{BTS} OS/SF KookJin. In a relationship.

ลำดับตอนที่ #17 : OS : Serendipity. KookJin.

**แนะนำให้เปิดเพลง Serendipity ฟังคลอๆไปด้วยก็ดีนะคะ ฮรุกกก

ซ่าาาา

เม็ดฝนที่โปรยปรายลงมาจากฟากฟ้ามาพร้อมกับเสียงของฟ้าที่ร้องดังกระหึ่ม กว่าจะนั่งรถไฟใต้ดินจากมหาลัยมาถึงหอพักฝนที่ตกปรอยๆลงมาในช่วงแรกก็ตกหนักขึ้นกว่าเก่า ขายาวก้าวไวๆไปข้างหน้าอย่างเร่งรีบเพื่อพาตัวเองไปให้ถึงหอพักโดยไวก่อนที่จะเปียกไปมากกว่านี้

เมี้ยววว~ 

ขายาวที่กำลังก้าวไปข้างหน้าชะงักกึกอยู่กับที่หลังจากได้ยินเสียงๆหนึ่ง

“แมวที่ไหนมาร้องแถวนี้”

โครงหน้าคมหันซ้ายแลขวาเพื่อมองหาเจ้าของเสียงหวานๆที่ส่งเสียงออกมาเมื่อครู่แต่กลับพบเพียงความว่างเปล่าเท่านั้น

“หรือหูฝาด”

เพราะมองหาเท่าไหร่ก็ยังไม่พบจึงคาดว่าตัวเองคงหูฝาดไป และเพราะสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาไม่หยุดจนทำให้ตัวเปียกชุ่มจนน่ากลัวว่าจะมีไข้เจ้าของขายาวจึงตัดสินใจละทิ้งความสงสัยเอาไว้ก่อนจะข้าวขาเดินไปข้างหน้า

เมี้ยวว~ 

แต่เพียงไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดยืนอยู่กับที่อีกครั้งเพราะเสียงๆเดิมนั้นดังขึ้นมาอีก ร่างสูงตัดสินใจเดินหาที่มาของเสียงโดยการร้องเหมียวๆเหมือนแมวเผื่อว่าแมวตัวนั้นจะได้ยินแล้วเดินออกมาหาเขา

เมี้ยวว~ 

เสียงหวานใสที่ขานออกมาจากกองขยะเรียกให้ขายาวก้าวเข้าใกล้ ดวงตากลมโตของหนุ่มร่างสูงมองหาที่มาของเสียงซึ่งคาดว่าน่าจะซุกตัวอยู่ในกองขยะกองนี้ผ่านม่านน้ำฝนที่สาดกระหน่ำ มือหนาค่อยๆคุ้ยกองขยะออกพร้อมกับส่งเสียงเรียกเจ้าสิ่งมีชีวิตสี่ขาที่คาดว่าคงซุกตัวอยู่ในกองขยะกองนี้

“เฮ้ย!”

เสียงอุทานดังขึ้นพร้อมกับดวงตาคู่คมที่เบิกกว้างขึ้นอย่างตกใจกับภาพที่เห็น

난 네 삼색 고양이

Love me now

touch me now

ผมเป็นแมวสามสีของคุณ 

รักผมเถอะนะตอนนี้

สัมผัสผมในตอนนี้เถอะ

เมี้ยวว~ 

ร่างเล็กที่นั่งคุดตัวอยู่ในกองขยะคือต้นตอของเสียงที่เขาตามหาอยู่ร่วมห้านาที มันจะไม่แปลกอะไรถ้าหากเจ้าของเสียงนั้นจะเป็นสัตว์เลี้ยงสี่ขาธรรมดาทั่วไป แต่กับสิ่งมีชีวิตที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้มันทำให้จองกุกงุนงงและสับสนเป็นอย่างมาก

สายตาคู่คมไล่มองร่างที่นั่งขดตัวผ่านม่านน้ำฝนพลางพินิจพิจารณาว่าสิ่งๆนี้มีอยู่บนโลกเขาได้อย่างไร สิ่งมีชีวิตที่ร่างกายเหมือนกับคนทุกอย่าง แต่กลับมีหูและหางเหมือนกับแมว

เมี้ยวว~ 

และกับเสียงร้องหวานๆนี่อีก ตกลงเจ้าสิ่งมีชีวิตตัวนี้คือตัวอะไรกันแน่

มือหนาเคลื่อนเข้าไปหมายจะอุ้มเพื่อพาเจ้าสิ่งเหนือธรรมชาตินั้นกลับไปที่หอเพราะหากเขายังยืนสงสัยนานกว่านี้ดูท่าว่าวันพรุ่งนี้ไข้หวัดคงถามหา ร่างเล็กที่นั่งตาแป๋วอยู่กับกองขยะถดตัวหนีอย่างหวาดกลัว ที่ดวงตากลมโตมีน้ำเอ่อคลอเหมือนกับกำลังจะร้องไห้

 และภาพเหล่านั้นที่สิ่งมีชีวิตตัวน้อยแสดงออกมาก็ทำให้ใจของจองกุกสั่นไหว

เจ้าแมวประหลาดนี่น่าสงสาร..

“ไม่ต้องกลัวนะ.. ฉันไม่ทำร้ายหรอก แค่จะพาไปอยู่ในที่อุ่นๆ” 

น้ำเสียงทุ้มเอ่ยบอกร่างเล็กพร้อมกับส่งรอยยิ้มบางเบาออกไปให้เพื่อแสดงให้เห็นว่าเขามาดี ไม่รู้ว่าเจ้าแมวตัวนี้จะฟังภาษามนุษย์รู้เรื่องไหมแต่อย่างน้อยก็ขอให้รับรู้ถึงความหวังดีของเขาบ้างก็ยังดี

ตาคมจ้องมองปฏิกิริยาของร่างเล็กตรงหน้าและเมื่อเห็นว่าดวงตาที่สั่นไหวนั้นอ่อนลงก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก มือน้อยข้างหนึ่งของสิ่งมีชีวิตครึ่งคนยื่นมาแตะที่มือหนาของจองกุกช้าๆแต่ดวงตากลมโตทั้งคู่นั้นก็ยังคงมีแววหวาดระแวงอยู่หน่อยๆ

“มาหาฉันนะ มาเร็ว..”

