คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Aontum | ได้รักโดยไม่ต้องขอ ได้รู้โดยไม่ต้องรอ ว่ารักคืออะไร
Title : ได้รักโดยไม่ต้องขอ ได้รู้โดยไม่ต้องรอ ว่ารักคืออะไร
Couple : Aon x Tum
Writer : คนที่กูก็ไม่รู้ว่าใคร?
Rate : ทุกเพศทุกวัย
เหมือนฝนตกตอนหน้าแล้ง
เหมือนเห็นสายรุ้งขึ้นกลางแจ้ง
เหมือนลมหนาวเดือนเมษา
เหมือนว่าใจอ่อนล้ากลับแข็งแกร่ง
“ตั้ม” เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยเรียกชื่อของคนที่คุ้นเคยขึ้น เจ้าของชื่อหันมองคนเรียกชื่อตนเมื่อสักครู่นี้ ใบหน้าของชายหนุ่มที่คนเคยกันยิ้มแย้มแจ่มใส ในขณะที่กำลังเดินเข้ามาในห้องแต่งตัวของศิลปิน ที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่นอกจากสองคนนี้
“อ้าวพี่อ้น มาแล้วเหรอ” คนตัวเล็กกว่าเอ่ยทักทาย ริมฝีปากเรียวบางยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นว่าคนที่ตัวเองนัดเอาไว้วันนี้มาเร็ว ไม่เหมือนในทุกๆวัน
“อื้อ มาแล้วสิ ทำไมล่ะ” คนเป็นพี่เดินเข้ามากอดคอ พลางถาม
“ก็ปกติพี่ไม่เคยจะมาตรงเวลานัดเลยนี่นา” คนตัวเล็กบ่นเล็กๆ ก็ปกติน่ะสายกว่าเขาเกือบชั่วโมง แล้ววันนี้นึกยังไงนะ ถึงได้มาซะเร็วตรงกำหนดเวลาเป๊ะๆขนาดนี้ สงสัยหิมะจะตกกรุงเทพซะแล้วมั้งเนี่ย
“ก็วันนี้น่ะ วันสำคัญนะ” ร่างสูงพูดยิ้มๆ แต่ไม่ได้ขยายความอะไรไปมากกว่านี้ ทำให้คนตัวเล็กขมวดคิ้วด้วยความสงสัย วันนี้วันสำคัญอะไรกันนะ ทำไมจำไม่ได้
“วันสำคัญ วันสำคัญอะไรเหรอพี่” ใบหน้าเรียวมองหน้าอีกคนด้วยความสงสัย
“อะไรกัน วันสำคัญแบบนี้ นายกลับลืมเหรอเนี่ย พี่จะโกรธดีมั๊ยเนี่ย” คนตัวสูงแกล้งทำน้ำเสียงจริงจัง ถึงแม้จะแอบเคืองๆอยู่นิดหน่อยที่เจ้าตัวเล็กนี่จำวันสำคัญแบบนี้ไม่ได้ก็ตาม แต่ก็นะ ทพยังไงเค้าก็ไม่เคยโกรธคนคนนี้ลงเลยสักครั้ง
“อ้าวเห้ยพี่อ้น อย่าเพิ่งโกรธผมสิ เดี๋ยวก่อนๆๆ ขอเวลาผมนึกก่อน นะๆๆๆ อย่าเพิ่งโกรธนะ” คนตัวเล็กรีบละล่ำละลักบอกคนตัวสูง มือเรียวก็พลางเขย่าแขอีกคนเพื่อขอความเห็นใจไปด้วย ร่างสูงหลุดยิ้มออกมาน้อยๆ เมื่อเห็นท่าทีของอีกคน นี่แหละ สาเหตุที่ทำให้เขาโกรธตั้มไม่ลงจริงๆ
