My story in love

ข้อมูลเบื้องต้น

ความรักหลายคนนักที่ผิดหวัง แต่ก็มีไม่น้อยที่สมหวังเหมือนกัน แต่เมื่อผิดหวัง คุณจะทำยังไงกับความรัก...ของคุณล่ะ???

เนื้อเรื่อง

“สิ่งที่คุณเคยทำพลาด และรู้สึกแย่ที่สุดในชีวิตคืออะไรหรือ” ทิฆัมพร ถามออกมากลางเวทีผ่านไมโครโฟนที่ตั้งอยู่ข้างหน้าเธอ สีหน้าดูจริงจัง ทุกคนมองหน้ากันไม่ได้ตอบคำถามนั้น แต่เริ่มมีเสียงฮือฮาออกมา ด้วยความสงสัยในคำถามว่าเกี่ยวกับเรื่องที่ต้องบรรยายอย่างไร

                “เอ่อ ! คุณทิฆัมพรคะ” พิธีกรเอ่ยขึ้นมา ทิฆัมพรหันมามองหน้าแล้วก็หัวเราะออกมาเบา ๆ

                “ขอโทษค่ะ ล้อกันเล่นนิดหน่อย เรามาต่อเรื่องของระบบการบัญชีที่ถูกต้องดีกว่านะคะ” เธอทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

                หลังจากจบการบรรยาย พี่ขวัญนภา ก็ฉุดตัวทิฆัมพรมาคุย

                “เมื่อกี้เธอเป็นอะไรไปยัยฟ้า”

                “อะไรหรอพี่ขวัญ…อ๋อ! พอดีฟ้าคิดอะไรเพลิน ๆ ช่วงที่พิธีกรเขากำลังพูด ก็เลยเผลอพูดตามที่คิดออกมา ไม่มีอะไรหรอกค่ะ แล้วทุกอย่างก็จบลงด้วยดีนี่นา” ทิฆัมพรยักไหล่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ซึ่งดูขัดกับบุคลิกของเธอ เนื่องจากทิฆัมพรดูเป็นคนเรียบร้อย และการที่ยักไหล่แบบนี้ทำให้ขัดหูขัดตารุ่นพี่เป็นยิ่งนัก

                “เลิกสักทีนิสัยยักไหล่แบบไม่สนใจของเธอ ดูสิหน้าตาก็เรียบร้อย มันไม่ค่อยเข้ากันเท่าไรนะฟ้า” พี่ขวัญเตือนสติรุ่นน้องผู้อ่อนวัยกว่า

                “ขอโทษค่ะพี่ขวัญ” ทิฆัมพรขอโทษรุ่นพี่ก่อนที่ทั้งสองจะชวนกันกลับออฟฟิศ

TTTTTTTTTTTTTTT

                “พรุ่งนี้จะมีคนมาทำงาน เป็นเพื่อนร่วมงานคนใหม่ของออฟฟิศเรา” เนตรนภัสตะโกนบอกกับเพี่อนชาวออฟฟิศ จนขวัญนภาอดสงสัยไม่ได้

                “อะไรกันยัยเนตร มีอะไรนักหนา ก็เหมือนเคยนั่นแหละมีคนมาทำงานใหม่ ไม่เห็นต้องตะโกนเลย” ขวัญนภาเป็นคนที่ค่อนข้างดุที่สุดในหมู่เพื่อนร่วมงาน พวกรุ่นน้องจึงเกรงใจเป็นพิเศษ เนตรนภัสหน้าสลดไปนิดนึง แต่ก็ยังไม่วายทำหน้าทะเล้นใส่ทิฆัมพร

                “นี่ฟ้า คนนี้รุ่น ๆ เราด้วยนะ รู้สึกจะอายุมากกว่าแค่ปีเดียว และที่สำคัญ…” หยุดเพื่อให้เพื่อนสาวสนใจ

                “เป็นผู้ชายด้วย” ทิฆัมพรหันมามองหน้าเพื่อน

                “แล้วไง” และก็หันไปทำงานต่อ เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

                “ก็แหม! ออฟฟิศเรามีแค่พี่ปราการ พี่สุชัย แค่เนี้ย พอมีหนุ่ม ๆ รุ่น ๆ เข้ามาก็ต้องสนใจเป็นพิเศษน่ะสิ ไม่น่าถาม เฮ้อ! คุยกับเธอแล้วเสียอารมณ์อีกแล้ว ไปคุยกับพี่จอยดีกว่า” เนตรนภัสหันไปทางพี่พิมพ์ชลแทน

