[YulSic]-ทารุณ-

ข้อมูลเบื้องต้น

“สิก้า ยูลรักสิก้านะ..”

“ค่ะ สิก้าก็รักยูลนะคะ...”

.

.

.

.

.

“นี่มันหมายความว่ายังไงสิก้า?”

“ในเมื่อยูลลืมเรื่องของเรา แล้วสิก้าคงไม่มีเหตุผลอะไรต้องจำหรอก...”

 “สิก้า สิก้าเห็นยูลเป็นอะไร.. ทำไมสิก้าถึงทำแบบนี้..”

----------ทารุณ----------

เนื้อเรื่อง

ร่างสูงในชุดเสื้อกล้ามสีดำคลุมทับด้วยเสื้อเชิ้ตสีขาวกำลังยืนเหม่อมองออกไปยังท้องทะเลสีคราม ดวงตะวันกำลังเคลื่อนลงบนผิวน้ำอย่างอ้อยอิ่ง ตามด้วยลมทะเลที่พัดพาความสดชื่นมาให้ได้รับรู้ ‘ควอน ยูริ’ยิ้มบางๆเมื่ออยู่ๆก็ถูกร่างบางของคนรักกอดจากด้านหลัง

“ตื่นแล้วหรอคะสิก้า?”ยูริยิ้มอ่อนโยนแล้วหันไปกอดตอบคนรักที่เธอทิ้งให้นอนพักอยู่บนรถ Z4คันหรูของตัวเอง

“ค่ะ มาถึงตั้งนานแล้วทำไมยูลไม่ปลุกสิก้าล่ะ”สาวหน้าสวยพูดเสียงอู้อี้เพราะกำลังซุกหน้าเข้ากับร่างสูงที่กอดตอบเธอ

“ก็ยูลอยากให้สิก้าพักผ่อนนี่คะ”ยูริหัวเราะเมื่อเห็นแฟนสาวอย่าง ‘เจสสิก้า จอง’ทำหน้างอใส่

“ก็สิก้าอยากดูพระอาทิตย์ตกดินกับยูลนี่คะ ถ้าสิก้าไม่ได้ตื่นเองสิก้าคงอดเห็นแน่ๆเลย”เจสสิก้าพูดพลางหันไปมองวิวทิวทัศน์เบื้องหน้าที่สวยงามมากในสายตาเธอ

“ขอโทษนะคะที่รัก งั้นเราเล่นน้ำกันไหมคะ?”ยูริยิ้มเมื่อเห็นอีกฝ่ายเขินอายเพราะสรรพนามที่เธอใช้เรียก

“เล่นสิคะ แต่ขอให้รางวัลคุณแฟนที่น่ารักก่อนได้ไหม?”เจสสิก้ายิ้มหวานก่อนจะดึงใบหน้าคมให้โน้มเข้าไปใกล้

“ได้สิคะ”ยูริยิ้มแล้วหลับตาลงเพื่อจะรับสัมผัสหวานจากแฟนสาวร่างบาง แต่แล้ว...

เอี๊ยดดดดดดดดดด โครม!!!

ร่างทั้งสองผละออกจากกันด้วยความตกใจ ยูริหันไปมองที่ต้นเสียงทันทีจึงได้พบกับรถสปอร์ตสีแดงแสบตากำลังชนเข้ากับรถเข็นขายของที่มีคุณยายคนหนึ่งล้มอยู่ข้างๆ

“ย..ยูลคะ เดี๋ยวก่อน!”เจสสิก้าร้องเรียกร่างสูงที่ออกตัววิ่งตรงไปยังที่เกิดเหตุทันที แต่ไม่ทันแล้วเพราะยูรินั้นเข้าไปประชิดตัวคุณยายเรียบร้อยแล้ว

ร่างสูงพยุงคุณยายไปนั่งข้างต้นไม้ก่อนจะเดินไปยังรถสปอร์ตสีแดงสดที่เป็นต้นเหตุหมายจะคุยกันให้รู้เรื่อง แต่ในขณะที่ร่างสูงกำลังเดินไปนั้นอยู่ๆรถสปอร์ตคันนั้นก็เร่งเครื่องชนร่างสูงจนร่างทั้งร่างลอยไปกระแทกต้นไม้เสียงดัง รถต้นเหตุรีบขับหนีไปอย่างรวดเร็วในขณะที่ร่างบางแทบทรุดลงกับพื้นหลังจากเห็นเหตุการที่เกิดขึ้น

ยูริสลบไปทันทีหลังจากที่กระแทกต้นไม้ต้นใหญ่ โลหิตสีแดงเข้มเริ่มไหลนองทั่วบริเวณ ผู้คนรอบๆต่างเข้ามามุงดูด้วยความเป็นห่วง บางคนก็กำลังโทรเรียกรถพยาบาลและบางคนก็โทรแจ้งตำรวจ เจสสิก้านั้นทรุดอยู่กับที่และไม่กล้าแม้แต่จะเดินไปดูอาการคนรัก ไหล่บางสั่นไหวพร้อมด้วยหยาดน้ำตาที่ไหลออกมาก่อนที่สติสัมปชัญญะจะค่อยๆหายไป....