“พี่ไม่ให้เวลาเราแล้ว” แต่ก็อดที่จะแกล้งไม่ได้ จึงพูดออกไป สีหน้าของคนตัวเล็กเสียทันที อ้นยิ้มขำกับท่าทางนั้น ก่อนที่จะจับจูงมือคนตัวเล็กเดินไปนั่งที่โซฟา โดยที่เขาดึงคนตัวเล็กมานั่งอยู่บนตัก สองแขนแกร่งโอบรอบเอวบางแล้วกระชับให้เข้ามาแนบชิด คางก็เกยไว้บนไหล่เล็ก
“ถ้าจำไม่ได้ เดี๋ยวเล่าให้ฟังเอง”
เหมือนคนกำลังมีรัก
เหมือนคนหลงทางพบคนรู้จัก
เหมือนเจอของสำคัญที่หล่นหาย
เหมือนร้ายนั้นกลายเป็นดีมาก
เหมือนที่ฉันนั้นได้มาพบกับเธอ
ชีวิตฉันจึงได้เจอ
ย้อนกลับไปเมื่อ 1 ปีที่แล้ว
“เห้ย อ้น แกยังจะไปสมัครไอ้เดอะสตาร์อะไรนี่อีกเหรอวะ ตกรอบมาทุกรอบละนะ ไม่ต้องไปแล้วแหละ” พี่ชายของอ้นพูดกับเจ้าตัวอย่างเซ็งๆ เมื่อน้องชายมาบอกว่าจะไปประกวดเดอะสตาร์อีกครั้ง เห็นไปตั้งหลายครั้งแล้วก็ตกรอบกลับมาทุกที
“ไปสิพี่ ยังไงปีนี้ผมก็ต้องไปให้ได้ ผมว่าปีนี้แหละ ปีของผม” อ้นไม่ฟังคำพี่ชาย สายตามุ่งมั่นนั่นไม่สามารถมีใครมาหยุดได้อย่างแน่นอน
ในที่สุด ความพยายามของชายหนุ่มก็เป็นผล เมื่อได้เข้ามาสู่รอบ 22 คนสุดท้าย ตัวแทนภาคต่างๆได้มารวมตัวกันอยู่ที่ตึกแกรมมี่เพื่อทำกิจกรรมต่างๆ ชายหนุ่มขนของเข้ามาภายในโรงแรมที่เขาจัดให้พัก ร่างสูงลากกระเป๋ามาหยุดอยู่ที่ห้องหมายเลขที่ตนได้ มือยาวเปิดประตูเข้าไปภายในห้อง ก็พบกับร่างของเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังง่วงกับการจัดกระเป๋าตัวเองอยู่ หน้ายุ่งๆกับผมหยิกหยอยนั่นทำเอาอ้นหลุดยิ้มออกมาเล็กน้อย
“สวัสดีครับ” อ้นเป็นฝ่ายเอ่ยทักขึ้น เมื่อเห็นว่าอีกคนมัวแต่ค้นอะไรในกระเป๋า ไม่ได้สนใจนที่เข้ามาใหม่เลยแม้แต่น้อย เด็กหนุ่มหัวฟูละสายตาออกมาจากกระเป๋าเสื้อผ้าตัวเอง มองคนที่มาใหม่ พร้อมกับฉีกยิ้มกว้างให้
“อ้าว สวัสดีครับ พักห้องนี้เหรอครับ” เด็กหนุ่มถามบ้าง อ้นพยักหน้ารับเล็กน้อย คนหัวฟูเดินตรงเข้ามาหาเขา ส่วนสูงของคนหัวฟูเล็กกว่าเขาเล็กน้อย
“ผมตั้มครับ คุณชื่ออะไร” คนที่แนะนำตัวเองว่าชื่อตั้มถามต่อ อ้นนึกในใจว่า คนคนนี้ท่าจะพูดเก่งน่าดู ดูจากท่าทางแล้ว พูดทักเขามากกว่าเขาที่เป็นคนเริ่มทักซะอีก
“ชื่อ อ้นครับ แล้วตั้มอายุเท่าไหร่ จะได้เรียกพี่เรียกน้องถูก” อ้นเป็นฝ่ายถามบ้าง จริงๆแล้วเขาไม่ค่อยที่จะชอบถามอะไรคนแปลกหน้าซักเท่าไหร่ แต่คนแปลกหน้าคนนี้กลับมีบางอย่างที่ทำให้เขาอยากจะคุยด้วยมากกว่าคนอื่นที่เคยเจอ