น้ำเสียงทุ้มเอ่ยบอกเจ้าแมวประหลาดออกไปอีกครั้งพร้อมกับส่งยิ้มบางเบาไปให้ ใบหน้าหวานพยักหน้าเบาๆเป็นเชิงตอบและท่าทางที่เหมือนจะฟังภาษาคนรู้เรื่องนั้นก็ยิ่งทำให้จองกุกประหลาดใจ

ตกลงเจ้านี่คือตัวอะไรกันแน่..

แต่ก็ต้องเก็บพับความสงสัยเอาไว้ก่อนและรีบอุ้มเจ้าสิ่งมีชีวิตครึ่งคนกลับไปที่ห้องพักของตัวเอง เมื่อมาถึงก็จัดการพาสิ่งมีชีวิตประหลาดไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างเนื้อล้างตัวที่มอมแมมเต็มทน มือหนาบรรจงถอดสิ่งที่น่าจะเรียกว่าเสื้อผ้าออกจากร่างของเจ้าแมว แต่ในขณะที่กำลังถอดร่างเล็กก็มีท่าทีขัดขืนเล็กน้อยเหมือนกับว่าไม่ไว้ใจที่จะให้เขาแตะต้องตัว จองกุกจึงต้องพูดให้เข้าใจและปลอบให้ร่างเล็กนั้นเลิกกลัวตัวเอง เมื่ออาภรณ์ทุกชิ้นถูกถอดออกจนหมดก็เผยให้เห็นผิวเนื้อที่มีรอยฟกช้ำเหมือนเคยถูกทำร้าย รอยฟกช้ำและแผลถลอกที่ประปรายอยู่ตามเนื้อผิวอ่อนนุ่มทำให้จองกุกต้องอาบน้ำให้อย่างระมัดระวังเพราะกลัวว่าเจ้าสิ่งมีชีวิตประหลาดจะเจ็บ

จนเมื่อล้างเนื้อล้างตัวจนเสร็จก็จับร่างเล็กห่อเอาไว้ในผ้าเช็ดตัวผืนหนาแล้วเอาไปวางไว้บนเตียงก่อนจะมาจัดการตัวเองเพราะทนกับความหนาวไม่ไหว จองกุกอาบน้ำสระผมนานร่วมครึ่งชั่วโมงก่อนจะออกมาแต่งตัว ร่างสูงเดินเช็ดผมมาที่เตียงก็พบว่าเจ้าสิ่งมีชีวิตที่ตัวเองเอามาวางแหมะไว้นั้นหลับไปเสียแล้ว

ปากเรียวเผยยิ้มเอ็นดูยามมองใบหน้าหวานที่คุดเข้าหาหมอนข้างอย่างแมวซุกหาเจ้าของ

이 모든 건 우연이 아냐

그냥 그냥 나의 느낌으로

ทุกสิ่งไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

ผมเพียงทำตามความรู้สึก

จองกุกยื่นมือไปแตะบริเวณหน้าผากและผิวแก้มของร่างที่กำลังหลับเพื่อเช็คอุณหภูมิร่างกาย มือหนาชักออกมาอย่างตกใจเพราะพบว่าอุณหภูมิของร่างเล็กนั้นร้อนจนน่ากลัวว่าจะเป็นไข้ มือหนาควานหาเสื้อผ้าของตัวเองที่ร่างเล็กน่าจะพอใส่ได้ และชุดนอนขายาวสีฟ้าอ่อนก็เป็นตัวเลือกนั้น จองกุกบรรจงใส่เสื้อผ้าให้แมวน้อยในร่างคนของตัวเองอย่างระมัดระวังว่าร่างนั้นจะตื่นก่อนจะห่มผ้าเพื่อให้ร่างเล็กได้รับความอบอุ่น

รอจนพายุฝนสงบก็ออกมาซื้ออาหารเย็นสำหรับตัวเองและสิ่งมีชีวิตประหลาดอีกหนึ่งที่ กับอาหารของสิ่งมีชีวิตครึ่งคนนั้นจองกุกลังเลอยู่นานว่าจะซื้อแบบไหนไปให้ แต่สุดท้ายก็เลือกอาหารมนุษย์เพราะเชื่อว่าน่าจะทานได้

และสิ่งที่น่าหนักใจอีกอย่างนึงก็คือยา เขาไม่รู้ว่าต้องซื้อยาแก้ไข้ของแมวหรือของคนไปให้ ร่างสูงยืนลังเลอยู่หน้าร้านขายยานานร่วมสิบห้านาทีก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปพร้อมกับสั่งยาแก้ไข้สำหรับเด็กพร้อมกับยาใส่แผล

เมื่อมาถึงห้องก็พบว่าร่างเล็กนั้นยังคงหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง จองกุกจัดการเทอาหารใส่ภาชนะแล้วยกมาวางไว้บนโต๊ะ เมื่อจัดเตรียมทุกอย่างเสร็จสรรพจึงเดินไปปลุกร่างที่กำลังหลับให้ตื่นขึ้น ตากลมปรือขึ้นเล็กน้อยก่อนจะกระพริบสองสามทีเพื่อปรับให้คุ้นชินกับแสงไฟในห้อง

“มากินข้าวก่อนนะ”

แขนแกร่งค่อยๆช่วยพยุงให้ร่างเล็กนั้นลุกขึ้น เจ้าแมวน้อยที่ดูอ่อนแรงเต็มทนเดินโยนเยนไปจนถึงโต๊ะทานอาหาร จองกุกจับให้ร่างเล็กนั่งดีๆก่อนตัวเองนั่งลงข้างๆ

“อาหารพวกนี้ ทานได้ไหม”

เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมกับทำท่าทางประกอบเพราะกลัวร่างเล็กไม่เข้าใจ ใบหน้าหวานพยักขึ้นลงเป็นเชิงตอบก่อนมือเล็กจะจับช้อนแล้วตักอาหารเข้าปาก ท่าทางที่ดูเหมือนจะสื่อสารกันรู้เรื่องทำให้จองกุกเบาใจลง แต่เขาก็ยังรู้สึกแปลกใจในเรื่องรูปพันธ์ที่ค่อนไปทางแมวและทางท่าของร่างเล็ก

ทำทุกอย่างได้ปกติเหมือนคนทุกอย่าง ตกลงเจ้าสิ่งนี้คือแมวหรือมนุษย์กันแน่?

