x love รักแล้วไง

ลำดับตอนที่ #2 : Chap 1 อดีต 1

.

.

.

.

Shindong _

‘นี่เฮียดงฮี เฮียจะทำรายการนี้ต่อไปจริงหรอ มันดูไร้สาระ ไม่มีความยุติธรรมเลย’ เสียงเล็กแหลมเหมือนหญิงบ่นไปขณะดูเทปบันทึกรายการของสถานีโทรทัศน์ของพี่ตัวเอง

‘นี่ เรียวอุคนายไม่เห็นหรอว่าเรตติ้งมันดีจะตาย คนติดกันงอมแหงม’ ร่างอวบบนเกาอี้นวมพูดพร้อมจิบน้ำผลไม้สูตรน้ำตาลน้อย

‘อุคไม่ชอบเลย’ คนรั้นพูด พร้อมกับปิดทีวี

‘นี่มันผ่านสามอาทิตย์แล้วพี่คงหยุดทำไม่ได้ แต่เฮียว่าที่เราโกรธเฮียคงไม่ใช่เพราะรูปแบบรายการอย่างเดียวหรอกใช้มั๊ย’คนอวบพูดอย่างรู้ทัน

‘พี่รู้แล้วจะทำไม คนอย่างนายนั่นเหมาะกับรายการพี่ดีออก หลอกลวง!’ สิ้นเสียงเล็กก็ตามมาด้วยเสียงปิดประตูดัง ปั้ง!

‘เมื่อไหร่นายจะเข้าใจ น่าเป็นห่วงจริง ๆ’

ก่อนหน้านั้น

Donghae_

เดือนที่แล้ว

‘ทงเฮ ไปทานข้าวกันฉันหิวแล้ว’ ร่างหนาบอกร่างบางที่ถูกโอบกอดร่างหนาอยู่บนเตียง

‘นายไม่อิ่ม เอ๊ย ไม่เหนื่อยบ้างรึไง ห๊ะ นายทำให้ฉันไม่ได้นอน ฉันยังต้องไปทำงานอยู่นะ’เสียงอู้อี้ของคนตัวเล็กที่ซุกอกกว้างอยู่พูดอย่างงอน ๆ

‘ฉันจะเหนื่อยได้ยังไง ฉันฟิตนายก็รู้ เมื่อคืนนายดูไม่ออกหรอ’ ร่างหนาพูดอย่างอารมณ์ดีแล้วลูบผมนุ่มคนตัวเล็ก

‘อย่ามาทำเป็นพูด นายคงออกกำลังบ่อย ๆใช่มั๊ย คงไม่ใช่ฉันคนเดียว’ ร่างเล็กผละออกจากอกแกร่งแล้วดึงผ้าห่มม้วนไปอีกทาง

‘นี่นายไม่เชื่อที่ฉันพูดหรอ ฉันรักนายนะ คนอื่นไม่มีใครสำคัญเท่านายมันคนละสถานะกันจำไว้ ถ้านายเหนื่อยฉันไปคนเดียวก็ได้’ ร่างหนาเอ่ยด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด แล้วลุกจากเตียง

‘นายพักซะ ฉันจะลางานให้ เอาไว้นายใจเย็น เราค่อยมาคุยกันใหม่ ’ พูดจบร่างสูงก็เดินออกไปจากห้องด้วยสภาพโล่งโจ้ง!!!

‘อารมณ์เสียอีกแล้ว ฉันผิดหรอ’ คนตัวเล็กเอ่ยขึ้นด้วยเสียงสั้น น้ำมันเอ่อล้นตาเขาแล้ว เขาไม่เข้าใจการกระทำของคนคนนี้เลย คนที่บอกว่าแคร์เขามากกว่าใคร

เจ็บจังเลย ใจฉันใกล้จะพังแล้วนะ ทำไมไม่เคลียร์กันให้รู้เรื่อง ทงเฮได้แต่คิดในใจ คิบอมฉันไม่น่าแคร์นายมากขนาดนี้เลย

.

