ขอขนมชิ้นสุดท้ายจะได้ไหม

เนื้อเรื่อง

ขอขนมชิ้นสุดท้ายจะได้ไหม

            น้ำสีขุ่นๆมีเศษพริกเศษผักลอยละล่องอยู่เต็มไปหมด แต่นั่นมันไม่ใช่ประเด็นและไม่ใช่เป้าหมาย เป้าหมายของฉันคือลูกกลมๆที่ลอยอยู่กลางน้ำนั่นต่างหาก ไม้ยาวหนึ่งคู่ค่อยๆเขี่ยเศษพริกเศษผักที่ขวางทางอยู่ให้พ้นทาง ก่อนที่จะง้างออกเพื่อคีบลูกกลมๆนั้นขึ้นมาพร้อมที่จะส่งเข้าสู่โพรงปาก

                "เมย์พี่เต้เดินมา ด้านหลัง" เสียงที่ไม่รู้ว่าเป็นของใครตะโกนบอก ซึ่งฉันก็ไม่รอช้ารีบหันหลังกลับไปดู

                โอ้! พระเจ้านั่น ไหนอ่ะพี่เต้ มีแต่นายสมชายน้ำลายยืดส่งยิ้มปัญญาอ่อนมาให้ ใครมาพูดฟ่ะว่าเป็นพี่เต้เดี๋ยวปั๊ดเหนี่ยวเลยนี่ -_-^ ตาถั่วจริง ว่าแล้วก็หันมางับลูกชิ้นเข้าปาก แต่ทำไมมันแข็งอย่างงี้หล่ะ เจ็บฟันง่ะ พอฉันหันหน้าไปทางต้นเสียงที่ตะโกนเมื่อกี้ ไอ้บีม!!! กำลังเคี้ยวลูกชิ้นแก้มตุ่ยแนะยังจะมายักคิ้วให้อีก ไปตายซะไอ้บีบนม(แค่ฉายาอย่าคิดมาก) อันที่จริงฉันก็ไม่หน้าโง่ไปเชื่อมันเลยพี่เต้เหรอจะมาเดินอยู่หน้าร้านก๋วยเตี๋ยวแถวซอยบ้านฉัน

                "บีมนายเอาลูกชิ้นเราคืนมานะ" ฉันตะโกนสุดเสียง เรื่องอะไรจะยอมหล่ะแย่งลูกชิ้นไปยังไม่พอ มาหลอกให้ดูของที่ทำให้เสียสุขภาพจิตอีก

                "เธอยังจะเอาอีกหรอ เรากลืนมันไปแล้วนะ" เขาพูดปากก็ยังเคี้ยวตุ้ยๆๆ

                "นายยังเคี้ยวมันอยู่เลย ไม่ได้กลืนมันซักหน่อย" ฉันเถียงข้างๆคูๆ

                "งกจริง" บีมสบถอุบ แล้วรีบกลืนลูกชิ้นลงคอ "แค่ก...แค่ก...แค่ก..." บีมสำลัก สงสัยลูกชิ้นติดคอมัน ดูซิควานหาน้ำยกใหญ่เลย สมน้ำหน้าตะกละเอง

                มาเถอะระหว่างรอบ้ากามหาน้ำเดี๋ยวฉันจะแนะนำบุคคลสามคนให้รู้จัก

                คนแรก พี่เต้สุดสวาทขาดใจของฉัน เขาเป็นรุ่นพี่ม.5 ป๊อบที่สุดในโรงเรียน ทั้งสูง ขาว หล่อ  ตาตี่ น่ารัก และที่สำคัญนิสัยดีเป็นสุภาพบุรุษมากๆ ฉันปลื้มพี่เค้าตั้งแต่ฉันเข้ามาม.1 มาจนถึงปัจจุบันนี้