--------------------------------------------------

“คุณครับ คุณ??”เสียงเรียกของชายหนุ่มร่างสูงโปร่งปลุกให้หญิงสาวหน้าสวยลืมตาตื่นขึ้นหลังจากที่สลบไปนานพอสมควร

“เป็นอะไรรึเปล่าครับ ผมเห็นคุณสลบอยู่ที่ชายหาด”ชายหนุ่มถามด้วยความเป็นห่วงเมื่อเห็นอีกฝ่ายยกมือขึ้นกุมศีรษะ

“ไม่..ไม่เป็นอะไรค่ะ...ยูล..ยูลอยู่ไหน?”เจสสิก้าถามถึงคนรักด้วยความเป็นห่วงแล้วยันตัวลุกขึ้น แต่เพราะการลุกขึ้นที่เร็วเกิดไปจึงทำให้สาวร่างบางปวดหัวอีกครั้ง

“ยูล? ผู้หญิงที่โดนรถชนรึเปล่าครับ”ชายหนุ่มถามก่อนจะหลบทางให้เจสสิก้าได้เห็นร่างสูงที่นอนหลับอยู่เตียงข้างๆกันในห้องพยาบาล

“ย..ยูล”เจสสิก้าร้องเรียกแล้วพยายามจะลุกขึ้นเดินไปหาคนรักแต่ชายหนุ่มแปลกหน้ากลับเข้ามาห้ามเสียก่อน

“อย่าฝืนลุกเลยครับ คุณพึ่งจะฟื้นเอง เธอคนนั้นก็พ้นขีดอันตรายแล้ว”ชายหนุ่มร้องห้ามแล้วประคองสาวหน้าสวยเอาไว้ไม่ให้อีกฝ่ายพลาดตกไปนอนกับพื้นเสียก่อน

“คุณเป็นใคร?”เจสสิก้าถอนหายใจเมื่อรู้ว่าคนรักปลอดภัยดีก่อนจะมองร่างสูงโปร่งตรงหน้าด้วยความสงสัย

“ผมชื่อ ชเว ซีวอนครับ ผมเป็นคนพาพวกคุณมาส่งที่โรงพยาบาล”ชายหนุ่มแนะนำตัวอย่างเป็นกันเองแล้วปล่อยให้สาวหน้าสวยได้นอนพักผ่อน

“ขอบคุณจริงๆค่ะ ถ้าไม่ได้คุณยูลคง...”เจสสิก้าร้องไห้ออกมาเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นต่อหน้าต่อตาเธอ

“ไม่เป็นไรครับ เจ้าของรถคันนั้นก็ถูกจับแล้วด้วย ส่วนเพื่อนคุณก็แค่รอให้เขาพักฟื้นเท่านั้นเอง”ซีวอนยิ้มแล้วแตะไหล่บางเบาๆเพื่อปลอบให้หญิงสาวหยุดร้อง

“ยูลไม่ได้เป็นอะไรมากใช่ไหมคะ?”เจสสิก้าถามด้วยความกังวลอีกครั้งแล้วจ้องมองร่างสูงในชุดผู้ป่วยที่นอนนิ่งอย่างไม่มีท่าทีว่าจะตื่นขึ้นมา

“ไม่ครับ เขายังปลอดภัยดี”ซีวอนตอบแล้วนั่งลงข้างเตียงคนไข้ของสาวหน้าสวยที่เขารู้สึกถูกชะตาตั้งแต่ครั้งแรกเจอ

“ขอบคุณพระเจ้า... ฉัน เจสสิก้า จองค่ะ”เจสสิก้าส่งยิ้มอย่างอ่อนล้าแล้วแนะนำตัวเองบ้างเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเธอยังไม่ได้บอกชื่อกับชายแปลกหน้าที่มีพระคุณกับเธอและคนรักเลย

“ครับ คุณเองก็พักผ่อนเถอะครับ เดี๋ยวถ้าเพื่อนคุณตื่นขึ้นมาผมจะปลุกคุณเอง”ซีวอนเอ่ยบอกอย่างอ่อนโยน เจสสิก้าพยักหน้าช้าๆก่อนจะหลับพักผ่อนไปอีกครั้งพร้อมกับความโล่งใจเมื่อคนรักของเธอนั้นยังคงไม่ทิ้งเธอไปไหน....

.

.

.

ผ่านมา 3 วันแล้วที่เจสสิก้านั่งเฝ้าคนรักที่นอนไม่ได้สติอยู่ในโรงพยาบาล ยูริยังไม่มีท่าทีว่าจะฟื้นขึ้นมาสักนิดในขณะที่สาวหน้าสวยนั้นยังคงเฝ้ารออยู่ทุกวัน ชายหนุ่มที่ช่วยชีวิตพวกเธอมักจะแวะมาหาทุกๆวันโดยอ้าง่าเป็นห่วงยูริที่ยังคงไม่ได้สติ เจสสิก้ายังคงเฝ้ารอคนรักให้ตื่นขึ้นมาหากัน ตลอดเวลาที่ร่างสูงยังคงหลับใหล ซีวอนเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่อยู่คุยกับเธอทำให้สาวหน้าสวยคลายความเหงาไปบ้าง

“ซีวอนทำงานอะไรหรอ?”เจสสิกาถามขึ้นหลังจากที่ปลอกแอปเปิ้ลใส่จานเรียบร้อยแล้ว วันนี้ก็เหมือนวันก่อนๆที่ยูริยังคงไม่ฟื้นขึ้นมา

“ผมเป็นนักธุรกิจน่ะ แต่ตอนนี้ให้เลขาดูแลงานให้”วอนอมยิ้มแล้วมองใบหน้าสวยอย่างหลงใหลแต่ทั้งสองก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงบางอย่างมาจากร่างที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้

“อ..อือ”เสียงครางแหบพร่าดังขึ้นพร้อมการเคลื่อนไหของร่างสูง

“ย..ยูล!”เจสสิก้าร้องเรียกชื่อคนรักด้วยความดีใจ ร่างบางโผเข้ากอดยูริที่ปรือตามองเธออย่างยากลำบาก

“สิก้าคิดถึงยูลมาก.. มากจริงๆ”เจสสิก้ายิ้มทั้งน้ำตาในขณะที่ร่างสูงยังคงมองร่างบางนิ่ง นัยน์ตาคมฉายแววความสับสน

“ธ...เธอเป็นใคร..”ยูริเปล่งคำพูดออกมาอย่างยากลำบาก พลางจ้องมองคนที่กำลังกอดเธออยู่

“หมายความว่ายังไงน่ะยูล?..”เจสสิก้าถามเสียงสั่น คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างไม่เข้าใจ..

