แปลงโฉมหนุ่มเฉิ่ม

เนื้อเรื่อง

แปลงโฉมหนุ่มเฉิ่ม

      “นี่นายอย่ามาถูกตัวฉันนะยะ ขี้เหล่แล้วไม่จำบังอาจมาถูกตัวฉันอีก จำใส่สมองนายไว้เลยนะว่านายจะทำยังไงฉันก้อไม่ชอบนายหรอก”

      คำพูดทั้งหมดเกิดจากปากของยัยกุ๊กกิ๊ก หล่อนเปนผู้หญิงหน้าตาดีแต่นิสัย11รดมาก ฉันอยู่ห้องเดียวกับยัยนั่นจึงได้ยินเสียงแป๊นๆนั่นทุกวัน ฉันมีชื่อว่ามู่ลี่ ฉันมีตาชั้นเดียวข้างหนึ่งแล้วอีกข้างก้อสองชั้นจึงทำให้ดูเหมือนเด็กญี่ปุ่น ทำให้ยัยกิ๊กนั่นอาคาตฉัน แล้วฉันก้อต้องถูกยัยนั่นมองเปนศัตรูเพราะหล่อนคิดว่าฉันฉันชอบพี่ฟาโรแฟนของเธอ ใครจะไปชอบลงขี้เก็กเปนที่หนึ่ง มีดีก้อแค่หน้าตา คนที่ฉันชอบคือคนที่ยัยนั่นกำลังด่าอยู่น่ะสิ กล้าดียังไงมาด่าว่าที่แฟนช้าน ฉันยอมรับว่าใบไม้(หนุ่มเฉิ่ม)เฉิ่มจิงๆแต่ฉันคิดว่ามันเปนเพราะทรงผมกับแว่นตาอันใหญ่นั่น วันนี้ฉันจะต้องแปลงโฉมนายให้ได้ใบไม้

      “วันนี้นายว่างมะ”

      ฉันเดินไปพูดกะนายใบไม้หลังจากที่ยัยกิ๊กเดินไปแล้ว

      “ไม่ว่างต้องไปเรียนพิเศษ”

      “ไม่ว่างฉันก้อต้องทำให้นายว่าง เย็นนี้ฉันจะมารับนาย”

      เลิกเรียน

      “นายจะไปหนาย วันนี้นายต้องไปกะฉันจำไม่ได้แล้วเหรอ”

      “ตกลงเธอจะให้ฉันไปจิงๆใช่ไหมเนี่ย”

      “แน่นอนอยู่แล้ว”

      “มันคงไม่ดีถ้าพวกผู้ชายเหนเธออยู่กะฉัน”

      “ช่างพวกนั้นสิ ฉันมีสิทธิที่จะเลือกเอง”

      “เธอจะพาฉันไปไหน”

      “ร้านทำผม”

      “ไปทำไม”

      “........”

      “นี่เธอช่วยบอกอะไรฉันหน่อยสิ”

      “โอเค ฉันจะเปลี่ยนแปลงเธอ เปลี่ยนทรงผมเธอ เปลี่ยนการแต่งตัวเปลี่ยนทุกอย่าง”

      “ทำไปทำไม”

      “แล้วนายทนได้เหรอที่โดนยัยกิ๊กดูถูก”

      “ก้อที่หล่อนพูดมามันจิงหนิ”

      “ก้อฉันจะทำให้มันไม่จิงไง”

      “เธอคิดว่ามันจะเปนไปได้เหรอ”

      “ถ้านายตั้งใจคงเปนไปได้”

      “ฉันจะลองเชื่อเธอก้อได้”

      “ดีมาก”