                คนที่สองนายบีม หรือที่ฉันตั้งฉายาให้ว่าบ้ากาม ไอ้หมอนี่มันคือศัตรู คู่ปรับตัวฉกาจตลอดกาลของฉัน หน้าตารึก็ไม่หล่อยังจะมาเก๊กอีก รู้ไหมตั้งแต่เข้าม.1 มาจนตอนนี้ฉันอยู่ม.4 แล้วมันยังแย่งขนมฉันไม่เลิกแถมยังเฉพาะเจาะจงแย่งชิ้นสุดท้ายตลอด แรกๆฉันก็ไม่มีปัญหาอะไรมากจนฉันขึ้นมาม.2 คนที่สามที่ฉันจะแนะนำก็เข้ามา เขาชื่อสมชายอยู่ม.1 แต่ฉันเติมน้ำลายยืดต่อท้ายชื่อให้เป็นฉายา เขาเข้ามาจีบฉันและฉันคงไม่เครียดนักหรอกถ้าน้องเค้าไม่มีลักษณะตรงตามฉายาเป๊ะ คือจะมีน้ำลายย้อยออกจากปากตลอดเวลา ทำไมนะคนสวยอย่างฉัน(ถึงจะไม่สวยเท่าน้ำฟ้าดาวโรงเรียนก็เถอะ) ถึงได้ไม่มีใครมาจีบนอกจากน้องสมชาย ดังนั้นฉันเลยพยายามกินขนมชิ้นสุดท้ายเพราะเคยได้ยินมาว่ากินขนมชิ้นสุดท้ายแล้วแฟนจะหล่อ แต่นายบีมนี่สิกลับมาแย่งขนมชิ้นสุดท้ายของฉันตลอด

                "เธอแช่งฉันหรอ-_-^" บีมว่าหลังจากที่ดื่มน้ำไปแก้วใหญ่

                แนะดูสิตะกละเองแท้ๆยังจะมาใส่ร้ายกันอีก

                "ใครได้แช่งนายกัน เราจะไปโรงเรียนแล้วไม่อยากสาย...ป้าค่ะเก็บเงินด้วยค่ะ"

                พอฉันจ่ายเงินเสร็จก็รีบเดินจ้ำอ้าวมาโรงเรียน ทำไงได้ก็มันสายแล้วนี่ ยิ่งวันนี้เป็นเวรอาจารย์นฤมลจอมเฮี้ยบเฝ้าประตูเสียด้วย

                "เฮ้ยัยเซ่อ"

                ใคร-_-^ ใครมาเรียกฟ่ะ คนยิ่งรีบอยู่ อ๋อ ไอ้บ้ากาม

                "มีไร" ถ้าเป็นเรื่องไร้สาระนายตาย

                "ซ้อนจักรยานเราไหม"

                "ใครจะไปซ้อนย่ะ"

                "ตามใจวันนี้เวรอาจารย์นฤมลซะด้วยสิ อยากสายก็เชิญ"

                พูดเสร็จนายบีมก็ตั้งท่าจะขี่จักรยานออกไป เฮ้ยนายจะทิ้งคนสวยไว้คนเดียวรึไง

          "เดี๋ยวๆ เราไปด้วยดิ" ยอมเสียหน้าซักครั้งก็ได้

                บีมยิ้มที่มุมปากอย่างพอใจ "ขึ้นมาดิยัยเอ๋อ"

                "ใครเอ๋อไม่ทราบย่ะ"

                โฮะโฮะ และด้วยเหตุนี้เองฉันเลยไม่ต้องไปโรงเรียนสาย ฉันเดินร้องเพลงหงุงหงิงขึ้นห้องไปอย่างสบายอารมณ์ เอากระเป๋าไปวางที่เก้าอี้ตัวนึงแล้วเริ่มเมาท์แตกกับเพื่อน ก็แหมปิดเรียน เสาร์-อาทิตย์ตั้งสองวันไม่ได้คุยกันเลย