.

.

.

Kibum_

เดือนที่แล้ว

‘คิดมากไปไหนว่ะ  โถ่เว้ย’ คิบอมสบถเป็นรอบที่สิบ ตั้งแต่เขาขับรถออกมาจากคอนโด ความจริงแล้วใจของเขายังอยู่ที่คอนโดอยู่เลย แต่เขาไม่อยากให้คนตัวเล็กอารมณ์เสียไปมากกว่านี้  การให้อยู่คนเดียว ให้คิดมันคงจะดีกว่า ขืนคุยกันทั้งที่อารมณ์เสียอยู่ มันคงไม่ได้เสียแค่อารมณ์แน่นอน

อืดดดดดดดดดดดดดด อืดดดดดดดดดดดดด

เสียงไอโฟนสิบของคิบอมดังขึ้น

‘ฮัลโหล ว่าไง’

[ดาร์ลิ้ง ทำไมทำเสียงดุอย่างนั้น]

‘อย่ามาเรียกฉันอย่างนั้น’

[ แหม ๆ หยอกไม่ได้เลยนะ คือว่า ฉันหลงทางนิดหน่อย นายมารับฉันหน่อยสิ ฉันหิวข้าวแล้ว]

‘นี่ เจสซี่ แน่ใจนะว่าเธออยู่โซลมาเดือนนึงแล้ว เธอยังหลงอยู่อีกหรอ แม่ฝรั่งขี้ลืม’

[ แล้วไง มารับหน่อยหิวไส้จะขาดแล้ว ฉันเปิดจีพีเอสในโทรศัพ์แล้ว ]

‘แล้วทำไม เธอไม่ให้โทรศัพท์นำทางไปล่ะ’

[ อยากกินข้าวกับเพื่อนไม่ได้รึไง]

‘เออ ๆ เดี๋ยวไปหา’ คิบอมพูดปัด ๆ  เพื่อนเขาคนนี้เป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้ทงเฮอารมณ์เสีย แต่ช่วยไม่ได้เจสซี่เป็นเพื่อคนแรกของเขาที่เมกา และเธอก็มีปัญหาครอบครัวถึงได้หนีมาอยู่โซล

‘ฉันละเหนื่อยใจ’ คิบอมถอนหายใจเป็นรอบที่ 129 ก่อนจะเปิดดูพิกัดของเพื่อนสาว

.

.

.

.

Hyukjae_

เดือนที่แล้ว

‘เรียลลิตี้หรอครับ ก็น่าสนนะครับ ท้าทายดี  ขอผมคิดดูก่อนนะครับ  แล้วผมจะติดต่อกลับเอง’ ฮยอกแจหมุดตัวเข้าไปในผ้าห่มอีกครั้ง  ด้วยความเหนื่อยเขาพึ่งได้นอนไปสี่ชั่วโมงเท่านั้น  วันนี้เป็นวันว่างในรอบหลายเดือนของเขาตั้งแต่เขาผันตัวไปเป็นนายแบบ พร้อมกันทำรายการแนวผาดโผน บุกป่าฝ่าดงกล้วยไปช่วยหมีแพนด้าที่ใกล้สูญพันธุ์

ดูดีใช่มั๊ยล่ะ...

คืนก่อน 

ผับ ดับเบิ้ลเอ็กซ์

‘เฮ้ยไอ้ฮยอกวันนี้ควงใครมาอีกล่ะว่ะ’ ฮยอกแจส่งยิ้มเจ้าเหล่ให้เพื่อน ก่อนจะแนะนำตัวสาวหน้าหวานให้เพื่อนเขารู้จัก

‘นี่ พวกนายพูดอะไรกัน ฉันควงแค่คนนี้คนเดียวโว้ย นี่เฮเคียว แฟนฉัน’ ฮยอกแจพูดพร้อมกันโอบไหล่ พร้อมส่งยิ้มละลายใจสาวให้เฮเคียว