“ขอโทษนะ..ฉันจำไม่ได้ว่าเธอเป็นใคร..”...

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

หลายวันผ่านไปไวราวกับโกหกนับตั้งแต่วันที่สาวหน้าคมตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการความจำเสื่อมเพราะการที่สมองได้รับความกระทบกระเทือนอย่างหนัก ในขณะที่เจ้าของใบหน้าสวยก็มักจะแวะเวียนมาเยี่ยมในทุกๆวันและนำรูปถ่ายที่ไปเที่ยวด้วยกันมาให้ดู แต่สาวร่างสูงกลับจำอะไรไม่ได้แม้แต่อย่างเดียว

“ขอโทษนะ ฉันนี่แย่จริงๆ..”ยูริส่ายหน้าด้วยสีหน้ารู้สึกผิดก่อนจะมองใบหน้าสวยที่พยักหน้าช้าๆเพื่อสื่อให้เธอรู้ว่าสาวร่างบางเข้าใจดีและไม่ได้ถือโทษโกรธเธอแม้สักนิด

“ไม่เป็นไรค่ะ ถ้ายูลจำไม่ได้ เราค่อยๆสร้างความทรงจำใหม่ก็ได้ค่ะ”เจสสิก้ายิ้มหวานก่อนจะลูบผมอีกฝ่ายเบาๆเมื่อยูริพยักหน้าหงึกหงักแล้วยิ้มอ่อนๆ

“แต่ยูลรู้อะไรอย่างหนึ่งนะ”ยูริพูดพลางจ้องมองนัยน์ตาสวยที่จ้องกลับมาด้วยความสงสัยก่อนที่จะยกฝ่ามือทาบกับแก้มใสของคนตรงหน้า

“ตั้งแต่ตื่นมา ยูลดีใจมากที่ได้เจอสิก้า ถึงจะไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ยูลก็รู้ว่าสิก้าสำคัญกับยูลมาก และยูลจะต้องรักสิก้ามากแน่ๆ”ยูริพูดด้วยรอยยิ้มจนสาหน้าสวยต้องยิ้มกว้างแล้วกอดเธอแน่น

“ค่ะ สิก้าจะรอนะคะ วันที่ยูลจะกลับมาจำสิก้าได้อีกครั้ง..”สาวหน้าสวยพูดยิ้มๆแล้วเอ่ยลาเมื่อเห็นดวงตะวันตกลงที่ขอบฟ้าไปได้สักพักแล้ว

ในห้องพยาบาล ร่างสูงนั่งเปิดอัลบั้มรูปซ้ำไปซ้ำมาด้วยรอยยิ้ม เธอสัมผัสได้ถึงความสุขของคนในรูปอย่างเต็มเปี่ยมแต่น่าเสียดายที่เธอกลับจำอะไรไม่ได้เลยสักนิด.. “ฉันรักสิก้าอย่างนั้นหรอ?...”

.

.

.

.

“สวัสดีครับ ผมซีวอน คุณจำผมได้ใช่ไหม?”ชายหนุ่มหน้าหล่อเดินเข้ามาพร้อมกับสาวร่างบาง ยูริพยักหน้าช้าๆเพราะเขาคือคนที่อยู่ด้วยกันกับเจสสิก้าในวันแรกที่เธอฟื้นขึ้นมา

“ซีวอนคะ สิก้าทำขนมมาเยี่ยมยูล ลองกินดูไหมคะ?”เจสสิก้าเอ่ยถามชายหนุ่มซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้ารับแล้วรับขนมในกล่องมาทานก่อนจะส่งยิ้มให้สาวหน้าสวย

ยูริมองท่าทีของทั้งสองคนด้วยความรู้สึกแปลกๆที่เกิดขึ้นในช่องอก...อึดอัด ไม่สิ..มันเจ็บเสียมากกว่า ทว่าอยู่ๆภาพบางอย่างก็ปรากฎขึ้นซ้อนทับสิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้า อาการปวดหัวทำให้สาวหน้าคมยกมือขึ้นกุมขมับอย่างรวดเร็วก่อนจะหมดสติไป โดยที่ยังได้ยินเสียงร้องเรียกและโวยวายของสาวหน้าสวยดังก้องในโสตประสาท...

“สิก้า! สิก้าทำแบบนี้ได้ยังไง? ทำไมถึงทำกับยูลแบบนี้!!”เสียงของตัวเธอเองดังขึ้นในความคิด ภาพเบื้องหน้าปรากฎตัวเธอและสาวหน้าสวยที่มีสีหน้ากระอักกระอ่วนใจแปลกๆ

“ยูลคะ สิก้าบอกแล้วไงว่าสิก้าก็แค่เล่นๆกับพวกเขานิดๆหน่อยๆ ยังไงสิก้าก็รักยูลแค่คน / นิดๆหน่อยๆงั้นหรอ?? ดีนี่! แค่เล่นๆเป็นเดือนๆลับหลังคนโง่คนนี้ที่มันไม่รู้อะไรเลย มีความสุขมากรึไงสิก้า?”เอ่ยโต้ตอบอย่างไม่คิดจะมองใบหน้าสวยให้นึกใจอ่อน..แต่ดูเหมือนเจสสิก้าก็จะไม่คิดยอมให้เรื่องของเราจบลงง่ายดาย ร่างบางก้าวเข้าประชิดตัวคนรักร่างสูงอย่างรวดเร็วให้ยูริที่กำลังมีอารมณ์คุกกรุ่นต้องมองหน้ากันนิ่ง