“ผมอายุ 19 แล้ว” ตั้มตอบ
“19 เองเหรอ พี่ 21 แล้ว ยินดีที่ได้รู้จักนะน้องตั้ม” อ้นยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มให้คนตัวเล็ก
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ พี่อ้น เราต้องเป็นคู่หูที่เข้ากันได้ดีมากแน่ๆเลย”
ใครจะไปรู้ว่าสิ่งที่ตั้มพูดในวันแรกที่เจอกันนี้ จะเป็นเรื่องจริง
แต่ไม่รู้จะขอบคุณ ไม่รู้ทำอย่างไร
ไม่รู้ว่าสิ่งไหนจะยิ่งใหญ่ควรค่าพอ
ที่ฉันได้จากเธอ ได้รักโดยไม่ต้องขอ
ได้รู้โดยไม่ต้องรอ ว่ารักคืออะไร
“ขอแสดงความยินดีกับ 8 คนสุดท้ายของเดอะสตาร์ค้นฟ้าคว้าดาวปี 9 และจากนี้ต่อไปคนไทยทั้งประเทศจะเป็นผู้ตัดสินคุณ” สิ้นเสียงประกาศของพี่เพชร อ้นก็หันไปกอดพี่บูรณ์ซึ่งยืนอยู่ข้างๆ ด้วยความดีใจอย่างที่สุด ความพยายามตลอดหลายปีที่ผ่านมา ในที่สุดมันก็เป็นผลสำเร็จจนได้
เมื่อผละจากบูรณ์แล้ว ตาคมของชายหนุ่มก็กวาดมองหาน้องชายคนสนิททันที เขาเองก็ยืนลุ้นอยู่เหมือนกัน ว่าตั้มจะได้หรือเปล่า ในที่สุดก็ได้ตามที่ต้องการ
คนตัวเล็กเมื่อเห็นพี่ชายคนสนิทมองมาหาตนก็รีบวิ่งเข้าไปสวมกอดทันที ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากทั้งคู่ มีเพียงสัมผัสของการกอดกันอย่างแนบแน่น เพื่อพูดแทนความรู้สึกทั้งหมดที่อยู่ข้างในใจ ดีใจที่ทำความฝันตัวเองเป็นจริง และดีใจที่ความฝันของคนที่รัก เป็นจริงด้วย
โอ้...เธอ ทำให้ฉันรู้จัก
ความรักที่ไม่มีเหมือนใครใด
ได้มามีเธอนั้นเป็นคนให้
หัวใจอยากให้เธอรู้
ในที่สุด การแข่งขันเดอะสตาร์อันยาวนานก็มาถึงจุดสิ้นสุด เมื่อพี่เอกกี้ประกาศว่า คนที่ได้แชมป์เดอะสตาร์ปีนี้คือ ตั้ม วราวุธ ความดีใจ ความภูมิใจถาโถมเข้ามาหาคนตัวเล็ก แต่ก็ไม่มีอะไรทำให้เขารู้สึกดีไปมากกว่า วันที่สำคัญที่สุดของชีวิต มีคนคนนี้ยืนอยู่ข้างๆ
“เป็นไงล่ะ พี่บอกแล้วว่านายต้องได้” อ้นพูดยิ้มๆ พลางนั่งลงข้างๆคนตัวเล็ก เมื่อคอนเสิร์ตจบ ทุกคนแยกย้ายกันไปพักผ่อนเพื่อทำงานต่อ
“รางวัลนี้ผมได้คนเดียวซะที่ไหน มันเป็นของพี่ด้วยนะ” คนเป็นน้องหันไปเถียง
“มันเป็นของตั้ม”