‘หรอว่ะ งั้นมาดื่มฉลองให้แฟนคนเดียวของนายดีกว่า’ ฮยอกแจยื่นแก้วค็อกเทลแก้วแล้วแก้วเล่า ชวนให้เฮเคียวก่อนไล้มือไปตามเรียว ร่างกายอันบอบบาง เฮเคียวหน้าหน้าแดงขึ้นเรื่อย ๆ

‘เราออกไปเต้นที่ฟลอหน่อยมั๊ยเฮเคียว’

‘จะดีหรอคะ คนเยอะไปหมด เฮเคียวรู้สึกมึน ๆ ด้วย’

‘มีผมทั้งคนกลัวอะไร’

‘ก็คุณเป็นถึงนายแบบสุดฮ็อตนี่นา’ เฮเคียวไล้มือไปตามสาบเสื้อของฮยอกแจ

ฮยอกแจยิ้มหวานผู้หญิงร้อยทั้งร้อยที่เขาเจอก็เป็นแบบนี้ เหมือนจะเรียบร้อยบ้างล่ะ หยิ่งบ้างล่ะ แต่สุดท้ายของแบบนี้   ฮยอกแจเดินไปกลางฟลอ ด้วยความขาวเหมือนหลอดไฟเคลื่อนที่ เสื้อผ้าหน้าผมทำให้เขาเด่นที่สุดในฟลอ

‘เฮ้ย ไอ้ฮยอกผมว่าฮยองกลับเถอะ’ ไครุ่นน้องนายแบบที่มาด้วยสะกิดเรียกเขา

‘ไมว่ะ เฮเคียวกำลังเคลิ้มเลย’ ฮยอกแจพูดเบาที่สุด

‘ก็อึนเฮดิพี่’

‘เฮ้ย อึนเฮทำไมว่ะ อย่าพูดเป็นลางสิว่ะ วันนี้ยัยนั่นบอกว่าติดงานจนดึกเลย’

‘นี่มันก็ดึกแล้ว เธอคงเลิกงานแล้วมั๊ง ดูนั่นดิ’ ฮยอกแจมองตามมือไคไป ซวยแล้วอึนเฮมาที่นี่

‘หนุ่ม ๆ คุยอะไรกันคะ หน้าดูตกใจกันจัง’ เฮเคียวถามฮยอกแจ

‘เปล่าหรอก เรากลับกันเถอะ’ ฮยอกจับมือเฮเคียวพร้อมหนี อยู่ก็ซวยสิครับ

ปึ๊ก!!!! ด้วยความรีบฮยอกแจเดินไปชนกับร่างสูง

‘ขอโทษ ฉันรีบ’ ฮยอกแจพูดไปโดยไม่มองหน้าร่างสูงที่ตัวเองชน

‘ฮยองจะรีบไปไหนหรอครับ’

‘ไอ่คริส!!!’ ฮยอกแจเอ่ยด้วยน้ำเสียงตกใจสุดขีด ก็ไอ้คริสนี่มันเป็นรุ่นน้องนายแบบที่จีบเขาอยู่หมอนี่มันเป็นไบท์มันบอกว่าจะจับเขาทำเมีย

‘ตกใจอะไรครับฮยอง ดีใจที่เจอผมหรอ แล้วผู้หญิงคนนี้เพื่อนสาวฮยองหรอ’ มือหนาจับคางคนตรงหน้าให้เชิดขึ้น

‘หยุดทำกิริยาแบบนี้ ฉันรีบ เฮเคียวเราไปกันเถอะ’ วันนี้วันซวยอะไรว่ะ ฮยอกแจบ่นในใจพลางจับมือบางให้รีบเดินฝ่าฝูงคนในผับ แต่ทำไมมือเฮเคียวมันหนา แล้วก็หยาบขึ้นว่ะ

‘ฮยองจะลากผมไปไหน’