“สิก้ารักยูลนะคะ สิก้าจะไม่ทำอีกแล้ว อย่าโกรธเลยนะคะยูล”สาวหน้าสวยเอ่ยเสียงออดอ้อนพลางใช้ปลายจมูกรั้นคลอเคลียบริเวณแก้มเนียนของใบหน้าคม ยูริที่ดูคล้ายจะใจอ่อนได้ทุกเวลามองคนรักนิ่งอย่างชั่งใจ

“สิก้า นี่มันไม่ใช่ครั้งแรก ยูลจะมั่นใจได้แค่ไหนว่าสิก้าจะไม่ทำอีก”ถามเสียงเข้มก่อนจะสบตาคู่สวยของคนรักนิ่งเพื่อค้นหาความจริงภายใต้แววตาเป็นประกายของสาวหน้าสวย

“แค่ความรักของสิก้า..มันไม่พอหรอคะ?”ถามเสียงอ้อนพลางประกบเรียวปากบางเข้ากับส่วนเดียวกันของอีกฝ่ายอย่างร้อนแรงจนดวงใจที่เคยเข้มแข็งอ่อนยวบลงไม่ต่างอะไรกับของเหลว ควอน ยูริไม่เคยใจแข็งได้นานนักหรอก ยิ่งหากอีกฝ่ายเป็นเจสสิก้า จองด้วยแล้ว...

ภาพความทรงจำมากมายหลั่งไหลเข้ามาอย่างไม่อาจควบคุม พลันภาพเบื้องหน้าก็ดับวูบไปเป็นสีดำสนิท แว่วเสียงเรียกชื่อของเธอ..เสียงที่คุ้นหูของสาวหน้าสวยที่เธอรู้จักดี...

“ยูลคะ!”เสียงหวานใสเรียกให้ดวงตาคมต้องปรือขึ้นมองภาพเบื้องหน้า ใบหน้าสวยฉายแววห่วงใยอย่างเห็นได้ชัด ยังไม่ทันที่จะได้เอ่ยปากพูดอะไรสายตาก็เหลือบไปเห็นมือหนาที่โอบไหล่บางไว้อย่างปลอยโยน...มันจะไม่ถึงเนื้อถึงตัวมากเกินไปหน่อยหรือ?

“ยูล! เป็นอะไรมากไหมคะ? ยังปวดหัวอยู่ไหม?”เอ่ยถามเสียงตื่นแล้วแนบฝ่ามือบางเข้ากับใบหน้าคมคายของคนรัก รอยยิ้มบางๆถูกส่งให้สาวหน้าสวยได้สบายใจพลางส่ายหน้าช้าๆเพื่อสื่อให้รู้ว่าเธอไม่ได้เป็นอะไรมากมายอย่างที่อีกฝ่ายกังวล

“ยูล..จำอะไรได้ขึ้นมารึยังคะ?”เจสสิก้าถามอย่างมีความหวังก่อนที่ดวงตาคู่สวยจะหมองลงเมื่อคนรักส่ายหน้าปฏิเสธ..แม้ความจริงเธอจะจำหลายๆเรื่องได้แล้วก็ตาม..

“ผมว่าให้คุณยูรินอนพักก่อนดีกว่าไหมครับสิก้า? คุณเองก็ไปพักผ่อนดีกว่านะครับ”ซีวอนเอ่ยอย่างนึกห่วงใยสาวสวยข้างกาย

“เอ่อ..ก็ได้ค่ะ พรุ่งนี้เจอกันนะคะยูล”เจสสิก้าเอ่ยบอกพลางยิ้มหวานให้คนตัวสูงที่นอนส่งยิ้มบางๆมาให้

ซีวอนเดินตามเจสสิก้าออกจากห้องพักของคนป่วยไปแต่ในขณะที่เขาหันกลับมาปิดประตู เขากลับได้สบตากับนัยน์ตาคู่คม...ที่ดูว่างเปล่าเสียจนน่าแปลกใจ..

.

.

.

“สิก้าครับ ผมเอาขนมที่คุณชอบมาฝากครับ”หนุ่มหน้าหล่อเดินเข้ามายื่นขนมหวานให้สาวสวยที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องพักของยูริ สาวหน้าคมนั้นหลับไปเมื่อราวๆครึ่งชั่วโมงก่อนเพราะอาการปวดหัที่เริ่มจะเกิดขึ้นบ่อยจนน่าเป็นห่วง

“ขอบคุณค่ะซีวอน นั่งลงก่อนสิคะ”สาวหน้าสวยเอ่ยเชื้อเชิญให้ชายหนุ่มนั่งลงข้างตน ซีวอนจ้องมองร่างบางด้วยดวงตาเป็นประกายก่อนจะทรุดตัวลงข้างกายบาง ฝ่ามือหนาวางลงบนหน้าขาขาที่โผล่พ้นชุดกระโปรงตัวสั้นของอีกฝ่าย เจสสิก้าเหลือบมองชายหนุ่มนิ่งเป็นเชิงให้เขาเอามือออกไป..เพราะตอนนี้พวกเธออยู่ในห้องพักของยูริ..

