง”

พอโดนคำถามจี้จุดแบบนี้เข้าไปก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้งอย่างเหนื่อยหน่าย ดวงตากลมสวยเหม่อลอยไปไกลพร้อมกับความคิดฟุ้งซ่านที่กำลังตีกันยุ่งอยู่ภายในหัว

วิชานี้ตั้งสามหน่วยกิต ถ้าพลาดสอบตกขึ้นมาคงไม่ต้องคิดว่าเกรดจะแย่ขนาดไหน แถมคะแนนเก็บก็ได้ยากเย็นเสียเหลือเกิน

เฮ้อ ~ 

“แกติวให้ฉันหน่อยสิแทแท”

“จะบ้าเหรอ ตัวฉันเองยังแทบไม่รอด ถ้าจะให้ติวไปให้เจ้าของวิชาติวให้ไม่ดีกว่าหรือไงหรือไอ้พวกเรียนเก่งๆในห้องก็ได้ นัมจุน ยุนกิ แกเลือกเอาซักคนนึงสิ”

ใบหน้าหวานพยักขึ้นลงเป็นเชิงเห็นด้วยกับคำแนะนำนั้น นัมจุนกับยุนกิเก่งวิชานี้นี่นา ถ้าไปขอให้ช่วยติวให้ก็น่าจะได้อยู่หรอก

“แต่ทางที่ดีฉันแนะนำให้แกไปติวกับอาจารย์ดีกว่า”

“อาจารย์จองกุกอะนะ ไม่เอาหรอก ฉันให้นัมจุนหรือไม่ก็ยุนกิติวให้ดีกว่า”

“เอองั้นก็แล้วแต่ ได้เรื่องยังไงก็บอกด้วยละกัน”

ร่างเล็กกลับมาถึงบ้านด้วยสภาพอิดโรยเต็มที่ ทั้งเครียดทั้งเหนื่อยแต่ก็ยอมแพ้ไม่ได้ในเมื่ออีกไม่กี่เดือนเขาก็ต้องสอบเข้ามหาลัย การทำเกรดให้อยู่ในระดับที่ดีจึงเป็นอีกทางเลือกหนึ่งที่จะนำเขาไปสู่คณะที่หวังเอาไว้ได้ง่ายขึ้น ดังนั้นแล้วเมื่อกลับมาถึงบ้านซอกจินจึงรีบต่อสายหาเพื่อนในห้องอย่างไวเพื่อคุยเรื่องติวอย่างที่ตนเองหวังไว้

 “ขอโทษนะซอกจิน แต่เดือนหน้าฉันต้องไปแข่งงานวิชาการระดับประเทศเลยต้องฝึกซ้อมอย่างหนัก ฉันคงไม่มีเวลาไปติวพิเศษให้นาย ขอโทษจริงๆนะ”

-มิน ยุนกิ

แต่ความหวังแรกก็ล่มสลายลงไปเพราะเพื่อนไม่ว่าง

แต่ไม่เห็นจะเป็นไร…เขายังเหลือนัมจุนนี่นา

ภาวนาให้ว่างด้วยเถอะ

“ฉันก็อยากจะช่วยติวให้นายนะซอกจิน แต่ช่วงนี้อาจารย์ให้ฉันฝึกซ้อมหนักมากเพื่อไปแข่งงานวิชาการ ฉันไม่มีเวลาแม้แต่จะพัก ขอโทษด้วยนะ แต่นายไปหาคนอื่นเถอะ”

-คิม นัมจุน

ความหวังแรกและความหวังสุดท้ายดับสลายลงพริบตา มือบางทิ้งโทรศัพท์ลงบนเตียงนุ่มอย่างคนหมดอาลัยตายอยาก ทำไมคนอย่างคิมซอกจินถึงได้ผิดหวังเรื่องนู้นเรื่องนี้บ่อยนัก หวังในเรื่องเรียนคะแนนก็ออกมาไม่เป็นดังที่ตั้งใจ พอมาคาดหวังให้เพื่อนว่างเพื่อนก็ไม่ว่างซักคน