                “จริงหรอยัยเนตร” เสียงพี่จอยกระซิบออกมา ทิฆัมพรส่ายหน้ายิ้ม ๆ ทั้งสองคนนี้ดูคุยเข้ากันได้ดี

                ความจริงก็ไม่มีอะไรหรอก สองคนนี้ออกจะทะลึ่งนิดหน่อย แต่ก็เป็นสีสันให้กับออฟฟิศนี้ดี

                “ไหน ๆ ใครจะมาทำงานใหม่” พี่ปราการเอ่ยถามออกมา พี่สุชัยเข้ามายืนข้าง ๆ สมทบอีกหนึ่งคน

                “แหม! บอสก็เหลือเกิน รับเด็กหนุ่มๆ มาขวางรัศมีพวกเราสองคนได้ยังไง” พี่สุชัยพูดเสียงดังอีกคน

                “เฮ้ย! บอสมา” พี่จอยตะโกนบอก ทั้งสองคนรีบกลับไปนั่งที่โต๊ะแทบไม่ทัน

                “โธ่! ไอ้จอย ไหนล่ะบอส” พี่ปราการเงยหน้าจากกองเอกสารที่แกล้งทำ เมื่อไม่เห็นว่าผู้จัดการจะมาอย่างที่พี่จอยบอก พี่จอยกับเนตรหัวเราะกันคิกคัก

                “โธ่! ล้อกันเล่นน่า” พี่จอยพูดพลางขำออกมา พาให้ทั้งออฟฟิศหัวเราะไปด้วย

                “ว่าแต่เด็กใหม่นี่ชื่ออะไรหรอ” พี่สุชัยถาม

                “เห็นว่าชื่อ นัคพนธ์ อะไรเนี่ยล่ะ” เนตรนภัสตอบหลังจากนิ่งคิดไปสักพัก

                “แค่ชื่อก็เพราะแล้ว ตัวจริงจะขนาดไหนนะ” พี่จอยพูดพลางทำท่าฝันหวาน พี่ขวัญเลยหันมาทำตาเขียวใส่

                “จอยจ๋า จะทำอะไรไว้ฟอร์มบ้างนะ อายเด็กบ้าง” พี่ขวัญปรามพี่จอย พี่จอยค้อนให้นิดหน่อย

                “โธ่! ยัยขวัญเธอจะอะไรนักหนานะ ก็แค่เรื่องให้กระชุ่มกระชวยกันบ้าง อย่าคิดมากน่า” พี่จอยกระเซ้า คราวนี้พี่ขวัญเป็นฝ่ายค้อนบ้าง

                “อย่าไปว่าอะไรป้า เอ้ย! ขวัญเขาเลย ปล่อยไว้คนเถอะ”  พี่ปราการแหย่อีกคน ทำเอาพี่ขวัญค้อนประหลักประเหลือกเชียวละทีนี้ จนพี่สุชัยต้องห้ามทัพก่อนที่พี่ขวัญจะโมโหมากกว่านี้

                “แล้วน้องป่านไม่มาทำงานหรอวันนี้” พี่จอยหันมาถามฟ้า

                “รู้สึกเมื่อเช้านี้ เขาจะโทรมาลาฝ่ายบุคคลแล้วนะคะเห็นว่าไม่ค่อยสบายปวดหัวอะไรประมาณนี้ละคะ” ฟ้าบอกพี่จอย

                “พักนี้ป่านไม่สบายบ่อยนะ” พี่ขวัญเอ่ยขึ้นมา

                “ป่านเขาก็อ่อนแอมาตั้งแต่เรียนแล้วล่ะพี่” ฟ้าหันมาบอกพี่ขวัญ  ป่าน และฟ้าเรียนที่มหา’ลัย คณะเดียวกันและอยู่กลุ่มเดียวกันมาก่อนที่จะมาทำงานที่เดียวกัน

                “ไม่ไปเช็กร่างกายดูบ้างล่ะ เผื่อจะดีขึ้น” พี่ขวัญเปรยขึ้นมา ฟ้ากับเนตรมองหน้ากัน เพราะเคยบอกให้ป่านไปเช็กดูแล้ว แต่เจ้าตัวก็ไม่ยอมไปท่าเดียว บอกว่ากลัวหมอ ทั้งคู่จึงไม่ได้ตอแยอะไรอีก เพราะรู้ว่าถ้าป่านบอกว่าไม่ ก็คือไม่