                "ห้องนี้มีใครชื่อเมฑาพรรึเปล่าครับ"

                เงาสูงทาบทับบนตัวฉัน ใครซักคนสะกิดไหล่ฉันเบาๆ ชั้นค่อยๆหันกลับไป พระเจ้านั่น

                "พี่เต้" ฉันกระซิบกับตัวเองเบาๆอย่างไม่เชื่อสายตา

                "น้องใช่ น้องเมฑาพรรึเปล่าครับ" พี่เค้าถามอย่างยิ้มๆ สงสัยหน้าตาฉันตอนนี้คนตลกมาก แต่โอ๊ย! คนอะไรน่ารักชะมัดยาด

                "ชะ...ใช่แล้ว...ค่ะ"

                "ดีจัง^^" พี่เค้ายิ้มอีกแล้ว น่ารักที่สุดเลย

                "เอ่อคือพี่มีเรื่องจะพูดกับน้องหน่ะครับ" พี่เค้าหยุดพูดกลางคันพลางยกมือขึ้นเกาหางคิ้ว "ข้างนอก...ได้ไหมครับ"

                "ค่ะ"

                แล้วพี่เค้าก็หันหลังเดินออกไป หุหุ สงสัยจะเขินน่ารักจัง

                "คือพี่ชอบ..." ทันทีที่ฉันเดินออกมาประจันหน้ากับพีเต้ พี่เค้าก็พูดออกมาแต่ยังไม่ทันจบประโยกดีกีมีมารเข้ามาขวางเสียก่อน

                "นี่เมฑาพร เธอมายืนอะไรตรงนี้ ออดเรียนดังตั้งนานแล้วทำไมยังไม่เข้าห้องอีก เธอก็ด้วยนายนาคินทร์ เธออยู่ม.5 ไม่ใช่เรอะมาเดินเตร็ดเตร่อะไรที่ตึกม.4"

                "คืออาจารย์ครับ ผมมาปรึกษางานกับน้องเค้านิดหน่อยกำลังจะไปแล้วหล่ะครับ" พี่เค้าพูดพลางส่งยิ้มมหาเสน่ห์ไปให้อาจารย์ เล่นเอาอาจารย์แกเคลิ้มไปชั่วขณะก่อนรีบกลับมาปั้นหน้าขรึมเหมือนเก่า "งั้นยืนรออะไรอีกหล่ะเธอ รีบกลับไปเรียนได้แล้วไป๊"

                "ครับ" พูดเสร็จพี่เต้ก็รีบวิ่งไปเลย รู้สึกตอนพี่เค้าวิ่งผ่านฉันจะกระซิบเบาๆบอกประมาณว่า 'เย็นนี้เลิกเรียนเจอกันหน้าตึก4'

                ทันทีที่ออดเลิกเรียนดัง เหล่านักเรียนก็พากันกรูออกนอกอาคาร เสียงพูดคุยจ๊อกแจ็กจอแจเหมือนนกกระจอกแต่กรังดังระงมไปทั่ว แต่ไม่รู้ทำไมหูฉันถึงไม่ได้ยินอะไรเลยนอกจากเสียงพี่เต้ทักทายและชวนฉันไปคุยที่สวนสาธารณะหลังโรงเรียน สายตาฉันก็มองไม่เห็นอะไรนอกจากแผ่นหลังกว้างๆของพี่เต้ที่เดินนำหน้าฉัน โอยหัวใจฉันละลายหมดแล้ว

                "พี่มีเรื่องอะไรจะพูดกับฉันค่ะ" พอนั่งปุ๊บฉันก็เข้าเรื่องปั๊บ ไม่รู้ว่าตอนนี้เอายางอายไปทิ้งไว้ที่ไหนแล้ว

                "คือพี่ชอบ..."