“นายพูดภาษาคนได้ไหม” ร่างสูงเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาโดยถามคำถามที่ตัวเองสงสัย ดวงตาคู่คมจ้องมงอไปที่ใบหน้าหวานของคนที่ยั่งอยู่ข้างๆอย่างรอคอยคำตอบ และภายในดวงตากลมใสนั้นจองกุกเห็นว่ามันมีประกายลังเลอยู่หน่อยๆ

“ดะ.. ได้”

ทันทีที่เสียงเล็กเอ่ยจบดวงตาคู่คมก็เบิกกว้างเพราะตกใจ เขาแค่ลองถามดูเฉยๆเพราะเห็นว่าฟังภาษาคนรู้เรื่อง ไม่นึกว่าเจ้าตัวนี้จะพูดภาษาคนได้ด้วย

แปลก..

“นายคือตัวอะไรกันแน่ เอ่อ.. แล้วมีชื่อไหม มาจากไหน มีเจ้าของรึเปล่า” พอได้รู้ว่าเจ้าแมวประหลาดนั้นพูดได้จองกุกจึงรัวถามสิ่งที่ตนเองสงสัยไปรัวๆจนร่างเล็กนั้นฟังแทบไม่ทัน

“ฉัน.. ฉัน ที่จริงฉันเป็นทูตอยู่บนสวรรค์ ฉันถูกสาป จริงๆแล้วร่างกายของฉันไม่ได้เป็นแบบนี้หรอก”

คิ้วหนาผูกกันเป็นปมหลังจากได้ยินสิ่งที่ร่างเล็กเอ่ยบอก สิ่งที่เขาเพิ่งได้ฟังจากปากของร่างเล็กนั้นเกินคาดไปมาก ทีแรกจองกุกคิดว่าเจ้าสิ่งมีชีวิตตัวนี้อาจจะเกิดมาจากความผิดพลาดทางวิทยาศาสตร์ก็เป็นได้ แต่พอได้มาฟังสิ่งที่ออกมาจากปากอิ่มนั่นก็ยิ่งเหลือเชื่อใหญ่

ทูตสวรรค์งั้นเหรอ… นี่เขาฝันอยู่แน่ๆ

ใช่

เพี๊ยะ!

“โอ๊ย! เจ็บ”

เสียงทุ้มร้องลั่นห้องหลังจากใช้มือตบหน้าตัวเองเพื่อทดสอบ แต่พอความรู้สึกเจ็บมันแล่นไปทั่วหน้าก็บรรลุแล้วว่าตัวเองนั้นไม่ได้ฝัน ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าเขามันคือความจริงทั้งหมด

ตากลมมองการกระทำของร่างสูงอย่างแปลกใจและเผลอหัวเราะออกมาเบาๆกับท่าทางที่ดูน่าตลกของมนุษย์ตรงหน้า

“ถูกสาปงั้นเหรอ.. แล้วไปทำอะไรผิดเขาถึงได้สาปเอา”

“คือฉัน.. ฉันกำลังจะได้เกิดเป็นมนุษย์ แต่มันติดตรงที่ฉันไม่รู้จักความรักเลยเกิดไม่ได้”

“พระเจ้าก็เลยส่งฉันให้มาปลุกสิ่งที่เรียกว่าความรักบนโลกใบนี้.. นายรู้จักความรักหรือเปล่า หน้าตามันเป็นยังไงเหรอ”

“ความรักงั้นเหรอ.. ฉันไม่รู้หรอก”

เสียงทุ้มเอ่ยตอบก่อนจะลุกขึ้นยืนเพื่อเก็บภาชนะไปล้าง ลับตาสิ่งนั้นไปโครงหน้าคมที่เคยสดใสก็มีสีหน้าเศร้าสลด

พ่อกับแม่ทอดทิ้งเขาตั้งแต่เด็ก ตั้งแต่เล็กจนโตเขาดิ้นรนด้วยตัวคนเดียวมาตลอด ไม่เคยได้รับความรักใดๆจากใคร หรือมอบให้คนไหนก็ไม่เคย

หรือจะพูดให้ถูก… จองกุกไม่รู้จักความรักพวกนั้นหรอก..

เดินกลับเข้ามาในห้องนั่งเล่นก็พบว่าเจ้าแมวครึ่งคนยังคงนั่งจ๋อมอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน ร่างสูงเดินเข้าไปหาอีกครั้งพร้อมกับยาแก้ไข้และยาทาแผล

“กินยาก่อนนะ แล้วเดี๋ยวได้นอนพัก”

“ยา?”

ปากอิ่มทวนสิ่งที่ตนเองได้ยินเมื่อครู่อย่างสงสัยว่าสิ่งที่เรียกว่ายาบนโลกมนุษย์มันคืออะไร

“ตอนนี้นายรู้สึกไม่สบายตัวใช่ไหม ถ้าหากกินสิ่งนี้เข้าไปมันจะช่วยให้นายสบายตัวขึ้น”

“ยาน่ะเหรอ?”