      ตอนนี้ฉันกะลังอยู่ที่ร้านทำผมของน้าฉัน เปนที่ที่ฉันมาทำผมบ่อยมากก้อทำฟรีหนิใครจะกล้าไปร้านอื่น แล้วฝีมือน้าฉันใช่ย่อยที่ไหนล่ะ แล้วฉันก้อเรียนทำผมกะน้าจนสามารถเปนลูกมือของน้าได้เลยล่ะวันนี้ฉันก้อเลยจะลองตัดผมใบไม้ดูไม่รู้จะออกมายังไง

      “โอ๊ยเธออย่าดึงผมฉันสิ”

      “นายไม่ได้สระผมมากี่วันแล้วเนี่ย ทำไมมันเหนียวยังงี้”

      “นี่ฉันไม่ใช่ผู้หญิงนะต้องดูแลผมทุกวัน โอ๊ยเบาๆหน่อย”

      “นายไม่ใช่ผู้หญิงนายก้อจะเปนแล้วหละ บ่นมากมันไม่สมกะเปนผู้ชายแล้ว”

      “ก้อมันเจ็บหนิ”

      1ชม.ผ่านไปในที่สุดก้อเสร็จ เวลาทำผมนายใบไม้บ่นยิ่งกว่าผู้หญิงซะอีก เดี๋ยวก้อเจ็บผม เดี๋ยวก้อเหม็นสี เดี๋ยวก้อร้อน ไม่นึกว่าเด็กเรียนอย่างนายนั่นจะบ่นมากขนาดนี้ แต่เวลาเค้าบ่นน่ารักสุดๆไปเลยล่ะ เข้าเรื่องดีกว่าตอนนี้ฉันทำผมเสร็จแล้วคุณผู้อ่านคิดว่ามันน่าจะเปนยางไงหละ ไม่ต้องเดาหรอกขอบอกเลยดีกว่า หล่อรากค่า สุดยอดไปเลยตาโตคมกริบที่ถูกแว่นหนาเตอะบังมานานได้เผยโฉมแล้ว แล้วก้อริมฝีปากบางได้รูป จมูกโด่งเปนสัน คิ้วเข้มที่อยู่บนใบหน้ายาวๆ สิ่งพวกนั้นช่างเข้ากันได้ดีจิงๆ แล้วใบหน้าก้อยังรับกับทรงผมใหม่ที่ซอยและยาวประบ่าย้อมสีแอลม่อนมันสุดยอดจิงๆ

      “ต่อไปนายต้องไปซื้อคอนแทคเลนส์ แล้วก้อเครื่องแต่งตัวอื่นๆอีก”

      ฉันบอกใบไม้ที่กำลังยืนอึ้งอยู่หน้ากระจก

      “ไม่ต้องอึ้งแล้วรีบไปเดี๋ยวดึกก่อน”

      เมื่อซื้อของทั้งหมดเสร็จก้อปาเข้าไป3ทุ่มครึ่งแล้วดีนะที่ฉันอยู่หอ ไม่งั้นโดนด่าแหลก

      “บ้านเธออยู่แถวไหนเดี๋ยวไปส่ง”

      “ไม่ต้องหรอกกลับก่อนเลยเดี๋ยวฉันจะไปหาอะไรกินก่อน”

     “งั้นฉันไปด้วยหิวเหมือนกัน”

      “เอาร้านไหนอะ”

      “เอานมสดวิท ฟูด”

      “อืมๆๆๆ”

      แล้วฉันก้อได้มานั่งกินอาหารกับใบไม้อีกครั้ง โอ๊ยสุขใจจิง เมื่อกินข้าวเสร็จใบไม้ก้อเดินไปส่งฉันที่หอพัก

      “กลับดึกพ่อแม่นายไม่ว่าเหรอ”

      “ไม่หรอกแม่ฉันอยู่เมืองนอก ฉันอยู่ที่นี่คนเดียว”

      “อืมแล้วพ่อนายอะ”

      “เสียแล้ว”

      “เอ่อขอโทษ”