                ชอบอะไรค่ะ ฉันลุ้นไปกับมันมาก

                "พี่ชอบน้องน้ำฟ้าเพื่อนของน้องหน่ะครับ"

                อึ้ก เหมือนโดนใครเอาอะไรมาทุบหัว ทั้งหัวใจทั้งหน้าแตกสลายไม่เหลือชิ้นดี ฉันพูดอะไรไม่ออกแล้วนอกจากคำว่า "เหรอค่ะ"

                "ครับ คือพี่ได้ยินว่าน้องเมฑาพรเป็นเพื่อนกับน้องน้ำฟ้าก็เลยอยากจะมาขอให้น้องเอานี่ไปให้น้องน้ำฟ้าหน่อยได้ไหมครับ"

                พี่เต้พูดพลางยื่นจดหมายฉบับนึงให้ฉัน หน้าซองเขียนด้วยตัวหนังสือสวย เป็นระเบียบและดูคุ้นตาว่า 'ให้น้องน้ำฟ้า'

                "ความจริงแล้วพี่เคยส่งจดหมายให้น้องน้ำฟ้าเค้าหลายฉบับ ตั้งแต่น้องเค้าอยู่ม.1 พี่ไม่รู้ว่าน้ำฟ้าเค้าจะอ่านไหมและพี่ก็ไม่แคร์ด้วยถ้าน้องเค้าไม่อ่าน แต่จดหมายฉบับนี้ ฉบับที่พี่ฝากน้องเมย์ไป...พี่เรียกอย่างนี้ได้ไหมครับ (ฉันพยักหน้าให้เค้าเล็กน้อย) พี่อยากแน่ใจว่าน้ำฟ้าเค้าจะอ่าน" พี่เต้พูดแล้วส่งยิ้มให้อย่างอ่อนโยน

                โธ่พี่ค่ะอย่ายิ้มให้ชั้นอย่างนั้นสิ ได้โปรดอย่าทำให้ฉันชอบพี่ไปมากกว่านี้เลย ตอนนี้ฉันจำได้แล้วหล่ะว่าทำไมลายมือพี่เค้าถึงดูคุ้นตาฉันนัก นั่นก็เพราะตอนม.1 มีใครก็ไม่รู้ส่งจดหมายรักมาให้น้ำฟ้า ยายนั่นก็เอามาให้ฉันดูแล้วบอกว่าลายมือดียวกันหมดทุกฉบับ ซ้ำยังถูกส่งมาทุกวัน จนกระทั่งวันนี้ก็ยังมีอีกฉบับในมือฉัน นั่นแสดงให้เห็นว่าพี่เต้จริงจังกับน้ำฟ้ามากแค่ไหน

                "พี่เต้ค่ะ รู้ไหมว่าน้ำฟ้าหน่ะอ่านจดหมายพวกนั้นทุกๆฉบับ"

                ฉันไม่รู้ว่าทำไมฉันถึงบอกเรื่องนี้ออกไป ทั้งๆที่ฉันน่าจะหาทางขัดขวางไม่ใช่มาเชื่อมสัมพันธ์ให้นี่นา แต่ฉันก็ยังคงพูดต่อไป

                "แล้วเธอยังแอบชอบพี่ด้วยนะค่ะ ถ้าเธอรู้ว่าพี่กับคนที่ส่งจดหมายให้เธอเป็นคนเดียวกันเธอคงดีใจตายเลยหล่ะค่ะ" ฉันพูดพลางยิ้มเหมือนคนบ้าแล้วแหงนหน้าขึ้นมองบนฟ้าก่อนกล่าว ต่อว่า "พี่เต้ค่ะฝนคงตกแล้วหล่ะค่ะ"

                "ฝนอะไรกันครับน้อง"

                "ไม่หรอกค่ะ ฝนแน่ๆ" ฉันพูดก่อนที่หยดน้ำหยดหนึ่งจะไหลมาตามล่องแก้ม ตอนนี้ฉันไม่รออะไรอีกแล้ว คิดแต่จะวิ่งออกไปจากที่นี่จากที่ที่มีคนชื่อเต้อยู่