ปากอิ่มทวนถามสิ่งที่ตนเองสงสัยพร้อมกับตากลมที่จ้องมองไปที่ขวดยาที่ภายในบรรจุน้ำสีชมพูน่ากินเอาไว้

น่าอร่อยแฮะ..

ตากลมหลับปี๋หลังจากกลืนยาที่ร่างสูงป้อนให้ รสชาติที่เหมือนจะดูดีแต่พอได้สมัผัสเข้าไปจริงๆทำไมถึงได้ดาษดื่นขนาดนี้ก็ไม่รู้

มือหนาค่อยๆปลดกระดุมเสื้อที่ร่างเล็กสวมใส่ออกทีละเม็ดจนเผยให้เห็นผิวเนื้ออ่อนนุ่มที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ ดวงตากลมมองดูการกระทำของร่างสูงอย่างสงสัย เขาไม่รู้ว่าสิ่งที่มนุษย์คนนี้กำลังบีบมันออกมานั้นเรียกว่าอะไร แต่พอเอามาแตะลงบนผิวของเขาแล้วมันรู้สึกเย็นพิลึก

แปลกแฮะ..

“จริงสิ.. นายยังไม่ได้ตอบฉันเลยว่าชื่ออะไร”

“ชื่อของฉันเหรอ.. ฉันชื่อจิน”

จินงั้นเหรอ… แมวตัวแรกของจอนจองกุกชื่อจินสินะ..

นับตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาชีวิตของจอนจองกุกก็ไม่เงียบเหงาอีกต่อไป ทุกวันหลังเลิกเรียนร่างสูงมักจะรีบกลับมาที่หอพักเพื่อเล่นกับเจ้าแมวของตัวเอง

ก็ไม่เชิงว่าจะเป็นแมวหรอก.. เรียกว่าสิ่งที่พิเศษกว่านั้นก็ได้

จินเหมือนกับสิ่งวิเศษที่เข้ามาสร้างสีสันในชีวิตให้กับเขา จากโลกใบเก่าที่แสนเงียบเหงากลับดูสดใสกว่าที่เคยเป็น รอยยิ้มที่นานๆจะมีซักทีแต่ในตอนนนี้เขายิ้มและหัวเราะออกมาจนนับครั้งไม่ถ้วน

온 세상이 어제완 달라

그냥 그냥 너의 기쁨으로

โลกใบนี้ต่างไปจากเมื่อวาน

เพราะความสดใสจากคุณ

มันเป็นความรู้สึกที่พิเศษ

เป็นความแปลกใหม่ที่หาจากที่ไหนไม่ได้

เหมือนกับว่าทั้งเขาและร่างเล็กกำลังเติมเต็มให้กันช้าๆ

 “นายว่าความรักมันหน้าตาเป็นแบบไหนเหรอจองกุก”

เสียงเล็กเอ่ยถามออกมาขณะที่ดวงตากลมโตกำลังจ้องมองไปที่ท้องฟ้าผืนกว้าง วันนี้จองกุกพาเขาออกมาดูดาวบนดาดฟ้าของตึก ดวงดาวที่มองจากโลกมนุษย์ก็ดูสวยไปอีกแบบ ถึงมันจะไกลแสนไกลแต่ความสวยงามของดวงดาวก็ยังคงเด่นชัด

“ถึงฉันจะไม่รู้จักความรักดีนัก แต่สิ่งพวกนี้มันไม่มีหน้าตาหรอกนะ”

มือหนาเคลื่อนไปจับมือเล็กของอีกคนมาสัมผัสที่อกด้านซ้าย กอบกุมมือบางให้แตะลงไปยังจุดที่กำลังเต้นรัวอยู่ที่อกตนเองก่อนจะต่อเติมประโยคที่ขาดห้วงให้เต็ม

“มันต้องใช้ใจสัมผัส..”

สิ้นเสียงนั้นปากอิ่มก็เผยยิ้มแผ่วเบาไปให้ร่างสูง และทั้งคู่ก็ส่งยิ้มให้กันแผ่วเบาก่อนต่างคนจะหันกลับไปมองดวงดาวบนฟ้าอีกครั้ง

ความรักมันทำให้ใจเต้นแรงรึเปล่านะ..

ร่างเล็กได้แต่ถามตัวเองในใจพร้อมกับมองไปที่ดวงดาวบนฟากฟ้าที่ในวันนี้ดูจะสวยกว่าทุกวัน

แต่สำหรับจอนจองกุกมันมีสิ่งที่สวยกว่าดวงดาวบนท้องฟ้า โครงหน้าคมหันมามองคนข้างกายช้าๆก่อนจะหันกลับมายิ้มกับตัวเองเงียบๆ

ความรักมันทำให้คนเรายิ้มออกมาได้อย่างไม่มีเหตุผลใช่รึเปล่านะ..

ถ้าใช่

เจ้าแมวประหลาดนี่ก็คงจะเป็นความรู้สึกแรกที่เรียกว่ารักสำหรับเขา

“ว่าแต่ทำไมตอนนั้นนายถึงไปอยู่ที่กองขยะล่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยทำลายความเงียบขึ้น โครงหน้าหล่อเหลาหันไปมองร่างเล็กก็เห็นว่าใบหน้าหวานมีสีหน้าครุ่นคิดเหมือนกับกำลังนึกหาคำตอบ

“ฉันต้องหลบซ่อนตัวจากผู้คนน่ะ นายก็ดูสิ ร่างกายเหมือนกับมนุษย์ทุกอย่าง แต่กลับมีหูกับหางเหมือนแมว”

ร่างเล็กตอบคำถามนั้นไปด้วยน้ำเสียงปนเศร้า ใบหน้าหวานหันมาส่งยิ้มแผ่วเบาให้กับจองกุกก่อนจะหันหลับไปมองดวงดาวบนฟ้าอีกครั้ง

หลายวันมาแล้วที่ร่างเล็กมีท่าทีแปลกไป จองกุกเฝ้าสังเกตแมวของตัวเองมาตลอด ทุกๆวันร่างเล็กมักจะไปนั่งอยู่ตรงหน้าต่างพร้อมกับเหม่อมองไปที่ฟ้ากว้าง

และวันนี้ก็เช่นกัน..

