เรารู้อยู่แล้วว่ามนุษย์ทุกคนต่างต้องมีทั้งอดีต ปัจจุบันและอนาคต ไม่มีใครที่จะปราศจากซึ่งสิ่งใดสิ่งหนึ่ง
ทั้ง 3 สิ่งเปรียบเสมือนเป็นกระจกสะท้อนของกันและกัน แต่ก็ใช่ว่าทั้ง 3 จะแยกกันไม่ออกเสียทีเดียว
ทว่าบางคนกลับยึดติดกับภาคใดภาคหนึ่งมากเกินไปจนกลายเป็นคิดมาก กลายเป็นวิตกจริต ดีไม่ดีจะเป็นโรคประสาทเอาง่ายๆ
ถึงแม้ว่าทั้ง 3 จะเกี่ยวข้องกันอย่างแนบแน่น แต่เราไม่ควรเอาทั้ง 3 ไปรวมกันเสียหมด
ดูอย่างเช่นเมื่อวานเราสอบตกหรือได้คะแนนไม่ดี ไม่จำเป็นที่วันนี้เราต้องมานั่งเสียใจกับมันเพราะไม่ว่าอย่างไรเราก็แก้ไขมันไม่ได้แล้ว สิ่งที่ทำได้คือทำอย่างไรจึงจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้อีก
เช่นกันคงไม่มีประโยชน์อะไรถ้าเราจะมานั่งกังวลว่าการสอบในคราวหน้าจะเป็นเช่นไร ในเมื่อมันยังไม่มาถึงกังวลให้ตายก็ไม่มีอะไรดีขึ้นมา แถมจะยิ่งทำให้เราเครียดจนทำอะไรได้ไม่ดีสักอย่าง
ทำไมไม่ลองคิดดูว่าบางทีมันอาจไม่เลวร้ายอย่างที่เราคิดก็ได้?
ทำไมเราไม่นั่งอ่านหนังสือทบทวนบทเรียนเพื่อการสอบในคราวหน้าล่ะ
แต่ถ้ารู้สึกว่าอ่านแล้วไม่รู้เรื่องมันอาจทำให้เรากังวลขึ้นมาอีกว่า "แล้ววันพรุ่งนี้จะทำได้มั๊ย?"
อันนี้ล่ะจะทำให้เรายิ่งเครียด!
ยิ่งคิดว่าทำไม่ได้ ยิ่งกังวลถึงผลที่จะได้รับมันยิ่งทำให้เราอ่านไม่รู้เรื่องไปกันใหญ่
ทำไมเราไม่ลองแกล้งลืมมันซะ แล้วหาอะไรทำให้สบายใจสักพักค่อยกลับมาอ่านหนังสือสอบอีกครั้งบางทีอะไรๆ อาจจะดีขึ้นก็ได้นะ?
แล้วไม่ว่าผลจะออกมาอย่างไรก็ให้คิดว่าเราได้ทำดีที่สุดแล้ว เพราะไม่มีใครจะสมหวังได้ตลอดไปหรอก และเช่นกัน ไม่มีใครจะผิดหวังตลอดไป
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
ความคิดเห็น