ท้อแล้ว…

แต่เดี๋ยวสิ เขายังเหลือที่พึ่งสุดท้ายอยู่นี่นา

‘อาจารย์จองกุก’

 “คะ..คือ คืออาจารย์จองกุกรับสอนพิเศษมั้ยครับ”

เสียงเล็กเอ่ยถามพร้อมกับมองท่าทีของอาจารย์หนุ่มอย่างตั้งใจ วันนี้เขาตั้งใจมาหาอาจารย์จองกุกที่ห้องพักส่วนตัวของอาจารย์แต่เช้าเพื่อมาคุยเรื่องสอนพิเศษ ถึงแม้จะไม่เคยเห็นอาจารย์เปิดสอนพิเศษเด็กนักเรียนคนไหนแต่เขาก็หวังว่าอาจารย์จะเมตตาและเจียดเวลาซักนิดมาเพื่อสอนเขา

“หืม…ถามทำไม หรือนายจะมาเรียน”

“ครับ คือผมอ่อนวิชาของอาจารย์มากๆพยายามอ่านเองมันก็ไม่เข้าใจ จะไปเรียนพิเศษมันก็ไกลแล้วก็คงจะกลับดึกผมเลยอยากเรียนกับอาจารย์มากกว่า” เหตุผลของลูกศิษย์หน้าหวานเรียกให้ร่างสูงเผยยิ้มบางๆออกมา ดวงตาคมกริบไล่มองไปที่ดวงหน้าหวานพลางเคาะนิ้วไปกับโต๊ะทำงานอย่างคนกำลังใช้ความคิด

ความคิดที่ทำให้เรียวลิ้นหนาแลบเลียริมฝีปากตัวเองอย่างตั้งใจ

“งั้นเหรอ…”

“งั้นนายก็ต้องมาเรียนกับฉันตัวต่อตัวน่ะสิ”

“ไม่กลัวเหรอ…ฉันดุนะ”

ใบหน้าหวานส่ายไปมาจนผมปลิว เขาไม่เห็นว่าอาจารย์จองกุกจะน่ากลัวตรงไหน ในคราบอาจารย์ของลูกศิษย์ เมื่ออยู่ในห้องเรียนก็คงจะต้องดุเป็นธรรมดา แต่นอกเหนือจากช่วงเวลาเหล่านั้นเขาก็ไม่เห็นว่าคนตรงหน้าจะดุตรงไหน

ออกจะใจดีเสียด้วยซ้ำ ใครๆต่างก็บอกว่าอาจารย์จองกุกเป็นสุภาพบุรุษจิตใจดี

เขาไม่กลัวหรอก…ก็มันไม่มีอะไรให้กลัวนี่นา

“หึ…ไม่กลัวก็ดี”

“ตกลงอาจารย์จะสอนพิเศษผมใช่มั้ยครับ”

“อืม”

“อาจารย์จะคิดค่าสอนเท่าไหร่ก็ได้นะครับ แม่ผมพร้อมจ่าย”

“ค่าสอนเหรอ…เอาไว้เรียนจบค่อยจ่ายก็ได้ ไม่ต้องรีบหรอก”

“และถ้าผลการเรียนนายดีขึ้น ฉันก็จะลดราคาให้”

เช้าวันเสาร์สำหรับการเรียนพิเศษวันแรกแบบตัวต่อตัว อาจารย์จองกุกนัดเขาให้มาหาที่โรงเรียนตอนเก้าโมงเช้า ซึ่งเวลานี้นับเป็นเวลาที่เช้ามากสำหรับวันหยุดแต่ถึงแม้จะง่วงและขี้เกียจแค่ไหนเขาก็ทิ้งวิชานี้ไปไม่ได้

สามหน่วยกิต ท่องไว้นะคิมซอกจิน

“สวัสดีครับอาจารย์”

“ตรงเวลาดีหนิ” ดวงตาคมกริบภายใต้กรอบแว่นเลื่อนมองหน้าปัดนาฬิกาข้อมือพลางเอ่ยชมลูกศิษย์ของตัวเองที่มาตรงตามเวลาที่เขานัดเอาไว้ หรือถ้าจะพูดให้ถูกคิมซอกจินน่ะมาก่อนเวลาเสียด้วยซ้ำ