“คิดถึงบ้านเหรอ” น้ำเสียงทุ้มที่มาพร้อมกับแรงโอบกอดจากทางด้านหลังปลุกให้ร่างเล็กตื่นจากภวังค์ความคิด โครงหน้าคมทิ้งน้ำหนักลงที่ลาดไหล่เล็กพร้อมกับเพิ่มแรงกอดกระชับที่เอวบางให้แน่นขึ้นจนแผ่นหลังเล็กแนบสนิทเข้ากับแผงอกกว้าง

“เปล่าหรอก.. ฉันแค่กำลังนึกว่าถ้ากลับไปบนนั้นเมื่อไหร่คงคิดถึงนายมากแน่ๆ”

น้ำเสียงปนเศร้าเอ่ยตอบเจ้าของอ้อมกอด มือบางกุมมือของร่างสูงเบาๆเพื่อส่งผ่านความอบอุ่นให้แก่เจ้าของแขนแกร่งที่โอบกอดตัวเองเอาไว้ เขาพอจะรู้แล้วว่าสิ่งที่ตัวเองนั้นรู้สึกอยู่มันคืออะไร พอจะรู้ว่าระหว่างเขากับจองกุกกำลังมีบางความรู้สึกก่อตัวขึ้นช้าๆ

และถ้าหากมันเพิ่มพูนจนเต็มที่เมื่อไหร่… วันนั้น เราสองคนก็อาจจะต้องจากกัน

นี่สินะที่เรียกว่าความรักน่ะ..

มีพบ..ก็ต้องมีจาก

“ถ้าวันนั้นมาถึงเมื่อไหร่ฉันก็คงคิดถึงแมวอย่างนายไม่ต่างกันหรอก” สิ้นเสียงนั้นแขนแกร่งก็จับร่างเล็กให้หันมาทางตนเอง ดวงตาคู่คมจ้องลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยของคนตรงหน้าพร้อมกับส่งผ่านความรู้สึกของตนเองผ่านกระแสสายตานั้น

“เพราะฉะนั้น..ในวันนี้ที่เรายังอยู่ด้วยกันก็ทำมันให้ดีที่สุดก็พอ” น้ำเสียงอบอุ่นเอ่ยออกมาพร้อมกับส่งยิ้มละมุนไปให้ร่างเล็ก โครงหน้าคมเคลื่อนเข้าใกล้ใบหน้าหวานอย่างเชื่องช้าก่อนปากเรียวจะกดสัมผัสลงที่ปากอิ่มแล้วดูดดึงเบาๆ สัมผัสเนิบช้าที่ไร้การล่วงล้ำใดๆดำเนินไปอย่างเชื่องช้า

ปากอิ่มเผยอออกเพื่อเปิดทางให้เรียวลิ้นหนาเข้าไปกวาดชิมความหวานภายในโพรงปากของตัวเอง เรียวลิ้นหนาเกี่ยวกระหวัดหยอกล้อกับลิ้นเล็ก จากสัมผัสที่มีแต่ความอบอุ่นเริ่มลึกซึ้งขึ้นทีละนิดตามอารมณ์ที่ชักพา

ค่ำคืนที่เหน็บหนาวนั้นอบอุ่นขึ้นทันตาเมื่อสองร่างต่างแนบชิด ทุกสัมผัสที่แสนลึกซึ้งเต็มไปด้วยความอ่อนโยนและทนุถนอม ภายในห้องนอนที่มีแสงสีนวลของดวงจันทร์ให้ความสว่างอบอวลไปด้วยอุ่นไอของความรัก

สัมพันธ์ทางใจที่ผูกรวมกันก่อเกิดเป็นความลึกซึ้งทางร่างกายของคนทั้งคู่..

ความรักที่มีจันทร์ดวงโตบนฟากฟ้าเป็นพยาน

ความรู้สึกรัก… ที่เราทั้งคู่ต่างค้นพบมันด้วยกัน…

อนาคตจะเป็นยังไงต่อไปก็ชั่ง จะต้องจากกันก็ไม่เป็นไร ขอแค่วันนี้ ตอนนี้ ในเวลานี้ที่ยังมีกันอยู่

ได้ทำทุกอย่างให้ดีที่สุดก็เกินพอแล้ว..

ถึงแม้หลังจากนั้นจะต้องเจ็บปวดกับการลาจากมากแค่ไหน.. อย่างน้อยก็ยังไม่ต้องมานั่งเสียดายทีหลัง

When the universe was first made

Everything has been decided

Just let me love you (let me, love, let me love you)

เมื่อจักรวาลได้เกิดขึ้นมา

ทุกสิ่งอย่างได้ถูกตัดสินแล้ว

เพียงให้ผมได้รักคุณ ให้ผมได้รัก ให้ผมได้รักคุณเถอะนะ

แสงของรุ่งอรุณส่องผ่านผ้าม่านมากระทบกับใบหน้าปลุกให้คนที่อยู่ในห้วงนิทรานั้นตื่นขึ้น มือหนาควานหาร่างของคนที่นอนกกกอดมาตลอดคืนแต่กลับพบเพียงความว่างเปล่า ตาคมปรือขึ้นช้าๆพลางกระพริมสองสามทีเพื่อปรับให้คุ้นชินกับแสงของวันใหม่ เมื่อพบว่าข้างกายตนนั้นไร้ร่างของเจ้าแมวตัวโปรดร่างสูงก็ผุดตัวลุกขึ้นจากที่นอนทันที

จองกุกพันผ้าเช็ดตัวไว้ที่เอวลวกๆแล้วเดินหาร่างเล็กของเจ้าแมวคงจะไปอยู่ที่ไหนซักที่ในห้องพักของเขา

“จิน”