“ไม่เป็นไรหรอกครับสิก้า.. ยูริเขาหลับอยู่นะครับ..”เอ่ยบอกเสียงแผ่วพลางยื่นหน้าไปใกล้อีกฝ่ายช้าๆ เจสสิก้าเหลือบมองใบหน้าคมและเปลือกตาที่ปิดสนิทของคนที่นอนอยู่ไม่ห่างไปนักด้วยความลังเลใจเล็กน้อยแต่สุดท้ายเธอก็ยอมให้ชายหนุ่มข้างกายทาบทับริมฝีปากอุ่นเข้ามาโดยไม่ได้ปฏิเสธ ดวงตาคู่สวยปรือปิดลงรับสัมผัสอุ่นโดยไม่ได้รู้สึกถึงสายตาร้ารานจากร่างบนเตียงเลยแม้แต่น้อย..

และเธอคงไม่อาจได้ยินเสียงหัวใจที่แตกเป็นเสี่ยงๆของเจ้าของใบหน้าคมที่แกล้งหลับอยู่เมื่อสักครู่ ดวงตาคมสั่นไหวก่อนจะหลับตาลง...เขาจะเชื่อในตัวเธอ..เจสสิก้าก็แค่เหงาเหมือนทุกที..เธอคงจะแค่เล่นๆกับชายหนุ่มไม่ต่างกับคนอื่นๆ..

.

.

.

วันที่สิบแล้วสำหรับการนอนอยู่เฉยๆบนเตียงพยาบาล เจสสิก้าไม่ได้มาเยี่ยมร่างสูงมาสองวันแล้ว แน่นอนว่ายูริไม่อาจรู้ได้เลยว่าสาวหน้าหวานไปไหน อากาศหนาวเย็นยามค่ำคืนทำให้ร่างสูงต้องห่มผ้าขึ้นสูงก่อนที่เสียงเปิดประตูจะดังขึ้น ยูริแสร้งหลับตาลงในขณะที่เสียงฝีเท้าบางเบาและกลิ่นน้ำหอมที่คุ้นเคยจะใกล้เข้ามา...เจสสิก้ากำลังยืนอยู่ข้างเตียงของเธอ..ยูริเปิดเปลือกตาขึ้นมองใบหน้าสวยที่ดูนิ่งเรียบกว่าทุกที

“สิก้า..ไปไหนมาหรอ?”เอ่ยถามเสียงแผ่วในขณะที่ก้อนเนื้อที่อกด้านซ้ายกำลังเต้นช้าลงเรื่อยๆเมื่อภาพที่เห็นเมื่อหลายวันก่อนย้ำชัดในความทรงจำ

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ”ตอบปฏิเสธเสียงเรียบแล้วขึ้นไปนั่งข้างเตียง ฝ่ามือบางลูบใบหน้าคมไปตามความเคยชิน

“สิก้าหายไปตั้งสองวัน ยูลคิดว่าจะถูกลืมแล้วนะเนี่ย..”เอ่ยบอกพลางหัวเราะน้อยๆแต่กลัวต้องเลิกคิ้วขึ้นสูงเมื่อสาวหน้าสวยเอ่ยตอบกลับอย่างใส่อารมณ์

“แค่สองวันเองนะคะ ยูลไม่ต้องกังวลอะไรนักหรอก”เจสสิก้าชักมือออกจากใบหน้าอีกฝ่ายแต่ยูริกลับยกมือขึ้นคว้ามือบางเอาไว้

“สิก้า..รักยูลใช่ไหม?”เอ่ยถามความรู้สึกที่มีต่อกัน..เธอก็แค่นึกกลัวว่าอีกฝ่ายจะเปลี่ยนไป..

เจสิก้านิ่งเงียบไปจนร่างบนเตียงใจเสีย ดวงตาคมไหววูบราวกับเปลวเทียนต้องลมเมื่อสบกับตาว่างเปล่าของเจ้าของใบหน้าสวย

“รักสิคะ สิก้ารักยูลเสมอนั่นแหล่ะ”คำบอกรักที่ไม่ได้ให้ความรู้สึกรักสักนิดเดียวทำให้คนถามได้แต่นิ่งเงียบจนเจ้าของใบหน้าสวยต้องหันมาจดจ้องโครงหน้าคมของคนรัก..

“ทำไมคะ?..กลัวสิก้าจะไม่รักหรอ?”ถามเสียงหวานดังเช่นปกติก่อนจะโน้มศีรษะลงจรดริมฝีปากบางเข้ากับหน้าผากมนบางเบา “อย่าน้อยใจเลยนะคะ สองวันที่ผ่านมาสิก้าแค่ไม่ว่างมาหาเท่านั้นเอง..”เอ่ยบอกในขณะที่ริมฝีปากบางก็ยังคลอเคลียอยู่แถวใบหน้าคมไม่ห่าง ยูริมองใบหน้าสวยของคนรักนิ่ง..เธอระแวงเหลือเกินว่าคนรักจะคิดจริงจังกับชายหนุ่มหน้าหล่อคนนั้น..

“อือ..ยูลเชื่อสิก้า”ยูริเอ่ยบอกก่อนจะหลับตาลงรับสัมผัสนิ่มนวลที่ริมฝีปากบางของอีกฝ่ายมอบให้กับก่อนที่เจสสิก้าจะขอตัวกลับไปพักผ่อนโดยมาดวงตาคมมองตามไปจนกลับทั่งบานประตูปิดลง...

เธอจะเชื่อใจคนรัก...ได้ใช่ไหม..

.

.

.

.

.