ทั้งที่เขายังเตรียมอะไรไม่เสร็จดีเลย…

ร่างเล็กหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานของอาจารย์หนุ่ม ห้องเรียนของเขาก็คือห้องพักของอาจารย์นั่นแหละเพราะภายในห้องนี้มีหนังสือวิชาการอยู่มากมาย หากสงสัยตรงไหนจะได้หยิบยกเอาเนื้อหาในหนังสือมาสอนเขาได้

และความเป็นส่วนตัวก็เป็นอีกเหตุผลหนึ่งที่อาจารย์จองกุกเลือกที่นี่

เพราะมันทั้งเงียบสงบ ไม่วุ่นวาย และไร้ผู้คน

บรรยากาศแบบนี้เหมาะแก่การเรียนรู้จะตายไป

“กินข้าวเช้ามาแล้วใช่ไหม”

“ครับ”

“ดี…งั้นมาเริ่มเรียนกันเถอะ”

ดีที่เมื่อวานได้พูดคุยเรื่องเนื้อหาที่เขาไม่เข้าใจมาบ้างแล้วอาจารย์จองกุกจึงเตรียมการสอนมาให้ น่าแปลกที่พอมาเรียนกันแบบตัวต่อตัวเขากลับเข้าใจบทเรียนได้ดีกว่าตอนนั่งเรียนในห้อง อาจเป็นเพราะวิธีการอธิบายที่ละเอียด ไม่เข้าใจตรงไหนก็ถามแล้วอาจารย์ก็จะอธิบายจุดนั้นให้ฟังจนตอนนี้ก็เริ่มเข้าใจมันมากขึ้นเรื่อยๆ

ถ้ารู้ว่ามาเรียนพิเศษด้วยแล้วดีแบบนี้เขามาเรียนตั้งนานแล้ว…

“นั่งทำโจทย์ไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปเอาของที่รถแปปนึง”

“ครับ”

ลับหลังอาจารย์หนุ่มร่างเล็กก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ตลอดเวลาที่อยู่ในห้องด้วยกันสองต่อสองมันรู้สึกเกร็งแปลกๆ ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่าว่าในขณะที่ตัวเองกำลังก้มหน้าทำโจทย์อยู่นั้นมีสายตาคู่หนึ่งจดจ้องอยู่ตลอดเวลาทั้งที่พอเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นว่าคนตรงข้ามกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่เฉยๆ

และบางคราวที่เผลอสบเข้ากับดวงตาของอาจารย์หนุ่มเข้า ไม่รู้ว่ารู้สึกไปเองหรือเปล่าว่าสายตาคมกริบภายใต้กรอบแว่นนั้นมันแปลกไปกว่าทุกที

สายตาที่เขาก็อ่านไม่ออกว่าเจ้าของกำลังคิดอะไร..

แอดดด

เสียงประตูที่เปิดออกเรียกให้ร่างบางหลุดออกจากภวังค์ความคิด ใบหน้าหวานสะบัดไปมาเพื่อไล่ความคิดไร้สาระที่ฟุ้งกระจายอยู่ในหัวให้หลุดออกก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำโจทย์อีกครั้งอย่างตั้งใจ

แกร็ก

เสียงอะไร? เขาว่าเขาได้ยินเหมือนเสียงล็อคประตูนะ…

“ไง…ทำถึงไหนแล้ว”

ร่างบางสะดุ้งตกใจเมื่ออยู่ดีๆอาจารย์หนุ่มก็โผล่มาทางด้านหลัง แขนแกร่งทั้งสองข้างเท้าโต๊ะเอาไว้พลางยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้จนระยะห่างเหลือเพียงไม่กี่เซน สายตาคมกริบของอาจารย์หนุ่มไล่มองโจทย์ที่เขาเพิ่งทำเสร็จไปเมื่อครู่อย่างละเอียดโดยไม่รู้เลยว่าลูกศิษย์ตัวน้อยของตัวเองกำลังใจเต้นแรงกับระยะอันตรายที่ตนเองเป็นคนสร้างขึ้น