                “ทำงานเถอะ เดี๋ยวบอสมาจะโดนสวด” พี่สุชัยตัดบทการสนทนา แล้วทั้งออฟฟิศก็กลับมามีแต่เสียงเพลงเบา ๆ จากวิทยุแทนเสียงพูดคุยของบรรดาหนุ่มสาว

TTTTTTTTTTTTTTT

                “อ้าว! ป่านมาแต่เช้าเลยหรอ” เนตรนภัสถามเพื่อนสาวที่เมื่อวานหยุดไป

                “ว่าจะมาเคลียร์งานน่ะ หยุดไปงานคงยุ่งล่ะสิ วันจันทร์เสียด้วย” ป่าน หรือ คีตาภัทร เอ่ยถาม เนตรนภัสพยักหน้าขณะวางกระเป๋าลง

                “ไม่ค่อยเท่าไรหรอก ก็ช่วย ๆ กันไป ดีนะที่บอสไม่เข้าเมื่อวาน เลยไม่ค่อยยุ่งเท่าไร” ป่านพยักหน้า แล้วหันไปกินแซนวิสกับกาแฟต่อ

                “แหม! กลิ่นกาแฟหอมฟุ้งเชียว ใครชงเนี่ย” พี่สุขัยถามขณะเดินเข้ามา

                “อ้าวป่าน! หายแล้วหรอเรา” พี่สุขัยถาม ป่านยิ้มรับ

                “ค่ะ ไม่ค่อยสบายนิดหน่อย ได้นอนพักเลยค่อยยังชั่ว” พี่สุชัยมองอย่างพิจารณาก่อนจะบอกว่า

                “แต่หน้ายังซีด ๆ อยู่นะ หายจริงหรอ เรื่องงานไม่ต้องห่วงนะ โยนใส่ยัยเนตรได้เลย” พี่สุชัยบอก

                “โห! ไม่ค่อยลำเอียงเลยนะพี่ ชักงอนแล้วสิ” เนตรนภัสค้อนรุ่นพี่ที่เอ็นดูป่านมากกว่า

                “ล้อเล่นน่า” พี่สุชัยหันมาบอก แล้วทั้งสามก็หัวเราะออกมา

                “แล้วเด็กใหม่ที่จะมาทำงานวันนี้ยังไม่มาหรอ” พี่สุชัยถาม

                “โธ่! พี่ อะไรกันคะ นี่ยังไม่ 8 โมงเลยนะ”

                “แหม! ออกรับแทนเชียว ยังไม่ทันเห็นหน้าเลยนะเนี่ย”

                “ใครหรอคะ” ป่านที่ไม่รู้เรื่องราวอดถามอย่างสงสัยไม่ได้เมื่อได้ฟังบทสนทนาของทั้งสอง

                “ก็บอสรับเด็กมาทำงานใหม่น่ะสิ ท่าทางจะข่มรัศมีพี่กับพี่หนุ่มเสียด้วย” พี่สุชัยหันมาบอก เนตรนภัสหัวเราะออกมา

                “พี่ก็ยอมรับเถอะค่ะ ว่า…” เว้นไว้ จนพี่สุชัยหันมาถาม

                “อะไรยัยเนตร พูดดี ๆ นะ พวกพี่ยังไม่แก่นะโว้ย” ว่าแล้วก็ถกแขนเสื้อเบ่งกล้ามให้สองสาวดู

                “อะไร ใครยังไม่แก่” พี่จอยถามเมื่อเดินเข้ามาได้ยินบทสนทนาพอดี

                “ก็เฮียสุชัยน่ะสิพี่ กำลังอวดกล้ามอันเป็นมัด ๆ ให้พวกหนูดูอยู่” เนตรนภัสหันมาบอกรุ่นพี่

                “สุชัยจ๊ะ อย่าโหมนะ เดี๋ยวเป็นลม ใครมียาดมยาหม่องบ้าง” พี่จอยพูดทำเอาสองสาวที่เหลือหัวเราะออกมา