      “ไม่เปนไรน่าคิดมาก พ่อฉันตายเพราะเปนโรคตับแข็ง ท่านติดเหล้ามาก แม่ฉันทนไม่ไหวเลยหนีไปอยู่เมืองนอก แล้วส่งเงินมาเพื่อเปนค่าเรียน พ่อฉันตายไปเมื่อ5ปีก่อน ฉันเลยต้องอยู่คนเดียว ความจิงแม่ฉันจะให้ไปอยู่ด้วยแต่ว่าฉันอยากอยู่ที่นี่มากกว่า เอ่อโทษทีฉันคงเล่าเรื่องของตัวเองมากไปหน่อย”

      “ไม่เปนไร อ๊ะนายร้องไห้หนิ”

      ฉันสังเกตเหนน้ำตาของเขา ทันใดนั้นเขาก้อเข้ามากอดฉันจนฉันเสียหลักถอยหลัง ฉันคิดว่าเขาคงเศร้ามาก ที่แล้วๆมานายนี่ไม่มีเพื่อนเลย คงเหงามากสินะ ฉันกอดตอบเขา

      “ไม่เปนไรนะ อย่าคิดมากเลยมันไม่ดีต่อสุขภาพนะ ฉันรู้ว่านายเหงาต่อไปนี้นายก้อมีฉันแล้วอย่าร้องเลย ดูสิตาแดงก่ำเลย”

      ฉันเชยคางใบไม้ขึ้นมาแล้วก้อเช็ดน้ำตาให้เขา เขาจ้องหน้าฉันด้วยแววตาที่เหมือนเด็กน้อยคนหนึ่ง เขาช่างน่ารักเหลือเกิน เราจ้องตากันนานเปนเวลานานมาก ใบไม้ก้มลงมาแล้วเราก้อจูบกัน

วันรุ่งขึ้น

      เมื่อคืนเหมือนกับฝันฉันได้จูบกับใบไม้ในขณะที่เขาเปนหนุ่มหล่อ เมื่อคืนฉันเกือบนอนไม่หลับด้วยซ้ำหน้าเปนหมาแพนดี้เลยอะ อ๊ากแล้วฉันจะกล้าไปสู้หน้าใบไม้ได้ยังไงเนี่ย ฉันไปโรงเรียนด้วยหน้าตาชื่นบานสุดๆ เอ๊ะนั่นเค้ารุมอะไรกันเนี่ยมีของลดราคามาขายที่โรงเรียนเหรอต้องรีบไปแจมแล้วโฮะๆของถูกไม่มีทางพลาดค่าๆๆๆ

      “ฉับๆๆๆๆๆ ตึกๆๆๆๆๆๆๆ”

      นั่นเปนเสียงเดินและวิ่งของฉันค่ะ และสุดท้ายก้อมาหยุดอยู่หน้ากลุ่มไทยมุง เมื่อมาถึงตรงนี้ฉันก้อไม่คิดว่ามันเปนที่ขายของถูกแล้วอะเพราะว่ามันไม่มีโต๊ะแล้วก้อสิ่งของเลย เค้ารุมอะไรกันเนี่ย ฉันเข้าไปดูก้อพบว่าใบไม้กะลังนั่งดีดกีตาร์โดยมีสาวๆรุมกรี๊ดและคนนำก้อคือยัยกิ๊ก ยัยกิ๊กยื่นหน้าไปหอมแก้มใบไม้ ฉันเหนอย่างนี้รู้สึกไม่ดีเลยมันไม่ชอบอะ

      “ไม้ เฮ้ ใบไม้”

      ฉันตะโกนเรียกแต่รู้สึกว่าเขาจะไม่ได้ยินเลย และเขาก้อเดินควงยัยกิ๊กผ่านฉันไปหน้าตาเฉย ไม่มีแม้แต่หันมามอง ทำไมถึงทำอย่างงี้อะทั้งที่ฉันพยายามใกล้ชิดกะนายแต่ผลออกมาเปนนายทำตัวห่างเหินงั้นเหรอ ฉันไม่คิดว่านายจะทำอย่างนี้นะ ตอนนี้ฉันรู้แล้วล่ะฉันเกลียดนายมากถึงมากที่สุดเลย ไอ่บ้า!!

