เป็นเพื่อนกันได้มั้ยคะ ??

เนื้อเรื่อง

เป็นเพื่อนกันได้มั้ยคะ ??

"เฮ้ย เร็น เลิกเรียนแกไปไหนวะ" ... เสียงหมูตอน .. เพื่อนในกลุ่มร้องถามมา

เร็นตะโกนตอบไปโดยที่ไม่ได้ละสายตาจากหนังสือเรียน

                "ไปห้องสมุดว่ะ รายงานเคมียังไม่เสร็จเลย ว่าจะไปหาข้อมูลอ่ะ" ....

เร็นนั่งอ่านหนังสือไปแล้วก็ได้ยินเสียงลากเก้าอี้มาข้าง ๆ .. หมูอ้วน เพื่อนซี้ของเร็น ((ที่หุ่นดีกว่าชื่อหลายเท่า)) กำลังมองเร็นที่ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสืออยู่

                "จะขยันไปถึงไหนวะ ? เดี๋ยวค่อยก๊อปของเพื่อนเอาก็ได้หรอกน่า"  เร็นได้ฟังแล้วก็ส่ายหน้า ...

                "ม่ายเอาอ่ะ เดี๋ยวพอจะส่งจริงๆ ก็ไม่มีใครทำมาอีก เหมือนคราวที่แล้วไง ซวยเลย งานนี้ตั้ง 20 คะแนนนะเว้ย"

                "... เออ ๆ ขยันเข้าไปเหอะ เสร็จแล้วข้ายืมก็อปละกัน" เร็นพยักหน้าให้เพื่อนแล้วก็ก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อไป

                หมูอ้วนก็ไม่อยากจะกวนเร็นนักหรอก นักเรียน ม. 5 เทอมปลายก็ต้องขยันกันทั้งนั้น ยิ่งเร็นที่ตั้งเป้าหมายไว้เป็นคณะแพทย์มหาวิทยาลัยชื่อดังก็ต้องขยันกว่าปกติหลายเท่าอ่ะนะ

                เลิกเรียนแล้วเร็นเดินอย่างไม่รีบเร่งนักมาที่ห้องสมุด .. วันนี้คนน้อยแฮะ สงสัยเพราะเป็นวันศุกร์ด้วยมั้ง เร็นเดินมาถึงห้องสมุดแล้วก็วางกระเป๋าลง .. เดินไปค้นหาหนังสือที่วางไว้ที่หมวดวิทยาศาสตร์

                เร็นเดินหาหนังสือไปเรื่อย ๆ แล้วก็สะดุดตาเข้ากับหนังสือ..ไม่ใช่สิ น่าจะเรียกว่าสมุดมากกว่า .. สมุดเล่มเล็ก ๆ เล่มหนึ่ง ที่แปลกกว่าหนังสือต่าง ๆ ในชั้น เพราะหนังสือของห้องสมุดทุกเล่มจะถูกห่อด้วยปกแข็งสีน้ำเงิน แต่สมุดเล่มนี้กลับเป็นสมุดปกอ่อนเล่ม ๆ เล็ก ๆ สีแดง ... เร็นหยิบออกมาจากชั้นด้วยความสงสัย

                "สงสัยใครมาลืมไว้มั้ง" ... เร็นคิดกับตัวเองแล้วก็หยิบสมุดนั้นออกมาจากชั้นเพื่อที่จะได้เอาไปให้บรรณารักษ์ห้องสมุดประกาศหาเจ้าของ

                เร็นเดินหาหนังสืออีกซักพักใหญ่ ก่อนที่จะกลับมานั่งที่โต๊ะสำหรับอ่านหนังสือโดยมีสมุดเล่มนั้นติดมือมาด้วย

                เร็นพลิกหาข้อมูลไปมา พอหาข้อมูลที่ต้องการได้ .. ก็เอาหนังสือเล่มอื่น ๆ ไปเก็บ ... พลันสายตาเร็นก็สะดุดกับสมุดเล่มเล็ก ๆ นี้อีกครั้ง

                "ลองอ่านดูซักหน่อยดีกว่า เผื่อจะได้เอาไปคืนเจ้าของเลย" เร็นคิดแล้วก็เปิดสมุดเล่มนั้นอ่านหน้าแรก...

                "สวัสดีค่ะ ...ฉันชื่อยูมิ ... เป็นนักเรียนชั้น ม.5 ของโรงเรียนนี้ .. สมุดเล่มนี้ฉันไม่ได้ลืมไว้หรอกค่ะ ฉันตั้งใจทิ้งมันเอาไว้มากกว่า ..

