นักเดินทาง

เนื้อเรื่อง

“เสน่ห์ของทะเลทรายคือแอ่งน้ำที่ซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่ง” คำพูดที่คมคายเหมือนง้าวของเทพเจ้ากวนอูทิ่มแทงเข้ารูหูของผมก่อนจะวนเวียนอยู่ในหัวสมองมาได้นานแล้ว นี่เป็นคำพูดของเจ้าชายน้อย คำพูดนี้กระตุ้นให้ผมคิดถึงชีวิตที่คงเป็นเหมือนการเดินทางข้ามผืนทรายที่กว้างใหญ่เพียงเพื่อจะค้นพบบางสิ่งบางอย่าง ผมจึงตั้งคำถามดูว่า การเดินทางในชีวิตนำพาเราไปพบสิ่งใด และมันจะยิ่งใหญ่สักเพียงไหน

ผมเชื่อว่าชีวิตคือการเดินทางที่ยากจะนิยามจุดหมาย เป็นการเดินทางที่อันตราย ไม่รู้ว่าจะพบเจออะไรภายภาคหน้า ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะจบลงเมื่อไหร่ แต่วันหนึ่งเราคงจะค้นพบอะไรบางอย่างระหว่างการเดินทางนั้น บาคนไม่รู้ว่าจะค้นพบมันได้ที่ไหน บางคนพบแล้วแต่ไม่ใส่ไจที่จะมอง บางคนหมดหวังที่จะพบมันและจบการเดินทางนั้นลงด้วยตนเอง คำถามคือ สิมี่เรากำลังพูดถึงคือสิ่งใด อะไรที่เราต้องการจะค้นพบ ผมเชื่อว่าสิ่งนี้น่าจะเป็นความสุข สิ่งทีหลากหลายคนดิ้นรนค้นหา จนบางครั้งหลงลืมมัน เพราะมัวแต่จดจ่อกับคำนิยามของความสุขแบบผิดๆ ชีวิตจึงเป็นการเดินทางเพื่อค้นหาความสุข

ในตอนต้นของชีวิต ทุกคนเริ่มต้นที่ศูนย์หมด จริงที่บางคนอาจมีต้นทุนชีวิตเหนือกว่าผู้อื่น แต่เมื่อเราว่าด้วยเรื่องของการเดินทางเพื่อค้นหาความสุข ทุกคนเริ่มต้นที่ศูนย์ --- ไม่มีใครที่รู้ว่าความสุขอยู่ที่ใดตั้งแต่เกิด ณ ตอนต้นของชีวิต ไม่มีใครรู้เลยว่าความสุขที่ตนเองใฝ่ถึงอยู่ที่ไหม ทำไมน่ะหรือ ก็เพราะแต่ละชีวิตบนโลกนี้นิยามความสุขแตกต่างกันไป

บางคนเห็นเป็นการมีเงินมีทอง

บางคนอาจเห็นเป็นการจับจองคนที่รัก

บางคนอยากชนะทุกๆคนบนโลก

บางคนเกิดมาไร้โชคจึงไม่รู้ว่าความสุขอยู่ที่ไหน

ตอนเราออกเดินทางเราเห็นความสุขเป็นอย่างไร คำตอบอาจไม่แน่นอนสำหรับตะล่ะคนที่แตกต่าง --- เราเริ่มที่ศูนย์แต่อาจไปจบที่ สิบร้อย พัน หมื่น แสน แม้แต่ล้าน ซึ่งเราไม่อาจตระหนักได้

จะเดินทางก็ต้องมีเป้าหมาย เราจึงต้องรู้ว่า ตกลงความสุขนั้นอยู่แห่งใดกันแน่

ผมเคยเห็นคนคนหนึ่งที่ออกเดินทางตามหาความสุข เขาเชื่อว่ามันอยู่นอกเหนือผืนทรายที่เขาเห็นอยู่ข้างหน้า เขาเชื่อว่า “มันควรจะอยู่ในสถานที่ที่ห่างไกลและยากที่จะไปถึง ไม่เช่นนั้นเราจะเรียกมันว่าเป็นการค้นพบที่ยิ่งใหญ่ได้อย่างไหร่” เขาว่าอย่างนั้น

เจ้าชายน้อย กับบทเพลง ‘ร่มสีเทา’ ทำให้ผมคิดใหม่

บนท้องฟ้าไม่มีอะไรแน่นอน ถ้ามองจากตรงนี้
เดี๋ยวก็มืด แล้วก็สว่าง
อาจจะมีฝนก่อเป็นพายุ หรือลมลอยปลิวอยู่แค่นั้น
สุขที่เคยเดินทางตามหามานาน
ไม่ได้ไกลที่ไหน อยู่แค่นี้เอง

ผมพยักหน้าหัวแทบหลุดเมื่อเข้าใจความหมายของบทเพลงนี้

ท้องฟ้า และท้องทรายแห่งชีวิต ล้วนแล้วไม่แน่นอน ไม่แน่มันอาจกว้างใหญ่ไพศาลเกินกว่าที่เท้าของเราจะเก้าผ่านได้ทุกๆตารางนิ้ว และเราไม่รู้แน่ชัดว่า ณ จุดสิ้นสุดของเส้นทางนั้น จะมีความสุขรอคอยอยู่หรือไม่

เจ้าชายน้อยจึงเลือกที่จะหาความสุขที่ใกล้กว่านั้น --- คงเป็นแอ่งน้ำเล็กๆที่ซุกอยู่ใต้ผืนทราย ครับ แอ่งน้ำเล็กๆคือความสุข

การเดินทางยาวไกล บ่อยครั้งมักปกปิดความสุขระหว่างการเดินทาง ความจริงแอ่งน้ำอยู่ใต้เท้าเรานี่เอง แต่เราไม่คิดจะขุดเพราะนึกว่าเป้าหมายที่ ‘ยิ่งใหญ่’ อยู่ห่างไกลไปกว่านั้น

การเดินทางเพื่อจะค้นพบบางสิ่งบางอย่างคือชีวิตที่ใฝ่หาความสุข

คนที่อยู่เฉย อาไม่เคยพบความสุข

คนที่มองข้ามความสุขเล็กๆ เช่น ครอบครัว เพื่อน คนรัก ธรรมชาติ หรือ จิตใจ คือคนที่ตามหาเป้าหมายที่ห่างไกล แต่ไม่แน่นอน

คนที่มองเห็นความสุขเล็กๆ จากแอ่งน้ำขนาดย่อมๆ คือนักเดินทางที่ประสบความสำเร็จมากที่สุด

ความจริงแล้วความสุขไม่ใช่สิ่งที่จับต้องได้ ความสุขที่ยิ่งใหญ่ ไม่ได้ถูกค้นพบในแอ่งน้ำที่ยักษ์ใหญ่ แต่ในใจเรา ถ้าเราคิตอย่างเจ้าชายน้อย แม้แต่แอ่งน้ำเล็กๆก็คือความสุข

สุขที่เคยเดินทางตามหามานาน ไม่ได้ไกลที่ไหน อยู่แค่นี้เอง

การเดินทางของชีวิตอาจเริ่มที่ศูนย์แต่ไม่ต้องสิ้นสุดที่ล้าน --- เมื่อเรากำลังตามหาความสุข ท่ามกลางท้องทราย ที่เหือดแห้ง แม้แต่แอ่งน้ำเล็กๆ ก็เป็นความสุขที่งดงาม และเป็นการค้นพบที่ยิ่งใหญ่

ขอให้นักเดินทางทุกท่านโชคดีครับ