Member@

ข้อมูลเบื้องต้น

ถ้ามีเขียนผิดหลักภาษาก็ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะค่ะ

เนื้อเรื่อง

ทุกครั้งที่ฉันเหงา

ฉันจะมานั่งเขียนไดอารี่ขึ้นมาเล่มนึง

เพื่อจะ....

  .....คลายความเหงา ?? 

  .....ให้ใครสักคนมาอ่าน ??

  .....ให้ฉันเลิกคิดถึง....??

  หรือ...ฉันเขียนเพื่อ.....ตัวฉันเอง..

  ฉันไม่เข้าใจตัวเองเสมอ.....แล้วฉันก็อยากจะให้มี

.....ใครสักคน.....

   มาทำให้ฉันเข้าใจ......เรื่องพวกนี้....สิ่งที่ฉันเหมือนจะล่องลอย.....

   ใฝ่ฝัน.....ที่จะไปคว้า มันมา...แต่....

  ...แต่มันก็ไม่อาจจะเป็นไปได้.....

 มันไกลเกินไป....ไกลเกินที่จะคว้ามันมาไว้ในใจ...

  เพราะอะไร ?

  ทำไมกันนะ ?

    ทำไม...ฉันถึงไม่สามารถเก็บมันมา...??

   แล้ว....ฉันจะมีโอกาส...มั้ย...??

   ฉันจะ...ได้อยู่อย่างไร้ซึ่งความเหงาบ้าง...

   .....และวันนึงฉันก็ได้...พบกับคน คนนึง

  เขาน่ารักมาก.....เขาดีกับฉัน มาก....

       แล้วฉันก็เทใจให้เขาไป....

            แล้วเราก็มีความสุขมาก...

                   ตั้งแต่วันที่ได้พบกัน

         ฉันรู้สึกว่า....ความเหงา...โดดเดี่ยวมัน

ค่อยๆๆ จาง...หาย.....ไป

      และมีสิ่ง ที่ไม่เคยเกิดกับฉันเลย

         ก็คือมีเทอ....คนที่ให้ฉันได้ทุกอย่าง

           อย่างที่บริสุทธิ....ไม่มีความผูกมัด....

              ไม่มีเลยจริง...

                ในตอนนั้น...

   ฉันรู้ว่าเรารักกันมาก...เราพร้อมที่จะเดินไปด้วยกัน

   พร้อมที่จะสร้างทุกสิ่งให้สวยงาม.....

       แต่แล้ววันนึง...

          เหมือนท้องฟ้าไม่เป็นใจ....

             และวันนี้ก็เป็นวันที่ฉันต้องมานั่งร้องไห้

และเผชิญ หน้ากับความเจ็บปวดที่มันร้าวในใจ

   เมื่อเราต้องจากกัน คำคำเดียวที่ มันดังก้อง

 อยู่ในใจฉัน ตอนนี้คือ "เราเลิกกันเถอะ"

  ฉันทำอะไรผิดเหรอ ?? ฉันพยายามถามตัวเอง

   และฉันก็ถามเขาไปว่า " ทำไม ฉันไม่ดีพอเหรอ "

  เขาก็ตอบกลับมาว่า " ไม่ใช่...แต่ฉันไม่อยากให้เธอ ต้องเจ็บปวดเพราะฉันอีกแล้ว เราไม่ใช่คู่กันหรอกนะ เราไม่ได้รักกันจริง ?"

   ฉันอึ้งกับคำเหล่านี้ ฉันแทบจะทรุดลงไปกองกับพื้น

  น้ำตามันเริ่มเอ่อล้น ...ออกมา

    แล้วฉัน "เธอเคยรักฉันมั่ง ไหม ? ตลอดเวลา ที่เราอยู่ด้วยกัน ....มันไม่มีค่าพอที่เธอจะรักษามันต่อไปหรอ ?

   เขา "ไม่ใช่แต่....ฉันรักเธอไม่ได้"

   ฉัน "ทำไม....ทำไมรักฉันไม่ได้หล่ะ ?"

   เขา "เพราะว่า.....ฉันต้อง....จากเธอไปไกลแสนไกล...ไกลจนเราอาจจะ...ไม่มีทางได้....พบกันอีก..." 

   ฉัน "ฉันไม่แคร์....ฉันจะไปกับเธอ...ฉันรักเธอมากนะ"

    เขา "ไม่ได้นะ....เธอต้องอยู่นี่นะ....เพราะ..ฉันเป็น...โรคร้าย...ฉันใกล้ตายแล้ว..."

   ฉัน "ไม่นะ!! เธอหลอกฉันทำไม.....ใช่สิ...ฉันมันไม่ดีพอกับเธอ....อืม ...เราจบกันเถอะ...เธอจะได้ไม่ต้องมาหลอกฉัน..."และฉันก็เดินจากเขาไป...จริงๆๆ

................................................................

            แต่แล้ววันนึง.....ฉันได้พบเขาครั้งสุดท้าย

เขาดูแย่มาก....ผมเขาไม่มี...และเขาก็ล้มลงต่อหน้าฉัน

พร้อมให้จดหมายแก่ฉัน....

จดหมายนี้มันมีค่า.....

กับฉันมาก....

เพราะมันเป็นสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะสามารถเก็บไว้

ในใจฉันได้.....

พอฉันเปิดอ่าน....ฉันแทบจะ...สิ้นลม..

ไปพร้อมกับเขา...

ในนั้นเขียนไว้ว่า.....

ฉันรักเธอ.....ฉันรักเธอ....ตั้งแต่ที่เราพบกัน...เรามีความสุขมาก ฉันรู้...แต่ฉันขอโทด..ที่เราต้องจบกันแบบที่..

ไม่มีทางได้พบกันอีกแล้ว......

 ละครนี้มันจบลงแล้ว.....

พระเอกของเธอคือใคร....เป็นฉันไหม...ฉันไม่แน่ใจ

แต่นางเอกในใจของฉัน คิอ เธอ คนเดียว....

ฉันรักเธอ...