                ฉันเป็นคนพูดไม่เก่ง เข้าสังคมไม่เก่ง วัน ๆ ได้แต่นั่งเขียนไดอารี่ และก็แต่งนิยาย ฉันจึงไม่มีเพื่อนเลยซักคน .. มันเหงาเหมือนกันนะ การที่ต้องอยู่คนเดียว .. ฉันก็เลยลองเขียนไดอารี่เล่มนี้ขึ้นมาดู ... เผื่อฉันจะมีเพื่อนบ้าง

                คุณคงอยากรู้ว่าฉันเป็นใคร ... ขอให้คุณเดินมาหาฉันได้ที่โต๊ะท้ายสุดหลังชั้นหนังสือที่ 12 ของห้องสมุดนะคะ .. ฉันจะรอคุณอยู่ตรงนี้ ..."

                ข้อความในหน้าแรกของสมุด ((หรือที่เด็กผู้หญิงที่ชื่อยูมิเรียกกว่าไดอารี่)) จบลงแค่นี้ ..

                เร็นงง ๆ แล้วก็สงสัย ...จะมีจริง ๆ เหรอ เด็กผู้หญิงที่ไม่มีเพื่อนเลยซักคน .. เร็นไม่ได้คิดอะไร  ก็แค่ถ้าเผื่อสมุดเล่มนี้เป็นของยูมิจริง ๆ เร็นอาจจะลองคุยกับยูมิ และเป็นเพื่อนกับยูมิดู ตัวเขาเองเป็นคนมีเพื่อนเยอะ  เลยไม่เคยคิดว่าคนที่ไม่มีเพื่อนเลยจะรู้สึกอย่างไรบ้าง

                เร็นเดินผ่านชั้นหนังสือ ... โต๊ะท้ายสุดของชั้นหนังสือที่ 12 เหรอ ... ปกติโต๊ะอ่านหนังสือที่อยู่หลังชั้นหนังสือจะไม่ค่อยมีคนใช้หรอก เพราะมันร้อนมาก ๆ คนที่จะไปอ่านแถวนั้นได้ก็ต้องเป็นพวกที่ต้องการความเงียบจริง ๆ แหละ

                เร็นเดินมาถึงชั้นหนังสือที่ 12 ...

                ‘จะถูกหลอกป่าววะ??’ เร็นคิดในใจ  ..

แต่พอเร็นโผล่หน้าไปดูหลังชั้นหนังสือที่ 12 ... โต๊ะนั้น มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ ..เฮ้.. จริง ๆ ด้วย เธอคนนั้นอยู่กับหนังสือกองโต ... เด็กผู้หญิงผิวขาว ใส่แว่น ผมยาวที่รวบไว้ด้าบหลังเป็นสีดำสนิท ...

                "ยูมิ...รึเปล่าครับ" ... เร็นลองเรียกเบา ๆ เผื่อเธอคนนี้ไม่ใช่ยูมิ .. เร็นจะได้ไม่รบกวนเวลาอ่านหนังสือของเด็กแว่นคนนี้ ..

                เด็กผู้หญิงคนนี้สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเรียก .... เธอหันหน้ามาทางเร็นช้า ๆแล้วเร็นก็ได้เห็น ....

                ไม่น่าเชื่อเลยว่าเด็กผู้หญิงน่ารักขนาดนี้จะไม่มีเพื่อนเลยซักคน ... หน้าตาเธอคล้ายกับดาราญี่ปุ่นที่เห็นได้ทั่วไปตามนิตยสารวัยรุ่น  ผิวขาวที่เกือบจะเป็นซีด ปากสีชมพูจาง ๆ และที่เด่นที่สุดในใบหน้าก็คงจะเป็นดวงตาสีดำขลับคู่สวยที่ถูกซ่อนอยู่ใต้กรอบแว่น

                เธอหันมามองหน้าเร็น แล้วสายตาก็เลื่อนไปอยู่ที่สมุดบันทึกที่อยู่ในมือเร็น เธอส่งยิ้มให้นิดนึง .. โหย .. โลกสดใสเลยครับ

                "เอ่อ ... ผม .." เร็นพูดได้แค่นี้ก็ต้องหยุด .. เมื่อเธอเอานิ้วชี้มาจ่อที่ริมฝีปาก เป็นสัญลักษณ์ให้เงียบ และเธอก็ทำท่าพลิกหนังสือ .. เร็นงง ๆ เธอชี้ไปที่ไดอารี่เล่มนั้น เร็นจึงเข้าใจ ... เขาพลิกหน้าต่อไปอ่านทันที พลางสงสัยในใจ ว่าเธอพูดไม่ได้รึไงนะ

                "ขอโทษนะคะ ถ้าคุณจะคิดว่าฉันเป็นคนแปลก ๆ ก็ไม่เป็นไร .. ฉันเป็นโรคกลัวการพูดคุยกับคนอื่น .."