                ฉันเดินร้องไห้ไปเรื่อยเปื่อย ในใจครุ่นคิดแต่เรื่องของพี่เต้ คำพูดของพี่เต้ ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกี่ยวกับพี่เต้ อา ฝนเริ่มตกแล้ว สงสัยคำพูดฉันมันศักดิ์สิทธิ์เกินไป บอกว่าจะตกก็ตก แต่...ทำไมมาตกตอนนี้นะ เมื่อกี้เรารึอยากให้ตกจะได้เอาไว้บังไอ้น้ำตาบ้าๆนั่นดันไม่ตก ดูซิไม่มีร่มด้วยเปียกหมดเลย

'ช่างเถอะจะได้เหมือนทำมิวสิคหน่อย รักเขาแต่เขาไม่รักเรา นางเอกเลยเศร้าใจมาเดินตากฝน' ฉันคิดพยายามที่จะปลอบใจตัวเองเต็มที่

                "เฮ้ยัยเซ่อ มายืนทำอะไรแถวนี้" เสียงกวนๆที่ฟังดูคุ้นหูดังขึ้นจากข้างหลัง นายบีมนั่นเอง เขาขี่จักรยานมาใกล้ๆฉันแล้วเอื้อมมือมาจับไหล่ฉันเอาไว้

                "เธอเป็นอะไรรึเปล่า" เสียงบีมฟังดูอ่อนลงชอบกล ฉันไม่ตอบแต่หันกลับไปมองเขาด้วยตาที่แดง บวม ช้ำ และใบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตา บีมหน้าเหวอไปเล็กน้อย ฉันรีบสะบัดไหล่ให้หลุดจากมือเขาแล้ววิ่งหนีไป

                "ยัยบ๊องเธอจะเดินไปไหนหน่ะ...กลับมาก่อน" บีมตะโกนรียกไล่หลังมา แต่ฉันแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินเสียและยังคงเดินหนีต่อไปเรื่อยๆ

                ตอนนั้นหากเธอลองมองหันกลับมามองซักนิด เธอคงได้เห็นแววตาที่เจ็บปวด ร่ำไห้ระคนวอนขอจากนายบีมเป็นแน่แท้

                พระเจ้าช่วยบอกผมทีเถอะเธอเป็นอะไร ใครทำเธอให้เป็นอย่างนั้น ในสายตาของเธอมีแต่ความเจ็บปวด เธอจะรู้บ้างไหม ยิ่งเธอเจ็บมากเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งเจ็บมากกว่าเธอร้อยเท่าพันเท่า อยากให้เธอได้รับรู้ว่า

...เธอเพียงคนเดียวเท่านั้นที่เปลี่ยนแปลงโลกทั้งใบให้ดูสดใส เปลี่ยนพายุรุนแรงเป็นแค่ลมที่อ่อนไหว เปลี่ยนความเหงาให้กลายเป็นความสวยงาม...  

                นั่นไง เธออยู่ตรงนั้นผมพบเธอแล้ว รอก่อนนะเมย์เดี๋ยวบีมจะไปปลอบ หุหุ ^0^

                "ขนมจีบครับ ขนมจีบร้อนๆ" เสียงพ่อค้าขายขนมจีบข้างทางลอยมาตกกระทบใส่หูผม ผมหันไปมองเมย์ที่ยืนตากฝนอยู่ตรงโน้น เธอต้องยังไม่ได้กินอะไรมาแน่ๆ ผมคิดก่อนที่จะวางจักรยานลงข้างทางแล้วเดินไปหน้าร้านขายขนมจีบนั่น

                "ชิ้นละเท่าไหร่ครับ" ผมถาม

                "ชิ้นละสองบาท ห้าชิ้นสิบไอ้หนู" กรำ-_- "ทำไมมันแพงอย่างงี้อ่ะลุง ลูกนิดเดียวเอง แต่ไม่เป็นไรเพื่อเธอผมยอมจ่าย

