คําสัญญา

       คําสัญญา

         คําสัญญา   

                    พูผา × เพียงดาว

                    ยากกว่าการมีรัก คือการประครองรักให้มั่นคง

                    ชีวิตรักที่ต้อง happy ending ไม่ใช่ที่การแต่งงานเสมอไป แต่มันมักจะจบหลังจากการแต่งงาน

                     ความรักถ้ามีคนสามคน ไม่คนใดคนหนึ่งก็ต้องเจ็บ

•                 อีกคนก็รัก อีกคนก็จําเป็น 

    

                  ตลอดเวลาฉันรู้ว่าเธออยู่กับใคร 

               แต่ตลอดเวลารู้ไหมว่าฉันรักเธอ 

                ยี้มทังนํ้าตา ตลอดเวลามันว่างเปล่า 

     สมผมเคมีความเกลียด 

 คนที่เชื่อคําสัญญา + คําสัญญาจ่อมปลอม  ความเกลียด10 ( ความเกียดกําลัง10)

         

                       “ฉัน…ฉันรักเธอมากน่ะเพียงดาว อย่าไปจากฉันได้ไหม”

                      ผมได้แต่กอดคนที่ผมรัก คนที่ผมอยากอยู่ด้วยนานๆเอาไว้ ถ้าเธอหายไปแล้วจะอยู่ยังไง ผมไม่ยากให้ทุกอย่างเป็นเพียงความทรงจํา  ผม..ผมพยายามกั้น เสียงสะอื้นเอาไว้ ผมไม่อยากเเสดงความอ่อนแอให้เธอเห็น ผมกอดเธอไว้ แต่เธอกลับไม่ตอบสหนองอะไรออกมาเลย แม้แต่เสียงพูดสักคําก็ได้ แต่เธอไม่ตอบ มันทําให้ตัวผมสัน รวมทังหัวใจของผมมันสันเหมือนคนๆนี้กําลังหมดแรง

              “ พูดอะไรสักคําได้ไหม “ คําพูดของผมเหมือนมันเป็นคําขอร้อง คําสวดอธิษฐาน คําอ่อนวอนต่อเธอ แต่เธอกลับเป็นคนพยักผมออก 

          “ถ้าฉันพูด นายก็จะขอโอกาส พอฉันให้โอกาส นายก็จะสัญญาอีกน่ะหรอ!!"  เธอพูด

           " สัญญาจอมปลอมอะไรของนายอีกล่ะ!!!   “เธอตะคอกใส่หน้าแรงๆ ผมได้แต่ก้มหน้า เพราะผมรู้ดีว่าถ้าผมหงายหน้ามอง หน้าเธอ เธอก็จะเห็นน้ำใส่ๆที่ออกจากตาผมแน่ ผมไม่ตอบอะไร ขาของผมมันชุดลงพื้นหมดตัว

            “ฉันต้องโง่กับคําว่ารักฉันคนเดียว คําสัญญาที่ตอนเราแต่งานนายจําไม่ได้หรอ นายไม่อายคําพูดของนายหน่อยหรอภูผา ทําลงได้ไงทังที่ยังมีฉันทังคน นายหรอกฉันได้ลงยังไง หรอกทุกอย่างทังห้าเดือน!! ฉันน่าจะรู้จากความเหีนห่างแล้วน่ะ  ฉันอยากมีลูก แต่นายบอกว่าไม่พร้อม มีปัญหาการเงีน แต่ทีไหนได้!! นายกลับไปมีชู้จนมีลูกถึงห้าเดือน!! “

หน้าของผมหันไปแรงตบของเธอ โดยที่ความคิดผมมันยังชาไม่หาย ใช่ผมมันมีความผิดจริง ผมยอมรับทุกอย่างถ้าเธอจะกลับมา ผมหันไปมองหน้าเธอที่เต็มไปทังน้ำตา และใบหน้าสวยของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกเกลียดผม 

เพียะ!   และก็ตบหน้าผมอีกครั้งมันเจ็บและชาไปหมด   เพียะ! เพียะ! เพียะ! เธอตบหน้าผมไปมาพร้อมกับพูดว่า

     

                   “ฉันเกลียด เกลียด เกลียด เกลียดนายที่สุด ” เธอคงเกลียดผมมากสิน่ะ หึ! ผมเลีมโมโห กับตัวผมเองแล้วละ ที่ทําให้ความรักกายเป็นความเกลียดไปได้ ผมลูกขื้นเต็มความสูง . ผมจับข้อมือของเพียงดาวเอาไว้ด้วยมือสองข้างของผม “ปล่อยฉันน่ะ ภูผา อย่าเอามือสกปรกของนายมาจับฉัน ฉันเกียดนาย “ 

      

   

                  “ผมก็เกลียดตัวเองเหมือนกัน ที่เปลี่ยนจากคนที่รักผมกายเป็นคนที่เกลียดผมได้ขนาดนี้ “ ผมพยายามจะไม่พูดเสียงแรงแต่มันกับบังคับไม่ได้ 

   

                    “อย่ารังฉันไว้เลย ถ้าเรากลับมาเป็นเหมือนเดิม ยังไงซะมันก็ต้องจบเลื่องเดิมๆ นายกลับไปดูแลผู้หญิงคนนั้นกับลูกเขาดีกว่า” ยังไงชะ เธอก็จําเป็นกว่าฉัน” เธอพูดอ่อนๆ เหมือนคนหมดแรงหรือหมดรักผมกันแน่

 

  

                     “มะ..ไม่..ผมจะไม่ให้มันเกีดขื้นอีกแล้ว” เลื่องนี้มันกาย เป็นกาบาปผมไปแล้ว ผมไม่รู้ว่าจะไถ่บาป นี้อย่างไร แต่ผมจะไม่ทําอีกแล้ว 

  

                   “ฉันไม่ได้หมายความว่าต้องนายคนเดียว” หะ! อะไร ที่เธพูดถึงอะไร

 

                 “ไม่!! ยังไงผมก็ปล่อยคุณไปไม่ได้ แต่ถ้าจะทําให้มันกายเป็นคนที่รักผมแบบเดีม ด้วยวิธีไหนผมก็จะทํา” 

                  

                      

   

   เลื่องนี้เป็นเลื่องช × ญ 

    เลื่องนี้ค่อนข้างจะรุนแรง ผู้ที่มีอายุ.. สัส!! ช่างมันเถอะ

     มาอ่านและมาคอมเม้น กันเถอะ  แค่นี้ก็พอ