“ยังไม่เสร็จเหรอข้อนี้” เสียงทุ้มเอ่ยถามอย่างแปลกใจ ข้อนี้เขาเห็นคิมซอกจินนั่งทำก่อนที่เขาจะเดินไปเอาของที่รถ พอเดินกลับมาแล้วก็ยังเห็นนั่งทำข้อเดิมอยู่อีก

หรือว่าไม่เข้าใจที่เขาสอนกัน

แต่ว่าไม่เป็นไรหรอก ไม่เป็นไรเลย กะอีแค่แบบฝึกหัดเด็กๆพวกนี้ต่อให้ร่างเล็กจะงงและสับสนอีกสักกี่ครั้งเขาก็พร้อมจะสอนและเน้นย้ำบทเรียนลงไปเรื่อยๆ

ไม่เหนื่อยหรอก…ออกจะชอบเสียด้วยซ้ำ

“คะ..คือผม ผมไม่เข้าใจนิดหน่อยครับ”

 “ไหนบอกซิว่าไม่เข้าใจตรงไหน” ใบหน้าคมคายหันเข้าหาเพื่อถามในสิ่งที่ร่างเล็กสงสัย แต่ในระยะที่ใกล้เกินไปจึงทำให้ปลายจมูกโด่งเฉียดโดนแก้มนุ่มอย่างไม่ตั้งใจ สัมผัสดังกล่าวนั้นทำให้ร่างบางสะดุ้งตกใจ เหงื่อเม็ดเล็กไหลซึมออกมาตามไรผมจนเปียกชุ่ม และท่าทางผิดปกติของลูกศิษย์ตัวน้อยเรียกรอยยิ้มพอใจออกมาจากปากเรียวได้ไม่ยาก

พอใจมากๆเชียวล่ะ…

“นายเครียดเหรอซอกจิน”

ลิ้นหนาสัมผัสเข้ากับติ่งหูของอีกคนอย่างตั้งใจพร้อมกับมือหยาบที่ออกแรงนวดคลึงไหล่เล็กเบาๆ

กระดุมเสื้อเม็ดบนสุดของลูกศิษย์คนเก่งถูกปลดออกช้าๆโดยที่คนถูกกระทำไม่รู้ตัว

 “อาจารย์ทำอะไรครับ” ร่างบางกระตุกเฮือกแล้วเอี้ยวตัวหนีทันทีเพราะอยู่ดีๆอาจารย์หนุ่มก็ยังจมูกลงมาที่ซอกคอขาว ดวงตากลมสวยแสดงความหวาดกลัวออกมาอย่างเต็มเปี่ยมแต่ภาพเหล่านั้นก็ไม่ได้ทำให้เขารู้สึกสงสารเสียเท่าไหร่

จะกลัวก็กลัวไปเถอะ…เดี๋ยวก็จะได้เล่นสนุกด้วยกันแล้ว

เก้าอี้ที่ร่างเล็กนั่งถูกหมุนมาประจันหน้า มือหนาเท้าลงตรงที่วางแขนเพื่อกันไม่ให้ลูกศิษย์หนี ใบหน้าคมคายเคลื่อนเข้าหาร่างเล็กช้าๆพร้อมกับดวงตาคู่คมที่จดจ้องดวงหน้าหวานด้วยความหื่นกระหาย ยิ่งระยะลดลงมาดเท่าไหร่ใจดวงน้อยก็ยิ่งสั่นระรัวมากขึ้นเท่านั้น

นี่คืออาจารย์จองกุกจริงๆน่ะเหรอ…

“ฉันได้ข่าวว่านายเครียดเรื่องเกรดวิชาฉัน”

“หน่วยกิตมันเยอะก็เลยอยากจะได้เกรดดีๆ…”

“แต่เก่งน้อยกว่าคนอื่นก็ต้องพยายามมากกว่าใช่มั้ยล่ะ และเมื่ออยากได้เกรดดีๆแต่ดันเรียนไม่เก่ง..แล้วจะทำยังไงเพื่อให้ได้เกรดสวยๆมาล่ะ…หืม”