      ในเวลาที่ฉันเดินผ่านใบไม้ก้อจะก้มหน้าหรือไม่ก้อเดินเลี้ยวกลับแต่เขาก้อเรียกฉันไว้ทุกครั้ง ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงเขาเรียกก้ออยากจะหยุดอยู่กลับที่ให้เขาเดินมาหาแต่ทิฐิของหัวใจมันแรงกล้าทำให้ฉันต้องเดินหนีเขาไปอย่างเจ็บปวด และวันนี้ก้อเปนอีกวันที่ฉันเจอเขาและขณะที่ฉันกำลังจะหันหนีก้อมีมือใหญ่ๆมาดึงมือฉันไว้ เมื่อหันกลับไปก้อพบว่าใบไม้จ้องหน้าฉันเขม็ง

      “ทำไมเธอต้องเดินหนีฉันด้วย”

      “ป่าวทำหนิ นายคิดไปเองรึป่าว เอ่อฉันมีธุระต้องรีบไปวันหลังเจอกันใหม่นะ”

      “ต้องคุยกันให้รู้เรื่องก่อนถึงจะไปได้ เธอหนีฉันไม”

      “ก้อฉันบอกว่าไม่ได้หนีนายจะเอายังไงแล้วฉันก้อเจ็บนะ”

      ฉันเถียงเขาแต่เขากลับจ้องหน้าฉันต่อ

      “เธอมีอะไรบอกฉันได้ไหม ฉันไม่ต้องการทนเห็นเธอต้องเดินหนีไปทุกครั้งที่เจอกันหรอกนะ”

      “นี่ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ วันนั้นนายทำตัวห่างเหิน แต่วันนี้กลับมาพูดจาอย่างนี้นายจะเอายังไงกันแน่ ฉันพยายามช่วยนายให้ดูดีไม่ต้องโดนใครว่า แต่นายกลับทิ้งฉันไม่คุยกับฉันมัวแต่ไปหลงระเริงกับสาวๆนายทำอย่างนี้ได้ยังไง”

      ฉันว่าใบไม้ออกไปเปนชุด น้ำตาไหลพรากฉันไม่คิดว่านายจะทำอย่างนี้นะ อย่างงี้มันก้อไม่ต่างจากคนหลายใจทั่วไปหรอก

      “ฉันไม่เคยทำอย่างที่เธอว่าเลยนะ ฉันพยายามจะคุยกะเธอแต่เธอกลับเดินหนีฉันไป”

      “พอเถอะ ต่อจากนี้นายอย่าทักฉันเลย เราไม่รู้จักกันนับตั้งแต่วินาทีนี้ ลาก่อน”

      ฉันเดินจากเขาด้วยน้ำตาที่ร่วงโรยเปนทาง มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน ฉันไม่เคยต้องการที่จะให้มันเปนแบบนี้เลย แต่ฉันก้อไม่อยากให้นายหลอกไปวันๆหรอกนะ

      ตั้งแต่วันนั้นฉันก้อไม่เคยคุยกะใบไม้เลย ฉันคิดว่าฉันน่าจะเริ่มตัดใจได้แล้วล่ะ แค่ไม่คิดถึงเรื่องนั้นสักวันมันก้อต้องลืมไปเองแหละ เอาสมองมาคิดเรื่องอื่นดีกว่า

      “เอ่อน้องมู่ลี่ครับพี่อยากจะทำความรู้จักด้วย พอจะได้ไหมครับ”

      เสียงพี่คนหนึ่งดังมาจากข้างหลัง ทำให้ฉันต้องหันไปมอง นั่นคือพี่ฟาโร แฟนของยัยกิ๊กนี่นาทำไมมาอยู่นี่ได้ ยัยกิ๊กมันต้องอาละวาดฉันแน่เลย

