กระบี่ป่วนยุทธภพ

    รัตติกาลอันเงียบสงัด เสียงลมพัดต้นใผ่ดังโหยหวลในความมืดปรากฎท่าร่างรางฝ่าดงหมอกในรัตติกาลปรากฎขึ้น เป็นบุรุษคล้ายนักศึกษาก้าวเดินด้วยท่าร่างที่เเฝงไปด้วยวิทยายุทธ์ที่ลำเลิศ ท่าทางการเดินองอาจทันใดนั้น บุรุษรัตติกาลเท้าพลันสดุดกิ่งใผ่หัวทิ่มไปข้างหน้าพร้อมกับมีเสียงวัตถุเเหวกอากาศผ่านหัวบุรุษรัตติกาลไปอย่างหวุดหวิด
  " ฮ่า  ฮ่า  ฮ่า ร้ายกาจมาก สามารถหลบพิษเจ็ดดาวของข้าใด้"เสียงกังวาลออกมาจากดงใผ่
 " ท่านคือผู้ใดบังอาจลอบกัดข้า"บุรุษหนุ่มลุกขึ้นมาอย่างองอาจขณะที่ขายังกเผลกๆ
"สมเเล้วที่เป็นจอมยุทธผู้ลือนาม กระบี่บ้า คาราวะ ๆ" สิ้นเสียงปรากฎชายกลางคนในชุดราชสำนัก ท่าทางองอาจก้าวออกจากดงใผ่
"ท่านต้องการสิ่งใดจึงคิดปลิดชีวิตข้าเช่นนี้" บุรุษนามกระบี่บ้าพูดด้วยนำเสียงเยือเย็น
"ส่ง ห่อผ้าข้างหลังเจ้ามาให้ข้าเเล้วท่านก้อจะผ่านไปใด้" ชายชุดราชสำนักประกาศกร้าว
"ก่อนที่ข้ามอบของให้ อยากทราบนามท่านซักนิด " กระบี่บ้าพูดพลางส่งสายตาเพ่งไปยังชายในชุดราวสำนัก
"ฮ่า  ฮ่า ฮ่า นามข้าท่านใด้ยินเเล้วจะหนาว เเม้เเต่เด็กเเค่ใด้ยินยังร้องนามข้าคือ องครักษ์ไร้พิษสง ฮ่า ฮ่า ฮ่า"เสียงหัวเราะกังวาลอย่างหน้ากลัว
กระบี่บ้าขนลุกเกรียวนามนี้ชื่อเสียงกระฉ่อนว่อนอินเตอร์เน็ตเเม้เเต่หมานามนี้ยังใล่เตะมานับไม่ถ้วน
 "อ่อเป้นท่านนี้เองไร้พิษ "กระบี่บ้าพูดพลางเกาหน้าเเข้งเพราะยุงกัด
"ให้ของท่านไม่ยากว่าเเต่ท่านจะมีความสามารถเเค่ใหน"
"งั้นข้าใคร่ขอทดสอบ"ไร้พิษตวัดอาวุธลับเป็นหวีอาบยาพิษใส่กระบี่บ้าทันที
 กระบี่ปราดหลบด้วยท่าสุนัขห้วหาญท่านี้คือการหลบเเบบวิ่งสเสปะฟลุคก้อรอดไม่ฟลุคก้อตายเเต่บังเอิญฟลุค
"สมเเล้วที่เป็นกระบี่บ้าท่าร่างว่องใวนัก"ไร้พิษพิษอย่างอารมเสีย
"ที่นี้ท่านลองรับกระบี่ใบไม้ร่วงของข้าบ้าง"กระบี่ชักกระบี่ปราดเข้าประชิดพร้อมใช้ท่ากระบี่ใบไม้ร่วง กระบี่ใบไม้ร่วงหรือฟันมั่วนั้นเองหลับหูหลับตาฟันเข้าไป หลังจากใช้ลืมตามาชมผลงานกระบี่ใบไม้ร่วงพบไร้พิษนอนร้องโอดโอยกับพื้น โลหิตท่วมร่างพร้อมเเผลนับสิบเเห่ง
นอนเอาหัวผิงต้นขนุนทำตาละห้อย
"ร้ายกาจสมคำเล่าลือกระบี่ใบไม้ร่วง เเต่ท่านไม่มีทางเดินทางถึงเมืองหลวงใด้ท่านค้างคาวปีกหักส่งคนออกติดตามท่านเเล้วฮ่า  อ่า  อา""ไร้พิษสิ้นใจ ดวงตาเบิกโพลงด้วยความเเค้นใยยอดฝีมืออย่างเขาต้องมาพ่ายเเพ้กระบี่ใบไม้ร่วงเช่นนี้ โอ้ สวรรค์
  กระบี่บ้ายืนมองด้วยความสท้อนใจยุทธภพช่างวุ่นวายนักต่อจากนี้ไปเขาต้องพบเจออันตรายมากมาย เเต่เพื่อบ้านเมืองเขาต้องไปให้ถึงเมืองหลวงให้จนใด้ พลางรำพึงกับสายลม
" หนทางยาวใกลนัก"   โปรดติดตามตอนต่อไป