“อะไรที่เป็นของผม มันก็เป็นของพี่นะ” เสียงแหบเอ่ยเบาๆ ใบหน้าหวานก้มงุดลง เมื่อรู้สึกว่าใบหน้ากำลังเห่อร้อน
“หือ เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ” อ้นแกล้งถามอีกครั้ง จริงๆแล้วเขาได้ยินประโยคนั้นชัดเจนเต็มสองหู แต่ว่าอยากได้ยินอีกครั้ง ก็เท่านั้นเอง
“พอแล้ว ไม่บอก ไปนอนดีกว่า” พูดจบคนตัวเล็กก็ทำท่าจะลุกขึ้น แต่กลับโดนมือหนารั้งเอวเอาไว้
“บอกก่อน ไม่งั้นไม่ให้นอน” อ้นพูดเสียงเข้ม ตั้มแอบทำหน้าไม่พอใจ
“ชอบบังคับอยู่เรื่อย”
“เร็วสิพี่รอฟังอยู่”
“ผมบอกว่า อะไรเป็นของผม ก็เป็นของพี่นั่นแหละ” เมื่อเอ่ยจบ หน้าหวานขึ้นก็ขึ้นเสีแดงเรื่ออย่างเห็นได้ชัด อ้นยิ้มเอ็นดูกับท่าทางนั้น อดใจไม่ไหวที่จะกดจมูกลงบนแก้มแดงนั่น
“อ๊ะ พี่อ้น” ตั้มหันมาเหวี่ยงใส่ มือเรียวกำหมัดเตรียมที่จะทุบคนที่ฉวยโอกาส แต่ก็ได้ทำอย่างที่ใจคิด เมื่ออ้นรู้ทันและจับมือของอีกคนไว้แน่น
“ตั้ม พี่คงยังไม่ได้บอกอะไรบางอย่างกับนายสินะ”
“บอกอะไรเหรอ” ความโมโหในตอนแรกแปรเปลี่ยนไปเป็นความสงสัย
“พี่รักตั้มนะ” คำบอกรักโต้งๆทำเอาคนฟังหัวใจเต้นแรงอย่างควบคุมไม่ได้
“พี่ พี่พูดอะไรของพี่เนี่ย” คนเขินเอ่ยถามอย่างตะกุกตะกัก
“พี่รักตั้ม รักตั้ม รักตั้ม อ้นรักตั้ม ชัดเจนมั๊ย” คนเป็นพี่พูดย้ำๆคำนั้นจนคนตัวเล็กหน้าแดงซ่านไปด้วยความเขิน
“ชัด ชัดแล้ว ไม่ต้องพูดแล้ว” ไม่ใช่ว่าไม่อยากได้ยิน เพียงแต่ว่าเมื่อได้ยินคำคำนี้แล้ว เขาทำตัวไม่ถูกต่างหากล่ะ
“แล้วตั้มล่ะ รักพี่บ้างมั๊ย” อ้นเอ่ยถาม หน้าหล่อจ้องใบหน้าหวานเพื่อหาคำตอบ คนถูกจ้องถึงกับทำอะไรไม่ถูก
“เอ่อ … พี่รักผมตั้งแต่ตอนไหน” คนตัวเล็กเบี่ยงประเด็น
“อันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันนะ รู้แค่ว่า พอเห็นหน้าครั้งแรก มันก็ถูกชะตาอย่างบอกไม่ถูก” อ้นตอบอบ่างไม่ปิดบัง
“พี่แน่ใจได้ยังไงว่าพี่รักผม” คนเป็นน้องเอ่ยถาม เขาก็แค่อยากได้ความมั่นใจ ว่าคนคนนี้รักเขาจริงๆ ไม่ใช่เพียงความรู้สึกที่ถูกใจขึ้นมา แล้วมันก็จะหายไป
“รักจริงๆ รักที่สุด” เสียงหนักแน่นของชายหนุ่มทำเอาตั้มระบายยิ้มออกมาน้อยๆ
“แล้วเราล่ะ รักพี่บ้างหรือเปล่า” อ้นย้อนกลับมาถามคำถามเดิม
“ผม … ผมก็รักพี่เหมือนกันครับ”
.
..
…
….
…..