      “พี่เปนแฟนของกิ๊กไม่ใช่เหรอ”

      “ตอนนี้ไม่ใช่แล้วครับ กิ๊กขอเลิกกับพี่เพื่อจะไปคบกับใบไม้”

      “คงไม่ได้หรอกครับพี่ มู่ลี่เปนแฟนผมอยู่ตอนนี้ แล้วคนชื่อกิ๊กอะไรนั่นผมก้อไม่รู้จักด้วย ผมขอพาแฟนผมไปก่อนนะครับ”

      อยู่ดีๆนายใบไม้ก้อเดินมาพูดกับพี่ฟาโร แล้วก้อเหมาเอาว่าฉันเปนแฟน และตอนนี้เขากำลังลากฉันไปที่หลังโรงอาหาร ตรงนั้นมันเปนที่ปลอดคนด้วยน้า เขาจะทำอะไรอะ

      “นี่นายปล่อยนะ จะพาฉันไปไหน ปล่อย!!”

      ฉันตะโกนใส่ใบไม้ เขาหยุดในทันทีแต่ไม่ยอมปล่อยมือฉัน

      “ฉันขอโทษ”

      เขาทรุดตัวลงไปคุกเข่าอยู่กับพื้น ตอนนี้ฉันงงเต๊กเลยล่ะ

      “ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าเธอโกรธฉันเรื่องอะไรแต่ฉันรู้ว่าฉันผิด เธอช่วยยกโทษให้ฉันได้ไหม”

      “เฮอะ นายแน่ใจเหรอว่านายไม่รู้ตัวจิงๆน่ะ อย่ามาโกหกหน่อยเลย นายมันคนหลายใจ นายโกหกพี่ฟาโรว่าไม่รู้จักกิ๊ก ทั้งๆที่นายรู้จักเธออยู่เต็มอก นายทำได้ไง นายมาขอให้ฉันยกโทษได้ไง”

      ตอนนี้ฉันควบคุมอารมณ์ไม่อยู่แล้วล่ะ ฉันเหลือทนกับผู้ชายคนนี้จิงๆ

      “ฉันไม่รู้จิงๆว่าเธอโกรธฉันเรื่องอะไร แต่ช่วยยกโทษให้ฉันได้ไหม ฉันจะนั่งอย่างนี้จนกว่าเธอจะยกโทษให้”

      “มันเรื่องของนาย”

      ฉันเดินกลับโดยไม่เหลียวหลังมามอง

      เมื่อเลิกเรียนฉันไปถามเพื่อนของใบไม้มีแต่คนบอกว่านายนั่นไม่ได้เข้าเรียนเลย ฉันรีบวิ่งไปหลังโรงอาหารซึ่งตอนนี้ปลอดคนยิ่งนัก  เหลือแต่นายใบไม้คนเดียวที่นั่งคุกเข่าอยู่ท่าเดิมไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย

      “ไม่เอาแล้ว”

      ฉันตะโกนออกไป ตอนนี้หัวใจฉันยอมเขาหมดแล้วไม่สามารถฝืนความจิงที่ฉันรักเขาเต็มหัวใจได้ ฉันแพ้แล้ว

      “ฉันยกโทษให้นายแล้ว ลุกขึ้นยืนเถอะ”

      ใบไม้ค่อยๆลุกขึ้นพร้อมรอยยิ้ม แล้วฉันก้อวิ่งไปกระโดดกอดเขา เนื่องจากขาที่ชาจากการนั่งทำเขาเสียหลักล้มลงไปฉันนอนทับเขาตาเราจ้องกัน แล้วฉันก้อก้มหน้าลงไปจุมพิตเขา

      “ฉันรักนายที่สุดเลย”

      “เช่นกันครับ”