                "เอาสี่สิบบาทครับ" พอผมบอกราคาไปปุ๊บลุงแกยิ้มกว้างเลย รีบกุลีกุจอใส่ให้ผม

                "อ่ะลุงแถมให้หนึ่งลูก" โหลุงน้ำใจประเสริฐมาก แถมให้ตั้งลูกนึง(คงเข้าใจกันนะครับว่าผมประชด) ผมจ่ายเงินไปเป็นธนบัตรสีแดงพร้อมกับรับถุงขนมจีบมา ระหว่างรอลุงเค้าหาเงินทอนผมก็มองไปทางเธอคนนั้นอีกครั้งว่ายังอยู่ไหม อ้อยังอยู่แต่กำลังก้าวข้ามถนนไปอย่างเหม่อลอยสงสัยผมต้องรีบแล้วหล่ะ เดี๋ยวเธอจะหายไปอีก เอ้ย!!! O_o ไม่ใช่ท่าทางการเดินเหม่อลอยแบบนั้นไม่ใช่ท่าทางของคนที่จะเดินข้ามถนนแน่นอน เธอคิดฆ่าตัวตาย รอช้าไม่ได้แล้ว

                "หนุ่ม เงินทอน" เสียงลุงตะโกนไล่หลังมา

                "ผมยกให้" ผมตะโกนตอบกลับไป สายตาจ้องมองไปที่เธอเพียงคนเดียว ผมวิ่งตรงไปทางเธอ แล้วจับต้นแขนเธอไว้แน่น 'ผมกลัว กลัวว่าเธอจะหลุดหายไป' ผมหมุนตัวเธอให้มาประจันหน้ากับผม ผมรู้ตัวดีว่าหน้าตาของผมตอนนั้นคงจะดูน่ากลัวมาก ทำไงได้หล่ะ ก็โกรธเธอนี่ เธอทำหยั่งกับว่าผมเป็นคนอื่นคนไกลมีปัญหาก็ไม่ยอมบอกผมซักคำ แล้วยังคิดฆ่าตัวตายอีก ทั้งๆที่เราคบกันแบบเพื่อนมาหลายปีแล้ว

                "เธอทำบ้าอะไรของเธอหา" ผมตะคอกใส่เธอ

                "นายอย่ามายุ่งกับเรา" เธอตอบผม เสียงของเธอสั่นเครืออย่างรุนแรง หน้าตาเธอบ่งชัดเลยว่าจะร้องไห้อยู่รอมร่อแล้ว โอ๋คนดีอย่าร้องนะผมไม่ตะคอกแล้ว ยังไม่หยุดทำหน้าอย่างนั้นอีก ผมทนไม่ไหวแล้วนะ ผมกระชากเธอเข้ามากอด เธอขัดขืนผมเล็กน้อยแต่ไม่เป็นไรเรื่องแค่นี้เองธรรมชาติของผู้หญิงผมไม่แคร์

                "เมย์ เธอเป็นอะไรไป บอกเราได้ไหม" ผมพูดปลอบพลางลูบหัวเธอเบาๆ เธอเลิกพยายามที่จะขืนตัวออกจากอ้อมกอดผมแล้วเงียบไปจนผมชักแปลกใจ จนกระทั่งเธอปล่อยโฮออกมา ผมพูดปลอบ พูดโอ๋ ลูบหัว ลูบหลัง นานเท่าไหร่ไม่รู้จนเธอหยุดร้องไห้

                "เราจะไม่ถามว่าเธอร้องทำไม ถ้าเธอพร้อมเมื่อไหร่ค่อยบอกเราก็ได้" เท่ไหมหล่ะ ผมปั้นหน้าขรึมเก๊กหล่อแทบตาย แต่ก็ได้ผล เธอช้อนตาขึ้นมามองผมอย่างน่ารัก หน้าผมร้อนผ่าวไปหมด โชคดีที่ได้ความมืดช่วยบังความแดงไว้ ไม่งั้น....

