วิวัฒนาการกับการลืมตีน

เนื้อเรื่อง

          "...ศุภมันสดุ พุทธศักราช ๑๘๒๖ พ่อขุนรามคำแหงมหาราชทรงประดิษฐิ์ลายสือไทยเพื่อให้เป็นภาษาที่แสดงถึงความเป็นเอกลักษณ์และเอกราชแห่งสยามประเทศมาจนถึงปัจจุบัน..."
         ประเทศไทยถือเป็นประเทศหนึ่งที่มีความเป็นเอกราชมายาวนาน เพราะประเทศไทยมีภาษาไทย มีวัฒนธรรมไทยที่เป็นความภาคภูมิใจของตนเอง นับจากวันแห่งความภาคภูมิใจวันนั้นจนถึงวันนี้ก็กว่า ๗๐๐ ปีแล้วแต่ภาษาไทยกลับถอยหลังไปเรื่อยๆกระนั้นหรือ ในยุคหนึ่งสมัยหนึ่งวัฒนธรรมและสิ่งบ่งบอกถึงชาติพันธุ์ทั้งหลายของไทยได้โดนย่ำยีจากคนไทย เพียวเพราะคิดว่าความเป็นอารยะแห่งสยามคือความล้าหลังต้องกำจัดให้หมดไป แต่เราก็สามารถสู้ฝ่าฟันจนสามารถรักษาอารยะแห่งชนชาติสยามไว้จวบจนปัจจุบัน บรรพบุรุษ วีรชนคนกล้าปกป้องแผ่นดินไทย รักษาวัฒนธรรมไทย อนุรักษ์ภาษาไทยให้ลูกหลานไว้ให้ได้ใช้กันต่อมา แต่สิ่งที่พบเห็นในปัจจุบันคือความเปลี่ยนไปของภาษาไทย จากฝีมือและการกระทำของคนไทยกันเอง บ้างก็ใช้ภาษาไทยอย่างฝรั่ง คือใช้คำในภาษาอังกฤษพูดปนภาษาไทยบ้าง หรือเรียกง่ายๆว่า "ไทยคำอังกฤษคำ" หรือบางพวกที่ใช้ภาษาผิดหลักไวยากรณ์บ้างก็มี การกระทำต่างๆเหล่านี้อาจจะถูกสังคมในโลกสมัยใหม่มองว่าเป็นเรื่องปกติธรรมดา แต่เมื่อเราย้อนไปดูรากเหง้าแล้วจะเห็นได้ว่าสิ่งที่บรรพบุรุษพยายามเอาเลือด เอาชีวิตรักษาไว้นั้นกลับถูกทำลายด้วยฝีมือลูกหลานนั่นเอง 
          ถึงตอนนี้ใครหลายๆคนไม่สนใจต่อภาษาไทยที่ถูกมองกันว่าระเบียบมาก ล้าหลัง หรือแม้แต่ยุ่งยาก ก็ขอให้คิดว่านี่แหละคือสิ่งที่เป็นเอกราชแห่งปัญญา เป็นสิ่งที่มีคุณค่ามากกว่าสิ่งใดๆและขอให้ทุกๆคนจงภูมิใจว่าแหละคือความเป็นไทยที่ไม่ได้ถูกลืมจากอนุชนคนรุ่นหลังอย่างที่เรียกได้ว่า "วัวลืมตีน" นั่นเอง
          หากให้คุณเลือกระหว่างความก้าวหน้าไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ตามความเป็นสากลไปเรื่อยๆ จนลืมความเป็นตัวตน กับการรักษาวัฒนธรรม ภาษา และความดีงามของไทยไว้ คุณจะเลือกอย่างไหนกัน และนี่คือ "วิวัฒนาการกับการลืมตีน"...



ป.ล.หากบทความนี้ไม่ตรงตามความคิดของผู้อ่านท่านใด ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย