a tale in love rainy season of the two

จุดเริ่มต้น

ขอให้นักเรียนและผู้ปกครองทุกคนโปรดมาที่หอประชุมด้วยครับ

อาจารย์ใหญ่หรือที่เราเรียกว่า ผ.อ. ได้ตะโกนเรียกนักเรียนไปที่หอประชุมและแหกปากตามภาษาคนแก่ ซึ่งขนาดคนแก่ด้วยกันอย่างผู้ปกครองยังไม่อยากจะฟัง เมื่อไรจะประชุมเสร็จนะจะได้ไปรับผลสอบซะที 

หลังจากการประชุมจบลง

อ้าวทำไมผู้ปกครองเธอไม่มาล่ะ?

ผมไม่พูดอะไรแต่ยื่นหลักฐานสาเหตุที่พ่อแม่ไม่มาให้ครูประจำโต๊ะได้ดู

อืมวิชัย วิชัย วิชัย

เสียงอาจารย์พูดเบาๆแล้วหาแฟ้มผลสอบที่มีซื่อของผม

อ้าว อ่ะนี่ขอให้โชคดีนะ

ขอบคุณครับอาจารย์

แอ๊ดแกร๊ก

ผมเปิดประตูบ้านเข้าไป พ่อแม่ยังไม่กลับหรือเนี่ย ผมไปที่ห้องครัวเพื่อดื่มน้ำแก้กระหาย มีกระดาษสีขาวแปะไว้ที่ตู้เย็น

จะไปฉลองผลสอบของ ไม้หน่อยนะ

อีกแล้วหรือ ทำไมไม่ชวนเราเลยนะ

ผมพูดกับตัวเอง ก็รู้นะว่าพ่อแม่ปกติจะรักลูกผู้หญิงมากกว่า และแถมเราเป็น.

ลูกบุญธรรมก็เหอะ

ผมนั้นถูกพ่อแม่เก็บมาเลี้ยงและได้รับความรักมาโดยตลอดแต่ ตั้งแต่ไม้เกิดมา หรือน้องนั่นแหละ ผมก็ไม่ได้รับความสนใจจากพ่อแม่อีกเลย

ผมอยู่คนเดียวในบ้านมานานมากแล้ว ไม่มีอะไรให้ทำ โทรหาเพื่อนหรือก็ไม่ได้หรอกผมไม่มีเพื่อน สมัยนี้คงไม่มีใครสนใจเด็กที่ถูกพ่อเเม่ทิ้งหรอกว่ามั้ยถ้ามีก็คง ทำการบ้านให้หน่อย           สอนนี่หน่อย หรือเรียกอีกอย่างว่าบังคับหรือขู่เเละเเกล้งไปวันๆ
วันนี้ผมดูtvตั้งเเต่เช้ายันมืด

แอ๊ด.แกร๊กo:p>

พี่ค่ะ กินข้าวรึยัง

น้องผมถามอย่างเป็นห่วง แต่พ่อแม่ผมสิไม่ถามสักคำ

อ๋อพี่ทำกินเองแล้วล่ะ

ความจริงแล้วผมไม่มีอารมกินมากกว่าจึงตอบโกหกไป

เอ่อ พ่อแม่ครับ ผมได้ผลสอบแล้วครับ

อือ แล้วเป็นไงบ้างล่ะ

3.5ครับ

อือ เก่งนะ

แค่นั้นหรือนั่นเป็นสิ่งที่แสดงความพอใจแล้วหรือ ผมเหลือบไปเห็นผลสอบของ ไม้ ผมหยิบขึ้นมาดู 2.65

ผมวางทิ้งซึ่งพยายามให้ปกติที่สุด  เจ็บใจเจ็บใจจริงๆได้แค่นี้ก็ฉลองกันแล้ว

ไปนอนแล้วนะครับ

ไม่มีใครตอบ  ช่างเหอะผมก็ไม่ได้ต้องการให้ใครมาสนใจอยู่แล้ว

ห้องนอนผมไม่มีอะไรเด่นซะเท่าไรมีเพียงโต๊ะกับฟูก1อัน

ผมนอนบนฟูกอันแสนนุ่ม ไม่มีอะไรสบายเท่านี้อีกแล้ว อ้าๆๆๆๆๆๆๆๆ บิดขี้เกียจรู้งี้กลับมานอนเลยดีกว่า

แอ๊ดพี่ค่ะ

อ้าวไม้มาทำอะไรหรือ

ความจริงผมอยากจะพูดคำหยาบออกไปหรือไล่ให้ออกจากห้องมากกว่า แต่ก็ทำไม่ได้เพราะอะไรก็ไม่รู้

พี่หนูให้

เธอยื่นสร้อยเส้นนึงมาให้ผม ตัวสร้อยมีหัวใจลักษณะเหมือนหนังน้ำเน่าที่ นางเอก พระเอก ไส่กัน

ให้พี่ทำไม

รางวัลไง

รางวัล?ผมจำไม่ได้เลยว่าเคยไปประกวดที่ไหนมาก่อนถึงได้รางวัล หรือว่า

หรือว่า?