‘ไอ้เวรคริส โถ่เว้ย เฮเคียวอยู่ไหน’ ฮยอกแจขึ้นเสียง แล้วสะบัดมือหนาออก

‘ผมรู้เรื่องฮยองกับอึนเฮนูนานะ ผมจัดการให้เรียบร้อย อึนเฮมาหาพี่ไม่ได้หรอก ผมให้เพื่อน ๆ ไปกันพี่เขาไว้แล้ว’ ร่างหนาพูดอย่างคนถือไพ่เหนือกว่าแล้วจับข้อมือเล็กลากไปชั้นสองของผับ ที่เป็นห้องพักเอาไว้ทำเรื่องสนุกของคนรักสนุก

‘ปล่อยกู จะลากกูไปไหน กูไม่ไป ขอบใจมึงนะเรื่องอึนเฮน่ะ แต่กูจะกลับบ้าน’ ฮยอกแจพยายามสะลัด มือหนาออกจากข้อมือตนเอง แต่มือหนากลับบีบแรงขึ้นเรื่อย ๆ

‘บุญคุญต้องทดแทนฮยอง มาเป็นเมียผมเถอะ’

ปึก!!! ฮยอกแจใช้มืออีกข้างต่อยคริส แต่ด้วยความสูงของร่างหนา ทำให้ฮยอกแจต่อยไปที่แผงอกแกร่งแทน

‘โอ๊ย เจ็บโว้ย ไอ้เวรนี่คนหรือเสาไฟฟ้า’ ฮยอกแจบ่นพร้อมกับยกมือตนเองขึ้นมาดู

‘ฮยองชอบใช้ความรุนแรงหรอครับ แล้วอย่าหาว่าผมไม่เตือน’  คริสชกเข้าไปที่ท้องน้อยของฮยอกแจ ทำให้ฮยอกแจทรุดลงไปกับพื้น

‘หึ คืนนี้ฮยองไม่รอดแน่’ คริสเอาฮยอกแจผาดบ่า

ขณะที่คริสกำลังเปิดห้องอยู่นั้นก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรผ่านไปที่ด้านหลังของตนเอง แต่ด้วยความรีบจึงไม่สนใจอะไร รีบเปิดประตูห้องแล้วจัดการว่างร่างบางไว้ไว้บนเตียง

‘ฮยองนี่สวยมากเลยนะรู้ตัวไหม สวยกว่าผู้หญิงคนไหน ๆ’ คริสจัดการถอดเสื้อฮยอกแจมือหนาไล้ไปตามผิวเนียน

ฮยอกแจพยายามตั้งสติ และกลั้นความเจ็บปวดที่ท้องน้อยของตน แล้วออกแรงถีบคริส แต่ด้วยความเจ็บทำให้ฮยอกแจออกแรงถีบแรงไม่ได้แรง ทำให้คริสหลบทัน

‘ฮยองผมจะไม่ทนแล้วนะ’ คริสซุกไซร้ไปตามซอกคอขาว มืออีกข้างจับข้อมือเล็กทั้งสองไว้

‘มึงปล่อยกูเดี๋ยวนี้ ไอ้เปรตคริสสสสสสส’ ฮยอกแจพยายามร้องและด่าคริสไปต่าง ๆ นา ๆ แต่คริสมาสนใจกลับฉวยโอกาสครอบครองปากบางนั่นแล้วตักตวงความหวานจนคนตัวเล็กหายใจแทบไม่ออก

ด้านนอกห้อง

‘นี่นายจะไม่ให้พี่ไปหยุดมันจริงหรอ ไอ้คริสมันทำกับนายเกินไปแล้วนะ’ ร่างสูงที่เห็นเหตุการณ์แต่ต้นหวังจะไปช่วยแต่ถูกรุ่นน้องหน้าสวยห้ามเอาไว้ก่อน จะใครก็เมียไอ้คริสไง เขาล่ะสงสารรุ่นน้องคนนี้จริง ๆ รุ่นน้องคนนี้เป็นคนดีมากเขารู้จักรุ่นน้องคนนี้ตั้งแต่อยู่เมืองจีนก่อนเข้ามาทำงานที่โซลแล้ว

