มาเฟียล่าหัวใจ

กรี๊ดดดดดด ปกๆๆ เนื้อหาที่เคยลงไว้เดี๋ยวมาอัพต่อนะคะ

-----------------------------------------------------------------------------------------

           ‘มิลาโน เจลเรนซี’ จำใจรับฝากเด็กสาวคนหนึ่งที่ความจำเสื่อมเพราะมีน้องสาวฝาแฝดของตนเป็นต้นเหตุ เด็กสาวที่อายุย่างเข้าสิบแปดแต่กลับมีความคิดราวกับเด็กหกขวบ และชายหนุ่มก็แทบจะกระอักเลือดตายทุกวัน เพราะเจ้าหล่อนนั้นมีนิสัยแปลกประหลาดนัก ใบไม้ร่วงทีก็ร้องไห้ ฝนตกก็ร้องไห้ หิวข้าวก็ร้องไห้ นี่ยังไม่นับรวมเวลาที่ไม่เห็นหน้าเขานะ เขาหายหัวไปไม่ถึงสิบนาทีแม่เจ้าประคุณก็ร้องไห้ครวญครางราวกับว่าเขาหายตัว ไปเป็นชาติเศษ...

……………………….

"พี่ซานต้าจ๋าอย่าไปนะ อย่าทิ้งอันอัน" สองมือกอดรอบเอวสอบแน่น ใบหน้ามนเล็กส่ายไปมาบริเวณหน้าท้องที่เต็มไปด้วยซิกแพคลอนใหญ่ น้ำหูน้ำตาไหลพรากๆ กลีบปากแดงช้ำสั่นระริกขบเม้มจนห่อเลือด ถอนครางสะอื้นฮักๆ

เมื่อได้ยินคนตัวเล็กจ้อยเอ่ยด้วยเสียงสั่นเครือบวกกับหยดน้ำตาใสบริสุทธิ์ร่วงพราวแทรกซึมผ่านเนื้อผ้าทำเอามาเฟียตัวร้ายอย่าง ‘มิลาโน เจลเรนซี’ ใจอ่อนยวบ ชายหนุ่มยกมือลูบศีรษะทุยเล็กแผ่วเบาอย่างปลอบประโลม ก่อนจะประคองใบหน้าที่เปรอะเปื้อนด้วยคราบน้ำตาของเด็กสาวในปกครองขึ้นมาซับหยดน้ำใสออกให้

"ไม่ร้องนะคนดี... พี่ชายคนนี้ไม่มีทางทิ้งอันอันไปไหนหรอก"

คนตัวเล็กกว่าสูดน้ำมูกเสียงดังเอ่ยถามย้ำเพื่อความมั่นใจ ซึ่งมาเฟียหนุ่มก็ยืนยันด้วยจุมพิตร้อนผ่าวกลางหน้าผากมนเกลี้ยงเกลา

"อือๆ ... งั้นก็ไป...ไปอาบน้ำกันเถอะค่ะ"

ครั้นคลายความวิตกกังวลเด็กสาวผู้สูญเสียความทรงจำก็เอ่ยชวนเสียงใส แต่คนฟังกลับกัดฟันกรอด ก็จะไม่ให้เขาถอยห่างจากเจ้าหล่อนได้อย่างไรกัน นับวันแม่คุณยิ่งชวนเชิญเขามากยิ่งขึ้น ไม่รู้หรือไงนะว่าคำพูดและท่าทีของตัวเองน่ะจะทำเขาตะบะแตกอยู่รอมร่อ

'เลี้ยงต้อยๆ' คำพูดเหล่านี้วนเวียนเข้ามาในหัวของเขาสักพักแล้ว แถมยังดังบ่อยขึ้นจนน่าเตะ จะใช้สมองครุ่นคิดทำงานสิ่งใดก็ไม่ได้เต็มที่เพราะพอจะลงมือทำอะไรทีไรใบหน้าของอวิกาก็จะโผล่แวบเข้ามากวนในหัวตลอดเวลา อย่าให้พ่อหมดความอดทนนะโว้ย เพราะถ้าถึงตอนนั้นต่อให้เด็กแค่ไหนเขาก็จะงาบให้ดู
 

------------------------------------------------------------------------------------------------