 “ขยันเรียน ตั้งใจอ่านหนังสือ ทำงานมาส่ง..ทำแบบนี้งั้นเหรอ..” น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถามอย่างใจเย็น มือหนาลูบเบาๆที่ผมนุ่มด้วยความเอ็นดูอย่างเต็มเปี่ยม

เด็กน้อยของเขากำลังสับสนอยู่สินะ…

“มันก็ดีแต่ว่านายจะเหนื่อยนะ” คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างงุนงงกับคำพูดของคนตรงหน้า เขาไม่เข้าใจซักนิดว่าอาจารย์จองกุกต้องการอะไร รู้เพียงแต่ว่ามันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ

“ฉันมีสิ่งที่ดีกว่านั้นมาเสนอ” ร่างสูงผละตัวออกไปแล้วแต่ก็ยังยืนอยู่ตรงหน้าเขา ดวงตาคู่คมยังคงจดจ้องใบหน้าสวยอยู่โดยไม่ละสายตาไปไหน

รอยยิ้มที่อาจารย์จองกุกส่งมาให้เต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์

แต่มันก็สั่นไหวกับใจเขาเหลือเกิน…

“รู้ไหมเพราะเป็นนาย…ฉันเลยมอบสิทธิ์นี้ให้” หัวเล็กถูกกดให้อยู่ในตำแหน่งเอวของอาจารย์หนุ่ม มือหนาลูบเบาๆที่ผมนุ่มพร้อมกับมองดวงหน้าหวานด้วยความเอ็นดู

 “ทำให้ฉันพอใจสิคิมซอกจิน”

ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าสิ่งที่อาจารย์หนุ่มต้องการคืออะไร แต่ซอกจินยังคงสับสนกับสิ่งที่คนตรงหน้าเป็นอยู่แค่นั้น อาจารย์จองกุกที่ใครๆบอกว่าเป็นสุภาพบุรุษ เป็นหนุ่มแสนดีจริงๆแล้วมันไม่ใช่

อาจารย์ดีๆที่ไหนจะให้ลูกศิษย์เอาร่างกายเข้าแลกกับเกรดกัน…

แต่หากถามว่าสนไหม

มันก็น่าสน..

หัวเข็มขัดถูกปลดออกตามด้วยซิบกางเกงที่ถูกรูดลงช้าๆ ขอบเคลวินไคลน์ถูกงับด้วยฟันซี่เล็กแล้วดึงลงจนหล่นไปอยู่ที่ข้อเท้า ลิ้นเล็กไล่เลียจนเนื้อร้อนขยายตัวเต็มที่ ปากอิ่มครอบครองแก่นกายของร่างสูงเอาไว้พร้อมกับดูดดึงซ้ำๆเป็นจังหวะเข้าออก การกระทำของลูกศิษย์ตัวน้อยเรียกรอยยิ้มพอใจจากอาจารย์ได้อย่างดีเยี่ยม

พอใจ พอใจมากๆเชียวล่ะ

มือหนาขยุ้มกลุ่มผมนุ่มเพื่อระบายความเสียวซ่านที่ร่างเล็กนั้นปรนเปรอมาให้ เสียงทุ้มครางกระเส่าไปทั่วห้องเมื่อแรงดูดดึงจากปากอิ่มนั้นสร้างความเสียวซ่านให้ไม่หยุด

สะโพกสอบกระตุกเกร็งเมื่อห้วงอารมณ์แห่งฝันนั้นสิ้นสุด น้ำรักสีขุ่นฉีดพ่นออกมาจนร่างเล็กแทบสำลัก ภาพที่ปากอิ่มสีสวยไล่เลียหยาดน้ำเหล่านั้นก็ยิ่งทำให้เขานึกเอ็นดู

“รู้ใช่ไหมคิมซอกจิน…ว่าฉันไม่ได้ต้องการแค่นี้”

ตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจกับคำถามของอาจารย์หนุ่ม เขาไม่เคยมอบร่างกายให้ใครและอีกอย่างที่ทำไปเมื่อครู่มันก็มากสุดๆสำหรับเขาแล้วนะ