‘ผมไปก่อนนะ’ ร่างบางพูดเสียงสั่นก่อนจะเดินออกไป

หานเกิงมองตามรุ่นน้องร่างบางอย่างสงสาร คนดีอย่างนายทำไม่ต้องไปรักไอ้ผู้ชายเฮงซวยอย่างไอ้คริสด้วยนะ ฟันไม่เลือก ไหน ๆ นายก็ไปแล้ว งั้นฉันจะ….ช่วยเขา

ปัง! หานเกิงถีบประตูห้องเขาไป

กระชากคอเสื้อคริสแล้วต่อยตามจุดสำคัญ ตามวิชามวยจีน แม้ความสูงของคู่ต่อสู้จะเป็นอุปสรรคแต่พอต่อยเข้าจุดสำคัญ ยิ่งเป็นการต่อสู่แบบไม่ทันตั้งตัวนั้นทำให้คริสเสียเปรียบ ร่างสูงลงไปกองกับพื้นแล้วร้องโอดโอยมือหนากุมคริสน้อยที่โดนถีบอย่างแรง

หานเกิงรีบไปดูคนบนเตียงทันทีก่อนจะไล่คริสไป ‘ออกไปจากห้องนี้ ไม่งั้นนายไม่โดนแค่นี้แน่ กลับไปหาเลย์ซะ !’

‘ที่แท้ เลย์ก็ส่งมึงมาหรอ หึ โอ้ย’ คริสพยายามจะปากดี แต่ก็ทนความเจ็บไม่ไหว เลยรีบพาร่างออกไปจากห้องโดยดี ‘ฝากไว้ก่อน’

‘หึ เลย์ฉันสงสารนายจริง ๆ’ หานเกิงมองคริสที่พยายามออกไปจากห้องด้วยสภาพไม่น่าดูเท่าไหร่ เขาทำแรงไปรึเปล่านี่ ชั่งเถอะคนแบบนี้โดนหนัก ๆ แบบนี้ก็ดีแล้ว

‘นาย ๆ ๆ ตื่น ๆ ๆ’ หานเกิงปลุกคนบนเตียงที่คงสลบไปเพราะโดนเจ้าคริสมันทำร้าย ที่หน้าหวานมีคราบน้ำตาด้วย น่าสงสารจริง ๆ แต่ทำไมหน้ามันคุ้น ๆ ว่ะ

‘ไอ้คริส...อะ ออก ไป’ มือบางปัดปายอย่างไร้ทิศทาง

‘ นาย ๆ ๆ ไอ้คริสมันออกไปแล้ว ฉันช่วยนายไว้’ หานเกิงจับมือบางแล้วจ้องหน้าหวานแทน คุ้นคุ้นที่สุด

‘จริงหรอ ขอบใจนะ โอ้ย ปล่อยมือฉันได้แล้ว ฉันเจ็บท้อง’  ฮยอกแจเอามือกุมท้อง

‘ฉันไปส่งนะ’

‘ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันโทรให้เพื่อนให้มารับ’ ฮยอกแจตอบปัด เขาไม่ชอบให้ใครมายุ่งเรื่องของเขาถ้าไม่จำเป็น ‘ขอบคุณนะ ถ้าไม่ดุ้ณผมคงแย่’

‘ไม่เป็นหรอก แต่...เราเคยเจอกันที่ไหนรึเปล่า’ หานเกิงตัดสินใจถามออกไป

‘ไม่หรอก’ ฮยอกแจตอบปัด แต่เมื่อหันไปมองหน้าอีกคนตรง ๆ ฮยอกแจก็ต้องเปลี่ยนคำพูด ‘ไม่แน่...นาย ๆ ๆ ๆ’ นิ้วเรียวชี้ไปที่หน้าอีกคน ‘คนจีนคนนั้น ห่าน ๆ ๆ ๆ ห่านอะไรว่ะ’