เสียงทุ้มเรียกหาร่างเล็กจนทั่วบ้านแต่ก็พบเพียงแต่ความว่างเปล่า ก้อนเนื้อในอกข้างซ้ายเริ่มบีบตัวจนปวดหนึบ ความกลัวในจิตใจที่กักเก็บมานานปลดปล่อยออกมาช้าๆเป็นหยาดน้ำสีใส

“จิน!” จองกุกยังคงตะโกนชื่อเจ้าแมวตัวโปรดของตัวเองอยู่อย่างนั้นทั้งน้ำตา เขาเชื่อว่าร่างเล็กจะยังไม่ไปไหน สวรรค์คงไม่ใจร้ายขนาดที่จะมาพรากความสุขไปไวขนาดนี้

ใช่…บางทีเจ้าแมวน้อยอาจจะเบื่อๆเลยออกไปเดินเล่น

ใช่.. เดี๋ยวถึงเวลาทานอาหารจินก็กลับมาแล้ว

แต่รอแล้วรอเล่าก็ไร้วี่แววของการกลับมา ไม่มีสัญญาณบ่งบอกใดๆ ไร้เสียงลากรองเท้า ไร้เสียงลูกบิดประตู แม้แต่ร่องรอยใดๆก็ไม่ทิ้งเอาไว้ซักนิด..

นานร่วมเดือนได้ที่จองกุกปล่อยปละละเลยตัวเองจนแทบดูไม่ได้ โชคดีที่เป็นช่วงปิดเทอมเขาจึงไม่เสียเรื่องเรียน แต่สภาพที่ดูอิดโรยในตอนนี้ก็น่าเป็นห่วงพอดู มือหนาลูบเบาๆไปที่หมอนอีกใบที่แต่ก่อนเขายกให้ร่างเล็ก ซึ่งในตอนนี้หมอนใบนี้กลับไร้เจ้าของเสียแล้ว

จะไม่โทษว่าเจ้าแมวใจร้ายที่ไปไม่บอก.. จะไม่โทษอะไรทั้งนั้น

ทุกสิ่งทุกอย่างมันถูกกำหนดเอาไว้ตั้งแต่ต้น

เพราะว่าสามารถปลุกความรักในหัวใจเขาขึ้นมาได้ เพราะเจ้าแมวประหลาดทำให้เขาได้รู้จักสิ่งที่เรียกว่าความรัก ทำให้ได้รู้ว่ามันสุขใจมากแค่ไหนยามได้สัมผัส

และทุกข์ขนาดไหนเมื่อต้องพรากจากสิ่งที่รัก..

แต่ไม่เป็นไรหรอก.. เพราะความทรงจำที่ผ่านมาระหว่างเขาและจินมันก็มากเกินพอแล้ว ถือว่าที่ผ่านมาเราทั้งสองคนต่างทุ่มเทให้กันและกันอย่างเต็มที่

และในวันนี้ถึงจะเจ็บ..

แต่ก็ขอบคุณนะ

ขอบคุณสำหรับความหมายของคำว่ารัก..

เคร้ง!

เสียงบางอย่างที่ดังมาจากในครัวปลุกให้ร่างสูงตื่นขึ้น ในยามวิกาลแบบนี้มีสองอย่างเท่านั้นแหละที่จะบุกเข้ามาได้นั่นก็คือโจรกับแมว

จองกุกหยิบไม้เบสบอลข้างกำแพงมากำแน่น ค่อยๆก้าวขาออกจากห้องนอนแล้วตรงไปทางครัวช้าๆ ตาคมกวาดมองภาพตรงหน้าผ่านความมืดอย่างหวาดระแวง และสายตาคู่คมก็ไปสะดุดเข้ากับเงาตะคุ่มเงาหนึ่งที่อยู่แถวๆเคาท์เตอร์ครัว

โจรมาแอบขโมยอาหารของเขางั้นเหรอ

แต่ตัวเล็กๆแบบนี้คงไม่ต้องใช้ความรุนแรงหรอกมั้ง แค่อาศัยจังหวะเข้าไปล็อคตัวก้จับได้สบายๆแล้ว คิดได้ดังนั้นร่างสูงจึงวางไม้เบสบอลไว้ที่พื้นเบาๆแล้วย่องเข้าหาร่างที่กำลังง่วนกับการทำอะไรบางอย่างอยู่ที่เคาท์เตอร์ครัว

หึ! คิดจะมาแอบใช้แก๊สห้องเขาต้มมาม่างั้นเหรอ

ฝันไปเถอะ!

จองกุกจัดการเข้าล็อคร่างปริศหนาเอาไว้ด้วยมือทั้งสองข้างของตนเอง ร่างที่ถูกจับได้พยายามดิ้นหนีแต่แรงอันน้อยนิดเหล่านั้นก็ดูจะไร้ประโยชน์เมื่อเทียบกับแรงควายอย่างเขา

“หยุดดิ้นแล้วยอมมอบตัวเถอะ ถ้ายอมขอโทษดีๆฉันจะไม่แจ้งตำรวจเรื่องที่นายมาแอบขโมยใช้แก๊สห้องฉัน” เสียงทุ้มเอ่ยบอกคนในอ้อมแขนที่ตัวเองล็อคเอาไว้ ร่างที่ดิ้นอยู่ก่อนหน้านั้นชะงักกึกลงหลังจากที่เสียงทุ้มพูดจบ

“นี่.. จะ จองกุกเหรอ” น้ำเสียงคุ้นเคยของคนในอ้อมกอดเรียกให้เรียวคิ้วหนานั้นผูกกันเป็นปม จองกุกนิ่งค้างไปชั่วขณะเพื่อใช้ความคิด แต่มัวมาใช้สมองประมวลผลมันจะช้าไม่ทันใจร่างสูงจึงยื่นมือไปกดสวิตซ์จนไฟในครัวสว่างขึ้น

และทันทีที่ภาพตรงหน้าปรากฏสู่สายตาก็เหมือนเวลานั้นหยุดเดิน เรียวคิ้วหนาที่ขมวดเป้นปมอยู่แล้วก็ยิ่งผูกเข้าหากันจนแทบจะเป็นโบว์ จองกุกมองร่างที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความอึ้ง

ก็ว่ากลิ่นของโจรทำไมมันหอมคุ้นๆ..