                และเพื่อกลบเกลื่อนความอายผมแสร้งพาเธอไปหลบฝนที่ชายคาร้านค้าแถวนั้นซักร้าน(ทั้งที่ฝนหยุดตกแล้ว) แล้วรีบเดินไปเอาจักรยานที่ลืมทิ้งไว้ตรงโน้น ผมลากมันมาตรงที่เธอยืนหลบฝนอยู่แล้วค้นของในกระเป๋าซักพัก

                "นี่ เอาไปเช็ดซะ" ผมพูดเสียงอ้อมแอ้ม แล้วโยนผ้าขนหนูผืนเล็กที่ใช้เช็ดเหงื่อตอนเล่นบอล "กลิ่นมันคงจะไม่โสภาเท่าไหร่นะ เพราะเราใช้เช็ดเหงื่อตอนเล่นบอล" เธอทำจมูกย่นเล็กน้อยเมื่อได้ยินแต่ก็ยังรับไปอย่างว่าง่าย "แล้วนี่ขนมจีบเธอคงหิวเพราะฉะนั้นกินซะ มันคงจะชืดไปหน่อยเหลือตั้งแต่เที่ยงแล้ว" ผมโกหกไปคำโต เธอคงจะไม่เชื่อว่าขนมจีบที่ไหนเหลือตั้งแต่เที่ยงแล้วยังอุ่นอยู่

                "ขอบคุณนะ" ผมได้ยินเธอพูดเบาๆ แค่นี้ก็ชื่นใจแล้ว

                "ไม่เป็นไร" ผมพึมพำตอบกลับไป แล้วเราสองคนก็เงียบกันไป มีเพียงเสียงโซ่รถจักรยานที่หมุนไปตามแรงปั่น เอาหล่ะบีมตอนนี้โอกาสดีแล้ว มีเพียงเราสองคน ในซอยเปลี่ยวไร้ผู้คน บอกความในใจไปเลย

                "นี่" ผมเริ่มเปิดฉากบทสนทนา

                "หือ?" เธอเลิกคิ้วพลางทำเสียงสูงในลำคอ ตายละเห็นหน้าเธอแล้วพูดไม่ออก ทำไงดี

                "คือ... คือ...อย่าลืมเหลือขนมจีบชิ้นสุดท้ายให้เราด้วยนะ" เยสผมพูดออกไปแล้ว เอ้ย! ผมต้องบอกรักเธอไม่ใช่มาขอขนมจีบชิ้นสุดท้าย ดูเธอมองผมซิเหมือนจะมองว่าผมเป็นพวกโรคจิตโรคประสาทอะไรทำนองนั้น

                "นี่ นายอยากได้แฟนหล่อขนาดนั้นเลยหรอ" เธอถามขึ้นมาลอยๆ แต่เล่นเอาผมฉุนกึก ทำไมเธอยังไม่เข้าใจอะไรๆซักทีนะ โอ๊ย! ผมไปชอบผู้หญิงซื่อบื้ออย่างนี้ได้ไงเนี่ย

                "ไม่ใช่ซักหน่อย" ด้วยความงอนน้ำเสียงผมถึงได้ดูเย็นชาและห้วนขนาดนั้นจนเธอเงียบไปเลย อยากเขกหัวตัวเองแรงๆซักทีแต่ไม่ได้เดี๋ยวเจ็บ

                พอถึงบ้านเธอปุ๊บเธอรีบกระโดดลงทันที สงสัยยังโกรธไม่หายแฮะ เธอกำลังจะเดินเข้าบ้านไปแล้ว บีมนายจะปล่อยเธอไปเหรอ? นายจะปล่อยโอกาสดีๆให้ลอยหายไปเหรอ? คำถามพวกนี้ดังก้องไปก้องมาอยู่ในหัวผม