‘หาน ไม่ใช่ห่าน ฉันชื่อหานเกิง อย่าบอกนะว่านาย คือ ฮะ ฮะ หอก ???? ....หอก ๆ ๆ’

‘พอ ๆ ๆ ฉันชื่อ ฮยอกแจ หอกบ้าอะไรว่ะ’ ฮยอกแจพูดอย่างหัวเสีย มือบางยกโทรศัพท์ออกมาโทรหาเพื่อน

‘นาย ๆ  ๆ เปลี่ยนไปมาก ใช่คนเดียวกันหรอ’ หานเกิงถามออกไป เวลาแค่ปีเดียวคน ๆ นึงสามารถเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้เชียวหรอ

‘เงียบไปก่อน’

‘ไค มารับฉัน’

[ฮยอง ๆ ๆ ฮยองปลอดภัยดีใช่ไหม เป็นยังไงบ้าง ไอ้คริสมันทำอะไรฮยองรึเปล่า แล้วตอนนี้ฮยองอยู่ไหน แล้ว ๆ ๆ ฮยอง]

‘ไอ้ไค เงียบก่อนสิว่ะ ฉันปลอดภภัยดีมีคน เอ่อ ฉันปลอดภัยมารับฉันที่หน้าผับ’ ฮยอกแจกดวางสายทันที ไอ้รุ่นน้องที่ก็นะ บอกว่าเป็นห่วงไม่เห็นตามมาช่วยซักตัว

‘นายยังไม่ได้ตอบฉัน’ หานเกิงที่เงียบอยู่นานพูดขึ้น

‘ใช่ แล้วฉันก็จำเรื่องของนั้นได้ ตอนนี้ฉันเปลี่ยนไปแล้ว ผู้หญิงพวกนั้นต้องสยบแทบตีนฉัน ฉันว่าฉันชนะนายแล้วนะ หานเกิง’ ฮยอกแจยิ้มเจ้าเลห์พลางนึกถึงเรื่องเมื่อปีที่แล้ว

‘อะไรกันชนะ เร็วไปไหม นานไม่เห็นนายตอบตกลงฉันเลย ฉันไม่รู้ว่านายรับข้อเสนอ’

‘ก็ฉันบอกแล้วไงว่าเรื่องนั้น ฉันจำได้’

‘…’

‘พอเลยงั้นเรามาแข่งกันดีกว่า เอาเบอร์นายมา’ ฮยอกแจเริ่งหงุดหงิดกับคนจีน ใครกันแน่ที่จะเรื่องปีที่แล้วไม่ได้

‘เบอร์ฉันมันของ่ายขนาดนั้นเลย’ หานเกิงกวนฮยอกแจ แม้เขาจะยังงงกับลุคใหม่ ของฮยอกแจ                                     แต่เขาก็เริ่มชอบเสียแล้ว  เปรี้ยวดี

‘ไม่แมนเลย หึ’

‘พูดอย่างนี้ได้ไง อี ฮยอกแจ ก็ได้ ๆ ๆ ฉันแค่...กลัวนายแพ้ ก็เท่านั้น’

‘กวนประสาทจริง’ มือบางกดโทรศัพท์เมมเบอร์คนกวนประสาท  หึคิดว่าเขาจะแพ้รอ  คิดผิดแล้วไอ้คนจีนเอ้ย ! ‘แล้วเจอกัน’ ฮยอกแจเดินออกไปจากห้องแบบเซ ๆ ทิ้งคนจีนกวนประสาทไว้ในห้องน่าเกลียดนั้น

.

.

Talk: ดีจ้า เป็นยังไงกันบ้างตอนแรก สนุกกันไหม ?
เม้นมาบอกกันเยอะ ๆ อยากรู้ว่าเป็นยังไง





ขอบคุณธีมสวย ๆ จาก :)  Shalunla