                เร็นอ่านมาถึงตรงนี้แล้วก็เงยหน้าขึ้นมอง  เด็กผู้หญิงชื่อยูมิก้มลงไปสนใจหนังสือที่อยู่ตรงหน้าเสียแล้ว  เร็นจึงถือวิสาสะนั่งลงข้างเธอและอ่านไดอารี่ต่อ

                "ฉันเป็นลูกคนเดียวของพ่อแม่  ไม่มีพี่น้อง  พ่อกับแม่ของฉันตายเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์  ฉันไม่ค่อยมีเพื่อนและไม่ค่อยพูด  เวลาเพื่อนในห้องมาถามอะไรฉัน  ฉันก็อยากที่จะพูด ตอบ และคุยกับเพื่อนเหมือนที่คนอื่น ๆ เค้าทำกัน  แต่... พอฉันตอบเขาไปมันก็คงจะเบาจนเขาไม่ได้ยิน"

                เร็นอ่านสลับกับมองหน้าของยูมิ  รู้สึกสงสารเธอขึ้นมาจับใจ

                เร็นมีพี่น้องสามคน ครอบครัวก็อบอุ่นดี  เร็นจึงเป็นคนช่างพูดและร่าเริงอยู่เสมอ  เวลาทำกิจกรรมอะไรก็ตามเร็นจะตกอยู่กลางวงล้อมของเพื่อนเสมอ ๆ เขาจึงคิดว่ายูมิช่างแตกต่างกับเขาเหลือเกิน

                เร็นนั่งคิดอยู่ซักพัก  อาจารย์บรรณารักษ์ก็เดินมาบอกว่าห้องสมุดจะปิดแล้ว  เร็นพยักหน้ารับและมองไปที่ยูมิที่เก็บหนังสือของเธอใส่กระเป๋าอย่างเงียบ ๆ

                ยูมิหันมามองหน้าเร็นและยิ้มให้น้อย ๆ พลางลุกและเดินออกจากห้องสมุดช้า ๆ เร็นเอียงคอคิดสักครู่หนึ่งและเดินตามเธอออกไป

                ข้างนอกเริ่มจะมืดแล้ว  แสงสีส้มสลัว ๆ ส่องมาจากเสาไฟฟ้าต้นสูงที่อยู่ข้างทาง  เร็นเดินอ่านไดอารี่ของยูมิไปเรื่อย ๆ เขาตั้งใจที่จะไปส่งเธอกลับบ้าน

                ยูมิเดินอยู่ข้างหน้าเขา  เร็นจึงใช้ยูมิเป็นคนนำทาง  เมื่อยูมิหยุด เร็นก็จะหยุด  เมื่อยูมิวิ่งเร็นก็จะวิ่ง โดยที่ตาไม่ได้ละจากไดอารี่ของยูมิเลยแม้แต่น้อย  ยิ่งอ่านเขาก็ยิ่งรู้สึกว่ายูมิช่างเป็นคนที่น่าสงสาร  เขาไม่มีเหตุผลอะไรที่จะไม่เป็นเพื่อนกับเธอเลย

                ยูมิหยุดเดินช้า ๆ เร็นก็หยุดเหมือนกัน ... เร็นจำได้ว่าเขาเดินตามยูมิมาทางหลังโรงเรียน  ซึ่งมีทางรถไฟสายหนึ่งตัดผ่าน  คงจะถึงทางรถไฟแล้ว  ปกติรถไฟก็มาเวลานี้ล่ะ  เร็นตั้งใจว่าระหว่างที่รอรถไฟผ่านไปเขาจะชวนยูมิคุยบ้าง

เขาเงยหน้าขึ้นมองยูมิที่อยู่ถัดจากเขาไปประมาณสองก้าว และขยับปากจะชวนคุย

ฉับพลันสายตาเขาก็เห็นไฟสีขาวสว่างจ้าพุ่งเข้ามาประชิดตัวอย่างรวดเร็ว ...

เขามาถึงทางรถไฟแล้ว  และรถไฟก็มาเวลานี้ด้วย  แต่สิ่งที่เร็นคาดการณ์ผิดก็คือเขาไม่ได้หยุดอยู่ข้างทางรถไฟ  ยูมิพาเขามาหยุดกลางทางรถไฟต่างหาก

แผงกั้นรถไฟที่กั้นทั้งสองข้างไว้เปรียบเสมือนกรงที่กั้นไม่ให้เขาเดินออกมาจากทางรถไฟได้

เร็นตกตะลึงเมื่อเห็นแสงสีขาวพุ่งเข้ามาใกล้เขามากขึ้น  ขาก็แข็งจนขยับไม่ได้  เขาจ้องหน้าเด็กสาวตรงหน้าด้วยตาที่เบิกโพลง

และก็ที่เขาจะพูดอะไรออกมา ยูมิก็พูดขึ้นด้วยเสียงเย็นเยียบพร้อมกับริมฝีปากที่แสยะออกช้า ๆ คล้ายกับจะยิ้ม

"ขอบคุณนะคะที่มาเป็นเพื่อนฉัน"

...