                "เมย์" ผมเรียกเธอและเธอก็กันมามองผมแล้ว

                "รู้ไหมทำไมเราชอบแย่งขนมชิ้นสุดท้ายของเธอ นั่นก็เพราะเรารักเธอไงหล่ะ" หน้าตาเธอดูตื่นตกใจ ตากลมโตของเธอเบิกค้างกว้างตลกชะมัดเลย ถ้าเป็นเวลาปกติผมคงหัวเราะเยาะเธอเสียงดังไปแล้วหล่ะ

                "เราไม่อยากให้เธอมีแฟนหล่อ แต่มีแฟนเป็นคนหน้าตาธรรมดาแทนได้ไหม คบกับเรานะ" ผมพูดต่อแล้วก็ยืนนิ่งรอคอยคำตอบจากเธอ ไม่รู้ทำไมใจผมกลัวคำตอบที่จะได้รับนัก

                "ขอโทษนะ"

                ทุกอย่างเงียบเสียงลงอีกครั้ง ขอบตาผมร้อนผ่าวไปหมด น้ำตาเริ่มปริ่มออกมาจวนจะไหลอยู่แล้ว ไม่ได้ผมจะไม่ยอมแสดงความอ่อนแอออกมาให้เธอได้เห็นเด็ดขาด ผมพลิกจักรยานเตรียมตัวจะขี่กลับบ้าน

                "ขอโทษนะที่ทำให้วุ่นวายให้สับสน คือ...เรา...เรา...กลับละนะ" ผมพูดทั้งที่ยังนั่งหันหลังให้เธออยู่ เสียงผมสั่นมากเลย เธอต้องรู้แน่ๆว่าผมร้องไห้

                "เดี๋ยว" เธอเปิดปากพูดเป็นครั้งแรก หลังจากที่เงียบมาตั้งแต่ผมบอกรักเธอ "ขนมจีบชิ้นสุดท้ายเราให้นาย"

                "ไม่เป็นไร เราไม่เอาแล้ว" ผมพูด

                "แต่เราไม่อยากมีแฟนหล่อนี่ เราชอบคนหน้าตาธรรมดามากกว่า" เธอพูดออกมาอย่างยิ้มๆ สงสัยหน้าผมคงตลกมากเลย

                "จะ...จริงหรอ" ผมพูดตะกุกตะกัก ดูเธอสิยังหัวเราะอยู่เลย หน้าผมตลกขนาดนั้นเชียวเหรอ

                "จริงสิ" เธอพูดแล้วฉีกยิ้มกว้าง "ถึงแม้เราจะไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ แต่เราก็คงชอบนายมั้ง"

                แล้วเราสองคนก็โผเข้ากอดกันแล้วยิ้มให้กันอย่างมีความสุข

                ถึงแม้ตอนนี้เธอจะยังไม่แน่ใจในความรู้สึกนั้นก็ตาม แต่ซักวันหนึ่งเราจะทำให้เธอมั่นใจว่าเธอรักเรา รักผู้ชายหน้าตาธรรมดาคนนี้ แต่ตอนนี้อยากให้เธอรู้ว่า                             

                                บีมรักเมย์ที่สุดในโลก

                                แม้เมย์จะรู้สึกแค่เพียงชอบไม่ใช่รักก็ตาม

                                สายสัมพันธ์ของเราแบบนี้จะยามนานแค่ไหนก็ไม่รู้

                                 แต่บีมจะรอ รอจนกว่าเมย์จะพูดว่ารักบีมอย่างเต็มปาก               

  _____________________________________________________________________

โฮะ โฮะ เป็นไงบ้างจ๊ะเรื่องสั้นเรื่องแรกในชีวิตเรา ชอบไม่ชอบก็เมนท์ติชมกันได้นะ