Time...กลับมารัก

บทนำ

สวัสดีครับผมนาย"เมฆ" พนักงานบริษัทธรรมดาๆอายุ 28 ปีที่ใช้ชีวิตแบบไม่มีจุดหมายอยู่ไปวันๆ
ผมกำลังเดินทางกลับบ้านหลังเลิกงานเหมือนทุกวันแต่ระหว่างทางผมก็ได้บังเอิญเจอกับเขาอีกครั้ง
" พี " เพื่อนสมัยเรียนตั้งแต่มอต้นแต่พอเรียนจบมอปลายพวกเราก็แยกย้ายกันไปไม่ได้เจอกันอีกเลยตั้งแต่นั้น หลายคนคงคิดออกแล้วว่าผมรู้สึกยังไงกับพี ... ใช่ครับผมแอบชอบพี ชอบมาตั้งแต่ขึ้นมอปลายแล้วแต่ผมก็ไม่เคยคิดที่จะบอกพีหรอกนะครับเพราะกลัวว่าถ้าบอกไปแล้วความเป็นเพื่อนเพียงอย่างเดียวของเราจะไม่เหมือนเดิม
" อ้าว! เมฆนั้นนายใช่มั้ย "
ผมเพียงหันไปหาแล้วพยักหน้าตอบ
"นายเป็นไงบ้างสบายดีมั้ย แล้วตอนนี้นายทำอะไรอยู่ นา.."
"เอ่อ ถ้านายยังถามไม่หยุดผมจะไม่ได้ตอบนะ"
"อ่ะ! ฉันขอโทษพอดีมันดีใจหน่ะที่ได้เจอนาย" พียกมือขึ้นเกาแก้มแก้เขิน
"ผมสบายดี เป็นพนักงานบริษัทเนี้ยแหละ นายละ" ผมถามกลับ
"ฉันหรอ ก็ดีนะแต่ช่วงนี้ที่บริษัทมีปัญหานิดหน่อยหน่ะ"
"เอ่ออ คือนายว่างมั้ยไปดื่มด้วยกันหน่อยสิไหนๆก็ได้เจอกัน " พีเอ่ยชวนพร้อมยิ้มหวานส่งมาให้
ผมก็อยากไปนะแต่อีกใจก็ไม่อยากเพราะผมก็ใช่เวลานานเหมือนกันนะเพื่อลืมเขาถึงจะทำไม่เคยได้ก็เถอะแต่อยู่ดีๆก็มาเจอกันแบบนี้ แต่..เฮ้อออ เราอาจไม่ได้เจอกันอีกแล้วก็ได้งั้น
"ก็ได้แต่ผมอยู่ได้ไม่นานนะ"

ตอนนี้ผมกับพีก็ได้มาอยู่ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งมันเป็นร้านที่กึ่งร้านเหล้าเล็กๆมีจุดที่ให้นั่งดื่มฟังเพลงชิวๆอยู่บริเวณหน้าร้านและมีโซนด้านในเป็นที่สำหรับคนที่มาทานอาหารแล้วต้องการความส่วนตัว
"เรานั่งด้านนอกมั้ยเผื่อจะได้ดื่มกัน" พีหันมาถามผม
"ก็ได้" ผมตอบแล้วเดินตามพีที่เดินนำหน้าไปเพื่อเลือกที่นั่ง
เรานั่งอยู่ใกล้ๆกับทางเดินเข้าโซนด้านในเป็นจุดที่เห็นบริเวณรอบร้านได้หมดเลย
"ทำไมนายไม่ติดต่อมาเลยหล่ะ"
อยู่ดีๆพีก็ถามขึ้นมาหลังจากที่เรานั่งมาสักพัก ถามแบบนี้แล้วจะให้ตอบยังไงละที่ผมไม่ติดต่อไปเลยก็เพราะอยากตัดใจแต่จะให้บอกตรงๆก็ไม่ได้งั้น
"โทษที พอดีผมทำเบอร์หายนะแล้วก็จำเบอร์ใครไม่ได้เลย "
"แต่ก็น่าจะพยายามมากกว่านี้หน่อยสิ" พีตอบกลับแถบจะทันทีที่ผมตอบแล้วบรรยากาศก็เงียบแปลกๆ
"ยังไงมันก็ผ่านมาแล้วนายก็เลิกคิดเถอะตอนนี้เราก็เจอกันแล้วไง" ผมตอบเพื่อให้บรรยากาศดีขึ้น
"พี!!"
อยู่ดีๆก็มีผู้ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาแล้วตะโกนเรียกพีเสียงดังจนคนหันมามอง
"ไหนนายบอกว่าไม่ว่างเพราะติดประชุมกับลูกค้าไง ทำไมถึงมาอยู่กับผู้ชายคนนี้" ผู้ชายคนนั้นพูดเสร็จก็ชี้นิ้วมาที่ผม
"กลับไปก่อนตอนนี้ฉันไม่อยากคุยกับนาย" พีหันไปบอกผู้ชายคนนั้นด้วยหน้าที่ไม่สบอารมณ์
"นายทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ ที่เลิกกับฉันเพราะมันใช่มั้ย!!" ผู้ชายคนนั้นพูดทั้งน้ำตาแล้วอยู่ๆก็ตะโกนขึ้นมาพร้อมทั้งพยายามพุ่งมาหาผมแต่พีกันเอาไว้
"หยุดบ้าสักทีแล้วกลับไปซะ!!" พีพูดขึ้นอย่างเหลืออด
ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกันหรือจะเป็นแฟนเก่าพีแบบนี้ก็หมายความว่าพี
เป็นเกย์หรอ
พีชอบผู้ชายจริงๆใช่มั้ยนี่มันตลกสิ้นดีทั้งๆที่ผมกลัวมาตลอดว่าพีจะรังเกียจคนแบบผมแต่ไม่มันกับไม่ใช่เลยถ้าหากตอนนั้นผมกล้าที่จะพูดเรื่องของเราจะเป็นอย่างไรนะ
แต่ระหว่างที่ผมกำลังอยู่กับตัวเองนั้นผมไม่ได้รู้เลยว่าบุคคลอีกสองคนที่อยู่ที่นี้ด้วยนั้นกำลังทำอะไร
"เมฆ!! ระวัง" เสียงพีตะโกนเรียกผมอย่างดังทำไมวันนี้มีคนตะโกนใส่ผมเยอะจังแต่พีเรียกผมทำไมนะ
พลั่ก!!
ผมรู้ละเพราะต้องการเตือนผมเรื่องหมัดของผู้ชายคนนี้นี่เองอ่าเจ็บเป็นบ้าแต่นี่หมัดเดียวเองไม่น่าทำให้ผมล้มนี่ทำไมกัน
"เมฆ! เมฆ! นายเจ็บมากมั้ย"พีรีบเข้ามาหาผมทันที
ผมอยากจะตอบนะแต่ผมไม่มีแรงเลยทำไมกันละ
"..."
"เฮ้!! เมฆ! เม..เ.."
อ่าาา แล้วอยู่ดีรอบๆตัวผมมันก็มืดลงแถมเสียงของพีก็เบาลงอีก


ครบแล้วจ้าาาาาาาาาาาา
ถ้าสนุกก็คอมเม้นด้วยน้าาาา ขอบคุณจ้าาาาา ติชมได้เต็มที่เลยนะคือเราเป็นนักเขียนมือใหม่เลยยังอธิบายเรื่องราวไม่ถูกแต่จะพยายามปรับปรุงนะ