“ฮึก..นายจริงๆด้วย ฉันนึกว่าฉันเข้าห้องผิด” น้ำเสียงสั่นเครือเอ่ยออกมาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกจากดวงตาคู่สวย จองกุกได้สติขึ้นมาทันทีที่เสียงเล็กนั้นเอ่ยขึ้น

“ไม่เป็นแมวแล้วเหรอ” เสียงทุ้มเอ่ยถามคนตรงหน้าพร้อมกับมือหนาที่ลูบไปที่ผมนุ่มเพื่อสำรวจหาหูแมวที่น่าจะมีอยู่แต่กลับไม่พบ ยื่นหน้าไปมองที่บั้นท้ายของร่างเล็กก็พบว่าไร้หางแมวอย่างที่ควรจะเป็น

“ฮึกก.. พอฉันได้เป็นคนฉันก็มองภาพในความมืดไม่ถนัด ฉันตามหานายจากกลิ่นไม่ได้ มันลำบากมากเลยนะกว่าจะหานายเจอ ฮึก.. ละแล้วเมื่อกี้ เมื่อกี้ที่นายเข้ามาล็อคตัวฉัน ฉันนึกว่าฉันเข้าผิดห้อง ฉันนึกว่าจะไม่ได้เจอนายอีกแล้วนะจองกุก ฮึก..ฉัน..ฉัน..ฮือออ” 

แขนแกร่งดึงคนขี้แยเข้ามากอดแน่นหลังจากฟังที่เสียงเล็กพูดจบ ความรู้สึกของเขาในตอนนี้มันทั้งงงและดีใจ งงที่อยู่ดีๆทำไมจากแมวครึ่งคนถึงได้กลายมาเป็นคนเต็มตัวแบบนี้ได้ และดีใจที่ร่างเล็กกลับมาหาเขาอีกครั้ง

“ไม่เอาไม่ร้อง.. ฉันอยู่ตรงนี้แล้ว ไม่มีอะไรให้กลัวแล้วนะ” เสียงทุ้มเอ่ยปลอบคนในอ้อมกอดพลางลูบแผ่นหลังเล็กเบาๆเพื่อให้ร่างเล็กได้ผ่อนคลาย

“ฮึก..ทำไมนายซูบไปเยอะเลยล่ะ แล้วหนวดนาย” มือบางไล่สัมผัสใบหน้าของคนรักแผ่วเบาพร้อมกับตากลมที่สำรวจมองไปทั่วเพื่อตรวจเช็คร่างกายของร่างสูง

“นายเหมือนกระต่ายป่าเลย..ฮึก” เสียงเล็กพูดออกมาพร้อมกับหัวเราะน้อยๆแต่ก็ยังเครือไปด้วยเสียงสะอื้น เขาก็คิดถึงจองกุกไม่ต่างกันกับที่ร่างสูงรู้สึกหรอก แต่ว่าในตอนนี้คงไม่ต้องทรมานกับความรู้สึกเหล่านั้นแล้วแหละ เพราะเขาได้กลับมาหาร่างสูงแล้ว ได้กลับมาอยู่ตรงนี้ ตรงหน้าคนที่เขารักมากที่สุด และในยามที่ดวงตาทั้งคู่สอดประสานกันความรู้สึกที่อัดอั้นก็พังทลายลง

“จะไม่ไปไหนแล้วใช่ไหม”

น้ำเสียงอบอุ่นเอ่ยถามคนตรงหน้า เจ้าของใบหน้าหวานพยักหน้าขึ้นลงเบาๆเป็นเชิงตอบก่อนจะส่งรอยยิ้มไปให้คนรัก

“จะอยู่เป็นความรักของฉันตลอดไปหรือเปล่า” จองกุกเอ่ยถามออกมาอีกครั้งในคำถามที่ต่างไปจากเดิม ดวงตาคู่คมที่ดูเว้าวอนกว่าครั้งไหนๆจดจ้องไปที่ใบหน้าหวานอย่างไม่ละสายตา

“..ยะ..ฮึก.. อยู่” เสียงเล็กเอ่ยตอบคำถามนั้นออกไปพร้อมน้ำตาที่มาพร้อมกับรอยยิ้มบางเบา มือหน้ายื่นขึ้นมาพร้อมกับชูนิ้วก้อยขึ้น

“สัญญานะ”

“อื้ม”

สิ้นเสียงนั้นนิ้วก้อยทั้งสองนิ้วก็เกี่ยวเข้าหากันเพื่อสร้างคำมั่นสัญญาให้กันและกัน

“งั้นจบเรื่องนั้นแล้ว ขอต่อเรื่องก่อนหน้านั้นหน่อย” เสียงทุ้มที่เอ่ยออกมาตัดให้บรรยากาศโรแมนติดเมื่อครู่หยุดลง ตากลมจ้องมองไปที่ร่างสูงอย่างไม่เข้าใจกับสิ่งที่จองกุกกำลังพูดถึง เรื่องก่อนหน้าที่ร่างสูงหมายถึงมันเรื่องอะไรกัน?