วันนี้เป็นวันออกจากโรงพยาบาลของเธอ..คามจริงเธอก้ออกได้นานแล้วล่ะ แต่แค่สาวหน้าสวยให้เหตุผลว่าอยากให้เธอพักรักษาตัวให้เต็มที่ก็เท่านั้น เจสสิก้าและซีวอนไม่ได้มาหาเธอวันนี้ทำให้สาวหน้าคมต้องเดินตรงไปยังที่อยู่ที่มีเขียนอยู่ในกระดาษโน้ตที่เจสสิก้าเคยให้ไว้

ร่างสูงก้าวเดินตรงไปตามถนนลาดยางก่อนจะหยุดลงหน้าบ้านพักหลังหนึ่ง...เธอไม่ได้บอกเจสสิก้าว่าจะออกจากโรงพยาบาลวันนี้

ยูริเดินเข้าไปในบ้านที่ไม่ได้ล็อกประตูไว้ก่อนจะมองหาร่างบางของคนรักที่อาจจะอยู่ที่ไหนสักแห่ง นัยน์ตาคมสะดุดเข้ากับห้องที่ประตูเปิดแง้มอยู่ เจสสิก้านั่งอยู่บนชุดโซฟายาวกลางห้อง ในมือบางถือหนังสือนวนิยายชื่อดังถูกพลิกอ่านไปมาเรื่อยๆ ร่างสูงอมยิ้มบางพลางก้าวเดินตรงไปยังร่างบางที่ยังไม่รับรู้ถึงการมาของเธอ เรียวขายาวกำลังจะก้าวเข้าไปในห้องนั้นอยู่แล้วหากไม่มีเสียงหนึ่งดังขึ้นมาเสียก่อน

“สิก้าครับ กินขนมไหม?”เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นทำให้ร่างสูงต้องหลบไปแอบอยู่เบื้องหลังบานประตูโดยที่ใช้ดวงตาคมสอดส่องมองจากรอยแยกที่เปิดอยู่

“ค่ะ ขอบคุณนะคะซีวอน”เจสสิก้ายิ้มรับเยลลี่สีสวยเส้นยาวที่อีกฝ่ายส่งให้ก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นเมื่อปลายอีกด้วยถูกครอบครองโดยริมฝีปากหนาของเขา ซีวอนยกยิ้มในขณะที่สาวหน้าสวยส่งปลายด้านที่เหลือเข้าไปในริมฝีปากบางก่อนที่ใบหน้าคมคายจะขยับเข้ามาใกล้ใบหน้าของร่างบางเรื่อยๆจนกระทั่งริมฝีปากทั้งสองแนบติดกันสนิท

ยูริยืนมองภาพเบื้องหน้านิ่งก่อนจะเดินถอยหลังไปชนกับโต๊ะที่มีส้อมวางอยู่ ส้อมเงินตกกระทบพื้นเกิดเสียงให้สองร่างที่กำลังนัวเนียกันอยู่แยกออกจากกันอย่างรวดเร็ว

ร่างสูงทำทีเก็บส้อมขึ้นมาก่อนจะมองร่างบางที่เดินออกมาเจอเธอเข้าพอดี รอยยิ้มอ่อนโยนส่งให้เธอดั่งเคยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ยูล...มาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ?”เจสสิก้าเอ่ยถามอย่างนึกกังวลแต่ก็พยายามควบคุมน้ำเสียงไม่ให้ต่างไปจากเดิมมากนัก

“พ..พึ่งมาค่ะ บังเอิญเดินชนโต๊ะก่อน ว่าแต่สิก้าล่ะคะทำอะไรอยู่?”ยูริยิ้มบางก่อนจะถามกลับเพื่อลองใจคนรัก

“อ่านหนังสือค่ะ ยูลออกจากโรงพยาบาลทำไมไม่บอกสิก้าคะ”เจสสิก้าตอบพลางเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงติดจะไม่พอใจเล็กๆ ร่างบางก้าวไปหาร่างสูงที่ยืนขึ้นเต็มความสูงโดยไม่ทันได้สังเกตุเห็นรอยยิ้มเศร้าๆบนใบหน้าคมเลยแม้แต่น้อย
“ยูลเห็นสิก้าไม่ว่างน่ะคะ เลยออกมาเอง”ยูริเอ่ยตอบคำถามคนรักก่อนจะเผลอปัดมือบางที่ยื่นมาแตะมือของตน เจสสิก้ามองท่าทีคนรักอย่างไม่เข้าใจนักก่อนจะถอนหายใจยาว

“เอาเถอะ ยูลไปนั่งรอละกันนะคะ สิก้าจะไปหาอะไรมาให้กิน”เจสสิก้าเอ่ยบอกก่อนจะเดินตรงไปยังห้องครัวโดยให้ชายหนุ่มเดินนำยูริกลับไปที่ห้องนั่งเล่นที่เขาและสาวหน้าสวยพึ่งจะออกมา

“คุณซีวอน.. ฉันต้องขอบคุณมากนะที่ช่วยพวกเราไว้”ยูริเอ่ยขึ้นพลางมองสบดวงตาอีกฝ่ายที่นั่งลงตรงกันข้ามกัน

“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเองก็ปล่อยพวกคุณไว้แบบนั้นไม่ได้”ซีวอนยิ้มบางก่อนจะยกแก้วกาแฟหอมกรุ่นเบื้องหน้าชื้นมาดื่ม

“แต่ถึงคุณจะมีบุญคุณต่อฉันแค่ไหน.. ฉันก็ไม่คิดจะยกสิก้าให้หรอกนะคะ..”เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยพลางมองสังเกตุท่าทีชะงักของหนุ่มหล่อเบื้องหน้า

“คุณจำได้..ใช่ไหม?”ซีวอนถามเสียงต่ำ...ใครมันจะไปคิดกันว่าสาวหน้าคมตรงหน้าจะสามารถจำทุกอย่างได้เร็วขนาดนี้

“ใช่ และคนชั่คราวแบบคุณก็ควรคืนเธอให้ฉํนได้แล้ว”ยูริเอ่ยบอกพลางจ้องอีกฝ่ายนิ่งด้วยตาที่ซีวอนไม่อาจอ่านความคิดของเธอได้เลย..