แต่ถ้ามันยังไม่พอก็ไม่เป็นไรหรอก…

เขาก็พร้อมจะมอบให้เรื่อยๆเท่าที่ต้องการ

เท่าที่อยากได้…

ร่างบางลุกขึ้นยืนพลางปลดกระดุมเสื้อตัวเองออกทีเม็ดช้าๆ ไหล่หนาถูกดันให้นั่งลงบนโซฟารับแขกตามด้วยร่างเล็กที่ตามมาคร่อมทับร้อมกับบดจูบคนด้านล่างอย่างเอาใจ ก้นกลมกลึงถูไถไปมาที่ส่วนกลางลำตัวของร่างสูงเพื่อปลุกเร้า สัมผัสแนบชิดที่มีเพียงเนื้อผ้ากั้นกลางปลุกให้สิ่งที่เพิ่งดับไปตื่นขึ้นมาใหม่อีกครั้งอย่างรวดเร็ว

อาภรทุกชิ้นบนร่างกายของทั้งคู่ถูกถอดออกจนหมด เว้นแต่เพียงร่างเล็กที่ยังคงมีเคลวินไคลน์ตัวบางสวมทับส่วนล่างเอาไว้ สัมผัสเล้าโลมที่อาจารย์หนุ่มมอบให้ช่วยผ่อนความกังวลใจพร้อมกับสร้างความรู้สึกใหม่ให้เพิ่มพูนมากขึ้นเรื่อยๆ

พร้อมกันนั้นที่ร่างสูงก็ต้องการลูกศิษย์ของตนเองไม่ต่างกัน

“นายจะทรมานฉันไปถึงไหนคิมซอกจิน” เสียงทุ้มของอาจารย์หนุ่มเอ่ยถามเพราะร่างเล็กไม่ยอมปลดปราการสุดท้ายออกจากร่างกายเสียที ก้นนุ่มที่บดเบียดกายร้อนโดยมีเนื้อผ้ากั้นกลางอยู่ตอนนี้ทำให้จองกุกคลั่งแทบบ้า

“เทอมนี้อาจารย์จะให้เกรดอะไรผม” ร่างเล็กเอ่ยถามอาจารย์หนุ่มออกไปอย่างคาดคั้น อย่างน้อยก่อนจะเสียเอกราชเขาก็ต้องมั่นใจก่อนว่าจะไม่เสียมันไปเปล่าๆ

ร่างสูงหัวเราะในลำคอเบาๆกับคำถามของคนตัวเล็ก อยากจะหยิกแก้มให้ช้ำพร้อมกับตะโปมจูบไปที่ปากหวานๆหลายๆที่เพื่อเรียกสติ เพราะบนโลกนี้ไม่มีครูคนไหนสอบเพียงครั้งเดียวแล้วให้เกรดเด็กนักเรียนเลยหรอก

มันต้องสอบเก็บคะแนนไปเรื่อยๆตามบทที่เรียนต่างหาก

“นายจะข้ามขั้นตอนได้ยังไง”

“ทุกครั้งที่มีการสอบต่างหากที่ฉันจะให้คะแนนนาย”

“เพราะฉะนั้น ก็อย่าลืมมาทำโจทย์พิเศษกับฉันทุกครั้งหลังสอบเก็บคะแนนด้วยล่ะ”

“อ๊ะ…อะ อาจารย์ครับ!”

เสียงเล็กร้องลั่นเมื่อเรียวนิ้วหนากำลังดุนดันเข้าไปที่ช่องทางด้านหลัง สงสัยร่างสูงจะใช้ช่วงที่เขาเผลอแอบดึงกางเกงในออกไป ตากลมสวยคลอหน่วยไปด้วยน้ำสีใสเมื่อเรียวนิ้วหนาชักเข้าออกที่ช่องทางสีหวานไม่หยุด

จากหนึ่งนิ้ว เพิ่มเป็นสอง…และสาม

ความแน่นที่ตอดรัดนิ้วทั้งสามอยู่ตอนนี้ทำให้จองกุกคลั่งแทบบ้า นิ้วหนาชักเข้าออกช้าๆเพื่อปรับให้ร่างเล็กคุ้นชิ้น และเมื่อความเจ็บเริ่มคลายลงจองกุกจึงชักนิ้วทั้งสามออกเพื่อแทนที่ด้วยสิ่งใหม่ที่มีขนาดใหญ่กว่า

“ฮึก..” ร่างบางกระตุกเฮือกเมื่อเนื้อร้อนเริ่มแทรกซึมเข้าไป น้ำตาหยดสวยไหลเป็นทางเมื่อความเจ็บร้าวแล่นซึมไปทั่วช่วงล่าง ครั้งแรกที่ใครๆบอกว่าเจ็บเขาก็ไม่นึกว่ามันจะเจ็บขนาดนี้..