“ถ้าอย่างนั้น เป็นแฟนกับพี่นะ”
แต่ไม่รู้จะขอบคุณ ไม่รู้ทำอย่างไร
ไม่รู้ว่าสิ่งไหนจะยิ่งใหญ่ควรค่าพอ
ที่ฉันได้จากเธอ ได้รักโดยไม่ต้องขอ
ได้รู้โดยไม่ต้องรอ ว่ารักคืออะไร
คนตัวเล็กที่นั่งอยู่บนตักร่างสูงหน้าแดงซ่านเมื่อรู้แล้วว่าวันนี้เป็นวันอะไร นอกจากจะเป็นวันที่เขาได้รับตำแหน่งเดอะสตาร์คนที่เก้าแล้ว ยังเป็นวันที่เขาและอ้น คบกันอีกด้วย นึกแล้วก็อยากจะตบหัวตัวเองแรงๆเหลือเกิน ลืมไปได้ยังไงกัน วันสำคัญแบบนี้
“เอ่อ ผมขอโทษนะพี่อ้นที่ลืม ผมทำแต่งาน ไม่ได้ดูปฏิทินเลย” ตั้มเอ่ยขอโทษร่างสูงพร้อมยังทำหน้าสำนึกผิด
“พี่น้อยใจนะรู้มั๊ย”
“ผมขอโทษ ต่อไปนี้จะไม่ลืมอีกแล้ว นะๆ ไม่โกรธนะ” คนตัวเล็กเอี้ยวตัวมีคล้องคอร่างสูง
“ก็ได้ ไม่โกรธก็ได้”
“จริงนะ เย่ พี่อ้นน่ารักที่สุด” คนตัวเล็กกอดร่างสูงแน่น อ้นกอดตอบคนรัก รอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าหล่อ เวลาที่เขาอยู่กับเจ้าเด็กคนนี้มีความสุขทุกครั้ง ตั้มสามารถทำให้เขายิ้ม เขามีความสุขได้เสมอ นี่แหละ สาเหตุสำคัญที่ทำให้เขารักคนคนนี้ แม้ว่าเวลาจะผ่านมาถึง 8 เดือนแล้ว แต่ความรักยังคงไม่จางหายไปเลยแม้แต่สักนิด
“ดีจังเลยเนอะ วันครบรอบทีไร เราก็อยู่ด้วยกันเกือบตลอดเลย” เด็กน้อยพูดออกมา
“อื้อ ดีมากๆเลยแหละ ถ้าเป็นไปได้ พี่อยากให้เรามีงานด้วยกันทุกสันเลยด้วยซ้ำ จะได้เห็นหน้ากันทุกวันเลย” ร่างสูงพูดพลางลูบหัวยุ่งของคนตัวเล็ก ตั้มทำหน้ายู่
“ถ้าเห็นหน้ากันบ่อย พี่ก็เบื่อหน้าผมแย่เลยน่ะสิ”
“ไม่มีทาง พี่ไม่มีทางเบื่อหน้านี้หรอก” อ้นดันคนตัวเล็กให้ลงนั่งโซฟาข้างๆ แล้วหันหน้าเข้าหาตั้ม จรดริมฝีปากลงบนหน้าผากมน
“ไม่มีวันเบื่อหน้าผากนี้”
อ้นไล้ริมฝีปากตัวเองลงมาที่จมูกโด่ง
“ไม่มีวันเบื่อจมูกนี้”
อ้นไล้ริมฝีปากตัวเองไปที่ข้างแก้ม
“ไม่มีวันเบื่อแก้มนี้”
และสุดท้าย เขาไล้ริมฝีปากมาประกบกับริมฝีปากอีกคน อ่อนหวานและเนิ่นาน ไม่ได้มีการลุกล้ำมากไปกว่านี้ ร่างสูงผละออกแล้วมองตาอีกคน
“ไม่มีวันเบื่อปากนี้ ไม่มีวันเบื่อตั้มคนนี้ เราจะคบกันไปถึงร้อยปีเลยนะ” คนตัวเล็กยิ้มกว้าง โผเข้ากอดร่างสูงแน่น
“ขอบคุณนะ ของคุณที่รักผม ขอบคุณจริงๆ”
ได้รู้โดยไม่ต้องรอ ว่ารักคืออะไร
ขอบคุณอ้น
ขอบคุณตั้ม
ขอบคุณหัวใจ
-----------------------------------------------------------------------------
ขอสารภาพว่าแอบมั่วตอน 22 คน เค้านอนด้วยกันหรือเปล่า จำไม่ได้
ไม่เป็นไรเนอะ เพื่อความฟิน 555555555555555555555555555555
8 เดือนแล้ว อ้นตั้ม รักกันอย่างนี้นานๆนะ เราชอบที่พี่รักกันแบบนี้
ความคิดเห็น