“บางทีคุณก็ควรเผื่อใจในกรณีที่เจสสิก้าหมดรักบ้างนะครับยูริ..”ซีวอนเอ่ยกลับอย่างใจเย็น แน่นอนว่านักธุรกิจอย่างเขาไม่คิดจะเอาอารมณ์เข้าฟาดฟันอีกฝ่ายหรอก...และเขาก็ถนัดการยั่วให้อีกฝ่ายอารมณ์เสียซะด้วยสิ...

“เจสสิก้าไม่ได้คิดจริงจังกับคุณ”ยูริเอ่ยเสียงเข้ม...แน่นอนว่าเธอเป็นพวกยั่วขึ้น อารมณ์ร้อนอย่างง่ายดายยิ่งเป็นเรื่องของสาวหน้าสวยด้วยแล้ว..

“อย่าหลอกตัวเองเลยครับคุณยูริ เมื่อไม่กี่วันก่อนเธอยังร้องเรียกผม‘ทั้งคืน’อยู่เลยนะ..”รอยยิ้มมุมปากกระตุกฟางเส้นสุดท้ายของคนเลือดร้อนให้ขาดสะบั้นลงอย่างง่ายดาย

ร่างสูงพุ่งเข้าใช้กำปั้นชกใบหน้าหล่อจนชายหนุ่มล้มลงไปจากโซฟา ซีวอนหันมองใบหน้าคมอย่างท้าทายจนกระทั่งถูกชกอีกครั้ง เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากมุมปากที่ยังคงยกยิ้มบางเช่นเดิม...ยูริจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาอย่าโกรธเคืองแต่ยังไม่ทันที่จะได้ประทุษร้ายอีกครั้งก็มีใครบางคนผลักเธออย่างแรงจนล้มไปกับพื้นเสียก่อน

“ยูล! ทำบ้าอะไร!! บ้าไปแล้วรึไง!!!?”เจสสิก้าตวาดเสียแหลมอย่างไม่พอใจแล้วพยุงร่างหนาให้ลุกขึ้น ซีวอนมองร่างสูงบนพื้นพลางยิ้มอย่างผู้ชนะที่การยอมเจ็บตัวของเขาทำให้คนตัวสูงเจ็บใจยิ่งกว่า เจสสิก้าเอ่ยถามอาการบาดเจ็บของร่างหนาด้วยสีหน้าเป็นห่วงและใช้ผ้าผืนบางซับเลือดที่ไหลออกมาเบาๆราวกับกลัวอีกฝ่ายจะเจ็บหนักหนาโดยที่ไม่ได้สนใจสายตาปวดร้าวจากคนที่นั่งมองพวกเธออยู่เลยแม้แต่น้อย

“สิก้า...”ยูริเอ่ยเรียกชื่อของเจ้าของใบหน้าสวยด้วยน้ำเสียงร้าวรานเต็มทน แววตาคมวูบไหวไม่ต่างกับจิตใจที่เหมือนจะถูกความเจ็บปวดกลืนกินอยู่ทุกขณะ

“ยูลคะ.. เราเลิกกันไหม?”เจสสิก้าเอ่ยถามเสียงนิ่งเรียบรไร้ซึ่งเยื่อใยดังเคย ก้อนเนื้อในอกด้านซ้ายเต้นช้าลงแทบจะหยุดนิ่งเมื่อสมองประมลคำพูดของแฟนสาวได้..

“ยังไงยูลก็จำเรื่องของเราไม่ได้ แค่ลืมไปว่าสิก้าเคยเข้ามาในช่วงที่ยูลตื่นขึ้นมา คงไม่ยากหรอก”สาวหน้าสวยเอ่ยบอกก่อนจะหันไปมองแผลที่มุมปากของซีวอนด้วยท่าทีห่วงใย

ดวงตาคู่คมจ้องมองภาพตรงหน้านิ่งงันไปชั่วขณะ...หญิงสาวพูดคำว่าให้เธอลืมอย่างง่ายดาย..เจสสิก้าไม่รู้หรอกว่าการลืมคนที่รักทั้งที่ไม่อยากลืมมันทรมานแค่ไหน... ร่างสูงยืนขึ้นพลางมองสบดงตาคู่สวยนิ่ง ริมฝีปากบางของสาวหน้าคมสั่นระริกก่อนที่เจ้าตัวจะเม้มปากแน่นเพื่อกลืนความรู้สึกเศร้าและเสียใจกลับเข้าไป.. เก็บมันให้ลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้..

“โอเค.. เข้าใจแล้วล่ะ..”รอยยิ้มบางที่ดูฝืนเหลือเกินถูกส่งให้สาวหน้าสวยที่มองเธอนิ่ง.. ถ้าหากการที่เธอลืมทำให้เจสสิก้ามีความสุข มันก็คงเป็นสิ่งสุดท้ายที่เธอจะทำให้อีกฝ่ายได้ ถึงที่ผ่านมาตลอดเวลาที่เธอจำอะไรไม่ได้เธอจะพยายามดูรูปพวกนั้นทุกวันก็เถอะ..

...ถ้ารู้แบบนี้ ควอน ยูริคงเลือกที่จะความจำเสื่อมต่อไป..

“ขอโทษที่ทำให้วุ่นวายนะ.. ซูยอน..”เอ่ยลาเสียงเศร้าแล้วหันหลังเดินจากมาทิ้งให้สาวหน้าสวยมีท่าทางตกใจกับชื่อเรียกที่อีกฝ่ายไม่น่าจะรู้..