ความแน่นและแรงตอดรัดทำให้เขาแทบเสร็จลงเสียตรงนั้นให้ได้ ค่อยๆพาตัวเองเข้าไปจนสุดท้ายก็เข้ามาได้หมด เลือดสีแดงสดไหลรดซอกขาขาว ร่างสูงจรดจูบลงไปที่ปากอิ่มเพื่อปลอบประโลมให้เด็กน้อยนั้นหยุดร้องไห้งอแงกับอาการตื่นกลัวของตนเอง รอจนคิมซอกจินหยุดสะอื้นนั่นล่ะเขาถึงได้เริ่มพูดต่อ

“เอ้อ แล้วก็สอบปลายภาคจะหนักหน่อยนะ เพราะฉันจะเตรียมโจทย์ไว้ให้นายทำจนหมดแรงเลย”

สิ้นเสียงมือหนาก็ประคองสะโพกมนเอาไว้พลางบังคับให้เด็กน้อยๆค่อยๆขยับตามจังหวะที่เขาสอน จากความเจ็บปวดในคราแรกเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ไปทีละนิด

ผ้าขาวสะอาดที่เฝ้ามองมาเนิ่นนานตกมาอยู่ในมือเขาแล้ว แล้วอย่างนี้จะไม่ให้จิตกรอย่างจอนจองกุกละเลงสีสันลงไปได้อย่างไร…

เสร็จฉันล่ะคิมซอกจิน

“ทำไมช่วงนี้อาจารย์จองกุกสอบเก็บคะแนนบ่อยจังวะ” 

เพื่อนสนิทเอ่ยถามออกมาด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย ทางด้านคนถูกถามก็หน้าร้อนผ่าวทันทีที่นึกไปถึงเหตุผลของการกระทำนั้น

 “กะ..ก็คงอยากให้พวกเราได้ลองทำข้อสอบบ่อยๆละมั้ง”

เอ่ยตอบเพื่อนออกไปแล้วรีบหันหน้าหนีทันทีเพราะกลัวว่าพวกนั้นจะจับได้ พักหลังๆอาจารย์จองกุกก็ชอบแอบเก็บเล็กเก็บน้อยกับเขาในชั่วโมงเรียนโดยเอาแต่บอกว่าไม่มีใครสงสัยหรอกว่าเราเป็นอะไรกัน บางครั้งที่เขาสอบผ่านแล้วเจ้าตัวก็ยังแกล้งไม่ให้เขาผ่าน

ฮึ!

อาจารย์จองกุกเจ้าเล่ห์ที่สุด!!!

“อาจารย์จองกุกครับ”

“…ว่าไงคิมซอกจิน”

“ผมมาสอบซ่อมบทที่แล้ว”

#shotbts

**Talk

มาช้าแต่มาแล้วนะคะ บังทันวันหยุด Week 19 SIN วีคนี้บาปแบบครูกับนักเรียนค่ะ บาปแบบน่ารักใสๆ บาป บาปมากๆ กรั่กๆๆๆ

แต่ก็ไม่ควรทำตามนะคะ ตั้งใจเรียนแล้วได้เกรดมาอย่างบริสุทธิ์ผุดผ่องนั้นดีที่สุดค่ะ มันคือความภูมิใจ อ่านเสร็จก็ไปทำการบ้านอ่านหนังสือสอบกันด้วยนะคะ บะบายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

เล่นแท็กได้เด้อข่า

ยังไม่ได้ตรวจคำผิดค่ะ

ศีลธรรมมันขุดไม่ขึ้นแล้วค่ะ กรั่กๆๆๆ