“เรื่องไหน”

“เรื่องที่อยู่ดีๆนายก็หายไป หายไปแบบไม่บอกกันซักนิด”

“คือฉัน..ฉัน” และเมื่อได้รู้ว่าสิ่งที่ร่างสูงพูดถึงนั้นคือเรื่องอะไรตากลมก็กรอกซ้ายขวาเลิ่กลั่กอย่างคนหนีความผิด

ก็เขาไม่ได้ตั้งใจนี่นา ตื่นมาอีกทีพวกนั้นก็มารอรับแล้วอะ

“ข้อหาที่ทำให้ฉันคิดถึงแทบบ้า นายต้องถูกลงโทษ”

“จะลงโทษฉันเหรอจองกุก” ร่างเล็กเอ่ยถามร่งาสูงออกไปเสียงเครือ ดวงตาคู่สวยจ้องมองไปที่ร่างสูงอย่างเว้าวอน เขากลัวโดนจองกุกลงโทษนี่นา ขึ้นชื่อว่าลงโทษมันต้องไม่น่าสนุกอยู่แล้วล่ะ

จองกุกจ้องมองใบหน้าหวานที่กำลังงอง้ำอย่างนึกสนุก ร่างเล็กคงกังวลกับบทลงโทษที่เขาจะมอบให้ ถ้าจะให้พูดตรงๆก็คงกลัวละมั้ง

แต่จะกลัวไปทำไมกันบทลงโทษของเขามันไม่ด้ร้ายแรงซักหน่อย

ตรงกันข้าม

“ไหนๆก็เลิกเป็นแมวแล้ว งั้นมาเป็นแครอทให้กระต่ายป่าขย้ำซะดีๆ”

ออกจะสนุก..

이 모든건 우연이 아냐

그냥 그냥 나의 느낌으로

온 세상이 어제완 달라

그냥 그냥 너의 기쁨으로

네가 날 불렀을 때 나는 너의 꽃으로

기다렸던 것 처럼 우리 시리도록 펴

어쩌면 우주의 섭리 그냥 그랬던 거야

You know, I know 너는 나, 나는 너

설레는 만큼 많이 두려워 운명이 우릴 자꾸 질투해서

너만큼 나도 많이 무서워

When you see me

When you touch me

우주가 우릴 위해 움직였어

조금의 어긋남 조차 없었어

너와 내 행복은 예정됐던 걸

Cause you love me and I love you

넌 내 푸른 곰팡이

날 구원해준 나의 천사 나의 세상

난 네 삼색 고양이 널 만나러 온

Love me now

Touch me now

Just let me love you (let me, love, let me love you)

Just let me love you (let me, love, let me love you)

When the universe was first made

Everything has been decided

Just let me love you (let me, love, let me love you)

Let me, love, let me love you

Let me, love, let me love you

ทั้งหมดนี้มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญหรอก

มันก็แค่ความรู้สึกของผมเอง

โลกทั้งใบมันต่างไปจากเมื่อวาน

มันก็แค่เพียงความสุขของคุณ

ในตอนที่คุณเรียกผม ผมก็คือดอกไม้สำหรับคุณ

ราวกลับรอมาเนิ่นนาน เราต่างเบ่งบานอย่างแพรวพราว

มันเหมือนจักรวาลได้ลิขิตไว้ มันต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว

คุณรู้ ผมรู้ดี ผมคือคุณ คุณคือผม

ความกลัวของผมมันมากจนหัวใจสั่นไหว โชคชะตาที่คอยอิจฉาเรา

ผมเองก็กลัวไม่น้อยไปกว่าคุณ

เวลาที่คุณมองผม

เวลาที่คุณสัมผัส

จักรวาลที่มันเคลื่อนตัวเพราะเรา

ไม่มีอะไรคลาดเคลื่อนไปซักนิดเดียว

ความสุขของคุณและผมเป็นอย่างที่กำหนดไว้

เพราะว่าคุณรักผมและผมก็รักคุณ

คุณคือดวงดาวสีฟ้าของผม

คนที่คอยปกป้องดูแลผม คุณคือนางฟ้าของผม คุณคือโลกทั้งใบของผม

ผมเป็นแมวสามสีของคุณ เพื่อมาพบเจอคุณ

รักผมเถอะนะตอนนี้

สัมผัสผมในตอนนี้เถอะ

เพียงให้ผมได้รักคุณ ให้ผมได้รัก ให้ผมได้รักคุณเถอะนะ

เพียงให้ผมได้รักคุณ ให้ผมได้รัก ให้ผมได้รักคุณเถอะนะ

เมื่อจักรวาลได้เกิดขึ้นมา

ทุกสิ่งอย่างได้ถูกตัดสินแล้ว

เพียงให้ผมได้รักคุณ ให้ผมได้รัก ให้ผมได้รักคุณเถอะนะ

ให้ผมได้รัก ให้ผมได้รักคุณเถอะนะ

ให้ผมได้รัก ให้ผมได้รักคุณเถอะนะ

 

#shotbts

**Talk

#บังทันวันหยุด WEEK 14 : BTS’s Song ไรท์มาในเพลง Serendipity ของจีมินอป ซึ่งคำว่านั้น Serendipity แปลว่า สิ่งที่ทำให้มีความสุขและการค้นพบที่ไม่คาดคิดค่ะ โฮกกก เนื้อเรื่องก็แบบจองกุกไปพบแมวน้อยซอกจินซึ่งแมวน้อยนี่ก็คือสิ่งที่ทำให้จองกุกมีความสุข พูดละ เขิ้นเขิน วีคนี้ก็มาในแนวใสๆบ้างนะคะ ช่วงสอบของดสะสมแต้มบาป 55555 แต่ถ้าวีคหน้ามีโอกาสได้เล่นก็จะจัดเต็มความบาปให้ค่ะ โฮกกก ยูเนเวอร์บาปอโลนแน่นอน สุดท้ายนี้ฝากติชมและคอมเม้นหน่อยนะคะ อยากรู้ว่าแนวนี้ที่เค้าเขียนมันโอเคมั้ย ขอบคุณนะคะที่ติดตามอ่าน ที่เข้ามาอ่าน ที่คอมเม้น ฮึกก และสำหรับเรื่องหลักเราก็จะกลับมาหาในอีกไม่ช้า รอเค้าแปปนะเตง

รัก.

ปล. ยังไม่ได้แก้คำผิดค่าา

**ทำปากจู๋เร็ว**

B
E
R
L
I
N
❀