นั่นเป็นสิ่งสุดท้ายที่เร็นรับรู้ก่อนที่รถไฟจะฉีกร่างของเขาออกเป็นชิ้น ๆ ...

ส่งท้าย ...

หมูอ้วนกำลังนั่งด้วยความโศกเศร้าอยู่ที่ห้องสมุด  สายตาของเขาจับจ้องอยู่ที่ข่าวที่เกิดอุบัติเหตุที่ทางรถไฟที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้

"ม้าเหล็กขยี้นักเรียนดับ ..."

หมูอ้วนจ้องภาพที่หน้าหนังสือพิมพ์ด้วยน้ำตานองหน้า  รูปของนักเรียนที่เคระห์ร้ายมันช่างเหมือนกับเพื่อนสนิทของเขาอย่างไม่น่าเชื่อ ... แต่เขาก็จำต้องเชื่อเมื่ออ่านชื่อด้านล่างของรูป 

หนังสือพิมพ์บรรยายว่านี่เป็นอุบัติเหตุครั้งที่สองแล้วในรอบหนึ่งเดือนที่ผ่านมาที่เกิดอุบัติเหตุบริเวณนี้

ครึ่งเดือนที่แล้วรถยนต์ของครอบครัวหนึ่ง มีพ่อ แม่ และลูกสาววัยเเดียวกับเขา  รถยนต์ของทั้งสามมาเสียบริเวณทางรถไฟพอดี  และก่อนที่ทั้งสามจะตัดสินใจทำอะไร  รถไฟก็บดขยี้ทั้งรถและร่างของทั้งสามคนเรียบร้อย

เด็กผู้หญิงคนนั้นเหมือนจะเป็นเด็กโรงเรียนเขา เพียงแต่ว่าเธออยู่สายศิลป์และหมูอ้วนก็ไม่ค่อยจะสนิท

เขาจำชื่อเด็กคนนั้นไม่ค่อยได้  แต่คุ้น ๆว่าจะเป็นชื่อภาษาญี่ปุ่น ...

หมูอ้วนมองไปนอกหน้าต่างที่ฟ้ากำลังมืดลงอย่างช้า ๆ เช็ดน้ำตาและเอาหนังสือพิมพ์ไปเก็บ

ที่ชั้นวางหนังสือพิมพ์มีสมุดปกอ่อนเล็มเล็ก ๆ สีแดงวางอยู่     

หมูอ้วนถือวิสาสะเปิดอ่านข้อความในนั้น

"สวัสดีค่ะ ...ฉันชื่อยูมิ ... เป็นนักเรียนชั้น ม.5 ของโรงเรียนนี้ .. สมุดเล่มนี้ฉันไม่ได้ลืมไว้หรอกค่ะ ฉันตั้งใจทิ้งมันเอาไว้มากกว่า ..

ฉันเป็นคนพูดไม่เก่ง เข้าสังคมไม่เก่ง วัน ๆ ได้แต่นั่งเขียนไดอารี่ และก็แต่งนิยาย ฉันจึงไม่มีเพื่อนเลยซักคน .. มันเหงาเหมือนกันนะ การที่ต้องอยู่คนเดียว .. ฉันก็เลยลองเขียนไดอารี่เล่มนี้ขึ้นมาดู ... เผื่อฉันจะมีเพื่อนบ้าง

                คุณคงอยากรู้ว่าฉันเป็นใคร ... ขอให้คุณเดินมาหาฉันได้ที่โต๊ะท้ายสุดหลังชั้นหนังสือที่ 12 ของห้องสมุดนะคะ .. ฉันจะรอคุณอยู่ตรงนี้ ..."

หมูอ้วนตัดสินใจสักพักก่อนจะเดินไปที่หลังชั้นหนังสือที่ 12 อย่างช้า ๆ ...

จบบริบูรณ์

"ขอบคุณนะคะที่มาเป็นเพื่อนฉัน"

## From Author ##

อ๊ากก แต่งจบ ๆ ๆ ๆ ๆ  >_<~ อยากแต่งเรื่องนี้มานานแล้ว  ตั้งแต่อ่านการ์ตูนเรื่องนึง จำไม่ได้แล้วล่ะว่าเป็นเรื่องอะไร  เป็นการ์ตูนผี ๆ ของญี่ปุ่น  จำรายละเอียดไม่ได้แต่แล้ว แต่ว่าเนื้อเรื่องก็คล้าย ๆอย่างงี้  ถ้าใครเคยอ่านก็บอกกันด้วยนะคับ ^^