                “ไอ้จอย เหลือฟอร์มให้ข้าบ้าง” พี่สุชัยว่าแล้วก็ค้อนใส่พี่จอย

                “คุยอะไรกันอยู่” พี่ขวัญเดินเข้ามาพร้อมกับฟ้าและพี่ปราการ

                “อ้าว! สามคนนี้นัดแนะอะไรกันเนี่ย ถึงมาพร้อมกันได้” พี่จอยถาม

                “พอดีเจอกันหน้าปากซอยน่ะ อ้าว!ป่านมาแล้วหรอ” พี่ขวัญหันมาเห็นป่านพอดีจึงทัก

                “ค่ะ หายดีแล้ว” ป่านยิ้มให้ทั้งสามที่เข้ามาใหม่

                “หาหมอแล้วหรอ” ฟ้าถามออกมา

                “อือ หมอบอกว่าเป็นไข้น่ะ สงสัยตากฝนเมื่อวันอาทิตย์ แต่ก็ไม่นึกว่าจะไม่สบาย” ป่านบอกออกมา

                “ว่าไงทุกคน มาแต่เช้าเชียว” บอสเดินเข้ามา พลางทักลูกน้อง เมื่อเห็นว่ามากันครบทุกคน

                “สงสัยวันนี้ฝนจะตก ที่นายปราการมาถึงออฟฟิศก่อน 8 โมง” อดกระเซ้าลูกน้องไม่ได้

                “โธ่ บอสครับ เห็นผมเป็นพวกมาสายไปได้” พี่ปราการทำเป็นน้อยใจ

                “ใครจะไปรู้ล่ะ เห็นทุกทีไม่แปดโมงไม่มานี่นา … แล้วนี่น้องใหม่ยังไม่มาอีกหรอ จะแปดโมงแล้วนี่” บอสว่าพลางดูนาฬิกา ยังไม่ทันขาดคำก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้น

                “ขอโทษครับนี่แผนกบัญชีหรือเปล่าครับ” ชายหนุ่มหน้าตาคมเข้ม มาดเท่ เดินเข้ามา ใบหน้ามีเม็ดเหงื่อผุดแสดงว่าคงจะรีบน่าดู

                “ใช่จ๊ะ” พี่ขวัญเป็นคนตอบเมื่อไม่มีใครพูดออกมา เขาเดินเข้ามาแล้วก็ยกมือไหว้เรียงตั้งแต่บอส พี่ปราการ พี่ขวัญ พี่สุชัย พี่จอย ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นป่านและฟ้า

                “ป่าน ฟ้า ทำงานที่นี่หรอ” นัคพนธ์ถามสองสาว

                “อ้าว นัคเองหรอ” ป่านเป็นคนพูดก่อน ขณะที่ฟ้ายังอึ้งอยู่

                “รู้จักกันหรอ” เนตรถามออกมา

                “พอดีเราเคยเรียนที่เดียวกัน น่ะ ทั้งเรา นัค และก็ฟ้า” ป่านเป็นคนเฉลย ทำให้ทุกคนถึงบางอ้อ

                “มิน่าล่ะ เราถึงไม่รู้จัก” เนตรพูดพลางยิ้มให้เพื่อนร่วมงานคนใหม่

                “เอาล่ะ งั้นป่านก็แนะนำเพื่อนใหม่หน่อยสิ” บอสพูดออกมา

                “ค่ะ นี่ผู้จัดการแผนกเรา เรียกกันง่าย ๆ ว่าบอส ส่วนนี่พี่สุชัย นี่พี่ปราการหรือพี่หนุ่ม พี่ขวัญนภาหรือเรียกว่าพี่ขวัญเฉย ๆ  พี่พิมพ์ชล หรือพี่จอย ส่วนนี่เนตรนภัส หรือเนตร รุ่นเดียวกัน” ป่านพูดแนะนำ ก่อนจะบอกว่า

                “ส่วนเราก็ป่าน หวังว่าคงจำได้นะ” ป่านยิ้มให้ นัคพนธ์ยิ้มรับ ก่อนที่ป่านจะพูดต่อว่า

                “นี่ก็ฟ้า” ฟ้ายิ้มให้แล้วก็ก้มหน้าทำงานต่อ นัคพนธ์มองตามเล็กน้อยก่อนหันมาแนะนำตัวเอง

                “ผมนัคพนธ์ เรียกสั้น ๆ ว่า นัคก็ได้ครับ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ มีอะไรก็ช่วยชี้แนะด้วยนะครับ” นัคพนธ์ไหว้อีกรอบ