ก็รางวัลที่พี่สอบได้คะแนนดีไง

น้ำตาผมไหลโดยไม่รู้ตัวคงเป็นเพราะผมคงไม่ได้ของขวัญมานาน ใครก็ต้องตกใจถ้ามีคนที่เราเกลียดมาให้ของเราแบบนี้ เขาให้ของเราแต่เรากลับเกลียดเขาแบบนี้มันทำให้ผมรู้สึกผิดและความอิจฉาที่มีทั้งหมดที่มีต่อน้องหายไปทั้งหมดทำไมนะทำไมเรารู้สึกผิดแบบนี้

สร้อยที่ไม้ให้นั้นผมก็จำไม่ได้เหมือนกันว่ามันเรียกว่าอะไร รู้แต่ว่าตัวสร้อยนั้นสามารถเปิดได้และมีรูป ของไม้อยู่ และเธอก็ได้หยิบสร้อยแบบเดียวกันอีกอันขึ้นมา

 พี่ค่ะอย่าลืมให้รูปไม้นะ

รูป?

ก็รูปของพี่ไงจะได้เอามาไส่ที่สร้อยของไม้ได้

ไว้จะหาให้

สัญญานะ

เธอโชนิ้วก้อยขึ้นมาผมรู้เลยว่าหมายถึงอะไร ผมยิ้มอย่างเต็มใจกับน้องสาวคนนี้เป็นครั้งแรก ตอนแรกจากตอนที่ผมคิดว่าเธอเป็นตัวน่ารำคาญ ตอนนี้ผมคิดว่าเธอเป็นคนที่คอยเยียวยาจิตใจผมไปแล้ว เธอเดินออกจากห้องอย่างช้าๆและผมมองรูปของเธอในตัวสร้อย รูปเธอมีชีวิตชีวาเเละดูมีความสุขมาก

คืนนั้นตอนประมาณ 23:00

ผมนอนไม่หลับ ผมเป็นอะไรก็ไม่รู้รู้สึกมีคนมาปั่นหัวอยู่บ่อยๆ ผมพยายามฝืนไปหายามาบรรเทาอาการปวดหัว และผมก็ได้ยินเสียงคนคุยกัน นั่นคือพ่อแม่นั่นเอง

วิชัยน่ะเราเก็บเขามาเลี้ยงแล้วนะจะทิ้งไปได้ไง คุณก็รู้นี่มันผิดกฎหมาย

แต่ว่า คุณเราเลี้ยงไม่ไหวหรอกนะลูก2คนน่ะ

เมื่อก่อนเราคิดว่า วิชัยจะเป็นลูกแท้ๆของเราได้แต่ว่า ลูกไม่แท้ก็ไม่แท้ฉันรู้ดีอดทนหน่อยน่าแล้วจะดีขึ้นเอง

ฉันทนไม่ไหวแล้ว ค่ะ

ผมก็เช่นกัน

วิชัย

คุณพ่อครับคุณแม่ครับขอบคุณที่เลี้ยงผมเสมอมาครับ ถ้าผมเป็นคนที่ทำให้พวกคุณลำบากผมจะเป็นฝ่ายไปเองก็ได้แต่ผมขอร้องแค่ แค่อย่างเดียวก็ได้

ช่วยเรียกผมว่าลูกได้ให้เห็นว่าผมไม่อ้างว้างทำให้ผมได้รู้ว่าผม ยังมีคนเลี้ยงดูเหมือนพ่อเหมือนแม่ ทุกครั้งที่ผมพูดกับพวกคุณผมรู้สึกเหมือนเป็นคนแปลกหน้า พวกคุณตอบแค่ อือ เออ มันมีความหมายทำให้ผมรู้ว่าคุณไม่อยากคุยด้วยอย่างเห็นได้ชัด ผมจะไปพรุ่งนี้แล้วนะครับ มันอาจจะลดภาระพวกคุณไปได้นิดนึง

เป็นเรื่องน่าแปลกที่ผมพูดขนาดนั้นพวกเขาไม่มีท่าทีตกใจ หรือห้ามเลย

เขาคงคิดว่าผมคงไม่กล้า หรือ อยากให้ไปเต็มทน ตอนนี้พวกเขาอาจดีใจอยู่ลึกๆก็ได้ใครจะไปรู้นอกจากพวกเขาทั้ง 2 เอง

2วันต่อมา

ลาก่อนบ้านอันแสนเงียบสงัดดั่งป่าช้า พ่อแม่บุญธรรมที่เคารพ และน้องที่เรียกได้ยิ่งกว่าน้องที่มิอาจบรรยายเป็นคำพูดได้ว่าดีขนาดไหน และ พ่อแม่ขอบคุณที่ทำใบลาออกโรงเรียนให้นะครับ
ตอนนั้นเป็นเวลา 8:00 เเละฝนตกหนักมาก ผมเดินออกมามีเพียงเงินเก็บเล็กน้อยเเละเสื้อกันฝนเพียงตัวเดียว
"พี่"
ไม้!เธอวิ่งตามผมมา ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากวิ่งหนีเธอเเต่เธอก็หกล้ม
ผมมองกลับไปเเละจะวิ่งไปหาไม้ ไม้เงยหน้าขึ้นมาเเล้วตะโกน
"พี่ค่ะ อย่าไปเลย"
ผมอึ้งชั่วขณะเเล้วมองกลับไปที่บ้านหลังนั้นเเล้วก็เริ่มเปลี่ยนเส้นทางอีกครั้งจากเดินไปดูอาการน้องตัวเองกลายเป็น ลาจากทุกอย่างทั้งพ่อ เเม่ บ้าน เเละ น้อง
นั่นคือเส้นทางที่ผมเลือก