ใช่.. เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่ร่างสูงฟื้นขึ้นมา ยูริรู้จักเธอในชื่อเจสสิก้า เหตุผลเดียวที่อีกฝ่ายเรียกเธอด้วยชื่อนั้นทำให้น้ำตาสีใสไหลรินออกมาอย่างไม่รู้ตัว...

.

.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

.

.

.

.

.

พรึ่บ..

หน้าจอคอมพิวเตอร์เครื่องบางถูกปิดลงหลังจากที่เจ้าของร่างสูงแต่งนิยายเรื่องใหม่จบพลางเอนกายพิงผนักเก้าอี้และปิดเปลือกตาลง คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างนึกปวดหัวเนื่องจากจ้องหน้าจอคอมพ์มากเกินไป

แรงสัมผัสเบาๆที่ขมับและการนวดคลึงช้าๆทำให้คิ้วที่ขมวดแทบจะเป็นปมคลายออกอย่างง่ายดาย รอยยิ้มบางๆปรากฎขึ้นบนใบหน้าคมเมื่อกลิ่นหอมอ่อนๆที่เป็นกลิ่นของสาวหน้าสวยลอยมาแตะจมูกโด่งรั้น

“เอาแต่เเต่งนิยายอีกแล้วนะคะ ทำไมถึงชอบพวกนิยายที่ไม่สมหวังจังหืม?”เสียงหวานใสเอ่ยถามอย่างนึกเป็นห่วงที่คนรักไม่ยอมออกห่างจากหน้าจอมาเป็นเวลาเกือบครึ่งวัน ใบหน้าคมดูอ่อนล้าพอสมควร

“ก็ที่แต่งให้ไม่สมหวัง เพราะรู้ว่าในชีวิตจริงคงไม่มีเรื่องแบบนั้นเกิดขึ้นน่ะสิ”เจ้าของใบหน้าคมเอ่ยเสียงอ่อนโยน มือบางยกขึ้นบีบจมูกโด่งรั้นของอีกฝ่ายอย่างนึกหมั่นไส้

“มั่นใจขนาดนั้นเลยหรอคะยูล?”ถามพลางก้มหน้าลงสบตากับคนรักที่ลืมตาขึ้นมองกัน ความอ่อนโยนในในตาของอีกฝ่ายไม่เคยเปลี่ยนไปเลยนับตั้งแต่วันแรกที่เราพบกัน..

“มั่นใจสิคะ สิก้าออกจะหลงยูลขนาดนี้”เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยหยอกก่อนจะซี๊ดปากเบาๆเมื่อคนรักหยิกเข้าที่ต้นแขนของเธอ

“ใครหลงใครกันคะ อย่ามามั่วนะ”เจสสิก้าหัวเราะเบาๆกับท่าทางน้อยใจไม่ต่างจากเด็กของร่างสูง

“หลงไม่หลง..อยากพิสูจน์ดูไหมล่ะ?”ยูริยกยิ้มหวานก่อนจะรั้งคออีกฝ่ายที่ก้มหน้าลงมามองกันให้เข้าใกล้ขึ้นกว่าเดิม ดวงตาคมมองสบนัยน์ตาสีน้ำตาลหวานของอีกฝ่ายนิ่งจนกระทั่ง..

เพี๊ยะ!!

“โอ๊ยย สิก้าตียูลทำไมคะ?”ร้องโวยวายแล้วลูบแขนของตัวเองที่โดนตีด้วยแรงที่ดูจะไม่ยั้งมือสักนิดของคนรัก ใบหน้าคมมองอีกฝ่ายอย่างน้อยใจที่มาตีกันได้ลงคอ

“ก็ใครใช้ให้พูดอะไรแบบนั้นล่ะ คนลามก”เจ้าของเสียงหวานหันหลังเตรียมเดินหนีแต่มือปลาหมึกของอีกฝ่ายกลับดึงรั้งข้อมือบางจนสาวหน้าสวยเซมานั่งบนตักของตนอย่างพอดิบพอดี

“ลามกอะไรกัน ไม่ใช่ซะหน่อย”เอ่ยเสียงอู้อี้เนื่อยจากกำลังซุกใบหน้าคมเข้ากับไหล่บาง แขนแกร่งโอบกอดกายบางไว้แนบแน่นจนอีกฝ่ายไม่คิดจะดิ้นหนีอีก

“ทุกทีเลย ยูลน่ะลามกที่สุด”เจสสิก้าเอ่ยด้วยใบหน้าแดงก่ำก่อนจะยกมือบางขึ้นลูบกลุ่มผมสีดำสนิทเบาๆ

“แต่ก็ลามกกับสิก้าคนเดียวนะ”เอ่ยเสียงหวานชิบใบหูเรียกความร้อนให้ใบหน้าสวยจนได้รับฝ่ามือหนักๆเข้าที่แขนอีกครั้ง...นี่คิดจะเบาแรงให้กันบ้างไหมเนี่ย???

เจสสิก้านั่งเงียบพลางถอนหายใจอย่างนึกอ่อนใจกับคนรักที่หลับตาลงอย่างต้องการพัก.. ก็เป็นแบบนี้ทุกที พอแต่งนิยายทีไรก็มักจะลืมเรื่องต่างๆไปเสียหมด ไม่ยอมพักผ่อนให้เธอต้องเป็นห่วงอยู่เรื่อย..แต่อย่างไรเธอก็คงจะต้องดูแลอีกอยู่..

ทำยังไงได้ล่ะ? ก็ในเมื่อเธอรักเขา:)

Fin

ขอโทษสำหรับการดองนานชนิดที่ว่าอาจจะลืมกันได้เลย555

อ่านทวนใหม่ก็ดีนะไรท์ว่า555

ขอโทษสำหรับการดองจริงๆนะ >_<