                “แหม! น้องชาย ทำเป็นวิทยายุทธหนังจีนไปได้” พี่ปราการแซว พี่จอยจึงค้อนให้อีกหนึ่งที

                “แซวน้องเชียวนะหนุ่ม” พี่จอยว่าพี่หนุ่ม

                “เอาล่ะทำงานกันได้แล้ว” บอสบอกเมื่อเห็นว่าเวลาสมควรแล้ว

                “เดี๋ยววันนี้ผมเลี้ยงข้าวเที่ยงเอง ถึอว่าต้อนรับน้องใหม่” บอสเอ่ยออกมา ทำเอาทั้งแผนกเฮลั่น  

TTTTTTTTTTTTTTT

                “ฟ้าเป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมวันนี้เงียบจัง” เนตรถามเพื่อนสาวเมื่อเจอกันที่ห้องน้ำ

                “เปล่าหรอก ก็เห็นว่าวันนี้ทุกคนคึกคักกันกับน้องใหม่ ก็เลยนั่งฟังเฉย ๆ ก็รู้นี่นาว่าเราคุยไม่ค่อยเก่ง” เนตรพยักหน้า

                “ว่าแต่ป่านกับฟ้าเรียนห้องเดียวกับนัคหรอ เล่าให้ฟังหน่อยสิ” เนตรถามขึ้นมาลอย ๆ

                “เปล่าหรอก แต่อยู่คณะเดียวกัน ก็เคยเจอหน้าบ้าง” ฟ้าพูดออกมา

                “แต่ท่าทางป่านจะสนิทนะ … ขอโทษนะถ้าถามมากไป” เนตรขอโทษเมื่อเห็นเพื่อนเงียบไป

                “ไม่เป็นไร ไม่ใช่เรื่องใหญ่สักหน่อย ก็แค่เพื่อนที่เคยเรียนคณะเดียวกัน แต่พอดีป่านเขามนุษย์สัมพันธ์ดี ส่วนเราก็อย่างที่บอกว่าไม่ค่อยพูด เลยไม่ค่อยรู้จักใครเท่าไร” ฟ้าบอก

                “แต่ว่านัคเขามองฟ้าอยู่บ่อย ๆ นะ” เนตรเป็นคนช่างสังเกต จึงอดไม่ได้ที่จะพูดออกมา

                “เขาคงว่าเราหยิ่งล่ะมั้ง” ฟ้าเปรยขึ้นมา แต่ก็ทำให้เนตรมองด้วยความสงสัย

                “ไม่มีอะไร แล้วเราดูเหมือนหยิ่งไหมล่ะ” ฟ้าหันมาถาม เนตรส่ายหน้า

                “แรก ๆ ถ้าไม่รู้จักก็อาจจะคิดว่าคุยด้วยยาก แต่พอรู้จักแล้วไม่เลย” เนตรบอกเพื่อน

                “แต่นัคเขาคงคิดว่าเราหยิ่งละมั้ง ก็เราไม่รู้จะคุยอะไรนี่นา”

                “ตกลงไม่เคยคุยกันเลยหรอ” เนตรถาม ฟ้าพยักหน้า

                “ก็ไม่เชิงหรอก เคยคุยกันไม่กี่ประโยค ตอนที่ต้องทำกิจกรรมกลุ่มเดียวกัน” ฟ้าเฉลย

                “ช่างเถอะ ออกไปดีกว่า เดี๋ยวโดนแซวอีกว่าเข้าห้องน้ำนาน พี่หนุ่มกับพี่สุชัยใช่ย่อยอยู่” เนตรชวนเพื่อนกลับเข้าแผนก

TTTTTTTTTTTTTTT

                “อ้าว มากันแล้ว กำลังถามเชียวว่าไปเข้าห้องน้ำกันถึงไหน” พี่หนุ่มพูดออกมา เนตรหันมากระซิบกับฟ้า

                “ว่าแล้วเชียว”

                “อะไรยัยเนตร ว่าอะไร” พี่หนุ่มถามรุ่นน้อง

                “ก็พี่น่ะสิ เนตรเพิ่งบอกกับฟ้าไปว่า เดี๋ยวต้องโดนพี่หนุ่มไม่ก็พี่สุชัย ใครสักคนแซวแน่ ๆ ถ้ากลับมาถึง%